→
...όπως έλεγαν παλιά στους κινηματογράφους. Ο τακτικός επισκέπτης θα έχει παρατηρήσει οτι προς τα κει, όπως αντικρύζει τη σελίδα, έχει σχολιασθεί πάνε ήδη λίγες βδομάδες, η με δημοψήφισμα επιζητούμενη λαϊκή έγκριση του προδιαγεγραμμένου φετηδόν ξεπουλήματος της πατρίδας, κομμένης με το ίδιο μαχαίρι που παραλίγο να στομώσει από το σφαγιασμό των λαϊκών εισοδημάτων. Σιχαίνομαι να τα κάνω λιανά, αλλά ας σημειώσω οτι όχι τυχαία, η εικόνα έρχεται από την Ισλανδία.
Το σχέδιο λοιπόν, για όσους αγχώνονται να το βρουν και να το διαβάσουν, ανακοινώθηκε. σε μορφή... πεντάχρονου, για να γελοιοποιηθούν και οι τελευταίοι αφελείς οπαδοί της "ελεύθερης αγοράς" (για την οποία γίνονται όλα αυτά και μέλλονται πολλά χειρότερα).
Οι ανερμάτιστοι που αντιπαρέβαλαν το να διεκδικήσει ο λαός εκλογές στο να ρίξει ο λαός την κυβέρνηση, ελπίζω οτι κατανοούν οτι καμμία προσφυγή στις κάλπες δεν επιδιώκει τώρα το πολιτικό καθεστώς και ειδικά η κυβέρνηση, και οτι το πρώτο είναι απλώς το δεύτερο εμβαπτισμένο σωστά στη συγκυρία.
Το κυβερνητικό σχήμα έχει στόχο σε αυτή τη φάση:
- να δρομολογήσει πρακτικά το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και οποιουδήποτε θραύσματος έχει απομείνει από υπηρεσία κοινής ωφέλειας όπως λέγονταν κάποτε αυτά, σε ένα μοντάζ ξένου (γαλλογερμανικού, αλλά και ρωσικού-κινεζικού και πετρο- εμιρατικού ) και ντόπιου κεφάλαιου. Η αποκάλυψη των ιδιαίτερων συσχετισμών και διαπλοκών μπροστά σε αυτό το διαμελισμό, αποτελεί πολιτικό καθήκον πρώτης τάξης σε σχέση με τη σταχτοβολή στα μάτια του εργαζόμενου που συνιστά ο "λογιστικός έλεγχος" του (παλαιού, γιατί αλλάζει χέρια με κάθε δόση και "νέα βοήθεια") χρέους.
- να κατοχυρώσει την εκχώρηση φυσικού πλούτου και γεωπολιτικού ελέγχου πρώτ'απ'όλα στα "μεγάλα αφεντικά της περιοχής"
- να εξωραΐσει, όσο είναι δυνατόν, την καινούργια επιδρομή σε μισθούς, συντάξεις, συμβασιακά καθεστώτα, με μικροδιευθετήσεις και "ορεκτικά" θεάματα καταπολέμησης των φοροφυγάδων
- να καταστείλει άγρια το λαϊκό αναβρασμό, στην πρώτη κάμψη που μπορεί να σημειώσει η δυναμική του
- να βάλει τις βάσεις της μετάλλαξης του πολιτικού συστήματος σε σταθερότερη μορφή, όπου τα βάρη θα κατανέμονται πιό ισότιμα στις συνιστώσες του και ο ταξικός του αντίπαλος θα είναι αποτελεσματικότερα περιχαρακωμένος
- να συνοδεύσει τη διαπραγμάτευση σε ευρωπαϊκό επίπεδο της συμφερότερης για το (κυρίως γαλλογερμανικό, αλλά όχι μόνο) χρηματιστηριακό κεφάλαιο μορφής ελεγχόμενης χρεωκοπίας, καθαρίζοντας το πεδίο για την επερχόμενη έκρηξη.
Η άσκηση είναι δύσκολη, γιατί αυτή τη φορά θίγονται κοινωνικά στρώματα που αποτέλεσαν πυλώνες της κοινωνικής συναίνεσης του συστήματος - η αναζήτηση μορφών επιβίωσής της είναι άλλωστε ο πραγματικός πόνος των Βρυξελλών, που είναι διατεθειμένη ακόμα και να χρηματοδοτήσει τη δυνατότητα να μην καταρρεύσει αυτή συνολικά, ομοιόμορφα και απότομα.
Αλλά και από την άλλη μεριά του μετώπου του ταξικού πολέμου, τα καθήκοντα είναι εξαιρετικά δύσκολα, με δυσκολότερο όλων, κατά τη γνώμη του γράφοντος, τη διατήρηση μαχητικής ενότητας του εργαζόμενου λαού και του πυρήνα του, της εργατικής τάξης. Οι προχωρημένες θέσεις δεν πρέπει να εγκαταλειφθούν, ή, αν χρειάζεται, να γίνει αυτό συντεταγμένα και με κέρδος την άνοδο της ποιότητας της οργάνωσης και της ποσότητας της στράτευσης.
9 comments:
"Οι ανερμάτιστοι που αντιπαρέβαλαν το να διεκδικήσει ο λαός εκλογές στο να ρίξει ο λαός την κυβέρνηση, ελπίζω οτι κατανοούν οτι καμμία προσφυγή στις κάλπες δεν επιδιώκει τώρα το πολιτικό καθεστώς και ειδικά η κυβέρνηση, και οτι το πρώτο είναι απλώς το δεύτερο εμβαπτισμένο σωστά στη συγκυρία".
Φίλε Μαυροπρόβατε,
Εμείς δεν είμαστε από τους ανερμάτιστους που αντιπαραβάλλουν τη μια γραμμή στην άλλη (από αυτές που αναφέρεις). Τέτοιες αντιπαραβολές είναι, κατ' ουσία, μικροκομματικά αριστερά καραγκιοζιλίκια.
Ωστόσο, έχουμε κάποιες απορίες (οι οποίες ισχύουν και για τις δυο παραπάνω αντιπαραβαλλόμενες γραμμές):
1.
Η κυβέρνηση, επί της ουσίας, έπεσε. Έχουμε όμως ήδη μια άλλη, ολοκαίνουργια. Το ίδιο θα συνέβαινε κι αν η προηγούμενη είχε πέσει και τυπικά. So?
2.
Τι περιμένουν να προκύψει από τις εκλογές όσοι από την Αριστερά τις επιζητούν διακαώς; Κάτι σαν αυτό;
ΠΑΣΟΚ 8%, ΝΔ 12%, ΛΑΟΣ 11%, ΚΚΕ 35% και ΣΥΡΙΖΑ 22%;
3.
Η "μαχητική ενότητας του εργαζόμενου λαού και του πυρήνα του, της εργατικής τάξης" που πρέπει να διατηρηθεί είναι άραγε σαν το μπουκάλι με το κρασί που έχεις στο avatar, το οποίο όσο περνάει ο καιρός γίνεται και καλύτερο, ή σαν το γιαούρτι που έχει κοντινή ημερομηνία λήξης και το οποίο, μετά την παρέλευσή της, μουχλιάζει;
Τα λέμε
Με 47,5% των πολιτών να ζητούν την καταψήφιση του μεσοπρόθεσμου, το να ζητάς εκλογές είναι αυτοματισμός όσο και το να μην κάνει εκλογές η κυβέρνηση - τέλος, τι να εξηγήσω;
Η υπόθεση της διατήρησης/προώθησης της ενότητας της εργατικής τάξης είναι, αν έχετε ανάγκη σχετκής εικόνας, σαν αυτή της διατήρησης των συνθηκών ζύμωσης που θα μετατρέψουν το μούστο όχι σε ξύδι, αλλά σε καλό κρασί. Δύσκολη κι ευαίσθητη, απαιτεί πολλή δουλειά, πειθαρχία, επαγρύπνηση και καλή γνώση των σχετικών διαδικασιών σε πρακτικό και θεωρητικό επίπεδο. Στην περίπτωσή μας, για να φύγουμε από τις εικόνες, απαιτείται μεγάλη προσπάθεια για μαζικοποίηση των ταξικών συνδικάτων, όσο και προτάσεις για κοινά πλαίσια κινητοποίησης στους εργασιακούς χώρους αλλά και σε συγκροτήσεις συλλογικοτήτων/συνελεύσεων σε τοπικο επίπεδο. Οποιαδήποτε άλλη ιδέα ευπρόσδεκτη, και η συστράτευση απαραίτητη.
"Οι προχωρημένες θέσεις δεν πρέπει να εγκαταλειφθούν, ή, αν χρειάζεται, να γίνει αυτό συντεταγμένα και με κέρδος την άνοδο της ποιότητας της οργάνωσης και της ποσότητας της στράτευσης."
Επί του πρακτέου τί σημαίνει αυτό;
Επί της συγκυρίας και του δημοψηφίσματος θα ετοιμάσω κι εγώ κάτι, αρκετά καλό πιστεύω.
Έτοιμο.
http://mygranma.wordpress.com/2011/06/20/1848/
Θα περιμένω σχόλιο.
Φίλε Μαυροπρόβατε,
Κατ’ αρχήν, σόρυ για την καθυστερημένη απάντηση.
Κατά δεύτερον, μερικές διευκρινίσεις:
Η «εκλογική» απορία μας δεν έχει ως υπόβαθρο μια «αντικοινοβουλευτική» στάση. Το ακριβώς αντίθετο! (Δεν έχουμε καταφέρει να αποβάλουμε όλες τις ρεφορμιστικές επιρροές... ;-) ).
Είχε το νόημα ότι, χωρίς κεντρική πολιτική έκφραση τού «λαϊκού παράγοντα», οι εκλογές δεν θα είναι παρά η γνωστή επίσημη δημοσκόπηση για να διαπιστώσουν κάπως πιο αντικειμενικά οι διάφορες αριστερές ποια την έχει πιο μεγάλη.
Κατά τρίτον. Γράφεις:
«Στην περίπτωσή μας, για να φύγουμε από τις εικόνες, απαιτείται μεγάλη προσπάθεια για μαζικοποίηση των ταξικών συνδικάτων, όσο και προτάσεις για κοινά πλαίσια κινητοποίησης στους εργασιακούς χώρους αλλά και σε συγκροτήσεις συλλογικοτήτων/συνελεύσεων σε τοπικο επίπεδο».
Μήπως υπέκυψες κι εσύ στη γοητεία τής αναρχοαυτονομίας; ;-) Διότι σε όλα τα παραπάνω δεν βλέπουμε καμία αναφορά στο ζήτημα τής κεντρικής εξουσίας. Και όπως έχει πει και η Παπαρήγα στις σημερινές συνθήκες «μπαίνει ζήτημα εξουσίας» (συμφωνούμε). Λοιπόν; Οk, όλη η εξουσία στα ταξικά συνδικάτα και στις τοπικές συνελεύσεις.
Στην κυβέρνηση ποιος;
Το ένα και μοναδικό κόμμα; ;-)
Δεν γίνεται έτσι δουλειά, φίλε Μαυροπρόβατε. (Τι σου λέμε τώρα... Λες και δεν το ξέρεις... ;-) )
Τα λέμε
Αθλιε, εξαιρετικό όπως είπαν άλλωστε και όλοι. Α+Λεφτ: θα επανέλθω με σχόλια-απαντήσεις, εδώ και στο Γκράνμα
Ενδιαφέρουσες απόψεις.
H αριστερά θα πρέπει να αντιπροτείνει κάτι που είναι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας.
Όμως μπορεί να υπάρξει μια σοσιαλιστική νησίδα που θα επιβιώσει;Καθώς,δεν μπορεί να εκτιμήσει κάποιος αν συμπαρασύρει και τις άλλες ευρωπαικές κοινωνίες σε μια παρόμοια κατάσταση,δηλαδή επικράτησης του σοσιαλισμού.
Και δεν είναι απλή υπόθεση η άρνηση πληρωμής του χρέους ιδίως όταν η χώρα εισάγει όλα τα βασικά προϊόντα και αγαθά.
Επίσης και πολιτικώς,οι Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ θα μας πιέσουν πολύ σε εθνικά ζητήματα.
Χωρίς έναν ισχυρό εξωτερικό βραχίονα όπως κάποτε η ΕΣΣΔ δεν φαίνονται τα πράγματα εύκολα.
Το θέμα είναι αν έχουν απαντηθεί τέτοια ζητήματα.
Συντροφε,θελουμε ποστ για το ελληνικο πρωταθλημα ποδοσφαιρου
probato epeigontws mail
Velazquez
Post a Comment