Έκτακτο δελτίο: μεταγραφές...

Την πιό κρίσιμη ώρα, στέρεψαν οι "δεξαμενές σκέψης" των αμερικάνων - και πώς αλλιώς με τέτοιες φάτσες που δουλεύουν εκεί...

Είπαν λοιπόν οι νονοί...

να ομορφήνουν το περιβάλλον...

...μπας και κατέβει καμμιά ιδέα λιγότερο παρανοϊκή...

PS: Για τα σοβαρά, δείτε αυτό το ποστ του διπλωματικού λαθρεπιβάτη...

Crisi

...πάντα υπερβολικοί οι ιταλοί σύντροφοι: γύρω στις 80000 ήταν στη Βιτσέντσα πριν από 5 μέρες, διαδηλώνοντας κατά της επέκτασης της εκεί αμερικανικής αεροπορικής βάσης.

Γύρω στις 900000 είχαν διαδήλωσει την αγανάκτησή τους για την πολιτική της κυβέρνησης Πρόντι στη Ρώμη τον περασμένο Δεκέμβριο.



Η αριστερά, που στήριξε τον Πρόντι στις προηγούμενες εκλογές, θεώρησε - ευτυχώς! - οτι παραπάει το πράγμα να ψηφίσει όλη μαζί του και την παραμονή της ιταλικής πολεμικής δύναμης 1940 στρατιωτικών στο Αφγανιστάν και την επέκταση της βάσης των ΗΠΑ στη Βιτσέντσα (ώστε να μπορεί να δεχτεί 4550 στρατιώτες από 2750 σήμερα).
Να σημειωθεί εδώ τόσο η λαϊκή κατακραυγή γι αυτά τα σχέδια (500 εκατομμύρια δολλάρια κοστολογείται η επέκταση της βάσης), όσο και οι έντονες διπλωματικές πιέσεις των ΗΠΑ για τη μη απεμπλοκή της Ιταλίας από το Αφγανιστάν και την αποδοχή της επέκτασης (με πιό φανταιζίστικη πλευρά, τη δημοσίευση στον ιταλικό Τύπο ανοικτού γράμματος υπογεγραμμένου από πέντε πρέσβεις των "προθύμων" - για την ιστορία: Βρεταννία, Αυστραλία, Καναδάς, Ολλανδία, Ρουμανία, ενώ Γάλλοι Γερμανοί και Ισπανοί αρνήθηκαν να υπογράψουν - στη Ρώμη και πιό γελοία, τη δημοσίευση σύστασης της πρεσβείας στους αμερικανούς πολίτες να μην συχνάζουν στο κέντρο της Βιτσέντσα καθόλη τη βδομάδα πριν τη διαδήλωση της 17 Φεβρουαρίου). Όλα αυτά την εποχή όπου παράλληλα ξανανοίγει τόσο το θέμα των φονικών πυροβολισμών, από κατοχική περίπολο, του Καλίπαρι όσο και αυτά των απαγωγών που διέπραξε σε ιταλικό έδαφος η CIA καθώς και το αίσχος των "περαστικών" πτήσεων, με το οποίο παρεμπιπτόντως μόνο η αριστερά ασχολείται στην Ελλάδα (μην ξαναλέμε τώρα τι είναι αριστερά ;-))


Έτσι, το κυβερνητικό ψήφισμα για τους προσανατολισμούς της ιταλικής εξωτερικής πολιτικής δεν πέρασε - για δύο αρνητικές ψήφους, των γερουσιαστών Ρόσσι και Τουριλιάτο.


Ο πρωθυπουργός έδωσε την παραίτησή του στον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν ήταν υποχρεωμένος, δεδομένου οτι δε ζητούσε ψήφο εμπιστοσύνης - μάλιστα οι περισσότεροι "εξπέρ" προέβλεπαν απλώς την αποπομπή του ανεκδιήγητου Ντ'Αλέμα. Η πλάκα είναι οτι αν ζητούσε απλώς την έγκριση για τις δύο αυτές ενέργειες, θα την είχε - από τη δεξιά. Και ίσως έτσι γίνουν τα πράγματα...


Αντ'αυτού, μας τελείωσε προς το παρόν ο Πρόντι, ο οποίος μάλλον σωστά διείδε το επερχόμενο αδιέξοδο και αποφάσισε να παίξει το χαρτί της παραίτησης...

Μα θ'αφήσει αλήθεια την αλλαγή στη μέση;; :-))))


Αριβεντέρτσι, Ρομάνο!!

(Φοβάμαι οτι την άλλη φορά θα χρειαστεί να είμαστε περισσότεροι...)

UDATE: Μποντζιόρνο, προφεσόρε! Όπως αναμενόταν, ακολουθήθηκε η... πεπατημένη: μη αποδοχή της παραίτησης Πρόντι, εντολή σχηματισμού νέας κυβέρνησης στον ίδιο. Εξετάζεται το ενδεχόμενο διεύρυνσης του σχήματος με μικρά κεντρώα σχήματα, ενταγμένα μέχρι τώρα στον ευρύτερο δεξιό συνασπισμό (προς το παρόν όμως, ζητούν υπερβολικά πολλά). Ο Πρόντι αναμένεται να ζητήσει να "σφίξουν τα λουριά" και να δεσμευτούν όλοι οτι δεν θα προκύψουν στο μέλλον τέτοιες παραφωνίες σαν αυτή των δύο γερουσιαστών - επισείοντας το σκιάχτρο των εκλογών και της ανάληψης της πολιτικής ευθύνης της επαναφοράς του Μπερλουσκόνι στα πράγματα. Ήδη, οι δυνάμεις της αριστεράς (Ριφοντατσιόνε, Πράσινοι, Κομμουνίστι Ιταλιάνι) δήλωσαν οτι θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης. Να υποθέσουμε οτι ως συμβολική παραχώρηση, θ'αποπεμφθεί ο Ντ'Αλέμα; Οψόμεθα...

Ύστερα απ'όλ'αυτά, στον πολύ ενδιαφέροντα πολιτικό διάλογο που αναπτύσσεται στα σχόλια, ας ληφθεί λοιπόν υπόψη οτι το κύριο επιχείρημα για την παράταση της στρατιωτικής αποστολής της Ιταλίας στο Αφγανιστάν, όπως και για την επέκταση της βάσης των ΗΠΑ, όπως εκφράζεται στην πολιτική ζωή της υπέροχης γείτονος, δεν είναι τα φληναφήματα περί στήριξης της δημοκρατίας στα περίχωρα της Καμπούλ, αλλά το κόστος διατάραξης των σχέσεων με τους αμερικανούς. "Τι θ'απογίνουμε, αν ενοχλήσουμε την Αυτοκρατορία "; Έτσι ωμά τίθεται το ζήτημα από όλους - και βέβαια, οι απαντήσεις διαφέρουν. Οι δύο αριστεροί γερουσιαστές είχαν το θάρρος να στηρίξουν οτι η καλύτερη υπηρεσία για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την πρόοδο, στον κόσμο, την Ευρώπη και τη χώρα τους, είναι να αποτραβηχτεί η Ιταλία από τα ιμπεριαλιστικά άνομα παιχνίδια.

Αν οι διάφοροι πολιτικάντηδες που φλυαρούν περί "ανεξάρτητης Ευρώπης" ήλεγχαν το βαθμό υποκρισίας τους, έπρεπε να ετοιμάζουν παράσημα για το Ρόσσι και τον Τουριλιάτο.

Όσο για μας τους υπόλοιπους, Ιταλούς και άλλους, το εμπεδώσαμε: την άλλη φορά, περισσότεροι ;-)

5-Broadcasting

Ήρθε και σε μένα το κύμα, από τη Μιραντολίνα. (κι από τον Βερολινέζο αγαπητό εξόριστο, μόνο που δεν το είχα πάρει πρέφα!) Να λοιπόν πέντε πράγματα που δεν σας έχει πει για τον εαυτό του αυτός που έφτιαξε το επί της οθώνης σας μπλογκ :

١ Είμαι μάλλον αργός όταν κάνω μια δουλειά - κάνοντας πολλά πράγματα ταυτόχρονα, τα καταφέρνω να είμαι κατά μέσο όρο γρήγορος. Είμαι αναβλητικός, αλλά αν επείγει πραγματικά κάτι, είμαι σε πολύ λίγο χρόνο έτοιμος (αποτέλεσμα: είμαι μονίμως "άνθρωπος της τελευταίας στιγμής").

٢ Δεν εμπιστεύομαι το ένστικτό μου - προσπαθώ να επικυρώσω την πρώτη εντύπωση με μια κατά το δυνατόν ανάλυση. Απεχθάνομαι τους "μέσους όρους" στις ιδέες και την έλλειψη του θάρρους της γνώμης, όσο και την έλλειψη διάθεσης αυτο-αμφισβήτησης. Τοποθετώ την έμπνευση, την αισθητική και τις προοπτικές μιας πρότασης στο ίδιο επίπεδο με την ουσία της.

٣ Δίνω την εντύπωση ανθρώπου απρόσβλητου από το άγχος - η αλήθεια είναι μάλλον η αντίθετη και η απόδειξη, οι φρικτές ψυχοσωματικές σουβλιές στο στομάχι μου όταν κάτι πιέζει. Έχω γενικώς μεγάλες φυσικές αντοχές, αλλά αργώ να ανανήψω άμα πάθω κάτι.

٤ Έχω μια πολύ προσωπική αντίληψη περί τάξης (συγυρίσματος), κι έτσι σπάνια χάνω τα πράγματά μου σε ένα φαινομενικά χαώδες περιβάλλον :-) Λατρεύω τις "μικροπατέντες" κάθε είδους που αφορούν την καθημερινή ζωή.

٥ Ψοφάω για πετυχημένες ατάκες και πλακίτσες, μαγειρική και βόλτες σε καινούργια μέρη.
Βαριέμαι το τένις το τάβλι και τα ψώνια ρούχων, όσο και τις "κοινωνικές υποχρεώσεις".

http://diastaseis.blogspot.com/

http://exiledinberlin.wordpress.com/

http://histologion-gr.blogspot.com/

http://xekaltsotos.blogspot.com/

http://rosemary2.blogspot.com/,

βγαίνετε!

Ça fait rêver, quand-même…

Ένας συρμός TGV (τραίνο μεγάλης ταχύτητας, η γαλλική "έκδοση") ξεπερνά τα 550 χλμ την ώρα, σε τεχνικές δοκιμές... Η είδηση εδώ.

UPDATE: Από τα πολλά σχόλια που συνοδεύουν το ποστ, μερικοί σύνδεσμοι περί "νέων υλικών" με ειδικές αντοχές σε εξαιρετικές καταπονήσεις (από τον Ημίαιμο).

-Για το τιτάνιο

-Για τα ανθρακονήματα εδώ (κι εδώ στα ελληνικά)

Πολλά άλλα στο αντίστοιχο θεματικό πόρταλ της wikipedia (εδώ στα γαλλικά, απ'όπου μπορεί κανείς να μεταβεί σe "σιδηροδρομικά" wikis στα αγγλικά και γερμανικά)

Εντυπώσεις από ιντερνετική βόλτα

Τι λένε πάνω κάτω μερικές από τις σελίδες όπου έριξα μια ματιά;

...Οτι τα όργανα άρχισαν με τη δήθεν γκάφα του Σιράκ - όπου ο πρόεδρος "εμπιστεύεται" στους δημοσιογράφους τη γνώμη του, οτι όχι μόνον δεν έρχεται η συντέλεια του κόσμου αν το Ιράν αποκτήσει ατομική βόμβα, αλλά μπορεί να είναι και καλύτερα τότε, αρκεί να εμποδιστεί η περαιτέρω διάδοση των πυρηνικών.

-Συνεχίσανε με την κοντρίτσα Ιβανώφ - Μακ Καίην ενόψει της διάσκεψης του Μόναχου.
-Οι τόνοι τους οξύνθηκαν παραπέρα με την τοποθέτηση Πούτιν στη διάσκεψη, και τη συνέντευξή του στο Αλ-Τζαζίρα. Οι ρώσσοι φαίνεται να περνούν σε νέα ταχύτητα στην κόντρα τους στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, την εγκατάσταση συστήματος αντιπυραυλικής προστασίας στην (ανατολική) Ευρώπη, την επισημοποίηση της ύπαρξης του προτεκτοράτου στο Κοσσυφοπέδιο (που παραπέμπει σε δεκάδες "παγωμένες συγκρούσεις" στο έδαφος της πρώην ΕΣΣΔ), και βέβαια το όλο και πιό ενδεχόμενο πολεμικό πλήγμα στο Ιράν.

-Παράλληλα, οι αμερικανοί εργάζονται εντατικά για τη διαμόρφωση κλίματος επέμβασης στο Ιράν - το οποίο δια στόματος Λαριτζανί αναγγέλλει την απάντηση στα ερωτήματα της διεθνούς επιτροπής ατομικής ενέργειας εντός τριών εβδομάδων. Οι πέρσες δοκιμάζουν - με επιτυχία - τα αντιπυραυλικά τους συστήματα, ίσως και τα νεοαποκτηθέντα ρωσσικά συστήματα ΤΟΡ-Μ, οι ισραηλινοί κάνουν (μεγάλης κλίμακας;) αεροπορικές ασκήσεις στο Λιβυκό, οι τούρκοι πηγαινοέρχονται στην Ουάσιγκτον για αλισβερίσια, ο κατοχικός στρατός τοποθετεί νέο ύπατο στο πολύπαθο Ιράκ.

...με τις υγείες μας!!

Μετρήσεις και κοινόχρηστα - Μέρος Β'

(σύνδεση με τα προηγούμενα)

το ζήτημα της δίκαιης κατανομής των δαπανών θέρμανσης πολυκατοικίας εγείρει πολλά ενδιαφέροντα ερωτήματα... θεωρητικής φύσεως. Δεν κάνω πλάκα.

Ας αρχίσουμε από τα... φιλοσοφικά. Η θερμότητα συνιστά την πιό «εκφυλισμένη» μορφή ενέργειας, λένε οι μηχανικοί και η στοιχειώδης θερμοδυναμική. Κάθε άλλη μορφή της, εκεί καταλήγει – και μοιράζεται τελικά στο περιβάλλον όποιου μέρους του κόσμου θεωρούμε οτι μας ενδιαφέρει. Τουτέστιν, θεμελιώδης ιδιότητα της θερμότητας είναι να διαχέεται, και η προσπάθεια να εμποδιστεί ή να ελεγχθεί η διάχυσή της είναι ίσως ένας καλός ορισμός της οργάνωσης ως φυσικής έννοιας.
Το αντίστροφο είναι εξίσου ισχυρό: σε ο,τι έχει να κάνει με τη θερμότητα, αποτελεσματικότητα στα παραπάνω σημαίνει οργάνωση.

Πρακτικά, είναι κανείς ευχαριστημένος όταν 1) έχει καταφέρει να διανείμει ένα ικανό μέρος της θερμότητας που παρήγαγε και να τη διατηρήσει εκεί που την έστειλε χωρίς πολλές απώλειες, και όταν 2) γνωρίζει κάπως πώς (από πού, με τι ρυθμό) τη χάνει. Το 1) και το 2) είναι αλληλένδετα και η σχέση τους εκφράζεται στον ακόλουθο «ατσάλινο νόμο» που λέμε και οι παλαιομαρξιστές, των κοινοχρήστων: όσο πιό οργανωμένη είναι η παραγωγή και διανομή της θερμότητας, τόσο πιό εύκολη είναι η δίκαια κατανομή των δαπανών παροχής της.

Καιρός να συνεχίσουμε με τα τεχνικοοικονομικοπολιτικά. Περνάμε λοιπόν από τη θερμότητα και την παραγωγή/διανομή της στη θέρμανση, από το «μέρος του κόσμου που μας ενδιαφέρει» στην πολυκατοικία, και από την οργάνωση στη σωστή δόμηση (μόνωση κτλ), τη σωστή μελέτη/κατασκευή χρήση και συντήρηση του συστήματος θέρμανσης. Από τους φυσικούς νόμους, στην ανθρώπινη πράξη. Σ’αυτό το επίπεδο, το μπάχαλο των κοινοχρήστων στην ελληνική πολυκατοικία φωτογραφίζει, (ή μάλλον, ολογραφίζει :-)) το επίπεδο της τεχνικής προόδου στη χώρα.
Μαζί με τα στραβά που αναπτύχθηκαν στο πρώτο σχετικό ποστ, έχει κανείς την ευκαιρία να διαπιστώσει ξανά, οτι η τεχνική πρόοδος στην Ελλάδα περνάει κυρίως μέσα από τα αντικείμενα – τα εμπορικά προϊόντα δηλαδή. Εισάγουμε όλων των ειδών τους λέβητες, από τον καλύτερο ώς το χειρότερο, φτιάχνουμε κιόλας μερικούς. Βρίσκουμε στην αγορά τον πιό χοτ καυστήρα και ο,τι κυκλοφορητή κυκλοφοράει στα μεγαλύτερα εμπορικά σαλόνια. Έχουμε σώματα με ενσωματωμένη την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, μετρητές που "μετράνε" στην αγορά, μοναδικές μονώσεις – γενικώς ο,τι χρειάζεται για την κατοικία μας.
Στην οργάνωση της οργάνωσης, αρχίζει να κουτσαίνει το πράγμα: ο,τι έχει να κάνει με στάνταρ, νόρμες και προδιαγραφές για την «αφηρημένη» κατοικία υστερεί σε σχέση με το επίπεδο των πιο αναπτυγμένων χωρών.
Κι αν πάμε ένα σκαλί παραπέρα, στην οργάνωση της οργάνωσης της οργάνωσης που θάλεγε κι ο Ντεριντά, εκεί βρίσκουμε το χάλι το μαύρο: καμμία μα καμμία μα καμμία πολιτική για τη βελτίωση της θέρμανσης στα πολεοδομικά συγκροτήματα, τις πόλεις και τα χωριά.
Έτσι λοιπόν στην «ισχυρή» και «σύγχρονη» Ελλάδα (του στρεβλού καπιταλισμού, της αρπαχτής και της υστερίας), το «όπλο» μας για σωστή θέρμανση, είναι τα ψώνια – και για δίκαιη μοιρασιά των δαπανών, οι νόμοι και οι δικηγόροι. Μην ξεχνάμε δε το δώρο που πάει σετ με τον εξοπλισμό αυτό: τους Τραγκαουνάκηδες που ουρλιάζουν για το πετρέλαιο το χειμώνα (και για τον ηλεκτρισμό το καλοκαίρι - να μην επεκταθώ όμως στα της ψύξης!)

Το παραπάνω σχήμα εξηγεί και το σοκ που υπέστην όταν, ψάχνοντας τι ισχύει για την κατανομή δαπανών θέρμανσης στη Γαλλία, διαπίστωσα οτι οι αρμόδιοι παραπέμπουν σε διάταξη του... 1965, το ρεζουμέ της οποίας είναι... «βρείτε τα» - κι αν δεν μπορείτε να τα βρειτε, πάτε στο δικαστή που θα ορίσει αυτός πώς θα μοιράζονται τα βάρη! Ο,τι συμφωνήσουν οι συνιδιοκτήτες του ακινήτου. Σε αντιδιαστολή με την αδιαφορία αυτή στο φλέγον ζήτημα των κοινοχρήστων, έχουν σειρά αυστηρότατων προδιαγραφών σε ζητήματα υλικών, μελέτης θέρμανσης, μόνωσης κατοικίας κτλ, έχουν εκπονήσει κανονισμό θέρμανσης όπου η κατοικία αναλύεται λεπτομερέστατα ως θερμικό σύστημα, με στόχο γενναία μείωση των απωλειών θέρμανσης τα επόμενα χρόνια, ενταγμένο στο πλάνο εξοικονόμησης ενέργειας που συνδέεται με την εξυπηρέτηση των στόχων του Κυότο. Έψαχνα να βρω σε πιό προεδρικό διάταγμα έχουν τη φόρμουλα υπολογισμού των κοινοχρήστων – αντί γι αυτό, έπεσα σε υπέρυθρες αεροφωτογραφίες του Παρισιού στα πλαίσια μελέτης εντοπισμού και αντιμετώπισης των εντονότερων θερμικών απωλειών. Ότι σ’αυτή τη χώρα πεθαίνουν άνθρωποι από το κρύο, το έχουμε ήδη υπενθυμίσει και να το ξανατονίσουμε – δε χωρά όμως αμφιβολία οτι αυτού του είδους η πρόοδος βρίσκεται εξίσου στα θεμέλια μιας αληθινά ελεύθερης και δίκαιης κοινωνίας, και η απουσία της από τη χώρα μας είναι ένα επιπλέον στοιχείο αθλιότητας.

Ας περάσουμε τέλος στα... μαθηματικά και τη θεωρία. Ας πούμε οτι τα κάναμε όλα σωστά – ή δεν τα κάναμε. Ν παράγοντες πρέπει να μοιράσουν μια δαπάνη Χ. Ποιός είναι ο δικαιότερος τρόπος;
-Όσα ξόδεψε ο καθένας, τόσα να πληρώσει, θα πει ο αφελής «φιλελεύθερος» της παρέας.
Στην περίπτωση των κοινοχρήστων, αυτό σημαίνει να μετρήσουμε τι θερμίδες ξόδεψε ο καθένας και να μοιράσουμε τη δαπάνη αναλογικά ως προς αυτές.
-Το πρόβλημα είναι οτι η θερμότητα δεν ιδιωτικοποιείται, θα απαντήσει ο πιο υποψιασμένος «εναλλακτικός αριστερός». Αν μπορούσες να κρατήσεις όλη τη θερμότητα που καταναλώνεις, πολύ απλά δε θα είχες ανάγκη καμμίας θέρμανσης. Από τη στιγμή όμως που έχεις απώλειες (και αυτές δεν μπορεί να είναι μόνο «προς τα έξω» - αλλιώς θα ξέραμε πώς να τις μηδενίσουμε εντελώς), σημαίνει οτι θερμαίνοντας την κατοικία σου, θερμαίνεις λίγο και το διπλανό – και όλοι μαζί τους κοινόχρηστους χώρους.
- Να υπολογίσουμε αυτές τις «παράπλευρες» απώλειες, να τις μοιράσουμε αναλογικά να τελειώνουμε, θα πει ο «σοσιαλδημοκράτης» που είναι και πρακτικός άνθρωπος – και θα έχει δίκιο από πρακτική άποψη, αλλά όχι από μαθηματική.

-Το πρόβλημά σας μοιάζει με το εξής παμπάλαιο πρόβλημα: μια επιχείρηση χρεωκοπά και τρεις πιστωτές της διεκδικούν τα περιουσιακά της στοιχεία: ο Α έχει δανείσει 100κ€, ο Β 200κ€ και ο Γ 300κ€. Αν η περιουσία της επιχείρησης είναι 100κ€, είναι δίκαιο ο καθένας από τους Α, Β, Γ να πάρει από 33,3κ€. Αν η περιουσία είναι 200€, είναι δίκαιο να πάρει ο Α 50κ€, και ο Β με το Γ από 75κ€. Αν η περιουσία είναι 300κ€, τότε η δίκαια μοιρασιά είναι να πάρει ο Α 50κ€, ο Β 100κ€ και ο Γ 150κ€.
-Και τι σχέση έχει αυτό με την κατανομή των κοινοχρήστων; θα ρωτήσουν εν χορώ όλοι οι άλλοι.
-Μετρήστε πόσες θερμίδες χρειάζεται ο καθένας να θερμάνει το σπίτι του με σβηστά τα καλοριφέρ των υπολοίπων, κι έπειτα μετρήστε πόσο καίει ο καυστήρας όταν δουλεύει για όλους, και θα έχετε το ίδιο πρόβλημα.
-Και γιατί είναι δίκαιη η μοιρασία που προτείνεις; Και σε τι κανόνα υπακούει;
-Δεν έχω ιδέα – έτσι λέει το Ταλμούθ και άρα αυτό είναι το δίκαιο, θα πει ο φανατικός εβραιο/χριστιανο/μουσουλμάνος.

-Ο κανόνας, είναι ο εξής: για κάθε περίπτωση περιουσίας της επιχείρησης, κάνεις τρία σενάρια, που αντιστοιχούν στο ρεγκρουπάρισμα των απαιτήσεων δύο πιστωτών έναντι του τρίτου. Μ’άλλα λόγια, συγκροτείς δύο ομάδες πιστωτών/διεκδικητών της περιουσίας. Αν κάποια από τις ομάδες διεκδικεί λιγότερο από ολόκληρο το ποσό, παίρνει το μισό του ποσού που διεκδικεί – αλλιώς η κάθε ομάδα παίρνει το μισό από ολόκληρο το ποσό. Παραπέρα, μοιράζεις σύμφωνα με αυτόν τον κανόνα το ποσό που έπεσε στην πρώτη φάση της μοιρασιάς στην ομάδα των δύο πιστωτών, αναμεταξύ τους. Έτσι έχεις μια μοιρασιά στους τρεις πιστωτές – για την ακρίβεια, μια για κάθε ρεγκρουπάρισμα των πιστωτών. Το τελικό ποσό που αναλογεί στον καθένα είναι ο μέσος όρος αυτού που του αναλογεί σε κάθε σενάριο.
Εφαρμογή για την περίπτωση των 200κ€:
Σενάριο 1,
200 μοιράζονται σε Γ vs (Α και Β): Γ παίρνει 100, και 100 μοιράζονται σε Α vs Β : Α παίρνει 50, Β παίρνει 50.
Σενάριο 2,
200 μοιράζονται σε Α vs (Β και Γ) : Α παίρνει 50, και 150 μοιράζονται σε Β vs Γ : Β παίρνει 75, Γ παίρνει 75
Σενάριο 3,
200 μοιράζονται σε Β vs (Α και Γ) : Β παίρνει 100, και 100 μοιράζονται σε Α vs Γ : Α παίρνει 50, Γ παίρνει 50.
Τελικός υπολογισμός:
Α: (50 σύμφωνα με σενάριο 1+50 σύμφωνα με σενάριο 2+50 σύμφωνα με σενάριο 3)/3 : 50
Β: (50 σύμφωνα με σενάριο 1+75 σύμφωνα με σενάριο 2+100 σύμφωνα με σενάριο 3 )/3 : 75
Γ: (100 σύμφωνα με σενάριο 1+75 σύμφωνα με σενάριο 2+50 σύμφωνα με σενάριο 3)/3 : 75

Το πρόβλημα που αναφέρεται στο (Βαβυλωνιακό) Ταλμούθ, όπως και αυτό του δίκαιου υπολογισμού κοινοχρήστων, μπορεί να μοντελοποιηθεί ως ένα cooperative game. Ο παραπάνω υπολογισμός αντιστοιχεί σε ένα solution concept, σε μια «αντίληψη περί δίκαιου καταμερισμού», αυτό που ονομάζεται nucleolus. Υπάρχουν πολλά διαφορετικά solution concepts, και το καθένα απ’αυτά τυποποιεί ορισμένες πλευρές των χαρακτηριστικών που διαισθητικά αντιλαμβανόμαστε ως «δικαιοσύνη» στη μοιρασιά – αλλά γι αυτό, σε επόμενο ποστ, θα πω κι εγώ ο ταπεινός υποστηρικτής της επιστήμης και του σοσιαλισμού – μεταφέροντας την ανάλυση του νομπελίστα Aumann, που εξήγησε πρώτος τα μυστήρια των σοφών αρχαίων αυτού προγόνων χρησιμοποιώντας σύγχρονη μαθηματική γλώσσα.

Τσίρκουλα

Απαντώντας κατά κάποιον τρόπο στο "υπάρχει ο υπαρκτός φόβος" του πρωταθλητή Γιωργάκη, η υπουργός παιδείας τον κατηγορεί για στροφή 180° προς άγνωστη κατεύθυνση.
Ασχολούμαι με λεπτομέρειες βέβαια - λεπτομέρειες που σκοτώνουν όμως!
Ο ελληνικός λαός ενδιαφέρεται - μέχρις χειρίστως νοούμενης υστερίας - για την εκπαίδευση.
Ε, να κάποιοι που αποδεδειγμένα θα βρει αντίπαλους σε οποιαδήποτε προσπάθεια αναβάθμισής της.