Τι χρωστάμε;

Το τέλος του 2009 βρίσκει τη χώρα μας σε μια από τις τακτικές κορυφώσεις συλλογικής υστερίας - που αποτελεί πλέον το βασικό μηχανισμό χειρισμού της κοινής γνώμης από τους κυρίαρχους κύκλους.
Τώρα, είναι το χρέος και τα ελείμματα.

Είναι πλέον ζήτημα αξιοπρέπειας και αυτοεκτίμησης του καθενός από όσους θα κληθούν να πληρώσουν την καπιταλιστική κρίση -  όπως κλήθηκαν, οι ίδιοι, να πληρώσουν την καπιταλιστική ανάπτυξη - να ασχοληθεί με το θέμα κατά τον ακριβώς αντίθετο τρόπο από αυτόν που υπαγορεύει ο σαδισμός αυτού του θλιβερού παιχνιδιού.
Είναι ήδη χτυπητό σημάδι του φασισμού που έρχεται, οτι από τα απαγορευμένα στο παιχνίδι αυτό είναι οι κατά τα φαινόμενα απλές, ανώδυνες ερωτήσεις. Αλλά ας μην προτρέχουμε σε πολιτικά συμπεράσματα! Ας μείνουμε στα "βάσανα της αρετής":

-Πόσο χρέος έχει η Ελλάδα; Δηλαδή, πόσο το δημόσιο και οι τράπεζες, και πόσο ο (λοιπός) ιδιωτικός τομέας;  (και σχετικές, ειδικότερες εξελίξεις, όπως πχ οι χρονικές τάσεις του κάθε τύπου χρέους)
-Πόσα χρωστάνε στην Ελλάδα; Δηλαδή, πόσα στο δημόσιο και τις τράπεζες, και πόσα στον (λοιπό) ιδιωτικό τομέα;
-Σε ποιούς χρωστάει/ποιοί χρωστούν στους παραπάνω; (και σχετικές, ειδικότερες ερωτήσεις, όπως για το ύψος του εξωτερικού δημόσιου και μη χρέους, για το ύψος του χρέους ελληνικών καταστημάτων ξένων τραπεζών και καταστημάτων εξωτερικού ελληνικών τραπεζών...)
-Σε τι εκφράζεται (τι όργανα, τι προϊόντα) το έχειν "δούναι και λαβείν" των παραπάνω;  (και σχετικές, ειδικότερες ερωτήσεις, όπως για τη διάρθρωση του δημόσιου χρέους, σε  δάνεια/επιτόκια, για τις ερχόμενες πληρωμές, τις προβλεπόμενες απαιτήσεις νέου δανεισμού...)
-Ποιές οι δυνατότητες/υποχρεώσεις για τη σύναψη χρέους/χορήγηση πίστωσης των παραπάνω, που καθορίζονται από τα σύμφωνα που δεσμεύουν τη χώρα (και σχετικές, ειδικότερες ερωτήσεις, όπως τι προβλέπουν οι ισχύουσες συμφωνίες της ΟΝΕ...)
-Γιατί έχουν χρέος οι παραπάνω; (και σχετικές, ειδικότερες ερωτήσεις: πού πηγαίνουν τα κεφάλαια από κάθε τύπο χρέους, πού θα μπορούσαν, πού θα έπρεπε να πηγαίνουν, ποιές ανάγκες ορίζουν την  προτίμηση ενός τύπου οργάνου από κάποιο άλλο)

-Τι κάνουν οι άλλες χώρες (δημόσιο, τράπεζες, λοιπός ιδ. τομέας) με αυτά, τι αναμένεται να κάνουν στο εγγύς μέλλον, σε τι επηρρεάζονται οι προοπτικές του κάθε τύπου ελληνικού χρέους;
-Τελικά, τι είναι το χρέος όλων των παραπάνω τύπων και τι πρόκειται να είναι (και άλλες ειδικότερες ερωτήσεις, όπως πώς γεννάται και πώς εξαλείφεται το δημόσιο χρέος);

Είναι ολοφάνερος ο κίνδυνος που διατρέχει κανείς αν περιφέρεται  με τέτοιες ερωτήσεις, δηλαδή με μερικές από τις αθωότερες που μπορούν να τεθούν. Επιβάλλεται να κινηθεί στο σκοτάδι και τη σιωπή, με σβηστή την τηλεόραση, κλειστό το ραδιόφωνο, να μην προσέχει τον κάθε καραγκιόζη που λογυδριάζει στο Βήμα του τις Καθημερινές, να μαθαίνει τα Νέα μόνος του και να μη λησμονά το τι απάτη είναι η Ελευθεροτυπία στη χώρα μας. Να δει όλη την εικόνα, έχοντας στη διάθεσή του το πολύ σπασμένους καθρέφτες.

Δεν είναι λοιπόν οι ιδεολογικές προκαταβολές που ασφαλίζουν τη χειραγώγηση της κοινωνικής πλειοψηφίας. Είναι το απαγορευτικό ύψος της χρειαζούμενης πνευματικής και ψυχικής ενέργειας για την αντίσταση στην πρώτη. Για μια φορά, και κατά κάποιον τρόπο, έχουν δίκιο όσοι μιλούν για το "τέλος των ιδεολογιών": πράγματι, το λόγο έχει πλέον η πολιτική οικονομία του ψέμματος.

Δεν είναι επίσης οι κοινωνικές αντιδράσεις που θα λείψουν σε όσα θα γίνουν εν ονόματι των μέτρων κατά της "απειλής χρεωστασίου" (τις έχουμε ήδη). Είναι η μεταγραφή τους σε πολιτική σύγκρουση που παρεμποδίζεται, σήμερα με το σαδιστικό παιχνίδι της συλλογικής υστερίας, που καθιστά την αλήθεια πανάκριβη και την εναλλακτική λύση αδιανόητη, αύριο, αμα θα γίνει ανεξέλεγκτη η εξαθλίωση, με μεγαλύτερα μέσα.

Qui vivra, verra...

UPDATE Bonus:

Ευχαριστώ για την υπομονή σας! ;-)
(Προσοχή στις συγκρίσεις: το σχεδιάγραμμα εδώ περιλαμβάνει, στη σειρά σώρευσης από κάτω προς τα πάνω, χρέη νοικοκυριών και μη χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων, χρέη τραπεζών συμπεριλαμβανομένων καταθέσεων - σε ευρώ και σε συνάλλαγμα, και το λεγόμενο "γενικό κυβερνητικό χρέος", αυτό για το οποίο γίνεται λόγος. Η συνολική εικόνα είναι σαν της Ιαπωνίας με όλα τα μεγέθη διαιρεμένα δια δύο.  Το συνολικό τέτοιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι λίγο πάνω από αυτό της Ισπανίας, όπου όμως τα νοικοκυριά και οι μη τραπεζικές επιχειρήσεις είναι αναλογικά πολύ πιό χρεωμένα απ'ο,τι οι τράπεζες και το κράτος)