Lafontaine y la Puerta del Sol

...όχι ο Όσκαρ, αλλά ο σοφός πρόγονος Ιωάννης!
(πρόχειρη μετάφραση ΜΠ - χάνονται και οι ομοιοκαταληξίες...)

Ο σκύλος που αφήνει τη λεία του για μια σκιά

Ο καθείς πλανάται εδωχάμου,
Βλέπουμε πίσω από τις σκιές να τρέχουν
Τόσοι παλαβοί,  ούτε πόσοι είναι
 Δεν μπορούμε να μετρήσουμε, τις περισσότερες φορές
Στο σκυλί του Αισώπου πρέπει να τους παραπέμψουμε[1].
 Εκείνο το σκυλί, βλέποντας τη λεία του στα νερά να καθρεφτίζεται,
Την παράτησε για την εικόνα, και κόντεψε να πνιγεί·
Μεμιάς το ποτάμι ταράχθηκε.
Μόλις που πρόφτασε να βγει στην όχθη,
Και δεν κράταγε πια ούτε σκιά, ούτε κρέας.

Le Chien qui lâche sa proie pour l'ombre (fable 17, Livre VI)
Chacun se trompe ici-bas.
On voit courir après l'ombre
Tant de fous, qu'on n'en sait pas
La plupart du temps le nombre.
Au Chien dont parle Esope il faut les renvoyer.
Ce Chien, voyant sa proie en l'eau représentée,
La quitta pour l'image, et pensa se noyer ;
La rivière devint tout d'un coup agitée.
A toute peine il regagna les bords,
Et n'eut ni l'ombre ni le corps.

[1] Κρέας ἁρπάσας τις κύων, παρ' αὐτὴν διῄει τὴν ὄχθην τινὸς ποταμοῦ καὶ θεωρῶν τὴν σκιὰν διπλασίαν τοῖς νάμασιν, ὃ μὲν εἶχεν, ἀφῆκεν: πειρώμενος δὲ λαβεῖν τὸ μεῖζον, συνδιαμαρτάνει μετὰ τοῦ μετρίου τοῦ πλείονος

Τι δηλοί ο μύθος;  Μήπως οτι όποιος λησμονεί το ψαχνό που με κόπο αποσπάται, για να ξερογλύφεται για την ευκαιρία που μόνο βλέπει σε μια φευγαλέα μεγεθυμένη εικόνα του, κινδυνεύει να πνιγεί από το φορέα της εικόνας;

(Με αφορμή τη σχετική κουβέντα εδώ)