Farewell

« In 1958 I wrote the following:

'There are no hard distinctions between what is real and what is unreal, nor between what is true and what is false. A thing is not necessarily either true or false; it can be both true and false.'

»I believe that these assertions still make sense and do still apply to the exploration of reality through art. So as a writer I stand by them but as a citizen I cannot. As a citizen I must ask: What is true? What is false?

»Truth in drama is forever elusive. You never quite find it but the search for it is compulsive. The search is clearly what drives the endeavour. The search is your task. More often than not you stumble upon the truth in the dark, colliding with it or just glimpsing an image or a shape which seems to correspond to the truth, often without realising that you have done so. But the real truth is that there never is any such thing as one truth to be found in dramatic art. There are many. These truths challenge each other, recoil from each other, reflect each other, ignore each other, tease each other, are blind to each other. Sometimes you feel you have the truth of a moment in your hand, then it slips through your fingers and is lost.

»I have often been asked how my plays come about. I cannot say. Nor can I ever sum up my plays, except to say that this is what happened. That is what they said. That is what they did.

»Most of the plays are engendered by a line, a word or an image. The given word is often shortly followed by the image. I shall give two examples of two lines which came right out of the blue into my head, followed by an image, followed by me.

»The plays are The Homecoming and Old Times. The first line of The Homecoming is 'What have you done with the scissors?' The first line of Old Times is 'Dark.'

»In each case I had no further information.

»In the first case someone was obviously looking for a pair of scissors and was demanding their whereabouts of someone else he suspected had probably stolen them. But I somehow knew that the person addressed didn't give a damn about the scissors or about the questioner either, for that matter.

'Dark' I took to be a description of someone's hair, the hair of a woman, and was the answer to a question. In each case I found myself compelled to pursue the matter. This happened visually, a very slow fade, through shadow into light.

»I always start a play by calling the characters A, B and C.

»In the play that became The Homecoming I saw a man enter a stark room and ask his question of a younger man sitting on an ugly sofa reading a racing paper. I somehow suspected that A was a father and that B was his son, but I had no proof. This was however confirmed a short time later when B (later to become Lenny) says to A (later to become Max), 'Dad, do you mind if I change the subject? I want to ask you something. The dinner we had before, what was the name of it? What do you call it? Why don't you buy a dog? You're a dog cook. Honest. You think you're cooking for a lot of dogs.' So since B calls A 'Dad' it seemed to me reasonable to assume that they were father and son. A was also clearly the cook and his cooking did not seem to be held in high regard. Did this mean that there was no mother? I didn't know. But, as I told myself at the time, our beginnings never know our ends.

'Dark.' A large window. Evening sky. A man, A (later to become Deeley), and a woman, B (later to become Kate), sitting with drinks. 'Fat or thin?' the man asks. Who are they talking about? But I then see, standing at the window, a woman, C (later to become Anna), in another condition of light, her back to them, her hair dark.

»It's a strange moment, the moment of creating characters who up to that moment have had no existence. What follows is fitful, uncertain, even hallucinatory, although sometimes it can be an unstoppable avalanche. The author's position is an odd one. In a sense he is not welcomed by the characters. The characters resist him, they are not easy to live with, they are impossible to define. You certainly can't dictate to them. To a certain extent you play a never-ending game with them, cat and mouse, blind man's buff, hide and seek. But finally you find that you have people of flesh and blood on your hands, people with will and an individual sensibility of their own, made out of component parts you are unable to change, manipulate or distort.

»So language in art remains a highly ambiguous transaction, a quicksand, a trampoline, a frozen pool which might give way under you, the author, at any time.

»But as I have said, the search for the truth can never stop. It cannot be adjourned, it cannot be postponed. It has to be faced, right there, on the spot.

»Political theatre presents an entirely different set of problems. Sermonising has to be avoided at all cost. Objectivity is essential. The characters must be allowed to breathe their own air. The author cannot confine and constrict them to satisfy his own taste or disposition or prejudice. He must be prepared to approach them from a variety of angles, from a full and uninhibited range of perspectives, take them by surprise, perhaps, occasionally, but nevertheless give them the freedom to go which way they will. This does not always work. And political satire, of course, adheres to none of these precepts, in fact does precisely the opposite, which is its proper function.

»In my play The Birthday Party I think I allow a whole range of options to operate in a dense forest of possibility before finally focussing on an act of subjugation.

»Mountain Language pretends to no such range of operation. It remains brutal, short and ugly. But the soldiers in the play do get some fun out of it. One sometimes forgets that torturers become easily bored. They need a bit of a laugh to keep their spirits up. This has been confirmed of course by the events at Abu Ghraib in Baghdad. Mountain Language lasts only 20 minutes, but it could go on for hour after hour, on and on and on, the same pattern repeated over and over again, on and on, hour after hour.

»Ashes to Ashes, on the other hand, seems to me to be taking place under water. A drowning woman, her hand reaching up through the waves, dropping down out of sight, reaching for others, but finding nobody there, either above or under the water, finding only shadows, reflections, floating; the woman a lost figure in a drowning landscape, a woman unable to escape the doom that seemed to belong only to others.

»But as they died, she must die too.

»Political language, as used by politicians, does not venture into any of this territory since the majority of politicians, on the evidence available to us, are interested not in truth but in power and in the maintenance of that power. To maintain that power it is essential that people remain in ignorance, that they live in ignorance of the truth, even the truth of their own lives. What surrounds us therefore is a vast tapestry of lies, upon which we feed.

»As every single person here knows, the justification for the invasion of Iraq was that Saddam Hussein possessed a highly dangerous body of weapons of mass destruction, some of which could be fired in 45 minutes, bringing about appalling devastation. We were assured that was true. It was not true. We were told that Iraq had a relationship with Al Quaeda and shared responsibility for the atrocity in New York of September 11th 2001. We were assured that this was true. It was not true. We were told that Iraq threatened the security of the world. We were assured it was true. It was not true.

»The truth is something entirely different. The truth is to do with how the United States understands its role in the world and how it chooses to embody it.

»But before I come back to the present I would like to look at the recent past, by which I mean United States foreign policy since the end of the Second World War. I believe it is obligatory upon us to subject this period to at least some kind of even limited scrutiny, which is all that time will allow here.

»Everyone knows what happened in the Soviet Union and throughout Eastern Europe during the post-war period: the systematic brutality, the widespread atrocities, the ruthless suppression of independent thought. All this has been fully documented and verified.

»But my contention here is that the US crimes in the same period have only been superficially recorded, let alone documented, let alone acknowledged, let alone recognised as crimes at all. I believe this must be addressed and that the truth has considerable bearing on where the world stands now. Although constrained, to a certain extent, by the existence of the Soviet Union, the United States' actions throughout the world made it clear that it had concluded it had carte blanche to do what it liked.

»Direct invasion of a sovereign state has never in fact been America's favoured method. In the main, it has preferred what it has described as 'low intensity conflict'. Low intensity conflict means that thousands of people die but slower than if you dropped a bomb on them in one fell swoop. It means that you infect the heart of the country, that you establish a malignant growth and watch the gangrene bloom. When the populace has been subdued - or beaten to death - the same thing - and your own friends, the military and the great corporations, sit comfortably in power, you go before the camera and say that democracy has prevailed. This was a commonplace in US foreign policy in the years to which I refer.

»The tragedy of Nicaragua was a highly significant case. I choose to offer it here as a potent example of America's view of its role in the world, both then and now.

»I was present at a meeting at the US embassy in London in the late 1980s.

»The United States Congress was about to decide whether to give more money to the Contras in their campaign against the state of Nicaragua. I was a member of a delegation speaking on behalf of Nicaragua but the most important member of this delegation was a Father John Metcalf. The leader of the US body was Raymond Seitz (then number two to the ambassador, later ambassador himself). Father Metcalf said: 'Sir, I am in charge of a parish in the north of Nicaragua. My parishioners built a school, a health centre, a cultural centre. We have lived in peace. A few months ago a Contra force attacked the parish. They destroyed everything: the school, the health centre, the cultural centre. They raped nurses and teachers, slaughtered doctors, in the most brutal manner. They behaved like savages. Please demand that the US government withdraw its support from this shocking terrorist activity.'

»Raymond Seitz had a very good reputation as a rational, responsible and highly sophisticated man. He was greatly respected in diplomatic circles. He listened, paused and then spoke with some gravity. 'Father,' he said, 'let me tell you something. In war, innocent people always suffer.' There was a frozen silence. We stared at him. He did not flinch.

»Innocent people, indeed, always suffer.

»Finally somebody said: 'But in this case "innocent people" were the victims of a gruesome atrocity subsidised by your government, one among many. If Congress allows the Contras more money further atrocities of this kind will take place. Is this not the case? Is your government not therefore guilty of supporting acts of murder and destruction upon the citizens of a sovereign state?'

»Seitz was imperturbable. 'I don't agree that the facts as presented support your assertions,' he said.

»As we were leaving the Embassy a US aide told me that he enjoyed my plays. I did not reply.

»I should remind you that at the time President Reagan made the following statement: 'The Contras are the moral equivalent of our Founding Fathers.'

»The United States supported the brutal Somoza dictatorship in Nicaragua for over 40 years. The Nicaraguan people, led by the Sandinistas, overthrew this regime in 1979, a breathtaking popular revolution.

»The Sandinistas weren't perfect. They possessed their fair share of arrogance and their political philosophy contained a number of contradictory elements. But they were intelligent, rational and civilised. They set out to establish a stable, decent, pluralistic society. The death penalty was abolished. Hundreds of thousands of poverty-stricken peasants were brought back from the dead. Over 100,000 families were given title to land. Two thousand schools were built. A quite remarkable literacy campaign reduced illiteracy in the country to less than one seventh. Free education was established and a free health service. Infant mortality was reduced by a third. Polio was eradicated.

»The United States denounced these achievements as Marxist/Leninist subversion. In the view of the US government, a dangerous example was being set. If Nicaragua was allowed to establish basic norms of social and economic justice, if it was allowed to raise the standards of health care and education and achieve social unity and national self respect, neighbouring countries would ask the same questions and do the same things. There was of course at the time fierce resistance to the status quo in El Salvador.

»I spoke earlier about 'a tapestry of lies' which surrounds us. President Reagan commonly described Nicaragua as a 'totalitarian dungeon'. This was taken generally by the media, and certainly by the British government, as accurate and fair comment. But there was in fact no record of death squads under the Sandinista government. There was no record of torture. There was no record of systematic or official military brutality. No priests were ever murdered in Nicaragua. There were in fact three priests in the government, two Jesuits and a Maryknoll missionary. The totalitarian dungeons were actually next door, in El Salvador and Guatemala. The United States had brought down the democratically elected government of Guatemala in 1954 and it is estimated that over 200,000 people had been victims of successive military dictatorships.

»Six of the most distinguished Jesuits in the world were viciously murdered at the Central American University in San Salvador in 1989 by a battalion of the Alcatl regiment trained at Fort Benning, Georgia, USA. That extremely brave man Archbishop Romero was assassinated while saying mass. It is estimated that 75,000 people died. Why were they killed? They were killed because they believed a better life was possible and should be achieved. That belief immediately qualified them as communists. They died because they dared to question the status quo, the endless plateau of poverty, disease, degradation and oppression, which had been their birthright.

»The United States finally brought down the Sandinista government. It took some years and considerable resistance but relentless economic persecution and 30,000 dead finally undermined the spirit of the Nicaraguan people. They were exhausted and poverty stricken once again. The casinos moved back into the country. Free health and free education were over. Big business returned with a vengeance. 'Democracy' had prevailed.

»But this 'policy' was by no means restricted to Central America. It was conducted throughout the world. It was never-ending. And it is as if it never happened.

»The United States supported and in many cases engendered every right wing military dictatorship in the world after the end of the Second World War. I refer to Indonesia, Greece, Uruguay, Brazil, Paraguay, Haiti, Turkey, the Philippines, Guatemala, El Salvador, and, of course, Chile. The horror the United States inflicted upon Chile in 1973 can never be purged and can never be forgiven.

»Hundreds of thousands of deaths took place throughout these countries. Did they take place? And are they in all cases attributable to US foreign policy? The answer is yes they did take place and they are attributable to American foreign policy. But you wouldn't know it.

»It never happened. Nothing ever happened. Even while it was happening it wasn't happening. It didn't matter. It was of no interest. The crimes of the United States have been systematic, constant, vicious, remorseless, but very few people have actually talked about them. You have to hand it to America. It has exercised a quite clinical manipulation of power worldwide while masquerading as a force for universal good. It's a brilliant, even witty, highly successful act of hypnosis.

»I put to you that the United States is without doubt the greatest show on the road. Brutal, indifferent, scornful and ruthless it may be but it is also very clever. As a salesman it is out on its own and its most saleable commodity is self love. It's a winner. Listen to all American presidents on television say the words, 'the American people', as in the sentence, 'I say to the American people it is time to pray and to defend the rights of the American people and I ask the American people to trust their president in the action he is about to take on behalf of the American people.'

»It's a scintillating stratagem. Language is actually employed to keep thought at bay. The words 'the American people' provide a truly voluptuous cushion of reassurance. You don't need to think. Just lie back on the cushion. The cushion may be suffocating your intelligence and your critical faculties but it's very comfortable. This does not apply of course to the 40 million people living below the poverty line and the 2 million men and women imprisoned in the vast gulag of prisons, which extends across the US.

»The United States no longer bothers about low intensity conflict. It no longer sees any point in being reticent or even devious. It puts its cards on the table without fear or favour. It quite simply doesn't give a damn about the United Nations, international law or critical dissent, which it regards as impotent and irrelevant. It also has its own bleating little lamb tagging behind it on a lead, the pathetic and supine Great Britain.

»What has happened to our moral sensibility? Did we ever have any? What do these words mean? Do they refer to a term very rarely employed these days - conscience? A conscience to do not only with our own acts but to do with our shared responsibility in the acts of others? Is all this dead? Look at Guantanamo Bay. Hundreds of people detained without charge for over three years, with no legal representation or due process, technically detained forever. This totally illegitimate structure is maintained in defiance of the Geneva Convention. It is not only tolerated but hardly thought about by what's called the 'international community'. This criminal outrage is being committed by a country, which declares itself to be 'the leader of the free world'. Do we think about the inhabitants of Guantanamo Bay? What does the media say about them? They pop up occasionally - a small item on page six. They have been consigned to a no man's land from which indeed they may never return. At present many are on hunger strike, being force-fed, including British residents. No niceties in these force-feeding procedures. No sedative or anaesthetic. Just a tube stuck up your nose and into your throat. You vomit blood. This is torture. What has the British Foreign Secretary said about this? Nothing. What has the British Prime Minister said about this? Nothing. Why not? Because the United States has said: to criticise our conduct in Guantanamo Bay constitutes an unfriendly act. You're either with us or against us. So Blair shuts up.

»The invasion of Iraq was a bandit act, an act of blatant state terrorism, demonstrating absolute contempt for the concept of international law. The invasion was an arbitrary military action inspired by a series of lies upon lies and gross manipulation of the media and therefore of the public; an act intended to consolidate American military and economic control of the Middle East masquerading - as a last resort - all other justifications having failed to justify themselves - as liberation. A formidable assertion of military force responsible for the death and mutilation of thousands and thousands of innocent people.

»We have brought torture, cluster bombs, depleted uranium, innumerable acts of random murder, misery, degradation and death to the Iraqi people and call it 'bringing freedom and democracy to the Middle East'.

»How many people do you have to kill before you qualify to be described as a mass murderer and a war criminal? One hundred thousand? More than enough, I would have thought. Therefore it is just that Bush and Blair be arraigned before the International Criminal Court of Justice. But Bush has been clever. He has not ratified the International Criminal Court of Justice. Therefore if any American soldier or for that matter politician finds himself in the dock Bush has warned that he will send in the marines. But Tony Blair has ratified the Court and is therefore available for prosecution. We can let the Court have his address if they're interested. It is Number 10, Downing Street, London.

»Death in this context is irrelevant. Both Bush and Blair place death well away on the back burner. At least 100,000 Iraqis were killed by American bombs and missiles before the Iraq insurgency began. These people are of no moment. Their deaths don't exist. They are blank. They are not even recorded as being dead. 'We don't do body counts,' said the American general Tommy Franks.

»Early in the invasion there was a photograph published on the front page of British newspapers of Tony Blair kissing the cheek of a little Iraqi boy. 'A grateful child,' said the caption. A few days later there was a story and photograph, on an inside page, of another four-year-old boy with no arms. His family had been blown up by a missile. He was the only survivor. 'When do I get my arms back?' he asked. The story was dropped. Well, Tony Blair wasn't holding him in his arms, nor the body of any other mutilated child, nor the body of any bloody corpse. Blood is dirty. It dirties your shirt and tie when you're making a sincere speech on television.

»The 2,000 American dead are an embarrassment. They are transported to their graves in the dark. Funerals are unobtrusive, out of harm's way. The mutilated rot in their beds, some for the rest of their lives. So the dead and the mutilated both rot, in different kinds of graves.

»Here is an extract from a poem by Pablo Neruda, 'I'm Explaining a Few Things':

And one morning all that was burning,
one morning the bonfires
leapt out of the earth
devouring human beings
and from then on fire,
gunpowder from then on,
and from then on blood.
Bandits with planes and Moors,
bandits with finger-rings and duchesses,
bandits with black friars spattering blessings
came through the sky to kill children
and the blood of children ran through the streets
without fuss, like children's blood.

Jackals that the jackals would despise
stones that the dry thistle would bite on and spit out,
vipers that the vipers would abominate.

Face to face with you I have seen the blood
of Spain tower like a tide
to drown you in one wave
of pride and knives.

Treacherous
generals:
see my dead house,
look at broken Spain:
from every house burning metal flows
instead of flowers
from every socket of Spain
Spain emerges
and from every dead child a rifle with eyes
and from every crime bullets are born
which will one day find
the bull's eye of your hearts.

And you will ask: why doesn't his poetry
speak of dreams and leaves
and the great volcanoes of his native land.

Come and see the blood in the streets.
Come and see
the blood in the streets.
Come and see the blood
in the streets!*

»Let me make it quite clear that in quoting from Neruda's poem I am in no way comparing Republican Spain to Saddam Hussein's Iraq. I quote Neruda because nowhere in contemporary poetry have I read such a powerful visceral description of the bombing of civilians.

»I have said earlier that the United States is now totally frank about putting its cards on the table. That is the case. Its official declared policy is now defined as 'full spectrum dominance'. That is not my term, it is theirs. 'Full spectrum dominance' means control of land, sea, air and space and all attendant resources.

»The United States now occupies 702 military installations throughout the world in 132 countries, with the honourable exception of Sweden, of course. We don't quite know how they got there but they are there all right.

»The United States possesses 8,000 active and operational nuclear warheads. Two thousand are on hair trigger alert, ready to be launched with 15 minutes warning. It is developing new systems of nuclear force, known as bunker busters. The British, ever cooperative, are intending to replace their own nuclear missile, Trident. Who, I wonder, are they aiming at? Osama bin Laden? You? Me? Joe Dokes? China? Paris? Who knows? What we do know is that this infantile insanity - the possession and threatened use of nuclear weapons - is at the heart of present American political philosophy. We must remind ourselves that the United States is on a permanent military footing and shows no sign of relaxing it.

»Many thousands, if not millions, of people in the United States itself are demonstrably sickened, shamed and angered by their government's actions, but as things stand they are not a coherent political force - yet. But the anxiety, uncertainty and fear which we can see growing daily in the United States is unlikely to diminish.

»I know that President Bush has many extremely competent speech writers but I would like to volunteer for the job myself. I propose the following short address which he can make on television to the nation. I see him grave, hair carefully combed, serious, winning, sincere, often beguiling, sometimes employing a wry smile, curiously attractive, a man's man.

'God is good. God is great. God is good. My God is good. Bin Laden's God is bad. His is a bad God. Saddam's God was bad, except he didn't have one. He was a barbarian. We are not barbarians. We don't chop people's heads off. We believe in freedom. So does God. I am not a barbarian. I am the democratically elected leader of a freedom-loving democracy. We are a compassionate society. We give compassionate electrocution and compassionate lethal injection. We are a great nation. I am not a dictator. He is. I am not a barbarian. He is. And he is. They all are. I possess moral authority. You see this fist? This is my moral authority. And don't you forget it.'

»A writer's life is a highly vulnerable, almost naked activity. We don't have to weep about that. The writer makes his choice and is stuck with it. But it is true to say that you are open to all the winds, some of them icy indeed. You are out on your own, out on a limb. You find no shelter, no protection - unless you lie - in which case of course you have constructed your own protection and, it could be argued, become a politician.

»I have referred to death quite a few times this evening. I shall now quote a poem of my own called 'Death'.

Where was the dead body found?
Who found the dead body?
Was the dead body dead when found?
How was the dead body found?

Who was the dead body?

Who was the father or daughter or brother
Or uncle or sister or mother or son
Of the dead and abandoned body?

Was the body dead when abandoned?
Was the body abandoned?
By whom had it been abandoned?

Was the dead body naked or dressed for a journey?

What made you declare the dead body dead?
Did you declare the dead body dead?
How well did you know the dead body?
How did you know the dead body was dead?

Did you wash the dead body
Did you close both its eyes
Did you bury the body
Did you leave it abandoned
Did you kiss the dead body

»When we look into a mirror we think the image that confronts us is accurate. But move a millimetre and the image changes. We are actually looking at a never-ending range of reflections. But sometimes a writer has to smash the mirror - for it is on the other side of that mirror that the truth stares at us.

»I believe that despite the enormous odds which exist, unflinching, unswerving, fierce intellectual determination, as citizens, to define the real truth of our lives and our societies is a crucial obligation which devolves upon us all. It is in fact mandatory.

»If such a determination is not embodied in our political vision we have no hope of restoring what is so nearly lost to us - the dignity of man.»


--------------------------------------------------------------------------------

* Extract from "I'm Explaining a Few Things" translated by Nathaniel Tarn, from Pablo Neruda: Selected Poems, published by Jonathan Cape, London 1970. Used by permission of The Random House Group Limited.

Harold Pinter (10/10/1930 - 24/12/2008), Nobel lecture 2005.

Αποτελέσματα σφυγμομέτρησης GWS* 23/12/2008

Η έρευνα διεξήχθη από την καρέκλα μου στις 23/12/2008, από 13:57' ώς 14:02' ώρα Γαλλίας.
Η αυξημένη αμφισημία του όρου "ΛΑΟΣ" μας οδήγησε στη μη συμπερίληψή του στ'αποτελέσματα (χάριν πληρότητος: 2950000). Η τιμή για τους ΟΠ είναι το

max{αποτελέσματα(Οικολόγοι Πράσινοι), αποτελέσματα(ΟΠ)} και για το ΣΥΡΙΖΑ είναι το max{αποτελέσματα(ΣΥΡΙΖΑ), αποτελέσματα(ΣΥΝ), αποτελέσματα(Συνασπισμός)}. Στην τιμή για τη ΝΔ συμπεριλαμβάνονται και τ'αποτελέσματα για τη σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Χάριν πληρότητος επίσης, η σχετική τιμή για τους κουκουλοφόρους (σε ονομ. πληθυντικού)είναι 791000.

Σε ποσοστά, επί του συνόλου των αναφορών + ΛΑΟΣ + κουκουλοφόροι, έχουμε:

ΝΔ ..........18,84%
ΠΑΣΟΚ....24,00%
ΚΚΕ.........25,43%
ΣΥΡΙΖΑ....05,81%
ΟΠ...........02,68%

Πέρα από την πλάκα, ακόμη κι αυτά τα δεδομένα έχουν σημασία - αν αναγνωσθούν σωστά - για να μην πούμε τίποτα για πιό ραφιναρισμένες αναζητήσεις και την επανάληψη των μετρήσεων ώστε να σχηματισθούν οι σχετικές χρονοσειρές.


ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!!!

Πίιιιισωωωωωωω!!!...

Από τη... Ραμάλα όπου βρίσκεται, ο Γάλλος υπουργός Παιδείας Νταρκός ανακοίνωσε την... καθυστέρηση της (αντι-)μεταρρύθμισης που άρχισε να ξεσηκώνει για τα καλά τους μαθητές της χώρας, για καλύτερες μέρες. Από 2010 και βλέπουμε, είπε...




Τον φρονίμεψε άραγε το τοπίο, ή τα "ελληνικά" πρωτοσέλιδα των εφημερίδων;...

Solidarité avec la jeunesse et la population grecque

Un policier grec a tué de sang froid un adolescent de 15 ans, Andréas Grigoropoulos : face à cet assassinat, la colère et la détermination de la jeunesse s'expriment chaque jour dans les différentes villes du pays. De larges franges de la population se mobilisent en réponse à la répression de plus en plus grave qui visait déjà ces dernières années toutes les luttes sociales en Grèce et qui vient de franchir un nouveau palier.

Depuis des semaines, la jeunesse grecque est particulièrement mobilisée contre la privatisation des universités, le manque de moyens pour l'éducation et un avenir fait de précarité généralisée.

La grève générale de ce mercredi 10 décembre traduit avec force l'exaspération sociale face à un gouvernement qui multiplie les attaques anti-sociales, qui refuse de répondre aux revendications sur les salaires, les retraites et le droit à l'emploi.

Les organisations signataires appellent à se rassembler vendredi 12 décembre à 17 h 30 devant l'ambassade de Grèce pour manifester leur solidarité avec la jeunesse et la population grecques, pour dénoncer la politique répressive et antisociale du gouvernement Caramanlis.

• Vendredi 12 décembre – 17 h 30 Rassemblement devant l'ambassade de Grèce, 17 rue Auguste Vacquerie – 75017 Paris. Métro : Kléber

• Premiers signataires : FSU, UNEF, Union syndicale SOLIDAIRES, SUD Etudiant, UNL, FIDL, ATTAC, CCIPP, Marches européennes contre le chômage, Fondation Copernic, Europe solidaire sans frontière, FTCR, IPAM, AITEC, CEDETIM, Réseau féministe Ruptures, Artistes sans frontières, Réseau culturel européen de coopération et de développement, Chambre des Beaux-arts de Méditerranée, RéSo, Les Alternatifs, Alternative libertaire, LCR, Parti de Gauche, NPA, JCR, PCF, PCOF, Jeunes Radicaux, Jeunes Verts, MJS, CUAL, MJCF

A noter quand-même, le "culot" de l'UNEF de demander la démission du gouvernement Caramanlis : on aurait aimé voir le même pendant le mouvement contre le CPE - au lieu des tractations de Bruno Julliard avec celui qui fut à l'époque ministre de l'Intérieur...

UPDATE: RDV aujourd'hui 13/12, vers 13:00', devant Beaubourg.

Il pleuvait sans cesse sur Brest aussi...

Καινούργια επεισόδια ξέσπασαν στη Brest σήμερα το πρωί, μεταξύ ομάδας εφήβων και των δυνάμεων τάξης, στο περιθώρια μιας μέρας κινητοποίησης για την παιδεία. Πολλές χιλιάδες μαθητές Λυκείου διαδήλωσαν επίσης στους δρόμους της Rennes και της Nantes.

Μια ομάδα που αποτελείτο από περίπου διακόσιους εφήβους σάρωσε το πρωί τους δρόμους της Brest πριν να επιχειρήσει να εισχωρήσει στο εσωτερικό του ιδιωτικού σχολικού συγκροτήματος La Croix-Rouge, όχι μακριά από το κέντρο της πόλης.

Ένας μαθητής συνελήφθη για μικρό διάστημα από την αστυνομία, ενώ σκαρφάλωνε στα κάγκελα του εκπαιδευτικού ιδρύματος. Με την άφιξη της κινητής μονάδας χωροφυλακής, οι διαδηλωτές κατευθύνθηκαν κατόπιν στο δημόσιο σχολικό συγκρότημα Kerichen, που είναι το σημαντικότερο της πόλης και βρίσκεται κοντά στο Croix-Rouge, προκαλώντας στο πέρασμά τους φθορές σε σταθμευμένα αυτοκίνητα.




Ξεκόλλησαν πολλούς καθρέφτες και έσπασαν το παρμπρίζ ενός αστυνομικού οχήματος. Οι αστυνομικοί έριξαν μερικά δακρυγόνα απαντώντας σε πετροβολητά των διαδηλωτών.

Στη Rennes, περί τους 2.000 μαθητές Λυκείου συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της πόλης από νωρίς το πρωί και τουλάχιστον 8 Λύκεια δεν είχαν κανονικό πρόγραμμα την ημέρα.
Οι διαδηλωτές ξεκίνησαν την ημέρα κραυγάζοντας συνθήματα όπως "Darcos, t'es foutu la jeunesse est dans la rue" (Νταρκός είσαι τελειωμένος - η νεολαία είναι στους δρόμους), κάτω από πανώ που έγραφαν "non aux réformes bidons" (όχι στις μεταρρυθμίσεις - απάτες) σε ένα μπλοκ που φαίνονταν οπαδοί του Nouveau parti anti-capitaliste (NPA)."Θέλουν να περάσουν από τις 35 ώρες τη βδομάδα στις 27 ώρες περίπου,είναι απαράδεκτο, ήδη έχουμε πρόβλημα να ολοκληρώσουμε την ύλη, ζητούμε την απόσυρση όλης της μεταρρύθμισης Darcos", δήλωσε ο Romain Pinsard, μαθητής Λυκείου στη Rennes.

Στη Nantes, περί τους χίλους μαθητές, που επρόκειτο να συγκροτηθούν σε γενική συνέλευση αργότερα το πρωί, αποφάσισαν τελικά να κατέβουν σε πορεία στο κέντρο της πόλης. Περίπου δεκαπέντε Λύκεια ήταν κατηλειμμένα το ίδιο πρωί από μαθητές της πόλης που εναντιώνονται στις μεταρρυθμίσεις Darcos.

Le telegramme de Brest, 10/12/2008.

Dogma security

...είναι το ποιητικό όνομα του συνεργάτη της Port world logistics, που έχει συμβόλαιο για την απρόσκοπτη μεταφορά υλικού από το Πακιστάν στις κατοχικές δυνάμεις του Αφγανιστάν.

Το τέρμιναλ χτυπήθηκε από μονάδες Ταλιμπάν. Η ένταση στην περιοχή αυξάνεται, βδομάδα τη βδομάδα...

Brown motion vs red action

Ενωμένη Ευρώπη - 24/11/2008.

Έκδηλη πλέον η διαφωνία μεταξύ της γ.γ. του ΚΚΕ και του Βρετανού πρωθυπουργού. Όπως ισχυρίστηκε η πρώτη, στην Προταση Νομου « Για την προστασία του λαϊκού εισοδήματος την κατάργηση της έμμεσης φορολογίας στο πετρέλαιο θέρμανσης και στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και την κατάργηση των διοδίων» που κατατέθηκε στη Βουλή των Ελλήνων στις 31/10/2008 και συνυπογράφεται από τα υπόλοιπα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός της,

Το εισόδημα των λαϊκών στρωμάτων δεν πλήττεται μόνον από την ακρίβεια και την καθήλωση των εισοδημάτων, αλλά και από την συνεχή φορολογική επιβάρυνση με τους άμεσους και κυρίως τους έμμεσους φόρους, όπως για παράδειγμα με τον ΦΠΑ και μια σειρά άλλους ειδικούς φόρους που καλούνται να πληρώσουν.
Αντίθετα, η συνεχής μείωση της φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων, τόσο από την σημερινή κυβέρνηση όσο και από τις προηγούμενες, παρά την συνεχή διεύρυνση της κερδοφορίας τους, παίρνει διαστάσεις σκανδάλου.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, το ΚΚΕ παίρνει την πρωτοβουλία με την παρούσα πρόταση νόμου, να προτείνει την κατάργηση της έμμεσης φορολογίας στα βασικά είδη που είναι απαραίτητα για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, αλλά και την κατάργηση των διοδίων.

[...]

Οι απώλειες που θα επέλθουν στα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού από τα παραπάνω μέτρα μπορούν να καλυφθούν από την αύξηση των συντελεστών φορολογίας των κερδών των επιχειρήσεων, από την επιβολή έμμεσης φορολογίας στα ναυτιλιακά καύσιμα, από την αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ για τα είδη πολυτελείας και πλουτισμού, από την αύξηση της φορολογίας της μεγάλης κινητής και ακίνητης περιουσίας.

Από τη μεριά του, ο Γκόρντον Μπράουν τόνισε σήμερα το πρωί απευθυνόμενος στην C(onfederation of) B(ritish) I(ndustry) conference οτι οι έκτακτες συγκυρίες απαιτούν έκτακτη δράση . Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, η προκαταρκτική έκθεση για τον προϋπολογισμό του Ηνωμένου Βασιλείου, που δημοσιοποιείται σε λίγες ώρες (24/11, 17:30 ώρα Ελλάδας) προβλέπει (έκτακτη, προσωρινή) μείωση του ΦΠΑ από 17,5 σε 15%, καθώς και άυξηση της φορολογίας υψηλών εισοδημάτων (άνω των £150000) από 40 σε 45%.

Επισημαίνεται πάντως οτι ενδελεχής δημοσιογραφική έρευνα θα απαιτηθεί για να προσδιοριστεί καταπόσο τα υπόλοιπα ελληνικά κόμματα συμφωνούν με την συντηρητική αντιπολίτευση του Βρετανού πρωθυπουργού, με τον ίδιο ή με το τρίτο κόμμα της πολιτικής σκηνής της Βρετανίας, αυτό των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, οι οποίοι διαφωνούν και δίνουν βάρος στο να κλείσουν τα "παραθυράκια" των φοροαπαλλαγών.

Η γοητεία του κλασσικού

Συνέντευξη του επίτιμου στον Andrea Cangini για το "Quotidiano nazionale" (Il Giorno/Il Resto del Carlino/La Nazione), 23/10/2008. (New link 27/12/2017.) Ζητώ συγνώμη για τις αδυναμίες της μετάφρασης, που είναι πρόχειρη και από δεύτερο χέρι (αγγλικά). Κείμενο βασισμένο στη συνέντευξη δημοσιεύτηκε, με καθυστέρηση, στη γαλλική Libération της 21/11/2008. Το πρωτότυπο κείμενο εδώ (credits: HerrK)
Πρόεδρε Cossiga, νομίζετε οτι ο Berlusconi το παρατράβηξε με την απειλή χρήσης δύναμης των μονάδων Δημόσιας Τάξης εναντίον των φοιτητών;
Εξαρτάται: αν πιστεύει οτι είναι ο Πρωθυπουργός ενός δυνατού Κράτους, τότε όχι, είχε δίκιο. Αλλά καθώς η Ιταλία είναι ένα Κράτος αδύναμο, καθώς η αντιπολίτευση δεν είναι πλέον μονολιθική όπως ήταν κάποτε το Ιταλικό ΚΚ, αλλά το ψόφιο Δημοκρατικό Κόμμα, φοβάμαι οτι τα λόγια του δεν θα συνοδευθούν από πράξεις και οτι Berlusconi απλώς θα καταλήξει με αυγά στα μούτρα.

Τι θα έπρεπε να γίνει τώρα;

Εδώ που φτάσαμε, ο Maroni θα έπρεπε να κάνει ο,τι εγώ όταν ήμουν υπουργός Εσωτερικών.

Τι δηλαδή;
Καταρχήν, ν'αφήσει ήσυχους τους μαθητές του Γυμνάσιου... φαντάζεστε τι θα συμβεί αν ένα δεκάχρονο παιδί σκοτωθεί ή τραυματιστεί σοβαρά...

Ενώ οι φοιτητές;






Αφήστε τους να κάνουν ο,τι θέλουν. Αποσύρετε την αστυνομία από τους δρόμους και τα πανεπιστήμια, διαβρώστε το κίνημα βάζοντας προβοκάτορες έτοιμους για τα πάντα, και αφήστε τους διαδηλωτές για καμμιά βδομάδα, να σπάνε καταστήματα, να καίνε αυτοκίνητα και να δημιουργούν χαμό στους δρόμους.

Και μετά;

Τότε, με την κοινή γνώμη στο πλευρό σας, ο ήχος των σειρήνων των ασθενοφόρων θα πνίξει τις σειρήνες της αστυνομίας και των καραμπινιέρων.

Με ποιά έννοια;

Με την έννοια οτι οι δυνάμεις του νόμου και τις τάξης θα σφαγιάσουν τους διαδηλωτές ανελέητα και θα τους στείλουν στο νοσοκομείο δεν θα δείξουν οίκτο και θα τους στείλουν όλους στο νοσοκομείο[*]. Μην τους συλλάβετε - οι δικαστές θα τους απελευθερώσουν αμέσως σε κάθε περίπτωση... βαράτε τους αλύπητα και ξυλοφορτώστε και τους δασκάλους τους που τους ξεσηκώνουν μαζί.

Και τους δασκάλους;
Πάνω απ'όλα τους δασκάλους. Όχι τους γηραιότερους βέβαια, τα νέα κορίτσια όμως ναι, και αυτά. Έχετε ιδέα της σοβαρότητας αυτού που συμβαίνει; Υπάρχουν δάσκαλοι που προσηλυτίζουν τα παιδιά και τα ενθαρρύνουν να διαδηλώνουν - αυτό είναι εγκληματική συμπεριφορά!

Αλλά συνειδητοποιείτε τι θα πουν στην Ευώπη αν γίνει κάτι σαν αυτό που προτείνετε; "Ο φασισμός επιστρέφει στην Ιταλία", θα πουν.
Τριχες, αυτός είναι ο δημοκρατικός δρόμος - να σβηστεί η φλόγα πριν απλωθεί η πυρκαγιά.

Ποιά πυρκαγιά;
Δεν υπερβάλλω όταν λέω οτι πραγματικά πιστεύω οτι η τρομοκρατία θα επιστρέψει να αιματοκυλίσει τους δρόμους της χώρας. Και δεν θέλω ο κόσμος να ξεχνά οτι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες δε γεννήθηκαν στα εργοστάσια, αλλά στα πανεπιστήμια. Και οτι τα συνθήματα που χρησιμοποιούσαν, είχαν χρησιμοποιηθεί προηγουμένως από το φοιτητικό κίνημα και τα συνδικάτα της αριστεράς.

Οπότε πιστεύετε οτι η ιστορία είναι δυνατόν να επαναληφθεί;
Δεν είναι απλώς δυνατόν είναι πιθανόν. Γι αυτό λέω: ας μην ξεχνάμε οτι οι Ε.Τ. γεννήθηκαν γιατί η φλόγα δεν έσβησε στην ώρα της.


Ο ηγέτης του ΔΚ Veltroni είναι με τους διαδηλωτές.
Κοιτάξτε, ειλικρινά δε βλέπω τον Veltroni να βγαίνει στους δρόμους και να ρισκάρει να σπάσει το κεφάλι του. Είναι πιθανότερο να τον δείτε σε κανένα ιδιωτικό κλαμπ στο Σικάγο, να χειροκροτεί τον Obama.

Βέβαια, δε θα πάρει τους δρόμους με κανένα ραβδί στα χέρια, αλλά πολιτικά...
Πολιτικά, κάνει το ίδιο λάθος που έκανε το Ιταλικό ΚΚ όταν είχαν αρχίσει οι φασαρίες: υποστήριξε το κίνημα, αυταπατώμενος οτι θα μπορέσει να το ελέγξει, αλλά όταν έγινε κι ο ίδιος στόχος, όπως αναμενόταν να συμβεί, μετάνοιωσε. Η λεγόμενη σκληρή γραμμή που υιοθέτησε ο
Andreotti, ο Zaccagnini κι εγώ είχε προταθεί από τον Berlinguer... Αλλά σήμερα έχουμε το ΔΚ, ένα εκτόπλασμα που καθοδηγείται από άλλο εκτόπλασμα. Κι αυτός είναι ένας άλλος λόγος για τον οποίον ο Berlusconi θάπρεπε να είναι πιό προσεκτικός.

[*] Απόδοση σύμφωνα με το αυθεντικό ιταλικό κείμενο (σβησμένη η μετάφραση από το αγγλικό κείμενο). Ευχαριστώ τον ανώνυμο σχολιαστή για την επισήμανση, όπως και για τη διόρθωση που ήδη έχει γίνει στη φράση με κόκκινο.

UPDATE 12/12: Οι δηλώσεις Cossiga έγιναν η αφορμή να κατατεθεί από τον Giusto Catania η παρακάτω ερώτηση προς την ευρωπαϊκή επιτροπή :

Σε συνέντευξη που έδωσε στις 23 Οκτωβρίου στην εφημερίδα «Il Resto del
Carlino», ο Francesco Cossiga, πρώην Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας, πρώην
Πρόεδρος της Γερουσίας, πρώην Πρωθυπουργός και πρώην υπουργός Εσωτερικών, καθώς και ισόβιος γερουσιαστής, προέβη σε ορισμένες δηλώσεις που προξενούν ανησυχία και διαγράφουν μια πραγματική αντιδημοκρατική και βίαιη στρατηγική καταστολής της δημοκρατικής αντιπαράθεσης που εκφράζεται με ελεύθερες και ειρηνικές διαδηλώσεις. Στη συνέντευξη (η οποία επισυνάπτεται πλήρης) ο πρώην υπουργός Εσωτερικών συνιστά στον σημερινό ομόλογό του να «πράξει αυτό που έπραξα εγώ όταν ήμουν υπουργός Εσωτερικών», δηλαδή «να εισχωρήσει στο κίνημα με μυστικούς πράκτορες» και να αφήσει έτσι τους διαδηλωτές να περάσουν «δια πυρός και σιδήρου την πόλη». Στη συνέχεια δηλώνει ότι οι αστυνομικές δυνάμεις «δεν πρέπει να δείξουν οίκτο» και «να τους στείλουν όλους στο νοσοκομείο», «να τους ξυλοκοπήσουν και να ξυλοκοπήσουν και τους καθηγητές που τους υποθάλπουν».
Από το ύψος του σημερινού του αξιώματος, ο γερουσιαστής Cossiga δεν αποδεικνύει απλώς ότι είναι ένα αντιδημοκρατικό στοιχείο στα ιταλικά δημοκρατικά όργανα,
χωρίς κανέναν σεβασμό για το κράτος δικαίου, αλλά και ότι υπήρξε ένας υπουργός Εσωτερικών που υπέθαλψε τις κοινωνικές συγκρούσεις και τη βία και μάλιστα σε μια πολύ ευαίσθητη ιστορική περίοδο για την Ιταλία (την περίοδο της απαγωγής Μόρο και της τρομοκρατίας). Υπάρχουν εξάλλου σαφείς αποδείξεις της εφαρμογής αυτής της θεωρίας το 1977, όταν διατελούσε υπουργός Εσωτερικών. Οι πολλοί και σημαντικοί θεσμικοί ρόλοι που κατέλαβε εκτείνονται σε μια σημαντική χρονική περίοδο (από το 1976έως το 1992) για την ιστορία της Ιταλικής Δημοκρατίας καιτον καθιστούν έναν από τους πρωταγωνιστές αυτής της περιόδου. Τέλος, η εφαρμογή του εγκληματικού αυτού σχεδίου γίνεται εύκολα αντιληπτή και στην αντιμετώπιση της Αντιδιάσκεψης της Γένοβας (G8) το 2001.
Δεν θεωρεί η Επιτροπή ότι τέτοιες δηλώσεις από έναν σημαντικό πρωταγωνιστή της ιταλικής πολιτικής ζωής είναι επικίνδυνες και μπορούν να προτρέψουν σε πράξεις βίας και καταστολής της κοινωνικής αντιπαράθεσης; Δεν θεωρεί ότι η σημερινή κατάσταση στις μεγάλες φοιτητικές και κοινωνικές διαδηλώσεις μπορεί να αντιμετωπιστεί με επικίνδυνο για τα θεμελιώδη δικαιώματα τρόπο; Τέλος, δεν θεωρεί η Επιτροπή ότι θα ήταν σκόπιμο να διεξαγάγει μια εμπεριστατωμένη ανάλυση της σχετικής κατάστασης στην Ιταλία και ειδικότερα όσον αφορά τις μεθόδους αντιμετώπισης των κοινωνικών συγκρούσεων εκ μέρους της εκτελεστικής εξουσίας;

Είναι βέβαια λίγο γελοίο να εγκαλείται ο επίτιμος κυρίως για το οτι ομολόγησε ὀσα ομολόγησε, αλλά μια ενδεχόμενη απάντηση της κοιναγορίτικης επιτροπής, θα έχει πλάκα...
Η είδηση από σχόλιο του Darthiir the Abban στο "ιστολόγιο".

Go(o)dfellas

Ευχόμαστε στον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ, να ζήσει, και να χειριστεί με σοφρωσύνη την παγκόσμια υποχώρηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, για τον οποίον ευχόμαστε νέες, αμετάκλητες ήττες.

Μύθοι και φαινόμενα της δημιουργίας της κρίσης (συνέχεια)

Η περιγραφή του χαρακτήρα και του ειδικού ρόλου των Government Sponsored Enterprises (GSE) στη στεγαστική πίστη στις ΗΠΑ ξεφεύγει από τα πλαίσια του σημειώματος - ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει εδώ για λεπτομέρειες. Ας συγκρατήσουμε οτι πρόκειται για οργανισμούς με ιδιωτικά κεφάλαια που παρέχουν ασφάλειες για στεγαστικά δάνεια με κάποιου είδους κυβερνητική εγγύηση. Οι οργανισμοί αυτοί ιστορικά προήλθαν από το στενό δημόσιο τομέα και η χρηματοδότησή τους γινόταν μέσω του προϋπολογισμού των ΗΠΑ.

Τα στεγαστικά ενυπόθηκα δάνεια στις ΗΠΑ χωρίζονται χοντρικά σε τρεις κατηγορίες. Αυτές δεν αντιστοιχούν άμεσα στον πραγματικό βαθμό της πιστοληπτικής ικανότητας του δανειολήπτη, αλλά στον τύπο της ασφάλειας του δανείου και κατά συνέπεια στους όρους του.

Τα "καλά" (A-paper ή Agency mortgages) είναι αυτά που εγγυώνται οι GSE και οι λήπτες τους πληρούν ορισμένα αυστηρά κριτήρια, χονδρικά τα εξής:
1) Απόδειξη εισοδημάτων (εφορία, δελτίο μισθού) και περιουσιακών στοιχείων, τέτοιων που το χρέος ν'αντιστοιχεί σε το πολύ 35% των εισοδημάτων
2) Συνεισφορά τουλάχιστο 20% της αξίας του ακινήτου από το δανειολήπτη
3) Καλή προϊστορία δανειοληψίας (που προκύπτει από κάποιες τυποποιημένες μεθοδολογίες αξιολόγησης των credit records του δανειολήπτη)
4) Πλαφόν στο ύψος του δανείου (γύρω στα 420000$ για απλή οικογενειακή κατοικία)

Μια δεύτερη κατηγορία δανείων, τα Alt-A mortgages είναι αυτά που δεν πληρούν όλους τους παραπάνω όρους. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον το μέρος τους που έλαβαν όσοι δεν πληρούν το 1), δηλ. δεν αποδεικνύουν τα περιουσιακά τους στοιχεία και τα εισοδήματά τους, και αντί γι αυτό κάνουν μια υπεύθυνη δήλωση ή καταθέτουν μια επιστολή του λογιστή τους (τα λεγόμενα low doc mortgages).

Η τρίτη κατηγορία, τα λεγόμενα subprimes, αφορούν ακόμα μεγαλύτερες αποκλίσεις από τη συμόρφωση με τα 4 κριτήρια. Τυπικές περιπτώσεις αφορούν δανειολήπτες με προσωπική χρεωκοπία κατά το παρελθόν, πολύ χαμηλό εισόδημα σε απόλυτες τιμές κτλ. Συχνά, καμμία τεκμηρίωση δεν χρειάζεται για τη λήψη ενός τέτοιου δανείου.

Σημειώνουμε εδώ οτι
α) συχνά το ίδιο πρόσωπο μπορεί να έχει λάβει ενυπόθηκα δάνεια περισσότερων κατηγοριών, διαδοχικά ή και ταυτόχρονα.
β) υπάρχει τεράστια ποικιλία στον τύπο εξυπηρέτησης και τον τύπο του δανεισμού, ειδικά στα alt-a και τα subprimes. Το πιό εξωτικό φαίνεται οτι είναι το δάνειο αρνητικής απόσβεσης, όπου αν μια δόση δεν πληρώνεται καθόλου ή εξυπηρετείται μερικώς, παρέχεται το υπόλοιπο αυτόματα ως έξτρα δάνειο...

Συντηρητικά, "ασφαλή" δάνεια λοιπόν υπήρχαν. Οι GES τα ασφάλιζαν και το σύστημα φαινόταν να λειτουργεί με επιτυχία. Ωστόσο, μεγάλη κατηγορία του πληθυσμού είχε υπερβολικά χαμηλά και υπερβολικά αβέβαια εισοδήματα ώστε να μπορεί να καταναλώσει αλά αμερικάνικα, ακόμη και για να μπορεί να προσπελάσει το όνειρο της ιδιόκτητης κατοικίας. Δεν είναι μόνο το εκρηκτικό κοινωνικό πρόβλημα που θα αντιμετώπιζαν οι ΗΠΑ αν απέκλειαν με εξωοικονομικά μέσα το τμήμα αυτό του πληθυσμού από τη στέγη. Είναι και οτι η κρίση θα ερχόταν μια ώρα αρχύτερα, από τη μείωση της ζήτησης. Η χαλάρωση των κανόνων δανεισμού ήταν λοιπόν μονόδρομος, και η δημιουργία μιας δεύτερης αγοράς πιό χαλαρών δανείων η μόνη λογική λύση.

Όταν γιγάντωνε αυτή η αγορά, οι ψευτοηθικολόγοι της σοσιαλδημοκρατίας που καταριώνται τώρα την απληστεία των γιάπηδων (και παραδόξως δεν ζητούν ευθύνες πχ από τους μετόχους των κεφαλαίων που χειριζόταν όλο αυτό το προσωπικό, με ρητή εντολή για μέγιστα κέρδη), εκστασιάζονταν με το "μάγο Γκρήνσπαν"...

Η αβεβαιότητα των εισοδημάτων επέτεινε την κρίση "εξ επαγωγής" ως εξής: λόγω αυτής, οι τράπεζες παρείχαν κίνητρα (μικρές ή καθόλου ποινές) για την ταχύτερη αποπλήρωση των στεγαστικών. Πράγματι, μετά την καλή συγκυρία των τελευταίων χρόνων, παρατηρήθηκε κύμα αποπλήρωσης το 2003, με αποτέλεσμα οι τράπεζες να κυνηγάν καινούργιους πελάτες για τη διασφάλιση της κερδοφορίας τους, και να παίρνουν - αναγκαστικά - μεγαλύτερα ρίσκα. Η ουσιαστική μείξη των δύο αγορών επήλθε λοιπόν ως μηχανική συνέπεια της επιδίωξης μεγιστοποίησης των κερδών, και των διαδοχικών μέτρων απελευθέρωσης της αγοράς που είχαν έλθει να υποστηρίξουν αυτήν την κίνηση. Πολύ απλά, αν κάποιος αρνιόταν ν'αγοράσει προϊόντα βασισμένα σε σαμππράιμς, έχανε - κι όποιος έχανε θα έβλεπε και τα κεφάλαιά του να μεταναστεύουν, δηλαδή ν'αδυνατίζει η θέση του, θα έπεφτε σε κρίση ή/και θα εξαγοραζόταν από κάποιον με ισχυρότερη θέση και καλύτερη κερδοφορία χάρις ακριβώς στην αντίπαλη στρατηγική. Αυτό αφορά εξίσου και τις GES.

Οι "αρχικές συνθήκες" λοιπόν, για να πάρουμε τα πράγματα περίπου από "το σπάσιμο της φούσκας" του NASDAQ, μπορούν να κωδικοποιηθούν ως εξής:

α) πάγια πολιτική ενθάρρυνσης των νοικοκυριών για απόκτηση κατοικίας (έκπτωση από το φορολογητέο εισόδημα των τόκων και ίσως μέρος του στεγαστικού δανείου)

β) αβεβαιότητα και χαμηλά εισοδήματα για σημαντικό μέρος του πληθυσμού, αλλά με αισιόδοξες προοπτικές χάρις στους ψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας, ιδιαίτερα το αναπτυξιακό μπουμ ορισμένων περιοχών.

γ) χαμηλές προσδοκίες μικροεπενδυτών για γρήγορα κέρδη από το χρηματιστήριο

δ) δυναμική αύξησης του πληθυσμού

ε) φθηνό χρήμα για δάνεια κατοικίας, χάρις στις πρακτικές τιτλοποίησης (δημιουργία δευτερογενούς αγοράς ασφαλειών ενυπόθηκων δανείων) που έλυσε το πρόβλημα της έλλειψης κεφαλαίων της δεκαετίας του '80 και των αρχών του '90.

Είναι προφανές οτι η κωδικοποίηση αυτή συνιστά δραστική απλοποίηση των φαινομένων, ωστόσο αρκεί για να κατανοήσει κανείς τη δημιουργία ενός κύκλου "θετικής ανάδρασης" στην αγορά κατοικίας: τα νοικοκυριά ζητούσαν σπίτια, οι τράπεζες χρηματοδοτούσαν, οι κατασκευαστές παρέδιδαν, οι τράπεζες διεύρυναν την προσφορά τους αφού η μπίζνα ήταν κερδοφόρα, οι κατασκευαστές ανέβαζαν τις τιμές αφού υπήρχε φτηνό χρήμα (κι έχτιζαν κι άλλο για να προλάβουν τη ζήτηση), πράγμα που ικανοποιούσε και τους αγοραστές αφού ανέβαινε η αξία του ακινήτου τους, αυτό προσέλκυε κι άλλα νοικοκυριά που ζητούσαν κι άλλα σπίτια κοκ.

Ο ρυθμός διεύρυνσης του κύκλου αντιστοιχούσε περίπου στο ρυθμό αύξησης της μέσης τιμής ανά "μονάδα" κατοικίας.

Στο προηγούμενο σημείωμα, στηρίχθηκε η άποψη οτι αυτό που αρχικά έριξε τις τις τιμές, ήταν η υπερπροσφορά κατοικίας.

Πώς όμως η πτώση των τιμών επέδρασε κατόπιν στο σύνολο του κύκλου;
Όπως παρατηρούμε στο παρακάτω διάγραμμα, η απότομη αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών δανείων κατοικίας (στις ΗΠΑ καταγράφονται ως τέτοιες όσες καθυστερούνται πάνω από 90 μέρες από την ημερομηνία της απαίτησης) ξεκινάει λίγο πριν την αύξηση της ανεργίας, και μάλιστα από την εποχή όπου αυτή βρισκόταν ακόμη σε φθίνουσα δυναμική.

Αντίθετα, η τρέχουσα μείωση των τιμών και η αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών συμβαίνουν σχεδόν συγχρονισμένα:

Υποθέτουμε λοιπόν εκτός από τις πάμπολλες προσωπικές τραγωδίες που κρύβονται πίσω από τις αδυναμίες εξυπηρέτησης δανείων, ένας επιπλέον παράγοντας ήταν και η ορθολογική απόφαση όσων βρέθηκαν σε αρνητική ισοτιμία (δηλ. με δανειακές υποχρεώσεις μεγαλύτερες από την αξία του ακινήτου για το οποίο χρεώθηκαν), να εγκαταλείψουν την αποπληρωμή με συνέπεια να περιέλθει η υποθηκευμένη κατοικία στην τράπεζα. Δημιουργήθηκε έτσι ένα είδος θετικής ανάδρασης για τον αντίστροφο κύκλο, αυτόν της μείωσης των τιμών: περισσότερα σπίτια στις τράπεζες, σημαίνει περισσότερα σπίτια απούλητα, άρα νέα υπερπροσφορά και συνεπώς νέα πτώση τιμών...

Η υπόθεση αυτή ενισχύεται από τα δεδομένα του παρακάτω διαγράμματος:

Παρατηρούμε οτι η αύξηση των ληξιπρόθεσμων ξεκινά την ίδια περίοδο για τα Agency και για τα subprime mortgages, και είναι φυσικά υψηλότερη στα δάνεια με μεταβλητό επιτόκιο, που ακριβαίνουν περισσότερο την ίδια περίοδο.

Η ιστορία αυτή θα ήταν συνηθισμένη, αν δεν έφερνε πίσω της το βυθισμένο μέρος του παγόβουνου, τους τίτλους των ασφαλειών των δανείων και τα τριτογενή και παράγωγα προϊόντα που συνδέονται με αυτούς (ας μας συχωρεθεί ξανά η λειψή γνώση της σχετικής αργκό). Για του λόγου το αληθές, τα παρακάτω διαγράμματα είναι αρκετά διαφωτιστικά:

Τα ποσοστά των ληξιπρόθεσμων είναι σημαντικά χαμηλότερα για δάνεια που στηρίζονται από τις GSE σε σχέση με τα υπόλοιπα. Η κατάρρευση των δύο "γιγάντων" λοιπόν, δεν οφείλεται στα δάνεια που ασφάλισαν, αλλά στα λοιπά προϊόντα που αγόρασαν από τρίτους...

Έτσι λοιπόν τα φαινόμενα της δημιουργίας της τρέχουσας κρίσης, αν εξεταστούν έστω και αποσπασματικά, αλλά με προσήλωση στα γεγονότα, δείχνουν οτι η πραγματική αμερικανική καπιταλιστική οικονομία, με τις τόσες συμφύσεις κράτους και κεφάλαιου, τους πολύπλοκους ρυθμιστικούς μηχανισμούς, τη σοφή πολιτική αποφυγής της κοινωνικής έκρηξης και εγγύησης του δικαιώματος συμμετοχής στο αμερικανικό όνειρο, είναι σήμερα άρρωστη όχι από την αφροσύνη και την ανευθυνότητα όσων κρατούν το τιμόνι της, αλλά από την απλή λειτουργία της, σύμφωνα με τους αναπόδραστους νόμους που τη διέπουν.

Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε (πιθανότατα) θα είναι η τελευταία. Κάθε κρίση δε, καταλήγει στο να φέρει στο προσκήνιο τη συμπυκνωμένη οικονομία, την πολιτική.

Σε αυτό το πλαίσιο βέβαια κινούμαστε σήμερα. Η πολιτική επεμβαίνει, για να ξαναβάλει μπροστά τους απορρυθμισμένους κύκλους, ενισχύοντας τον κρατικομονοπωλιακό χαρακτήρα του συστήματος, βαθαίνοντας άλλες κόντρες και βάζοντας την ανθρωπότητα σε νέες περιπέτειες.

Ακούγονται ξύλινα όλ'αυτά; Φοβάμαι οτι δε θα μπορέσει κανείς να ξεφύγει από αυτήν την ορολογία αν θέλει ν'ασχοληθεί με την πραγματικότητα. Δεν μπορούσε ποτέ άλλωστε, ήδη από τις αρχές του "μικρού εικοστού αιώνα".

(Ορισμένοι καμώνονται οτι ανακαλύπτουν σήμερα τον κρατικομονοπωλιακό χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλισμού: είναι που δεν θέλουν να θυμούνται ούτε καν την πρόσφατη κρίση των Savings&Loan associations - την αρχή της δεκαετίας του 1990 - που είχε ξεπεραστεί με την πληρωμή 325 δις $ από την αμερικανική κυβέρνηση, που πέρασαν στο έλειμμα του προϋπολογισμού και πληρώθηκαν από τον αμερικανό φορολογούμενο είτε άμεσα είτε με επιβάρυνση του δανειακού κόστους).

Αλλά ας περάσουμε στην εξέταση των μέτρων που λαμβάνουν κυβερνήσεις και κεντρικές Τράπεζες για τη σημερινή παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, που διαφέρει τάξεις μεγέθους σε καθολικότητα, εξάπλωση και σημασία από την τοτινή.

Μύθοι και φαινόμενα της δημιουργίας της κρίσης

Είναι βέβαιο οτι δε θα χρειαστεί κανείς να περιμένει ώστε να δημιουργηθεί η αναγκαία «ιστορική απόσταση», για να μπορέσει ν’ανιχνεύσει το χρόνο εκδήλωσης της τρέχουσας κρίσης: είναι ήδη γνωστό οτι, αν και μονιμοποιήθηκε στην ατζέντα της δημοσιογραφικής επικαιρότητας από το τέλος του καλοκαιριού του 2008, οι οικονομολόγοι των τραπεζών τη γνώριζαν τουλάχιστο από το 2006. Οι κρατικές υπηρεσίες πληροφοριών της υπερδύναμης, από το 2004. Οι κοινωνιολόγοι, από ακόμη νωρίτερα.

Έπρεπε όμως να περιμένουμε μέχρι τα μέσα του Σεπτέμβρη 2008, για να δούμε τον παροξυσμό της, που σηματοδοτήθηκε από τη χρεωκοπία της Lehman Brothers κι έκανε πλανητάρχες, θησαυροφύλακες, βαλέδες και λακέδες να τρέχουν σαν αποκεφαλισμένα κοτόπουλα και ν’αποφασίζουν και να εφαρμόζουν σχέδια που ποδοπατούν τα ιερά και τα όσια του μέχρι τότε τηρούμενου νεοφιλελεύθερου δόγματος.

Έκτοτε, η ταχύτητα των εξελίξεων είναι τέτοια, που ήταν φυσικό να δημιουργήσει αρχικά ένα κενό ιδεολογικής τεκμηρίωσης, δικαιολόγησης, ερμηνείας, ακόμα και απλής εκλογίκευσης των κρατικών αποφάσεων για τις σημαντικότερες οικονομίες του παγκόσμιου καπιταλισμού. Παρ’όλ’αυτά, οι οπαδοί του καπιταλιστικού συστήματος, είτε νεοφιλελεύθερης είτε σοσιαλδημοκρατικής κοπής, θορυβούν καθημερινά στο δημόσιο χώρο με άρθρα, αναλύσεις, θέσεις περί κρίσης – με κοινό χαρακτηριστικό την αποδέσμευση από οποιαδήποτε υποχρέωση λογικής συνέπειας, πράγμα θεμελιωδώς αναγκαίο, δεδομένης της αβεβαιότητας που υπάρχει για το ποία θα είναι τα αμέσως επόμενα «έκτακτα» μέτρα που θα κληθούν να δικαιολογήσουν/αναλύσουν.

Η χαρά κάθε λογικού ελεύθερου πνεύματος θα ήταν να επισημάνει και να κριτικάρει αυτές τις αντιφάσεις. Κάτι τέτοιο όμως θα ταίριαζε μάλλον σε εξωτερικούς παρατηρητές των παγκόσμιων εξελίξεων, που αγγίζουν όλους μας. Όσοι λοιπόν ζούμε την κρίση από την πλευρά της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας, των εργαζομένων, ενδιαφερόμαστε πιό πολύ να κατανοήσουμε τα συγκεκριμένα αίτια και το μηχανισμό εκδήλωσης της κρίσης αυτής. Η εγκυρότητα των όσων λέγονται και γράφονται για την κρίση, θα μπορούσε κατόπιν εύκολα ν’αποτιμηθεί στο φως μιας τέτοιας εξέτασης, για την οποία είναι αρκετή η αρετή της στοιχειώδους φιλαλήθειας.

Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα στοιχειώδη:

• είναι κοινά παραδεκτό οτι το φαινόμενο της τρέχουσας κρίσης, εκδηλώθηκε καταρχήν ως κατάρρευση της αγοράς ακινήτων και πιό συγκεκριμένα της αγοράς κατοικίας στις ΗΠΑ, που προκάλεσε κρίση στις Τράπεζες με ενεργητικά που εξαρτώνταν από την αγορά αυτή (στεγαστικά δάνεια και σχετικά προϊόντα – ασφάλειες δανείων, «δευτερογενείς» αξίες κτλ – ας μας συχωρεθεί η λειψή γνώση της σχετικής αργκό.)
• Σε δεύτερη φάση, το φαινόμενο εξελίχθηκε σε ντόμινο χρεωκοπιών ασφαλιστικών και πιστωτικών οργανισμών, με επαγόμενο χαρακτηριστικό την γενικευμένη αδυναμία εκτίμησης της ποιότητας των κεφαλαίων τους, πράγμα που έφερε με τη σειρά του δυσπιστία στις αγορές, που εκφράστηκε καταρχήν στο διατραπεζικό δανεισμό αλλά και στην επιχειρηματική και καταναλωτική πίστη – με τελική συνέπεια την ύφεση στην οικονομική δραστηριότητα.
• Σε αυτό το πλαίσιο λαμβάνουν χώρα οι μεγάλης κλίμακας οικονομικές παρεμβάσεις των κυβερνήσεων και των κεντρικών Τραπεζών, και εξαγγέλονται πρωτοβουλίες για νέο παγκόσμιο ρυθμιστικό πλαίσιο των καπιταλιστικών οικονομιών.

Πίσω στην αρχή λοιπόν:

Τα στατιστικά δεδομένα, οδηγούν στην υπόθεση εργασίας της υπερπροσφοράς στέγης: πράγματι, παρατηρούμε οτι ως ποσοστό του αμερικανικού ΑΕΠ, η κατασκευή κατοικιών περνά το 2006 από ελαφρά αυξανόμενο σε ισχυρά φθίνοντα ρυθμό, ενώ την περίοδο λίγο πριν τη μεταβολή του ρυθμού, αυξάνεται απότομα το ποσοστό των άδειων και προς πώληση σπιτιών.


Ακολουθώντας την μοντελοποίηση του [1], απ’όπου δανειζόμαστε και τα στοιχεία αυτού του σημειώματος (οι αντίστοιχες πηγές μπορεί να βρεθούν στο ίδιο άρθρο), μπορούμε να θεωρήσουμε κατά την περίοδο t το «επιθυμητό απόθεμα» σε κατοικίες Ht* ως πολυγραμμική συνάρτηση του πληθυσμού POPt και του κατακεφαλήν εισοδήματος Yt , με το συντελεστή α να εκφράζει το ποσοστό μετατροπής του εισοδήματος του πληθυσμού σε στέγη. Αυτή είναι κατά κάποιο τρόπο η απλουστευμένη αξιακή μορφή της κοινωνικής ζήτησης σε στέγαση, ανεξάρτητα από τις μορφές ικανοποίησής της. Υποθέτουμε οτι το μέσο μέγεθος νοικοκυριού δεν αλλάζει, τουλάχιστο σε αυτήν τη χρονική κλίμακα, όπως και οι τιμές. Η διαφορομορφή της πρώτης σχέσης, μας δίνει τη μεταβολή, χρόνο με χρόνο, του επιθυμητού αποθέματος κατοικιών ΔHt*, συναρτήσει της μεταβολής του πληθυσμού ΔPOPt και της μεταβολής του κατακεφαλήν εισοδήματος ΔYt.


Μπορούμε στη συνέχεια να περιγράψουμε πώς μεταβάλλεται το πραγματικό απόθεμα κατοικιών Ht, σε σχέση με το «επιθυμητό». Η εύλογη υπόθεση είναι οτι έχουμε μερική κάλυψη της απόκλισης από το επιθυμητό την προηγούμενη χρονιά (παράμετρος προσαρμογής γ), μερική κάλυψη του επιθυμητού της τρέχουσας χρονιάς (παράμετρος β) και μια συνιστώσα που εκφράζει την απαξίωση του αποθέματος της προηγούμενης χρονιάς (παράμετρος δ):


Η παράμετρος της απαξίωσης μπορεί να προσδιοριστεί από τα δεδομένα της στατιστικής υπηρεσίας, όπως και η ποσοστιαία μεταβολή του πληθυσμού (γύρω στο +1% την περίοδο 2000-2006 στις ΗΠΑ) και η ποσοστιαία μεταβολή του κατακεφαλήν εισοδήματος (+1,4%, την ίδια περίοδο). Μπορούμε λοιπόν να εκτιμήσουμε και τις υπόλοιπες παραμέτρους α, β, γ, ζητώντας την προσαρμογή μεταξύ των στατιστικών δεδομένων της κατασκευαστικής δραστηριότητας στον τομέα των κατοικιών, ως ποσοστό του ΑΕΠ ( ΔHt /GDPt όπου GDPt =POPtYt ), και του ιδίου ποσοστού όπως δίνεται από την παρακάτω εξίσωση, που παράγεται από τις δύο προηγούμενες:


Εδώ Δgdpt , Δpopt και Δyt σημαίνουν ποσοστιαίες μεταβολές του ΑΕΠ, του πληθυσμού και του κατακεφαλήν εισοδήματος αντίστοιχα.
Αν λοιπόν υπολογίσουμε τις τιμές των παραμέτρων ώστε να ταιρίαζει η καμπύλη μεταβολής αυτής της ποσότητας από το 1972 ώς το 2000, η τελευταία εξίσωση θα προέβλεπε για την περίοδο 2000-2006 περίπου 3,8% του ΑΕΠ των ΗΠΑ να πηγαίνει κάθε χρόνο σε κατασκευή κατοικιών. Η στατιστική όμως δίνει, για την ίδια περίοδο, 4,9%. Αυτή η απόκλιση εκφράζει ακριβώς την υπερπροσφορά κατοικίας στις ΗΠΑ από το 2000 ως το 2006 και επιβεβαιώνει την αρχική υπόθεση εργασίας.




Πριν λοιπόν από την κατάρρευση των σαμπ-πράιμ, πριν το ξέσπασμα της κρίσης που οδήγησε στη χρεωκοπία και την αδυναμία αποπληρωμής των στεγαστικών δανείων σημαντικού αριθμού νοικοκυριών, υπήρξε η υπερπροσφορά, που ορισμένοι αδιόρθωτοι, δογματικοί μαρξιστές επιμένουν να βλέπουν βαθύτερα, ως μορφή εκδήλωσης της υπερσυσσώρευσης.

Μένει τώρα να μάθουμε, γιατί και μέσω ποιών μηχανισμών η αγορά συμπεριφέρθηκε έτσι. Στον πιό ολοκληρωμένο καπιταλισμό, τι τους έπιασε να χτίζουν φρενιτωδώς σπίτια;

Η αποκλίνουσα από τη λογική συμπεριφορά, οφείλεται άραγε στη διαστροφή του πνεύματος του υγειούς καπιταλισμού από το λαϊκισμό των πολιτικών, όπως ισχυρίζονται οι πάλαι ποτε παραμυθάδες του νεοφιλελευθερισμού, ή μήπως στην παρά φύσιν ασέλγεια της Γουώλ Στρήτ στο κοινωνικό σώμα του φυσιολογικού καπιταλισμού , όπως ωρύονται οι ψευτοηθικολόγοι εντεταλμένοι της σοσιαλδημοκρατίας;
Ας συνεχίσουμε τη διερεύνηση των ευρημάτων και του ιστορικού.

[1] Luci Ellis, The housing meltdown: Why did it happen in the United States? BIS Working Papers No 259 , Sept. 2008.

Η ζωή των άλλων

Yamata...

Η χρεωκοπία της Yamato είναι εμβληματική της παγκοσμιότητας και της οικονομικής καθολικότητας της καλπάζουσας κρίσης. Οι ρυθμοί της όξυνσης της κρίσης είναι τέτοιοι που, Κράτος και Κεφάλαιο παίρνουν σπασμωδικές αποφάσεις μείζονος σημασίας χωρίς οι ιδεολογικοί και προπαγανδιστικοί μηχανισμοί τους να προφταίνουν να προετοιμάσουν στοιχειωδώς το έδαφος. Δρούμε τώρα εμείς, και βρείτε κάτι να τα μπαλώσετε, είναι η παραγελλιά.

Ο "πάπας" των Γάλλων οικονομολόγων Φιτουσί, μίλησε πρώτος πριν από λίγες βδομάδες για το ενδεχόμενο προσωρινής εθνικοποίησης ολόκληρου του τραπεζικού συστήματος στις βασικότερες (καπιταλιστικές οικονομίες), επικαλούμενος το "μίνι" ιστορικό προηγούμενο της Νότιας Κορέας τη δεκαετία του 90. Λίγες μέρες μετά, ο κ. Ντάρλιγκ (sic!) ανακοίνωνε τη μερική εθνικοποίηση του βρετανικού πιστωτικού συστήματος, ο κ. Πώλσον έσπευδε να σημειώσει οτι και το σχέδιο που φέρει το όνομά του τού παρέχει τη διακριτική ευχέρεια για παρόμοιες ενέργειες. Μέσα σε δέκα μέρες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έφτυσε πάνω στο προηγούμενο ανακοινωθέν της, εκτιμώντας πως, παρελθόντος του δεκαημέρου, κίνδυνος πληθωρισμού δεν υφίσταται και τα επιτόκια μπορούν να χαμηλώσουν.

Στην πουτινική καπιταλιστική Ρωσσία, ελέγχουν την πτώση του χρηματιστηρίου με... χάρτγουεαρ: κατεβάζουν το γενικό όποτε το πράγμα ξεφεύγει (πεντέξι φορές πρόσφατα), καλοβλέπουν δε την εξαγορά της Ισλανδίας, η οποία στα μάτια των βρετανών υποβαθμίζεται, από νατοϊκό εταίρο σε rogue state.

Στην Ευρώπη, ο καθένας είναι για τον εαυτό του. Στις ΗΠΑ, ούτε καν αυτό: κάποιοι ψελλίζουν οτι εκτός απ' τα subprimes, σάπια είναι κι άλλα τόσα alt-a mortages, δάνεια δηλαδή που συνάφθηκαν με τις τράπεζες μέσω ελευθεροεπαγγελματιών υπεργολάβων.

Τέτοια ακούει συνέχεια ο αναγνώστης αυτού του σημειώματος. Αντίθετα, δεν είναι τόσο εύκολο πράγμα να πέσει σε κάποια απόπειρα ψύχραιμης, ολοκληρωμένης και εμπεριστατωμένης ανάλυσης για τα τεκταινόμενα. Κι αυτό, παρά τις σχετικές προσφορές που του διαφημίζονται με φωνασκία και ενοχλητικότητα αντάξια των κραχτών μπροστά από τουριστοταβέρνες. Είναι κι αυτό ένα από τα παρεπόμενα της κρίσης: πολλά παραμύθια στα αζήτητα, πολλοί παραμυθάδες χωρίς δουλειά... γεμίσαμε "δοκιμαστικά" για τις νέες σκληρότατες οντισιόν. Γράφει λοιπόν ο κ. Φουκουγιάμα για την κρίση, μέχρι κι ο κ. Μίχας...
Καλή η διασκέδαση, και λίγη χαιρεκακία επιτρέπεται - αρκεί να μην τρώει πολύ χρόνο - αλλά πού θα διαβάσω κάτι σοβαρό για την κατάσταση; αναρωτιέται όποιος προσπαθεί να βγάλει μιαν άκρη. Έχουμε να προτείνουμε γι αυτό, μια δοκιμασμένη και ανατρεπτική λύση: ο καθένας να σκεφτεί από μόνος του για μια φορά, με βάση τα γεγονότα και τη θέση του σ'αυτά, οργανώνοντας τα ερωτήματά του, εκτιμώντας την αξιοπιστία όσων μιλούν τώρα, με βάση αυτά που έχουν ήδη διακινήσει και διακονήσει...

UPDATE 20/10 Είχαμε προειδοποιήσει από το προηγούμενο ποστ, οτι κυκλοφορεί η εκτίμηση περί ανεπαρκείας του πακέτου Πώλσον. Ιδού η επιβεβαίωση Θα έχουμε τη χαρά να επισημάνουμε κι άλλες επαληθεύσεις εκτιμήσεων που διατυπώθηκαν εδώ, αλλά σιγά-σιγά, histoire de faire durer le plaisir...

Κλικ για επίκαιρο άσμα

Big Apple is in the worm

Απορρίφθηκε από το αμερικανικό κογκρέσσο (κάτω Βουλή) το σχέδιο Πώλσον, κυρίως λόγω της ψήφου ρεπουμπλικάνων βουλευτών.

Ταυτόχρονα, ακούγεται όλο και περισσότερο οτι η παρέμβαση που προέβλεπε το σχέδιο είναι ήδη ανεπαρκής.

Μετά τη Wachovia στις ΗΠΑ, τη Bradford & Bingley στη Βρετανία, τη Fortis του Μπενελούξ, τη Hypo Real Estate στη Γερμανία, και (σχεδόν) τη γαλλο-βελγική Dexia, όλοι αναρωτιούνται ποιές θα είναι οι επόμενες χρεωκοπίες, και ποιά η πραγματική τάξη μεγέθους της κρίσης: μήπως αυτή του αμερικανικού χρέους;

(Ερώτηση του συντάκτη: και πότε θα γράψω αυτό το μπιλιέτο για την Οσσετία;...)

UPDATE 2/10, 06:05 GMT+1: Ψηφίστηκε από τη Γερουσία, 74-25, το σχέδιο με μερικές επουσιώδεις αλλαγές (κρατική εγγύηση για αποταμιεύσεις 250 χιλ. $ το κεφάλι, αντί για 100 στο αρχικό σχέδιο, φορολογικές βοήθειες σε μικροεπιχειρήσεις και - γενικότερα - θύματα τυφώνων, κάποια φιλολαϊκά φτιασιδώματα δηλαδή). Περνάει πάλι από την "κάτω Βουλή" Παρασκευή.
Εν τω μεταξύ, νέα ονόματα προστίθενται καθημερινά στη λίστα των "προβληματικών" ή στη λίστα των φημολογούμενων ως τέτοιων. Γράψτε εκεί τη γερμανική Dresner Bank, την άνευ συστάσεων General Motors...

Lehman Brothers

Κυκλοφόρησε η είδηση για κήρυξη χρεωκοπίας. Μα, τι κάνει το Κράτος;

UPDATE: Σώζει την AIG. Γενικά αυτές τις μέρες διοχετεύεται σε "προβληματικές" κάθε είδους, πακτωλός δισεκατομμυρίων "του φορολογούμενου πολίτη". Και έπεται συνέχεια...

(
Το μπλογκ έχει αναφερθεί εγκαίρως στις "τεκτονικές κινήσεις" στις οποίες υποβάλλει η τρέχουσα καπιταλιστική κρίση το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα. Θα ήταν ενδιαφέρον να επανέλθουμε στη συζήτηση, μετά το Φρέντυ, τη Φάνυ, την εξαγορά της Μέριλ Λύντς, τον "κουμπαρά" των δέκα μεγάλων τραπεζών(*), και πριν το Ουάσιγκτον Μούτουαλ.

(*)Bank of America, Citibank, Goldman Sachs, JPMorgan Chase, Merrill Lynch, Morgan Stanley, Barclays, Deutsche Bank, Crédit Suisse, UBS.
)

Richard Wright, 28/71943 - 15/9/2008

Matinée d'ivresse

Στον Τύπο διαβάζουμε οτι Δευτέρα πρωί τα βρήκαν οι δύο - ισομεγέθεις, όπως βεβαιώνει η τηλεοπτική εικόνα αλλά και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις - ηγέτες της Ευρώπης, Σαρκοζύ και Μεντβιέντεφ.

Καλά αυτοί. Τους υπόλοιπους, μας άφησαν με την απορία για τη διάρθρωση των σχέσεων συνεργασίας/πολέμου μεταξύ των "σταλινικών" του Πούτιν και των "τροτσκιστών" του Τσέινι. Κανένας Πάρβους του 21ου αιώνα, να πει κάτι να προκόψουμε;

Για αρχή, να ένας ορισμός του αιώνα αυτού: είναι όταν ο Καντάφι λέει για την ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, “I support my darling black African woman. I admire her and am very proud of the way she leans back and gives orders to the Arab leaders.”

PS: Με λύπη μου διαπιστώνω οτι αυτό το μπλογκ είναι αόρατο από τους έλληνες που τους συγκινεί ο Ρεμπώ - ή απλώς ανάξιο σχολιασμού...

Είχε γράψει λοιπόν ο Ποιητής, το περίφημο Matinée d'ivresse, ένα από σπαράγματα που αποτέλεσαν τις Illuminations, :

O mon Bien ! O mon Beau ! Fanfare atroce où je ne trébuche point ! Chevalet féerique ! Hourra pour l'oeuvre inouïe et pour le corps merveilleux, pour la première fois ! Cela commença sous les rires des enfants, cela finira par eux. Ce poison va rester dans toutes nos veines même quand, la fanfare tournant, nous serons rendus à l'ancienne inharmonie. O maintenant, nous si digne de ces tortures ! rassemblons fervemment cette promesse surhumaine faite à notre corps et à notre âme créés: cette promesse, cette démence ! L'élégance, la science, la violence ! On nous a promis d'enterrer dans l'ombre l'arbre du bien et du mal, de déporter les honnêtetés tyranniques, afin que nous amenions notre très pur amour. Cela commença par quelques dégoûts et cela finit, - ne pouvant nous saisir sur-le-champ de cette éternité, - cela finit par une débandade de parfums.

Rire des enfants, discrétion des esclaves, austérité des vierges, horreur des figures et des objets d'ici, sacrés soyez-vous par le souvenir de cette veille. Cela commençait par toute la rustrerie, voici que cela finit par des anges de flamme et de glace.

Petite veille d'ivresse, sainte ! quand ce ne serait que pour le masque dont tu as gratifié. Nous t'affirmons, méthode ! Nous n'oublions pas que tu as glorifié hier chacun de nos âges. Nous avons foi au poison. Nous savons donner notre vie tout entière tous les jours.

Voici le temps des Assassins.

Θερινά αναγνώσματα: ο Μανέ και η Νίνα 4

Μέχρι σήμερα συνεχίζεται το κρυφτούλι: ήταν παρών ο Μανέ στο Παρίσι, κατά τη διάρκεια της "αιματηρής εβδομάδας";

Henri Cartan 8/7/1904 - 13/8/2008

Ο γιός του γίγαντα Elie Cartan, κορυφαίος μαθηματικός, κακός πολιτικός, σπουδαίος άνθρωπος, έζησε ζηλευτή ζωή σε πλούτο εμπειριών και διάρκεια. Το ίχνος του στην επιστήμη θα είναι ορατό για κάμποσο καιρό ακόμα, έχοντας αφήσει ολόκληρη γενιά μαθηματικών "τέκνων", "εγγονών", "δισεγγόνων"...

Θερινά αναγνώσματα: ο Μανέ και η Νίνα 3

"Εργαστήρι εγκεφαλικού εκτροχιασμού"; Γλαφυροί οι αφοι Goncourt. Ξεμυαλιστήριο, θα λέγαμε σήμερα. Κάπου εκεί κυκλοφορούσε και ο Μανέ με τον Ντεγκά, τα "κομμούνια" κατά πώς συμβουλεύει μια κυρία καλής οικογενείας την κόρη της που είχε ιστορίες με τον Εντουάρ.

Στο σαλόνι της κ. Νίνα, που για άλλους δεν έχει κανένα και γι άλλους έχει πολλά και διαφορετικά ονόματα.
Μέρος Γ.

Θερινά αναγνώσματα: ο Μανέ και η Νίνα 2

Μα ποιά ήτο η Νίνα; Και γιατί την έκρυβαν;

Συνέχεια του προηγουμένου:

Θερινά αναγνώσματα: ο Μανέ και η Νίνα 1

Σας ενδιαφέρει ο Μανέ;
Ψάχνετε για θερινά αναγνώσματα;
Ακολουθεί σχετική προσφορά του μπλογκ: το αδημοσίευτο μέχρι σήμερα κείμενο του εκλεκτου φίλου, θα παρουσιαστεί εδώ σε δόσεις. Ζητώ συγνώμη για τις αδεξιότητες της μετάφρασης. Καλή ανάγνωση!