Eκλογές και κόμματα 6: γενικό πλαίσιο

Ένα σημείο σύμπτωσης όλων ανεξαιρέτως των υποψηφίων στις αυριανές προεδρικές, είναι οτι η Γαλλία βρίσκεται σε περίοδο κρίσης. Ο όρος κυριαρχούσε ήδη κατά την ανάδειξη του Jacques Chirac στην προεδρία, όταν το 2002 συγκέντρωσε 82% περίπου έναντι του Jean-Marie Le Pen. Τα κυριότερα γεγονότα που χαρακτήρισαν την πενταετία, έκαναν πλέον την διαπίστωση "κρίσης" κοινό τόπο. (Τηλεγραφικά: η απόρριψη του ευρωσυντάγματος (το Μάη του 2005) ενώ κυβέρνηση, κεντρώοι και αξιωματική αντιπολίτευση τάχθηκαν υπέρ. Ακολούθησαν οι βίαιες ταραχές των προαστίων των περισσότερων μεγάλων πόλεων (το Νοέμβριο του 2005), καθώς και το κύμα μαζικών διαδηλώσεων των νέων (την άνοιξη του 2006) που τελικά οδήγησαν στο «θάψιμο» του νόμου για το λεγόμενο «συμβόλαιο πρώτης πρόσληψης»).

Δεν είναι τυχαίο οτι τα παραπάνω γεγονότα, που επέβαλλαν την επίκληση της "κρίσης" ως αναγκαίο πρόλογο σε κάθε πολιτική διακήρυξη, ορίζουν και το κλίμα απόρριψης της κυβερνητικής πολιτικής, η σφοδρότητα του οποίου μπορεί να μετρηθεί από τα (τουλάχιστο) δύο πρώτης τάξης πολιτικά θύματά της - τον πρώην και τον νυν πρωθυπουργό, που αναγκάστηκαν να αναζητήσουν μια πολυτελή «σύνταξη» και να ενταφιάσουν τις οποιεσδήποτε φιλοδοξίες συνέχειας της προηγουμένως ανοδικής πολιτικής τους πορείας.

Εξίσου δριμεία και απτή είναι η κοινωνική ένταση, μερικές ρίζες της οποίας έχουν να κάνουν με:

α) την προοδευτική επιδείνωση της ποιότητας και της ποσότητας της προσφοράς εργασίας, όπου όλο και λιγότερες και όλο και χειρότερες (σε όρους αμοιβής, εργασιακής ασφάλειας, προοπτικής ανέλιξης) δουλειές υπάρχουν, κυρίως για τους νέους.

β) τη ραγδαία άνοδο του κόστους διαβίωσης, που εκφράζεται κύρια μέσω της ιλιγγιώδους αύξησης της τιμής της στέγης (αγοράς και ενοικίασης), αλλά και των υπηρεσιών (υγεία, αναψυχή...)

γ) την κρίση κερδοφορίας ενός μεγάλου μέρους των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, σε όλους σχεδόν τους βιομηχανικούς κλάδους.
Η υποβόσκουσα ένταση εκφράζεται με τους πιό διαφορετικούς τρόπους – με μια φράση: η γαλλική καθημερινότητα γίνεται ταυτόχρονα όλο και πιό βίαιη, όλο και πιό απαθής.

Τέλος, η Γαλλία «χάνει πόντους» στον κόσμο: η θέση της στο διεθνή καταμερισμό εργασίας υποβαθμίζεται, τα ιμπεριαλιστικά της «κεκτημένα» υποχωρούν, και μάλιστα με γρηγορότερο ρυθμό από αυτόν που θα δικαιολογούσε η ισχυροποίηση των «νέων παλαιών» δυνάμεων, της Κίνας, της Ινδίας, της Ρωσσίας και της Βραζιλίας κυρίως.

Πώς όμως αντανακλάται κι επιδρά αυτή η κρίση στην ταξική πάλη;
Τι πολιτικό σκηνικό δημιουργεί, τι προσδοκίες, τι πολιτικά μορφώματα, ποιές στρατηγικές και πολιτικά καθήκοντα;
Πώς αποκρυσταλλώνεται η κρίση στο πολιτειακό/θεσμικό επίπεδο, ως κρίση της "Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας";

Η συνέχεια σε επόμενο σημείωμα.

Σχόλια, ευπρόσδεκτα πάντα, στον κοινό τόπο συγκέντρωσης όλων της σειράς, εδώ.