Ωστόσο και αυτή η εξέλιξη δεν είναι ασύνδετη με τον καλπασμό της αντίστοιχης πολιτικής κρίσης και σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και στους ίδιους τους κοιναγορίτικους μηχανισμούς.
Μένουμε προς το παρόν σε αυτές τις ελάχιστες λέξεις, με την υπόσχεση να επιχειρήσουμε την ανάπτυξη αυτής της σύνδεσης και των σχετικών ερωτημάτων...
5 comments:
Φαντασου τι θα λενε για μας μεταξυ τους.
Αυτο ας ειναι ενα μαθημα για τους γραικυλους Ελληνοφωνες συμπολιτες μας που δεν χανουν ευκαιρια στις διαφορες ελεεινες πγοοδευτικες και πχιοτικες εφημεριδες να μιλανε για τους Ελληνες που φταινε,θυμιζοντας ηλιθιους διανοουμενους που κουνανε το δακτυλο υποτιμητικα στην εργατικη ταξη(ο Reed εχει ενα πολυ ωραιο αποσπασμα στο βιβλιο για εναν τετοιο πραγματικο διαλογο).
...τερατολογίες σφε, σαν αυτές που διαβάζουμε κάθε μέρα στον ευρωπαϊκό Τύπο που βυθίζεται όλο και περισσότερο στο μεταφασιστικό βούρκο.
-Εν τω μεταξύ, οι εξελίξεις τρέχουν με ταχύτητα... νετρίνο:
α) η κλαγγή της επίθεσης στα ομόλογα της Ευρωζώνης ακούγεται όλο και εντονότερος στην πόρτα της Γερμανίας. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μένει αυτή για πολύ ακόμα απ'έξω. Ξεκίνησαν τα όργανα...
β) τα σχέδια για monetization των εθνικών χρεών σε ευρώ/δημιουργία ευρωπαϊκού χρέους, δίνουν και παίρνουν
γ) μαζί με αυτά τα σχέδια και ως τμήμα τους, οργανώνεται η νέα μεγάλης κλίμακας επίθεση στη ζωντανή εργασία
δ) επικαιροποιούνται τώρα οι κινήσεις απαξίωσης κεφαλαίου, δηλ. προσδιορίζεται ο τύπος πτώχευσης καταρχήν στην Ελλάδα, και στη συνέχεια στις λοιπές Πορτογαλίες κτλ
ε) καταρρίπτονται όλα τα «δημοκρατικά» ταμπού για το σύστημα πολιτικής κυριαρχίας που θα τα υλοποιήσει αυτά. Ο Σαμαράς πχ καλείται να υπογράψει όχι οτι συμφωνεί να καταβληθεί η περιβόητη 6η δόση κι οτι δε θα βάλει εμπόδια στα ήδη ψηφισθέντα μέτρα, αλλά οτι στον ελληνικό λαό δεν θα προτείνει, ούτε για ψέμμα, κανένα σχέδιο καμμιάς επαναδιαπραγμάτευσης όχι μόνο των αποφασισθέντων, αλλά και όσων είναι να αποφασισθούν! Και βέβαια, αυτό είχε γίνει ήδη στην Πορτογαλία...
Στην Ιταλία, το δημοψήφισμα που αποφάνθηκε για τις ηλικίες συνταξιοδότησης έχει παντελώς ξεχαστεί. Όπως και όποιο δημοψήφισμα με έκβαση διαφορετική από την επιβεβλημένη. Όπως και κάθε δημοψήφισμα γενικώς, τώρα τελευταία.
στ) στις ΗΠΑ γιορτάζουν το 15ο τρισεκατομμύριο χρέους, ενώ
ζ) στην Κίνα δηλώνουν οτι προετοιμάζονται για παγκόσμια ύφεση μεγάλης διάρκειας, προχωρούν στις αντιφατικές ρυθμίσεις που επιτρέπουν οι μοχλοί του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού (πτώση των επιτοκίων μετά από άνοδό τους ακριβώς για να πνιχτεί η «φούσκα») ενώ βέβαια γνωρίζουν οτι, μπρος γκρεμός (κρίση σε Ευρώπη και ΗΠΑ = πτώση των βασικών αγορών τους) και πίσω ρέμα (νομισματοποίηση στους δύο πόλους = πλημμυρίδα της Κίνας με χρήμα που διψάει για νέες φούσκες)...
η) δοκιμάζονται διάφορες διορθωτικές ασπιρίνες τόνωσης της εσωτερικής ζήτησης σε Γερμανία και ίσως Κίνα. Ωστόσο τίποτα απ'όλα αυτά δεν απαντά στην ανάγκη που το σύστημα εκφράζει πλέον με τυφλό τρόπο, γι απαξίωση κεφαλαίου. Και αν σε παγκόσμιο επίπεδο μπορούμε να φοβόμαστε πλέον τα χειρότερα (πόλεμος), που προβάλλουν όλο και περισσότεροι ως «διέξοδο», στην Ελλάδα έχουμε να προετοιμαστούμε και για άλλα, πιο συγκεκριμένα και αμεσότερα: εκτροπές, καταστάσεις ανωμαλίας που σίγουρα απειλούν να επακολουθήσουν αν η σχεδιαζόμενη χρεωκοπία λάβει τελικά έστω και λίγο διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά που εύχεται η συμφωνία της 26 Οκτώβρη, η οποία ήδη σήμερα φαίνεται να στηρίζεται σε δεδομένα μακρυνού παρελθόντος!
θ) να καλούμε λοιπόν, και να προετοιμάζουμε, το λαό να ξεσηκωθεί τώρα! Αυτό είναι το καθήκον της στιγμής. Τα υπόλοιπα, στη δράση!
Έχει γίνει εύκολο στις μέρες μας να είσαι «μάντης κακών»
Πρόσθεσε οτι, από χτες ως σήμερα, ξεκαθαρίστηκε απόλυτα και το σημείο ε) του προηγούμενου σχόλιου σε ο,τι αφορά το Σαμαρά...
Ενδιαφέρον το ιστολόγιο.
To σύστημα βρίσκεται σε βαθιά κρίση.
Το ζήτημα όμως είναι αν μπορεί να ευδοκιμήσει μια εναλλακτική πολιτική στην Ελλάδα,ιδίως αν προτείνεται επιστροφή στη δραχμή,άρνηση πληρωμής του χρέους και κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.
Χωρίς έναν δυνατό εξωτερικό βραχίονα προς βοήθεια ένα τέτοιο εγχείρημα ενέχει μεγάλους κινδύνους.
Ευχαριστούμε!
Καταλαβαίνει κανείς πόσο βαθειά είναι η κρίση στην Ελλάδα, και από τον τρόπο που εργαλειοποιείται η ίδια της η βαθύτητα: εννοώ τις κραυγές πανικού περί «αφανισμού του έθνους» κτλ. Μια στοιχειώδης απόσταση από τον προπαγανδιστικό αχταρμά, επιτρέπει να θυμηθεί κανείς οτι υπάρχει ένα ιστορικό νήμα χιλιάδων χρόνων που συνδέει τη σημερινή Ελλάδα με το παρελθόν, και αυτά που ζουν σήμερα οι Έλληνες απέχουν πάρα πολύ από το να είναι τα χειρότερα που μπορεί να βρει κανείς καταμήκος του νήματος αυτού.
Θα επιβιώσουμε λοιπόν, τολμώ να πω και στα πολύ χειρότερα που επαπειλούνται, στο βαθμό βέβαια που όλη η ανθρωπότητα θα επιβιώσει χωρίς καθολικών διαστάσεων πλήγματα στο μέλλον της.
Το ζήτημα είναι αν
α) θα επιβιώσουμε με τη (μερική) απώλεια των μεγαλύτερων ιστορικών κατακτήσεων των τελευταίων δεκαετιών, την όποια ελευθερία και την όποια δημοκρατία που πολλοί που δηλώνουν κατά τα άλλα οπαδοί τους αρέσκονται να τις αποκρύπτουν και να τις τοποθετούν, οι ἀθλιοι, πίσω από την υπογραφή της συμφωνίας του Μάαστριχτ. (Θα το θυμηθούμε ελπίζω όλοι αυτό, όταν θα προσπαθούν να κρυφθούν...)
ή
β)θα πετάξουμε το «όποια» και θα πάρουμε πραγματικά τις τύχες μας στα χέρια μας, ώστε να αντιμετωπίσουμε τη διαφαινόμενη καταστροφή. Το «εμείς» αναφέρεται βέβαια στην τεράστια κοινωνική πλειοψηφία που έχει δημιουργήσει με την εργασία της ο,τι υπάρχει και λειτουργεί στη χώρα.
Και οι δύο δρόμοι είναι ζόρικοι.
Και οι δύο κατουσία και τηρουμένων των αναλογιών βρίσκονται μπροστά σε κάθε ευρωπαϊκό λαό.
Το πρόβλημα με τον πρώτο, που μας επιβάλλεται από τον παγκόσμιο καπιταλισμό ή μάλλον από τις ανάγκες του και τη δική του τυφλή δυναμική επιβίωσης, δε φαίνεται ένα τέλος στη βαρβαρότητα, στο πόσο πίσω μπορεί να πάμε. Μυρίζει χούντα, μυρίζει αίμα...
Ο δεύτερος δρόμος έχει τα ιστορικά ρίσκα κάθε απόπειρας κοινωνικής απελευθέρωσης. Πέραν όμως του οτι αποκλείω ένας λαός σε μια τέτοια πορεία να αισθανθεί μοναξιά, ας σκεφτούμε, οτι πλέον τα ρίσκα δεν είναι μεγαλύτερα από εκείνα που μας τάζουν αυτοί (ή μάλλον αυτό) που ορίζει σήμερα τις τύχες μας.
Post a Comment