Γιατί «όχι απλά όχι»

Υπάρχει μια ελάχιστη διαπίστωση με την οποία ο κάθε άνθρωπος που μιλάει ελληνικά πιστεύω οτι θα συμφωνήσει: δεν πλήττουμε, από τη μέρα του σχηματισμού της κυβέρνησης ώς σήμερα. Πληττόμεθα ίσως, αλλά κανείς δεν πλήττει με αυτή την υπερπαραγωγή της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ!
Οι ενδιαφερόμενοι θα έχουν διαπιστώσει οτι περίπου τίποτα που να συνιστά τοποθέτηση για τα πολιτικά της Ελλάδας δεν έχει δημοσιευθεί εδώ, από εκείνη τη μέρα. Και η πρόθεση του γράφοντος ήταν αυτή η κατουσία αποχή να παραταθεί, παρόλο που οι αφορμές διακοπής της παρουσιάζονταν καθημερινώς.
Ο λόγος της στάσης αυτής ήταν η απαίτηση να συγκριθούν προβλέψεις με ένα ικανό σώμα πεπραγμένων, ώστε να βγουν επιτέλους βασισμένα σε γεγονότα συμπεράσματα τόσο για την κυβέρνηση όσο και για τις προσεγγίσεις που είχαν οδηγήσει σε τούτη ή την άλλη πρόβλεψη.
Η κήρυξη του δημοψηφίσματος έδωσε τέλος σε αυτή τη φάση: μπορεί τώρα, και απαιτείται, να κάνουμε ταμείο.
Θα το αποπειραθούμε διακινδυνεύοντας παρακάτω κάποιες σκέψεις. Δεν έχουμε καμμία ελπίδα και καμμίαν αξίωση να μην καταπνιγούν τα λίγα λόγια που τις εκφράζουν, στον ορυμαγδό της ανοησίας που κατακλύζει το δημόσιο λόγο και τον πιό ιδιωτικό μας χώρο.
Σημειώνουμε επίσης οτι η καταγραφή τους είναι μια προσωπική άσκηση κάποιου που είναι έξω απ'το χορό - αλλά που ακριβώς γι αυτό θα μπορούσε να ακούει καλύτερα τι παίζουν τα νταούλια.
Ξηγημένα λοιπόν: 

1. Διαπιστώνεται εύκολα οτι δανειστές-Τσίπρας είχαν/έχουν ελάχιστες διαφορές στις προτάσεις μέτρων.  Κάτι που δεν εξηγεί την εμμονή ούτε των μεν, ούτε των δε.

2. Ο Τσίπρας σωστά είπε οτι αν πέρναγε των δανειστών, η Ελλάδα σε 5 μήνες θα ήταν πάλι σε διαπραγμάτευση, με 1 οκτακόσια εκ. άνεργους αντί για ενάμισυ λέω εγώ, και με μειωμένη φοροείσπραξη. Ωστόσο, τα ανάλογα ισχύουν και για τη δικό του νήμα προτάσεων Γιατί  έκανε πχ την τελευταία; Μπλόφα; Αν ναι, πόσο σίγουρος ήταν οτι για ένα απειροελάχιστο θα την απορρίψουν οι δανειστές; Αν όχι, γιατί οι ευρωπαίοι δεν τον άδειασαν δεχόμενοι αυτήν τη δική του πρόταση, ώστε να περάσει και θριαμβευτικά (νίκη!) και να τους κάνει τη δουλειά ο Τσίπρας χωρίς κιχ πλέον;

3. Προκύπτει λοιπόν οτι υπάρχει μεγάλη διάσταση, αλλά και οτι η διάσταση δεν είναι στα κείμενα των μέτρων. Αν ακούσει κανείς ελάχιστα πιό προσεκτικά τι λέει ο καθένας, θα τη βρει μπροστά του - δεν είναι μυστικό, ο Βαρουφάκης έχει γράψει ολόκληρες διατριβές επ'αυτού. Η διάσταση είναι στη ρύθμιση του χρέους. Ο Τσίπρας λέει - και σωστά - οτι το χρέος δε βγαίνει ως έχει. Βασικά δε βγαίνει με κανέναν τρόπο. Είναι αυτό που λένε οι μαρξιστές «καταστροφή κεφαλαίου», που δεν κατορθώνει ο καπιταλισμός να ολοκληρώσει. Ένας λόγος είναι οτι έχουν κρατικοποιηθεί τα χρέη, και έχει πάει το πράγμα στην πολιτική. Φαντάζομαι πχ δύσκολα τον Ολλάντ να λέει «έχουμε λαμβάνειν 40 δις από το ελληνικό κράτος, αλλά ξέρετε,  15 από αυτά δεν υπάρχουν ούτε θα υπάρξουν ποτέ για μας, άρα ξεγράφτε τα». Κατά καιρούς μάλιστα ο Τσίπρας εκστομίζει τη μέγιστη απατεωνιά για ρύθμιση αλά Γερμανία το 53, «ξεχνώντας» οτι για να γίνει μεσολάβησαν 50 εκ νεκροί και το ξήλωμα του καπιταλισμού στη μισή Ευρώπη.

4. Αυτή είναι λοιπόν η κεντρική ιδέα. Γκρέξιτ[*] ώστε να καταστεί δυνατή η ολοκλήρωση της καταστροφής κεφαλαίου[**] και να ξαναπάρει μπρος η μηχανή. Είναι σαφές οτι δε θα χάσουν ακριβώς το ίδιο όλοι από αυτό, τόσο ανάμεσα στους έλληνες κεφαλαιούχους όσο ανάμεσα στους ξένους. Ο λαός θα χάσει βέβαια και ο ελληνικός και οι υπόλοιποι των ευρωπαϊκών χωρών, αλλά αυτοί χάνουν σε όλα τα σενάρια - εκτός από αυτό του ξεσηκωμού, όπου εκεί μπορεί να θυσιαστούν ορισμένοι για να σωθούν όλοι. Αυτό λέγεται Ιστορία αλλά προς το παρόν, δεν τη γράφουμε...

5. Συνοψίζω λοιπόν: βλέπουμε γκρέξιτ λάιβ, και οι διαφορές (τώρα και «ντράι» ή αργότερα με προκαταρκτικά μνημόνια) αφορούν μόνο το χρόνο. Ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός δείχνει λίγο ικανός να βρει άλλον τρόπο για την αναγκαία ολοκλήρωση της καταστροφής κεφαλαίων στην Ελλάδα, και πάλι καλά να λέμε, αφου το θέλουμε το σύστημα, γιατί ο κύριος, ιστορικά επιβεβαιωμένος δρόμος, είναι ο πόλεμος.

6. Βλέπουμε όμως και οτι κάτι λείπει από τα παραπάνω: τα απόλυτα «ελληνικά» νούμερα δεν δικαιολογούν τόσο σαματά. Είναι πραγματικά μικρά! Ούτε δικαιολογείται το θέαμα, να τραβάνε μπροστά οι Γερμανοί και οι Γαλλοϊταλοί, οι Αμερικάνοι ακόμα, ενώ βρίζουν υπογείως και όχι μόνον πιά, να μην τους σταματούν. Δεν είναι δα τόσο ισχυροί οι Γερμανοί καπιταλιστές - και μάλιστα μόνον ένας σημαντικός πόλος ανάμεσά τους!

7. Ερμηνεύεται αυτή τη συμπεριφορά υποθέτοντας οτι το πρόβλημα της καταστροφής κεφαλαίου πάει πολύ πέρα από την Ελλάδα, και οτι ο μόνος ορατός δρόμος είναι να εκκαθαριστούν οι περιπτώσεις τύπου Ελλἀδας (άρα και όποιος άλλος από τα αντίστοιχα κράτη δεν αντέξει: Πορτογαλία πρώτα πρώτα) και να αναδομηθεί το ευρώ (αν επιβιώσει) με πολύ περισσότερο συντονισμό/ολοκλήρωση (αυτά που έχουν ήδη προτείνει οι Γερμανοί: πρακτικά ἐνα υπουργείο οικονομικών. Κάτι εξάλλου στο οποίο οι Γάλλοι δεν θα ήταν αντίθετοι, αρκεί να ελέγχουν αυτοί το συντονιστικό των τραπεζών. Κράτος-εισοδηματία τους είχε ήδη χαρακτηρίσει ο Λένιν, σκεφτείτε πόσο μακριά πάει το πράγμα).

8. Και ο Τσίπρας; Πήρε ευλογίες και προσπάθησε να εκπροσωπήσει πολυτασικά όλη την ελληνική αστική τάξη, με όλες τις εξαρτήσεις της: στο Σύριζα έχει ρωσσικό κόμμα, έχει ευρωπαίους, έχει Τέξας, όπως έχει και εφοπλισμό και Σάλα και ΣΕΒ. Απ'όλα. Όμως όχι ισοβαρώς: τις αποφάσεις τις επεξεργάζονται 3 ή 4 άνθρωποι. Εκεί οι εφοπλιστές και οι αμερικάνοι βαραίνουν. Σε κάθε περίπτωση, ο Τσίπρας διαπίστωσε, μάλλον πείστηκε κιόλας, οτι δεν μπορεί να το αποφύγει το παλούκι που του κληροδότησε ο Σαμαράς, και με δεδομένο αυτό, προσπαθεί τώρα για το καλύτερο της κεφαλαιοκρατίας. Που στο βαθμό που είναι αναγκαίο περιλαμβάνει, μην είμαστε απόλυτοι, κι ένα φιλολαϊκό μίνιμουμ. Ίσα να μείνει ζωντανός και υποταγμένος ο παραγωγός του πλούτου...

9. Μια κεντρική ιδέα που διατρέχει όλα τα παραπάνω είναι αυτή της εγγενούς ανικανότητας των ακπροσώπων του καπιταλισμού - ή μάλλον ανικανότητας του ίδιου του καπιταλισμού να ξεπεράσει τον εαυτό του. Αν δε συνέβαινε αυτό, λύσεις υπήρχαν, καθώς οι αναγκαίοι σοφοί/γελωτοποιοί και τέως υπάλληλοι τις διατυπώνουν, βλ. Χάμπερμας, Ατταλί, Στρως Κάν...

10.Το δημοψήφισμα λοιπόν δεν είναι η παραπομπή μιας απόφασης στον «κυρίαρχο λαό», όπως εάν οι εκτελεστές/συμβαλλόμενοι περίμεναν την απόφαση αυτή για να επικυρώσουν ή να απορρίψουν μια συμφωνία. Το δημοψήφισμα είναι μια λύση για το κάτι που πρέπει να γίνει για να προχωρήσει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η ολοκλήρωση της καταστροφής κεφαλαίου. Με μια παρεμπίπτουσα λεπτομέρεια: η συμμόρφωση εντός τωνπλαισίων του (ναι/όχι) κατοχυρώνει μέτρα που σκίζουν το λαό. Ο δυστυχής που θα διανοηθεί να ψηφίσει «ναι», βγάζει οποιονδήποτε φραγμό στο τι  ρυθμίσεις αποδέχεται. Μοιάζει με εργαζόμενο πολυτελούς ξενοδοχείου που δέχεται να δουλεύει χωρίς μισθό αν είναι να βλέπει τόσο κομψούς ανθρώπους να πίνουν κοκτέηλς στο μπαρ. Είναι ο ίδιος που θα εκφράσει τον πόνο του από Δευτέρα, αναζητώντας αργά ή γρήγορα «ένα λοχία».

Η ψήφος του «όχι» τουλάχιστον δεν μπορεί να διερμηνευτεί χωρίς λαθροχειρία ως υποστήριξη σε μέτρα έως και χειρότερα από τα μέτρα του «ναι». Όμως η λαθροχειρία είναι οργανικό στοιχείο της όλης επιχείρησης «γκάλοπ». Η επιτέλεσή της είναι το κύριο επιχείρημα της κυβερνητικής προπαγάνδας: ψήφισε όχι για να διαπραγματευτώ το καλύτερο για το λαό, δεδομένου αυτού που θα έχω πετύχει  για το κεφάλαιο. «Πεθαίνουμε όλοι στη δίψα. Αν ανεβάσεις το νερό από το πηγάδι, θα σου δώσουμε καθαρή φανέλα να μην είσαι ιδρωμένος και κρυώσεις» - αυτό λέει η κυβέρνηση.

11. Και τι μένει; Η δημοκρατική έκφραση, έστω και ως επίσημη δημοσκόπηση, μπορεί να βοηθήσει υπό τον όρο να καταστεί δυνατή η καταγραφή της απόρριψης κάθε λύσης που δεν αφορά ως τέτοια το λαό.
-Αυτό δεν μπορεί να γίνει με την αποχή, που μπορεί να διερμηνευτεί ως θέληση απονομιμοποίησης μιας κυβέρνησης «που τολμά να αμφισβητεί τους δανειστές».
-Αυτό μπορεί να γίνει με ένα κοινό άκυρο. Αν τοποθετηθεί μαζικά στην κάλπη, θα γνωστοποιήσει σε όλους, λαούς και κεφάλαιο, οτι υπάρχει αντίπαλος. Αν πάλι δεν τα καταφέρει, θα φανερώσει τους συσχετισμούς δύναμης και θα πρέπει να ληφθεί υπόψη αναλόγως από την πλευρά των όποιων ριζοσπαστικών δυνάμεων.

* Δεν έχω καθαρό τι εννοώ ακριβώς με γκρέξιτ: δραχμή, παράλληλο νόμισμα ή μισο-νόμισμα (υποσχετικές); Οι «δημιουργικές ιδέες» δεν έχουν τελειωμό - και αποτελούν μέρος της προίκας που έδωσε στο Σύριζα το Ινστιτούτο Λεβύ. Προσώρας κανείς δεν το έχει καθαρό και αν το έχει, διαθέτει μόνο ένα σχέδιο ανάμεσα σε άλλα. Η γενική ιδέα είναι: διατηρούμε τις ποικίλες γεωπολιτικές και πολιτικοοικονομικές δεσμεύσεις, και αντικαθιστούμε τα προβλήματα της εσωτερικής υποτίμησης με τα της εξωτερικής και της ευρω-διαχείρισης με αυτά της διαχείρισης και εθνικού νομίσματος. Προχωράμε έτσι στο στόχο της καταστροφής κεφαλαίου, της ανασυγκρότησης της μικροαστικής τάξης και εν τέλει στην αποκατάσταση της κερδοφορίας του κεφάλαιου.
**OSI: μερική διαγραφή χρέους, μετακύλιση, σουάπς, μπέιλ ιν στις Τράπεζες - whatever it takes, που θα έλεγε κι ο Ντράγκι