Ο νόμος της ζούγκλας

Γράφει λοιπόν ο αναλυτής, στο Zougla online:

Είναι γνωστό ότι εδώ και καιρό η Ουάσιγκτον ζητά από το Πεκίνο να υποτιμήσει το γουάν. Η Κίνα είναι η χώρα που έχει αγοράσει τα πιο πολλά χρέη των Αμερικανών και το σκληρό γουάν… δεν βολεύει.


Έτσι οι Αμερικανοί ρίχνουν το ευρώ. Η σχέση ισοτιμία ευρώ- γουάν-δολαρίου ενισχύει τα αμερικανικά σχέδια αλλά βοηθά και τα γερμανικά. Από τη μία η Ουάσιγκτον έχει ως πολιορκητικό κριό κατά του γουάν, το αδύναμο ευρώ και από την άλλη οι Γερμανοί έχουν ως αιχμή του δόρατος των εξαγωγών τους το αδύναμο ευρώ. Απλά πράγματα….

(Ανώνυμου, Σε ελεύθερη πτώση το ευρώ. Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη, 19 Μαΐου 2010, 14:10 Μαυρίσματα δικά μου)

Αποφαίνεται κανείς αμέσως οτι ο συντάκτης των παραπάνω γραμμών είναι αγράμματος και ηλίθιος, και οτι ο εκδότης τους είναι ανεύθυνος και επικίνδυνος. Σε δεύτερο βαθμό όμως, μπορεί κανείς να υποψιασθεί οτι οι αυθαιρεσίες αυτές δίνουν ένα σοφό μήνυμα: τη βαθύτατη αδιαφορία που οφείλει κανείς να επιδείξει για όλα αυτά τα μηχανήματα των ισοτιμιών και της Τροχαίας του κεφάλαιου. Ο συγγραφέας με τη σιτουασιονιστικής υφής μπουρδολογία αποτελεί υπόδειγμα προς τούτο - οι λίγο παλαιότεροι δε, θυμούνται το πόση ψυχραιμία και διακριτικότητα είχε επιδειχθεί κατά τη συντονισμένη από το ευρωπαϊκό και το αμερικανικό κεφάλαιο, πρώτη διολίσθηση του ευρώ στα 0,8 δολάρια, τις αρχές του αιώνα!

Η απλή, πικρή και γνωστή σε όλους τους κυρίαρχους αλήθεια είναι οτι ο καπιταλισμός δεν γνωρίζει πολλούς τρόπους να ξεπεράσει την κρίση του: ένας είναι η μεταφορά πόρων, σημερινών και μελλοντικών, από την εργασία στο κεφάλαιο. ( Ένας άλλος είναι η καταστροφή κεφαλαίων που ιστορικά έχει λάβει και τη μορφή αιματηρών πολέμων. Αλλά αυτό είναι προς το παρόν, άλλη υπόθεση).
Οτι η αλήθεια αυτή είναι γνωστή στους "ενδιαφερόμενους" συνάγεται άμεσα τόσο από το στήσιμο ενός γιγάντιας κλίμακας προπαγανδιστικού και κατασταλτικού έργου, με όλες τις πολυπλοκότητες της κοινωνικής μηχανικής, ώστε να επιτελεσθεί η μετάγγιση αυτή, όσο και από τις κυνικές ομολογίες διάφορων σκεπτόμενων κεφαλών του συστήματος για το φόβο κοινωνικής έκρηξης και τις στρατηγικές απενεργοποίησής της, συμπεριλαμβανομένων και των φασιστικών εναλλακτικών.

Αν αξίζει λοιπόν κάτι η ασχετίλα του ζωντόβολου της "Ζούγκλας", είναι γιατί εξευτελίζει τη "φτηνή υπερπαραγωγή", με αχρησιμοποίητο υλικό από τις ιστορίες των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που μας προβάλλουν τη στιγμή που βάζουν (στους πολλούς) το χέρι στην τσέπη μας, συνεννοούμενοι για το τι είδους χειροπέδες θα μας φοράν στο μέλλον.

Για να τελειώνουμε: δεν είναι οτι οι ανταγωνισμοί αυτοί είναι κατ'απόλυτον αδιάφοροι. Απλά, αποκτούν το ενδιαφέρον τους στο βαθμό που έχουμε αναλάβει τις τύχες μας και εξετάζουμε πώς θα τους αξιοποιήσουμε.