Δροσερή θερινή σαλάτα

Πέρασαν επτάμιση βδομάδες από τότε που ο εκ των μεγίστων μάστορων της μαγειρικής τέχνης Roger Vergé άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο νοητό όριο μεταξύ βορρά και νότου της Γαλλίας, στο μέρος της Auvergne που ανήκει στην ιστορική επαρχία του Bourbonnais, σ'ένα χωριό έξω από το Montluçon. Η φτώχεια των κατοίκων σε συνδυασμό με τον απέραντο πλούτο της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής, αποτελούν τις καταβολές της υπέροχης τοπικής κουζίνας στην οποία αρχικά μαθήτευσε.

Από τα τέλη της δεκαετίας του '60, ο Vergé μετακομίζει στον νότο της αναψυχής των πλουσίων, στο υπέροχο Mougins  όπου ριζώνει και μεγαλουργεί, αναδεικνύοντας τη λεπτότητα των απλών και υπέροχων υλικών: ο μαιτρ απογειώνει αγγινάρες, κολοκυθοανθούς και γενικά ο,τι μας βρίσκεται λίγο πολύ σε καθημερινή διαθεσιμότητα.

Ο μαιτρ, πέρα από την επιρροή του στους σεφ της υψηλής κουζίνας, άφησε συγγραφικό έργο και οπτικοακουστικό υλικό, προς τέρψη και μάθηση των μελλοντικών γενεών.
Ιδού για παράδειγμα ένα τέτοιο κλιπάκι από παλαιά μαγειρική εκπομπή:





Θα παρουσιάσουμε εδώ κάτι ακόμα απλούστερο: μια ταπεινή αγγουροντομάτα. Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς άνθρωπο, ειδικά στην Ελλάδα, που δεν μπορεί να τη φτιάξει «επί της αρχής».
Θα παραθέσουμε ωστόσο όλες τις λεπτομέρειες που αναδεικνύουν τη φιλοσοφία της κουζίνας του Vergé. Στο βαθμό που θα γίνει αυτή κατανοητή, μπορούν να προκύψουν τόσες διαφορετικές υλοποιήσεις και βαριάντες, όσες και οι φορές που κάποιος θα ετοιμάσει τη σαλάτα αυτή. Πχ θαυμάσια προσθετει κανείς, μαζί με το αγγούρι, μια χουφτίτσα κομμένα φρέσκα καπαρόφυλλα.

Περνάμε τώρα στο «κατ᾽άρθρον». Έχουμε λοιπόν, για 5 ἀτομα:

Υλικά

• 5 ώριμες, ζουμερές αλλά σαρκώδεις, ντομάτες μέτριου μεγέθους (των διακοσίων γραμμαρίων - ισοδύναμα, 1 κιλό κατάλληλες ντομάτες)
• 1 μέτριο αγγούρι περίπου 350 γραμμαρίων,  κατά προτίμηση αγγλικού τύπου, τραγανό και όχι πολύ σποριασμένο
• 200 γραμμάρια μανούρι (ο μαιτρ προτείνει χλωρό κατσικίσιο τυρί από τους πρόποδες των Άλπεων, αλλά το μανούρι πάει τέλεια)
• 1 κλαράκι βασιλικό μικρόφυλλο (σγουρό)
• 1 μικρή σκελίδα σκόρδο, αν βρείτε κεφαλονίτικο από τις Καρυές (ή μισή μεγάλη - απομακρύνουμε το φύτρο)
• 5 cl (ένα σφηνάκι) λάδι της καλύτερης ποιότητας, νέο και φρουτώδες
• 1 κουταλιά της σούπας ξύδι από κρασί ελαφρύ (5°-6°). Προτιμούμε ξύδι από ροζέ κρασί, chardonnay ή  ροδίτη (θα το ρίξουμε φιλτράροντάς το)
• 1 μπουκετάκι θυμάρι φρέσκο, (zatar, serpolet ή το δικό μας αττικό θυμάρι) καλύτερα ανθισμένο
• Αλάτι ψιλό και άσπρο πιπέρι μύλου

Εξοπλισμός

• Ψυγείο
• 5 πιάτα κι ένα μπολ χωρητικότητας περί τα 25 cl
• Μούλτι (και με τρίφτη τα καταφέρνουμε)
• Κουτάλι σούπας και γλυκού, μαχαίρι κοπής λαχανικών, σφηνάκι ή μεζούρα μικροποσοτήτων υγρών
• Τρυπητό/κωνική σίτα ψιλή («κινέζος»)
• Πιπερόμυλος ρυθμισμένος στο ψιλό άλεσμα

Εκτέλεση

Την προηγούμενη βάζουμε το μανούρι τα λαχανικά και τα πιάτα στο ψυγείο.

-Επί το έργον:
1. Kόβουμε τις 4 ντομάτες φέτες (όπως θα φαγωθούν στη σαλάτα).
2. Πετάμε στο μούλτι τα σκληρά που αφαιρέσαμε συν την πέμπτη ντομάτα, κομμένη τέταρτα.
3. Ξεφλουδίζουμε το αγγούρι, το κόβουμε εγκαρσίως στα 2/3, σκίζουμε διαμήκως τα δύο κομμάτια, τα ξεσποριάζουμε με το κουτάλι, κόβουμε τα δύο μεγάλα κομμάτια σε λεπτά (3mm) «μισοφέγγαρα» (ήταν ημικύκλια, μείον το ξεσπόριασμα), αλατίζουμε (1/2 κουτ. γλυκού) να φύγουν τα πολλά υγρά και τα δύο μικρά τα ρίχνουμε σχετικά ψιλοκομμένα ατο μούλτι.
4. Θα ρίξουμε επίσης στο μούλτι τη σκελίδα σκόρδου κομμένη χοντρά, τα φυλλαράκια του βασιλικού, μια κουταλιά σούπας λάδι, το ξύδι,  ένα γύρο μύλου πιπέρι, ελάχιστο αλάτι και τα λυώνουμε όλα να γίνουν πουρές.
-Φτιάχνουμε 5 σαλάτες ατομικές:
5. Βγάζουμε τα πιάτα από το ψυγείο και απλώνουμε στον πάτο του καθενός την κρύα σως φιλτραρισμένη στον «κινέζο».  Κρατάμε το στερεό κατάλοιπο στο μπολ για άλλη χρήση, πχ μια piperade.
6. Βάζουμε στο κέντρο κάθε πιάτου μια τούφα αγγούρι και απλώνουμε περιμετρικά κι εναλλάξ τις φέτες ντομάτα με τις ροδέλες μανούρι (έρχεται 40 γραμμάρια στον καθένα).
7. Αφήνουμε ένα ανθάκι ή λίγα φυλλαράκια θυμάρι σε κάθε φέτα ντομάτα.
8. Ρίχνουμε λίγο πιπέρι στο κάθε πιάτο και ένα λεπτό φιλέ λάδι στις ντομάτες (τελειώνουμε το λάδι).
-Σερβίρουμε κατευθείαν, με συνοδεία λίγο χωριάτικο φρυγανισμένο ψωμί.

Aie, aie, aie, aie, aie, aie...

Had really the Syriza government been acting  during all that negotiation time as if convincing "United Europe" for their "good policies" were feasile?
Being a lying crook and moron is really a deadly combination; in a way, these whom this government is fooling but also those that are being served, sink all into ridiculousness...

Bonus track (a Dr. Schäuble's fav)

Welcome song

ADDED 13/7/2015 #thisisacoup ... de maître! I have warned you a week before. Understand now?

Class chemistry: how to get salt and water

1.  Βρυξέλλες, 3/7/2015

Φίλοι και συναγωνιστές,

Ο Ελληνικός λαός, η χώρα μας, βρίσκεται κάτω από έναν απόλυτο εκβιασμό των «εταίρων» και δανειστών της, που έχει τα χαρακτηριστικά οικονομικού πολέμου. Κανένας μας δεν μπορεί να παίρνει ίσες αποστάσεις.
 Το δημοψήφισμα της Κυριακής έχει ένα συγκεκριμένο δίλημμα: «ΟΧΙ» στην πρόταση των δανειστών ή «ΝΑΙ» στις αξιώσεις τους.
Σας απευθύνω έκκληση, δεν σας καλώ ‒άλλωστε δεν έχω δικαίωμα να σας καλώ, σεβόμενος τις αρχές σας και την πολιτική σας ιστορία‒ να πάρετε θέση επιλέγοντας το ΟΧΙ, ακόμα κι αν από τη δική σας πολιτική σκοπιά θεωρείτε εκβιαστικό το δίλημμα.
Τυχόν επικράτηση του ΝΑΙ θα σηματοδοτήσει τη λαϊκή νομιμοποίηση στις πιο ακραίες και πιο βάρβαρες αντιλαϊκές πολιτικές. Ένα τέτοιο ΝΑΙ δεν πρέπει να επιτρέψετε και εσείς με την ιστορία σας να επικρατήσει.
Το ΟΧΙ τιμά την ιστορία του ΚΚΕ. Η επιλογή του ΟΧΙ εκ μέρους των ψηφοφόρων του ΚΚΕ δεν σας αποδυναμώνει, δεν είναι ψήφος ενάντιά σας. Κάθε άλλο. Είναι επιλογή που δεν αντίκειται στην ιστορία και τη στρατηγική του ΚΚΕ, όπως αυτή έχει διαχρονικά καταγραφεί. Αντίθετα την ενισχύει.
Αγαπητοί συναγωνιστές, μην αφήσετε το ΑΚΥΡΟ να ακυρώσει το μέλλον της πατρίδας μας!

Μανώλης Γλέζος, ευρωβουλευτής


2. Αθήνα, 3/7/2015 

Όχι στο μη χείρον βέλτιστον

Είναι εντυπωσιακό ότι τόσο το «ναι» όσο και το «όχι» στο δημοψήφισμα στο οποίο αποφάσισε η κυβέρνηση να μας οδηγήσει, ερμηνεύεται από τον καθένα όπως ο ίδιος θέλει. Στην πραγματικότητα όμως η μοναδική πραγματική ερμηνεία είναι εκείνη της ίδιας της κυβέρνησης, η οποία και επέλεξε να θέσει το ερώτημα όπως το έθεσε.
Αυτή λοιπόν, αφού προηγουμένως θεοποίησε τη λογική τού αμοιβαία επωφελούς συμβιβασμού με τους δυνάστες μας -που καταγράφηκε αρχικά με την επαίσχυντη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου- και την παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη και την Ε.Ε., έρχεται σήμερα να ζητήσει από τον λαό μας να αρνηθεί την πρόταση των δυναστών μας, η οποία ουσιαστικά λίγο απέχει από τη δική της πρόταση, για να συνεχίσει την εντός των τειχών διαπραγμάτευση από καλύτερη κατά τη γνώμη της θέση, λες και η τρόικα έδωσε μέχρι τώρα δείγματα σεβασμού της λαϊκής βούλησης.
Στην πραγματικότητα η προσφυγή στο δημοψήφισμα επελέγη τυχοδιωκτικά και ανεύθυνα από τον ΣΥΡΙΖΑ από τη μια για να ξεπεράσει τις αντιδράσεις των συμμάχων του, των ΑΝ.ΕΛΛ. σε δυο-τρία ζητήματα με τα οποία διαφωνούσαν και για να βγάλει από τη δύσκολη θέση την Αριστερή του Πλατφόρμα, από την άλλη για να επιβιώσει ο ίδιος πολιτικά ως Αριστερά, στίγμα με το οποίο και εκλέχτηκε.
Το να επιδιώκεις όμως να τα βρεις με τους λύκους μέσα στη φωλιά τους δεν μπορεί να το πετύχεις χορεύοντας μαζί τους, αλλά αν τους χορτάσεις με τις σάρκες του λαού σου.
Γι’ αυτό και ένα δημοψήφισμα που δεν θέτει θέμα εξόδου από τον λάκκο των λεόντων, όσο και αν πολλοί από εκείνους που στηρίζουν το «όχι» το συνδέουν με αυτήν, σε όποιο αποτέλεσμα κι αν καταλήξει θα είναι καταστροφικό για τον λαό μας.
Μάλιστα αυτή η επιλογή για προσφυγή στο δημοψήφισμα με δεδομένη τη μέχρι τώρα υποχωρητικότητα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένη την κατάσταση της αβεβαιότητας και του φόβου την οποία από μόνη της ήταν δεδομένο ότι θα δημιουργήσει, με δεδομένη τη συνεχιζόμενη εμμονή όλου του ΣΥΡΙΖΑ σε συμφωνία με Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝ.ΕΛΛ., Χ.Α., και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για πάση θυσία παραμονή στην ευρωζώνη και την Ε.Ε., με δεδομένη την παντελή εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ έλλειψη προετοιμασίας της επόμενης μέρας ύστερα από μια ενδεχόμενη ρήξη, η οποία όπως δήλωναν τα κορυφαία στελέχη του ήταν εκτός της λογικής του, με δεδομένη τη μέχρι τώρα συστηματική υποτίμηση εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ της λαϊκής παρέμβασης, εμπεριέχει το ρίσκο να οδηγήσει στην επικράτηση του «ναι». Σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση οφείλει να παραιτηθεί και να αποτελέσει μια αριστερή παρένθεση, μια που δεν θα μπορεί να εφαρμόσει ένα μνημόνιο με το οποίο δηλώνει ότι διαφωνεί.
Αλλά με αυτά τα δεδομένα και μια επικράτηση του «όχι» σε αντίθεση απ’ ό,τι υποστηρίζει η πλειονότητα των αριστερών δυνάμεων, με εξαίρεση το ΚΚΕ, από μόνη της μάλλον σε μια γενικευμένη εθελοδουλία θα οδηγήσει παρά σε μια λαϊκή αντεπίθεση και προοδευτική πορεία, μια και στόχος της κυβέρνησης είναι να υιοθετήσει και να εφαρμόσει το αντιλαϊκό τρίτο μνημόνιο το οποίο η ίδια προτείνει.
Βεβαίως η επικράτηση του «ναι» δεν είναι ταυτόσημη με την επικράτηση του «όχι», όπως η Ν.Δ. δεν ταυτίζεται με τη Χ.Α., η Λεπέν με τον Σαρκοζί, ο ΣΥΡΙΖΑ με τη Ν.Δ… Αυτό όμως, όπως ορθώς έπραξε η ριζοσπαστική Αριστερά και στις βουλευτικές εκλογές, δεν πρέπει να μας οδηγεί στη λογική τού μη χείρον βέλτιστον και στη συμμαχία με τις τριτομνημονιακές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, και ακόμη χειρότερα στη συμμετοχή σε κοινές επιτροπές μαζί τους ή στην αντιμετώπιση του Τσίπρα λες και είναι ο νέος Αλιέντε, Τσάβες ή ακόμη ο Τσε που ζώστηκε τα όπλα του, όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν ορισμένοι συριζαίοι.
Αντίθετα θα πρέπει και στην κάλπη αντιστοιχώντας το περιεχόμενο των θέσεων μας με τη μορφή έκφρασής τους να προτάξουμε το «όχι» σε κάθε νέο μνημόνιο από όπου κι αν προέρχεται, τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο τώρα από την Ε.Ε.
Ολα αυτά με πλήρη σεβασμό των συντρόφων και φίλων οι οποίοι ανιδιοτελώς και όχι διότι έχουν κάποιο οικονομικό ή άλλο συμφέρον αποφάσισαν να συμπλεύσουν με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμώντας ότι έτσι προωθούν την κοινή μας υπόθεση.

Γιώργος Ρούσσης, ομ. καθ. Παντείου Πανεπιστημίου (Εφ. των Συντακτών)

Γιατί «όχι απλά όχι»

Υπάρχει μια ελάχιστη διαπίστωση με την οποία ο κάθε άνθρωπος που μιλάει ελληνικά πιστεύω οτι θα συμφωνήσει: δεν πλήττουμε, από τη μέρα του σχηματισμού της κυβέρνησης ώς σήμερα. Πληττόμεθα ίσως, αλλά κανείς δεν πλήττει με αυτή την υπερπαραγωγή της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ!
Οι ενδιαφερόμενοι θα έχουν διαπιστώσει οτι περίπου τίποτα που να συνιστά τοποθέτηση για τα πολιτικά της Ελλάδας δεν έχει δημοσιευθεί εδώ, από εκείνη τη μέρα. Και η πρόθεση του γράφοντος ήταν αυτή η κατουσία αποχή να παραταθεί, παρόλο που οι αφορμές διακοπής της παρουσιάζονταν καθημερινώς.
Ο λόγος της στάσης αυτής ήταν η απαίτηση να συγκριθούν προβλέψεις με ένα ικανό σώμα πεπραγμένων, ώστε να βγουν επιτέλους βασισμένα σε γεγονότα συμπεράσματα τόσο για την κυβέρνηση όσο και για τις προσεγγίσεις που είχαν οδηγήσει σε τούτη ή την άλλη πρόβλεψη.
Η κήρυξη του δημοψηφίσματος έδωσε τέλος σε αυτή τη φάση: μπορεί τώρα, και απαιτείται, να κάνουμε ταμείο.
Θα το αποπειραθούμε διακινδυνεύοντας παρακάτω κάποιες σκέψεις. Δεν έχουμε καμμία ελπίδα και καμμίαν αξίωση να μην καταπνιγούν τα λίγα λόγια που τις εκφράζουν, στον ορυμαγδό της ανοησίας που κατακλύζει το δημόσιο λόγο και τον πιό ιδιωτικό μας χώρο.
Σημειώνουμε επίσης οτι η καταγραφή τους είναι μια προσωπική άσκηση κάποιου που είναι έξω απ'το χορό - αλλά που ακριβώς γι αυτό θα μπορούσε να ακούει καλύτερα τι παίζουν τα νταούλια.
Ξηγημένα λοιπόν: 

1. Διαπιστώνεται εύκολα οτι δανειστές-Τσίπρας είχαν/έχουν ελάχιστες διαφορές στις προτάσεις μέτρων.  Κάτι που δεν εξηγεί την εμμονή ούτε των μεν, ούτε των δε.

2. Ο Τσίπρας σωστά είπε οτι αν πέρναγε των δανειστών, η Ελλάδα σε 5 μήνες θα ήταν πάλι σε διαπραγμάτευση, με 1 οκτακόσια εκ. άνεργους αντί για ενάμισυ λέω εγώ, και με μειωμένη φοροείσπραξη. Ωστόσο, τα ανάλογα ισχύουν και για τη δικό του νήμα προτάσεων Γιατί  έκανε πχ την τελευταία; Μπλόφα; Αν ναι, πόσο σίγουρος ήταν οτι για ένα απειροελάχιστο θα την απορρίψουν οι δανειστές; Αν όχι, γιατί οι ευρωπαίοι δεν τον άδειασαν δεχόμενοι αυτήν τη δική του πρόταση, ώστε να περάσει και θριαμβευτικά (νίκη!) και να τους κάνει τη δουλειά ο Τσίπρας χωρίς κιχ πλέον;

3. Προκύπτει λοιπόν οτι υπάρχει μεγάλη διάσταση, αλλά και οτι η διάσταση δεν είναι στα κείμενα των μέτρων. Αν ακούσει κανείς ελάχιστα πιό προσεκτικά τι λέει ο καθένας, θα τη βρει μπροστά του - δεν είναι μυστικό, ο Βαρουφάκης έχει γράψει ολόκληρες διατριβές επ'αυτού. Η διάσταση είναι στη ρύθμιση του χρέους. Ο Τσίπρας λέει - και σωστά - οτι το χρέος δε βγαίνει ως έχει. Βασικά δε βγαίνει με κανέναν τρόπο. Είναι αυτό που λένε οι μαρξιστές «καταστροφή κεφαλαίου», που δεν κατορθώνει ο καπιταλισμός να ολοκληρώσει. Ένας λόγος είναι οτι έχουν κρατικοποιηθεί τα χρέη, και έχει πάει το πράγμα στην πολιτική. Φαντάζομαι πχ δύσκολα τον Ολλάντ να λέει «έχουμε λαμβάνειν 40 δις από το ελληνικό κράτος, αλλά ξέρετε,  15 από αυτά δεν υπάρχουν ούτε θα υπάρξουν ποτέ για μας, άρα ξεγράφτε τα». Κατά καιρούς μάλιστα ο Τσίπρας εκστομίζει τη μέγιστη απατεωνιά για ρύθμιση αλά Γερμανία το 53, «ξεχνώντας» οτι για να γίνει μεσολάβησαν 50 εκ νεκροί και το ξήλωμα του καπιταλισμού στη μισή Ευρώπη.

4. Αυτή είναι λοιπόν η κεντρική ιδέα. Γκρέξιτ[*] ώστε να καταστεί δυνατή η ολοκλήρωση της καταστροφής κεφαλαίου[**] και να ξαναπάρει μπρος η μηχανή. Είναι σαφές οτι δε θα χάσουν ακριβώς το ίδιο όλοι από αυτό, τόσο ανάμεσα στους έλληνες κεφαλαιούχους όσο ανάμεσα στους ξένους. Ο λαός θα χάσει βέβαια και ο ελληνικός και οι υπόλοιποι των ευρωπαϊκών χωρών, αλλά αυτοί χάνουν σε όλα τα σενάρια - εκτός από αυτό του ξεσηκωμού, όπου εκεί μπορεί να θυσιαστούν ορισμένοι για να σωθούν όλοι. Αυτό λέγεται Ιστορία αλλά προς το παρόν, δεν τη γράφουμε...

5. Συνοψίζω λοιπόν: βλέπουμε γκρέξιτ λάιβ, και οι διαφορές (τώρα και «ντράι» ή αργότερα με προκαταρκτικά μνημόνια) αφορούν μόνο το χρόνο. Ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός δείχνει λίγο ικανός να βρει άλλον τρόπο για την αναγκαία ολοκλήρωση της καταστροφής κεφαλαίων στην Ελλάδα, και πάλι καλά να λέμε, αφου το θέλουμε το σύστημα, γιατί ο κύριος, ιστορικά επιβεβαιωμένος δρόμος, είναι ο πόλεμος.

6. Βλέπουμε όμως και οτι κάτι λείπει από τα παραπάνω: τα απόλυτα «ελληνικά» νούμερα δεν δικαιολογούν τόσο σαματά. Είναι πραγματικά μικρά! Ούτε δικαιολογείται το θέαμα, να τραβάνε μπροστά οι Γερμανοί και οι Γαλλοϊταλοί, οι Αμερικάνοι ακόμα, ενώ βρίζουν υπογείως και όχι μόνον πιά, να μην τους σταματούν. Δεν είναι δα τόσο ισχυροί οι Γερμανοί καπιταλιστές - και μάλιστα μόνον ένας σημαντικός πόλος ανάμεσά τους!

7. Ερμηνεύεται αυτή τη συμπεριφορά υποθέτοντας οτι το πρόβλημα της καταστροφής κεφαλαίου πάει πολύ πέρα από την Ελλάδα, και οτι ο μόνος ορατός δρόμος είναι να εκκαθαριστούν οι περιπτώσεις τύπου Ελλἀδας (άρα και όποιος άλλος από τα αντίστοιχα κράτη δεν αντέξει: Πορτογαλία πρώτα πρώτα) και να αναδομηθεί το ευρώ (αν επιβιώσει) με πολύ περισσότερο συντονισμό/ολοκλήρωση (αυτά που έχουν ήδη προτείνει οι Γερμανοί: πρακτικά ἐνα υπουργείο οικονομικών. Κάτι εξάλλου στο οποίο οι Γάλλοι δεν θα ήταν αντίθετοι, αρκεί να ελέγχουν αυτοί το συντονιστικό των τραπεζών. Κράτος-εισοδηματία τους είχε ήδη χαρακτηρίσει ο Λένιν, σκεφτείτε πόσο μακριά πάει το πράγμα).

8. Και ο Τσίπρας; Πήρε ευλογίες και προσπάθησε να εκπροσωπήσει πολυτασικά όλη την ελληνική αστική τάξη, με όλες τις εξαρτήσεις της: στο Σύριζα έχει ρωσσικό κόμμα, έχει ευρωπαίους, έχει Τέξας, όπως έχει και εφοπλισμό και Σάλα και ΣΕΒ. Απ'όλα. Όμως όχι ισοβαρώς: τις αποφάσεις τις επεξεργάζονται 3 ή 4 άνθρωποι. Εκεί οι εφοπλιστές και οι αμερικάνοι βαραίνουν. Σε κάθε περίπτωση, ο Τσίπρας διαπίστωσε, μάλλον πείστηκε κιόλας, οτι δεν μπορεί να το αποφύγει το παλούκι που του κληροδότησε ο Σαμαράς, και με δεδομένο αυτό, προσπαθεί τώρα για το καλύτερο της κεφαλαιοκρατίας. Που στο βαθμό που είναι αναγκαίο περιλαμβάνει, μην είμαστε απόλυτοι, κι ένα φιλολαϊκό μίνιμουμ. Ίσα να μείνει ζωντανός και υποταγμένος ο παραγωγός του πλούτου...

9. Μια κεντρική ιδέα που διατρέχει όλα τα παραπάνω είναι αυτή της εγγενούς ανικανότητας των ακπροσώπων του καπιταλισμού - ή μάλλον ανικανότητας του ίδιου του καπιταλισμού να ξεπεράσει τον εαυτό του. Αν δε συνέβαινε αυτό, λύσεις υπήρχαν, καθώς οι αναγκαίοι σοφοί/γελωτοποιοί και τέως υπάλληλοι τις διατυπώνουν, βλ. Χάμπερμας, Ατταλί, Στρως Κάν...

10.Το δημοψήφισμα λοιπόν δεν είναι η παραπομπή μιας απόφασης στον «κυρίαρχο λαό», όπως εάν οι εκτελεστές/συμβαλλόμενοι περίμεναν την απόφαση αυτή για να επικυρώσουν ή να απορρίψουν μια συμφωνία. Το δημοψήφισμα είναι μια λύση για το κάτι που πρέπει να γίνει για να προχωρήσει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η ολοκλήρωση της καταστροφής κεφαλαίου. Με μια παρεμπίπτουσα λεπτομέρεια: η συμμόρφωση εντός τωνπλαισίων του (ναι/όχι) κατοχυρώνει μέτρα που σκίζουν το λαό. Ο δυστυχής που θα διανοηθεί να ψηφίσει «ναι», βγάζει οποιονδήποτε φραγμό στο τι  ρυθμίσεις αποδέχεται. Μοιάζει με εργαζόμενο πολυτελούς ξενοδοχείου που δέχεται να δουλεύει χωρίς μισθό αν είναι να βλέπει τόσο κομψούς ανθρώπους να πίνουν κοκτέηλς στο μπαρ. Είναι ο ίδιος που θα εκφράσει τον πόνο του από Δευτέρα, αναζητώντας αργά ή γρήγορα «ένα λοχία».

Η ψήφος του «όχι» τουλάχιστον δεν μπορεί να διερμηνευτεί χωρίς λαθροχειρία ως υποστήριξη σε μέτρα έως και χειρότερα από τα μέτρα του «ναι». Όμως η λαθροχειρία είναι οργανικό στοιχείο της όλης επιχείρησης «γκάλοπ». Η επιτέλεσή της είναι το κύριο επιχείρημα της κυβερνητικής προπαγάνδας: ψήφισε όχι για να διαπραγματευτώ το καλύτερο για το λαό, δεδομένου αυτού που θα έχω πετύχει  για το κεφάλαιο. «Πεθαίνουμε όλοι στη δίψα. Αν ανεβάσεις το νερό από το πηγάδι, θα σου δώσουμε καθαρή φανέλα να μην είσαι ιδρωμένος και κρυώσεις» - αυτό λέει η κυβέρνηση.

11. Και τι μένει; Η δημοκρατική έκφραση, έστω και ως επίσημη δημοσκόπηση, μπορεί να βοηθήσει υπό τον όρο να καταστεί δυνατή η καταγραφή της απόρριψης κάθε λύσης που δεν αφορά ως τέτοια το λαό.
-Αυτό δεν μπορεί να γίνει με την αποχή, που μπορεί να διερμηνευτεί ως θέληση απονομιμοποίησης μιας κυβέρνησης «που τολμά να αμφισβητεί τους δανειστές».
-Αυτό μπορεί να γίνει με ένα κοινό άκυρο. Αν τοποθετηθεί μαζικά στην κάλπη, θα γνωστοποιήσει σε όλους, λαούς και κεφάλαιο, οτι υπάρχει αντίπαλος. Αν πάλι δεν τα καταφέρει, θα φανερώσει τους συσχετισμούς δύναμης και θα πρέπει να ληφθεί υπόψη αναλόγως από την πλευρά των όποιων ριζοσπαστικών δυνάμεων.

* Δεν έχω καθαρό τι εννοώ ακριβώς με γκρέξιτ: δραχμή, παράλληλο νόμισμα ή μισο-νόμισμα (υποσχετικές); Οι «δημιουργικές ιδέες» δεν έχουν τελειωμό - και αποτελούν μέρος της προίκας που έδωσε στο Σύριζα το Ινστιτούτο Λεβύ. Προσώρας κανείς δεν το έχει καθαρό και αν το έχει, διαθέτει μόνο ένα σχέδιο ανάμεσα σε άλλα. Η γενική ιδέα είναι: διατηρούμε τις ποικίλες γεωπολιτικές και πολιτικοοικονομικές δεσμεύσεις, και αντικαθιστούμε τα προβλήματα της εσωτερικής υποτίμησης με τα της εξωτερικής και της ευρω-διαχείρισης με αυτά της διαχείρισης και εθνικού νομίσματος. Προχωράμε έτσι στο στόχο της καταστροφής κεφαλαίου, της ανασυγκρότησης της μικροαστικής τάξης και εν τέλει στην αποκατάσταση της κερδοφορίας του κεφάλαιου.
**OSI: μερική διαγραφή χρέους, μετακύλιση, σουάπς, μπέιλ ιν στις Τράπεζες - whatever it takes, που θα έλεγε κι ο Ντράγκι