Quick and dirty: a global trend in conjectural politicware engineering.
Edited by: the editors.
December 23, 2014
December 17, 2014
El presidente Cubano Raúl Castro sobre relaciones de Cuba con EEUU
La Habana, 17 dic (PL) Prensa Latina trasmite el texto íntegro de la alocución del presidente cubano, Raúl Castro, sobre importantes temas relativos a las relaciones Cuba-Estados Unidos.
Compatriotas:
Desde mi elección como Presidente de los Consejos de Estado y de Ministros, he reiterado en múltiples ocasiones, nuestra disposición a sostener con el gobierno de los Estados Unidos un diálogo respetuoso, basado en la igualdad soberana, para tratar los más diversos temas de forma recíproca, sin menoscabo a la independencia nacional y la autodeterminación de nuestro pueblo.
Esta es una posición que fue expresada al Gobierno de Estados Unidos, de forma pública y privada, por el compañero Fidel en diferentes momentos de nuestra larga lucha, con el planteamiento de discutir y resolver las diferencias mediante negociaciones, sin renunciar a uno solo de nuestros principios.
El heroico pueblo cubano ha demostrado, frente a grandes peligros, agresiones, adversidades y sacrificios, que es y será fiel a nuestros ideales de independencia y justicia social. Estrechamente unidos en estos 56 años de Revolución, hemos guardado profunda lealtad a los que cayeron defendiendo esos principios desde el inicio de nuestras guerras de independencia en 1868.
Ahora, llevamos adelante, pese a las dificultades, la actualización de nuestro modelo económico para construir un socialismo próspero e sostenible.
Resultado de un diálogo al más alto nivel, que incluyó una conversación telefónica que sostuve ayer con el Presidente Barack Obama, se ha podido avanzar en la solución de algunos temas de interés para ambas naciones.
Como prometió Fidel, en junio del 2001, cuando dijo: ÂíVolverán!, arribaron hoy a nuestra Patria, Gerardo, Ramón y Antonio.
La enorme alegría de sus familiares y de todo nuestro pueblo, que se movilizó infatigablemente con ese objetivo, se extiende entre los cientos de comités y grupos de solidaridad; los gobiernos, parlamentos, organizaciones, instituciones y personalidades que durante estos 16 años reclamaron e hicieron denodados esfuerzos por su liberación. A todos ellos expresamos la más profunda gratitud y compromiso.
Esta decisión del Presidente Obama, merece el respeto y reconocimiento de nuestro pueblo.
Quiero agradecer y reconocer el apoyo del Vaticano, y especialmente, del Papa Francisco, al mejoramiento de las relaciones entre Cuba y Estados Unidos. Igualmente, al Gobierno de Canadá por las facilidades creadas para la realización del diálogo de alto nivel entre los dos países.
A su vez, decidimos excarcelar y enviar a Estados Unidos a un espía de origen cubano que estuvo al servicio de esa nación.
Por otra parte, basados en razones humanitarias, hoy también fue devuelto a su país el ciudadano norteamericano Alan Gross.
De manera unilateral, como es nuestra práctica y en estricto apego a nuestro ordenamiento legal, han recibido beneficios penales los reclusos correspondientes, incluida la excarcelación de personas sobre las que el Gobierno de los Estados Unidos había mostrado interés.
Igualmente, hemos acordado el restablecimiento de las relaciones diplomáticas.
Esto no quiere decir que lo principal se haya resuelto. El bloqueo económico, comercial y financiero que provoca enormes daños humanos y económicos a nuestro país debe cesar.
Aunque las medidas del bloqueo han sido convertidas en Ley, el Presidente de los Estados Unidos puede modificar su aplicación en uso de sus facultades ejecutivas.
Proponemos al Gobierno de los Estados Unidos adoptar medidas mutuas para mejorar el clima bilateral y avanzar hacia la normalización de los vínculos entre nuestros países, basados en los principios del Derecho Internacional y la Carta de las Naciones Unidas.
Cuba reitera su disposición a sostener cooperación en los organismos multilaterales, como la Organización de Naciones Unidas.
Al reconocer que tenemos profundas diferencias, fundamentalmente en materia de soberanía nacional, democracia, derechos humanos y política exterior, reafirmo nuestra voluntad de dialogar sobre todos esos temas.
Exhorto al Gobierno de los Estados Unidos a remover los obstáculos que impiden o restringen los vínculos entre nuestros pueblos, las familias y los ciudadanos de ambos países, en particular los relativos a los viajes, el correo postal directo y las telecomunicaciones.
Los progresos alcanzados en los intercambios sostenidos demuestran que es posible encontrar solución a muchos problemas.
Como hemos repetido, debemos aprender el arte de convivir, de forma civilizada, con nuestras diferencias.
Sobre estos importantes temas volveremos a hablar más adelante.
Muchas gracias.
Compatriotas:
Desde mi elección como Presidente de los Consejos de Estado y de Ministros, he reiterado en múltiples ocasiones, nuestra disposición a sostener con el gobierno de los Estados Unidos un diálogo respetuoso, basado en la igualdad soberana, para tratar los más diversos temas de forma recíproca, sin menoscabo a la independencia nacional y la autodeterminación de nuestro pueblo.
Esta es una posición que fue expresada al Gobierno de Estados Unidos, de forma pública y privada, por el compañero Fidel en diferentes momentos de nuestra larga lucha, con el planteamiento de discutir y resolver las diferencias mediante negociaciones, sin renunciar a uno solo de nuestros principios.
El heroico pueblo cubano ha demostrado, frente a grandes peligros, agresiones, adversidades y sacrificios, que es y será fiel a nuestros ideales de independencia y justicia social. Estrechamente unidos en estos 56 años de Revolución, hemos guardado profunda lealtad a los que cayeron defendiendo esos principios desde el inicio de nuestras guerras de independencia en 1868.
Ahora, llevamos adelante, pese a las dificultades, la actualización de nuestro modelo económico para construir un socialismo próspero e sostenible.
Resultado de un diálogo al más alto nivel, que incluyó una conversación telefónica que sostuve ayer con el Presidente Barack Obama, se ha podido avanzar en la solución de algunos temas de interés para ambas naciones.
Como prometió Fidel, en junio del 2001, cuando dijo: ÂíVolverán!, arribaron hoy a nuestra Patria, Gerardo, Ramón y Antonio.
La enorme alegría de sus familiares y de todo nuestro pueblo, que se movilizó infatigablemente con ese objetivo, se extiende entre los cientos de comités y grupos de solidaridad; los gobiernos, parlamentos, organizaciones, instituciones y personalidades que durante estos 16 años reclamaron e hicieron denodados esfuerzos por su liberación. A todos ellos expresamos la más profunda gratitud y compromiso.
Esta decisión del Presidente Obama, merece el respeto y reconocimiento de nuestro pueblo.
Quiero agradecer y reconocer el apoyo del Vaticano, y especialmente, del Papa Francisco, al mejoramiento de las relaciones entre Cuba y Estados Unidos. Igualmente, al Gobierno de Canadá por las facilidades creadas para la realización del diálogo de alto nivel entre los dos países.
A su vez, decidimos excarcelar y enviar a Estados Unidos a un espía de origen cubano que estuvo al servicio de esa nación.
Por otra parte, basados en razones humanitarias, hoy también fue devuelto a su país el ciudadano norteamericano Alan Gross.
De manera unilateral, como es nuestra práctica y en estricto apego a nuestro ordenamiento legal, han recibido beneficios penales los reclusos correspondientes, incluida la excarcelación de personas sobre las que el Gobierno de los Estados Unidos había mostrado interés.
Igualmente, hemos acordado el restablecimiento de las relaciones diplomáticas.
Esto no quiere decir que lo principal se haya resuelto. El bloqueo económico, comercial y financiero que provoca enormes daños humanos y económicos a nuestro país debe cesar.
Aunque las medidas del bloqueo han sido convertidas en Ley, el Presidente de los Estados Unidos puede modificar su aplicación en uso de sus facultades ejecutivas.
Proponemos al Gobierno de los Estados Unidos adoptar medidas mutuas para mejorar el clima bilateral y avanzar hacia la normalización de los vínculos entre nuestros países, basados en los principios del Derecho Internacional y la Carta de las Naciones Unidas.
Cuba reitera su disposición a sostener cooperación en los organismos multilaterales, como la Organización de Naciones Unidas.
Al reconocer que tenemos profundas diferencias, fundamentalmente en materia de soberanía nacional, democracia, derechos humanos y política exterior, reafirmo nuestra voluntad de dialogar sobre todos esos temas.
Exhorto al Gobierno de los Estados Unidos a remover los obstáculos que impiden o restringen los vínculos entre nuestros pueblos, las familias y los ciudadanos de ambos países, en particular los relativos a los viajes, el correo postal directo y las telecomunicaciones.
Los progresos alcanzados en los intercambios sostenidos demuestran que es posible encontrar solución a muchos problemas.
Como hemos repetido, debemos aprender el arte de convivir, de forma civilizada, con nuestras diferencias.
Sobre estos importantes temas volveremos a hablar más adelante.
Muchas gracias.
November 22, 2014
November 14, 2014
Alexandre Grothendieck, 28/03/1928 - 14/11/2014
November 07, 2014
October 26, 2014
Les impasses du capitalisme en Russie
Vous trouverez ici des liens vers trois textes (en trad. française) qui reflètent assez précisément les courants politiques principaux actuels en Russie. Tous les trois méritent d'être bien étudiés et analysés, par rapport à leurs positions respectives, leurs liens implicites et leur adversité, leurs écarts apparents et leurs convergences inavouées:
1. Parfum Khodorkovski
2. Parfum Strelkov
3. Parfum Poutine
J'espère pouvoir y fournir bientôt un commentaire synthétique.
1. Parfum Khodorkovski
2. Parfum Strelkov
3. Parfum Poutine
J'espère pouvoir y fournir bientôt un commentaire synthétique.
October 24, 2014
Αμφιπόλεως επιτύμβιον
Πέθανες- κι ἔγινες καὶ σύ: ὁ καλός,
Ὁ λαμπρὸς ἄνθρωπος, ὁ οἰκογενειάρχης, ὁ πατριώτης.
Τριάντα ἕξη στέφανα σὲ συνοδέψανε, τρεῖς λόγοι ἀντιπροέδρων,
Ἑφτὰ ψηφίσματα γιὰ τὶς ὑπέροχες ὑπηρεσίες ποὺ προσέφερες.
Ἄ, ρὲ Λαυρέντη, ἐγὼ ποὺ μόνο τὄξερα τί κάθαρμα ἤσουν,
Τί κάλπικος παρᾶς, μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ μέσα στὸ ψέμα
Κοιμοῦ ἐν εἰρήνῃ, δὲν θὰ ῾ρθῶ τὴν ἡσυχία σου νὰ ταράξω.
(Ἐγώ, μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ μὲς στὴ σιωπὴ θὰ τὴν ἐξαγοράσω
Πολὺ ἀκριβὰ κι ὄχι μὲ τίμημα τὸ θλιβερό σου τὸ σαρκίο.)
Κοιμοῦ ἐν εἰρήνῃ. Ὡς ἤσουν πάντα στὴ ζωή: ὁ καλός,
Ὁ λαμπρὸς ἄνθρωπος, ὁ οἰκογενειάρχης, ὁ πατριώτης.
Δὲ θά ῾σαι ὁ πρῶτος οὔτε δὰ κι ὁ τελευταῖος.
Μανόλης Αναγνωστάκης
Τα ποιήματα (1941-1971)/Ο Στόχος
1971, Θεσ/νίκη (ιδ. έκδοση)
October 18, 2014
Le discours obscène des impérialistes
Cuba donne l'exemple dans la lutte contre Ebola
En dépit de ses difficultés économiques et de ses maigres moyens, Cuba s'est projeté à l'avant-garde de la lutte contre le virus Ebola en dépêchant un important contingent de personnel soignant en Afrique de l'Ouest, au moment où les grandes nations laissent généralement la main aux humanitaires.
Perpétuant sa tradition médicale internationaliste, un contingent de cent soixante-cinq médecins et personnels de santé cubains est parti au début d'octobre pour la Sierra Leone, et deux cent quatre-vingt-seize autres personnels sont attendus prochainement au Liberia et en Guinée voisins. Les effectifs médicaux cubains constituent le plus grand contingent dépêché par un Etat pour combattre Ebola.
SALUÉ PAR L'ONU ET LES ÉTATS-UNIS
Cette initiative est largement saluée par l'Organisation des Nations unies (ONU), par l'Organisation mondiale de la santé (OMS) et par plusieurs associations humanitaires, à l'heure où les grandes nations se contentent de contributions financières et de mesures de protection aux frontières. Sur le terrain, elles laissent les humanitaires et les agences onusiennes tenter de juguler l'épidémie, à l'exception notable des Etats-Unis, qui ont dépêché sur place une aide militaire d'envergure (quatre mille soldats prévus).
Rompant avec l'habituel ton peu amène envers Cuba, le secrétaire d'Etat américain, John Kerry, a lui-même adressé vendredi des remerciements à La Havane pour son aide dans la lutte internationale contre le virus.
[NDLR Après quoi, les yankees pleins d'honte ont arrêté leur embargo de soixante et deux ans et tout autre acte d'agression contre le peuple cubain, porteur d'une civilisation supérieure...]
Selon le dernier bilan de l'OMS, la fièvre hémorragique a fait 4 555 morts sur 9 216 cas enregistrés dans sept pays (Liberia, Sierra Leone, Guinée, Nigeria, Sénégal, Espagne et Etats-Unis), et l'organisation onusienne craint une envolée du nombre de contaminations.
Civil War in Greece: the imperialists' viewpoint
[...]
Arming foreign forces has been central to the C.I.A.'s mission from its founding, and was a staple of American efforts to wage proxy battles against the Soviet Union during the Cold War. The first such operation was in 1947, the year of the agency’s creation, when President Harry S. Truman ordered millions of dollars’ worth of guns and ammunition sent to Greece to help put down a Communist insurgency there.
In a speech before Congress in March of that year, Mr. Truman said the fall of Greece could destabilize neighboring Turkey, and “disorder might well spread throughout the entire Middle East.”
[...]
E.N. I hope this quote will help to cut the Yalta slip and other shitty crap stories about the Greek Civil War.
Arming foreign forces has been central to the C.I.A.'s mission from its founding, and was a staple of American efforts to wage proxy battles against the Soviet Union during the Cold War. The first such operation was in 1947, the year of the agency’s creation, when President Harry S. Truman ordered millions of dollars’ worth of guns and ammunition sent to Greece to help put down a Communist insurgency there.
In a speech before Congress in March of that year, Mr. Truman said the fall of Greece could destabilize neighboring Turkey, and “disorder might well spread throughout the entire Middle East.”
[...]
E.N. I hope this quote will help to cut the Yalta slip and other shitty crap stories about the Greek Civil War.
September 30, 2014
Ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από την οικονομική ζωή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού
...οι πομπές χωρίς παραπομπές προς το παρόν, ελλείψει χρόνου.
1. Το γαλλικό δημόσιο χρέος ξεπέρασε το ψυχολογικό φράγμα των 2 τρις.
2. Τις τελευταίες δύο βδομάδες, κυκλοφόρησαν δύο βιβλία αφιερωμένα στο «γερμανό ασθενή»:
α)Marcel Fratzscher: Die Deutschland-Illusion. Warum wir unsere Wirtschaft überschätzen und Europa brauchen. (250 Seiten, Hanser Verlag.) O M.F. είναι πρόεδρος του γερμανικού ινστιτούτου οικονομικής έρευνας.
β) Olaf Gersemann: Die Deutschland-Blase. Das letzte Hurra einer großen Wirtschaftsnation (320 Seiten, DVA Verlag.) O O.G. είναι οικονομικός αρχισυντάκτης της Die Welt.
3. Οι κυρώσεις στη Ρωσσία συνετέλεσαν στην υποτίμηση του ρουβλίου κατά 14,63%[*] έναντι του ευρώ και 15,26%[*] έναντι του δολλαρίου, από τις αρχές του έτους. Όμως αυτό συνετέλεσε με τη σειρά του στη μείωση κατά 13% των γερμανικών εξαγωγών στη Ρωσσία, κυρίως αυτοκινήτων και εργαλειομηχανών κατά τους πρώτους 3 μήνες του έτους. Οι ρωσσικές εξαγωγές στη Γερμανία αυξήθηκαν 5% την ίδια περίοδο. Αποτέλεσμα: για πρώτη φορά εδώ και καιρό, και παρά τη συνολική άνοδό τους, οι γερμανικές εξαγωγές συνέβαλαν αρνητικά στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας το πρώτο τρίμηνο του 2014.
4. Μελέτη των επενδύσεων σε εξοπλισμό (σταθερό κεφάλαιο) στις κυριότερες ευρωπαϊκές οικονομίες, καταδείχνει τη γερμανική υστέρηση που τοποθετείται στο ίδιο περίπου επίπεδο με τη Γαλλία, καθώς και την απώλεια επαφής της Ιταλίας και της Ισπανίας. Ιδιαίτερα η Ιταλία παρουσιάζει τραγική εικόνα με όλο και παλαιότερο εξοπλισμό. Η μελέτη αναφέρεται στα 2007 με 2012 και διεξήχθη από το γαλλικό πρώην commissariat au plan. Άλλη μελέτη από Ιταλούς οικονομολόγους αναδεικνύει τον κορεσμό της οργανικής σύνθεσης κεφαλαίου σε όλη την Ευρώπη, μελετώντας το δείκτη λόγος ανάπτυξης/επενδύσεων σε αποπληθωρισμένες τιμές την τελευταία εικοσαετία. Η Ρωσσία, η Κίνα αλλά και οι ΗΠΑ φαίνονται πολύ καλύτερα από την άποψη αυτή.
5. Οι κυκλικές κρίσεις του καπιταλισμού βαθαίνουν και πλαταίνουν, όπως αποδεικνύεται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο από την επεξεργασία των δεδομένων των ροών κεφαλαίου που επιχειρεί με πρωτότυπη ποσοτική μεθοδολογία, μελέτη οικονομολόγων της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών.
6. Επιτακτική η ανάγκη για τη Ρωσσία να ανανεώσει την τεχνική βάση που κληρονόμησε από την ΕΣΣΔ και έχει ήδη φτάσει στα όριά της. Οι Ρώσσοι έχουν φιλόδοξο πρόγραμμα, καίγονται όμως για επενδύσεις, όπως δήλωσε ο Ραγκόζιν σε τηλεοπτική συνέντευξη. Ο ίδιος εξήγησε οτι η Ουκρανία είναι τελειωμένη υπόθεση, ειδικά η ανατολική, με το πρόγραμμα μεταφοράς όλων των αποκεντρωμένων στο πρώην σοβιετικό έδαφος παραγωγικών δραστηριοτήτων στη Ρωσσία και τον εκσυγχρονισμό τους. Η μόνη επιλογή που διαγράφεται, είναι το κλείσιμο των βιομηχανιών στην ανατολή και η απορρόφηση/μοίρασμα του εξειδικευμένου ή μη εργατικού δυναμικού μεταξύ Ρωσσίας και Δύσης.
Συμπληρώνω οτι μέχρι το καλοκαίρι, δουλεύαν ορισμένοι στρατηγικοί τομείς του ρωσοουκρανικού εμπορίου, που περιλάμβαναν την παράδοση τμημάτων ατομικών αντιδραστήρων από την Ουκρανία στη Ρωσσία, καθώς και την παράδοση ανταλλακτικών πολεμικού οπλισμού του Ουκρανικού στρατού από τη Ρωσσία...
[*] 6/10/14: Περαστικός (ίσως ευκαιριακά) από δω προτίμησε να επισημάνει, σε άλλο μπλογκ, οτι οι μεταβολές στην ισοτιμία του ρουβλιού από τις αρχές του έτους δεν κολλούσαν με τα γνωστά στοιχεία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, από δική μου απροσεξία, φορτώθηκα το λάθος της dépêche AFP απ'όπου το μετέφερα. Το δίκιο μου δεν μπορώ να το βρω γιατί δεν κράτησα ούτε αυτό το λινκ ούτε όλα τα υπόλοιπα των δημοσιευμάτων στα οποία στηρίχθηκε το σημείωμα. Φυσικά δεν υπήρχε εκεί καμμία μεθοδολογία υπολογισμού (συγκρίνουμε μέση ισοτιμία περιόδου με αρχές του έτους; μέσες τιμές διαδοχικών τριμήνων; διαμέσους;) και οι ίδιες οι καμπύλες δίνουν οπτικά ακριβέστερη αίσθηση απ'ο,τι οι αριθμοί. Ωστόσο από τη χονδρική εκτίμηση των επίσημων δεδομένων που κοίταξα τώρα μου φαίνεται ως λάθος πληκτρολογίου του συντάκτη του AFP, δηλαδή με ένα 1 μπροστά τα νούμερα φαίνονται τίμιοι εκτιμητές. Στην περίπτωση αυτή η πτώση των γερμανικών εξαγωγών στη Ρωσσία έχει ευθεία συσχέτιση μεγέθους με την υποτίμηση του ρουβλιού την αντίστοιχη περίοδο.
1. Το γαλλικό δημόσιο χρέος ξεπέρασε το ψυχολογικό φράγμα των 2 τρις.
2. Τις τελευταίες δύο βδομάδες, κυκλοφόρησαν δύο βιβλία αφιερωμένα στο «γερμανό ασθενή»:
α)Marcel Fratzscher: Die Deutschland-Illusion. Warum wir unsere Wirtschaft überschätzen und Europa brauchen. (250 Seiten, Hanser Verlag.) O M.F. είναι πρόεδρος του γερμανικού ινστιτούτου οικονομικής έρευνας.
β) Olaf Gersemann: Die Deutschland-Blase. Das letzte Hurra einer großen Wirtschaftsnation (320 Seiten, DVA Verlag.) O O.G. είναι οικονομικός αρχισυντάκτης της Die Welt.
3. Οι κυρώσεις στη Ρωσσία συνετέλεσαν στην υποτίμηση του ρουβλίου κατά 14,63%[*] έναντι του ευρώ και 15,26%[*] έναντι του δολλαρίου, από τις αρχές του έτους. Όμως αυτό συνετέλεσε με τη σειρά του στη μείωση κατά 13% των γερμανικών εξαγωγών στη Ρωσσία, κυρίως αυτοκινήτων και εργαλειομηχανών κατά τους πρώτους 3 μήνες του έτους. Οι ρωσσικές εξαγωγές στη Γερμανία αυξήθηκαν 5% την ίδια περίοδο. Αποτέλεσμα: για πρώτη φορά εδώ και καιρό, και παρά τη συνολική άνοδό τους, οι γερμανικές εξαγωγές συνέβαλαν αρνητικά στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας το πρώτο τρίμηνο του 2014.
4. Μελέτη των επενδύσεων σε εξοπλισμό (σταθερό κεφάλαιο) στις κυριότερες ευρωπαϊκές οικονομίες, καταδείχνει τη γερμανική υστέρηση που τοποθετείται στο ίδιο περίπου επίπεδο με τη Γαλλία, καθώς και την απώλεια επαφής της Ιταλίας και της Ισπανίας. Ιδιαίτερα η Ιταλία παρουσιάζει τραγική εικόνα με όλο και παλαιότερο εξοπλισμό. Η μελέτη αναφέρεται στα 2007 με 2012 και διεξήχθη από το γαλλικό πρώην commissariat au plan. Άλλη μελέτη από Ιταλούς οικονομολόγους αναδεικνύει τον κορεσμό της οργανικής σύνθεσης κεφαλαίου σε όλη την Ευρώπη, μελετώντας το δείκτη λόγος ανάπτυξης/επενδύσεων σε αποπληθωρισμένες τιμές την τελευταία εικοσαετία. Η Ρωσσία, η Κίνα αλλά και οι ΗΠΑ φαίνονται πολύ καλύτερα από την άποψη αυτή.
5. Οι κυκλικές κρίσεις του καπιταλισμού βαθαίνουν και πλαταίνουν, όπως αποδεικνύεται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο από την επεξεργασία των δεδομένων των ροών κεφαλαίου που επιχειρεί με πρωτότυπη ποσοτική μεθοδολογία, μελέτη οικονομολόγων της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών.
6. Επιτακτική η ανάγκη για τη Ρωσσία να ανανεώσει την τεχνική βάση που κληρονόμησε από την ΕΣΣΔ και έχει ήδη φτάσει στα όριά της. Οι Ρώσσοι έχουν φιλόδοξο πρόγραμμα, καίγονται όμως για επενδύσεις, όπως δήλωσε ο Ραγκόζιν σε τηλεοπτική συνέντευξη. Ο ίδιος εξήγησε οτι η Ουκρανία είναι τελειωμένη υπόθεση, ειδικά η ανατολική, με το πρόγραμμα μεταφοράς όλων των αποκεντρωμένων στο πρώην σοβιετικό έδαφος παραγωγικών δραστηριοτήτων στη Ρωσσία και τον εκσυγχρονισμό τους. Η μόνη επιλογή που διαγράφεται, είναι το κλείσιμο των βιομηχανιών στην ανατολή και η απορρόφηση/μοίρασμα του εξειδικευμένου ή μη εργατικού δυναμικού μεταξύ Ρωσσίας και Δύσης.
Συμπληρώνω οτι μέχρι το καλοκαίρι, δουλεύαν ορισμένοι στρατηγικοί τομείς του ρωσοουκρανικού εμπορίου, που περιλάμβαναν την παράδοση τμημάτων ατομικών αντιδραστήρων από την Ουκρανία στη Ρωσσία, καθώς και την παράδοση ανταλλακτικών πολεμικού οπλισμού του Ουκρανικού στρατού από τη Ρωσσία...
[*] 6/10/14: Περαστικός (ίσως ευκαιριακά) από δω προτίμησε να επισημάνει, σε άλλο μπλογκ, οτι οι μεταβολές στην ισοτιμία του ρουβλιού από τις αρχές του έτους δεν κολλούσαν με τα γνωστά στοιχεία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, από δική μου απροσεξία, φορτώθηκα το λάθος της dépêche AFP απ'όπου το μετέφερα. Το δίκιο μου δεν μπορώ να το βρω γιατί δεν κράτησα ούτε αυτό το λινκ ούτε όλα τα υπόλοιπα των δημοσιευμάτων στα οποία στηρίχθηκε το σημείωμα. Φυσικά δεν υπήρχε εκεί καμμία μεθοδολογία υπολογισμού (συγκρίνουμε μέση ισοτιμία περιόδου με αρχές του έτους; μέσες τιμές διαδοχικών τριμήνων; διαμέσους;) και οι ίδιες οι καμπύλες δίνουν οπτικά ακριβέστερη αίσθηση απ'ο,τι οι αριθμοί. Ωστόσο από τη χονδρική εκτίμηση των επίσημων δεδομένων που κοίταξα τώρα μου φαίνεται ως λάθος πληκτρολογίου του συντάκτη του AFP, δηλαδή με ένα 1 μπροστά τα νούμερα φαίνονται τίμιοι εκτιμητές. Στην περίπτωση αυτή η πτώση των γερμανικών εξαγωγών στη Ρωσσία έχει ευθεία συσχέτιση μεγέθους με την υποτίμηση του ρουβλιού την αντίστοιχη περίοδο.
September 17, 2014
Ουκρανία: είναι δυνατή η ειρήνη του καπιταλισμού;
Το περασμένο Σαββατοκύριακο, στην ιδιωτική του κατοικία στη Γενεύη, ο πολύς Klaus Schwab (του φόρουμ του Νταβός) υποδέχθηκε εκλεκτό κόσμο: μεταξύ άλλων ήταν εκεί ο Joe Kaeser της Siemens, ο Kurt Bock της BASF, η Indra Nooyi από την Pepsico, ο German Gref της Sberbank με τον Kostin της VTB, ο Πίντσουκ κι ο Ταρούτα.
Θεωρούμε περιττή την παράθεση πληροφοριών για τους προσκεκλημένους: αναμένουμε να εμπιστευτεί ο αναγνώστης την εκτίμηση οτι επρόκειτο για σύναξη σημαντικών φορέων σημαντικών συμφερόντων του γερμανικού, αμερικανικού, ρωσσικού και ουκρανικού καπιταλισμού.
Όλοι αυτοί κατέληξαν, σε εγκάρδια ατμόσφαιρα, σε πλάνο δέκα σημείων για μια ειρηνική προοπτική στην Ουκρανία, που μπορεί να ειδωθεί και ως εφαρμογή της «ρεαλιστικής» προσέγγισης Κίσσιγκερ: καντονοποίηση/ελβετοποίηση της Ουκρανίας, πρόσδεση στην ΕΕ και στην Ευρασιατική Ένωση. Γι αυτό το πλάνο ο Πούτιν θα ήταν έτοιμος να αφήσει τη Νοβορωσσία στα χέρια κάποιου κατάλληλου ολιγάρχη, καλύπτοντας το πνίξιμο του λαϊκού ξεσηκωμού με την εποικοδομητική διαμαρτυρία μιας εθνικιστικής αντιπολίτευσης κάποιων υποδυόμενων φιλομοναρχικών σαν τον Στρελκόφ...
Αυτοί ειναι οι Ταρούτα, Πίντσουκ, Πούτιν και Στρελκόφ. Αυτοί είναι οι Καίζερ και Μποκ.
Αλλά δεν είναι αυτά τα πράγματα.
Θεωρούμε περιττή την παράθεση πληροφοριών για τους προσκεκλημένους: αναμένουμε να εμπιστευτεί ο αναγνώστης την εκτίμηση οτι επρόκειτο για σύναξη σημαντικών φορέων σημαντικών συμφερόντων του γερμανικού, αμερικανικού, ρωσσικού και ουκρανικού καπιταλισμού.
Όλοι αυτοί κατέληξαν, σε εγκάρδια ατμόσφαιρα, σε πλάνο δέκα σημείων για μια ειρηνική προοπτική στην Ουκρανία, που μπορεί να ειδωθεί και ως εφαρμογή της «ρεαλιστικής» προσέγγισης Κίσσιγκερ: καντονοποίηση/ελβετοποίηση της Ουκρανίας, πρόσδεση στην ΕΕ και στην Ευρασιατική Ένωση. Γι αυτό το πλάνο ο Πούτιν θα ήταν έτοιμος να αφήσει τη Νοβορωσσία στα χέρια κάποιου κατάλληλου ολιγάρχη, καλύπτοντας το πνίξιμο του λαϊκού ξεσηκωμού με την εποικοδομητική διαμαρτυρία μιας εθνικιστικής αντιπολίτευσης κάποιων υποδυόμενων φιλομοναρχικών σαν τον Στρελκόφ...
Αυτοί ειναι οι Ταρούτα, Πίντσουκ, Πούτιν και Στρελκόφ. Αυτοί είναι οι Καίζερ και Μποκ.
Αλλά δεν είναι αυτά τα πράγματα.
Dissident Boss
Dies ist kein Herbst wie jeder andere. Vielmehr liegt Krieg in der Luft. Dieser Herbst erinnert mich an den Herbst 1939, den ich sehr lebhaft in Erinnerung habe. Ich war damals 13. Mein Vater hatte jenen Krieg jahrelang vorhergesagt, der uns 7 Millionen Tote brachte, das ganze Land zerstörte und uns beschränkte auf die Hälfte unseres Reichsgebietes.
So auch jetzt. Als Frau Merkel Kanzlerin wurde, erhöhte sie als erstes die Mehrwertsteuer auf 19 %. Tausende Kleinbetriebe gingen über die Wupper. Heute lässt sie uns durch Frau Nahles trösten, es gäbe doch immer mehr Arbeitsplätze. Das aber hilft nur scheinbar. Denn die Kaufkraft eines jeden von uns sinkt. Deshalb ist Schäuble, der sich damals wegen einer Bargeldaffäre von Amts wegen schämen musste, inzwischen zweiter Tröster geworden. Heute versucht er uns vergessen zu machen, dass wir bis zum 8. Juli dieses Jahres für seinen Staat gearbeitet haben – entschieden zu lange. Er tröstet uns damit, sein Staat mache keine neuen Schulden mehr. Auch das ist falsch. Denn der Staat erspart sich durch seine Null-Zins-Politik mindestens € 60Mrd an Zinsen pro Jahr, aber dieses Geld geht uns an unseren Sparguthaben verloren. Nein, so geht es nicht weiter.
Jetzt stehen abermals Milliarden über Milliarden an, um der Ukraine „zu helfen.“ Dafür gibt es weder eine Rechtsgrundlage noch einen politischen Anlass. Die Ukraine ist nicht Mitglied der EU, und unser Steuergeld dafür zu verwenden, dass in Kiew weiterhin Nazis regieren können, verstößt gegen unser Grundgesetz.
Nein, wir müssen Merkel, Gabriel & Co klarmachen, dass sie sich und uns von der Kriegstreiberei der Amerikaner lossagen müssen. Diese überfallen seit einem Jahrzehnt andere Staaten. Das ist ihre Sache. Der Durchschnittsbürger in Amerika aber hat kein würdiges Leben mehr. Im letzten Jahr kaufte er für sein Auto nur noch ein Drittel des Sprits wie 1998, wobei er aber für den Liter den 14 fachen Preis bezahlen musste. Wenn die Amerikaner die zahllosen Kriege ihrer Regierung mit solchen persönlichen Einbußen bezahlen wollen, ist das ihre Sache. Wir aber müssen und wollen auf solche Eskapaden nicht eintreten. Wir wollen Frieden und schon gar keinen Krieg mit Russland, der mit Sicherheit das Ende Deutschlands und der Deutschen bedeuten würde. Mir ist unfassbar, dass Merkel, Gabriel & Co. es dahin haben kommen lassen.
...und die andere
So auch jetzt. Als Frau Merkel Kanzlerin wurde, erhöhte sie als erstes die Mehrwertsteuer auf 19 %. Tausende Kleinbetriebe gingen über die Wupper. Heute lässt sie uns durch Frau Nahles trösten, es gäbe doch immer mehr Arbeitsplätze. Das aber hilft nur scheinbar. Denn die Kaufkraft eines jeden von uns sinkt. Deshalb ist Schäuble, der sich damals wegen einer Bargeldaffäre von Amts wegen schämen musste, inzwischen zweiter Tröster geworden. Heute versucht er uns vergessen zu machen, dass wir bis zum 8. Juli dieses Jahres für seinen Staat gearbeitet haben – entschieden zu lange. Er tröstet uns damit, sein Staat mache keine neuen Schulden mehr. Auch das ist falsch. Denn der Staat erspart sich durch seine Null-Zins-Politik mindestens € 60Mrd an Zinsen pro Jahr, aber dieses Geld geht uns an unseren Sparguthaben verloren. Nein, so geht es nicht weiter.
Jetzt stehen abermals Milliarden über Milliarden an, um der Ukraine „zu helfen.“ Dafür gibt es weder eine Rechtsgrundlage noch einen politischen Anlass. Die Ukraine ist nicht Mitglied der EU, und unser Steuergeld dafür zu verwenden, dass in Kiew weiterhin Nazis regieren können, verstößt gegen unser Grundgesetz.
Nein, wir müssen Merkel, Gabriel & Co klarmachen, dass sie sich und uns von der Kriegstreiberei der Amerikaner lossagen müssen. Diese überfallen seit einem Jahrzehnt andere Staaten. Das ist ihre Sache. Der Durchschnittsbürger in Amerika aber hat kein würdiges Leben mehr. Im letzten Jahr kaufte er für sein Auto nur noch ein Drittel des Sprits wie 1998, wobei er aber für den Liter den 14 fachen Preis bezahlen musste. Wenn die Amerikaner die zahllosen Kriege ihrer Regierung mit solchen persönlichen Einbußen bezahlen wollen, ist das ihre Sache. Wir aber müssen und wollen auf solche Eskapaden nicht eintreten. Wir wollen Frieden und schon gar keinen Krieg mit Russland, der mit Sicherheit das Ende Deutschlands und der Deutschen bedeuten würde. Mir ist unfassbar, dass Merkel, Gabriel & Co. es dahin haben kommen lassen.
Von Dieter Speermann, früheren Thyssen-Vorstandschef
...und die andere
September 15, 2014
September 09, 2014
Λίγα συνοπτικά στοιχεία για τον Ρωσσικό καπιταλισμό
Οι ρώσσοι κεφαλαιοκράτες, με τη γρήγορη συγκρότησή τους σε αστική τάξη κατά τη δεκαετία της παλινόρθωσης (του '90) αποτέλεσαν καρπό μιας πρωτοφανούς διαδικασίας γένεσης, ως προϊόν συμπαραγωγής με το κράτος τους.
Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, όπως και η γενική ταυτότητα του κοινωνικοοικονομικού τους πλαισίου ως κρατικομονοπωλιακή καπιταλιστική οικονομία, απομένουν να μελετηθούν, όσο κι αν είναι ελκυστική η προοπτική απαλλαγής από τον κόπο αυτό με την καταφυγή σε εύκολες ιστορικές παρομοιώσεις (όπως αυτή με το λεγόμενο κρατικό καπιταλισμό).
Τέτοια σχήματα μπορεί να έχουν τη χρησιμότητά τους ως τίτλοι - το να υποκαταστήσουν όμως τη συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης κατάστασης, που για να γίνει απαιτεί «όλα τα στοιχεία» (για να παραφράσουμε το Λένιν), οδηγεί κατευθείαν σε μετωπική με τον τοίχο της πραγματικότητας και σε περιθωριοποίηση, ή στην καλύτερη περίπτωση συντριβή από τον αντίπαλο.
Όποιος έχει να διαθέσει χρόνο και ενδιαφέρεται για το θέμα, ας προσπαθήσει καλύτερα να συμβάλλει σε αυτό το πιεστικό καθήκον, αντί να τροφοδοτεί αεροβατούσες συζητήσεις.
Από την άποψη του ονομαστικού ΑΕΠ, η Ρωσσία είναι σήμερα στα μεγέθη της Ιταλίας (8η παγκοσμίως), γίνεται όμως 5η και λίγο μεγαλύτερη από τη Γερμανία αν υπολογιστεί η αγοραστική δύναμη του ΑΕΠ. Μια σειρά από άλλα «φυσικά» οικονομικά μεγέθη και ποιότητες, από τον αριθμό διαστημικών εκτοξεύσεων ώς το μήκος του εξηλεκτρισμένου σιδηροδρομικού δικτύου συνάδουν με τη γενική εικόνα του πειρατή που έκανε ρεσάλτο σε μια υπερδύναμη. Μπορεί λοιπόν κανείς ν'αρχίσει τη γνωριμία με την πραγματικότητα του ρωσσικού καπιταλισμού από τις παρακάτω λίστες, που βρέθηκαν πανεύκολα στο γουέμπ:
α,Σημαντικοί κρατικοί επιχειρηματικοί όμιλοι στη Ρωσσία (2011)
β.Σημαντικοί ιδιωτικοί επιχειρηματικοί όμιλοι στη Ρωσσία (2011)
γ.Σημαντικοί ρωσσικοί χρηματιστικοί όμιλοι (2011)
Ενδιαφέρουσες είναι και οι επόμενες που σκιαγραφούν την παρουσία του ρωσσικού κεφάλαιου στην Ουκρανία
-Σημαντικές ρωσσικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Ουκρανία (2010)
-Σημαντικοί ρωσσικοί χρηματιστικοί όμιλοι που δραστηριοποιούνται στην Ουκρανία (2011)
Μια χονδροειδής αποτύπωση του καπιταλιστικού συμπλέγματος δίνεται στους εξής χάρτες συμμετοχών (στοιχεία 2013-2014, πηγή).
Βιομηχανικό κεφάλαιο
Τράπεζες/Χρηματιστικοί όμιλοι
Ενέργεια
Υδρογονάνθρακες
Ασφάλειες
Για να βοηθήσουμε την πρώτη ανάγνωση του διαγραφόμενου τοπίου δίνουμε τα εξής highlights:
Πρέπει ν'ανατρέξουμε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και τη γέννηση του ιμπεριαλισμού για να δούμε την κυριαρχία του ίδιου προτσές στη Δύση, χωρίς να σημαίνει οτι το φαινόμενο εξέλιπε στη σημερινή εποχή - αρκεί να δει κανείς πχ τις τραπεζικές δραστηριότητες της General Electric. Στη Ρωσσία έχουμε επίσης περιπτώσεις που τράπεζες συγχωνεύτηκαν με βιομηχανικές επιχειρήσεις.
Η συγκέντρωση χρηματιστικού κεφαλαίου πάντως συνολικά υπολείπεται του Δυτικού καπιταλισμού, και της Κίνας. Όσο και αν η κατάσταση άλλαξε αλματωδὠς από την πρώτη κρίση του 98. Μόνον ο κρατικός καπιταλιστής βρίσκεται στα μέτρα συγκέντρωσης της Δύσης.
Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, όπως και η γενική ταυτότητα του κοινωνικοοικονομικού τους πλαισίου ως κρατικομονοπωλιακή καπιταλιστική οικονομία, απομένουν να μελετηθούν, όσο κι αν είναι ελκυστική η προοπτική απαλλαγής από τον κόπο αυτό με την καταφυγή σε εύκολες ιστορικές παρομοιώσεις (όπως αυτή με το λεγόμενο κρατικό καπιταλισμό).
Τέτοια σχήματα μπορεί να έχουν τη χρησιμότητά τους ως τίτλοι - το να υποκαταστήσουν όμως τη συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης κατάστασης, που για να γίνει απαιτεί «όλα τα στοιχεία» (για να παραφράσουμε το Λένιν), οδηγεί κατευθείαν σε μετωπική με τον τοίχο της πραγματικότητας και σε περιθωριοποίηση, ή στην καλύτερη περίπτωση συντριβή από τον αντίπαλο.
Όποιος έχει να διαθέσει χρόνο και ενδιαφέρεται για το θέμα, ας προσπαθήσει καλύτερα να συμβάλλει σε αυτό το πιεστικό καθήκον, αντί να τροφοδοτεί αεροβατούσες συζητήσεις.
ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ
Από την άποψη του ονομαστικού ΑΕΠ, η Ρωσσία είναι σήμερα στα μεγέθη της Ιταλίας (8η παγκοσμίως), γίνεται όμως 5η και λίγο μεγαλύτερη από τη Γερμανία αν υπολογιστεί η αγοραστική δύναμη του ΑΕΠ. Μια σειρά από άλλα «φυσικά» οικονομικά μεγέθη και ποιότητες, από τον αριθμό διαστημικών εκτοξεύσεων ώς το μήκος του εξηλεκτρισμένου σιδηροδρομικού δικτύου συνάδουν με τη γενική εικόνα του πειρατή που έκανε ρεσάλτο σε μια υπερδύναμη. Μπορεί λοιπόν κανείς ν'αρχίσει τη γνωριμία με την πραγματικότητα του ρωσσικού καπιταλισμού από τις παρακάτω λίστες, που βρέθηκαν πανεύκολα στο γουέμπ:
α,Σημαντικοί κρατικοί επιχειρηματικοί όμιλοι στη Ρωσσία (2011)
β.Σημαντικοί ιδιωτικοί επιχειρηματικοί όμιλοι στη Ρωσσία (2011)
γ.Σημαντικοί ρωσσικοί χρηματιστικοί όμιλοι (2011)
Ενδιαφέρουσες είναι και οι επόμενες που σκιαγραφούν την παρουσία του ρωσσικού κεφάλαιου στην Ουκρανία
-Σημαντικές ρωσσικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Ουκρανία (2010)
-Σημαντικοί ρωσσικοί χρηματιστικοί όμιλοι που δραστηριοποιούνται στην Ουκρανία (2011)
Μια χονδροειδής αποτύπωση του καπιταλιστικού συμπλέγματος δίνεται στους εξής χάρτες συμμετοχών (στοιχεία 2013-2014, πηγή).
Βιομηχανικό κεφάλαιο
Τράπεζες/Χρηματιστικοί όμιλοι
Ενέργεια
Υδρογονάνθρακες
Ασφάλειες
Για να βοηθήσουμε την πρώτη ανάγνωση του διαγραφόμενου τοπίου δίνουμε τα εξής highlights:
- 0) Το κράτος είναι ο πρώτος μονοπωλιστής, κατέχοντας Sberbank, VTB, Rosneft, Gazprom, Σιδηροδρόμους κ.α.
- 1) Ο βιομηχανικός όμιλος Gazprom κατέχει τη Gazprombank και το συνταξιοδοτικό "Gazfond" (που δεν ανήκει στο στενό δημόσιο τομέα). Επίσης τον ασφαλιστικό όμιλο "SOGAZ" και ελέγχει το μάνατζμεντ της "Leader" (επενδυτικό-συνταξιοδοτικό ταμείο).
- 2) Ο γνωστός «ολιγάρχης» Vekselberg κατέχει το Renova Holding (με έδρα τις Μπαχάμες), στο οποίο ανήκει ο ρωσσικός όμιλος εταιριών "Renova", που κατέχει τη "Metcombank" και το μεγάλο της συνταξιοδοτικό ταμείο. Ταυτόχρονα ο εν λόγω τραπεζικός όμιλος κατέχει τη μονάδα έγχρωμης μεταλλουργίας "Kamensk-Ural Plant of Non-Ferrous Metals", την κατασκευαστική KORTROS, εταιρία χαρτοφυλακίου που ελέγχει τοπικά αεροδρόμια, έχει ποσοστό ελέγχου στην "Acad" και την Ural Turbine Works, και λοιπές εταιρίες. Ο Vekselberg κατέχει επίσης μέρος της "Rusal" (συνιδιοκτήτης της "Norilsk Nickel").
- 3) Οι Alisher Usmanov, Vladimir Skoch και Farhad Moshiri κατέχουν μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες χαρτοφυλακίου επιχειρήσεων μεταλλευτικών και μεταλλουργικών δραστηριοτήτων, τη "Metalloinvest", που κατέχει μεταξύ άλλων την επιχείρηση κατεργασίας ορυκτών Lebedinsky Mikhailovsky, την χαλυβουργική Oskol Electric Steel Works, την "Ural Steel" και άλλες βιομηχανικές επιχειρήσεις. Έχουν επίσης τη δική τους τράπεζα (Round).
- 4) Είναι δύσκολο ν'απαριθμηθούν οι επιχειρήσεις που βρίσκονται στον έλεγχο και την κατοχή του Prokhorov. Μεταξύ άλλων, μέσω της Onexim Holdings Ltd (Κύπρος), κατέχει την εταιρία LEDs "OptoGaN", την κατασκευαστική Opin, τον πάροχο ενεργειακού δικτύου "Quadra", και πολυάριθμα ΜΜΕ. Ταυτόχρονα του ανήκει η μεγάλη τράπεζα "Renaissance Credit", η επίσης μεγάλη επενδυτική "Renaissance Capital", καθώς και μέρος του κολοσσού "Rusal".
- 5) Ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στη Ρωσσία, ο Vladimir Yevtushenko διαθέτει πακέτο ελέγχου (64.2%) στη μετοχική σύνθεση της γνωστής και στην Ελλάδα AFK "Sistema", 89% της Bashneft και 92% του δικτύου διανομής ΗΕ της Μπασκιρίας. Επίσης δίκτυο από ΜΜΕ και αλυσίδες καταστημάτων λιανεμπορίου.
- 6) Ο Deripaska κατέχει την εταιρία χαρτοφυλακίου "Basic Element", που με τη σειρά της κατέχει την "Ingosstrakh", την τράπεζα "Union", το συνταξιοδοτικό ταμείο "Social" καθώς και μεγάλο πλήθος επιχειρήσεων στον κλάδο μηχανοκατασκευών και engineering, κατασκευαστικές και εταιρία χαρτοφυλακίου συμμετοχών σε αγροκτηνοτροφικές επιχειρήσεις.
- 7) Ο βασιλιάς της βότκας Roustam έχει την "Russian Standard", που κατέχει τράπεζα, ασφαλιστική, και φυσικά πολυάριθμες μονάδες παραγωγής οινοπνεύματος.
- 8) Ο Agalarov κατέχει το κονσέρν Crocus Group, μέρη του οποίου είναι η κατασκευαστική "Crocus", η εφοδιαστική (logistics) "Crocus-Logistic" και η "Crocus Bank."
- 9) Οι ρωσσικοί σιδηρόδρομοι εκτός των κυρίων δραστηριοτήτων τους, κατέχουν το συνταξιοδοτικό "Welfare", και μεγάλο μέρος της επενδυτικής τράπεζας "KIT Finance".
- 10) Ο Dmitry Pumpyanskiy μέσω του ομίλου "Ekaterinburg" κατέχει το 98% της "SKB-Bank", και συμμετέχει στην TMK Steel Ltd με το πλειοψηφικό 71,1%.
- 11) Ο Anatoly Sedykh κατέχει το 80% του κεφαλαίου της United Metallurgical Company (χαλυβδόφυλλα, τροχήλατο υλικό για σιδηροδρόμους κτλ), καθώς και 60% της Metallinvestbank.
- 12) Στον Mikail Shishhanov ανήκει σχεδόν εξολοκλήρου (98,6%) η "Binbank" και το 95% της κατασκευαστικής "Inteko".
- 13) Οι Alekperov και Leonid Fedun συμμετέχουν στη "LUKOIL" και τον όμιλο "Capital", που κατέχει την τράπεζα "Petrokomerts." Ο Alekperov έχει ακόμα συμφέροντα στη χρηματιστική "Uralsib" (που μεταξύ άλλων είναι ιδιοκτήτης της ομώνυμης τράπεζας).
- 14) Η κρατική Vneshtorgbank κατέχει την κατασκευαστική "VTB-Development".
- 15) Η κρατική Sberbank διαθέτει τη μονάδα συναρμολόγησης αυτοκινήτων "Derveis" στο Cherkessk, τις κατασκευαστικές "Krasnaya Polyana", "Rublyovo-Arkhangelsk" και άλλες.
- 16) Η "Rosneft" (τμήμα της "Rosneftegaz") κατέχει την Πανρωσσική Τράπεζα Περιφερειακής Ανάπτυξης.
- 17) Η τράπεζα MDM Bank κατέχει την "Siberian Coal Energy Company".
- 18) Η εταιρία χαρτοφυλακίου "Guta" κατέχει τη "Guta-Bank," καθώς και 15 εργοστάσια ζαχαρωδών, ξενοδοχεία, νοσοκομεία και κατασκευαστικές.
- 19) Η εταιρία χαρτοφυλακίου "Don invest" συμπεριλαμβάνει την ομώνυμη τράπεζα, μονάδες μηχανοκατασκευών, μέσων μεταφοράς και βιομηχανίες τροφίμων.
- 20) Η εταιρία χαρτοφυλακίου JSC τον τεχνολογικό όμιλο Altai, τη Λαϊκή Βιομηχανική Τράπεζα και ευρύ φάσμα βιομηχανιών.
ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Εν κατακλείδι, η σύμφυση του τραπεζικού με το βιομηχανικό κεφάλαιο είναι προφανής, καθώς και η συγκέντρωσή του σε μια χούφτα κεφαλαιοκρατών. Όμως, μια μεγάλη διαφορά από τη σημερινή ιμπεριαλιστική Δύση, είναι οτι η διαδικασία της συγκέντρωσης/συγκεντροποίησης καθοδηγήθηκε από τη βιομηχανία - ήταν άλλωστε αυτή η συγκεντρωμένη υποδομή η οποία αρχικά αλώθηκε, οι τράπεζες είχαν πολύ διαφορετικό ρόλο στο σοσιαλισμό.Πρέπει ν'ανατρέξουμε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και τη γέννηση του ιμπεριαλισμού για να δούμε την κυριαρχία του ίδιου προτσές στη Δύση, χωρίς να σημαίνει οτι το φαινόμενο εξέλιπε στη σημερινή εποχή - αρκεί να δει κανείς πχ τις τραπεζικές δραστηριότητες της General Electric. Στη Ρωσσία έχουμε επίσης περιπτώσεις που τράπεζες συγχωνεύτηκαν με βιομηχανικές επιχειρήσεις.
Η συγκέντρωση χρηματιστικού κεφαλαίου πάντως συνολικά υπολείπεται του Δυτικού καπιταλισμού, και της Κίνας. Όσο και αν η κατάσταση άλλαξε αλματωδὠς από την πρώτη κρίση του 98. Μόνον ο κρατικός καπιταλιστής βρίσκεται στα μέτρα συγκέντρωσης της Δύσης.
September 02, 2014
Triunfarán las ideas justas o triunfará el desastre
La sociedad mundial no conoce tregua en los últimos años, particularmente desde que la Comunidad Económica Europea, bajo la dirección férrea e incondicional de Estados Unidos, consideró que había llegado la hora de ajustar cuentas con lo que restaba de dos grandes naciones que, inspiradas en las ideas de Marx, habían llevado a cabo la proeza de poner fin al orden colonial e imperialista impuesto al mundo por Europa y Estados Unidos.
En la antigua Rusia estalló una revolución que conmovió al mundo.
Se esperaba, que la primera gran revolución socialista tendría lugar en los países más industrializados de Europa, como Inglaterra, Francia, Alemania y el Imperio Austrohúngaro. Ésta, sin embargo, tuvo lugar en Rusia, cuyo territorio se extendía por Asia, desde el norte de Europa hasta el Sur de Alaska, que había sido también territorio zarista, vendido por unos dólares al país que sería posteriormente el más interesado en atacar y destruir la revolución y al país que la engendró.
La mayor proeza del nuevo Estado fue crear una Unión capaz de agrupar sus recursos y compartir su tecnología con gran número de naciones débiles y menos desarrolladas, víctimas inevitables de la explotación colonial. ¿Sería o no conveniente en el mundo actual una verdadera sociedad de naciones que respetara los derechos, creencias, cultura, tecnologías y recursos de lugares asequibles del planeta que a tantos seres humanos les gusta visitar y conocer?¿Y no sería mucho más justo que todas las personas que hoy, en fracciones de segundo se comunican de un extremo a otro del planeta, vean en los demás un amigo o un hermano y no un enemigo dispuesto a exterminarlo con los medios que ha sido capaz de crear el conocimiento humano?
Por creer que los seres humanos podrían ser capaces de albergar tales objetivos, pienso que no hay derecho alguno a destruir ciudades, asesinar niños, pulverizar viviendas, a sembrar terror, hambre y muerte en todas partes. ¿En qué rincón del mundo se podrían justificar tales hechos? Si se recuerda que al final de la masacre de la última contienda mundial el mundo se ilusionó con la creación de las Naciones Unidas, es porque gran parte de la humanidad la imaginó con tales perspectivas, aunque no estuviesen cabalmente definidos sus objetivos. Un colosal engaño es lo que se percibe hoy cuando surgen problemas que insinúan el posible estallido de una guerra con el empleo de armas que podrían poner fin a la existencia humana.
Existen sujetos inescrupulosos, al parecer no pocos, que consideran un mérito su disposición a morir, pero sobre todo a matar para defender privilegios bochornosos.
Muchas personas se asombran al escuchar las declaraciones de algunos voceros europeos de la OTAN cuando se expresan con el estilo y el rostro de las SS nazis. En ocasiones hasta se visten con trajes oscuros en pleno verano.
Nosotros tenemos un adversario bastante poderoso como lo es nuestro vecino más próximo: Estados Unidos. Le advertimos que resistiríamos el bloqueo, aunque eso podía implicar un costo muy elevado para nuestro país. No hay peor precio que capitular frente al enemigo que sin razón ni derecho te agrede. Era el sentimiento de un pueblo pequeño y aislado. El resto de los gobiernos de este hemisferio, con raras excepciones, se habían sumado al poderoso e influyente imperio. No se trataba por nuestra parte de una actitud personal, era el sentimiento de una pequeña nación que desde inicios de siglo era una propiedad no solo política, sino también económica de Estados Unidos. España nos había cedido a ese país después de haber sufrido casi cinco siglos de coloniaje y de un incalculable número de muertos y pérdidas materiales en la lucha por la independencia.
El imperio se reservó el derecho de intervenir militarmente en Cuba en virtud de una pérfida enmienda constitucional que impuso a un Congreso impotente e incapaz de resistir. Aparte de ser los dueños de casi todo en Cuba: abundantes tierras, los mayores centrales azucareros, las minas, los bancos y hasta la prerrogativa de imprimir nuestro dinero, nos prohibía producir granos alimenticios suficientes para alimentar la población.
Cuando la URSS se desintegró y desapareció también el Campo Socialista, seguimos resistiendo, y juntos, el Estado y el pueblo revolucionarios, proseguimos nuestra marcha independiente.
No deseo, sin embargo, dramatizar esta modesta historia. Prefiero más bien recalcar que la política del imperio es tan dramáticamente ridícula que no tardará mucho en pasar al basurero de la historia. El imperio de Adolfo Hitler, inspirado en la codicia, pasó a la historia sin más gloria que el aliento aportado a los gobiernos burgueses y agresivos de la OTAN, que los convierte en el hazmerreír de Europa y el mundo, con su euro, que al igual que el dólar, no tardará en convertirse en papel mojado, llamado a depender del yuan y también de los rublos, ante la pujante economía china estrechamente unida al enorme potencial económico y técnico de Rusia.
Algo que se ha convertido en un símbolo de la política imperial es el cinismo.
Como se conoce, John McCain fue el candidato republicano a las elecciones de 2008. El personaje salió a la luz pública cuando en su condición de piloto fue derribado mientras su avión bombardeaba la populosa ciudad de Hanói. Un cohete vietnamita lo alcanzó en plena faena y nave y piloto cayeron en un lago ubicado en las inmediaciones de la capital, colindante con la ciudad.
Un antiguo soldado vietnamita ya retirado, que se ganaba la vida trabajando en las proximidades, al ver caer el avión y un piloto herido que trataba de salvarse se movió para auxiliarlo; mientras el viejo soldado prestaba esa ayuda, un grupo de la población de Hanói, que sufría los ataques de la aviación, corría para ajustar cuentas con aquel asesino. El mismo soldado persuadió a los vecinos que no lo hicieran, pues era ya un prisionero y su vida debía respetarse. Las propias autoridades yankis se comunicaron con el Gobierno rogando que no se actuara contra ese piloto.
Aparte de las normas del Gobierno vietnamita de respeto a los prisioneros, el piloto era hijo de un Almirante de la Armada de Estados Unidos que había desempeñado un papel destacado en la Segunda Guerra Mundial y estaba todavía ocupando un importante cargo.
Los vietnamitas habían capturado un pez gordo en aquel bombardeo y como es lógico, pensando en las conversaciones inevitables de paz que debían poner fin a la guerra injusta que le habían impuesto desarrollaron la amistad con él, que estaba muy feliz de sacar todo el provecho posible de aquella aventura. Esto, desde luego, no me lo contó ningún vietnamita, ni yo lo habría preguntado nunca. Lo he leído y se ajusta completamente a determinados detalles que conocí más tarde. También leí un día que Mister McCain había escrito que siendo prisionero en Vietnam, mientras era torturado, escuchó voces en español asesorando a los torturadores qué debían hacer y cómo hacerlo. Eran voces de cubanos, según McCain. Cuba nunca tuvo asesores en Vietnam. Sus militares conocen sobradamente cómo hacer su guerra.
El General Giap fue uno de los jefes más brillantes de nuestra época, que en Dien Bien Phu fue capaz de ubicar los cañones por selvas intrincadas y abruptas, algo que los militares yankis y europeos consideraban imposible. Con esos cañones disparaban desde un punto tan próximo que era imposible neutralizarlos sin que las bombas nucleares afectaran también a los invasores. Los demás pasos pertinentes, todos difíciles y complejos, fueron empleados para imponer a las cercadas fuerzas europeas una bochornosa rendición.
El zorro McCain sacó todo el provecho posible de las derrotas militares de los invasores yankis y europeos. Nixon no pudo persuadir a su consejero de Seguridad Nacional Henry Kissinger, de que aceptara la idea sugerida por el propio Presidente cuando en momentos de relajamiento le decía ¿Por qué no le lanzamos una de esas bombitas Henry? La verdadera bombita llegó cuando los hombres del Presidente trataron de espiar a sus adversarios del partido opuesto ¡Eso sí que no podía tolerarse!
A pesar de eso lo más cínico del Sr. McCain ha sido su actuación en el Cercano Oriente. El senador McCain es el aliado más incondicional de Israel en las marañas del Mossad, algo que ni los peores adversarios habrían sido capaces de imaginar. McCain participó junto a ese servicio en la creación del Estado Islámico que se apoderó de una parte considerable y vital de Irak, así como según se afirma, de un tercio del territorio de Siria. Tal Estado cuenta ya con ingresos multimillonarios, y amenaza a Arabia Saudita y otros Estados de esa compleja región que suministra la parte más importante del combustible mundial.
¿No sería preferible, luchar por producir más alimentos y productos industriales, construir hospitales y escuelas para los miles de millones de seres humanos que los necesitan desesperadamente, promover el arte y la cultura, luchar contra enfermedades masivas que llevan a la muerte a más de la mitad de los enfermos, a trabajadores de la salud o tecnólogos que según se vislumbra, podrían finalmente eliminar enfermedades como el cáncer, el ébola, el paludismo, el dengue, la chikungunya, la diabetes y otras que afectan las funciones vitales de los seres humanos?
Si hoy resulta posible prolongar la vida, la salud y el tiempo útil de las personas, si es perfectamente posible planificar el desarrollo de la población en virtud de la productividad creciente, la cultura y desarrollo de los valores humanos ¿Qué esperan para hacerlo?
Triunfarán las ideas justas o triunfará el desastre.
En la antigua Rusia estalló una revolución que conmovió al mundo.
Se esperaba, que la primera gran revolución socialista tendría lugar en los países más industrializados de Europa, como Inglaterra, Francia, Alemania y el Imperio Austrohúngaro. Ésta, sin embargo, tuvo lugar en Rusia, cuyo territorio se extendía por Asia, desde el norte de Europa hasta el Sur de Alaska, que había sido también territorio zarista, vendido por unos dólares al país que sería posteriormente el más interesado en atacar y destruir la revolución y al país que la engendró.
La mayor proeza del nuevo Estado fue crear una Unión capaz de agrupar sus recursos y compartir su tecnología con gran número de naciones débiles y menos desarrolladas, víctimas inevitables de la explotación colonial. ¿Sería o no conveniente en el mundo actual una verdadera sociedad de naciones que respetara los derechos, creencias, cultura, tecnologías y recursos de lugares asequibles del planeta que a tantos seres humanos les gusta visitar y conocer?¿Y no sería mucho más justo que todas las personas que hoy, en fracciones de segundo se comunican de un extremo a otro del planeta, vean en los demás un amigo o un hermano y no un enemigo dispuesto a exterminarlo con los medios que ha sido capaz de crear el conocimiento humano?
Por creer que los seres humanos podrían ser capaces de albergar tales objetivos, pienso que no hay derecho alguno a destruir ciudades, asesinar niños, pulverizar viviendas, a sembrar terror, hambre y muerte en todas partes. ¿En qué rincón del mundo se podrían justificar tales hechos? Si se recuerda que al final de la masacre de la última contienda mundial el mundo se ilusionó con la creación de las Naciones Unidas, es porque gran parte de la humanidad la imaginó con tales perspectivas, aunque no estuviesen cabalmente definidos sus objetivos. Un colosal engaño es lo que se percibe hoy cuando surgen problemas que insinúan el posible estallido de una guerra con el empleo de armas que podrían poner fin a la existencia humana.
Existen sujetos inescrupulosos, al parecer no pocos, que consideran un mérito su disposición a morir, pero sobre todo a matar para defender privilegios bochornosos.
Muchas personas se asombran al escuchar las declaraciones de algunos voceros europeos de la OTAN cuando se expresan con el estilo y el rostro de las SS nazis. En ocasiones hasta se visten con trajes oscuros en pleno verano.
Nosotros tenemos un adversario bastante poderoso como lo es nuestro vecino más próximo: Estados Unidos. Le advertimos que resistiríamos el bloqueo, aunque eso podía implicar un costo muy elevado para nuestro país. No hay peor precio que capitular frente al enemigo que sin razón ni derecho te agrede. Era el sentimiento de un pueblo pequeño y aislado. El resto de los gobiernos de este hemisferio, con raras excepciones, se habían sumado al poderoso e influyente imperio. No se trataba por nuestra parte de una actitud personal, era el sentimiento de una pequeña nación que desde inicios de siglo era una propiedad no solo política, sino también económica de Estados Unidos. España nos había cedido a ese país después de haber sufrido casi cinco siglos de coloniaje y de un incalculable número de muertos y pérdidas materiales en la lucha por la independencia.
El imperio se reservó el derecho de intervenir militarmente en Cuba en virtud de una pérfida enmienda constitucional que impuso a un Congreso impotente e incapaz de resistir. Aparte de ser los dueños de casi todo en Cuba: abundantes tierras, los mayores centrales azucareros, las minas, los bancos y hasta la prerrogativa de imprimir nuestro dinero, nos prohibía producir granos alimenticios suficientes para alimentar la población.
Cuando la URSS se desintegró y desapareció también el Campo Socialista, seguimos resistiendo, y juntos, el Estado y el pueblo revolucionarios, proseguimos nuestra marcha independiente.
No deseo, sin embargo, dramatizar esta modesta historia. Prefiero más bien recalcar que la política del imperio es tan dramáticamente ridícula que no tardará mucho en pasar al basurero de la historia. El imperio de Adolfo Hitler, inspirado en la codicia, pasó a la historia sin más gloria que el aliento aportado a los gobiernos burgueses y agresivos de la OTAN, que los convierte en el hazmerreír de Europa y el mundo, con su euro, que al igual que el dólar, no tardará en convertirse en papel mojado, llamado a depender del yuan y también de los rublos, ante la pujante economía china estrechamente unida al enorme potencial económico y técnico de Rusia.
Algo que se ha convertido en un símbolo de la política imperial es el cinismo.
Como se conoce, John McCain fue el candidato republicano a las elecciones de 2008. El personaje salió a la luz pública cuando en su condición de piloto fue derribado mientras su avión bombardeaba la populosa ciudad de Hanói. Un cohete vietnamita lo alcanzó en plena faena y nave y piloto cayeron en un lago ubicado en las inmediaciones de la capital, colindante con la ciudad.
Un antiguo soldado vietnamita ya retirado, que se ganaba la vida trabajando en las proximidades, al ver caer el avión y un piloto herido que trataba de salvarse se movió para auxiliarlo; mientras el viejo soldado prestaba esa ayuda, un grupo de la población de Hanói, que sufría los ataques de la aviación, corría para ajustar cuentas con aquel asesino. El mismo soldado persuadió a los vecinos que no lo hicieran, pues era ya un prisionero y su vida debía respetarse. Las propias autoridades yankis se comunicaron con el Gobierno rogando que no se actuara contra ese piloto.
Aparte de las normas del Gobierno vietnamita de respeto a los prisioneros, el piloto era hijo de un Almirante de la Armada de Estados Unidos que había desempeñado un papel destacado en la Segunda Guerra Mundial y estaba todavía ocupando un importante cargo.
Los vietnamitas habían capturado un pez gordo en aquel bombardeo y como es lógico, pensando en las conversaciones inevitables de paz que debían poner fin a la guerra injusta que le habían impuesto desarrollaron la amistad con él, que estaba muy feliz de sacar todo el provecho posible de aquella aventura. Esto, desde luego, no me lo contó ningún vietnamita, ni yo lo habría preguntado nunca. Lo he leído y se ajusta completamente a determinados detalles que conocí más tarde. También leí un día que Mister McCain había escrito que siendo prisionero en Vietnam, mientras era torturado, escuchó voces en español asesorando a los torturadores qué debían hacer y cómo hacerlo. Eran voces de cubanos, según McCain. Cuba nunca tuvo asesores en Vietnam. Sus militares conocen sobradamente cómo hacer su guerra.
El General Giap fue uno de los jefes más brillantes de nuestra época, que en Dien Bien Phu fue capaz de ubicar los cañones por selvas intrincadas y abruptas, algo que los militares yankis y europeos consideraban imposible. Con esos cañones disparaban desde un punto tan próximo que era imposible neutralizarlos sin que las bombas nucleares afectaran también a los invasores. Los demás pasos pertinentes, todos difíciles y complejos, fueron empleados para imponer a las cercadas fuerzas europeas una bochornosa rendición.
El zorro McCain sacó todo el provecho posible de las derrotas militares de los invasores yankis y europeos. Nixon no pudo persuadir a su consejero de Seguridad Nacional Henry Kissinger, de que aceptara la idea sugerida por el propio Presidente cuando en momentos de relajamiento le decía ¿Por qué no le lanzamos una de esas bombitas Henry? La verdadera bombita llegó cuando los hombres del Presidente trataron de espiar a sus adversarios del partido opuesto ¡Eso sí que no podía tolerarse!
A pesar de eso lo más cínico del Sr. McCain ha sido su actuación en el Cercano Oriente. El senador McCain es el aliado más incondicional de Israel en las marañas del Mossad, algo que ni los peores adversarios habrían sido capaces de imaginar. McCain participó junto a ese servicio en la creación del Estado Islámico que se apoderó de una parte considerable y vital de Irak, así como según se afirma, de un tercio del territorio de Siria. Tal Estado cuenta ya con ingresos multimillonarios, y amenaza a Arabia Saudita y otros Estados de esa compleja región que suministra la parte más importante del combustible mundial.
¿No sería preferible, luchar por producir más alimentos y productos industriales, construir hospitales y escuelas para los miles de millones de seres humanos que los necesitan desesperadamente, promover el arte y la cultura, luchar contra enfermedades masivas que llevan a la muerte a más de la mitad de los enfermos, a trabajadores de la salud o tecnólogos que según se vislumbra, podrían finalmente eliminar enfermedades como el cáncer, el ébola, el paludismo, el dengue, la chikungunya, la diabetes y otras que afectan las funciones vitales de los seres humanos?
Si hoy resulta posible prolongar la vida, la salud y el tiempo útil de las personas, si es perfectamente posible planificar el desarrollo de la población en virtud de la productividad creciente, la cultura y desarrollo de los valores humanos ¿Qué esperan para hacerlo?
Triunfarán las ideas justas o triunfará el desastre.
Fidel Castro Ruz
Faits divers
-CAIRO: Investment certificates for the Suez Canal expansion project will be issued in the local currency and the dollar certificates will be suspended, the governor of the Central Bank of Egypt (CBE) Hisham Ramez announced Sunday.
The government will issue the certificates to raise 60 billion EGP ($8.39 billion) to finance the Suez Canal expansions with the aim of increasing the capacity of the vital waterway.
“The certificates issuance draft law allows the Suez Canal Authority to issue dollar-denominated certificates, but we will focus on the EGP certificates in the current phase to meet the great turnover from the public. Issuance of the dollar denominated certificates will be delayed,” Ramez said during a press conference Sunday.
Six million certificates were printed to raise the needed finances, Ramez added. The CBE has monitored a growing demand from banks’ clients to exchange part of their hard currency-deposits to the local currency, in preparation to buy the Suez Canal certificates, added Ramez.
The government had initially announced the idea of issuing dollar-denominated certificates for Egyptians abroad, but the CBE governor said they would be able to buy the certificates in Egyptian pounds through local banks with ties to the issuant banks in Egypt.
The Cabinet has approved the issuance of the Suez Canal Investment Certificates Law, and the legislation will be submitted to President Abdel Fatah al-Sisi for ratification, Ramez revealed Sunday.
The certificates will come with a lifetime of five years and a 12 percent interest rate. The certificates issued in local currency will be offered in three categories: 10 EGP ($1.40), 100 EGP and 1,000 EGP at a 12 percent interest rate. “Revenues from the 10 EGP and 100 EGP certificates will be paid after five years, while the 1,000 EGP certificates will be paid quarterly,” Ramez detailed.
The National Bank of Egypt, Bank Misr, Banque du Caire and Suez Canal Bank will be in charge of issuing the investment certificates, and have been directed to establish specific outlets for the certificate sale.
-CAIRO: President Abdel Fattah al-Sisi issued Tuesday a decree approving the Suez Canal Certificates Law to raise the needed finance for the Suez Canal expansion, state-owned MENA reported. Sisi had announced earlier that the digging operations would be implanted by local companies under the Armed Forces’ supervision, citing “national security.” Sisi also said the project would be financed through issuing an IPO for Egyptian citizens only, excluding foreigners from contribution.
The government will issue the certificates to raise 60 billion EGP ($8.39 billion) to finance the Suez Canal expansions with the aim of increasing the capacity of the vital waterway.
“The certificates issuance draft law allows the Suez Canal Authority to issue dollar-denominated certificates, but we will focus on the EGP certificates in the current phase to meet the great turnover from the public. Issuance of the dollar denominated certificates will be delayed,” Ramez said during a press conference Sunday.
Six million certificates were printed to raise the needed finances, Ramez added. The CBE has monitored a growing demand from banks’ clients to exchange part of their hard currency-deposits to the local currency, in preparation to buy the Suez Canal certificates, added Ramez.
The government had initially announced the idea of issuing dollar-denominated certificates for Egyptians abroad, but the CBE governor said they would be able to buy the certificates in Egyptian pounds through local banks with ties to the issuant banks in Egypt.
The Cabinet has approved the issuance of the Suez Canal Investment Certificates Law, and the legislation will be submitted to President Abdel Fatah al-Sisi for ratification, Ramez revealed Sunday.
The certificates will come with a lifetime of five years and a 12 percent interest rate. The certificates issued in local currency will be offered in three categories: 10 EGP ($1.40), 100 EGP and 1,000 EGP at a 12 percent interest rate. “Revenues from the 10 EGP and 100 EGP certificates will be paid after five years, while the 1,000 EGP certificates will be paid quarterly,” Ramez detailed.
The National Bank of Egypt, Bank Misr, Banque du Caire and Suez Canal Bank will be in charge of issuing the investment certificates, and have been directed to establish specific outlets for the certificate sale.
-CAIRO: President Abdel Fattah al-Sisi issued Tuesday a decree approving the Suez Canal Certificates Law to raise the needed finance for the Suez Canal expansion, state-owned MENA reported. Sisi had announced earlier that the digging operations would be implanted by local companies under the Armed Forces’ supervision, citing “national security.” Sisi also said the project would be financed through issuing an IPO for Egyptian citizens only, excluding foreigners from contribution.
August 25, 2014
Auschwitz 2.0
Euthanasia might be needed for poor people who cannot access palliative care, the new Health Minister of the happy communist-free, democratic state of Lithuania has suggested
Health Minister Rimantė Šalaševičiūtė, sworn earlier in July has told local media that Lithuania was not a welfare state with palliative care available for all and that euthanasia might be an option for people who did not want to torment relatives with the spectacle of their suffering.
The minister has also raised the idea of euthanasia for children. She noted that this option had been approved for Belgian children after a long public debate. It was an option which might be appropriate in Lithuania as well after public debate (via).
...Maybe are you now starting to figure out what communist USSR's dismantlement was all about?
Health Minister Rimantė Šalaševičiūtė, sworn earlier in July has told local media that Lithuania was not a welfare state with palliative care available for all and that euthanasia might be an option for people who did not want to torment relatives with the spectacle of their suffering.
The minister has also raised the idea of euthanasia for children. She noted that this option had been approved for Belgian children after a long public debate. It was an option which might be appropriate in Lithuania as well after public debate (via).
...Maybe are you now starting to figure out what communist USSR's dismantlement was all about?
August 15, 2014
Ο ιμπεριαλισμός, που σαπίζει
Είναι ίσως άστοχο και σίγουρα αδόκιμο να καταφεύγει κανείς σε μεταφορές τέτοιου τύπου, επιδιὠκοντας να σηματοδοτήσει τα «δεύτερης τάξης» χαρακτηριστικά της δυναμικής του καπιταλισμού της κρίσης και της παρακμής. Η αντίληψη συγγενεύει περισσότερο με τα χρηματοοικονομικά παράγωγα παρά με την παραδοξολογία μιας σαπίλας που σαπίζει.
Αλλά ποιού πράγματος το όνομα προσπαθούμε να βρούμε; Της κατάστασης που δειγματίζεται από τα εξής πρόσφατα:
-Η κυβέρνηση του Κίεβου συμφωνεί το μέλλον της άμοιρης χώρας κάπου μεταξύ αιματηρού ξεριζωμού των ανατολικοουκρανών, πεδίου λεηλασίας ανθρώπων και φυσικών πόρων, στρατηγικού εφαλτήριου της διεθνούς τρομοκρατίας και τόπου αναφοράς των πιό νοσηρών σεναρίων ενός γενικευμένου πολέμου.
1. Όλοι οι «πρόθυμοι» που απαιτούσαν να αποκαλυφθεί η απεχθής αλήθεια για την κατάρριψη του Μπόινγκ και απειλούσαν με στρατιωτική επιχείρηση ασφάλισης του χώρου που βρίσκονται τα συντρίμια, ώστε να εργαστούν απρόσκοπτα οι εμπειρογνώμονες, το βούλωσαν υπερηφάνως μόλις το Κίεβο χρειάστηκε το χώρο για να στήσει άνετα τη μηχανή βομβαρδισμού του Ντανιέτσκ. Το σφιχτό ημερολόγιο της προπαγάνδας Αμερικάνων και ΕΕ έφτασε πάντως για να περάσουν οι νέες κυρώσεις κατά της Ρωσίας, που απαντήθηκαν με τα γνωστά αντίμετρα υποκατάστασης εισαγωγών από τον Πούτιν. Ζούμε μέρες παραλογισμού, όπου ο ρώσος πρόεδρος παρουσιάζεται ως απωλέσας την επαφή με την πραγματικότητα, την ίδια στιγμή που πολιτικοί αξιωματούχοι της ΕΕ απειλούν για καταγγελία της Μόσχας στον ΠΟΕ - με τον πυρετό εμπορικών συμφωνιών των ρώσων με εξαγωγείς από χώρες όπως η Νέα Ζηλανδία, η Τουρκία, η Βραζιλία, η Αίγυπτος... Ένας Φινλανδός νομίζω, έφτασε να δηλώσει «αν δώσουν [οι Ρώσοι] την Κριμαία πίσω, υποσχόμαστε να τα ξεχάσουμε όλα». Ο κ. Μπαρόζο, ά, και ο κ. Φαμπιούς, ξεκαθάρισαν στους Ρώσους να μην τολμήσουν να εισβάλλουν με τα λευκά κονβόι τους - και ένας πιό χαμηλόβαθμος συνάδελφός τους από το Κίεβο υπέδειξε το μέρος που πρέπει να τοποθετήσει ο Πούτιν το αλάτι που στέλνει στους βομβαρδιζόμενους αμάχους του Λουγκάνσκ.
2. Παράλληλα στο Κίεβο λαμβάνουν χώρα οι πιό σκοτεινές συσκέψεις, όπως πχ μια για την πυρηνική ασφάλεια στην οποία συμμετέχουν δύο Ιρακινοί ειδικοί του Σαντάμ στα... χημικά όπλα, και παρά την επαγγελματική κάλυψη της ασφάλειάς τους, ένας μόνο επιστρέφει ζωντανός στην ήσυχη Βαγδάτη. Η οικονομική μορφή του πολέμου στην τρέχουσα διάστασή του, αυτή της κρατικής δαπάνης/ιδιωτικών εσόδων των διαφόρων αναδόχων, φαίνεται αδιέξοδη. Ποιός θα πληρώσει τους παρόχους, πώς; Σε μια άλλη όμως διάσταση, της μαζικής καταστροφής, η οικονομική μορφή γίνεται αυτή της μαζικής καταστροφής κεφαλαίου. Μιλούμε τότε για πυρηνικοποίηση της Ουκρανίας, ντρόουνς, τακτικά πυρηνικά, εισβολή στην Κριμαία και ΝΑΤΟ. Μεταξύ του σημερινού αδιεξόδου και των εφιαλτικών σεναρίων που ακούγονται (και διερευνώνται) υπάρχει μια στενή λωρίδα, του πολέμου χαμηλής έντασης, της προσφυγιάς και του ρημάγματος της ανατολής, και μέσα της μια στενότερη που χωράει τον κυνικό σοκολατοβιομήχανο/υπεργολάβο του ιμπεριαλισμού (έξω από αυτήν θα αναζητηθούν άλλοι τρελλότεροι για τη δουλειά).
-Το υπερεξοπλισμένο και κομψά («ληστείες») υπερχρηματοδοτημένο λυσασμένο σκυλί του ιμπεριαλισμού, ο κ. «ισλαμικό κράτος», μετακινήθηκε στο πεδίο του σουννιτικού Ιράκ - που έξαφνα προέκυψε μάλιστα πληθυσμιακά μεγαλύτερο απ'ό,τι είχε μετρηθεί από τους αμερικανούς τεχνικούς του μακελειού. Διαβάζουμε οτι σύμφωνα με ανθρώπους του υιού Χαρίρι, μετακινήθηκε εκεί με την άδεια/προτροπή αμερικανικού κέντρου, που δόθηκε ήδη τον περασμένο Νοέμβριο, μετά την κήρυξη υποχώρησης από το Συριακό πεδἰο. Το ελεγχόμενο χάος εκεί περιλαμβάνει κάποιες ορατές παραμέτρους, που αφορούν πχ την εξέλιξη της κουρδικής αυτόνομης οντότητας ή την τακτική χαλάρωση της πίεσης στο Ιράν - και κάποιες λιγότερο ορατές. Οι τελευταίες έχουν να κάνουν με τα σαουδαραβικά σύνορα όπου έχει φτάσει το ισις, τη θρησκευτική κατασκευή του ηγέτη που δεν αναγνωρίζει καμμία νομιμοποίηση σε δυναστίες φύλαξης των ιερών τόπων του ισλάμ, και την ενδεχόμενη διείσδυσή του στο δυναμικό του σαουδαραβικού στρατού με το τεράστιο ποσοστό (σουννιτών) μεταναστών. Οι παράμετροι αυτές είναι αρκετές ώστε να ανησυχήσουν τους εμίρηδες της περιοχής και να αναζητήσουν την τσεκιέρα τους για εξόφληση δαπανών ψεκασμού που έχει ήδη αρχίσει (αυτός που βλέπουμε εικονογραφημένο με γιεζίντι και παλαιοχριστιανούς, αυτούς που κολυμπάνε στο αίμα τους ήδη από τον πρώτο πόλεμο του κόλπου).
Το πρόβλημα είναι οτι όλοι γνωρίζουν πως πρόκειται για σχήμα εκβιασμού και «προστασίας». Αυτό είναι δεκτό προσωρινά από τις πετρομοναρχίες όσο οι λίγες εκατοντάδες δις $ της υπόθεσης χρηματοδοτούνται τελικά από την άνοδο τωντιμών εισοδημάτων του πετρελαίου με τη διατήρηση της τιμής του στο διάστημα ισορροπίας των αντίστοιχων γεωπολιτικών συμφερόντων - αρκετά φτηνά ώστε να «τσουρουφλίζεται» η Ρωσσία, αλλά όχι τόσο, ώστε να πέφτουν έξω οι αμερικανικές επενδύσεις στο fracking. Όταν όμως το πράγμα ξεφύγει από τα δικά τους όρια ανοχής, τότε είναι νοητές οι πιό θεαματικές ανατροπές συμμαχιών - και ίσως κλείσουν άλλα συμβόλαια, με αληθινούς εκτελεστές αυτή τη φορά.
-Οι διαρκείς αγριότητες του ισραηλινού στρατού στην εγκλωβισμένη, αβίωτη Γάζα, απομακρύνουν από το πρώτο πλάνο ένα σημαντικότερο μέρος της ίδιας πολιτικής, αυτό του συνεχιζόμενου εποικισμού της Δυτικής Όχθης, της απαλλοτροίωσης γης και φυσικών πόρων και του εξανδραποδισμού του παλαιστινιακού λαού. Ανήκει σε άλλο σημείωμα η ανάπτυξη των μεθόδων και των σχέσεων με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό της κρατικής πολιτικής του Ισραήλ - στο παρόν αρκεί να σημειώσουμε οτι είτε οι σχέσεις αυτές θα μπούν με τη σειρά τους σε πορεία σαπίλας, είτε θα διατηρηθεί η απλότητα και η ευρωστία τους, οπότε είναι η οντότητα του κράτους που θα πορευτεί προς τα εκεί.
Σε αυτή τη συγκυρία, της εποχής του ιμπεριαλισμού-που-σαπίζει, δύο κρίσιμα ερώτηματα για τα οποία σχεδόν ο κάθε άνθρωπος πρέπει να ψάξει την απάντηση, είναι
Καλές διακοπές για τους όψιμους, καλή επάνοδο στους πρώιμους, καλή δύναμη στους υπόλοιπους και καλή συνέχεια σε όλους μας!...
Αλλά ποιού πράγματος το όνομα προσπαθούμε να βρούμε; Της κατάστασης που δειγματίζεται από τα εξής πρόσφατα:
-Η κυβέρνηση του Κίεβου συμφωνεί το μέλλον της άμοιρης χώρας κάπου μεταξύ αιματηρού ξεριζωμού των ανατολικοουκρανών, πεδίου λεηλασίας ανθρώπων και φυσικών πόρων, στρατηγικού εφαλτήριου της διεθνούς τρομοκρατίας και τόπου αναφοράς των πιό νοσηρών σεναρίων ενός γενικευμένου πολέμου.
1. Όλοι οι «πρόθυμοι» που απαιτούσαν να αποκαλυφθεί η απεχθής αλήθεια για την κατάρριψη του Μπόινγκ και απειλούσαν με στρατιωτική επιχείρηση ασφάλισης του χώρου που βρίσκονται τα συντρίμια, ώστε να εργαστούν απρόσκοπτα οι εμπειρογνώμονες, το βούλωσαν υπερηφάνως μόλις το Κίεβο χρειάστηκε το χώρο για να στήσει άνετα τη μηχανή βομβαρδισμού του Ντανιέτσκ. Το σφιχτό ημερολόγιο της προπαγάνδας Αμερικάνων και ΕΕ έφτασε πάντως για να περάσουν οι νέες κυρώσεις κατά της Ρωσίας, που απαντήθηκαν με τα γνωστά αντίμετρα υποκατάστασης εισαγωγών από τον Πούτιν. Ζούμε μέρες παραλογισμού, όπου ο ρώσος πρόεδρος παρουσιάζεται ως απωλέσας την επαφή με την πραγματικότητα, την ίδια στιγμή που πολιτικοί αξιωματούχοι της ΕΕ απειλούν για καταγγελία της Μόσχας στον ΠΟΕ - με τον πυρετό εμπορικών συμφωνιών των ρώσων με εξαγωγείς από χώρες όπως η Νέα Ζηλανδία, η Τουρκία, η Βραζιλία, η Αίγυπτος... Ένας Φινλανδός νομίζω, έφτασε να δηλώσει «αν δώσουν [οι Ρώσοι] την Κριμαία πίσω, υποσχόμαστε να τα ξεχάσουμε όλα». Ο κ. Μπαρόζο, ά, και ο κ. Φαμπιούς, ξεκαθάρισαν στους Ρώσους να μην τολμήσουν να εισβάλλουν με τα λευκά κονβόι τους - και ένας πιό χαμηλόβαθμος συνάδελφός τους από το Κίεβο υπέδειξε το μέρος που πρέπει να τοποθετήσει ο Πούτιν το αλάτι που στέλνει στους βομβαρδιζόμενους αμάχους του Λουγκάνσκ.
2. Παράλληλα στο Κίεβο λαμβάνουν χώρα οι πιό σκοτεινές συσκέψεις, όπως πχ μια για την πυρηνική ασφάλεια στην οποία συμμετέχουν δύο Ιρακινοί ειδικοί του Σαντάμ στα... χημικά όπλα, και παρά την επαγγελματική κάλυψη της ασφάλειάς τους, ένας μόνο επιστρέφει ζωντανός στην ήσυχη Βαγδάτη. Η οικονομική μορφή του πολέμου στην τρέχουσα διάστασή του, αυτή της κρατικής δαπάνης/ιδιωτικών εσόδων των διαφόρων αναδόχων, φαίνεται αδιέξοδη. Ποιός θα πληρώσει τους παρόχους, πώς; Σε μια άλλη όμως διάσταση, της μαζικής καταστροφής, η οικονομική μορφή γίνεται αυτή της μαζικής καταστροφής κεφαλαίου. Μιλούμε τότε για πυρηνικοποίηση της Ουκρανίας, ντρόουνς, τακτικά πυρηνικά, εισβολή στην Κριμαία και ΝΑΤΟ. Μεταξύ του σημερινού αδιεξόδου και των εφιαλτικών σεναρίων που ακούγονται (και διερευνώνται) υπάρχει μια στενή λωρίδα, του πολέμου χαμηλής έντασης, της προσφυγιάς και του ρημάγματος της ανατολής, και μέσα της μια στενότερη που χωράει τον κυνικό σοκολατοβιομήχανο/υπεργολάβο του ιμπεριαλισμού (έξω από αυτήν θα αναζητηθούν άλλοι τρελλότεροι για τη δουλειά).
-Το υπερεξοπλισμένο και κομψά («ληστείες») υπερχρηματοδοτημένο λυσασμένο σκυλί του ιμπεριαλισμού, ο κ. «ισλαμικό κράτος», μετακινήθηκε στο πεδίο του σουννιτικού Ιράκ - που έξαφνα προέκυψε μάλιστα πληθυσμιακά μεγαλύτερο απ'ό,τι είχε μετρηθεί από τους αμερικανούς τεχνικούς του μακελειού. Διαβάζουμε οτι σύμφωνα με ανθρώπους του υιού Χαρίρι, μετακινήθηκε εκεί με την άδεια/προτροπή αμερικανικού κέντρου, που δόθηκε ήδη τον περασμένο Νοέμβριο, μετά την κήρυξη υποχώρησης από το Συριακό πεδἰο. Το ελεγχόμενο χάος εκεί περιλαμβάνει κάποιες ορατές παραμέτρους, που αφορούν πχ την εξέλιξη της κουρδικής αυτόνομης οντότητας ή την τακτική χαλάρωση της πίεσης στο Ιράν - και κάποιες λιγότερο ορατές. Οι τελευταίες έχουν να κάνουν με τα σαουδαραβικά σύνορα όπου έχει φτάσει το ισις, τη θρησκευτική κατασκευή του ηγέτη που δεν αναγνωρίζει καμμία νομιμοποίηση σε δυναστίες φύλαξης των ιερών τόπων του ισλάμ, και την ενδεχόμενη διείσδυσή του στο δυναμικό του σαουδαραβικού στρατού με το τεράστιο ποσοστό (σουννιτών) μεταναστών. Οι παράμετροι αυτές είναι αρκετές ώστε να ανησυχήσουν τους εμίρηδες της περιοχής και να αναζητήσουν την τσεκιέρα τους για εξόφληση δαπανών ψεκασμού που έχει ήδη αρχίσει (αυτός που βλέπουμε εικονογραφημένο με γιεζίντι και παλαιοχριστιανούς, αυτούς που κολυμπάνε στο αίμα τους ήδη από τον πρώτο πόλεμο του κόλπου).
Το πρόβλημα είναι οτι όλοι γνωρίζουν πως πρόκειται για σχήμα εκβιασμού και «προστασίας». Αυτό είναι δεκτό προσωρινά από τις πετρομοναρχίες όσο οι λίγες εκατοντάδες δις $ της υπόθεσης χρηματοδοτούνται τελικά από την άνοδο των
-Οι διαρκείς αγριότητες του ισραηλινού στρατού στην εγκλωβισμένη, αβίωτη Γάζα, απομακρύνουν από το πρώτο πλάνο ένα σημαντικότερο μέρος της ίδιας πολιτικής, αυτό του συνεχιζόμενου εποικισμού της Δυτικής Όχθης, της απαλλοτροίωσης γης και φυσικών πόρων και του εξανδραποδισμού του παλαιστινιακού λαού. Ανήκει σε άλλο σημείωμα η ανάπτυξη των μεθόδων και των σχέσεων με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό της κρατικής πολιτικής του Ισραήλ - στο παρόν αρκεί να σημειώσουμε οτι είτε οι σχέσεις αυτές θα μπούν με τη σειρά τους σε πορεία σαπίλας, είτε θα διατηρηθεί η απλότητα και η ευρωστία τους, οπότε είναι η οντότητα του κράτους που θα πορευτεί προς τα εκεί.
Σε αυτή τη συγκυρία, της εποχής του ιμπεριαλισμού-που-σαπίζει, δύο κρίσιμα ερώτηματα για τα οποία σχεδόν ο κάθε άνθρωπος πρέπει να ψάξει την απάντηση, είναι
- τι μας πάει προς τον πόλεμο; και
- ποιός θέλει τον πόλεμο;
Καλές διακοπές για τους όψιμους, καλή επάνοδο στους πρώιμους, καλή δύναμη στους υπόλοιπους και καλή συνέχεια σε όλους μας!...
July 20, 2014
MH17
1. Στις 17/7/2014, περί τις 14:15 GMT, το Boeing 777-200ER της Malaysia Airlines που εκτελούσε την πτἠση MH17 Άμστερνταμ-Κουάλα Λουμπούρ και είχε αναχωρήσει από το Σίφολ νωρίτερα στις 10:14 GMT έχασε επαφή με τον έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας. Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία πετούσε σε ύψος περίπου 10000μ και βρισκόταν στην περιοχή βορείως της πόλης Τορέζ, 50χλμ από τα ουκρανορωσσικά σύνορα και με κατεύθυνση τη Ρωσσία, στον εναέριο χώρο της οποίας επρόκειτο να εισέλθει περίπου 5 λεπτά μετά τη στιγμή που βρισκόταν στη θέση αυτή.
2. Αυτόπτες μάρτυρες επιβεβαίωσαν οτι το αεροσκάφος κατέπεσε στην προαναφερθείσα περιοχή. Τα συντρίμια σκορπίστηκαν σε ακτίνα 15χλμ και οι μέχρι τώρα αυτοψίες δεν έδωσαν αναφορές για επιζώντες.
Η wikipedia έχει συγκεντρώσει πλήθος άλλων λεπτομερειών - αλλά νομίζω οτι μέχρι τη στιγμή που αναρτώνται αυτές οι σημειώσεις, τίποτε άλλο ουσιώδες δεν είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός.
Ας περάσουμε στα ισχυρώς πιθανολογούμενα γεγονότα:
3. Όλοι οι 283 επιβάτες και το δεκαπενταμελές πλήρωμα, είναι νεκροί. Δεν έχουν συγκεντρωθεί όλα τα πτώματα, αλλά η εικόνα των συντριμιών δεν αφήνει ελπίδες.
4. Το αεροπλάνο καταρρίφθηκε. Όσο δύσκολο κι αν είναι να το διακρίνει κανείς, αποδείξεις γι αυτό δεν έχουν δημόσια γνωστοποιηθεί, 2 μέρες μετά την πτώση. Ισχυρή ένδειξη είναι και πάλι η εικόνα των υπολειμμάτων και η διασπορά τους, καθώς και το οτι η περιοχή αποτελεί θέατρο πολεμικών επιχειρήσεων. Οι περιώνυμοι πύραυλοι μέσου βεληνεκούς Бук/Grizzly/SA17 θα μπορούσαν να το είχαν καταρρίψει. Δεν είναι βέβαιο, αλλά πιθανό, οτι το αεροπλάνο στη θέση που κατέπεσε ήταν σε ακτίνα βολής τέτοιων συστημάτων και οτι κατά το χρόνο της πτώσης τέτοια ήσαν επιχειρησιακώς ενεργά. Αν θέλουμε όμως να απαντήσουμε στο ερώτημα της δυνατότητας να βληθεί το αεροσκάφος στο συγκεκριμένο στίγμα, πρέπει να προσθέσουμε και τους S400 από ρωσσικό έδαφος και αεροσκάφη εφοδιασμένα με αντίστοιχη δύναμη πυρός.
5. Η αιτία πτώσης του Boeing (κατάρριψη και με τι μέσο/τρομοκρατική ενέργεια στο εσωτερικό του αεροπλάνου/τεχνικό ατύχημα) είναι κατά πάσα πιθανότητα δυνατόν να βρεθεί από τα δεδομένα των συστημάτων επιτήρησης στην περιοχή. Τέτοια δυνατότητα πρέπει να έχουν οι Αμερικανοί και οι Ρώσσοι, ίσως και οι Κινέζοι και μικρότερες δυνάμεις όπως οι Γάλλοι ή οι Τούρκοι.
Ας ανακαλέσουμε επίσης αδιαμφισβήτητα γεγονότα άλλης τάξης: πραγματικές δηλώσεις και δημοσιεύσεις σχετικές με το γεγονός.
6. Στον Τύπο θα βρει κανείς «περιεχόμενο» τεσσάρων τύπων: α) δηλώσεις πολιτικών ηγετών (ΗΠΑ, Ρωσσία, Κίεβο, Ντανιέτσκ, λοιποί Δυτικοί, λοιποί μη-Δυτικοί). β) φημολογίες και υποθέσεις. γ) factual information. δ) μετα-πληροφόρηση, δηλ. σχολιασμός για το «περιεχόμενο» των μέσων που συνδέονται με αντιμαχόμενους πόλους στην ανατολική Ουκρανία. Ένα πρόβλημα εδώ είναι οτι η αμερικανική ηγεσία με δηλώσεις της αναπαράγει το β) στη συγκεκριμένη μορφή/σενάριο οτι το αεροπλάνο καταρρίφθηκε από ρώσσους εντεταλμένους να βοηθήσουν τους αυτονομιστές. Ένα άλλο πρόβλημα είναι οτι το δ) είναι υπερτροφικό με αντικειμενική την προώθηση του μυνήματος «αισχροί τύποι που τσακώνονται πάνω από πτώματα» που σβήνει βέβαια οποιαδήποτε διάκριση επιτιθέμενου-αμυνόμενου.
Τελευταίο αδιαμφισβήτητο στοιχείο, είναι οι φανερές συνέπειες του γεγονότος.
7. Το value του πολέμου στην Ουκρανία αυξάνεται. Αφορά περισσότερα χρήματα, περισσότερους ανθρώπους, απλώνεται σε μεγαλύτερη διάρκεια και αυξάνεται σε ένταση. Από αυτήν τη συνέπεια υπάρχουν άμεσα κερδισμένοι (πχ μπλακγουώτερ και σχετικοί ανάδοχοι), κι έμμεσα ωφελημένοι (πχ η κυβέρνηση του Κίεβου που έχει μια καλή ιστορία να διηγηθεί που καταλήγει στο να εκβιάσει τις επόμενες δόσεις γεωπολιτικού ενοίκιου, τη στιγμἠ που πχ οι Γερμανοί έχουν για τα καλά αρχίσει να εξετάζουν και λύσεις που έχουν στην απέξω τη σημερινή μπαντερίστικη συμμορία)
8. Προστίθεται ένα κομματάκι στο εφιαλτικό πάζλ της εικόνας ενός μεγάλου πόλεμου. Το ανησυχητικότερο είναι οτι αυτό το σημείο ελάχιστα εξαρτάται από το ποιός έριξε το αεροπλάνο και γιατί, αν έχει να κάνει με την Ουκρανία ή με κάποια σκοτεινή μάχη που αφορά πχ τους Ουιγκούρους και τη Μαλαισία. Μπορούμε να διατυπώσουμε/αποκλείσουμε πλήθος υποθέσεων, πατώντας στο στέρεο έδαφος των γεγονότων και επιχειρώντας αυστηρούς συλλογισμούς. Το ζήτημα είναι οτι από παντού φαίνεται να σκιαγραφείται μία και μοναδική τρομακτική υπόθεση: «κάποιοι» έχουν στρατηγικό στόχο έναν μεγάλο πόλεμο. Πρόκειται για μιά μερίδα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Η σημερινή πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ υπηρετεί δύο αφεντάδες, τον πόλο αυτόν και έναν «πραγματιστή» αντίπαλό του. Ωστόσο κανένα πραγματιστικό πόιντ οβ βιού των ίδιων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων δεν είναι σε θέση να ακυρώσει μια τέτοια δυναμική έλξης προς τον πόλεμο. Μόνον αυτός ο παράγοντας που φαίνεται απών, αυτός που κάποτε λεγόταν «μάζες», μπορεί ν'αλλάξει το παιχνίδι. Που προς το παρόν, περνάει από έναν από τους πιό διαβρωμένους στρατούς
παγκοσμίως, τον ουκρανικό, που έρμαιο πρακτόρων και μεγαλοεγκληματιών, φέρεται οτι παίζει με 3 πυρηνικές κεφαλές για SS20...
-Αν ανοίξει κάποια συζήτηση εδώ, μπορώ κι εγώ να εκθέσω κάποιες απόψεις/υποθέσεις για το τι μπορεί να έχει συμβεί με την τραγική αυτή πτήση...
UPDATE 21/7/2014 **mod. 21/7/2014**
Ειδική ενημέρωση του Ρωσσικού Υπουργείου Άμυνας με στοιχεία για τη μοιραία πτήση (εδώ,
βίντεο στα ρωσσικά με αγγλική διερμηνεία, κείμενο στα ρωσσικά, χαρτογραφικά διαγράμματα και δορυφορικές φωτογραφίες).-Οι Ρώσσοι
-Ανακοινώνουν οτι αμερικανικός δορυφόρος επιτήρησης κάλυπτε την περιοχή την εν λόγω χρονική περίοδο και καλούν τους Αμερικάνους να δημοσιεύσουν αποδεικτικό υλικό για την εκτόξευση. Να σημειώσουμε τη φημολογία οτι όντως υπήρξε ανακοίνωση - που αποσύρθηκε - σχετικών υπηρεσιών (της διοίκησης αεροδιαστημικής άμυνας) των ΗΠΑ, που μιλούσε για εκτόξευση πυραύλου Ε/Α λίγα μίλια ανατολικά της Πολτάβα το επίμαχο διάστημα. Υπενθυμίζουμε οτι α) η περιοχή αυτή είναι υπό τον πλήρη έλεγχο του Κίεβου και β) οτι άλλος τύπος πυραύλου Ε/Α θα έπρεπε να έχει χρησιμοποιηθεί, που απ'όσο γνωρίζουμε, επισήμως η Ουκρανία φέρεται να μην κατέχει...
-Αν κατάλαβα καλά, μετά το μπρίφινγκ, ερωτηθείς από το CNN, ο Ποροσένκο διέψευσε («δια λόγου», διατεινόμενος οτι «όλοι το γνωρίζουν») την εν λόγω παρουσία αεροσκάφους της ουκρανικής πολεμικής αεροπορίας.
-Ανακοινώθηκε στον Τύπο
-Φαίνεται οτι οι αμερικανοί ενέκριναν να προχωρήσει το Κίεβο σε μερική (σε πρώτη φάση - αλλά για πόσο;) επιστράτευση - το σχετικό διάταγμα παρουσιάζεται προς έγκριση στη Ράντα αύριο. Φοβάμαι οτι το επόμενο διάστημα πιάνει δουλειά ένα πολυεθνικό ασκέρι προβοκατόρων...
UPDATE 22/7/2014
Να και οι Αμερικανοί, επιτέλους. Προχώρησαν κι αυτοί σε μπρίφινγκ του Τύπου - με χαώδη διαφορά από το χτεσινό ρωσσικό:
-εκεί που οι Ρώσσοι παρουσίαζαν τα πράγματα επώνυμα, με τις κρατικές τους ιδιότητες και με τηλεοπτική κάλυψη, οι Αμερικανοί «αξιωματούχοι των υπηρεσιών πληροφοριών» (sic) μίλησαν (σε επιλεγμένους;) δημοσιογράφους, υπό τον όρο της ανωνυμίας των, χωρίς επίσημη δημοσίευση στοιχείων. Το καλύτερο account της ενημέρωσης στο οποίο υπάρχει απευθείας πρόσβαση από τους κοινούς θνητούς, είναι αυτό
(αγγλικά).-εκεί που οι Ρώσσοι δημοσίευσαν χαρτογραφικά διαγράμματα, δορυφορικές εικόνες και (ακριβή αναπαράσταση από;) τα ίχνη των ραντάρ τους, οι Αμερικανοί ξαναπαρουσίασαν - αν εμπιστευτούμε το συντάκτη της περίληψης όπου παραπέμπω - το ίδιο σύμπλεγμα από «υποκλαπείσες τηλεπικοινωνίες», βιντεάκια του γιουτιούμπ, τουίτς και τα συναφή. Ακόμα και με δεδομένη την αυθεντικότητα όλων αυτών την οποία παραδέχονται οτι δεν έχουν ελέγξει, οι ισοπεδωτές του Ιράκ εξαιτίας των όπλων μαζικής καταστροφής του Σαντάμ, δεν έδειξαν να σκοτίζονται να παρουσιάσουν ο,τιδήποτε factual.
-Ας περάσουμε όμως στην ουσία των λεγομένων τους:
α) δηλώνουν οτι η Ρωσσία φέρει την ευθύνη της δημιουργίας των συνθηκών που οδήγησαν στην κατάρριψη
β) δηλώνουν οτι δεν γνωρίζουν ποιός κατέρριψε το Μπόινγκ, αλλά γνωρίζουν οτι αυτό καταρρίφθηκε από πύραυλο SA11.
γ) δεν έκαναν λόγο για δορυφορικό υλικό που δείχνει την τροχιά του πύραυλου, αλλά παρουσίασαν ένα διάγραμμα με την εκτιμώμενη πορεία του και το σημείο εκτόξευσής του από το έδαφος των αυτονομιστών.
δ) δηλώνουν οτι τη στιγμή της κατάρριψης το αεροπλάνο δεν βρισκόταν σε ακτίνα βολής κανενός ουκρανικού πυραυλικού συστήματος Ε/Α.
-Η συνολική μου εντύπωση είναι μιας απίστευτης μασκαράτας. Οι Αμερικανοί εξακολουθούν να μη δίνουν οποιοδήποτε στοιχείο από τα συστήματα επιτήρησής τους που στηρίζει τα συμπεράσματά τους. Τελικά αποφεύγουν να μιλήσουν καθ'οιονδήποτε τρόπο για άμεση εμπλοκή των Ρώσσων. Κάνουν επίσημη γραμμή τους τη φημολογία (ως τέτοια και κατά τους ίδιους) και την απευθείας πολιτική τους εκτίμηση. Απέναντι σε αυτό, οι Ρώσσοι αντιπαρατάσσουν ως γραμμή απλά οτι «298 αθώοι δεν θα σκοτώνονταν με τόσο φρικτό τρόπο αν δεν υπήρχε πόλεμος» - που είναι κομματάκι ισχυρότερο και λογικότερο...
-Είναι πιθανό να παίζεται εδώ κάποιο παιχνίδι με το χρόνο. Τα μαύρα κουτιά και η αυτοψία είναι αναμενόμενο να ξεκαθαρίσουν λιγάκι περισσότερο τα πράγματα. Το ερώτημα που αξίζει να σκεφτεί κανείς είναι, με δεδομένο οτι Ρώσσοι και Αμερικανοί γνωρίζουν, ποιά μοντέλα εξηγούν οτι οι Ρώσσοι με τον ποιό επίσημο τρόπο, με μια συνέντευξη του τύπου «αυτά γνωρίζουμε» προ-καλούν τους Αμερικάνους να δώσουν αυτοί τα στοιχεία που εξηγούν την τραγωδία, ενώ οι τελευταίοι επιμένουν να τα κρύβουν;
UPDATE 24/7/2014 Σειρά του αρχηγού του τάγματος Βοστόκ, Αλεξάντρ Χαντακόφσκι να πάρει το λόγο. Σε χτεσινή συνεντευξή του στο Ρόυτερς εδώ
(αγγλικά) στηρίζει το αμερικανικό σενάριο, δηλώνοντας οτι (είχε πληροφορηθεί οτι) οι αυτονομιστές (όχι η ομάδα του) είχαν στην κατοχή τους επιχειρησιακά ενεργἠ συστοιχία πυραύλων που ήρθε από τη Ρωσσία, και αφήνει να εννοηθεί οτι όντως αυτοί κατέρριψαν το Μπόινγκ από λάθος στο οποίο τους παγίδευσαν οι δυνάμεις του Κίεβου. Αφού σημειώσουμε την αντιπαλότητα του συγκεκριμένου με τον δημοφιλέστερο Στρελκόφ που συντονίζει τώρα την άμυνα του Ντανιέτσκ, να επαναλάβουμε, υποθέτοντας οτι λέει αλήθεια, το ερώτημα που διατυπώσαμε χτες, που γίνεται εντονότερο: αν οι αμερικανοί έχουν μπετονάρει την «προπαγανδιστική στήριξη» της εκδοχή τους, γιατί δεν προχωρούν και στην αδιαμφισβήτητη τεκμηρίωσή της; UPDATE 9/9/2014
Δώθηκε στον Τύπο, 10:00 ώρα Ολλανδίας, η «ενδιάμεση έκθεση» του Dutch Safety Board. Υποτίθεται οτι έχουν αντιπαραβληθεί στοιχεία από τα μαύρα κουτιά, τον Ουκρανικό Έλεγχο Εναερίου Κυκλοφορίας και επιτόπου παρατηρήσεις των συντριμιών. Γίνεται λόγος για τρήση του αεροσκάφους από μεγάλο αριθμό σωμάτων - αυτό παραπέμπει σε χτύπημα με πύραυλο, σύμφωνα με τα λεγόμενα του πρωθυπουργού της Μαλαισίας που επικαλέστηκε εξάλλου εμπιστευτικές εκθέσεις μυστικών υπηρεσιών σε συνέντευξή του στη Wall Street Journal 6/9. Η έρευνα έχει χαρακτηριστεί Defense Secret qπό τους Ολλανδούς. Σε ένα περίπου έτος αναμένεται η τελική έκθεση.
UPDATE 19/10/2014
Σύμφωνα με το Spiegel την προηγούμενη εβδομάδα η γερμανική υπηρεσία BND παρουσίασε σε κλειστή συνεδρίαση κοινοβουλευτικού ελέγχου, τις εκτιμήσεις της για τα αίτια και τους υπαιτίους της συντριβής του Μπόινγκ. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, οι Γερμανοί θεωρούν οτι αιτία της κατάρριψης ήταν πύραυλος Μπουκ που εκτοξεύτηκε από αυτονομιστές. Στηρίζουν την εκτίμησή τους και σε δορυφορικά δεδομένα. Διατείνονται οτι τόσο οι δορυφορικές εικόνες που παρουσίασε το Κίεβο όσο και αυτές που παρουσίασε η Ρωσσία, είναι φαλκιδευμένες. Η απορία λοιπόν επανέρχεται: γιατί δεν δημοσιοποιούν τα τεκμήριά τους, ιδιαίτερα αν είναι δικά τους, ή/και γιατί δεν έχουν την άδεια να το κάνουν, αν αυτά τους έχουν δοθεί από τους συμμάχους τους; Ελπίζω να είναι για άλλους σκοτεινούς λόγους και όχι γιατί πολύ απλά αδυνατούν να κατανοήσουν οτι όση προπαγάνδα και να πέσει, με το γιγαντιαίο παραμύθι για τα πυρηνικά του Σαντάμ που αναμάσησαν οι αγγλοαμερικάνοι ιμπεριαλιστές και κατάπιαν οι υπόλοιποι, καμμία παρόλα που εκπορεύεται από ο,τιδήποτε είδους μηχανισμούς των ιμπεριαλιστικών κρατών δεν είναι δυνατόν να γίνει πιστευτή στη βάση μιας (ποιάς;) υποτιθέμενης εμπιστοσύνης...
UPDATE 14/11/2014
Τη μέρα της επίσκεψης Πούτιν στη μακρινή Αυστραλία διάλεξαν ρωσσικές (πολύ αμφίβολης αξιοπιστίας) πηγές για να διαρρεύσουν 1) αναπαραστάσεις ρανταρ που δείχνουν ίχνος πιθανότατα μαχητικού αεροσκάφους κοντά στο μοιραίο Μπόινγκ, λίγο πριν την κατάρριψη 2) σχετική δορυφορική φωτογραφία όπου διακρίνεται και ίχνος εκτοξευμένου Α/Α! Η αλήθεια μπορεί να είναι πιό περίπλοκη από αδέξιες φωτοσοπιές. Όμως μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσει και το αμερικανικό άγος της σιωπής;;
July 14, 2014
Άξιζε...
...ακριβέστερα, κανένας δεν μπορεί να πει οτι η μάνσαφτ δεν άξιζε την κούπα.
Το πάλαιψε όμως η Αργεντινή, μέχρι το τέλος. Άξιζε κι αυτή.
Το πάλαιψε όμως η Αργεντινή, μέχρι το τέλος. Άξιζε κι αυτή.
July 12, 2014
Ο Διοικητής της Τράπεζας της Γαλλίας σας ενημερώνει
Ο προβληματισμένος αναγνώστης θα έχει παρατηρήσει οτι είναι πλέον πολύ δύσκολο να εξαχθεί οποιαδήποτε αλήθεια από τις τοποθετήσεις των αστών πολιτικών: αυτή καταχωνιάζεται συνήθως ανάμεσα στις γραμμές, ή προκύπτει δια της αντιπαραβολής δηλώσεων άλλων ή των ιδίων αλλά σε διαφορετικό τόπο/χρόνο.
Σπάνια, μια δυσχερής συγκυρία, η πίεση χρόνου, η έλλειψη συντονισμού ή άλλος εξαναγκασμός, σπάνε την επικοινωνιακή κρούστα και καθιστούν προφανή τη συσχέτιση όσων λέγονται με όσα γίνονται.
Άλλοι παράγοντες της άρχουσας τάξης, είτε του κράτους είτε του κεφάλαιου, είναι και φορείς της μεροληψίας των άμεσων συμφερόντων που εκφράζουν.
Καμμιά φορά όμως συμβαίνει να περάσουν στη δημόσια σφαίρα εκτιμήσεις παραγόντων που δεν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της αποστολής παραπλάνησης ή πειθαναγκασμού των μαζών, ενώ ταυτόχρονα εκφράζουν συνθετικά τη γραμμή ολόκληρης της κεφαλαιοκρατίας· εκεί το επικοινωνιακό κουκούλι είναι λεπτό και αρκετά διαφανές ώστε να φαίνεται η εν λόγῳ νύμφη όπως είναι και όπως γίνεται.
Αυτή είναι η περίπτωση της συνἐντευξης του Christian Noyer που παραθέτουμε στο αυθεντικό και πρόχειρη μετάφραση (κλικ στην εικόνα για το pdf).
Καλή ανάγνωση - θα επανέλθουμε για το σχολιασμό της.
Σπάνια, μια δυσχερής συγκυρία, η πίεση χρόνου, η έλλειψη συντονισμού ή άλλος εξαναγκασμός, σπάνε την επικοινωνιακή κρούστα και καθιστούν προφανή τη συσχέτιση όσων λέγονται με όσα γίνονται.
Άλλοι παράγοντες της άρχουσας τάξης, είτε του κράτους είτε του κεφάλαιου, είναι και φορείς της μεροληψίας των άμεσων συμφερόντων που εκφράζουν.
Καμμιά φορά όμως συμβαίνει να περάσουν στη δημόσια σφαίρα εκτιμήσεις παραγόντων που δεν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της αποστολής παραπλάνησης ή πειθαναγκασμού των μαζών, ενώ ταυτόχρονα εκφράζουν συνθετικά τη γραμμή ολόκληρης της κεφαλαιοκρατίας· εκεί το επικοινωνιακό κουκούλι είναι λεπτό και αρκετά διαφανές ώστε να φαίνεται η εν λόγῳ νύμφη όπως είναι και όπως γίνεται.
Αυτή είναι η περίπτωση της συνἐντευξης του Christian Noyer που παραθέτουμε στο αυθεντικό και πρόχειρη μετάφραση (κλικ στην εικόνα για το pdf).
Καλή ανάγνωση - θα επανέλθουμε για το σχολιασμό της.
July 10, 2014
July 09, 2014
June 30, 2014
Il Papa e le bandiere
Di Franca Giansoldati
Papa Francesco: «Il comunismo ci ha rubato la bandiera»
Sei poltroncine verdi di velluto un po' liso, un tavolino di legno, un televisore di quelli antichi, col pancione. Tutto in ordine perfetto, il marmo tirato a lucido, qualche quadro. Potrebbe essere una sala d'aspetto parrocchiale, una di quelle dove si va per chiedere un consiglio, o per fare i documenti matrimoniali.
Francesco entra sorridendo: «Finalmente! Io la leggo e ora la conosco». Arrossisco. «Io invece la conosco e ora la ascolto». Ride. Ride di gusto, il Papa, come farà altre volte nel corso di un'ora e passa di conversazione a ruota libera. Roma con i suoi mali di megalopoli, l'epoca di cambiamenti che indeboliscono la politica; la fatica nel difendere il bene comune; la riappropriazione da parte della Chiesa dei temi della povertà e della condivisione («Marx non ha inventato nulla»), lo sgomento di fronte al degrado delle periferie dell'anima, scivoloso abisso morale in cui si abusa dell'infanzia, si tollera l'accattonaggio, il lavoro minorile e, non ultimo, lo sfruttamento di baby prostitute nemmeno quindicenni. E i clienti che potrebbero essere i loro nonni; «pedofili»: il Papa li definisce proprio così. Francesco parla, spiega, si interrompe, ritorna. Passione, dolcezza, ironia. Un filo di voce, sembra cullare le parole. Le mani accompagnano il ragionamento, le intreccia, le scioglie, sembrano disegnare geometrie invisibili nell'aria. E’ in ottima forma a dispetto delle voci sulla sua salute.
E' l'ora della partita Italia-Uruguay. Santo Padre, lei per chi tifa?
«Ah io per nessuno, davvero. Ho promesso al presidente del Brasile (Dilma Roussef ndr) di restare neutrale».
Cominciamo da Roma?
«Ma lo sa che io Roma non la conosco? Pensi che la Cappella Sistina l'ho vista per la prima volta quando ho preso parte al conclave che elesse Benedetto XVI (2005 ndr). Non sono nemmeno mai stato ai musei. Il fatto è che da cardinale non venivo spesso. Conosco Santa Maria Maggiore perché ci andavo sempre. E poi San Lorenzo fuori le mura dove sono andato per delle cresime quando c'era don Giacomo Tantardini. Ovviamente conosco Piazza Navona perché ho sempre alloggiato a via della Scrofa, là dietro».
C'è qualcosa di romano nell'argentino Bergoglio?
«Poco e niente. Io sono più piemontese, sono quelle le radici della mia famiglia di origine. Tuttavia sto cominciando a sentirmi romano. Intendo andare a visitare il territorio, le parrocchie. Sto scoprendo poco a poco questa città. E' una metropoli bellissima, unica, con i problemi delle grandi metropoli. Una piccola città possiede una struttura quasi univoca, una metropoli, invece, comprende sette o otto città immaginarie, sovrapposte, su vari livelli.
Anche livelli culturali. Penso, per esempio, alle tribù urbane dei giovani. E' così in tutte le metropoli. A novembre faremo a Barcellona un convegno dedicato proprio alla pastorale delle metropoli. In Argentina sono stati promossi degli scambi con il Messico. Si scoprono tante culture incrociate, ma non tanto per via delle migrazioni, ma perché si tratta di territori culturali trasversali, fatti di appartenenze proprie. Città nelle città. La Chiesa deve saper rispondere anche a questo fenomeno».
Perché lei, sin dall'inizio, ha voluto sottolineare tanto la funzione di Vescovo di Roma?
«Il primo servizio di Francesco è questo: fare il Vescovo di Roma. Tutti i titoli del Papa, Pastore universale, Vicario di Cristo eccetera, li ha proprio perché è Vescovo di Roma. E' la scelta primaria. La conseguenza del primato di Pietro. Se domani il Papa volesse fare il vescovo di Tivoli è chiaro che mi cacceranno via».
Quarant'anni fa, sotto Paolo VI, il Vicariato promosse il convegno sui mali di Roma. Emerse il quadro di una città in cui chi aveva tanto aveva il meglio, e chi aveva poco il peggio. Oggi, a suo parere, quali sono i mali di questa città?
«Sono quelli delle metropoli, come Buenos Aires. Chi aumenta i benefici, e chi è sempre più povero. Non ero a conoscenza del convegno sui mali di Roma. Sono questioni molto romane, e io all'epoca avevo 38 anni. Sono il primo Papa che non ha preso parte al Concilio e il primo che ha studiato la teologia nel dopo Concilio e, in quel tempo, per noi la grande luce era Paolo VI. Per me la Evangelii Nuntiandi resta un documento pastorale mai superato».
Esiste una gerarchia di valori da rispettare nella gestione della cosa pubblica?
«Certo. Tutelare sempre il bene comune. La vocazione per qualsiasi politico è questa. Un concetto ampio che include, per esempio, la custodia della vita umana, la sua dignità. Paolo VI usava dire che la missione della politica resta una delle forme più alte di carità. Oggi il problema della politica - non parlo solo dell'Italia ma di tutti i Paesi, il problema è mondiale - è che si è svalutata, rovinata dalla corruzione, dal fenomeno delle tangenti. Mi viene in mente un documento che hanno pubblicato i vescovi francesi 15 anni fa. Era una lettera pastorale che si intitolava: Riabilitare la politica e affrontava proprio questo argomento. Se non c'è servizio alla base, non si può nemmeno capire l'identità della politica».
Lei ha detto che la corruzione odora di putrefazione. Ha detto anche che la corruzione sociale è il frutto del cuore malato e non solo di condizioni esterne. Non ci sarebbe corruzione senza cuori corrotti. Il corrotto non ha amici ma utili idioti. Ce lo spiega meglio?
«Ho parlato due giorni di seguito di questo argomento perché commentavo la lettura della Vigna di Nabot. A me piace parlare sulle letture del giorno. Il primo giorno ho affrontato la fenomenologia della corruzione, il secondo giorno di come finiscono i corrotti. Il corrotto, comunque, non ha amici, ma ha solo complici».
Secondo lei si parla così tanto della corruzione perché i mass media insistono troppo sull'argomento, o perché effettivamente si tratta di un male endemico e grave?
«No, purtroppo è un fenomeno mondiale. Ci sono capi di Stato in carcere proprio per questo. Mi sono interrogato molto, e sono arrivato alla conclusione che tanti mali crescono soprattutto durante i cambi epocali. Stiamo vivendo non tanto un'epoca di cambiamenti, ma un cambio di epoca. E quindi si tratta di un cambio di cultura; proprio in questa fase emergono cose del genere. Il cambiamento d'epoca alimenta la decadenza morale, non solo in politica, ma nella vita finanziaria o sociale».
Anche i cristiani sembrano non brillare per testimonianza...
«È l'ambiente che facilita la corruzione. Non dico che tutti siano corrotti, ma penso sia difficile rimanere onesti in politica. Parlo dappertutto, non dell'Italia. Penso anche ad altri casi. A volte vi sono persone che vorrebbero fare le cose chiare, ma poi si trovano in difficoltà ed è come se venissero fagocitate da un fenomeno endemico, a più livelli, trasversale. Non perché sia la natura della politica, ma perché in un cambio d'epoca le spinte verso una certa deriva morale si fanno più forti».
A lei spaventa più la povertà morale o materiale di una città?
«Mi spaventano entrambe. Un affamato, per esempio, posso aiutarlo affinché non abbia più fame, ma se ha perso il lavoro e non trova più occupazione, ha a che fare con un'altra povertà. Non ha più dignità. Magari può andare alla Caritas e portarsi a casa un pacco viveri, ma sperimenta una povertà gravissima che rovina il cuore. Un vescovo ausiliare di Roma mi ha raccontato che tante persone vanno alla mensa e di nascosto, piene di vergogna, portano a casa del cibo. La loro dignità è progressivamente depauperata, vivono in uno stato di prostrazione».
Per le strade consolari di Roma si vedono ragazzine di appena 14 anni spesso costretta a prostituirsi nella noncuranza generale, mentre nella metro si assiste all'accattonaggio dei bambini. La Chiesa è ancora lievito? Si sente impotente come vescovo davanti a questo degrado morale?
«Provo dolore. Provo enorme dolore. Lo sfruttamento dei bambini mi fa soffrire. Anche in Argentina è la stessa cosa. Per alcuni lavori manuali vengono usati i bambini perché hanno le mani più piccole. Ma i bambini vengono anche sfruttati sessualmente, in alberghi. Una volta mi avvertirono che su una strada di Buenos Aires c'erano ragazzine prostitute di 12 anni. Mi sono informato ed effettivamente era così. Mi ha fatto male. Ma ancora di più vedere che si fermavano auto di grossa cilindrata guidate da anziani. Potevano essere i loro nonni. Facevano salire la bambina e la pagavano 15 pesos che poi servivano comprare gli scarti della droga, il "pacco". Per me sono pedofili queste persone che fanno questo alle bambine. Succede anche a Roma. La Città eterna che dovrebbe essere un faro nel mondo è specchio del degrado morale della società. Penso siano problemi che si risolvono con una buona politica sociale».
Che cosa può fare la politica?
«Rispondere in modo netto. Per esempio con servizi sociali che seguono le famiglie a capire, accompagnandole ad uscire da situazioni pesanti. Il fenomeno indica una deficienza di servizio sociale nella società».
La Chiesa però sta lavorando tantissimo...
«E deve continuare a farlo. Bisogna aiutare le famiglie in difficoltà, un lavoro in salita che impone lo sforzo comune».
A Roma sempre più giovani non vanno in chiesa, non battezzano i figli, non sanno nemmeno farsi il segno della Croce. Che strategia serve per invertire questo trend?
«La Chiesa deve uscire nelle strade, cercare la gente, andare nelle case, visitare le famiglie, andare nelle periferie. Non essere una chiesa che riceve soltanto, ma che offre».
E i parroci non devono mettere i bigodini alle pecore...
(Ride)«Ovviamente. Siamo in un momento di missione da una decina d'anni. Dobbiamo insistere».
La preoccupa la cultura della denatalità in Italia?
«Penso si debba lavorare di più per il bene comune dell'infanzia. Mettere su famiglia è un impegno, a volte non basta lo stipendio, non si arriva alla fine del mese. Si ha paura di perdere il lavoro o di non potere più pagare l'affitto. La politica sociale non aiuta. L'Italia ha un tasso bassissimo di natalità, la Spagna lo stesso.
La Francia va un po' meglio ma è bassa anche lei. E' come se l'Europa si fosse stancata di fare la mamma, preferendo fare la nonna. Molto dipende dalla crisi economica e non solo da una deriva culturale improntata all'egoismo e all'edonismo. L'altro giorno leggevo una statistica sui criteri di spesa della popolazione a livello mondiale. Dopo alimentazione, vestiti e medicine, tre voci necessarie, seguono la cosmetica e le spese per animali domestici».
Contano più gli animali che i bambini?
«Si tratta di un altro fenomeno di degrado culturale. Questo perché il rapporto affettivo con gli animali è più facile, maggiormente programmabile. Un animale non è libero, mentre avere un figlio è una cosa complessa».
Il Vangelo parla di più ai poveri o ai ricchi per convertirli?
«La povertà è al centro del Vangelo. Non si può capire il Vangelo senza capire la povertà reale, tenendo conto che esiste anche una povertà bellissima dello spirito: essere povero davanti a Dio perché Dio ti riempie. Il Vangelo si rivolge indistintamente ai poveri e ai ricchi. E parla sia di povertà che di ricchezza. Non condanna affatto i ricchi, semmai le ricchezze quando diventano oggetti idolatrati. Il dio denaro, il vitello d'oro».
Lei passa per essere un Papa comunista, pauperista, populista. L'Economist che le ha dedicato una copertina afferma che parla come Lenin. Si ritrova in questi panni?
«Io dico solo che i comunisti ci hanno derubato la bandiera. La bandiera dei poveri è cristiana. La povertà è al centro del Vangelo. I poveri sono al centro del Vangelo. Prendiamo Matteo 25, il protocollo sul quale noi saremo giudicati: ho avuto fame, ho avuto sete, sono stato in carcere, ero malato, ignudo. Oppure guardiamo le Beatitudini, altra bandiera. I comunisti dicono che tutto questo è comunista. Sì, come no, venti secoli dopo. Allora quando parlano si potrebbe dire loro: ma voi siete cristiani» (ride).
Se mi permette una critica..
«Certo...»
Lei forse parla poco delle donne, e quando ne parla affronta l'argomento solo dal punto di vista del maternage, la donna sposa, la donna madre, eccetera. Eppure le donne ormai guidano Stati, multinazionali, eserciti. Nella Chiesa, secondo lei, le donne che posto occupano?
«Le donne sono la cosa più bella che Dio ha fatto. La Chiesa è donna. Chiesa è una parola femminile. Non si può fare teologia senza questa femminilità. Di questo, lei ha ragione, non si parla abbastanza. Sono d'accordo che si debba lavorare di più sulla teologia della donna. L'ho detto e si sta lavorando in questo senso».
Non intravede una certa misoginìa di fondo?
«Il fatto è che la donna è stata presa da una costola.. (ride di gusto). Scherzo, la mia è una battuta. Sono d'accordo che si debba approfondire di più la questione femminile, altrimenti non si può capire la Chiesa stessa».
Possiamo aspettarci da lei decisioni storiche, tipo una donna capo dicastero, non dico del clero...
(ride) «Beh, tante volte i preti finiscono sotto l'autorità delle perpetue...»
Ad agosto lei andrà in Corea. E' la porta per la Cina? Lei sta puntando sull'Asia?
«In Asia andrò due volte in sei mesi. In Corea ad agosto per incontrare i giovani asiatici. A gennaio nello Sri Lanka e nelle Filippine. La Chiesa in Asia è una promessa. La Corea rappresenta tanto, ha alle spalle una storia bellissima, per due secoli non ha avuto preti e il cattolicesimo è avanzato grazie ai laici. Ci sono stati anche martiri. Quanto alla Cina si tratta di una sfida culturale grande. Grandissima. E poi c'è l'esempio di Matteo Ricci che ha fatto tanto bene...»
Dove sta andando la Chiesa di Bergoglio?
«Grazie a Dio non ho nessuna Chiesa, seguo Cristo. Non ho fondato niente. Dal punto di vista dello stile non sono cambiato da come ero a Buenos Aires. Sì, forse qualcosina, perché si deve, ma cambiare alla mia età sarebbe stato ridicolo. Sul programma, invece, seguo quello che i cardinali hanno chiesto durante le congregazioni generali prima del conclave. Vado in quella direzione. Il Consiglio degli otto cardinali, un organismo esterno, nasce da lì. Era stato chiesto perché aiutasse a riformare la curia. Cosa peraltro non facile perché si fa un passo, ma poi emerge che bisogna fare questo o quello, e se prima c'era un dicastero poi diventano quattro. Le mie decisioni sono il frutto delle riunioni pre conclave. Nessuna cosa l'ho fatta da solo».
Un approccio democratico...
«Sono state decisioni dei cardinali. Non so se un approccio democratico, direi più sinodale, anche se la parola per i cardinali non è appropriata».
Cosa augura ai romani per i Patroni San Pietro e Paolo?
«Che continuino a essere bravi. Sono tanto simpatici. Lo vedo nelle udienze e quando vado nelle parrocchie. Auguro loro di non perdere la gioia, la speranza, la fiducia nonostante le difficoltà. Anche il romanaccio è bello».
Wojtyla aveva imparato a dire, volemose bene, damose da fa'. Lei ha imparato qualche frase in romanesco?
«Per ora poco. Campa e fa' campa'». (Naturalmente ride).
June 28, 2014
Subscribe to:
Posts (Atom)