Sodade

Cesária Évora,    27/08/1941 - 17/12/2011

Καλώς τα παιδιά...

11/11/11, 11:11 (GMT-11)

Πρώτη μέρα της «τριλάτεραλ» κυβέρνησης μαύρου μετώπου, μια φυσική κατάληξη του βαριά κλονισμένου πολιτικού συστήματος κυριαρχίας στη χώρα.
Ωστόσο και αυτή η εξέλιξη δεν είναι ασύνδετη με τον καλπασμό της αντίστοιχης πολιτικής κρίσης και σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και στους ίδιους τους κοιναγορίτικους μηχανισμούς.
Μένουμε προς το παρόν σε αυτές τις ελάχιστες λέξεις, με την υπόσχεση να επιχειρήσουμε την ανάπτυξη αυτής της σύνδεσης και των σχετικών ερωτημάτων...

Άφθονο γέλιο

...προέχει να το απολαύσουμε. Θα επανέλθουμε σύντομα για σχόλια!

UPDATE 14:00 UCT+1: 4:6 η Ελλάδα εγκαταλείπει το ευρώ ώς το τέλος του 12. Βάλτε τώρα που γυρίζει, κερδίστε κι εσείς!

UPDATE αργά το βράδυ στην πατρίδα: Ένα τραγουδάκι για να πορευτείτε τη νύχτα που δεν έχει πρόγραμμα - μια παραγωγή της ΕΤ3, κατόπιν προσφυούς υπομνήσεως του σ. exiled.





UPDATE 4/11/2011 15:11 GMT+1: άκαιρο πλην φυσικό ερώτημα: Από τι σκατά είναι φτιαγμένη η γλώσσα των πολιτικάντηδων και των μηχανισμων πειθαναγκασμού του καθεστώτος; Θαυμάστε σάπφειρον:

(Οι πιό assidus στην παρακολούθηση του ψυχαγωγικού προγράμματος της ημέρας, θα πρόσεξαν και τα σχολικά αρχαία του φασίστα φίλου των δύο συγκατοίκων...)

UPDATE 4/11/2011 17:35 GMT+1:  Εκπληκτικό δείγμα γλωσσικής πλέον αποδόμησης, από κάποιον Ο. Βουδούρη, βουλευτή ΠΑΣΟΚ: Ψηφίζω [υπέρ της εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση], αλλά δεν δίνω ψήφο εμπιστοσύνης  [στην κυβέρνηση]. Πέραν της αντισυνταγματικής ουσίας της δηλωσης (που με άλλη αφορμή επισήμανε νωρίτερα ο κ. Λοβέρδος κατά την προσπάθεια διακόσμησης της δικής του πιρουέτας: Ως γνωστόν σύμφωνα με το Σύνταγμα η παροχή ψήφου εμπιστοσύνης προς την Κυβέρνηση δεν δίνεται υπό προϋποθέσεις, ή ακυρωτικές αιρέσεις. ), η παραπάνω πρόταση μαθηματικώς συνεπάγεται οτι κατά τον κύριο Βουδούρη δεν θα διεξαχθεί η επίμαχη ψηφοφορία. Ο κ. Χυτήρης νωρίτερα, πιθανολόγησε ευθέως το ίδιο, άνευ γριφωδών διατυπώσεων. (Σοβαρά σχόλια αργότερα, στο πρώτο διάλειμμα της μεγάλης παράστασης. Επιμένουμε, προέχει το γέλιο!)

UPDATE 6/11/2011 12:25 GMT+1: Μετά από τις πρώτες πράξεις, που απολαύσαμε, η αυλαία φαίνεται θα πέσει με την «πολυπόθητη» κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας... Χτες ο κ. Μιχελάκης στο κεντρικό δελτίο του μέγκα δήλωνε οτι αναγκαία και ικανή συνθήκη συμμετοχής της ΝΔ σε κυβέρνηση είναι η παραίτηση του σημερινού πρωθυπουργού. Κανένας αστέρας του πλατώ δεν τον ρώτησε επ'αυτού. Από την άλλη, ερωτήθη ο φασίστας φίλος των συγκατοίκων, γιατί δεν θέλει εκλογές. Δεν έδωσε καμμία απάντηση φυσικά.  Από ορισμένες απόψεις,  ο δημόσιος τηλε-βίος της χώρας μας δανείζεται στυλιστικά στοιχεία από το Truman show... (Αλλάζουμε κι εμείς την πρότασἠ μας: όχι ακόμα σοβαρά σχόλια...)

UPDATE 6/11/2011 13:51 GMT+1: Και νέα παρέμβασις- δέησις του Θεσσαλονίκης Ανθίμου, αυτήν την φοράν υπέρ εθνικής συνενοήσεως και παραμονής της Ελλάδος εις το ευρώ!

UPDATE 6/11/2011 17:19 GMT+1: Κρεσέντο γέλιου. Προσφορά ηλεκτρονικής έκδοσης του Βήματος.

UPDATE 6/11/2011 21:25 GMT+1: Πράγματι, λύση βρέθηκε. Από κυβέρνηση μούγκα-στρούγγα, πάμε σε κυβέρνηση μπούγκα-μπούγκα. Αυτό θα πει εθνική σύγκλυσις!
UPDATE 8/11/2011 11:59 GMT+1: Σήμερον 2 ΕΡΓΑ 2

Η πιανίστα και οι Μήτσυ

ένα αφιέρωμα σε μουσικούς λαούς

της πλατείας Ηρώων

UPDATE 8/11/2011 14:49 GMT+1: Τα φαινόμενα απατούν!

UPDATE 8/11/2011 23:29 GMT+1: Επίμονες φήμες μιλούν για παραίτηση του κ. Καπουτζίδη και σχέδια για επαναφορά του Αντωνίου Μόλλα, ενώ εντείνονται οι πιέσεις των παραγωγών για περισσότερα γκαγκ στο σενάριο!
UPDATE 9/11/2011 01:21 GMT+1: Οι εγκυρότερες δημοσιογραφικές πληροφορίες για τις διερευνητικές επαφές

UPDATE 9/11/2011 15:09 GMT+1: Συνεχίζονται με αμείωτη ένταση οι προσπάθειες...

ενώ πολλαπλασιάζονται τα ερωτηματικά

UPDATE 9/11/2011 17:50 GMT+1: Έχουμε κυβέρνηση - έτσι λέει το «Βήμα». Καιρός πάντως να συμμαζευόμαστε σιγά σιγά από τα γέλια για να σκεφτούμε λίγο σοβαρά το τι συμβαίνει. Κλείνοντας (μάλλον...) αυτό το μπιλιέτο, επισημαίνουμε, αν βεβαίως το ρεπορτάζ της ηλε-πατσαβούρας είναι ακριβές, την ανάλογη του κυβισμού του επίδοση του κ.Πάγκαλου, ο οποίος πήρε στη νέα κυβέρνηση το ίδιο οφίκιο που είχε στην παλιά, μένοντας εντελώς ακίνητος. Τον ξέχασαν ή έχει γίνει μάστερ Γιόντα;

UPDATE 9/11/2011 21:21 GMT+1: Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα Πάλι το «μενού του Ερντογάν» το ρεπορτάζ του Βήματος. Όχι δεν τελείωσε η παράσταση - και το μπιλιέτο θα κλείσει οριστικά μόνο τότε. Μείνετε συντονισμένοι για νέα, σπαρταριστά επεισόδια - και μετά μπαίνουμε στην ουσία. Ας σημειωθεί πάντως η μαγική περίπτωση Παγκάλου.
Ας προσεχθεί επίσης η πολύ κομψή συνοπτική διατύπωση της κατάστασης στο «Ποντίκι»:

Ούτε ένα σοβαρό πραξικόπημα δεν μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι, πώς θα προστατέψουν τα συμφέροντα των πιστωτών τους. Η μόνη εναλλακτική εξήγηση που υπάρχει είναι ότι εκτυλίσσεται ένα σατανικό σχέδιο αυτογελοιοποίησης με μόνο στόχο να μας εξοντώσουν στο γέλιο κάμπτοντας τις όποιες άμυνές μας. Στα μπλογκς και στο τουίτερ η διακωμώδηση αυτού του μεταμοντέρνου εθνικού σόου πάει σύννεφο. Και όταν πια θα είμαστε αποκαμωμένοι θα μας το ... φορέσουν το κυβερνητικό σχήμα.

UPDATE 10/11/2011 13:45 GMT+1: Μια τελευταία, απολαυστική μέρα. Να μοιράσουνε τα υπουργεία, να δουν τι ρόμπα θα βάλουν, κτλ. Φωτορεπορτάζ:

Frankfurter Weltanschauung

Με έναν ειρωνικό τρόπο, το όνομα της διάσημης πόλης βρέθηκε πίσω από σημαντικές όψεις της ελληνικής περιπέτειας, δηλαδή της επιχείρησης αποκατάστασης της μονοπωλιακής κερδοφορίας που περνά από τη με γοργούς ρυθμούς αποφασιστική υποβάθμιση της χώρας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.
Η υποβάθμιση προκύπτει ως μοναδικό αποτέλεσμα (outcome) της αποσκοπούμενης αποκατάστασης της καπιταλιστικής κερδοφορίας (μ'άλλα λόγια: του ξεπεράσματος της κρίσης), που με τη σειρά της περνά από τα αποφασισμένα μέτρα της «ελεγχόμενης» καταστροφής κεφαλαίου, της ανόδου του βαθμού εκμετάλευσης της εργασίας με τη μείωση των απολαβών και της απαξίωσής της ώς βαθμού μερικής καταστροφής.
Για να ολοκληρωθεί ο αποφθεγματικής συμπύκνωσης ονοματισμός της συγκυρίας, σημειώνεται ακόμα οτι
α) σε μια καπιταλιστική κοινωνία, μια τέτοια επιχείρηση είναι πάντα πόλεμος. Η ανώδυνη διότι ομολογημένη από τους επιτιθέμενους διαπίστωση, είναι ωστόσο απαρέγκλιτος όρος κατανόησης της συγκυρίας.
β) τα εργαλεία/μέτρα ορίζουν μια ροή και αποκτούν τη σημασία τους μόνον αν θεωρηθεί ο γενικός σκοπός τους. Η ροή ξεκίνησε με την έναρξη της επιχείρησης και προφανώς δε θα σταματήσει πριν το τέλος της.
γ) ο,τι αναγνωρίζεται ως μέτρο, αποφάσεις, διατάγματα και νόμοι, είναι μόνο μια όψη του πολέμου, για τον οποίον θα «χρειαστεί ο,τι χρειαστεί»: αλλαγή του πολιτικού συστήματος κυριαρχίας,  βιοπολιτικές μεταλλάξεις, ανατροπή των συσχετισμών δύναμης μεταξύ των διαφόρων μερίδων του κεφάλαιου, τακτικές αναθεωρήσεις προτεραιοτήτων, όλα αυτά σε δυναμικό συντονισμό με την εξέλιξη του ίδιου του πολέμου.
δ) η ελληνική περιπέτεια ούτε εξελίσσεται σε παγκόσμιο κενό ούτε πολύ περισσότερο επιδρά μονομερώς στην παγκόσμια συγκυρία. Αποτελεί καταφανώς μέρος ενός συνολικού πολέμου, με περιφερειακούς και τοπικούς καθορισμούς. Η «επιχειρησιακή λογική» στην Ελλάδα θέλει πράγματι να αποσυμπλέξει τους δεσμούς σε φάση ανάσχεσης της επίδρασης των ελληνικών πραγμάτων στη διεθνή οικονομία/πολιτική, φάση κλιμάκωσης και νέα φάση διεθνούς επίδρασης, αυτή τη φορά ως αξιοποίηση των τοπικών επιτευγμάτων. Ωστόσο, τίποτα το στρατηγικά ουσιώδες δεν υπάρχει καν σε αυτή τη βούληση· είναι γνωστό και αποδεκτό οτι τα γεγονότα θα καθορίσουν τις φάσεις και αυτό δεν είναι κρίσιμο για τους επιτιθέμενους.

Οι παραπάνω γενικότητες μας εισάγουν σε άλλες, πιό στοχευμένες και πιό ουσιώδεις. Αν αυτό που συμβαίνει είναι πόλεμος, αν αυτό που ονοματίσθηκε είναι ο σκοπός του, ποιές είναι οι δρώσες δυνάμεις, ποιά τα πεδία, ποιά τα καθήκοντα της κάθε πλευράς;
Παρόλο που και τούτα είναι γενικά γνωστά, είναι απαραίτητο να τα ξαναεπι-σκέπτεται κανείς, όχι για τον κίνδυνο απώλειας μνήμης μέσα στην παραζάλη των μαχών, όσο γιατί η γνώση των αλλαγών των μορφών και των χαρακτηριστικών, στο βαθμό που μπορούν να γίνουν αντιληπτές, προσθέτουν ένα αποφασιστικό πλεονέκτημα.
Από τη μια λοιπόν, είναι το κεφάλαιο· η «Φρανκφούρτη» της ΕΚΤ  μπορεί να αποτελέσει μια παιδαγωγικής χρησιμότητας καρικατούρα.  Από την άλλη, η βιοπολιτική της ζωντανής εργασίας.
Η ποιοτική διαφορά ανάμεσα στις δύο δυνάμεις αναδεικνύεται με διαφορετικό τρόπο τουλάχιστο σε κάθε θεώρηση που αναφέρεται με οποιονδήποτε τρόπο στη μαρξιστική παράδοση. Σταχυολογούμε από αυτήν, χωρίς καμμία αξίωση εμβάθυνσης/συγκεκριμενοποίησης:

-Το κεφάλαιο ακριβώς επειδή είναι απρόσωπο, ακριβώς επειδή είναι σχέση, αποτελεί δύναμη μέσω των νόμων κίνησής του, της λογικής του. Κάθε αλλαγή στην κοινωνική πραγματικότητα που εξασφαλίζει την αναπαραγωγή του, εκφράζεται ως αδήρητη, φυσική αναγκαιότητα. Κάθε αλλαγή που εμφανίζεται να την εμποδίζει, εμφανίζεται εξίσου ως βία στην πραγματικότητα. Αυτή είναι η λογική στέρεα βάση πάνω στην οποία στηρίζονται τα εργαλειακά διλήμματα (οι εκβιασμοί) που θέτει κάθε φορά η εξουσία. Ο βαθμός στον οποίον αυτά ενίοτε φαίνονται πλαστά, αντανακλά είτε γενικά την ανεπαρκή ανίχνευση αυτής της λογικής είτε τον κλονισμό του συστήματος εξουσίας του, χωρίς να παραβλέπει κανείς οτι μπορεί κάποτε να διατυπώνονται σε αδύναμη μορφή για λόγους τακτικής.
Το κεφάλαιο ως σχέση είναι ταυτόχρονα και τάξη (order), καθεστώς. Η τάξη αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από τη συγκεκριμένη οργάνωση της κοινωνίας σε δύο βασικές τάξεις (classes), εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, που επικαθορίζει και συγκροτεί τα μη αναγώγιμης πολυπλοκότητας μοτίβα του κοινωνικού μόρφωματος: διαστρωματώσεις, ομάδες και συλλογικότητες. Ταυτόχρονα επίσης ο καπιταλισμός υπάρχει μόνο στη μορφή που τον έφερε και τον φέρνει το σύνολο της ιστορικής εξέλιξης της ανθρωπότητας - ως το αναγνωρίσιμο τοπίο των εθνικών και διεθνών οντοτήτων στη διαρκή τους κίνηση.
Η φλυαρία αυτή είναι νομίζω υπεραρκετή για να φτάσουμε στο μόνο σημείο που θέλουμε να θίξουμε: οι στόχοι  του κεφάλαιου σε αυτόν τον πόλεμο, όπως διατυπώνονται σε αποφάσεις της εξουσίας, όπως εκλαϊκεύονται από τους μηχανισμούς πειθαναγκασμού, όπως ομολογούνται και συνοψίζονται από τους οργανικούς διανοούμενους της άρχουσας τάξης, υπάγονται στην εξής αντίφαση: από τη μια οι στόχοι νοηματοδοτούνται από την εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος αναπαραγωγής του καθεστώτος. Από την άλλη, ο μοναδικός τρόπος συναρμογής του γενικού συμφέροντος είναι αυτός της ισορροπίας που προκύπτει από την ίδια προσπάθεια ικανοποίησης των επιμέρους συμφέροντων, που εκ κατασκευής αλληλο-αντιμάχονται. Εδώ το γενικό δεν ανευρίσκεται αυτόματα στο ειδικό, αλλά καταρχήν υπονομεύεται από αυτό και μόνο εκ των υστέρων και διαμεσολαβημένα από τους μηχανισμούς της εξουσίας τιθασεύεται και ενσωματώνεται σε αυτό.  
Η ένταση αυτή είναι όσο πιό έντονη όσο και η κρίση. Η ένταση αυτή είναι όσο πιό μικρή όσο μεγαλύτερος ο βαθμός ισχύος του κάθε ξεχωριστού ειδικού συμφέροντος.   Στο επίπεδο των διατυπώσεων, η αντίθεση αυτή εισάγει μια άλλη: όσο πιό γενική και βαθειά είναι η προσπάθεια συμπερίληψης του γενικού συμφέροντος του καπιταλισμού σε μια ανάλυση, μια πρόταση, μια θεωρία, τόσο περισσότερο αυτή καταντάει να μοιάζει με τις προφητείες της Κασσάνδρας. Θεωρούμε ως ακρότατο τέτοιο παράδειγμα τις πρόσφατες παρεμβάσεις του Jürgen Habermas, του σοσιαλδημοκράτη κληρονόμου της σχολής της Φρανκφούρτης, που φοβάται οτι η σημερινή κρίση στην ΕΕ θα καταλήξει στην έλευση μιας «μεταδημοκρατικής εποχής», στην αναίρεση της αστικής δημοκρατίας όχι μόνο όπως λειτουργεί, αλλά και όπως έχει επαγγελθεί, προς ένα μετα- (post-) δημοκρατικό καθεστώς.

-Ο πόλεμος που διεξάγει η εξουσία για το κεφάλαιο, είναι ενάντια στη ζωντανή εργασία. Δεν είναι εδώ ο τόπος να σταθούμε στη λεπτή εννοιολόγησή της, στη λεπτομερή φαινομενολογική περιγραφή της συγκρότησής της, στην έκφανση της βούλησής της ως πολιτική συνείδηση, στις ιδιαιτερότητές της στην Ελλάδα - είναι βέβαια πάντα απαραίτητο να επιστρέφει κάθε άνθρωπος που βλέπει γενικώς έτσι την κατάσταση, ως πόλεμο δηλαδή, και που τοποθετεί τον εαυτό του στην πλευρά αυτή, στα παραπάνω ζητήματα όπως αναδεικνύονται στη δράση.  Θα περιοριστούμε στο να επισημάνουμε εδώ την ποιοτική διαφορά των στόχων των δεχόμενων την επίθεση, από αυτούς των επιτιθέμενων. Η πρώτη είναι προφανής: η εργασία έχει εξουσία· τόση όση απαιτείται για να εξουσιασθεί. Συμμετέχει στη διοίκηση· τόσο όσο απαιτείται για να διοικηθεί κτλ. Τα συμφέροντα της εργασίας, όταν και όπως διατυπωθούν από ένα πολιτικό υποκείμενο, δεν μπορούν να συγκροτήσουν στόχους παρά μόνο μέσα από τη διαδικασία αναγνώρισής τους από αυτήν - διαδικασία που από την άλλη ανήκει στα βασικά πεδία του πολέμου ενάντιά της. Η ζωντανή εργασία είναι τάξη (order) μόνο μέσα στην υπαγωγή της στην τάξη του κεφάλαιου, όταν δηλαδή αναπαράγει τον εαυτό της. Εκεί ακριβώς είναι και ως τάξη (class).  Υπάρχει λοιπόν άλλη μια αντίφαση ανάμεσα στο γενικό συμφέρον και την οποιαδήποτε διατύπωσή του σε στόχους της ζωντανής εργασίας: το γενικό συμφέρον είναι εδώ η κατάργηση της τάξης της ίδιας, ενώ ο στόχος αποβλέπει στην κατίσχυσή της. Αυτός είναι και ο λόγος που το γενικό συμφέρον δεν μπορεί να προκύψει (s'actualiser) ως σημείο ισορροπίας επιμέρους συμφερόντων, όπως στην πλευρά του κεφάλαιου, αλλά ως αποτέλεσμα της άρσης της αντίφασης μεταξύ (οιονεἰ) γενικού συμφέροντος και στόχου. Αυτή είναι και η ιστορική-προγραμματική αποστολή κάθε πολιτικού σχηματισμού που μιλά από τη σκοπιά της ζωντανής εργασίας,  αποστολή που έχει περιγραφθεί στο πολιτικό πεδίο ως ηγεμονία.  Εδώ εμφανίζεται για τρίτη φορά το όνομα της μοιραίας πόλης: η ριζοσπαστική εκδοχή της θεωρίας των στοχαστών της Φρανκφούρτης, αρνείται γενικά μια τέτοια δυνατότητα. Εμμένει και θεωρητικοποιεί τη θραυσματική θεώρηση της πραγματικότητας του κοινωνικού πολέμου, είτε ως παραδοχή του αδιεξόδου εκφοράς κάθε λόγου που δεν είναι αρνητικός, είτε με την αναγνώριση της «ολογραφικής» φύσης της μερικής, ατομικής συνείδησης, που περικλείει λοιπόν ατόφιο τον πλούτο του γενικού, παραπέμποντας στη μοναδολογία του Leibniz.

Πέρα από τη συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες, πέρα από την αγωνία για τις πολιτικές εξελίξεις στην πατρίδα, πέρα από τους προσωπικούς φόβους και προβλήματα της βιοπάλης, καλό είναι να μη σταματάει κανείς «συνειδητοποιημένος», όπως λέγαμε παλιά, ούτε την κριτική ούτε την ενασχόληση με τα ζητήματα που συνδέονται με ο,τι κωδικοποιήθηκε παραπάνω στις τρεις αναφορές στη Φρανκφούρτη. 
Αυτή η υπόμνηση ήταν και ο σκοπός σύνταξης αυτού του ανιαρού σημειώματος.

Cité à la derive

Σημειώναμε στις 19/6/2011, με αφορμή την τότε μασκαράτα του ανασχηματισμού, οτι

Το κυβερνητικό σχήμα έχει στόχο σε αυτή τη φάση:

• να δρομολογήσει πρακτικά το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και οποιουδήποτε θραύσματος έχει απομείνει από υπηρεσία κοινής ωφέλειας όπως λέγονταν κάποτε αυτά, σε ένα μοντάζ ξένου [...] και ντόπιου κεφάλαιου. [...]

• να κατοχυρώσει την εκχώρηση φυσικού πλούτου και γεωπολιτικού ελέγχου πρώτ'απ'όλα στα "μεγάλα αφεντικά της περιοχής"

• να εξωραΐσει, όσο είναι δυνατόν, την καινούργια επιδρομή σε μισθούς, συντάξεις, συμβασιακά καθεστώτα, με μικροδιευθετήσεις και "ορεκτικά" θεάματα καταπολέμησης των φοροφυγάδων

• να καταστείλει άγρια το λαϊκό αναβρασμό, στην πρώτη κάμψη που μπορεί να σημειώσει η δυναμική του

• να βάλει τις βάσεις της μετάλλαξης του πολιτικού συστήματος σε σταθερότερη μορφή, [...]

• να συνοδεύσει τη διαπραγμάτευση σε ευρωπαϊκό επίπεδο της συμφερότερης για το (κυρίως γαλλογερμανικό, αλλά όχι μόνο) χρηματιστηριακό κεφάλαιο μορφής ελεγχόμενης χρεωκοπίας, καθαρίζοντας το πεδίο για την επερχόμενη έκρηξη.

Η άσκηση είναι δύσκολη, γιατί αυτή τη φορά θίγονται κοινωνικά στρώματα που αποτέλεσαν πυλώνες της κοινωνικής συναίνεσης του συστήματος.[...]

Ενόσω τα σημάδια κατάρρευσης του σχήματος αυτού συσσωρεύονται πλέον ανεξέλεγκτα, μπορεί κανείς με σχετική σιγουριά να διαπιστώσει την αποτυχία του σε σχέση με τα περισσότερα σημεία της παραπάνω περιγραφθείσας αποστολής:

• το ξεπούλημα δεν γνώρισε καμμιά αποφασιστική επιτάχυνση, και ο κύριος λόγος είναι οι ισχυρότατες συγκρούσεις συμφερόντων που δεν έχουν ακόμα και σήμερα καταλήξει σε έναν στέρεο συμβιβασμό. Έτσι, οι πολιτικοί και λοιποί υπάλληλοι των μηχανισμών πειθαναγκασμού, βρέθηκαν να είναι εναλλάξ θίασος και κοινό σε διάφορα έργα με περίεργα ονόματα: «Εύρηκα», «ειδικές οικονομικές ζώνες», «Ήλιος», ή και χωρίς ονόματα: «δραχμή συνδεμένη με το δολάριο»...


•  το «καθήκον» της εκχώρησης φυσικού πλούτου και ελέγχου προχωρά με σταθερούς ρυθμούς. Αυτό μαρτυρούν οι δυσώδεις πτυχές σχετικών θεμάτων που ξεβράζονται τακτικά στη δημοσιότητα όταν χοντραίνει η αντιπαράθεση των διεκδικητών (ενίοτε και από λάθος...) Ωστόσο μένουν ακόμα πολλά «διαδικαστικά» να υλοποιηθούν


• η επιδρομή, ή μάλλον μόνιμη απαλοτροίωση, των λαϊκών εισοδημάτων και η κατάργηση θεμελιωδών κατακτήσεων των εργαζομένων ήταν τελικά αυτό που βρέθηκε ντεφάκτο στην κορυφή του καθηκοντολόγιου της κυβέρνησης. Εκεί συνάντησε τις μεγαλύτερες αντιστάσεις και εκεί εξάντλησε τις «μπαταρίες» της. Όλα τα κόλπα δοκιμάστηκαν στο πεδίο αυτό, χαρακτηριστικό της κρισιμότητάς του: διαίρεση των εργαζόμενων, πανικός, μαϊμού «δισταγμοί», «αγανάκτηση» και «διαφοροποιήσεις», ψέμματα και λάθη στους λογαριασμούς, για να αναφέρουμε μόνον μερικά


• η καταστολή σε όλα τα επίπεδα συνόδευσε καθημερινά την κυβερνητική δράση, χωρίς όμως μείζονα μόνιμη επιτυχία. Είναι φανερό οτι το μέγεθος της ανυπακοής γίνεται τέτοιο, που ξεπερνά τη δυνατότητα κατασταλτικής υπηρεσίας - πολύ περισσότερο, που η αυτόματη υπακοή και του ίδιου του μηχανισμού πέραν των πραιτωριανών, αρχίζει να μη φαίνεται δεδομένη. Στο βαθμό που η συντεταγμένη βία θα καθίσται ανεπαρκής, είναι λογικό να επιχειρηθούν διάφορες εκτροπές ή και εκρηκτικού χαρακτήρα εκτονώσεις. Τέλος, ο «εξωτερικός κίνδυνος» θα μπορούσε να αποτελέσει μέρος του οπλοστάσιου ανάκτησης της πολιτικής σταθερότητας από διάδοχα σχήματα 


• η μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος είναι σίγουρο οτι δεν αποτελεί μέρος του κυβερνητικού έργου, με την εξαίρεση του νομοσχεδίου περί χρηματοδότησης των κομμάτων, αυτού του ίδιου που έχουν περάσει σε διάφορες ευρωπαϊκές δημοκρατίες με παρόμοια προβληματάκια. Κατά τα άλλα, ίσως ούτε καν η λήξη της θητείας αυτού του σχήματος να μη συμβάλλει στη μετάλλαξη αυτή, καθώς το κύριο φαίνεται πλέον να γίνεται όχι η σταθερότητα, αλλά ο έστω και μέσω της αστάθειας έλεγχος


• η κυβέρνηση πράττει ακριβώς σύμφωνα με την περιγραφή του τελευταίου σημείου. Η εφιαλτική κακοφωνία του καθεστωτικού Τύπου τις τελευταίες μέρες μπορεί ακριβώς να ειδωθεί ως η διασταύρωση της αγωνίας μερίδων του ντόπιου κεφάλαιου για τη δική τους τύχη, με τη λυσσώδη προσπάθεια να ετοιμάσουν ένα σημείο στήριξης μιας πολιτικής εξουσίας σε ελεύθερη πτώση. 

Άραγε, η κυβέρνηση αυτή θα σχολάσει πριν τη λήξη της ονομαστικής της αποστολής (ήτοι, μόλις επιτευχθεί βιώσιμος συμβιβασμός των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων με την υποσημείωση της ελληνικής προοπτικής);  Κοντή γιορτή - εν τω μεταξύ όμως, η ανάληψη του ρίσκου να μην προετοιμαστεί κανείς για τέτοιο ενδεχόμενο, θα ήταν αδικαιολόγητη και ασυγχώρητη.

Break (stone)

Man of the future. People do understand, at least in France, that's why you can see something like this even in mainstream lampoon (greek subtitles, thanks to Nikos! )

Ασταθές αλισβερίσι

Ας περιοριστούμε στην επιλεκτική καταγραφή μερικών πρόσφατων εξελίξεων στα Ρωσσοτουρκικά, στο φόντο των ευρύτερων κινήσεων στη νοτιοανατολική Μεσόγειο:

• 30/09/2011: ανακοινώνεται ο προγραμματισμός του απόπλου, στις 13 Νοέμβρη από τη θάλασσα Μπάρεντς, του ρωσσικού αεροπλανοφόρου «Ναύαρχος Κουζνετσώφ» με τη συνοδεία του καταδρομικού «Ναύαρχος Τσαμπάνενκα». Αναμένεται να περάσουν να στενά του Γιβραλτάρ 19 Νοέμβρη. 


• 01/10/2011: η τουρκική εταιρεία αερίου Botas ανακοινώνει τον τερματισμό της συμφωνίας της με τη Γκαζπρόμ για προμήθεια φυσικού αερίου μέσω της «δυτικής οδού», μετά από αποτυχία των διμερών συνομιλιών για ανανέωσή της με την προσεχή λήξη της, 25 χρόνια από την υπογραφή της. Οι Τούρκοι διεκδικούσαν γενναία μείωση τιμής κατά 20%.  Να σημειωθεί ωστόσο οτι η Τουρκία προμηθεύεται από τη Ρωσσία μέσω του μπλουστρήμ 60% της κατανάλωσής της. 


• 02/10/2011: ανακοινώνεται στην Κωνσταντινούπολη η σύσταση του «Συριακού Εθνικού Συμβούλιου» κατά το λιβυκό μοντέλο της ανατροπής του Καντάφι. Στο συμβούλιο συμμετέχουν «εθνικιστικές», «φιλελεύθερες» και «ισλαμιστικές» δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των Αδελφών Μουσουλμάνων. Η δημιουργία του συμβουλίου υπήρξε καρπός εντατικής συνεργασίας Τούρκων και Αμερικανών, πράγμα που προβάλλεται ιδιαίτερα βεβαίως από τη Δαμασκό.

Καρδάμωμα αλά ιταλικά: pizzocchieri

Από τη βορειοδυτική άκρη της Ιταλίας, την ορεινή Λομβαρδία και πιό συγκεκριμένα τη Valtellina προέρχεται το πιάτο που θα περιγράψουμε ακολούθως σε «επαγγελματική» εκδοχή. Το θρεπτικό του προφίλ ταιριάζει στην εποχή, την περιοχή  και την ιστορία της, είναι δηλαδή ο,τι πρέπει για μια κρύα μέρα του φθινόπωρου στους πρόποδες των Άλπεων μετά από κοπιαστική αγροκτηνοτροφοδασική εργασία - αντιθέτως για να επιστεγάσει μια μέρα που πέρασε στην καρέκλα του γραφείου ή του αυτοκινήτου σε μια μεσογειακή πόλη που βράζει, είναι οιωνεί επικίνδυνο...


Πρόκειται για ζυμαρικά με λαχανικά και τυριά. Οι ειδήσεις αναλυτικότερα:

Ι. Για 5-6 ορεινές μερίδες, 8 «φυσιολογικές», θα χρειαστούμε:

α) από πάστα
1) 500 γρ. ζυμαρικά pizzocchieri

-όποιος έχει μηχανή ή τον τρομερό τρίφτη της φωτογραφίας, τα φτιάχνει και μόνος του:
380 γρ. αλεύρι μαυροσίταρου (το λένε και φαγόπυρο), 120 γρ. αλεύρι σίτου σκληρό όχι καθαρό (πχ Τ120) για τη ζύμη και λίγο ακόμα στην άκρη για να μην κολλάει όταν βγει το ζυμαρικό. 5 αυγά μεγάλα, μια κουταλιά της σούπας γάλα, λίγο αλάτι. Χτυπάμε τα αυγά και το γάλα. Αναμειγνύουμε τα δύο αλεύρια και λίγο αλάτι, σε ένα μεγάλο μπολ στήνουμε το μίγμα ως βουναλάκι, κάνουμε λακούβα στη μέση, ρίχνουμε λίγο λίγο το χτυπημένο αυγό ζυμώνοντας ώστε να μη σβωλιάσει η ζύμη. Όταν είναι έτοιμη την αλευρώνουμε ελαφρά, σκεπάζουμε με πετσέτα και αφήνουμε να ξεκουραστεί 40'. Την ξαναπιάνουμε, την ανοίγουμε λίγο με τον χοντρό πλάστη, την περνάμε από τη μηχανή ώστε να βγάλουμε φετουτσίνι χοντρό, δηλ. ζυμαρικά διαστάσεων 0,3cm x 0,7 cm x 6-7 cm. Καλό είναι η ετοιμασία του ζυμαρικού να έχει γίνει την προηγούμενη ώστε να έχει στεγνώσει λίγο (ο μάστορας δίπλα το έχει κάνει αυτό με τη ζύμη του, επίσης βράζει το ζυμαρικό χωριστά)

 β) από λάχανα
2) 10 φύλλα φρέσκο φασκόμηλο
3) 1 σκελίδα σκόρδο
4) 2 πατάτες για βραστές πχ Bintje όχι μεγάλες ή μία μεγαλούτσικη







5) 1 καρπολάχανο, αυτό το πράσινο με τα νεύρα, μεγαλούτσικο (βγάζουμε τα πολύ σκληρά εξωτερικά φύλλα)














γ) από γαλακτοκομικά (ποσότητες προσεγγιστικά σε όγκο):

6) 250 κ.εκ. τυρί Scimudin. Αυτό είναι αγελαδινό μαλακό με λευκή στεγνή εξωτερική επιφάνεια, κάτι σαν Brie ή Fontina λίγο πιό σκληρό και με τρύπες.
7) 200 κ.εκ Casera magro. Κίτρινο σκληρό γραβιεροειδές, θυμίζει το Cantal.
8) 300 κ.εκ. Bitto. Στην όψη θυμίζει το προηγούμενο, αν και βγαίνει σε μικρότερο (πιό λεπτό) κεφάλι. Στη γεύση είναι πιό δυνατό (εδώ για περισσότερα σχετικά με τα δύο σκληρά τυριά της περιοχής).
9) 100 κ.εκ. Grana τριμένη.
10) Βούτυρο αγελαδινό φρέσκο, 4 κουταλιές της σούπας φουσκωτές.

 δ) από μπαχαρικά: μαύρο πιπέρι χοντροτριμμένο στο γουδί.

 ε) από σκεύη: μαχαίρια, κατσαρόλα μεγάλης χωρητικότητας, σουρωτήρι, τηγάνι απλό, ταψί όπου θα καταλήξουν όλα.

ΙΙ. Τι να τα κάνουμε:

1) Κόβουμε το λάχανο σε λεπτές λουρίδες. Ξεφλουδίζουμε και κόβουμε τις πατάτες σε κύβους πλευράς 1cm. Πλένουμε το φασκόμηλο. Λυώνουμε το σκόρδο.

2) Βάζουμε 5 λίτρα νερό να βράσει γερά αλατισμένο, όπως όταν κάνουμε μακαρόνια. Εν τω μεταξύ

3) Κόβουμε τα τυριά, το Scimudin σε «τουβλάκια» 2cm x 0,5 cm x 0,5 cm, την Casera και το Bitto «πλακάκια» 2 cm x 2 cm x 0,5 cm, τρίβουμε τη Grana αν δεν είναι ήδη έτοιμη.  

4) Μόλις βράσει το νερό ρίχνουμε την κομμένη πατάτα και χρονομετρούμε. Μετά από 3 λεπτά ρίχνουμε και το κομμένο λάχανο -  5 λεπτά αργότερα ρίχνουμε τα pizzoccheri, και αφήνουμε ακόμα 4 λεπτά αν είναι φρέσκα ή 7 αν είναι ξερά από πακέτο. Μόλις περάσει ο κατάλληλος χρόνος, τα βάζουμε όλα και τα στραγγίζουμε.

5) Παράλληλα προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180°C και βάζουμε τηγάνι με 2 κουταλιές βούτυρο. Μόλις κάψει, ρίχνουμε το λυωμένο σκόρδο και το φασκόμηλο. Μόλις αρχίσει να παίρνει χρώμα το σκόρδο αλατοπιπερώνουμε και κατεβάζουμε από τη φωτιά.

6) Απλώνουμε στο ταψί μια στρώση λάχανο + ζυμαρικό, μια στρώση μίγμα τυριών εκτός γκράνα εναλλάξ έως εξαντλήσεως των υλικών, ενώ παρεμβάλουμε στη διαδικασία πιπέρωμα κατά βούληση. Ρίχνουμε από πάνω τη γκράνα, και περιχύνουμε με το περιεχόμενο του τηγανιού.

7) Φουρνίζουμε για 15 λεπτά στους 180°C συν 5 λεπτά με σβησμένη τη φωτιά, ενώ ξαναβάζουμε το τηγάνι πάνω στην κουζίνα με το υπόλοιπο βούτυρο να λιώσει αλλά όχι να καεί.

8) Μόλις βγάλουμε το φαΐ, περιχύνουμε το ταψί με το λυωμένο βούτυρο του τηγανιού.

Η «σκληρή» παραδοσιακή παραλλαγή θέλει το ζυμαρικό χωρίς αυγό, οπότε το φτιάχνουμε λίγο λεπτότερο στα 0,2-0,3 cm, στενότερο στα 0,5 cm και λίγο μακρύτερο, στα 7-8 cm. Στην εκδοχή αυτή χρησιμοποιούμε για 500 γρ ζυμαρικά λιγότερο λάχανο (200 γρ.), 250 γρ. πατάτα, τυρί μόνο Casera 250 γρ. και Γκράνα τριμμένη 150 γρ., αλλά ολόκληρα 200 γρ. βούτυρο...  Το ζυμαρικό θέλει βράσιμο 10'. Τα υπόλοιπα όπως παραπάνω. Οι purists δε βάζουν πατάτα, αλλά προσθέτουν στο ταψί βρεμένο μπαγιάτικο χωριάτικο ψωμί σε φέτες, ψηλά για να φρυγανιστεί με το τυρί. Άλλες παραλλαγές συμπεριλαμβάνουν λίγο καρότο ή λίγο φασολάκι ψιλό με το λάχανο, κανονίζοντας ώστε να βράσουν όλα σωστά...

 Του πιάτου αυτού μπορεί να προηγηθεί λίγη  Slinzega ή οποιοδήποτε άλλο αποξηραμένο κρέας κομμένο τσιγαρόχαρτο, με μια υποψία λάδι (το καλύτερο: από καρύδι) και λίγες σταγόνες καλό ξύδι ανακατεμένο με ένα σκάρτο κουταλάκι του καφέ μέλι.

Σε κάθε περίπτωση, συνιστάται θερμά να έχετε κόψει ένα φόρτωμα ξύλα ή κάτι ανάλογο πριν να καθίσετε στο τραπέζι.

 Δεν υπάρχει καλή συνοδεία κρασιού για τα Pizzocchieri. Ορισμένοι λένε Pinot noir, αλλά δεν πείθουν. Το καλύτερο στο τέλος θα ήταν μια βαλκανική σλιβόβιτσα (ρακή από δαμάσκηνα), το ιδανικό θα ήταν να είναι αρωματισμένη στην απόσταξη με καρυδόφυλλα και παλιωμένη. Στην περίπτωση που την επιλέξετε, είναι ακόμα καλύτερο μεταξύ ξύλων και γεύματος, να έχετε ανεβάσει και καμμιά δεκαριά καρότσια τούβλα στην ανηφόρα ;-)

...να περνάει η ώρα...

από τα σπλάττερ, στα παραμυθάκια.
Πρωταγωνιστής αυτή τη φορά, το εργαστήριο του κ.Τριανταφυλλοπούλου.

Καθυστερήσεις

Η αμφισημία του όρου χάνεται στη μετάφρασηˑ είναι κρίμα, γιατί συνοψίζει με μοναδικά ειρωνικό τρόπο την έκτακτη επικαιρότητα, ιδιαίτερα σε όσους δεν τη ζουν από τα μέσα.
Όντως η κυβέρνηση έχει καθυστερήσει το πρόγραμμά της, κυρίως λόγῳ των κοινωνικών αντιστάσεων σε αυτό. Πράγματι, η περίοδος θυμίζει παράταση πριν τα πέναλτυ, ή/και φαίνεται να εγκυμονεί εξελίξεις...
Θα επιχειρήσουμε, μέσα στη μέρα σύντομα, τη δική μας αποτίμηση των κυβερνητικών επιδόσεων από τον ανασχηματισμό ώς σήμερα. Ελπίζοντας οτι μέχρι τότε, δε θα σκάσουν τα κονταίηνερς στην Ανατολική Μεσόγειο, στην οποία περίπτωση δε θα έχει πια νόημα να τα λέμε μεταξύ μας οι ελληνόφωνοι...

PS 20/09:  «Ελέγχουμε στρατιωτικά την περιοχή» δήλωνε πριν από μερικές ώρες η Άγκυρα. Ο πολιτισμένος διάλογος συνεχίστηκε σήμερα.

Paper fetichism

Magnificent. Happens at Edinburgh, from the last spring on...

Meanwhile, Greeks are getting stuck back into the '70s ;-)

La boutique s'étend

...au lieu de s'éteindre!
Ce blog a été conçu dans le but de suivre, par observation participative, l'évolution de la blogosphère grécophone en tant qu'espace de débat public: ladite blogosphère fut à l'époque un élément novateur et prometteur de ce qu'on appelait jadis "la société civile".
Depuis, les évenements se sont accumulés; actuellement ils se déroulent, comme d'ailleurs la vie de l'initiateur de ce blog, à des vitesses fulgurantes.
Le moment est alors venu pour que cette forme numérique évolue, afin qu'elle puisse continuer à produire du sens, vu que l'autre option, qui serait de ne rien faire et fermer ce blog, a été par principe exclue...
Dorénavant, l'internaute-lecteur qui passera par là trouvera généralement des billets rédigés en différentes langues, dont celle de Molière (tout article est signalé à la fin avec une étiquette indiquant le langue de rédaction.)
La liste des contributeurs a ouvert: à ce moment, M. N. Maroukakis a déjà fait au pamplhlétaire habituel l'honneur d'y participer.
Last but not least, le nom de domaine de ce site sera désormais www.parvusclub.org (toutefois, l'ancien nom mauro-probato.blogspot.com reste adressable) - le temps de mettre tout en place, il est possible que le lecteur constate certains dysfonctionnements, comme par exemple que les liens vers les différentes rubriques ne marchent correctement; tout sera rétabli à la fin de la procédure d'activation du nouveau nom pour le site (à priori dans quelques jours).
A très bientôt! 

Ζώνη αναταράξεων

Μαζεύτηκαν πολλά χρόνια, κάμποσα μπιλιέτα, αρκετά σχόλια. Το μπλογκ αυτό φτιάχτηκε ως εργαλείο κατανόησης, της αναπτυσσόμενης τότε, μπλογκόσφαιρας.
Εν τω μεταξύ οι εξελίξεις καλπάζουν, και μέσα σ'αυτές και ο γράφων το σημείωμα αυτό.
Είναι τώρα καιρός να εξελιχθεί αυτή η ψηφιακή μορφή, να ψηλαφήσει νέους ρόλους, να ξανασυγχρονίσει το νόημά της με την πραγματικότητα.
Ο τρόπος, αφού καταρχήν αποκλείστηκε η επιλογή της απόσυρσης του μπλογκ με τα μέχρι τώρα περιεχόμενα, συνίσταται στον πειραματισμό με την ελάχιστη τεχνική φιλοδοξία, να χρησιμοποιούνται "έτοιμα κι εύκολα" υλικά/πλατφόρμες.
Ο τακτικός αναγνώστης μπορεί να διαπιστώσει τις αλλαγές, όπως ο περαστικός: ρίχνοντας μια ματιά τριγύρω. Θα βρει ρουμπρίκες/θεματικές ενότητες, νέους συντάκτες (προς το παρόν ο φίλος Νικόλας Μαρουκάκης, προχωρά όμως η σχετική διερεύνηση...), αλλαγή στο domain name (www.parvusclub.org, ενεργό σε λίγες μέρες, πάντως το παλιό mauro-probato.blogspot.com θα εξακολουθήσει να ισχύει), μπιλιέτα όχι πάντα στα ελληνικά (η προσθήκη μιας ενδεικτικής ετικέτας γλώσσας, που εμφανίζεται στο τέλος κάθε σημειώματος, έγινε για να βοηθήσει σε αυτήν την επέκταση).
Κάθε σχετική αντίδραση/παρατήρηση, πολύτιμη.

ΥΓ: Προσωρινά δε λειτουργούν οι σύνδεσμοι προς τις σελίδες/ρουμπρίκες (κύρια, δευτερεύουσα, θεωρητικά, βιβλιοκρισίες, κουζίνα, σχετικά με το μπλογκ - από αριστερά προς δεξιά).

New era

This blog is evolving, in line with a broader editorial project.
More authors will contribute and new topics will be addressed.
I did accept the invitation to be one of them; so you will probably see me around sometimes, with any kind of stuff, in English or Greek or, plus rarement,  in French.
Stay tuned!

Matrix μπερντέ

Δεν υπάρχει χρόνος, ούτε διάθεση, για σχολιασμό των αποφασισθέντων από το κυβερνητικό συρφετό (ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/φασίστες/τσόντες) για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Ας περιοριστούμε

α) στο να σημειώσουμε οτι το ίδιο κατουσία νομοσχέδιο, περιφέρεται και περνά ανά την Ευρώπη, με τους ίδιους στόχους, που συγκλίνουν κυρίως στη σταδιακή ανάκληση του μαζικού πανεπιστήμιου του μεταπολέμου και στη μονοπώληση της γνώσης διά της μετατροπής του κατά 95% σε σχολές κατάρτισης/πάρκιγκ μελλοντικών ανέργων/αναμορφωτήρια, και κατά 5% σε ιδρύματα αναπαραγωγής των ελίτ και κάποιας αποδεκατισμένης αριθμητικά επιστημονικής/πολιτισμικής πρωτοπορίας, με "ουσιώδες φαινόμενο" την εμπορευματοποίηση

β) στο να θέσουμε στον περαστικό αναγνώστη το δίλημμα της βαρύτητας που δύναται να δώσει στο λόγο τύπων σαν αυτόν

ή αυτόν κι αυτόν πχ, γνωρίζοντας οτι οι δύο κατηγορίες ποσοτήτων είναι μηδενικού συνολικού αθροίσματος.

Θερινά αναγνώσματα: σχήματα και αριθμοί

Ι. Οι αριθμοί

II. Τα σχήματα

Η παραίτηση έχει γλυκιά γεύση κι επιβάλλει παραλυτικό τρόπο πρόσληψης της πραγματικότητας. Αντισταθείτε, και σε αυτό. Καλές διακοπές!

Θερινά αναγνώσματα: κιτρινισμένος Τύπος

Ο υπουργός Οικονομικών του ντε Γκώλ, μεταφέρει τους προβληματισμούς του στρατηγού περί παγκόσμιων νομισματικών ισορροπιών. Οι τότε συντάκτες της εφ. Μακεδονίας (με το μεταπολιτευτικό Ριζοσπάστη και την παλιά Ακρόπολη, τα μόνα φύλλα που βρίσκει κανείς ψηφιοποιημένα δωρεάν, σε γουέμπ της Εθνικής Βιβλιοθήκης) ή το γιουνάιτεντ πρες ίσως να μην έχουν μεταφέρει σωστά την ουσία της πρότασης, που αφορούσε τη δημιουργία ενός παγκόσμιου υπερνομίσματος (μια διαφορετική, παράλληλη, προσέγγιση στην ίδια κατεύθυνση, υπήρξε και η ιδέα του BANCOR που προώθησε ο Κέινς στο Μπρέτον Γουντς -η οποία απορρίφθηκε από την τότε νικήτρια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, τις ΗΠΑ).




Πέντε χρόνια αργότερα, οι πιέσεις αυτές καταλήγουν σε μια περίεργη μορφή τίτλου, τα "τραβηκτικά δικαιώματα". Δύο χρόνια ύστερα, οι ΗΠΑ βάζουν τέρμα στη συμφωνία που είχε καταληχθεί 67 χρόνια και κάτι μέρες πριν από σήμερα. Και τρία χρόνια πιό μετά, δηλ. 37 πριν από σήμερα,  η ίδια εφημερίδα πληροφορεί το βορειοελλαδίτικο κοινό για τα νεώτερα:

Θερινά αναγνώσματα: χρώματα και αριθμοί

Ο Λένιν επαναλάμβανε συχνά, στους ταραγμένους καιρούς που έδρασε, οτι χρειάζεται όλη η εικόνα για να κατανοήσει κανείς σωστά τις εξελίξεις στον καπιταλισμό.

Δε θα διακινδύνευα (ακόμα) να ισχυριστώ οτι οι δικοί μας καιροί είναι τόσο ταραγμένοι· το κάνει όμως ο κ. Βεργόπουλος, που δείχνει τόσο πανικόβλητος, ώστε να καταφεύγει στο Λένιν για να επενδύσει τελικά (αμετανόητος...) τις ελπίδες του στους "ακηδεμόνευτους αγανακτισμένους" έλληνες και ευρωπαίους πολίτες.

Κινούμενος κι εγώ κατά τη διδασκαλία του μεγάλου και ξανά ευρύτατα δημοφιλούς στη σοσιαλδημοκρατία επαναστάτη, μεταφέρω εδώ κάποια στοιχεία που αφορούν τους κατόχους, από το χρηματοπιστωτικό τομέα (τράπεζες/ασφάλειες), του δημόσιου χρέους μιας λίστας σημαντικών για το ζήτημα χωρών.

Τα στοιχεία παρουσιάζονται καταρχήν σε θέσεις πίνακα διπλής εισόδου, και η σημασία του αριθμού z σειράς x και στήλης y (x≠y) είναι οτι σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της χώρας x βρίσκονται z δισεκατομμύρια δολάρια δημόσιου χρέους που εξέδωσε η χώρα y. Στα κουτάκια γραμμής x και στήλης x δε βρίσκονται ποσά, αλλά ποσοστά του δημόσιου χρέους που εκτιμάται οτι παραμένουν εντός της χώρας x. 

Τα στοιχεία τα πήρα από την ηλεκτρονική έκδοση της Φιγκαρό 5/8/2011, όπου παρουσιάζονται σε εξαιρετικά εύχρηστο ιντεράκτιβ γράφημα. Τα δεδομένα δεν είναι πλήρη εφόσον δεν ανακοινώνονται επίσημα αλλά προκύπτουν ως εκτιμήσεις, από διασταύρωση πολλών πηγών. Αφήνουν επίσης εκτός πεδίου σημαντικούς παράγοντες στα δημόσια χρέη, όπως η ΕΚΤ ή διάφορα sovereign funds κτλ. Είναι όμως συνεπή μεταξύ τους, και προσφέρουν μια εικόνα καθαρότερη από τις διάφορες που διακινούνται την παραμονή κάθε νέας ληστείας των λαϊκών εισοδημάτων. Αναφέρονται περίπου στον Ιούνιο/Ιούλιο 2011.

Στο τέλος κάθε στήλης και στο τέλος κάθε γραμμής, αναγράφεται το άθροισμα των αντίστοιχων ποσών.
 Η "καθαρή θέση" μιας χώρας ως προς το "εξωτερικό" λοιπόν, προκύπτει ως διαφορἀ του σωρευτικού ποσού της γραμμής της (τι της χρωστούν οι άλλες) μείον το σωρευτικό ποσό της στήλης της (τι χρωστά η ίδια στους υπόλοιπους).  Υπενθυμίζουμε εδώ, οτι εξορισμού τα δεδομένα του πίνακα είναι ελλιπή. Το παρακάτω γράφημα, από το Σπήγκελ (ηλ. έκδοση 8/8/2011), δίνει μια ένδειξη των ελλείψεων σε σχέση με πληρέστερα στοιχεία για τις ΗΠΑ:

Σε κάθε περίπτωση, τα στοιχεία ενός τέτοιου πίνακα, ελλειπέστατα ή πληρέστερα, δίνουν λαβή για πολλούς συνθετικούς δείκτες. Ο απλούστερος που μόλις παραπάνω ορίστηκε, η "καθαρή θέση", δίνει την ακόλουθη κατάταξη, από τον μεγαλύτερο ανηγμένο χρεώστη στο μεγαλύτερο ανηγμένο πιστωτή:

Ωστόσο η κατάταξη αυτή συσκοτίζει το καταπόσο η καθαρή θέση προκύπτει στα πλαίσια μιας μεγάλης, σχετικά ισορροπημένης αλληλεξάρτησης ή στα πλαίσια μια μικρότερης αλλά σαφώς πιό ανισόρροπης. Εννοώ οτι για παράδειγμα δεν είναι ίδια η θέση σου αν χρωστάς ένα εκατομμύριο και δε σου χρωστά κανείς τίποτα, με το να χρωστάς 1501, ενώ σου χρωστούν 1500.
Αν διαιρέσουμε την "καθαρή θέση" με το συνολικό "δούναι και λαβείν" κάθε χώρας, παίρνουμε ένα "διαφορικό συντελεστή χρέωσης" που μπορεί να πάρει τιμές από -1 ώς 1 και αντικατοπτρίζει καλύτερα την ισορροπία αυτή:

Ο δεύτερος αυτός δείκτης παρουσιάζει τώρα ένα άλλο μειονέκτημα: είναι αναλοίωτος στην κλιμάκωση. Δηλαδή, δίνει την ίδια θέση σε κάποιον που χρωστάει 6 και του χρωστούν 4, με εκείνον πχ που χρωστάει 12 και του χρωστούν 8.

Επιχειρούμε λοιπόν μια σύνθεση των δύο, που προκύπτει από την απόλυτη τιμή της καθαρής θέσης επί το διαφορικό συντελεστή χρέωσης, και εκτός από μια επικινδύνως αυξανόμενη συλλογή από βαρύγδουπες ονομασίες, πετυχαίνουμε μια κατάταξη που εκφράζει κάπως καλύτερα την (απόλυτη, όχι σε σχέση με το μέγεθός της) πίεση που δέχεται μια χώρα από το χρέος της:

Μια εικόνα της σχετικής κρισιμότητας που δημιουργεί η πίεση χρέους, δίνεται αν διαιρέσουμε την τιμή του προηγούμενου δείκτη με το ΑΕΠ κάθε χώρας. Χρησιμοποιώντας τα στοιχεία της Διεθνούς Τράπεζας για το 2010, παράγουμε την παρακάτω κατάταξη:

Τέλος, η εικόνα είναι ακόμα ακριβέστερη αν η διαίρεση γίνει με το τετράγωνο (γενικότερα: μια κατάλληλη δύναμη) της τιμής του ΑΕΠ (με μια τεχνική διόρθωση scale up 1000000). Ας ονομάσουμε αυτόν τον τελικό δείκτη πομπωδεστάτως, "πίεση χρέους ανά επιφάνεια ΑΕΠ"(διάστασης, 1/$):

Πάμπολα άλλα παιχνίδια με χρώματα και αριθμούς μπορούν να στηθούν στη βἀση των αρχικών στοιχείων, παράγοντας διάφορες κατατάξεις (ένα που αξίζει να δοκιμαστεί, είναι να υπολογιστεί η κατάταξη στη βάση του pagerank στο γράφο του "δούναι/λαβείν" με βάρη στις ακμές τα ποσά - ύστερα από την κατάλληλη κανονικοποίηση).

Ελπίζω ο αναγνώστης να εμπνευστεί για τα δικά του συμπεράσματα (δεδομένου οτι όλη αυτή η φλυαρία περί στατικών θέσεων χωρών λίγα λέει για τη δυναμική, που προκύπτει από την εξέλιξη του ΑΕΠ και κυρίως τις αλληλεπιδράσεις τύπου ντόμινο). Σε κάθε περίπτωση, οφείλει να θυμάται πάντα πόσο φτηνό κόλπο είναι η εξίσωση των εννοιών "χώρα", "εθνική οικονομία" κτλ, με κάθε φορά άλλο ταξικό υποκείμενο, με τον ίδιο πάντα όμως στόχο, στον ίδιο ταξικό πόλεμο.

ΤΑΞΙ(ΔΙ) ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

Παρατηρώ οτι η χύδην καλούμενη «απελευθέρωση των ταξί» είναι το νέο ψυχόδραμα που ανεβάζει ο δικομματικός θίασος στα πλαίσια αυτού που χαρακτηρίσαμε ως το σαδιστικό παιχνίδι της συλλογικής υστερίας, δηλ. του πολιτικού/ψυχολογικού πλαισίου της ανηλεούς επίθεσης στο λαό και την πατρίδα.

Ας δούμε λοιπόν πώς έχουν τα πράγματα με τα ταξί στο Παρίσι, μια μητρόπολη ενός όσο νάναι μοντέρνου και όσο δεν παίρνει καπιταλιστικού κράτους – ένα υπόδειγμα για την εξέλιξή μας λοιπόν, σύμφωνα με το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τους φασίστες φίλους τους, τα σχετικά οφσπρινγκς,  την ευρωλατρική συνασπισμένη αριστερά (ελπίζω να μην ξέχασα κανέναν).

ΕΝΑ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Οι κύριες συνιστώσες του συστήματος μαζικής μεταφοράς για το γενικό κοινό στο ευρύτερο Παρίσι είναι:

-λεωφορεία

-μετρό/προαστιακός (εξπρές και απλός)/τραμ

-ταξί

-ποδήλατα

-ποταμόπλοια

Αφήνουμε έξω ορισμένα ανεκδοτολογικά (μοτοταξί και ποδηλατοταξί, άμαξες, ελικόπτερα) τα ειδικού ρόλου (τουριστικά λεωφορεία γραμμής, τουριστικά πλοιάρια, λιμουζίνες, αερόστατα)  τα ειδικού κοινού (ασθενοφόρα ή ιατρικώς εξοπλισμένα οχήματα, κηδευτικές πομπές, πετ-ταξί κτλ)  ειδικού τόπου (τελεφερίκ, περάματα καναλιών, ταινιόδρομοι/σκάλες/ασανσέρ, λεωφορεία και μετρό εντός αεροδρομίων) και ειδικού χρόνου (πχ νυχτερινά/κυριακάτικα λεωφορεία):  η  προσπάθεια εξαντλητικής αναφοράς αποσκοπεί στο να γίνει κατανοητό οτι τα ταξί είναι ένα κομμάτι, θα έλεγα μη στρατηγικό, του συστήματος μεταφοράς μιας πόλης 2,2 εκατομμυρίων μονίμων κατοίκων στο κέντρο ενός αστικού συμπλέγματος 10,2 εκατομμυρίων, μαζί με καθημερινά γύρω στις διακόσιες χιλιάδες περαστικών από την πόλη που βρίσκονται εκεί για τουρισμό ή δουλειές.

Για μια πιό ολοκληρωμένη ιδέα των μεγεθών, να σημειώσουμε οτι το ακαθάριστο τοπικό προϊόν του συμπλέγματος είναι περίπου 552 δις €/έτος (2009), οτι στην έκταση αυτή εργάζονται 5 εκατομμύρια και  άλλο 1 εκατομμύριο αναζητούν εργασία, οτι στους εργαζόμενους μισό εκατομμύριο απασχολείται στην κρατική διοίκηση και άμυνα (μετρώντας υγεία και εκπαίδευση, οι υπάλληλοι του δημοσίου είναι πάνω από ένα εκ. τριακόσιες χιλιάδες) .

ΤΑ  ΜΕΓΕΘΗ

Γύρω στις τριακόσιες πενήντα χιλιάδες εργάζονται στον κλάδο των μεταφορών κάθε είδους.

Ο κόσμος αυτός χρησιμοποιεί για τη μεταφορά του, πέραν των ιδιωτικών μέσων (στο αστικό σύμπλεγμα):

-316 κύριες και 1070 δευτερεύουσες (έξω από την πόλη) λεωφορειακές  γραμμές.

-14 γραμμές μετρό (εκ των οποίων μία 100% αυτόματη ), 5 γραμμές εξπρες προαστιακού και 30 γραμμές (σε 8 «δέσμες») κανονικού προαστιακού  (χωρίς να μετράμε τις διακλαδώσεις έξω από το Παρίσι), καθώς και 4 γραμμές τραμ.

-20000 ποδήλατα στο δημοτικό σύστημα ενοικίασης στην πόλη (και τα κοντινά προάστια), διασπαρμένα σε 1200 αυτόματους σταθμούς ενοικίασης με κάρτα.

 -ποταμόπλοια θα είναι διαθέσιμα στο επιβατικό κοινό από το 2013.

ΜΑ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΤΟΣΟ ΑΚΡΙΒΗΣ;

Μέσα λοιπόν σε αυτό το σύστημα, που εξυπηρετεί συνολικά πάνω από 3,5 δισεκατομμύρια ατομικές διαδρομές ανά έτος, εντάσσονται  16623 ταξί (για την πόλη του Παρισιού – 51232 σε όλη τη Γαλλία).   Πραγματοποιούν περί τις 200000 κούρσες ημερησίως και σταθμεύουν σε 28 πιάτσες σε σημεία μεγάλης τουριστικής κίνησης, 90 πιάτσες σε βασικούς οδικούς άξονες της πόλης συν 316 πιάτσες σε δημόσια κτίρια με ιδιαίτερη ζήτηση μεταφοράς από το μέσον (σιδ. σταθμοί, νοσοκομεία, θέατρα...) ενώ υπάρχει και ένα ενιαίο τηλ. νούμερο κλήσης για όλη την πόλη (και βέβαια πολλά εταιριών). Μπορεί κανείς να σταματήσει ένα ελεύθερο ταξί στο δρόμο, φτάνει να μην εμποδίζει η επιβίβαση (κατά τον ΚΟΚ) και να βρίσκεται σε απόσταση άνω των 50 μέτρων από την πλησιέστερη πιάτσα.

Τα ταξί στο Παρίσι χρησιμοποιούν ένα αρκετά πολύπλοκο σύστημα χρέωσης με 3 ταρίφες (σημαία+σύνθετη χρέωση χρόνου-διανυόμενης απόστασης, με ελάχιστη χρέωση κουρσας) ανάλογα με την ώρα και την απόσταση από τα όρια της πόλης, ειδικές χρεώσεις για αποσκευές κτλ ενώ υπάρχει η νομική δυνατότητα για προσυμφωνημένο ποσό διαδρομής, με το ταξίμετρο όμως ανοικτό και τον πελάτη να μπορεί να επιλέξει την τιμή που γράφει, αν είναι συμφερότερη.  Όλο το πλαίσιο τιμών κάθε υπηρεσίας ταξί καθορίζεται από το κράτος.  Από 31/12 αυτόματη και υποχρεωτική η απόδειξη, ενώ μέχρι τώρα δίδεται μόνον αν ζητήσει ο πελάτης. Τα περισσότερα ταξί δέχονται πιστωτική κάρτα και τσεκ (συνήθως από 15€ και πάνω).   

Η έννοια της διπλής κούρσας δεν υπάρχει, δεν γνωρίζω αν είναι νόμιμη αλλά δεν έχω δει ποτέ να ζητάται από επιβάτη ή οδηγό. Η θέση του συνοδηγού είναι κενή αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί αν δε φτάνουν οι υπόλοιπες θέσεις, με ένα συμπλήρωμα 2,5€ στην τιμή. Ταξί μπορεί να γίνει ένα όχημα με μέχρι 9 θέσεις.

Ελπίζω ο υπομονετικός αναγνώστης που έφτασε μέχρι εδώ να πείστηκε οτι υπάρχουν άπειρες λεπτομέρειες σε όλα αυτά.  Το υπονοούμενο της φλυαρίας εδώ είναι οτι ο κλάδος είναι αυστηρά και λεπτομερέστατα ρυθμισμένος. Από το κράτος. Με νόμους. Που  έχουν αλλάξει κάμποσες φορές από τις αρχές του 20^ου αιώνα. Το 1920 τα ταξί στο Παρίσι ήταν απελευθερωμένα. Το  2011 όχι, παρά τις κατά περιόδους εμμονικές πιέσεις των νεοφιλελεύθερων αγιατολλάχ.

ΓΑΛΛΙΑ  – ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΤΩΡΑ

Η εφαρμοστική διάταξη   n°95-935 της  17 Αυγούστου 1995 για το νόμο n° 95-66 της 20 Ιανουαρίου  1995, όπως ισχύει μετά από σειρά τροποποιήσεων, μπορεί να βρεθεί εδώ

Συνοπτικά:

-αναγνωρίζονται δύο δραστηριότητες σε σχέση με τα ταξί: οδηγός και ιδιοκτήτης.

1) Για να είσαι οδηγός πρέπει να έχεις επαγγελματική κάρτα (πιστοποιητικό ικανότητας) που αποκτάται μετά από εξετάσεις που αποτελούνται από δύο μέρη,  εθνικό και νομαρχιακό και από θεωρητικό και πρακτικό τμήμα.  Η κάρτα ισχύει για την εξάσκηση του επαγγέλματος στο νομό που αποκτήθηκε –αν κάποιος θέλει να εξασκήσει σε άλλον νομό, οφείλει να ξαναπεράσει αυτό το μέρος της εξέτασης.  Οι εξεταστές είναι ορισμένοι από τον νομάρχη ή/και τον νομαρχιακό αστυνομικό διευθυντή,  και αποτελούνται από αντιπρόσωπό τους συν αντιπρόσωπο του τοπικού επαγγελματικού επιμελητηρίου, αντιπρόσωπο του εμπορικού επιμελητηρίου  συν δύο υπαλλήλους των σχετικών νομαρχιακών υπηρεσιών.  Απαιτείται χονδρικά λευκό ποινικό μητρώο και απουσία καταδίκης για παραβιάσεις του ΚΟΚ. Ο οδηγός υποχρεούται σε μετεκπαίδευση από εγκεκριμένη σχολή κάθε πενταετία, από την οποία λαμβάνει πιστοποιητικό 5ετούς ισχύος.

2) Για να είσαι ιδιοκτήτης απαιτείται να κατέχεις άδεια  στάθμευσης και κυκλοφορίας ταξί . Δεν υπάρχει περιορισμός στον αριθμό αδειών που μπορεί κάποιος να κατέχει. Πρέπει  όμως όλες να αντιστοιχούν σε αληθινή ομαλή και συνεχή λειτουργία ενός ταξί, είτε από τον ιδιοκτήτη αν αυτός είναι και οδηγός, είτε από μισθωτούς, είτε από ενοικιαστές οδηγούς σύμφωνα με το αντίστοιχο εγκεκριμένο μοντέλο συμβολαίου.  Ο ιδιοκτήτης μπορεί να είναι νομικό πρόσωπο.  Ο Δήμαρχος, μετά από εισήγηση του αντίστοιχου νομαρχιακού συμβούλιου, ορίζει τον αριθμό των αδειών που εκδίδονται με έδρα το Δήμο του.  Για τις άδειες γίνονται αιτήσεις ισχύος ενός έτους, ανανεώσιμες, που ικανοποιούνται σύμφωνα με λίστα αναμονής ή κλήρωση. Μετά από 5 (με νέες διατάξεις, 15) χρόνια ομαλούς και συνεχούς λειτουργίας ενός ταξί (που πιστοποιείται από το φορολογητέο εισόδημα και την απασχόληση οδηγών), ένας ιδιοκτήτης έχει το δικαίωμα να μεταβιβάσει την άδεια που έχει λάβει από το Δήμο του έναντι χρηματικού ποσού. Αν η άδεια έχει κτηθεί από μεταβίβαση, το χρονικό διάστημα ώσπου να γίνει εκ νέου μεταβιβάσιμη είναι 5 χρόνια. Η συναλλαγή καταχωρίζεται σε ειδικό  δημόσιας πρόσβασης κατάλογο. Η άδεια μπορεί να μεταβιβαστεί προ παρέλευσης του χρόνου μεταβιβασιμότητας,  για λόγους υγείας (κρίση από επιτροπή γιατρών) ή, αν ανήκει σε νομικό πρόσωπο, κατόπιν μερικής ή ολικής λήξης δρστηριοτήτων,  διάσπασης ή συγχώνευσης της επιχείρησης.  Η άδεια κληρονομείται και ισχύει για ένα χρόνο μετά το θάνατο του φυσικού προσώπου που την κατέχει.

Στο Παρίσι ένα τυπικό ποσόν μεταβίβασης αδείας στη δευτερογενή όπως λέμε αγορά, είναι 200000€. Η χορήγηση από τις Αρχές είναι πρακτικά δωρεάν (μείον κάποια έξοδα για παράβολα κτλ)

Μετά από συμφωνία κυβέρνησης κι επαγγελματικών εταίρων το 2008,  ο αριθμός των αδειών στο Παρίσι προτείνεται να αυξηθεί στις 20000 το 2012.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Ύστερα λοιπόν από όλα αυτά τα αρκούντως ρυθμισμένα και εξόχως καπιταλιστικά, που νομοθέτησαν και εφάρμοσαν  αμφότεροι οι δικομματικοί πυλώνες του καθεστώτος στη Γαλλία, που υπέγραψε και επίβλεψε η νέα διοικητής του ΔΝΤ κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής της θητείας,  αναρωτιέται κανείς γιατί ωρύονται οι έλληνες τοποτηρητές της Ελλάδας του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου;  Όταν τα ισχύοντα σε μια μοντέρνα καπιταλιστική χώρα, στη συνιστώσα των ταξί  ενός από τα μεγαλύτερα ολοκληρωμένα πολιτικά συστήματα μεταφοράς στον κόσμο μοιάζουν  κατά 95% με αυτά που ζητάει το συνδικάτο του οποίου προεδρεύει ο κ. Λυμπερόπουλος, πόσο πιο λίμπεραλ μπορεί να γίνει κανείς, και γιατί;  Όταν το μόνο που θα μπορούσε η καπιταλιστική λογική να προσθέσει στο παραπάνω καθεδρικό οικοδόμημα, είναι η θέση σε δημοπρασία των νέων αδειών αντί της κλήρωσης, γιατί έχει φαγωθεί ο κ. Ραγκούσης, δηλαδή ο Γιωργάκης, δηλαδή οι νεοθατσερικοί πειραματιστές της τρόικας, του ΟΟΣΑ, τύποι αστείοι σαν τον διασκεδαστή του Μιτεράν ή λιγότερο αστείοι σαν έναν παλαιότερο διοικητη του ΔΝΤ, να επιζητούν την «απελευθέρωση» των (έγκλειστων;) επαγγελμάτων στο ταξί;

Τείνω να πιστέψω οτι όλο αυτό λοιπόν, έχει νόημα μόνον σε σχέση με τέσσερεις παράγοντες:

1) Την ανάπτυξη του κλίματος διαίρεσης της κοινωνικής πλειοψηφίας ως εργαλείου για την επιτυχία του επόμενου μέρους της επίθεσης στο λαό και τον τόπο του

2) Την επίδειξη πυγμής προς καλλιέργεια της ηττοπάθειας και του πανικού των λαϊκών στρωμάτων, για τον ίδιο στόχο

3) Την απόδειξη της αποφασιστικότητας της κυβέρνησης στον εξωτερικὀ παράγοντα

4) Tην καλλιέργεια όσων αυταπατών επιτρέπει η συγκυρία, οτι  η άνευ τυπικών όρων πρόσβαση σε μια συρρικνωμένη αγορά θα οδηγήσει στην άνοδο της ευημερίας δια της αύξησης της απασχόλησης (και της βελτίωσης του παρεχομένου προϊόντος σε ποιότητα/τιμή) και όχι στην άνοδο της εκμετάλευσης δια της αύξησης της συγκέντρωσης και στην πτώση του επιπέδου ζωής δια της έκπτωσης κάθε εγγύησης παρεχόμενων υπηρεσιών (με ακατέβατες τιμές) και της περιβαλλοντικής υποβάθμισης.

ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ;

Ας μην ξεκινήσουμε εδώ τη συζήτηση περί μιας άλλης μορφής κοινωνίας όπου και τα ταξί θα ήταν εντάξει κτλ. Είναι προφανές οτι απαιτείται μια άλλη εξουσία, από το λαό και για λογαριασμό του,  και οτι μόνο με τέτοια διακυβέρνηση θα μπορεί να αναπτυχθεί  το ουσιαστικό ζητούμενο, το  σύστημα μεταφορών προσώπων που λείπει από τις πόλεις και την ύπαιθρο. 62 χρόνια καπιταλιστικού θριάμβου που ετοίμασαν την τρέχουσα συντριβή από το χρέος  (μετράω από τη λήξη του εμφύλιου), μας έδωσαν στην Αθήνα τρεις γραμμές μετρό (συμπληρώστε τα υπόλοιπα) και στη Θεσσαλονίκη κάποιες τρύπες για μια μελλοντική γραμμή (ομοίως συμπληρώστε εδώ – δεν είναι πολλά...).  Ούτε πρόθυμο, ούτε ικανό ύπήρξε ποτέ λοιπόν το καθεστώς να μας κάνει «μοντέρνο καπιταλισμό»,  όσο κι αν το θέλουν κάποιοι οπαδοί του εκσυγχρονισμού του. Δεν εννοώ βέβαια την ούτως αυτοχαρακτηριζόμενη κυβέρνηση, αυτήν της ληστείας του λαού και του ξεπουλήματος σε ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, ούτε βέβαια το άλλο μπατζάκι της καθεστωτικής βράκας,  αλλά τους αυθεντικούς οπαδούς του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού σαν τον κ. Λυμπερόπουλο ή το Συνασπισμό. 

 Όχι οτι δεν υπήρξε ανάπτυξη, και δε θα υπάρξει κι άλλη πιθανότατα (ελπίζω να μη φαίνεται κινέζικη αυτή η εκτίμηση).  Απλώς, ήταν τέτοια, που στο πνεύμα του επικρατούντος σαδιστικού παιγνίου της υστερίας μου δίνεται το δικαίωμα να κλείσω το μπιλιέτο αυτό με την εξής παρατήρηση:

αν συνυπολογίσει κανείς όλον τον κύκλο της αναπαραγόμενης αξίας από τα ταξί: εισαγωγές αυτοκινήτων και καυσίμου, οδική επέκταση που διευρύνει τις ίδιες εισαγωγές (αυτοκίνητα και καύσιμο) με αρνητική επίδραση στην υπόλοιπη παραγωγή (κυκλοφοριακό),  οδικά ατυχήματα και  ρύπανση, που επιβαρύνουν τη δημόσια υγεία και άρα τα ελλειματικά νοσοκομεία,  η παντελής κατάργησή τους με ταυτόχρονους περιορισμούς στα ΙΧ θα συνέβαλε στη μείωση των ελλειμάτων και άρα την αποκατάσταση της αξιοπιστίας μας προς τις αγορές.  

Άμα δεν τους αρέσει ούτε ο καινούργιος,

...έχει κι άλλους;

...Το μόνο σίγουρο, είναι οτι το σκότος και η παραπληροφόρηση για τον πόλεμο της Κυρηναϊκής έχει αγγίξει απάτητες μέχρι τώρα κορυφές...

UPDATE 08/08/2011:   Ο Αμπντελτζαλίλ διαλύει την "κυβἐρνηση" του CNT. Έχουν βγει, εδώ και καιρό, τα μεγάλα μαχαίρια - σε βαθμό που να αμφιβάλει κανείς για το καταπόσο ευωδώνονται τα σχέδια των εμπλεκόμενων ιμπεριαλιστών...


UPDATE 10/08/2011:  Εν τῳ μεταξύ, το "Βήμα" μας πληροφορεί οτι ο νεκρός γιός του Καντάφι επισκέπτεται νοσοκομείο του ΝΑΤΟ (στο σώμα του κειμένου διαβάζουμε το αναμενόμενο από τον τίτλο, οτι ο Χαμίς εμφανίστηκε ζωντανός στην τηλεόραση, και το αναπάντεχο, οτι το νοσοκομείο φιλοξενεί θύματα από τις επιδρομές του ΝΑΤΟ και έχει μετωνυμικώς αποκληθεί νοσοκομείο της τρομοκρατικής συμμαχίας...)

Makati θυμίζει...

"ώς εδώ", ώς εκεί!

Έξοδος, εμπρός δεξιά

→

...όπως έλεγαν παλιά στους κινηματογράφους. Ο τακτικός επισκέπτης θα έχει παρατηρήσει οτι προς τα κει, όπως αντικρύζει τη σελίδα, έχει σχολιασθεί πάνε ήδη λίγες βδομάδες, η με δημοψήφισμα επιζητούμενη λαϊκή έγκριση του προδιαγεγραμμένου φετηδόν ξεπουλήματος της πατρίδας, κομμένης με το ίδιο μαχαίρι που παραλίγο να στομώσει από το σφαγιασμό των λαϊκών εισοδημάτων. Σιχαίνομαι να τα κάνω λιανά, αλλά ας σημειώσω οτι όχι τυχαία, η εικόνα έρχεται από την Ισλανδία.

Το σχέδιο λοιπόν, για όσους αγχώνονται να το βρουν και να το διαβάσουν, ανακοινώθηκε. σε μορφή... πεντάχρονου, για να γελοιοποιηθούν και οι τελευταίοι αφελείς οπαδοί της "ελεύθερης αγοράς" (για την οποία γίνονται όλα αυτά και μέλλονται πολλά χειρότερα).

Οι ανερμάτιστοι που αντιπαρέβαλαν το να διεκδικήσει ο λαός εκλογές στο να ρίξει ο λαός την κυβέρνηση, ελπίζω οτι κατανοούν οτι καμμία προσφυγή στις κάλπες δεν επιδιώκει τώρα το πολιτικό καθεστώς και ειδικά η κυβέρνηση, και οτι το πρώτο είναι απλώς το δεύτερο εμβαπτισμένο σωστά στη συγκυρία.

Το κυβερνητικό σχήμα έχει στόχο σε αυτή τη φάση:

• να δρομολογήσει πρακτικά το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και οποιουδήποτε θραύσματος έχει απομείνει από υπηρεσία κοινής ωφέλειας όπως λέγονταν κάποτε αυτά, σε ένα μοντάζ ξένου (γαλλογερμανικού, αλλά και ρωσικού-κινεζικού και πετρο- εμιρατικού ) και ντόπιου κεφάλαιου. Η αποκάλυψη των ιδιαίτερων συσχετισμών και διαπλοκών μπροστά σε αυτό το διαμελισμό, αποτελεί πολιτικό καθήκον πρώτης τάξης σε σχέση με τη σταχτοβολή στα μάτια του εργαζόμενου που συνιστά ο "λογιστικός έλεγχος" του (παλαιού, γιατί αλλάζει χέρια με κάθε δόση και "νέα βοήθεια") χρέους.
  

• να κατοχυρώσει την εκχώρηση φυσικού πλούτου και γεωπολιτικού ελέγχου πρώτ'απ'όλα στα "μεγάλα αφεντικά της περιοχής"

• να εξωραΐσει, όσο είναι δυνατόν, την καινούργια επιδρομή σε μισθούς, συντάξεις, συμβασιακά καθεστώτα, με μικροδιευθετήσεις και "ορεκτικά" θεάματα καταπολέμησης των φοροφυγάδων

• να καταστείλει άγρια το λαϊκό αναβρασμό, στην πρώτη κάμψη που μπορεί να σημειώσει η δυναμική του

• να βάλει τις βάσεις της μετάλλαξης του πολιτικού συστήματος σε σταθερότερη μορφή, όπου τα βάρη θα κατανέμονται πιό ισότιμα στις συνιστώσες του και ο ταξικός του αντίπαλος θα είναι αποτελεσματικότερα περιχαρακωμένος

• να συνοδεύσει τη διαπραγμάτευση σε ευρωπαϊκό επίπεδο της συμφερότερης για το (κυρίως γαλλογερμανικό, αλλά όχι μόνο) χρηματιστηριακό κεφάλαιο μορφής ελεγχόμενης χρεωκοπίας, καθαρίζοντας το πεδίο για την επερχόμενη έκρηξη.

Η άσκηση είναι δύσκολη, γιατί αυτή τη φορά θίγονται κοινωνικά στρώματα που αποτέλεσαν πυλώνες της κοινωνικής συναίνεσης του συστήματος - η αναζήτηση μορφών επιβίωσής της είναι άλλωστε ο πραγματικός πόνος των Βρυξελλών, που είναι διατεθειμένη ακόμα και να χρηματοδοτήσει τη δυνατότητα να μην καταρρεύσει αυτή συνολικά, ομοιόμορφα και απότομα.

Αλλά και από την άλλη μεριά του μετώπου του ταξικού πολέμου, τα καθήκοντα είναι εξαιρετικά δύσκολα, με δυσκολότερο όλων, κατά τη γνώμη του γράφοντος, τη διατήρηση μαχητικής ενότητας του εργαζόμενου λαού και του πυρήνα του, της εργατικής τάξης. Οι προχωρημένες θέσεις δεν πρέπει να εγκαταλειφθούν, ή, αν χρειάζεται, να γίνει αυτό συντεταγμένα και με κέρδος την άνοδο της ποιότητας της οργάνωσης και της ποσότητας της στράτευσης.

Έκτακτο διάγγελμα

Σοβαρά, άλλη ώρα

Justice action and transcation

[...] a legal claim as distinct from a moral claim appears not in the form of an “inner voice”, but as an external demand proceeding from a concrete subject who, as a rule, is at-the same time the bearer of a corresponding material interest. Therefore-, the fulfilment of a legal obligation takes on an external and almost material form of satisfaction of demand and is finally divorced from all subjective elements on the part of the obligee. The very concept of legal obligation therefore becomes most problematic. If we are fully consistent, it is necessary to say, as Binder does, that an obligation which corresponds to a right has nothing in common with “duty” (Pflicht), but exists juridically only as responsibility (Haftung); “obliged” means no more than “answers with his property (or in criminal law also with his person) by means of the judicial process and the compulsory execution of the verdict”. Binder’s conclusions are paradoxical for the majority of jurists, and are expressed in the short formula: Das Recht verpflichtet rechtlich zu nichts (law legally does not impose any duty). In fact this represents only the consequence of following the conceptual dichotomy already established by Kant. But it is precisely this clarity in the demarcation of the moral and legal spheres, which provides the source of the most insoluble contradictions for the bourgeois philosophy of law. If legal obligation has nothing in common with an “inner” moral duty, then subordination to law cannot be distinguished from subordination to force per se. If, on the other hand, one accepts that an essential characteristic of law is the element of obligation, of even the weakest subjective kind, then the meaning of law as a socially necessary minimum slowly loses its meaning. Bourgeois philosophy of law exhausts itself in this basic contradiction, in this endless struggle with its own assumptions.

Евгений Б Пашуканис, Общая теория права и марксизм (in Selected Writings on Marxism and Law (eds. P. Beirne & R. Sharlet), London & New York 1980) ch. VI: Law and Morality.


Ο διάσημος αμερικανός ποινικολόγος Alan Dershowitz σχολιάζει την υπερασπιστική γραμμή του Ντε Ες Κα (Συνέντευξη - κείμενο της Adèle Smith, δημοσιευμένο στη Figaro 9/6/2011, ανακτημένο από την
ηλεκτρονική έκδοση - πρόχειρη μετάφραση: ΜΠ)


LE FIGARO. -  Μιλάτε για "στρατηγική παραπλανητικής εικόνας" για να χαρακτηρίσετε την υπεράσπιση του DSK. Τι εννοείτε με αυτό;
Alan DERSHOWITZ.- Η υπεράσπιση προσπαθεί να κάνει πιστευτό οτι ο φάκελός της είναι ακλόνητα στέρεος και δηλώνει πράγματα που δεν θα είναι ποτέ σε θέση ν'αποδείξει, ως αληθή, ενώ εν γνώσει της θα τεθούν υπό σφοδρή αμφισβήτηση. Υποστηρίζει για παράδειγμα οτι όντως εκείνο το γεύμα έλαβε χώρα στο εστιατόριο τη στιγμή των συμβάντων και οτι το αντίστοιχο χρονικό της αστυνομίας είναι ψευδές. Οι συνήγοροι υπεράσπισης το κάνουν πάντα αυτό.
Πρόκειται για αέρα κοπανιστό, υπεβολή περισσότερο παρά μπλόφα. Άλλο παράδειγμα: στις υποθέσεις βιασμού, το ισχύον δίκαιο στη Νέα Υόρκη απαγορεύει την επίκληση στο δικαστήριο της σεξουαλικής ζωής της μηνύτριας. ε λοιπόν, η υπεράσπιση θα το κάνει στον Τύπο για να της δώσει να καταλάβει οτι  είναι σε θέση να καταστρέψει το όνομά της. Πρέπει κανείς να αναμένει πολλές μανούβρες του είδους. Ο στόχος είναι να ωριμάσει η ιδέα οτι μια συμφωνία που να βασίζεται στην πληρωμή ενός χοντρού χρηματικού ποσού είναι προτιμητέα από μια δίκη.
Αυτό ακριβώς: θα φτάσουν ώς τη δίκη;
Θα στοιχημάτιζα οτι θα υπάρξει συμφωνία πριν τη δίκη, γιατί είναι προς το συμφέρον των δύο μερών - υπερἀσπισης και μηνύτριας - να μη φτάσουν ως εκεί. Αν ο δικηγόρος της μηνύτριας εκκινήσει μια δἰωξη σε αστικά δικαστήρια, το κατηγορητήριο θα πρέπει να στοχεύσει προσωπικά το DSK. Ωστόσο είναι κυρίως η σύζυγος του τέως διευθυντή του ΔΝΤ που κατέχει το χρήμα και [ο δικηγόρος] γνωρίζει πολύ καλά οτι και πολλά χρόνια μετά [την εκδίκαση], θα κυνηγά ακόμα το ποσό που απαιτεί.Όντως ο  DSK, μπορεί κάλλιστα να δηλώσει πτωχευμένος. Αν όμως καταλήξουν σε συμφωνία, η μηνύτρια θα λάβει 2 ή 3 εκ. δολάρια αμέσως. Στην υπόθεση O. J. Simpson, η οικογένεια της [νεκρής από δολοφονία για την οποία κατηγορήθηκε] συζύγου του δεν έχει λάβει ούτε σεντ, ούτε και πρόκειται ποτέ. Δεν γνωρίζουμε τους οικονομικούς διακανονισμούς του ζεύγους Strauss-Kahn - Sinclair [η τρέχουσα σύζυγος], αλλά είναι θρυλικά δύσκολο να καταφέρει κανείς να λάβει χρήματα έχοντας κερδίσει ένα αστικό δικαστήριο. Ποιός ξέρει, για παράδειγμα, αν το ζεύγος δεν θ'αποφασίσει να χωρίζει; Η Anne Sinclair θα μπορούσε έτσι να κρατήσει όλην της την περιουσία και οι δικηγόροι της μηνύτριας δε θα μπορέσουν ποτέ να ανακτήσουν το χρήμα τους. Ούτε ο συνήγορος υπεράσπισης δεν έχει κανένα συμφέρον να πάει ως τη δίκη, γιατί θα ήταν εξίσου φρικτό για τον DSK όπως και για τη μηνύτρια και τα στοιχεία του εισαγγελέα φαίνονται σοβαρά. Έχει λοιπόν κάθε συμφέρον ώστε το θύμα να καταλήξει να μην επιθυμεί να προσέλθει ως μάρτυς στη δίκη. Αν αρνηθεί, τελείωσε η υπόθεση. Σε αυτήν την τριγωνική σχέση, ο εισαγγελέας είναι ο παρείσακτος. Τα δύο λοιπά μέρη έχουν κοιά συμφέροντα μεταξύ τους, αλλά όχι με αυτόν. Μένει να δούμε αν θα αποδειχθούν ικανά να καταλήξουν σε συμφωνία χωρίς να βρεθούν κατηγορούμενα για παρακώλυση του έργου της δικαιοσύνης.
Συγκεκριμένα, πώς μπορεί να επιτευχθεί μια τέτοια συμφωνία χωρίς να παρακωλυθεί η δικαιοσύνη;
Είναι δυνατόν με τη μεσολάβηση ενός συγγενούς που δεν υπάγεται στο νεοϋορκέζικο δίκαιο. Για παράδειγμα, τα μέλη της οικογενείας του DSK στο Παρίσι πλρούν τον όρο αυτό. Αν προσπαθήσουν να έλθουν σε συμφωνία με το νεοϋρορκέζο δικηγόρο, αυτός μπορεί να κατηγορηθεί για παρακώλυση. Μπορούν όμως να διαπραγματευθούν απευθείας με την οικογένεια της μηνύτριας εκτός της πολιτείας της Νέας Υόρκης, ή στη Γουινέα. Πρόκειται για εξαιρετικά λεπτή άσκηση. Στην υπόθεση Kobe Bryant (παίκτης του μπάσκετ που εκπροσωπήθηκε το 2004 από το δικηγόρο του DSK, Ben Brafman, ΣΤΣ), αυτό επετεύχθη διότι η συμφωνία ετελέσθη πριν την απαγγελία κατηγορίας από το "μεγάλο σώμα" των ενόρκων.
Έχετε ποτέ έλθει σε συμφωνία με δικηγόρο μηνύτριας πριν τη δίκη;
Όχι, εγώ είμαι δικηγόρος-αγορητής [trial lawyer]. Δεν κλείνω συμφωνίες, πάω σε δίκη.
Πώς μπορεί ο εισαγγελέας να εμποδίσει μια τέτοια συμφωνία;
Δεν μπορεί να εμποδίσει την οικογένεια να καταλήξει σε συμφωνία. Αυτό που μπορεί να κάνει, είναι να απειλήσει τη διενέργεια έρευνας για παρακώλυση έργου της απόδοσης δικαιοσύνης. Μπορεί να πει: "αν ακούσω ποτέ για ρητή ή άδηλη συμφωνία στη βάση χρηματικής συναλλαγής ώστε να εξαγοραστεί η σιωπή του θύματος, θα πάτε φυλακή". Ο καθένας τους διακινδυνεύει τότε μέχρι 5 χρόνια φυλακή. Είναι πάντως δύσκολο για τον εισαγγελέα να εμποδίσει μια τέτοια συμφωνία. Σε αυτήν την υπόθεση, πρέπει να αναγνωρίσουμε οτι πέτυχε υποδειγματικά [il a réussi un coup de maître] απαγγέλοντας ταχύτατα κατηγορίες στο DSK. Αυτό είναι ασύνηθες. Στν υπόθεση Kobe Bryant, η απαγγελία κατηγοριών από το "μεγάλο σώμα ενόρκων" είχε πάρει χρόνο, κι εν τω μεταξύ, τα δύο μέρη έφτασαν σε χρηματική συμφωνία.
Συνεπώς το συμφέρον του δικηγόρου της μηνύτριας δεν είναι ν'αποδοθεί δικαιοσύνη, ούτε να συνεργαστεί με τον εισαγγελέα, παρά τις διαβεβαιώσεις του της [περασμένης] Δευτέρας;
Μπορεί να επιθυμεί την απόδοση δικαιοσύνης, αλλά σε τελική ανάλυση, το χρήμα είναι σημαντικότερο. Όταν αυτός δήλωσε οτι θα συνεργαστεί με τον εισαγγελέα, έστειλε απλώς ένα μήνυμα στην υπεράσπιση που τους επισημαίνει οτι αναμένει μια προσφορά. Αν πραγματικά συνεργαζόταν, δεν θα έκρινε χρήσιμο να το διευκρινίσει. Προς το παρόν, αντιλαμβάνεται κανείς πολλά μηνύματα που στέλνονται από τη μιά και την άλλη πλευρά. Για να θυμηθούμε και το Σαίξπηρ, "[πρόκειται για] μια ιστορία γεμάτη θόρυβο και μανία που δε σημαίνει τίποτα" με όρους αποδείξεων. Από την άποψη του θύματος, είναι προτιμότερο να βρεθεί με 2 ή 3 εκ. δολάρια στον τραπεζικό της λογαριασμό από το να διακινδυνεύσει να χάσει τα πάντα.
Στην αίτησή της αποκάλυψης των τεκμηρίων ενοχής προς τον εισαγγελέα, η υπεράσπιση ζήτησε να μάθει αν ενδέχεται ν'απαγγελθούν και άλλες κατηγορίες εναντίον του DSK. Έχει λόγους ν'ανησυχεί;
Όντως σε μερικές περιπτώσεις ενδέχεται να ληφθεί υπόψιν το σεξουαλικό παελθόν του κατηγορούμενου. Είναι δυνατόν για παράδειγμα να χρησιμοποιηθεί η υπόθεση [κατηγορίας για απόπειρα βιασμού της] Tristane Banon. Η ίδια δε χρειάζεται καν να έλθει στη Νέα Υόρκη. Αρκεί ο DSK να κληθεί ως μάρτυς στη δική του δίκη για να θέσει ο εισαγελέας μια ερώτηση για την υπόθεση αυτή, ή για οποιαδήποτε άλλη. Αν συμβεί αυτό, δεν έχει καμμία τύχη ν'απαλλαχθεί. Ωστόσο θα υποχρεωθεί πιθανότατα να καταθέσει γιατί δεν μπορεί να ελπίζει οτι θα κερδίσει μια δίκη όπου διαβεβαιώνει οτι το άλλο πρόσωπο συναίνεσε [στην πράξη], αν δεν εκθέσει τη δική του εκδοχή για τα γεγονότα.
Η υπεράσπιση ζητά επίσης να μη χρησιμοποιηθούν ως υλικό στο δικαστήριο οι συνομιλίες και μηνύματα μετά τη σύλληψη σε κινητά, iPad και υπολογιστές. Ποιά θα είναι η στάση του δικαστή;
Οι διάλογοι με το δικηγόρο του δε θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν, αλλά όλες οι άλλες συνομιλίες ναί. Εκτός ίσως από αυτές με τη σύζυγό του, αν απολάβει  μιας "εξαίρεσης". Τα δυό μεγάλα ζητήματα στην υπόθεση αυτή είναι να μάθουμε αν το θύμα θα καταθέσει ή όχι, και τι είδους επιβαρυντικά στοιχεία σχετικά με τη σεξουαλική επιθετικότητα του DSK κατά το παρελθον  θα μπορέσει να αποφέρει ο εισαγγελέας.