March 14, 2008

CCCP 87,5%

=Carlyle Capital Corporation Pertes 87,5%.



© BLOOMBERG L.P.

Ο χρυσός τετραψήφιος σε $.

Το δολάριο σε διαρκή πτώση έναντι € και ¥.

Το πετρέλαιο γύρω στα 110$/βαρ.

Τα βασικά τρόφιμα σε ιλιγγιώδη άνοδο.

Κυβερνήτες των ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών και κεντρικοί τραπεζίτες σε συνόδους επί συνόδων.

Αναρωτιέμαι αν θα ζητήσουν νέες θυσίες (στο Θεό τους), ή θα συνεχίσουν να μας μιλούν γλυκά, για τις αναγκαίες προσαρμογές, στο όνομα του φωτεινού, πράσινου κτλ κτλ μέλλοντος...

UPDATE 19/3:

Ακολουθεί μετάφραση του μεγαλύτερου τμήματος της πολύ διαφωτιστικής συνέντευξης του οικονομολόγου Daniel Cohen στον Alain Faujas, που δημοσιεύτηκε στο φύλλο 19/3 της Μοντ:

DC Κανείς δε φανταζόταν οτι η κατάσταση είναι τόσο άσχημη, ώστε να χρειαστεί ο παράλυτος να αγοράσει τον τυφλό! [μ.π. JP Morgan και Bear Stearns, αντίστοιχα.] Σε κάθε περίπτωση, [μ.π. η εξαγορά] αποδεικνύει οτι η Φεντ δε διαθέτει τα κατάλληλα εργαλεία για ν’αντιμετωπίσει την κρίση.
Η κρίση επήλθε σε τρεις φάσεις. Σε πρώτο χρόνο, όλοι πίστεψαν οτι η υπόθεση των σαμπράιμς πυροδότησε μια κρίση ρευστού (μ.π. liquidités). Σε δεύτερο χρόνο, πίσω από τις βαθμολογίες με τριπλό Α για διάφορους πιστωτικούς οργανισμούς, ανακαλύφθηκαν μη ρευστοποιήσιμα ενεργητικά και συγκαλυμμένες απάτες χρηματιστηριακής και ηθικής φύσης. Από μερικές δεκάδες δις δολλάρια, οι ζημιές ανήλθαν σε 200 με 300 δις στους λογαριασμούς οργανισμών που είχαν αγοράσει σχετικά με τα σαμπράιμς προϊόντα. Η κρίση έγινε κρίση ρευστοποιητικής ικανότητας (μ.π. solvabilité). Σε τρίτο χρόνο, επλήγη το σύνολο της αμερικανικής αγοράς ενυπόθηκων, γιατί [μ.π.το πρόβλημα] δεν αφορά πλέον μόνο τα δάνεια υψηλού ρίσκου. Υπό την επήρρεια της μείωσης των επιτοκίων, τα ενεργητικά πήραν αξία και γέννησαν υπεραξίες σε ακίνητα, μεγαλώνοντας μια φούσκα πλούτου που έσπρωχνε στην κατανάλωση. Έκτοτε το αμερικανικό σύστημα λειτουργεί αντίστροφα, δηλαδή τα νοικοκυριά διαπιστώνουν οτι το χρέος τους υπερβαίνει την τιμή της κατοικίας τους: δίνουν τα κλειδιά στην τράπεζά τους και σταματούν την αποπληρωμή. Κι έτσι καταρρέει ο πύργος από τραπουλόχαρτα. Αρχίζει να επικρατεί η αποστροφή στο οικονομικό ρίσκο. Η χρηματοδότηση γίνεται πιό δύσκολη, γιατί η πίστωση εξασφαλίζεται πλέον πιό δύσκολα κι όχι γιατί αυξάνονται τα επιτόκια. Η δυσπιστία γεννά τη δυσπιστία και το χρηματοπιστωτικό σύστημα εισέρχεται σε φαύλο κύκλο.

AF Γιατί όμως οι κεντρικές τράπεζες δεν κατάφεραν να αποφύγουν τον εγκλωβισμό σε αυτόν τον κύκλο;

DC Στην πρώτη φάση της κρίσης, οι τράπεζες εισήγαγαν ρευστό στην αγορά. Στη δεύτερη φάση, η Φεντ κατέβασε τα επιτόκια, πράγμα που επιτρέπει την επανασύσταση των κεφαλαίων, αλλά με πολύ αργό ρυθμό. Να που, όπως στην κρίση του 29, η Φεντ ρίχνει στη μάχη εξωτραπεζικά όπλα και αναλαμβάνει ακόμη και την κάλυψη επισφαλών ενεργητικών! [μ.π. αναφορά στο «πιλοτάρισμα» της εξαγοράς της Bear Stearns από τη JP Morgan.]

AF Τι «θεραπεία» μπορεί να φέρει αποτέλεσμα;

DC Η αποκατάσταση της ικανότητας ρευστοποίησης των νοικοκυριών δεν είναι κατάλληλος στόχος, οι κεντρικές τράπεζες απέδειξαν οτι δεν έχουν τα μέσα να το κάνουν. Πρέπει λοιπόν να τινάξουμε τα διανοητικά φράγματα. Οι G7 οφείλουν να αναρωτηθούν κατά πόσο θ’αφήσουν τις τράπεζες ν’ αφανιστούν ή θα τις σώσουν, αν εναπόκειται στη δημόσια εξουσία η επανακεφαλαιοποίησή τους και πώς. Πρέπει να βρουν τα κότσια να δημιουργήσουν ένα Δημόσιο [μ.π. διεθνές] Ταμείο Αποθεμάτων για να βοηθήσουν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα σε δυσκολία.
Ειδάλλως, πρέπει να αναγνωρίσουμε οτι οι μόνοι δυνατοί σωτήρες είναι τα ταμεία εθνικής περιουσίας (μ.π. fonds souverains) και οτι βρισκόμαστε σε νέο στάδιο της παγκοσμιοποίησης, που δεν αφορά πλέον την απελευθέρωση του υφασματεμπόριου για παράδειγμα, αλλά την απελευθέρωση του ρευστού. Αν απέχουμε από το να σκεφτούμε λύσεις πέρα από τα συνηθισμένα, θα οδηγηθούμε στο βάθαιμα της κρίσης, γιατί το σύστημα δεν μπορεί να εξέλθει από αυτή από μόνο του.


AF Με ποιές μεταρρυθμίσεις οι τράπεζες μπορούν να αποφύγουν τη συνέχιση της κρίσης;

DC Γνωρίζουμε από την κρίση του 29 οτι δεν είναι καλό οι επενδυτικές τράπεζες να συνδέονται με τις τράπεζες καταθέσεων. Δεν είναι παράδοξο σήμερα να ζούμε μια χρηματιστηριακή κρίση όταν η παγκόσμια πραγματική οικονομία βρίσκεται σε καλή υγεία; [μ.π. Μα αυτή είναι η πραγματική οικονομία!] Πρέπει λοιπόν να σώσουμε το χρηματιστηριακό σύστημα πηγαίνοντας ενάντια στον εαυτό του.

AF Η ενδεχόμενη [μ.π. εν τω μεταξύ, αποφασισμένη] μείωση των επιτοκίων της Φεντ σας φαίνεται άχρηστη;

DC Αφήνει ακέραια την απειλή του στασιμοπληθωρισμού που βαραίνει την αμερικανική οικονομία. Γιατί ο πληθωρισμός από την αύξηση της τιμής των πρώτων υλών φαίνεται οτι θα συνεχίσει, ενώ μπαίνουμε ήδη σε ύφεση.

Κανονικά, η επιβράδυνση της οικονομίας των ΗΠΑ θα έπρεπε να ρίξει την τιμή των βασικών προϊόντων. Αν δεν συμβεί αυτό, θα αποδειχθεί οτι η Φεντ έχει χάσει την αξιοπιστία της στις αγορές και αυτό θα ήταν πραγματικά πολύ επικίνδυνο για όλον τον κόσμο.

24 comments:

Unknown said...

Μπα! Δεν φταίει δηλαδή το δύσκαμπτο και αναποτελεσματικό κράτος πρόνοιας για την ύφεση όπως μας είχαν γανώσει τον εγκέφαλο εκεί πίσω, στη δεκαετία του '70; Σε λίγο θα μας πουν πως για τον σημερινό στασιμοπληρωρισμό φταίνε οι απορρυθμισμένες και αχαλίνωτες αγορές. Τς, τς, τς...

nik-athenian said...

Δύσκολη όντως η περίοδος που περνάμε μαυροπρόβατε, και θ' ακολουθήσουν κι άλλά άσχημα νέα.
Νομίζω όμως ότι το στοίχημα αφορά μόνο το χρονικό διάστημα που θα καθυστερήσει η ανάκαμψη, και όταν έρθει ποια θα είναι η νέα κατάταξη στην οικονομική ισχύ.
Μόνο σε κάποιες χώρες σαν τη δική μας δεν γίνεται κανένα βήμα για θωράκιση από ορατούς κινδύνους.
Όπως σπέρνουμε θα θερήσουμε.

Unknown said...
This comment has been removed by the author.
Unknown said...

Ποια Carlyle? Κοιταξα χθες στο μπλουμπεργκ κατα τις 5 για να δω τι γινεται στις ΗΠΑ και παραλιγο να πεσω απο την καρεκλα οταν ειδα να γραφουν για επικειμενη διασωση της Bear Stearns η οποια ειναι απο τις μεγαλυτερες επενδυτικες τραπεζες στις ΗΠΑ. Υπηρχαν φημες εδω και αρκετες μερες, αλλα η τραπεζα ειχε αναφερει οτι ειχαν περιπου 17 δισ $ σε μετρητα. Το ιδιο ανεφερει και η SEC σε ανακοινωση της. Υποψιαζομαι οτι καποιοι προσπαθησαν να βγαλουν χρηματα και ισως να αρχισαν να διαδιδουν φημες για την εταιρια. Ολοι ξερουν οτι η φημολογια μπορει να καταστρεψει ακομη και μια τραπεζα χωρις προβληματα, αρα καλα εκαναν και προσεφεραν ρευστοτητα γιατι θα ειχαμε πολυ περισσοτερα προβληματα (συστημικης φυσεως) εαν η τραπεζα ειχε καταρρευσει.

Μια αρκετα καλη αναλυση ειναι αυτη του Buiter στους financial times.

Aπο την αλλη ισως τωρα επιτελους οι αρχες επανεκτιμησουν την κατασταση και λαβουν τα καταλληλα μετρα για να μην εχουμε συνεπειες στην πραγματικη οικονομια. Παλι καλα παντως που εχουν εκλογες το Νοεμβρη, αρα εχουν επιπλεον κινητρα για να διορθωσουν τα προβληματα οσο πιο γρηγορα γινεται.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ said...

Κάτι από 1939 ίσως. Το Καρλάιλ καπιταλ πάντως κατέρρευσε σαν τραπουλόχαρτο, ο δανείσας του δανείσαντος γίνανε. Ο Στίγκλιτσ ,ο νομπελίστας του 2001 δεν τους είπε οτι πολεμάνε αντιπαραγωγικά ξοδεύοντας σε μια τρύπα άμμου που λέγεται Ιράκ;;

Μαύρο πρόβατο said...

Πράγματι, λένε πολλοί οτι είναι οι γιγαντιαίες δαπάνες της εισβολής/κατοχής του Ιράκ, που οδήγησαν στο σημερινό παροξυσμό της κρίσης. Θέτουν έτσι το ζήτημα του οικονομικού ρόλου του πολέμου. Είναι καιρός να αναγνωρίσουν λοιπόν, οτι κατά τον ίδιο τρόπο, οι ίδιες αυτές "δαπάνες", ήταν που βοήθησαν την αμερικάνικη οικονομία και μαζί της το σύνολο του παγκόσμιου καπιταλισμού, να ξεπεράσει την προηγούμενη φάση ύφεσης. Αυτό είναι κάτι το οποίο αποσιωπάται συστηματικά, και σκεπάζεται είτε με την περί απελευθέρωσης κτλ προπαγάνδα των παρανοϊκών του ιμπεριαλισμού, είτε με την μονόπλευρη ανάλυση στυλ "γωπολιτικής σκακιέρας" που πολλές φορές απλώς εισάγει μια απόσταση ώστε να γίνουν πιό ανεκτά τα δρώμενα...

Είναι ταυτολογία να πούμε οτι η ανάκαμψη κάποια στιγμή θα έλθει - αν δεν καταρρεύσει ο καπιταλισμός. Είναι σα να λέμε οτι αν δεν έχει συννεφιά, θα έχει λιακάδα. Δυστυχώς σε αυτό περιορίζονται οι περισσότερες αναλύσεις ευρείας κατανάλωσης.
Το κρίσιμο ζήτημα, είναι αλλού νομίζω: σε ποιά μέτρα θα οδηγηθούμε. Η Ιστορία έχει καταγράψει την αυτοκαταστροφική ροπή του συστήματος, που απορρέει από τους νόμους λειτουργίας του. Μπροστά στην κρίση, η Ιστορία έχει επίσης καταγράψει δύο κατηγορίες δράσεων, για να χρησιμοποιήσω έναν όρο που έκαναν της μόδας οι κοιναγορίτες γραφειοκράτες:
α) τις μεταρρυθμίσεις, την επέμβαση του κράτους δηλαδή σε κατεύθυνση αντίθετη από αυτήν στην οποία οδηγείται "αυθόρμητα" ο καπιταλισμός
β) τον πόλεμο.
Το ποιές και σε ποιά μορφή θα λάβουν χώρα, εξαρτάται καθοριστικά από το τι πιστεύει και τι πράττει η τεράστια κοινωνική πλειοψηφία, ο κόσμος της εργασίας.

Όταν σφίγγει η κρίση λοιπόν και κινείται η πολιτική και ο σιδηρούς βραχίων του κράτους, είναι διασκεδαστικό να βλέπει κανείς πόσα ιδεολογήματα, μεθοδικά δουλεμένα και πανίσχυρα, πετιούνται στα σκουπίδια, εξαφανίζονται από το κυρίαρχο λόγο και αντικαθιστούνται από άλλα, προκειμένου να σωθεί το κύριο, η κοινωνική συναίνεση για το αναπόδραστο του καπιταλισμού. Έτσι, η επιταγή για "ελάχιστο κράτος" (πού το θυμήθηκα τώρα...) εξαφανίζεται όταν οι κεντρικές τράπεζες εισάγουν δισεκατομμύρια (δημόσιου) χρήματος για να ορθοποδήσουν οι αγορές. Ή όταν ο πολιτικός εγγονός της Θάτσερ συζητάει την εθνικοποίηση μιας χρεωκοπημένης τράπεζας. Ή όταν οι ιερείς της απορρύθμισης καλούν τα εθνικά ταμεία των πετρελαιάδων να αναλάβουν τις παραπαίουσες επιχειρήσεις τους.

Μικρή η διασκέδαση, θα μου πείτε. Μεγάλο όμως το δίδαγμα: οτι οι κυρίαρχοι πρώτα θέτουν το στόχο της επιβίωσης της κυριαρχίας τους, και μετά παραγγέλνουν τις θεωρίες και τα ιδεολογήματα που αποβλέπουν στο να εμφανίσουν το στόχο αυτό ως το γενικό συμφέρον της κοινωνίας - χωρίς κανένα άγχος για τη λογική τους συνέπεια και συνέχεια.
Καλό είναι να το έχει κανείς υπόψη αυτό, όταν γίνεται λόγος για την υποβάθμιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και των όρων εργασίας (κωδικός: θυσίες για την εθνική ευημερία), την εμπορευματοποίηση της παιδείας (κωδικός: εκσυγχρονισμός), την αποδόμηση του μαζικού πανεπιστήμιου και της βασικής έρευνας (κωδικός: κοινωνία της γνώσης), την εμπλοκή της χώρας σε όλες τις σφαγές των ιμπεριαλιστών (κωδικός: συμμετοχή στη διεθνή κοινότητα).

nik-athenian said...

Το να δανείσεις για 28 μέρες μια τράπεζα η οποία έχει έλλειψη ρευστότητας, ώστε να γίνει η μεταβίβασή της στους αγοραστές χωρίς να αναγκαστεί να διακόψει η πρώτη τη λειτουργία της, δεν είναι ακριβώς το ίδιο με το να δημιουργεί το κράτος δικές του επιχειρήσεις. Αυτό το τελευταίο, ευτυχώς όλο και περιορίζεται σε παγκόσμια κλίμακα. Ούτε και επαναγοράζουν τα κράτη πετρελαϊκές εταιρίες, ούτε τηλεπικοινωνιακές κλπ.
Το να επενδύεται μέρος των χρημάτων των ταμείων στις μετοχές των εταιριών των πετρελαιάδων, των τραπεζιτών, των τηλεφωνατζήδων κλπ, δεν βρίσκω γιατί κατ’ αρχήν είναι κακό. Βεβαίως υπάρχει ρίσκο. Σε οτιδήποτε από το οποίο προσδοκάς κέρδη υπάρχει ρίσκο. Μόνο στη δημοσιοϋπαλληλική ραστώνη και στην κατάσταση του νεκρού δεν υπάρχει ρίσκο.
Στο σημείο όμως που θα συμφωνήσω ανεπιφύλακτα μαζί σου, είναι όταν διαπιστώνεις ότι: …οι κυρίαρχοι πρώτα θέτουν το στόχο της επιβίωσης της κυριαρχίας τους, και μετά παραγγέλνουν τις θεωρίες και τα ιδεολογήματα που αποβλέπουν στο να εμφανίσουν το στόχο αυτό ως το γενικό συμφέρον της κοινωνίας. Δυστυχώς, έτσι παιζόταν πάντα το παιχνίδι, και όχι μόνο το οικονομικό.

Μαύρο πρόβατο said...

Φίλτατε νικ, το σχόλιό μου σχετίζεται και με όσα αναφέρει ο Κοέν στη συνέντευξή του (δες το απντέιτ).

Αναφέρομαι επίσης στην υπόθεση της εθνικοποίησης της χρεωκοπημένης νόρθερν ροκ, αλλά και σε παλιότερες συμπεριφορές απέναντι στην ενρον, εδώ στη Γαλλία με την επανακεφαιοποίηση της Αλστομ, την εθνικοποίηση που υποσχέθηκε ο σαρκοζύ για την Αρσελόρ Λορραίνης (εργοστασιακό σύμπλεγμα που κλείνει ο Μιτάλ) κτλ κτλ.

Ο Κοέν μιλάει για τη δράση των κρατικοκαπιταλιστικών "εθνικών ταμείων" που παίζουν τεράστιου βάρους ρόλο στη σημερινή συγκυρία!

(Παρεμπιπτόντως, η Μαρφίν είναι ιδιωτικά κεφάλαια; Ή η κινέζικη κονοκ που θέλει μερίδιο του ΣΕΜΠΟ;...)

nik-athenian said...

Sorry, Δεν είχα δει το update με τη συνέντευξη του Κοέν. Με τον όρο Εθνικά Ταμεία, μάλλον εννοεί τα ταμεία εκείνα που διαχειρίζονται μαζικά τις εθνικές αποταμιεύσεις (πλεονάσματα) των αναδυόμενων αγορών; Η Κίνα για παράδειγμα είναι γνωστό ότι έχει περί το 1 τρις δολάρια, και για να διαφοροποιήσει τον κίνδυνο έχει αναθέσει τη διαχείριση μερών αυτού του ποσού σε διάφορους ομίλους διαχείρισης όπως στην Αμερικανική Blackstone και στη Σιγκαπουριανή κρατική Temasek. Τέτοιου είδους διαχειριστές αποκαλεί εθνικά ταμεία ή κάτι άλλο;
Οι κυβερνήσεις πάντως των ισχυρών δυτικών βιομηχανικών κρατών βρίσκονται σε μια περίεργη θέση: να χρηματοδοτούν τα τεράστια ελλείμματά τους με πλεονάσματα πολύ φτωχότερων χωρών. Ανησυχούν επίσης ότι οι διαχειριστές των αποθεματικών της Κίνας χρησιμοποιούνται περισσότερο ως εργαλείο πολιτικής στρατηγικής, παρά δρουν βάσει της λογικής της αγοράς.
Φαίνεται ότι τέτοιοι οργανισμοί πάνε να παίξουν το ρόλο διαχειριστή κρίσεων, στη θέση του ξεπερασμένου πια ΔΝΤ.
Πράγματι λοιπόν έχεις δίκιο όταν λες ότι τα επενδυτικά ταμεία των αναδυόμενων αγορών έχουν σήμερα τεράστιο βάρος και κυριαρχούν στις αγορές κεφαλαίου. Τα αποτελέσματα δεν οφείλονται πια στην πραγματοποίηση και αλληλεπίδραση εκατομμυρίων ανεξάρτητων κινήσεων όπως σε μια ανταγωνιστική αγορά. Όταν οντότητες τέτοιου μεγέθους λαμβάνουν αποφάσεις είναι υποχρεωμένες να δρουν βάσει στρατηγικής. Όλες οι πλευρές αρχίζουν να υποπτεύονται πολιτική χειραγώγηση.
Όσο για τις επανεθνικοποιήσεις εταιριών τα παραδείγματα που γράφεις είναι λίγα μπροστά στη συνεχιζόμενη πλημμυρίδα της αντίστροφης πορείας των ιδιωτικοποιήσεων. Και αν οι ιδιωτικοποιήσεις για τις αναπτυγμένες χώρες σχεδόν πάνε προς το τέλος, σε οικονομίες στη δική μας κατάσταση τώρα πάνε να ξεκινήσουν.

Για τη Μαρφίν, αυτό που επίσημα είναι γνωστό είναι ότι πρόκειται για βιτρίνα των εμιράτων αλλά και του διεθνούς εφοπλιστικού κλαμπ. Για Κινεζικό χρήμα έχει γραφτεί κάτι που αγνοώ;

ΔΙΟΝΥΣΟΣ said...
This comment has been removed by the author.
ΔΙΟΝΥΣΟΣ said...

Τα παραδείγματα επεθνικοποιήσεων είναι λίγα(ίσως)-τα στοιχεία του Μαυτου Προβάτου εν πολλοίς τα αγνοούσα_ αλλά η ωφέλεια στους πολλούς είναι μεγάλη. Οι ισχυρές κυβερνήσεις διακρίνονται από τις εθνικές επιλογές τους και την επιβολή κανόνων στους οικονομικά ισχυρούς, αλλιώς είναι μαριονέτες τους. Και ξέρετε αριστοκρατικέ μου nik-Athenian τι γίνεται όταν οι κρατούντες δεν κρατούν και οι κρατούμενοι δεν μπορούν να κρατηθούν, ε; Που είσαι Τσάβες Ευρωπαίε....
Τα φώτα σας θέλω για τα κινέζικα κουμπαράδες δολλαρίου(επενδυτικά ταμεία αναδυομένων αγορών), τα πολλά ομόλογα που κρατάν, έτσι και βρούν αγοραστές και πουλήσουν την έκατσε κιάλλο τη βάρκα το χρηματοπιστωτικό της φίλης και συμμάχου ΗΠΑ,αν κατάλαβα καλά;;
Η επαναφορά του κεντρικού σχεδιασμού του Κέυνς νομίζω είναι η μόνη διέξοδος στο παραλογισμό των λίγων που πάνε για φούντο τον πλανήτη ζούμπιτο. (ευχαριστώ Μ.Π. για τα πρωινά σας φώτα, με εξόπλισαν)

nik-athenian said...

Αφού συμπλήρωσε 90 περιφορές γύρω από τον Ήλιο, την έκανε διακριτικά. Μερικοί λένε ότι τον είδαν να κατευθύνεται προς τον Μ31 galaxy. Άλλοι πάλι ότι τον έκλεισε ο Hall έξω από το Κλαρκοκοιτίδα.

Μαύρο πρόβατο said...

farewell...

S G said...

τα τρια πρωτα φαινομενα ειναι ενα και το αυτο. το δολλαριο πεφτει, αρα οι τιμες χρυσου, πετρελαιου και αλλων πρωτων υλων ΣΕ ΔΟΛΛΑΡΙΑ ανεβαινουν.

Μαύρο πρόβατο said...

Τέσσερεις ειδήσεις (βλ. λινκς στο ποστ) αναφέρονται σε τιμές, η εξέλιξη των οποίων είναι συσχετισμενη αλλά όχι ανεξαρτήτως του χρονικού διαστήματος αναφοράς.

Για να καταλάβει κανείς έστω πολύ χονδρικά τι γίνεται, νομίζω οτι πρέπει να επιλέξει χρονική κλίμακα και να δει πώς εξελίσσονται οι ισοτιμίες των εμπορευμάτων (μια σχεση ανά ακμή του πλήρους γράφου με κόμβους {1 $, 1 €, 1 βαρ. πετρέλαιο, 1 ουγγ. χρυσός, 1 τ. στάρι κτλ.} - δεν κάνουμε εδώ διάκριση νομισμάτων/λοιπών εμπορευμάτων).

Πχ την τελευταία τριετία νομίζω οτι οι ισοτιμίες όλων των υπολοίπων έναντι των βασικών τροφίμων (στάρι, καλαμπόκι, ρίζι, σόγια) πέφτουν.

Λίγο παλαιότερα είχαμε δει το δολλάριο ν'ανεβαίνει έναντι του ευρώ και την ίδια περίοδο το χρυσό ν'ανεβαίνει έναντι του δολλαρίου.

Σε μια δεδομένη συγκυρία βέβαια, οι ισοτιμίες είναι εξαρτημένες από τις κινήσεις κεφαλαίου από το ένα εμπόρευμα στο άλλο.

Unknown said...
This comment has been removed by the author.
Unknown said...

Πολυ απλα, οταν οι επενδυτες αρχισουν να πανικοβαλονται στρεφονται προς το χρυσο, αρα οι τιμη του χρυσου ανεβαινει. Ειναι ενα σιγουρο στοιχημα, οσο περισσοτερος φοβος υπαρχει στις αγορες τοσο περισσοτερο ανεβαινει η τιμη του χρυσου. Το ιδιο συμβαινει και με τα κρατικα ομολογα των ΗΠΑ, μαλιστα εχω την εντυπωση οτι αυτη τη στιγμη εχουν αρνητικο κερδος, δηλαδη αν λαβει κανεις τον πληθωρισμο, τοτε οσοι αγοραζουν αμερικανικα ομολογα χανουν λεφτα. Αυτο και αν ειναι ενδειξη πανικου. Επισης, οταν η Fed αρχιζει να κοβει τα επιτοκια πολυ επιθετικα για να ελαχιστοποιησει τις επιπτωσεις μιας πιθανης υφεσης, τοτε αρκετοι φοβουνται μια ενδεχομενη αυξηση του πληθωρισμου (κυριως εξαιτιας της πτωσης του δολλαριου) αρα αγοραζουν αγαθα οπως πετρελαιο και σιτηρα η μεταλλα ωστε να αντισταθμισουν τους κινδυνους του πληθωρισμου. Αρκετοι ισως βλεπουν οτι οι αρχες εχουν φτασει σε οριακο σημειο, οπου τα παραδοσιακα οπλα της κεντρικης τραπεζας δεν εχουν αποτελεσμα, καθως υπαρχει το οριο του 0% επιτοκιου, αρα δεν μπορουν να μειωσουν τα επιτοκια κατω απο το 0. Ο μονος τροπος για να βγει κανεις απο αυτη την παγιδα ρευστοτητας ειναι να αρχιζει να τυπωνει χρηματα ωστε να επιτυχει αρνητικα πραγματικα επιτοκια, αρα θα πρεπει να αυξησουν τον πληθωρισμο. Βλεπουμε δηλαδη αρκετη κερδοσκοπια στις αγορες αυτη τη στιγμη λογω πανικου.

Πολλοι αρχιζουν και μιλανε ωμα για 3 επιλογες. Η μια ειναι υφεση του στυλ 1930, η αλλη ειναι πληθωρισμος, ο οποιος θα πρεπει να τεθει υπο ελεγχο με πολιτικες παρομοιες με αυτες του Paul Volcker το 80, η αλλιως θα πρεπει οι φορολογουμενοι στις ΗΠΑ να επωμιστουν το κοστος της κρισης και να σωσουν το χρηματοπιστωτικο συστημα, οπως ακριβως εκαναν και το 1989 μετα την κριση των Savings and Loan Associations. Αυτη ειναι και η λυση που προτεινει και ο οικονομολογος που αναφερεις.

Δυστυχως αυτα παθαινει κανεις οταν μιλα μονο για απορυθμιση του χρηματοπιστωτικου συστηματος και οχι για το ποιοι ειναι οι πιο σωστοι κανονες για ενα υγιες και ανταγωνιστικο συστημα. Τωρα οι ΗΠΑ ειναι στα προθυρα μιας επικινδυνης κρισης που οι ιδιοι προκαλεσαν και η οποια απειλει και την ευρωπη.

Περα απο αυτο, πιστευω οτι για το χαος που βλεπουμε σημερα ισως και να ευθυνονται οι λογιστικοι κανονες της GAAP που υιοθετησαν οι ΗΠΑ μετα τα σκανδαλα τυπου Εnron και τα οποια επισης μεταφερθηκαν στα διεθνη λογιστικα προτυπα και στη συνθηκη της Βασιλειας ΙΙ. Θυμαμαι μια σχετικη δημοσιευση της τραπεζας της αγγλιας με τιτλο "Procyclicality of Basel II". Επισης ενα σχετικο αρθρο του 2005 απο την τραπεζα της Ιαπωνιας το οποιο προβλεπει τις επιπτωσεις του Mark-to-market για οποιον εχει το κουραγιο και τη θεληση εδω.

nik-athenian said...

@Αχιλλέας
Από όσα φτάνουν στο φως της δημοσιότητας, νομίζω ότι πράγματι οι ΗΠΑ οδεύουν προς την ύφεση. Περιμένουν την ανεργία στο5,2% για το 2ο τρίμηνο και οι καταναλωτικές δαπάνες φαίνεται ότι αυξάνουν σε ετήσια βάση μόλις κατά 1%.
Η ίδια η FED προβλέπει αρκετά ακόμα τρίμηνα με εμπόδια στην οικονομική ανάπτυξη. Τι κομψή γλώσσα Χριστέ μου!
Η μείωση των επιτοκίων πολεμάει βέβαια την έλλειψη ρευστότητας, αλλά όπως σωστά επισημαίνει ο Αχιλλέας δεν είναι αυτό το μόνο πρόβλημα.
Καθώς οι μισθοί μένουν στάσιμοι, ενώ το κόστος αγαθών όπως καύσιμα, τρόφιμα και δαπάνες για υγεία έχει εκτοξευτεί, τα νοικοκυριά έχουν αρχίσει να καταναλώνουν τις αποταμιεύσεις τους.
Παρόλα αυτά δεν φαίνεται ότι όλοι στις ΗΠΑ συμφωνούν σε συνεχείς μειώσεις των επιτοκίων μέχρι μηδενισμού τους. Το μοντέλο της Ιαπωνίας στο τέλος της δεκαετίας του 90, δεν φαίνεται να το εκτιμούν όλοι οι Αμερικανοί τραπεζίτες. Σκέφτονται ίσως ότι πολύ δύσκολα θα ξαναδουλέψουν τα μοντέλα του Βόλκερ προς έλεγχο του πληθωρισμού. Τότε τα προϊόντα (πετρέλαιο, μέταλλα, τρόφιμα) ήταν χαμηλά ενώ τώρα ήδη έχουν εκτοξευτεί στα ύψη. Πόσο μάλλον με ενίσχυση του πληθωρισμού.
Τότε τα επιτόκια κινούνταν μαζί σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Τώρα ενώ στις ΗΠΑ έχει γίνει μείωση κατά 2,25% από τον Σεπτέμβριο, στην Ευρώπη το Ευρωεπιτόκιο παραμένει στο 4% που είναι το υψηλότερο της εξαετίας. Έτσι οι Ευρωπαίοι είναι αυτοί που τώρα μαζεύουν το διεθνές (Ασιατικό κυρίως) αποταμιευόμενο χρήμα.
Ίσως λοιπόν να μην προσπαθήσουν να συνεχίσουν οι Αμερικανοί τις αλλεπάλληλες μειώσεις επιτοκίων. Ίσως να δοκιμάσουν να μαζέψουν ξανά το διεθνές χρήμα. Δύσκολο πάντως κι αυτό στην παρούσα συγκυρία.
Ένα ράλι στις κεφαλαιαγορές και μια θεαματική κίνηση των Αράβων στην παραγωγή πετρελαίου και μείωση της τιμής του θα τους βοηθούσε κάπως. Αν μάλιστα αυτό κατάφερνε να προκαλέσει μια μονιμότερη άνοδο του δολαρίου ίσως να απομάκρυνε τους φόβους ύφεσης.
Εκτός και αν βρισκόταν κάποιος στις ΗΠΑ που να μάζευε υπογραφές για να αποφασίσει ο λαός ποια πολιτική επιτοκίων θέλει.

Unknown said...

Nik-athenian

Σωστα αναφερεις οτι η συγκυρια δεν βοηθα τα αμερικανικα νοικοκυρια, καθως το κοστος ενεργειας αλλα και βασικων καταναλωτικων αγαθων εχει εκτοξευτει. Το θεμα ομως ειναι οτι οι ΗΠΑ εχουν σχεδον μηδενικο συντελεστη αποταμιευσης, αρα σε ενα περιβαλλον οπου πολλα νοικοκυρια εχουν υπερδανειστει και βλεπουν τις δαπανες για στεγαστικα δανεια να εκτινασονται, τις τιμες των ακινητων να βυθιζονται και παραλληλα το κοστος βασικων αναγκων να αυξανεται, φυσικο και επομενο ειναι να περιοριζουν την καταναλωση και οι ΗΠΑ να οδηγουνται σε υφεση. Η Fed εχει κανει αρκετα με το να κοβει τα επιτοκια, καθως περιοριζεται το κοστος για τα νοικοκυρια απο τις αναπροσαρμογες των δανειων μεταβλητου επιτοκιου. Παρ' ολα αυτα, το γεγονος οτι υπαρχουν πολλοι με στεγαστικα δανεια μεγαλυτερα σε αξια απο την τιμη του ακινητου οδηγει αρκετους να στελνουν τα κλειδια στις τραπεζες που τους ειχαν χορηγησει τα δανεια (το γνωστο Jingle Mail). Φυσικα βοηθα και η νομοθεσια καθως το μεγαλυτερο μερος της χωρας ειναι non-recourse, αρα η τραπεζα δεν εχει τη δυνατοτητα να προσφυγει σε ενδικα μεσα.

Ενδεχομενη αυξηση του πληθωρισμου δεν φαινεται να ειναι απειλητικη προς το παρον, και ισως να ειναι θετικη εως ενα βαθμο, καθως θα ριξει τα πραγματικα επιτοκια κατω απο το μηδεν. Ειναι ομως ενα θεμα μακροπροθεσμα, καθως θα πρεπει να ακολουθησουν περιοριστικη πολιτικη τυπου Βολκερ οταν η κριση εχει περασει, και αρα θα πρεπει να αποδεχθουν υψηλη ανεργια για ενα χρονικο διαστημα στο μελλον.

Η Fed θα συνεχισει να κοβει, μαλλον λιγοτερο επιθετικα, αλλα ειναι ηδη κοντα στα ορια. Υπαρχουν ομως και αλλοι τροποι για να παρασχει ρευστοτητα, π.χ. απο το discount window, Term Auction Facility, κτλ. Η ECB μαλιστα δεχεται και covered bonds (Pfandbriefe) αν δεν κανω λαθος. Πολλοι μιλαγαν πριν ενα χρονο περιπου για πιθανη βυθιση του δολλαριου, και ταυτοχρονη εξοδο κεφαλαιων απο τη χωρα, αλλα μαλλον κατι τετοιο ειναι απιθανο καθως οι αμερικανοι εχουν δανειστει σε δολλαρια αλλα εχουν καφαλαια σε αλλες χωρες (και αλλα νομισματα) που ανεβαινουν σε αξια οταν το δολλαριο πεφτει. Επισης η χαμηλη ισοτιμια του δολλαριου θα αυξησει τις εξαγωγες.

Το θεμα ειναι η ελλειψη ρευστοτητας στο χρηματοπιστωτικο τομεα και ο πανικος. Πολλοι στην κυβερνηση δεν κανουν τιποτα για ιδεολογικους λογους, πιστευουν δηλαδη οτι η αγορα θα διορθωσει ολα τα προβληματα. Ξανα αποψεις τυπου 1930 δηλαδη, παρολο που οι ρεπουμπλικανοι τις ειχαν τελειως διαγραψει μεχρι τις αρχες της δεκαετιας του 80. Ειναι πολυ ενδιαφερουσα περιοδος, οπου μαλλον θα πρεπει να ξαναδουμε βασικες αρχες απο την αρχη. Απο οτι φαινεται, ετοιμαζονται ηδη τα πρωτα νομοσχεδια που θετουν κανονες στις τραπεζες και σε αλλα χρηματοπιστωτικα ιδρυματα, ισως να δουμε και νομοθεσιες για Hedge funds, κτλ. Απο την αλλη, πολλοι μιλουν για κρατικη παρεμβαση, αρα ισως να δουμε και αγορα ομολογων απο το κρατος για να περιορισει τον πανικο, οι φορολογουμενοι δηλαδη θα πληρωσουν το τιμημα της ελλειψης καταλληλης νομοθεσιας για τη Wall Street.

Μαύρο πρόβατο said...

Τα αλληλοσυμπληρούμενα σχόλιά σας, δίνουν όλο και ακριβέστερη τη "φαινομενολογία" της κρίσης.
Είναι απίστευτη δε η στίβα των αναλύσεων στο διεθνή Τύπο, αυτές τις μέρες, που επιχειρούν να φωτίσουν κάθε πλευρά του μηχανισμού γέννησης, ανάπτυξης και περάσματος πέραν του ελέγξιμου, της κρίσης αυτής.
Είναι πολύ ενδιαφέρουσα κάθε απόπειρα εμβάθυνσης αυτής της συζήτησης για το πρόσφατο αλλά και το λιγότερο πρόσφατο παρελθόν.
Ωστόσο αυτό που όλοι αγωνιούν να πετύχουν, είναι μια εκτίμηση για το μέλλον που να φαντάζει εμπιστεύσιμη.

Στην κατεύθυνση αυτή, σημειώνω τη σύγκλιση των αναλυτών στα εξής:
1) Η κρίση απαιτεί την ενεργή συντονισμένη επέμβαση των κεντρικών τραπεζών (να "ρίξουν χρήμα"). Αυτό έχει ξεκινήσει να γίνεται εδώ και καιρό, έχουν δρομολογηθεί ακόμα μεγαλύτερες κινήσεις, αλλά δε φτάνουν.
2) Οι κεντρικές τράπεζες δεν έχουν τα μέσα να πετύχουν αναστροφή πορείας της αμερικανικής οικονομίας, για δύο λόγους:
α) η πολιτική των επιτοκίων δεν αναφέρεται στην ίδια χρονική κλίμακα με αυτήν της εξέλιξης της κρίσης: η επίδρασή της κάνει βδομάδες να φανεί, όταν τα ζητήματα ανακύπτουν σε ώρες
β) η μπακαλική της αγοράς ακινήτων (δηλ. και των σχετικών χρηματοπιστωτικών προϊόντων) δείχνει οτι τα ποσά που "κάηκαν" είναι πάνω από την ικανότητα παρέμβασης των κεντρικών τραπεζών.
3) οδηγούμαστε λοιπόν προς απευθείας κρατική παρέμβαση. Γράφτηκε οτι το αμερικανικό κράτος ετοιμάζεται να αγοράσει μαζικά mortgage backed securities (MBS) αξίας 3 τρις δολ., κάτι που θα κοστίσει στους φορολογούμενούς του περί τα 500 δις. Γράφτηκαν κι άλλα εναλλακτικά σενάρια, όλα παραλλαγές σε ένα θέμα: γιγάντια παρέμβαση του κράτους. Με όλα τα παρεπόμενα που μπορεί να φανταστεί κανείς: περιοριστικές ρυθμίσεις/κανόνες λειτουργίας για το χρηματοπιστωτικό σύστημα ανάλογες αυτών που ίσχυσαν μετά την κρίση του '29, απόλυση όλων των νεοφιλελεύθερων γραφιάδων, πολιτικάντηδων, καθηγητάδων (ή, αλλαγή καθηκόντων ;-)) κτλ.
4) Τίθεται το ερώτημα της αποσύνδεσης της οικονομικής συγκυρίας σε Ευρώπη, Ασία και ΗΠΑ. Ωστόσο, αν για την Ευρώπη το ερώτημα παίρνει τη μορφή ελπίδας για κάτι τέτοιο - πώς δηλαδή η ευρωπαϊκή οικονομία θα τη γλιτώσει με κάποια ελαφρότερης μορφής "ίωση" - για την Ασία (πρώτ'απ'όλα, την Κίνα) περιβάλλεται με φόβο. Η πτώση της ζήτησης των ΗΠΑ σε κινεζικά εμπορεύματα, μπορεί ν'αντιμετωπισθεί από τους κινέζους με μέτρα αναδιανεμητικού χαρακτήρα ώστε να διευρυνθεί η εσωτερική τους ζήτηση. Αν όμως επιτευχθεί αυτό, θα προκαλέσει με τη σειρά του πτώση της κινεζικής χρηματοδότησης των αμερικανικών ελειμμάτων μέσω ομολόγων. Ο φαύλος κύκλος που δημιουργείται έτσι, μπορεί να κάνει τις ΗΠΑ ν'αντικρύσουν ποιοτικά αλλαγμένους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης, όταν θα βγούν από την κρίση...

nik-athenian said...

Μαυροπρόβατε νομίζω ότι σωστά η σύνοψή σου κεντρώνει στο δια ταύτα των περισσότερων προτάσεων:
Για το άμεσο μέλλον ενέσεις ρευστότητας ακόμα και με δάνεια από τις κεντρικές τράπεζες και μείωση επιτοκίων, ενώ για το πιο μακρινό μέλλον «θωράκιση» με νομοθετικά μέτρα και πιο αυστηρό έλεγχο στα εξωτικά χρηματοικονομικά προϊόντα που θα κυκλοφορούν.
Τώρα κανείς στη wall Street δεν τολμάει να μιλάει προς το Congress για πιο χαλαρούς ελέγχους, όπως 6-7χρόνια πριν.
Όπως σωστά επισημαίνεις, «Αυτό που όλοι αγωνιούν να πετύχουν, είναι μια εκτίμηση για το μέλλον που να φαντάζει εμπιστεύσιμη.»
Άλλο όμως εμπιστεύσιμη μέσα στις ΗΠΑ και άλλο στο εξωτερικό.
Πάνω στο θέμα της εμπιστοσύνης στο εξωτερικό υπάρχουν κάποιοι τριγμοί.
Σε παλιότερες εποχές οι ΗΠΑ εύκολα πειθανάγκαζαν τους εταίρους τους να πληρώνουν το οικονομικό τίμημα για την υποστήριξη που τους έδιναν.
Η Γερμανία δεχόταν να αντισταθμίσει τις δαπάνες της χώρας δίνοντας προς ΗΠΑ μεγάλο μέρος του πλεονάσματός της.
Η Τράπεζα της Ιαπωνίας όπως και άλλων χωρών ήταν πρόθυμες να αποτρέψουν την πτώση του δολαρίου, όποτε πήγαινε να ξεκινήσει.
Η Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ κ.α ήταν πρόθυμες να περιορίσουν το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών των ΗΠΑ επωμιζόμενες το κόστος των πολέμων του 80 και 90.
Σήμερα η απροθυμία των συμμάχων περισσεύει και οι αναπτυσσόμενες χώρες κοιτάζουν να μη βάλουν όλα τα αυγά στο ίδιο καλάθι.

Όσον αφορά την πρόταση να ξαναγοράσει το Κράτος τα ομόλογα που το ίδιο είχε βγάλει παλιότερα. Σε Ευρωπαϊκές συνθήκες αυτό θα προκαλούσε μύριες αντιδράσεις. Γιατί να επωμιστεί ο φορολογούμενος την απληστία και τα λάθη όσων καρπώνονταν επί 8 χρόνια μόνοι τους τα κέρδη;
Πιστεύω όμως ότι στις ΗΠΑ, - αν περάσει τελικά μια τέτοια πρόταση, πράγμα αμφίβολο – δεν θα υπάρξουν και πολλές αντιδράσεις λόγω πολύ μεγαλύτερης εμπιστοσύνης και ανοχής που δείχνει ο κόσμος προς τις κυβερνητικές ενέργειες.
Εξάλλου όπως έχει γραφτεί, είναι πολλά πια τα Αμερικανικά αποταμιευτικά κεφάλαια που έχουν τοποθετηθεί στο εξωτερικό και δεν βλάπτονται τόσο από την πτώση του δολαρίου αλλά και την κρίση.

Μαύρο πρόβατο said...

Interlude
Το έφερε το μεήλ,κυκλοφοράει :-))))

Is this the real price?
Is this just fantasy?
Financial landslide
No escape from reality

Open your eyes
And look at your buys and see.
I'm now a poor boy
High-yielding casualty

Because I bought it high, watched it blow Rating high, value low Any way
the Fed goes Doesn't really matter to me, to me

Mama - just killed my fund
Quoted CDO's instead
Pulled the trigger, now it's dead
Mama - I had just begun
These CDO's have blown it all away

Mama - oooh
I still wanna buy
I sometimes wish I'd never left Goldman at all.

I see a little silhouette of a Fed
Bernanke! Bernanke! Can you save the whole market?
Monolines and munis - very very frightening me!
Super senior, super senior
Super senior CDO - magnifico

I'm long of subprime, nobody loves me
He's long of subprime CDO fantasy
Spare the margin call you monstrous PB!
Easy come easy go, will you let me go?
Peloton! No - we will not let you go - let him go Peloton! We will not
let you go - let him go Peloton! We will not let you go - let me go Will
not let you go
- let me go (never) Never let you go - let me go Never let me go - ooo
Oh mama mia, mama mia, mama mia let me go S&P had the devil put aside
for me For me, for me, for me

So you think you can fund me and spit in my eye?
And then margin call me and leave me to die Oh PB - can't do this to me
PB Just gotta get out - just gotta get right outta here

Ooh yeah, ooh yeah
No price really matters
No liquidity
Nothing really matters - no price really matters to me

Any way the Fed goes.....

-Οι παλαιότεροι, αναγνωρίζουν μάλλον τη διασκευή!

nik-athenian said...

Σήμερα κατά σύμπτωση ενδιαφέρθηκα να βρω εισιτήριο για την παράσταση του μιούζικαλ στην Αθήνα. Στο λαιμό θα μου καθήσει τελικά μου φαίνεται. lol.

σχολιαστής said...

Eχει πέσει η προσφορά μέσα στη ζήτηση.