March 21, 2006

Κρίσιμη εβδομάδα

Καταρχήν, οι εξελίξεις:
-νέες κινητοποιήσεις σήμερα και την Πέμπτη 23. Τα συνδικάτα κηρύσσουν απεργία για την Τρίτη 28 Μάρτη. Η ημερομηνία είναι λίγο κακή για την κλιμάκωση: θα ήταν προτιμότερο να γινόταν Πέμπτη, ωστόσο πέρα από τα πολιτικά πάρε-δώσε, ήταν τεχνικά δύσκολο (για δύο λόγους: οι προετοιμασίες - ενημέρωση των εργαζόμενων, έγκριση από τα κατά τόπους συνδικάτα "στη βάση", κατάθεση préavis de grève στο δημόσιο τομέα, και κάποιες αρχαιρεσίες, πχ την Πέμπτη στο SNCF).
-περισσότερα Λύκεια κάνουν αποχή. Η αρχική φουρνιά των πανεπιστημίων κλείνει ένα μήνα καταλήψεων και όπως είναι φυσικό εμφανίζονται φαινόμενα κόπωσης. Ιδιαίτερα ορισμένα διπλώματα που έχουν κι εξωπανεπιστημιακό μέρος - πρακτική εξάσκηση, βρίσκονται σε μεγάλη πίεση. Από την άλλη, το κίνημα απλώνεται και σε χώρους που παραδοσιακά δεν "αγγίζει" εύκολα, όπως το Sciences -Po του Παρισιού που έκλεισε, ή τη Dauphine, αυτό το ναό των γραβατωμένων όπου για πρώτη φορά εμφανίστηκαν αφίσες κατά του CPE(*) (για κατάληψη βέβαια, ούτε λόγος - τουλάχιστο προς το παρόν).
-σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του γράφοντος, στο Conseil Constitutionel υπάρχει μεγάλος δισταγμός για την αποδοχή της προσφυγής κατά του νομοθετήματος. Αντίθετα, εξετάζονται με πιό ευνοϊκό μάτι λύσεις μεσοβέζικες, τύπου "επιφυλάξεων", που θα έλυναν και τα χέρια του Σιράκ να καλέσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για "διάλογο". Ηδη το κάνει από τώρα, αλλά είναι θέμα συσχετισμών αν θα στείλει ξεκάθαρα το νόμο πίσω στη Βουλή. Αυτό θα γίνει αν η πίεση είναι αρκετά ισχυρή μεν, αλλά όχι τόσο ώστε να απειλείται η κυβέρνηση - έτσι ώστε ένα φτιασίδωμα του νόμου να καλμάρει τα πράγματα.
-στην κυβέρνηση, ο ντε Βιλπέν φαίνεται να πιστεύει οτι αν καταφέρει να εμφανιστεί ως νικητής της σύγκρουσης χάρις στην αποφασιστικότητά του, θα κερδίσει την υποστήριξη της δεξιάς για τις προεδρικές εκλογές του 2007 και θα ανακτήσει το εκλογικό σώμα ως πολιτικός με πυγμή "ένθεν και ένθεν". Δηλαδή θα συμπληρώσει την πολιτική του με ορισμένα και καλά φιλολαϊκά μέτρα, και θα εκτοπίσει τον "ανερμάτιστο" Σαρκοζύ που "είναι όλο μεγάλα λόγια κι από πράξεις τίποτα" (απευθυνόμενος στους δεξιούς ψηφοφόρους) και "άφρων νεοφιλελεύθερος πυρομανής" (απευθυνόμενος στην αριστερά).
Ο Σαρκοζύ άφησε χτες να διαρρεύσει οτι κατά τη συζήτησή του την Κυριακή με τον ντε Βιλπέν, τον συμβούλευσε να αναδιπλωθεί. Από τη μεριά του, αν ο πρωθυπουργός εμφανιστεί ως ηττημένος, θα προβάλλει προς τ'αριστερά οτι "δεν γίνονται έτσι οι μεταρρυθμίσεις" και προς τα δεξιά οτι μόνον αυτός μπορεί να ηγηθεί των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Οπου μεταρρυθμίσεις, διαβάστε βέβαια το Θατσερικό πρόγραμμα - τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
-η ταχτική της κυβέρνησης βασίζεται πολύ στο "τάιμινγκ". Στη συγκεκριμένη περίπτωση ίσως το πρώτο που έχει ανάγκη είναι να κερδίσει χρόνο, να εξαγγείλει σε μια βδομάδα "τακτική υποχώρηση" (διάλογο, τροποποιήσεις στο νόμο) που θ'αρχίσει μόλις μπούμε στην περίοδο των ανοιξιάτικων διακοπών σε σχολεία και πανεπιστήμια, κατά τον Απρίλιο.
-η αντιπολίτευση (καταρχήν οι σοσιαλιστές) διακηρύττει οτι ο νόμος πρέπει να αποσυρθεί. Ωστόσο το κύριο συνδικάτο που ελέγχεται από τους σοσιαλιστές, η CFDT, είναι το μόνο που βρίσκεται σε διαρκή επαφή με την κυβέρνηση και προσπαθεί με κάθε τρόπο να "παγώσει" την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Παίζει δηλαδή à fond το παιχνίδι της κυβερνητικής τακτικής.
-το ραδιόφωνο και η τηλεόραση προβάλλουν συντεταγμένα από Δευτέρα το μήνυμα της "υπευθυνότητας" (αλλεπάλληλα ρεπορτάζ σε κάποιες σχολές που ψήφισαν την άρση της κατάληψης, σε σχολεία που καταψηφίζουν την αποχή - οργουελική κατάσταση!) και φυσικά έχουν δώσει βήμα αποκλειστικά στους κυβερνητικούς φιρφιρίκους που τα δίνουν όλα για να διαφημίσουν την ανάγκη του νέου νόμου, στο όνομα της ανάγκης να καταπολεμηθεί η ανεργία των νέων!
Ο πιό εμετικός, ήταν ο γλοιώδης Coppé (ένα είδος Ρουσόπουλου). Χτες στο Canal plus έλεγε οτι οι νέοι βαρέθηκαν να τους αντιμετωπίζουν σαν σκουπίδια (αναφερόμενος στις emplois jeunes(**) που είχαν ψηφίσει οι σοσιαλιστές) και με το νέο νόμο θα τους δοθεί επιτέλους η ευκαιρία για δουλειά που ονειρεύονται!
--
(*) Contrat Premier Emploi (σύμφωνα με το φοιτητικό σύνθημα: Contrat Précarité Exploitation). Το βασικό μέτρο του επίμαχου νόμου. Είναι ένας τύπος συμβολαίου που απευθύνεται στους νέους κάτω των 26. Σύμφωνα με την εκδοχή που ψηφίστηκε, ο εργοδότης θα έχει το δικαίωμα κατά τη διάρκεια των πρώτων 2 χρόνων να απολύσει χωρίς αιτιολόγηση. Αν δεν το κάνει, το συμβόλαιο μετατρέπεται σε αορίστου χρόνου. Οι τροποποιήσεις που προτάθηκαν και από την ένωση των αφεντικών:
-αντί δύο, να γίνει ένας ο χρόνος της "δοκιμής".
-να υπάρχει αιτιολογία στην απόλυση (αλλά το δικαίωμα της απόλυσης να παραμείνει).
-να υπάρξει εξάμηνο δοκιμαστικής εφαρμογής του νόμου (και μαθηματικά γελοίο γιατί οι συνέπειες δε θα έχουν φανεί. Επειτα, πιό θα είναι το κριτήριο επιτυχίας; Οτι έγιναν πολλά τέτοια συμβόλαια;;)
Ταυτόχρονα έχει περάσει ένας παρόμοιος νόμος χωρίς όριο ηλικίας, για όσους βρίσκουν για πρώτη φορά εργασία (Contrat Nouvel Emploi). Και στα δύο, για την ίδια θέση εργασίας ο εργοδότης μπορεί να απολύσει και να προσλάβει άλλον με του ίδιου τύπου συμβόλαιο, όσες φορές θέλει. Καταλαβαίνει κανείς πού οδηγεί αυτό. Πρόκειται για την πρώτη εφαρμογή στην πράξη της πρότασης του παλιού διευθυντή του ΔΝΤ, Michel Camdessus, για εργασιακές συμβάσεις όπου ξεκινάς χωρίς κανένα δικαίωμα προστασίας και αποκτάς δικαιώματα προοδευτικά με το βαθμό αρχαιότητας.
Η δικαιολόγηση τέτοιων μέτρων, γίνεται με το γνωστό σλόγκαν των νεοφιλελεύθερων: όπου μπορούν να γίνουν απολύσεις, μπορούν να γίνουν και προσλήψεις. Οταν βγαίνουν πιό "λαϊκά", μιλούν απλώς για ευνοϊκή ψυχολογία του εργοδότη, που προσλαμβάνει δήθεν ευκολότερα όταν γνωρίζει οτι δεν είναι "δεσμευμένος". Κανένας αγύρτης δε βγήκε να πει οτι ουσιαστικά αυτό που προτείνεται είναι η ανακατανομή της ίδιας προσφοράς θέσεων εργασίας σε περισσότερο κόσμο, με λιγότερα δικαιώματα. Να μοιράσουμε δηλαδή τη μιζέρια. Σε μια εποχή όπου οι 40 μεγαλύτερες επιχειρήσεις της Γαλλίας αύξησαν τα κέρδη τους το 2005 πάνω από 30% κατά μέσο όρο!! Με ανάπτυξη της Γαλλίας 1,5%. Λογικό θα πει κανείς: το 70% του κύκλου εργασιών αυτών των επιχειρήσεων συμβαίνει εκτός Γαλλίας. Από την άλλη, η "νόρμα" για τις Return on Equity είναι γύρω στο 22%, ένα ποσοστό κέρδους δηλαδή που η βιομηχανία - ακόμα περισσότερο η βιομηχανία εντάσεως κεφαλαίου - δε θα μπορέσει ποτέ να δώσει! Εξ'ού και η προτεινόμενη διέξοδος, να μοιραστεί η μιζέρια. Μόνον έτσι θα αναβληθεί το "σκάσιμο του καζανιού" και θα μείνουν τα κέρδη αλώβητα. Η άλλη διέξοδος - η αγαπημένη των σοσιαλιστών και συμπληρωματική της προηγούμενης - είναι να χρεώνεται το κράτος, για να επιδοτεί τους ανέργους. Ενώ ταυτόχρονα (και αυτό είναι το μόνο σημείο που σχεδόν όλες ανεξαιρέτως οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υλοποίησαν από τις κατευθύνσεις της οικονομικής πολιτικής της ΕΕ) οι άμεσοι φόροι μειώνονται, καταρχήν για τους πλουσιότερους
(**) Πρόκειται για μια σειρά θέσεων εργασίας για νέους που επιδοτούνταν για ένα χρονικό διάστημα από το κράτος, με τη λήξη δε τής περιόδου αυτής ο εργοδότης μπορούσε αυτόματα να μετατρέψει τη σύμβαση σε αορίστου χρόνου. Εκατοντάδες χιλιάδες ψευτοθέσεων δημιουργήθηκαν έτσι: υπεύθυνοι "κέντρων νεότητας" στα banlieues, οργανωτές σχολικών εκδρομών, υπεύθυνοι κυκλοφορίας έξω από σχολεία και τέτοια. Στην ίδια στρατηγική: να χρεώσουμε το κράτος. Φυσικά το αποτέλεσμα ήταν μια ανάσα για πολλούς νέους, αλλά πάνω από τα δύο τρίτα των θέσεων δεν κατάληξαν σε μονιμοποίηση. Οι τράπεζες το γνωρίζουν καλύτερα, καθώς δεν χορηγούσαν μακροπρόθεσμα δάνεια σε όσους είχαν τέτοια θέση - το ίδιο έχουν δηλώσει για την περίπτωση των CPE. Δηλαδή, ν'αποκτήσετε σπίτι κτλ με τέτοια δουλειά, ξεχάστε το.
Οταν βγήκε η σημερινή κυβέρνηση, κατάργησε τις emplois jeunes και εκεί ίσως βρίσκεται και μια αιτία για τις ταραχές του Νοέμβρη που συγκλόνησαν τη Γαλλία.

18 comments:

Кроткая said...

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά και θα πρέπει να σου πω ότι διαβάζοντας το ποστ σου απέκτησα πλήρη εικόνα για το θέμα πολύ περισσότερο από όσο εδω και 10 μέρες που το παρακολουθώ μέσω τύπου (και μόνον, τηλεόραση δεν έχω).
Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι πως όλα αυτά τα πολύ όμορφα, δεν είναι γαλλική έμπνευση, τα είχαν ήδη σκεφτεί εδώ και 5 -τουλάχιστον, για να μην πω 10- χρόνια εδώ στην όμορφη πόλη μου, όλοι αυτοί οι κύριοι με τις ωραίες γραβάτες που αποφασίζουν για τις τύχες των ευρωπαίκών χωρών. Λέγεται Στρατηγική της Λισαβόνας και στόχος της είναι να γίνει μέχρι το 2010 η ΕΕ η πιο ανταγωνιστική οικονομία του κόσμου, με βάση την πληροφορία και την καινοτομία. Βασικό volet αυτού του τέρατος είναι η απασχόληση (δε μιλάνε καν για εργασία έτσι. ο όρος έχει μεγάλη σημειολογική σημασία)και στόχος είναι να απασχολούνται -επαναλαμβάνω α π α σ χ ο λ ο ύ ν τ α ι, λες και το κάνουν για χόμπυ- το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών, χωρίς να μας λένε με ποιους όρους. Βλέπε αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, πχ. Έμφαση δε θέλουν να δωθεί στις "ευαίσθητες" κατηγορίες πολιτών που επηρεάζοντια περισσότερο από την ανεργία, δηλαδή, γυναίκες, νέοι κλπ... Εγώ δηλαδή που ανήκω και στις δύο (νέα γυναίκα -μόνη ψάχνει για δουλειά της προκοπής! χα!)... ασ'τα να πάνε κάπως!

Μαύρο πρόβατο said...

Thanx!
Μα για όλα αυτά έφαγε φούμο εδώ το ευρωσύνταγμα, και κλαίνε όλοι οι γραφιάδες και οι πολιτικάντηδες που μας πουλάνε "ενωμένη ευρώπη" του φωτός και του πολιτισμού τάχαμου...

άσκεπος said...

Πραγματικά, η πλέον επιμορφωτική ανάλυση που διάβασα για το θέμα όλες αυτές τις μέρες. Και δεν είναι και από επαγγελματία δημοσιογράφο. Vielen Dank, mein Herr!

Μαύρο πρόβατο said...

update: ξανάνοιξε η Sciences-Po, αλλά υπό κατάληψη η Ecole de Hautes Etudes (στη Raspail).

Кроткая said...

isxuei oti egine antidiadilwsi? i efimerida leei pws eixe 400 atoma... ma, kala, vlammenoi einai?

Μαύρο πρόβατο said...

Εδώ και μέρες, η φοιτητική ένωση της δεξιάς (UNI) κινητοποιείται ενάντια στις καταλήψεις. Στο Jussieu έχουν μόνιμο τραπεζάκι στην πλατεία, αλλού μοιράζουν φυλλάδια...
Η "αντιδιαδήλωση" είχε 150 άτομα. Πρόκειται για γελοίο νούμερο, που είναι βέβαια πολύ μικρότερο από τον αριθμό αυτών που δυσανασχετούν με τις καταλήψεις. Γιατί βγαίνουν με τη γνωστή πούστικη γραμμή οτι "εμείς θέλουμε τα μαθήματά μας, και δεν μπορεί μια μειοψηφία να εμποδίζει..." κτλ κτλ, ενώ για το ίδιο το CPE το βουλώνουν, ή λένε οτι "πρέπει όμως να δοκιμάσουμε όλα τα μέσα για να μειωθεί η ανεργία" και τέτοια.
Αν δήλωναν οτι είναι κατά του CPE, αλλά δε συμφωνούν με τις καταλήψεις, και πρότειναν άλλου είδους κινητοποιήσεις, θα είχαν πολύ-πολύ περισσότερο κόσμο. Αλλά τότε δεν θα ήταν τα πιόνια της κυβέρνησης!

Κωστής Γκορτζής said...

- Η διαρκής αναθεώρηση των εργασιακών συμβάσεων οφείλεται μόνο στη δεδομένη βουλιμία του Κεφαλαίου για περισσότερα κέρδη ή είναι απόρροια και του περιορισμού του "όγκου" της εργασίας -των θέσεων- από την εξέλιξη της τεχνολογίας τόσο στην μηχανολογική υποδομή των επιχειρήσεων όσο και στην υποδομή των κρατών (επικοινωνίες-μεταφορές);
Απλοϊκά, ένας συρμός του μετρό των Αθηνών έχει "πλήρωμα" π.χ.2 ατόμων, το μετρό Θεσσαλονίκης (λένε) δεν θα έχει ούτε έναν.
Το 1970 χρειάζονταν πέντε δύτες επί δέκα μέρες για να καθαρίσουν τα ύφαλα ενός μικρού πλοίου, το 2006 ένα ρομποτάκι κάνει την ίδια δουλειά σε μία ημέρα.
"Περισσεύει" έτσι προσωπικό που κάπως πρέπει να επιβιώσει εργαζόμενο ή "απασχολούμενο" και εκεί έρχεται η πολιτική που θα έπρεπε να είχε προβλέψει τις εξελίξεις και θα έπρεπε να έχει "εκπαιδεύσει" το περίσσιο προσωπικό στις νέες τεχνολογίες και, παράλληλα, θα έπρεπε να τροποποιήσει εγκαίρως και την παρεχόμενη Παιδεία στους νέους.
Ο γιός μου, στα ΤΕΙ Πληροφορικής Θεσσαλονίκης, που θεωρούνται και "προχωρημένα" στον τομέα τους, μαθαίνει αυτά που ίσχυαν πριν είκοσι και βάλε χρόνια...
Οι Φινλανδοί (ΝΟΚΙΑ) πρόβλεψαν τις εξελίξεις εγκαίρως.
Τι τύχη μπορούν να έχουν οι διεκδικήσεις εργασιακών δικαιωμάτων στην ΕΕ όταν δεν υπάρχουν πια οι θέσεις εργασίας για όλους όσους μπορούν να εργαστούν;
Ακόμη και η ανακατανομή του πλούτου με περιορισμό των κερδών και επέκταση των "κοινωνικών παροχών", προσωρινά θα καλύψει για μία ή δύο γενιές το πρόβλημα.
Μετά;
Μήπως, μετά, η λύση θα είναι βίαιη όπως κάθε φορά που η Φύση χάνει την ισορροπία της;

Μαύρο πρόβατο said...

Φίλε Ημίαιμε,
και πούσαι ακόμα!
Αν η αυτοματοποίηση έχει ήδη συρρικνώσει την απαιτούμενη ανθρώπινη εργασία, το ίδιο θα γίνει στις υπηρεσίες!
Εχω δύο χρόνια να ψωνίσω εισιτήριο από ταξιδιωτικό πρακτορείο. Τα βιβλιοπωλεία τα επισκέφτομαι όλο και αραιότερα, ως βόλτα - κάνω τις αγορές από το ίντερνετ.
Φαντάσου επίσης αν προχωρήσει η κατασκευή ιντερνετικών "γκισέ" εξυπηρέτησης πολιτών από δημόσιες υπηρεσίες, τι θα χρειάζονται τόοσοι δημόσιοι υπάλληλοι.
Σαφώς και όσο αναπτύσσεται μια χώρα, ο συνολικός απαιτούμενος χρόνος εργασίας για τα ίδια αγαθά μειώνεται. Δεν υπάρχει δουλειά, δεν είναι οτι μας την κρύβουν οι καπιταλιστές και την κάνουν μόνοι τους! :-))))
Βέβαια, αν βλέπουμε τα πράγματα στο σύνολό τους, πρέπει να προσθέσουμε την αύξηση της εργασίας στη βιομηχανία των αναπτυσσόμενων χωρών (Κίνα, Ινδία) που συνοδεύει τη με γιγαντιαία βήματα εκβιομηχάνισή τους. Πρέπει να προσθέσουμε επίσης την αύξηση της απασχόλησης σε επιμέρους τομείς: στις "υπηρεσίες στα πρόσωπα" (νοικοκυριό, βοήθεια σε ηλικιωμένους), στον τουρισμό/πολιτισμό, στις μεταφορές, στην ασφάλεια...
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, όπου και η εργασία που προσφέρεται χρειάζεται να είναι ελαστική και ευέλικτη, υπάρχει η ανάγκη νέων ρυθμίσεων, νέας πλαισίωσης, και η δυνατότητα, αυτές οι ρυθμίσεις να είναι προς την κατεύθυνση εξυπηρέτησης του κεφάλαιου (μεγιστοποίησης των κερδών) ή του ανθρώπου. Η ανεργία μπορεί να εξαλειφθεί πχ αν επιβληθεί τριαντάωρο. Ο άνεργος/εργαζόμενος/απασχολούμενος μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς παρέχοντας ευέλικτη εργασία, αν εφαρμοστεί πχ το δανέζικο μοντέλο για το οποίο έγινε λόγος στο μπλογκ της γλυκομίλητης (κρότκαγια).
Αντ'αυτού, προτείνεται να εργαζόμαστε περισσότερα χρόνια, με χειρότερες συνθήκες. Θα μου πεις: και τα κέρδη των επιχειρήσεων; Και τα ελλείματα του κράτους; Και το δημογραφικό πρόβλημα;
-Τα κέρδη έχουν φτάσει σε μυθώδη ύψη τα τελευταία χρόνια. Παρατηρείται δε συνολικά, οτι όλο και λιγότερο ποσοστό επενδύεται στην πραγματική οικονομία (δεδομένου οτι οι απαιτήσεις για κερδοφορία είναι αυτοτροφοδοτούμενες και έχουν τόσο αυξηθεί, που απαγορεύουν την επίτευξή τους σε "βάθος χρόνου" όπως μπορεί να γίνει με παραγωγικές επενδύσεις). Δυστυχώς ισχύει μέχρι κεραίας αυτό που είχε δει ο Μαρξ, οτι δηλαδή ο καπιταλιστής εκπλήρωσε την ιστορική του αποστολή, τη συσσώρευση. Τα κέρδη όλο και περισσότερο αποδίδονται ως μερίσματα και ξαναμπαίνουν σε μια βίρτουαλ σφαίρα χρηματοοικονομικών ανταλλαγών, που αυτοπολλαπλασιάζεται με μεθόδους "πυραμίδας". Ταυτόχρονα, όλο και περισσότερο τα κέρδη μοιάζουν να είναι εισοδήματα από ιδιοκτησίες (για παράδειγμα, τα κέρδη στις τηλεπικοινωνίες που δεν έχουν καμμία πλέον σχέση με το κόστος παροχής της υπηρεσίας, αλλά απλά με την ιδιοκτησία των μηχανημάτων και τη λάισενς για παροχή της υπηρεσίας.)
Και βεβαίως σε τακτά χρονικά διαστήματα καταστρέφεται πλούτος φτάνει να μην ταραχτούν οι σχέσεις διανομής, να μη "σκορπίσει" δηλαδή το προϊόν στην κοινωνία.
Η αυτοκαταστροφική φύση του καπιταλισμού, μετά την καταστροφή του "αντίπαλου δέους" είναι τέτοια, που έχει ανησυχήσει και τις κορυφές του συστήματος (δες πχ τι λέει ο Σόρος σχετικά).
Οσο για το κράτος, αυτό αναλαμβάνει όλο και περισσότερο τα "σπασμένα", παντού στον κόσμο.
Σε αυτό το σκηνικό, πιστεύω οτι αν δεν προκύψει, μετά από σκληρές κοινωνικές μάχες, ένα νέο στάτους κβό, μια νέα ανακατανομή σε ώφελος των εργαζόμενων, το σύστημα θα "καταπιεί τον εαυτό του", κι εμάς μαζί.
Για χώρες σαν την Ελλάδα, τίθεται και το ζήτημα της "εθνικής στρατηγικής", της επιβίωσης της χώρας (το λέει μέχρι και ο Γιώργος! :-))))
Δυνατότητες υπάρχουν, και η κατεύθυνση στην οποία πρέπει να κινηθούμε είναι γνωστή: παιδεία πάνω απ'όλα, υγεία, κι εκσυγχρονισμός των υποδομών.
Τις εξελίξεις, όλοι τις βλέπουν. Αλλά αυτό δε σημαίνει οτι το κοινό καλό είναι και το συμφέρον της πλουτοκρατίας.
Πάρε τη ναυτιλία για παράδειγμα: το 2005, διάβαζα, ήταν ίσως η καλύτερη χρονιά μετά τον πόλεμο. Εχουν συσσωρευτεί πολύ μεγάλα κέρδη, και αυτό θα συνεχιστεί στο βαθμό που η ανάπτυξη της Ασίας είναι συνυφασμένη με την αύξηση του εμπορίου. Η Ελλάδα από όλο αυτό το χρήμα είδε μόνο κάποιες ελάσσονες ποσότητες να μπαίνει στηναγορά ακινήτων. Φυσικό είναι: όταν από τη θάλασσα έχεις πχ 40% κέρδος, ή θα τα ρίξεις πάλι στη θάλασσα, ή... στον αέρα (χρηματιστηριακά)... Θα μου πεις, και πώς θα υποχρεώσεις τον εφοπλιστή να επενδύσει;
Θα απαντούσα οτι γενικά δεν μπορείς, μπορείς όμως να ανεβάσεις τους όρους υπό τους οποίους τον υποστηρίζεις ως χώρα (αντί να κατεβάζουμε τα βρακιά μας) και να διαπραγματευτείς με επιτυχία ένα κομμάτι από το χρήμα αυτό, να κλείνει τον κύκλο του στην
Ελλάδα.
Σταματάω κι εγώ εδώ - πού να χωρέσουν όλα αυτά σε πέντε αράδες...

Κωστής Γκορτζής said...

Προβλέπω να παίρνω πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες εδώ πέρα.

Εξακολουθώ όμως να φοβάμαι ότι όλα αυτά που δεν χωρούν σε πέντε αράδες, θα βρούν τη λύση τους μάλλον βίαια.

Είπα ευχαριστώ;

Μαύρο πρόβατο said...

Εξακολουθώ όμως να φοβάμαι ότι όλα αυτά που δεν χωρούν σε πέντε αράδες, θα βρούν τη λύση τους μάλλον βίαια.

Εγώ σ'ευχαριστώ - και μοιράζομαι τον ίδιο φόβο!

Yannis H said...

Το λες κι εσύ κάπου, να το υπογραμμίσω: οι κινητοποιήσεις δεν είναι φυσική συνέχεια του γαλλικού ΟΧΙ στο Ευρωσύνταγμα; Είναι δυνατόν αυτό που παλεύεις να μη χαρακτηρίσει την Ε.Ε., να το δεχτείς στο κράτος σου;

Кроткая said...

Εγώ θα ήθελα να διαφωνήσω ελαφρώς ως προς το θέμα της ανεργίας πάντως. Για μένα η ανεργία είναι δομικό στοιχείο του καπιταλισμού που χρησιμοπηείται ως μέσο πίεσης προς τους εργαζόμενους για να πετυχαίνουν ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και να μειώνονται όσο γίνεται διεκδικήσεις και διακιώματα. Συμπαθάτε με αν ακούγομαι σαν κνίτισσα, αλλά δείτε το εξής παράδειγμα. Η τράπεζά μου πλεον πριμοδοτεί το να κάνουν οι πελάτες της όλες τις συναλλαγές τους μέσω home banking, και μάλιστα χρεώνει τους πελάτες για κάθε συναλλαγή που κάνουν στο γκισέ. Το αποτέλεσμα είναι πως ε΄νώ πριν από 1 χρόνο υπήρχαν 3 υπάλληλοι στα γκισέ, τώρα υπάρχει μόνον ένας. Αν αυτός διεκδικήσει η διαμαρτυρηθεί, θα του δείξουν την πόρτα και θα πάρουν άλλον λιγότερο επαναστατικό στη θέση του. Το ίδιο ισχύει παντού. Στην Ελλάδα, τα οργανικά κενά πχ στην εκπαίδευση -για να δούμε και την συμπεριφορά του κράτους. είναι άπειρα. Γιατί δεν προσλαμβάνοντια εκπαιδευτικοί μόνιμοι, αλλά προτιμώνται ωρομίσθιοι και αναπληρωτές; Γιατί αυτοί κοστίζουν λιγότερο. Αν το κράτος ήθελε να επιλύσει το πρόβλημα της ανεργίας, δεν θα το έκανε; Ποιον εξυπηρετεί λοιπόν αυτό το κράτος; Τον πολίτη ή το κεφάλαιο;

Άσχετο: Πρόβατο, το όνομα του μπλόγκ σου μου θυμίζει το βιβλίο του Jonathan Coe, The rotters' club (στα ελληνικά Η λέσχη των τιποτένιων). Υπάρχει σχέση ή συνωνυμία είναι τυχαία;
A propos, συστήνω να διαβάσετε του ιδίου συγγραφέα το What a carve up! (ελληνιστί Τι ωραίο πλιάτσικο, από τις εκδόσεις Πόλις, μτφρ. Σώτη Τριανταφύλλου). Πρόκειται για εξαιρετικό μυθιστόρημα, χαρή στο οποίο συνειδητοποιεί κανείς, όλα τα δεινά που προέρχονται από τη θατσερική Αγγλία. Εξαιρετικά επίκαιρο.

Τέλος, αγαπητό Πρόβατο, σε ευχαριστώ θερμώς για το κολακευτικότατο προσωνύμιο που μου αποδίδεις.

Τα σέβη μου προς όλους.

Μαύρο πρόβατο said...

Μα βέβαια κρότκαγια, η ανεργία ήταν πάντα - και είναι ακόμα - δομικό στοιχείο του καπιταλισμού. Αλλά εδώ και καιρό, πάει να γίνει και αποδομητικό...

Παρακαλώ καλή μου , γλυκομίλητη(=κρότκαγια ρωσιστί αν δεν απατώμαι) είσαι, τι να σε πούμε εμείς;
-Οσο για το όνομα, έχει μια σχέση με αυτό που λες, από...σπόντα.
Το ονόμασα Πάρβους κλάμπ εκ του "πάρβους" = μικρό, αλλά και γιατί ταυτόχρονα αυτό ήταν το ψευδώνυμο μια από τις πιό αμφιλεγόμενες και συναρπαστικές φυσιογνωμίες της Οκτωβριανής επανάστασης.
Voilà, et bonne nuit!
ΥΓ Ευχαριστώ για την αναφορά του βιβλίου, θα το ψάξω άμα με το καλό κατέβω Ελλάδα, μέσα Απρίλη.

Кроткая said...

da, kanieshna! :)

Αν δεν κάνω λάθος, τα βιβλία που ανέφερα μπορείς να τα βρείς και στη Fnac στα αγγλικά -στο Βέλγιο τουλάχιστον τα βρήκα. Βέβαια, η μετάφραση της Τριανταφύλλου είναι απολαυστική. Εγώ τα διάβασα και στα αγγλικά και στα ελληνικά.
Τίνος ήταν το ψευδώνυμο; Για να μαθαίνουμε κι εμείς οι νεώτεροι...

à tantôt, που λέμε κι εμείς οι Βέλγοι!

FUFUTOS said...

Μερσί μποκού

Κωστής Γκορτζής said...

Γλυκομίλητη, γλυκομίλητη, αλλά και μαχητική ε;
Σώνει και καλά να διαφωνήσει ...συμφωνώντας! (μ' αρέσει να την τσιγκλάω)
Το πρόβλημα, στη βάση του, για μένα, δεν είναι ο εκφυλισμός του καπιταλισμού και η εκπλήρωση της ιστορικής αποστολής του με τη συσσώρευση υπερκερδών.
Το πρόβλημα προκύπτει από τη μείωση των θέσεων εργασίας λόγω της τεχνολογικής προόδου (σε βαθμό "επανάστασης") αλλά και της επιμήκυνσης της εργασιακής ζωής κάθε εργαζόμενου λόγω της αύξησης του προσδόκιμου της ζωής.
Πολλοί υποψήφιοι, λίγες θέσεις.
Εκτιμώ, δε, ότι λύση του προβλήματος θα μπορούσε να προκύψει μόνο με παράλληλη πρόοδο των οικονομικοπολιτικών επιστημών (σε βαθμό "επανάστασης") και έγκαιρα προτού η φύση αποκαταστήσει την ισορροπία ελλαττώνοντας τους υποψήφιους δραματικά.
Δεν ξέρω πώς ακούγεται αυτό, αλλά η σημερινή κατάσταση μπορεί και να οφείλεται στην υπερβολική καθυστέρηση ενός Παγκόσμιου πολέμου.
Οι Αμερικανοί κάτι ξέρουν που συντηρούν την οικονομία τους συντηρώντας πολέμους δεξιά και αριστερά. Τραγικό μεν, αλλά φριχτά αληθινό...

Кроткая said...

Τσίγκλα με βρε Ημίαιμε, δεν έχω πρόβλημα! Άλλωστε σήμερα είναι η μέρα σου, οπ΄ποτε σου επιτρέπω αν θες να με αποκαλέσεις και Κάγια, μόνο σήμερα όμως!
Δεν διαφωνώ σώνει και καλά, μόνο προσθέτω και υπερθεματίζω, όταν έχω κάποιο σχόλιο να κάνω!
Σ'αυτά που είπες πχ, συμφωνώ, ειδικά στο τελεύταίο σου σχόλιο. Είναι όντως πολύ φριχτό αυτό.
Να θυμήσω μόνο, προσθέτωντας ότι το πρόβληνα μεγενθλυμνεται κι από μια άλλη παράμετρο: την προσφορά πάμφθηνης εργασίας από τις χώρες της ΝΑ Ασίας κυρίως, όπου οι άνθρωποι εργάζονται σε συνθήκες ανάλογες της εποχής της Βιομηχανικής Επανάστασης. Κάντε μια βότα στο Ζάρα και στο Η&Μ... Όλα τα φτηνότατα ρούχα τους είναι made in Malaysia, Philippines, Taiwan, China...
Μόνο που στο δικό μας κόσμο, τον πρώτο, το πρόβλημα σε μεγάλο βαθμό διογκώνεται, επείδη κάποιους τους συμφέρει...
Πολλές φορές σκέφτομαι να μην κάνω παιδιά... Σε τι κόσμο θα ζήσουν;

Μαύρο πρόβατο said...

Δεν ξέρω πώς ακούγεται αυτό, αλλά η σημερινή κατάσταση μπορεί και να οφείλεται στην υπερβολική καθυστέρηση ενός Παγκόσμιου πολέμου.
Δυστυχώς, έτσι είναι. Και με την ευκαιρία, καλό είναι να θυμόμαστε την ιστορία των προηγούμενων δύο παγκοσμίων πολέμων, με αυτή την οπτική...

Διαφωνώ όμως όταν λες οτι το πρόβλημα προκύπτει από τη μείωση των θέσεων εργασίας λόγω της τεχνολογικής προόδου (σε βαθμό "επανάστασης") αλλά και της επιμήκυνσης της εργασιακής ζωής κάθε εργαζόμενου λόγω της αύξησης του προσδόκιμου της ζωής.
Πολλοί υποψήφιοι, λίγες θέσεις.


Τι το "φυσικό" υπάρχει στο να μπορεί η κοινωνία να παράγει περισσότερα κι ευκολότερα (με λιγότερη εργασία/άνοδο της παραγωγικότητας) και η συνέπεια να είναι οτι οι άνθρωποι θα ζούν χειρότερα;;; (Εξάλλου, η Ιστορία δεν επιβεβαιώνει αυτή τη χειροτέρευση, αλλά την τάση να επιβληθεί αυτή, που προκαλεί τις αντίστοιχες αντιδράσεις από την κοινωνία - το τελικό αποτέλεσμα μέχρι σήμερα είναι νομίζω μια αντιφατική, αλλά υπαρκτή, πρόοδος)

Κάποιο λάκκο έχει η φάβα... Ο Μαρξ στον καιρό του έκανε την "κριτική ανάτμηση" αυτού τού συστήματος
υπό το οποίο ζούμε σήμερα. Εκτοτε, συνέβησαν πάρα πολλά, αλλά το πρόβλημα παραμένει ακέραιο. Και σίγουρα σημάδι και τρόπος της επίλυσής του δεν μπορεί να είναι παρά μια επανάσταση (καταρχήν στο χώρο των ιδεών, όπως λες).