Ο "πάπας" των Γάλλων οικονομολόγων Φιτουσί, μίλησε πρώτος πριν από λίγες βδομάδες για το ενδεχόμενο προσωρινής εθνικοποίησης ολόκληρου του τραπεζικού συστήματος στις βασικότερες (καπιταλιστικές οικονομίες), επικαλούμενος το "μίνι" ιστορικό προηγούμενο της Νότιας Κορέας τη δεκαετία του 90. Λίγες μέρες μετά, ο κ. Ντάρλιγκ (sic!) ανακοίνωνε τη μερική εθνικοποίηση του βρετανικού πιστωτικού συστήματος, ο κ. Πώλσον έσπευδε να σημειώσει οτι και το σχέδιο που φέρει το όνομά του τού παρέχει τη διακριτική ευχέρεια για παρόμοιες ενέργειες. Μέσα σε δέκα μέρες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έφτυσε πάνω στο προηγούμενο ανακοινωθέν της, εκτιμώντας πως, παρελθόντος του δεκαημέρου, κίνδυνος πληθωρισμού δεν υφίσταται και τα επιτόκια μπορούν να χαμηλώσουν.
Στην πουτινική καπιταλιστική Ρωσσία, ελέγχουν την πτώση του χρηματιστηρίου με... χάρτγουεαρ: κατεβάζουν το γενικό όποτε το πράγμα ξεφεύγει (πεντέξι φορές πρόσφατα), καλοβλέπουν δε την εξαγορά της Ισλανδίας, η οποία στα μάτια των βρετανών υποβαθμίζεται, από νατοϊκό εταίρο σε rogue state.
Στην Ευρώπη, ο καθένας είναι για τον εαυτό του. Στις ΗΠΑ, ούτε καν αυτό: κάποιοι ψελλίζουν οτι εκτός απ' τα subprimes, σάπια είναι κι άλλα τόσα alt-a mortages, δάνεια δηλαδή που συνάφθηκαν με τις τράπεζες μέσω ελευθεροεπαγγελματιών υπεργολάβων.
Τέτοια ακούει συνέχεια ο αναγνώστης αυτού του σημειώματος. Αντίθετα, δεν είναι τόσο εύκολο πράγμα να πέσει σε κάποια απόπειρα ψύχραιμης, ολοκληρωμένης και εμπεριστατωμένης ανάλυσης για τα τεκταινόμενα. Κι αυτό, παρά τις σχετικές προσφορές που του διαφημίζονται με φωνασκία και ενοχλητικότητα αντάξια των κραχτών μπροστά από τουριστοταβέρνες. Είναι κι αυτό ένα από τα παρεπόμενα της κρίσης: πολλά παραμύθια στα αζήτητα, πολλοί παραμυθάδες χωρίς δουλειά... γεμίσαμε "δοκιμαστικά" για τις νέες σκληρότατες οντισιόν. Γράφει λοιπόν ο κ. Φουκουγιάμα για την κρίση, μέχρι κι ο κ. Μίχας...
Καλή η διασκέδαση, και λίγη χαιρεκακία επιτρέπεται - αρκεί να μην τρώει πολύ χρόνο - αλλά πού θα διαβάσω κάτι σοβαρό για την κατάσταση; αναρωτιέται όποιος προσπαθεί να βγάλει μιαν άκρη. Έχουμε να προτείνουμε γι αυτό, μια δοκιμασμένη και ανατρεπτική λύση: ο καθένας να σκεφτεί από μόνος του για μια φορά, με βάση τα γεγονότα και τη θέση του σ'αυτά, οργανώνοντας τα ερωτήματά του, εκτιμώντας την αξιοπιστία όσων μιλούν τώρα, με βάση αυτά που έχουν ήδη διακινήσει και διακονήσει...
UPDATE 20/10 Είχαμε προειδοποιήσει από το προηγούμενο ποστ, οτι κυκλοφορεί η εκτίμηση περί ανεπαρκείας του πακέτου Πώλσον. Ιδού η επιβεβαίωση Θα έχουμε τη χαρά να επισημάνουμε κι άλλες επαληθεύσεις εκτιμήσεων που διατυπώθηκαν εδώ, αλλά σιγά-σιγά, histoire de faire durer le plaisir...
8 comments:
Όταν τα πράγματα είναι τόσο άσχημα και θολά οι απόψεις του γκουρού δεν διαφέρουν σε εγκυρότητα από τις απόψεις του απλού οικονομολόγου.
Ιδίως όταν στο προσκήνιο είναι οι χαοτικές αγορές.
Η άποψή μου πάντως, που την έχω εκθέσει εκτενέστατα σε πολλά πόστ, είναι ότι τώρα σπάει η φούσκα του δανεισμού. Γενικά του δανεισμού και όχι μόνο των τοξικών προϊόντων και στεγαστικών.
Πάντως το να κρατικοποιούν σε μεγάλη έκταση τις τράπεζες (νέο αυτό από χτες το βράδυ) σημαίνει πρακτικά προσωρινή κατάρρευση του καπιταλισμού.
Λένιν (Κράτος και επανάσταση):
“…Ας ρίξουμε όμως μια γενική ματιά στην ιστορία των προηγούμενων χωρών στα τέλη του 19ου κσι στι; αρχές του 20ου αιώνα. Θα δούμε ότι συντελούνταν πιο αργά, πιο ποικιλόμορφα, πάνω σε πολύ πιο πλατιά κονίστρα, η ίδια διαδικασία: από τη μια μεριά, η επεξεργασία της “κοινοβουλευτικής εξουσίας” τόσο στις δημοκρατικές χώρες (Γαλλία, Αμερική, Ελβετία), όσο και στις μοναρχικές (Αγγλία, Γερμανία ως ένα βαθμό, Ιταλία, Σκανδιναβικές χώρες κ.ά.), και από την άλλη, η πάλη για την εξουσία των διαφόρων αστικών και μικροαστικών κομμάτων, που μοιράζονταν και ξαναμοιράζονταν τη “λεία” των δημοσιοϋπαλληλικών θέσεων, χωρίς ν` αλλάζουν τα θεμέλια του αστικού καθεστώτος, τέλος, η τελειοποίηση και η ενίσχυση της “εκτελεστικής εξουσίας” του υπαλληλικού και στρατιωτικού μηχανισμού της.
Δεν χωράει καμιά αμφιβολία πως όλα αυτά είναι κοινά χαρακτηριστικά της όλης νεότερης εξέλιξης των καπιταλιστικών κρατών γενικά. Μἐσα στα τρία χρόνια 1848-1951 η Γαλλία φανέρωσε με ταχύ, έντονο, συγκεντρωτικό τρόπο τις ίδιες διεργασίες ανάπτυξης που χαρακτηρίζουν όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.
Ειδικά όμως ο ιμπεριαλισμός, η εποχή του τραπεζικού κεφαλαίου, η εποχή των γιγαντιαίων καπιταλιστικών μονοπωλίων, η εποχή της μετεξέλιξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού σε κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό, φανερώνει μια ασυνήθιστη ενίσχυση της “κρατικής μηχανής”, μια ανήκουστη αύξηση του υπαλληλικού και στρατιωτικού της μηχανισμού σε συνδυασμό με την ένταση των διώξεων σε βάρος του προλεταριάτου τόσο στις μοναρχικές, όσο και στις πιο ελεύθερες δημοκρατικές χώρες…”
Η για να πάμε πιο παλιά στον παππού Μαρξ
“Όσο μεγαλύτερη είναι η ευκολία με την οποία μπορούν να παίρνονται τα δάνεια έναντι των απούλητων εμπορευμάτων, τόσο περισσότερα δάνεια αυτού του είδους παίρνονται, τόσο μεγαλύτερος είναι ο πειρασμός να παράγονται εμπορεύματα ή να ρίχνουν σε μακρινές αγορές παραγόμενα εμπορεύματα, μόνο και μόνο για να πάρουν πριν απ΄ όλα έναντι τους δάνεια σε χρήμα”
Εν κατακλείδι,η καταστροφή της Πομπήιας αργεί...
@greek rider: συμφωνώ για τη φούσκα του δανεισμού. Εξάλλου, η μεταβάπτιση των χρεών σε κρατικά (γιατί αυτό συμβαίνει) είναι μια "φυγή προς τα μπρος" με ανυπολόγιστες, προς το παρόν, συνέπειες: κι αν ένα ολόκληρο κράτος (ας είναι και μικρομεσαίας δυναμικότητας) καταρρεύσει; Κι αν κανείς δεν καταρρεύσει, πώς θα την πληρώσουν οι εργαζόμενοι; Με νέους φόρους, με πληθωρισμό;
Κατά τη γνώμη μου, δεν βλέπουμε ακόμη την κατάρρευση του καπιταλισμού - απλώς, μια ενίσχυση του κρατικού και μονοπωλιακού χαρακτήρα του, που, παρεμπιπτόντως, κάνει ακόμα καθαρότερο οτι ο χαρακτηρισμός του από τον Λένιν είναι ουσιωδώς καίριος. Τα πολιτικά καθήκοντα κάθε δύναμης που θέλει να εκφράσει τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας, ορίζονται από αυτόν το χαρακτηρισμό:
-σύμπηξη μετώπου για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού, γιατί το σύστημα όχι μόνο δεν έχει ιστορική προοπτική, αλλά απειλεί να βυθίσει την ανθρωπότητα στη βαρβαρότητα, σ'αυτή τη φάση επιτάχυνσης της παρακμής του
-όξυνση της πάλης για οικονομικές διεκδικήσεις, γιατί οι αντιθέσεις που κατευθύνουν το σύστημα στην κρίση, αν και συνιστούν αυτοκτονική συμπεριφορά για το ίδιο (ή μάλλον επειδή τη συνιστούν) δεν βρίσκουν κανένα εμπόδιο στην απομύζηση της ζωντανής εργασίας, της ζωής με την ευρύτερη έννοια, παρά μόνο την όξυνση της ταξικής πάλης.
Εν ολίγοις, ο καπιταλισμός δεν καταρρέει, και αν είναι να καταρρεύσει, θα είναι για (πολύ) κακό. Το ζήτημα είναι να ανατραπεί, και η μόνη πολιτική κουβέντα που έχει νόημα, είναι αυτή που αφορά στη βέλτιστη στρατηγική και τακτική επίτευξης του στόχου αυτού.
σφε βελάσκεθ, όλοι πρέπει να ξαναθυμηθούμε, τόσο τα γραπτά του παππού Κάρολου, όσο και του θείου Βλαδίμηρου. Θα έλεγα δε, να ξεκινήσουμε από μια "εκλαϊκευτική μπροσούρα" που είχε γράψει ο τελευταίος, ενόψει του Α'Παγκόσμιου, κι εκδόθηκε λίγο αργότερα, στους επαναστατικούς καιρούς: τον "Ιμπεριαλισμό". Οι αναλογίες με τη σημερινή κατάσταση, κάνουν το διάβασμα απολαυστικότερο. Η ουσία όμως βρίσκεται στη μέθοδο ανάλυσης, που παραμένει η μόνη επαρκής για σήμερα...
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Την μπροσούρα αυτή που υποβάλλεται στην κρίση του αναγνώστη, την έγραψα στη Ζυρίχη την άνοιξη του 1916.
Πέραν αυτού του μικρού λάθους, νομίζω πως τα πράγματα είναι έτσι όπως τα περιγράφει το βιβλίο. Κάποιες ονομασίες έχουν αλλάξει από τότε, λίγα πράγματα.
@exiled: σφε ξεχνάω τα ελληνικά μου, αντί για "ενόψει" ήθελα να πω "θεωρώντας" ή κάτι τέτοιο! Βέβαια η επεξεργασία της θεωρίας του για τον ιμπεριαλισμό, ξεκινά πριν από το ξέσπασμα του Α' Παγκόσμιου (δες πχ το υλικό στα
"τετράδια για τον ιμπεριαλισμό").
Θα προσπαθήσω να επανέλθω όμως, βάζοντας στη σειρά ορισμένα δικά μου ερωτήματα - και αποψάρες :-)
- περί της τρέχουσας κρίσης.
Όσοι σύγχρονοι προλετάριοι περιλαμβάνετε στο πνευματικό σας κεφάλαιο τη γνώση της αγγλικής, τη στιγμή που στις τσέπες σας δεν περισσεύει το αντίτιμο ενός βιβλίου, μπορείτε ν'ανατρέξετε εδώ για το κυρίως έργο κι εδώ για μέρος των "τετραδίων"!
O Foukogiama(tou telous tis istorias) kai o Mparozo(tis e.e.) apokirisoun ton neofileleutherismo.
Dilosies!
Μπράβο ρε συ ΜΠ. Το μπράβο αναφέρεται βέβαια στην προβολή της αδελφής Εμμανουέλας. Μου φαίνεται ότι έχεις κι εσύ ένα θαυμασμό για τέτοια πρόσωπα αν κρίνω κι από παλαιότερες αναφορές σου.
...χάρηκα που (μου έδωσες το ίχνος οτι) το πρόσεξες.
Κατά παράδοξο τρόπο, λυπήθηκα ιδιαίτερα που δεν πρόλαβε να συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής, αφιερωμένης στη ζωή!
Post a Comment