Διαβάστε το εκπληκτικό σημείωμα του Ρ. Βρανά στα σημερινά "Νέα" για το τελευταίο βιβλίο της Sophie Wahnich - με αντικείμενο-κλειδί για την κατανόηση του πολιτικού προβλήματος στη σημερινή Ευρώπη...
Το σημείωμα φαίνεται να έχει βασιστεί σε αυτό.
Το σημείωμα φαίνεται να έχει βασιστεί σε αυτό.
4 comments:
Υπάρχει κάτι που σε κάνει να πιστεύεις ότι κάποιες ανάλογες στιγμές περνάμε σήμερα;
Που; Παντού στην Ευρώπη; στον τόπο μας; στη Γαλλία απ' όπου κατάγεται η συγγραφέας του βιβλίου;
Ναι και όχι. Η Ευρώπη σήμερα διέρχεται μια παρόμοια βαθύτατη κρίση του πολιτικού συστήματος, την ύπαρξη της οποίας αναγνωρίζουν οι πάντες: οι κυβερνώντες δεν εκφράζουν τους κυβερνώμενους, στους τελευταίους συσσωρεύεται η βουβή οργή και τελειώνει η υπομονή.
Οι ιστορικοί παραλληλισμοί σταματούν εδώ - αλλά η πολύτιμη συνεισφορά του δοκιμίου έγκειται στη συμβολή του στην αποκάλυψη, μέσα από την ιστορική έρευνα, των μηχανισμών εκείνων που καθορίζουν την "αλλαγή φάσης" στη συμπεριφορά του πλήθους και το πέρασμα στη βία. Η καθεστωτική ιστοριογραφία έχει εκπληρώσει τη δική της αποστολή, επιχειρώντας να εξοβελίσει τη βία πέρα κι από την περιοχή του κατανοητού - να την καταστήσει αδιανόητη, τερατώδη και ταυτόχρονα μοιραία κατάληξη κάθε εξέγερσης που καταλαμβάνει την εξουσία.
Μοναδικός ορίζοντας, η δημοκρατία, έλεγε ο μακαρίτης Πώλ Ρικέρ - βάρδα όμως μην ανακαλύψουμε οτι η δημοκρατία μας είναι βαθιά σαν τα ντεκόρ ενός γουέστερν και θελήσουμε να τη θεμελιώσουμε στ'αλήθεια - γιατί τότε θα θέσουμε ζήτημα εξουσίας, και η σύμφυτη με την υποκίνηση του ζητήματος βία (και μόνο αυτή) δεν επιδέχεται, όπως διαρκώς μας επαναλαμβάνουν, καμμίας ιστορικής νομιμοποίησης...
Εγώ πάλι αισθάνομαι οτι σήμερα στην Ευρώπη η συσσωρευμένη οργή είναι τέτοια, που αναγκαστικά αν δε στραφεί ενάντια στους κυρίαρχους, θα τροφοδοτήσει μια κατάσταση χαώδους ή οργανωμένης ανομίας.
Μακάρι να διαψευσθεί αυτή η εκτίμηση και η Ευρώπη να καταφέρει να βάλει σε τάξη την παρακμή του καπιταλισμού της, κάτι που έχει ελπίδες να γίνει μόνον αν η μεγάλη παράδοση των ταξικών αγώνων του προηγούμενου αιώνα βοηθήσει τελικά στη συγκρότηση ενός μετώπου ώστε να επιτευχθεί μια μεγάλη διαπραγμάτευση σαν αυτές που έχουν στο ενεργητικό τους οι δυνάμεις της σκανδιναβικής σοσιαλδημοκρατίας.
Όποιος πάντως θέλει να μην πλακωθούμε στα ερείπια, οφείλει καταρχήν να μελετήσει τους τρόπους ύπαρξης και τη δυναμική της λαϊκής οργής.
τότε τους πήρε 19 μήνες να ξυπνήσουν ...
τώρα θα μας πάρει 19 dvd...
τόσο βαθειά κοιμόμαστε
[δυστυχώς...]
Η αλήθεια είναι ότι στη σημερινή Αθήνα, διαπιστώνω πως τέτοιες συζητήσεις περί εφαρμογής βίας είτε ατομικής είτε ομαδικής, γίνονται πολύ συχνότερα απ’ ότι 10 χρόνια πριν.
Η αφετηρία σχεδόν πάντα είναι είτε η καταλήστευση δημόσιου πλούτου, είτε η καταδολίευση των ισχυόντων νόμων για να πάρει κάποιος μια δημόσια δουλειά που δεν την δικαιούται, είτε η συνειδητή καταστροφή του φυσικού και αστικού περιβάλλοντος.
Στον παρονομαστή όλων αυτών βρίσκεται η πεποίθηση ότι η απονομή δικαιοσύνης πάρα πολύ συχνά, είναι μόνο ένας μύθος.
Πάντως πολύ σωστά το θέτεις. Το φαινόμενο της γενικευμένης χρήσης βίας, αν συμβεί, ίσως να μοιάζει με μια αλλαγή φάσης ενός συστήματος. Ίσως να είναι ταχύτατο και να φανεί τότε απρόβλεπτο.
Post a Comment