L'impérialisme en tweets

Le livre:

Si vous n'avez pas le temps pour le lire:

Mali: Les militaires allemands arrivent, et dans leur sillage les sociétés comme Siemens. "On est mal", confie un concurrent français.

— Georges Malbrunot (@Malbrunot) 29 Décembre 2015

Ιμπεριαλισμός, φασισμός και κωμωδία

...συνδυάζονται συχνά, όποτε δηλαδή ο φασισμός (το φασιστικό κιτ που εγκατέστησε ο ιμπεριαλισμός, μην ξεχνάμε) παράγει το γελοίο. Στο κράτος που απαγόρευσε (και με κοιναγορίτικη έγκριση, μην ξεχνάμε) πρόσφατα και τυπικά το κομμουνιστικό κόμμα (και κάθε κομμουνιστικό κόμμα, μην ξεχναμε), έχουν πάρει ανώτατα αξιώματα διάφοροι σχετικοί επαγγελματίες που έχουν αναδείξει οι αμερικανοί σε όλον τον μετασοβιετικό χώρο. Αυτοί όπως διορίστηκαν, έτσι είναι και ακλόνητοι. Μόνος επιφορτισμένος με την τύχη αυτών όπως και όλων των υπόλοιπων, ο κ. πρέσβυς. Μην το ξεχνάμε κι αυτό.

Δημοσιεύτηκε στο Ελλάδα-Ρωσία 29/12/2015

____________________________________________________________________________________

Η επική κόντρα Αβάκοφ - Σαακασβίλι στην ουκρανική βουλή (+ ΒΙΝΤΕΟ - ελληνικοί υπότιτλοι)

Θ. Αυγερινός. Λ. Ζαχαρής  

Δημοσιεύουμε υποτιτλισμένη και ολόκληρη την κωμικοτραγική σκηνή της δημόσιας αντιπαράθεσης του υπουργού Εσωτερικών της Ουκρανίας Αρσέν Αβάκοφ και του σημερινού κυβερνήτη της Οδησσού Μιχαήλ Σαακασβίλι, πρώην προέδρου της Γεωργίας.


Η αντιπαράθεση έγινε παρουσία του προέδρου Ποροσένκο, που προσκάλεσε στην Ουκρανία τον καταζητούμενο στη χώρα του Γεωργιανό Σαακασβίλι, απονέμοντάς του την ουκρανική υπηκοότητα, πριν τον διορίσει κυβερνήτη της πολυβασανισμένης Οδησσού. Προφανώς εκτίμησε τις μεγάλες "επιτυχίες" του Σαακασβίλι και τις συστάσεις των Αμερικανών εποπτών του νέου καθεστώτος του Κιέβου, στο οποίο έχουν ενταχθεί ως υψηλόβαθμα στελέχη και άλλοι ακραιφνώς φιλοαμερικανοί πολιτικοί, ακόμη και Αμερικανοί πολίτες σήμερα, από την πρώην ΕΣΣΔ.
Υπέρ του αρμενικής καταγωγής υπουργού Αβάκοφ, που διαπληκτίζεται με τον Γεωργιανό Σαακασβίλι για το ποιος είναι καλύτερος "Ουκρανός" τάχθηκε στη δημόσια αντιπαράθεση ο πρωθυπουργός Γιατσενιούκ.
Αποκαλυπτικό για τους μη γνωρίζοντες τα της Ουκρανίας είναι φυσικά το γεγονός ότι εξ ολοκλήρου η αντιπαράθεση διεξάγεται σε άψογα ρωσικά, με βαριές εκφράσεις της αργκό και ύβρεις, που μόνο ένας καλός γνώστης της γλώσσας, μπορεί να χρησιμοποιήσει. Ούτε μία λέξη στην αντιπαράθεση δεν είναι ουκρανική. Αυτού του είδους άνθρωποι και πολιτικοί διαχειρίζονται τις υποθέσεις της Ουκρανίας, ως πιστοί σύμμαχοι της αμερικανικής κυβέρνησης και έπεισαν την ηγεσία της ΕΕ για το ανύπαρκτο δίκιο μιας κλίκας, που έχει βυθίσει τη χώρα στον εμφύλιο και τον παρακρατικό νεοφασισμό. Η δημόσια διαπόμπευση των πολιτικών αυτών προκαλεί μόνο θλίψη σε κάθε σώφρωνα Ευρωπαίο πολίτη με στοιχειώδη αντίληψη για τα τεκταινόμενα στην περιοχή. Είθε ο ουκρανικός λαός να βρει τον τρόπο να ξεπεράσει την τραγική αυτή φάση της ιστορίας του.

Καλά ξεμπερδέματα

ADDED 12/01/2016

Με αφορμή το «σύμφωνο συμβίωσης», σκέψεις στο περιθώριο

Disclaimer : το παρακάτω σημείωμα δεν έχει καμμία αξίωση επιστημοσύνης ή έστω ακριβολογίας, από οποιοδήποτε πρίσμα, φιλοσοφικό, ιατροβιολογικό, ή πολύ περισσότερο, νομικό. Οι εξηγήσεις, τα παραδειγματα, οι εξιστορήσεις, είναι ελλειπτικά και ίσως χονδροειδώς απλουστευτικά. Όπου χρησιμοποιείται καθιερωμένη ορολογία, είναι επειδή έτυχε να μου είναι γνωστή. Δεν παρατίθεται τεκμηρίωση, αν και μερικές φορές υποκρύπτεται.  Εν κατακλείδι, θεωρώ οτι ο αναγνώστης που θα προχωρήσει παρακάτω, έχει προειδοποιηθεί επαρκώς από τον τίτλο του ποστ.

Για να γεννηθεί ένας άνθρωπος, χρειάζεται ένας άνδρας και μια γυναίκα. Αυτός είναι ο τρόπος ύπαρξης που το ανθρώπινο όπως και τα εξελικτικά μη απομακρυσμένα από αυτό είδη, έχουν κληροδοτήσει στον εαυτό τους.

Φτάσαμε όμως στο σημείο όπου η ύπαρξη του ανθρώπινου-είδους-ως-ανθρωπότητα παρήγαγε έναν νέο τρόπο:

σε αυτόν, χρειάζεται πλέον μια μήτρα, ένα έμβρυο, και τεχνική (ή αλλιώς, για να δώσουμε μια αναδρομική διατύπωση, και το παρόν ανθρώπινο-είδος-ως-ανθρωπότητα) – όπου για να δημιουργηθεί ένα έμβρυο χρειάζονται σπερματοζωάρια, ωάρια και τεχνική ή ακόμη ένα (άλλο) έμβρυο και τεχνική.

Υπάρχουν επίσης εδραιωμένες αποδείξεις οτι ένα έμβρυο μπορεί να δημιουργηθεί και από αδιάφορου φύλου ανθρώπινο βιολογικό (κυταρικό) υλικό και τεχνική.

Και τίποτα δεν αποκλείει από λογική άποψη τη δυνατότητα, στο μέλλον, για να δημιουργηθεί ένας άνθρωπος να χρειάζεται απλά ανθρώπινο βιολογικό υλικό και τεχνική, και στο απώτερο μέλλον, απλή ύλη και τεχνική. 

Στο σημερινό επίπεδο εξέλιξης, εισάγεται λοιπόν μια θεμελιώδης ασυμμετρία ανάμεσα στα βιολογικά φύλλα σε σχέση με τη (βιολογική) ανθρωπογένεση: το γυναικείο σώμα είναι αδιαμεσολάβητα απαραίτητο, το ανδρικό όχι πλέον. Πολύ περισσότερο, είναι οι νομικές ρυθμίσεις της επιστημονικοτεχνικής δραστηριότητας που εμποδίζουν την οριστική ανακοίνωση της δυνατότητας γέννησης ανθρώπου χωρίς καμμία παρεμβολή αρσενικού, σε οποιοδήποτε επίπεδο. Το μέλλον είναι γυναίκα, που έλεγε και η ταινία του Φερέρι...

Το Δίκαιο, παρά τη σχετική του αυτονομία από τις σχέσεις στις οποίες υπάγεται η ανθρώπινη κοινωνία εκ του τρόπου που αυτή παράγει, δεν μπορεί να ρυθμίσει ούτε την παραγωγή δυνατοτήτων ανθρωπίνων σχέσεων διαβίωσης ούτε τις υπάρχουσες δυνατότητες σχέσεων καθαυτές, με τρόπο μη υπαγόμενο τελικά στις κεντρικές, πρώτες σχέσεις, τις σχέσεις παραγωγής.

Το Δίκαιο μ᾽άλλα λόγια, στον καπιταλισμό,

1) δεν μπορεί παρά να καθορίζεται από τη ρύθμιση χρηματοοικονομικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, γιατί σε αυτή τη μορφή εκφράζονται σε τελική ανάλυση όλες τις άλλες, και

2) τα δικαιώματα που κατοχυρώνει δεν μπορεί παρά να είναι τυπικά δικαιώματα ισότητας, αυτά και όπως αυτά που προαπαιτούν οι χρηματοοικονομικές σχέσεις.

Βλέπουμε τι σημαίνει το 1) στις νομοθεσίες για τα μεταλλαγμένα, για το περιβάλλον,  για την έρευνα στη γενετική.

Μπορούμε να δούμε τι σημαίνουν και το 1) και το 2) στις νομοθεσίες για τα διάφορα «σύμφωνα συμβίωσης»: δικαιώματα ισότητας σε κληρονομιές, ιατρικά μυστικά, συντάξεις, μεταθέσεις των Δημοσίων υπαλλήλων.

Το μεγάλο ζήτημα εδώ, είναι: δεν ακυρώνεται ο ρόλος του Δικαίου να ρυθμίσει το πεδίο του δυνατού/της παραγωγής του δυνατού, εξαιτίας αυτών των όρων έκφρασής του (του Δικαίου) στην καπιταλιστική κοινωνία; Και ώς πού μπορεί να φτάσει έχοντας ξεκινήσει ήδη ανάπηρο;

Να γίνω πιό συγκεκριμένος με ένα από τα πολλά ειδικότερα: η τυπική ισότητα προαπαιτεί τυπικές ταυτότητες (των υποκειμένων).  Επιπλέον, όσο επεκτείνεται στη ρύθμιση νέων δυνατοτήτων το Δίκαιο, απαιτεί ακόμα ακριβέστερες ταυτότητες, δηλαδή οριστικές, αλλοτροιωτικές, πραγμοποιητικές περιγραφές ανθρώπινων υποκειμένων. Ο γάμος των προ-μοντέρνων κοινωνιών και των θρησκειών, τελείται μεταξύ ανδρός(ών) και γυναικός(ών) – δε σε ρωτάει για τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις ούτε ο παπάς ούτε ο ιμάμης.  Τα σύμφωνα συμβίωσης, γενικεύοντας ώστε να ρυθμίσουν τις νέες δυνατότητες, ρωτούν κι έχουν ανάγκη να το κάνουν για να ορίσουν τυπικές σχέσεις και δικαιώματα. Στις πολυεθνικές ιντερνετικές προξενήτρες, χρειάζονται πλέον ακόμα περισσότερα άτριμπιουτς για να σε προσδιορίσουν, τύπου «αρσενικό που του αρέσουν τα θηλυκά που τους αρέσουν τα θηλυκά». Μπορούμε να φανταστούμε τι κωμικοτραγική κατάσταση θα επερχόταν αν έφτανε ποτέ η ώρα αυτές οι δυνατότητες σχέσεων να ρυθμιστούν νομικά... Μια άλλη γεύση του γκροτέσκου μας δίνει η τελευταία ταινία του Λάνθιμου,  όπου σε μια υπερρυθμισμένη με ταυτότητες κοινωνία, η πορεία ενός ανθρώπου με ένα μπανάλ σεξουαλικό ιστορικό και συμπεριφορά, λόγῳ της ασυμορφίας της με τις ταυτότητες αυτές προκαλεί ποταμούς αίματος στο διάβα της.

Παρομοίως, μπορούμε να φανταστούμε τα σύγκρυα των νομομαθών, μπροστά στην πρόκληση της θέσμισης της δυνατότητας πχ να συνδιαλαγεί αντ᾽εσού με το γιατρό σου αυτός που έχεις για κολλητό φίλο και όχι η γυναίκα σου, ο συμβιών σου ή οι γονείς σου.

Τέλος, δεν είναι νοητό να εκφραστεί ως  δικαιώματα τυπικής ισότητας η ασυμμετρία που εισάγει το ίδιο το δυνατό, σε σχέση με τα βιολογικά φύλα: αν υποθέσουμε οτι δεν υπάρχει «πατέρας» ούτε για δείγμα, αν υποθέσουμε οτι υπάρχει μόνο μία βιολογική (άρα γυναικεία) συμβολή στη γέννηση; Καθιστούμε μη επιτρεπτή αυτή τη δυνατότητα, είναι η μέχρι τώρα απάντηση.

Ας κατέβουμε τώρα λίγο στη γή – κι ακόμα παρακάτω.

Στην Ελλάδα, το σύμφωνο συμβίωσης νομοθετήθηκε πριν από κάποια χρόνια για ανδρόγυνα χωρίς εξ᾽αίματος συγγένεια, με τη συνήθη κατανόηση του όρου και την πιστοποίηση των ταυτοτήτων φύλου να παρέχεται από το κράτος (άνδρας και γυναίκα σύμφωνα ας πούμε με την αστυνομική ταυτότητα). Στη βάση της διάκρισης ανάμεσα σε ετερόφυλα  και μη ζευγάρια, ο σχετικός νόμος προσεβλήθη δικαστικά στα ευρωδικαστήρια, και μετά από διάφορες περιπέτειες πρόσφατα ένα νέο νομοσχέδιο συμφώνου συμβίωσης ζευγών χωρίς αναφορά σε φύλο, κατατέθηκε στη Βουλή.

Με το νέο σύμφωνο προβλέπεται να ρυθμίζονται λοιπόν σχέσεις συμβίωσης, μεταξύ άλλων, και ομόφυλων ζευγών (πάντα χωρίς προηγούμενη συγγένεια) ή ζευγών ατόμων που δε χρειάζεται να δέχονται το «ληξιαρχικό/αστυνομικό» καθορισμό του φύλου τους.

Τα σχετικά δικαιώματα ισότητας καλύπτουν ρητά όλα τα πεδία ρύθμισης του παλιού συμφώνου, εκτός από ο,τι αναφέρεται στην τεκνοθεσία.

Θεωρείται και σε αυτόν τον τομέα προσβλητό στα ευρωδικαστήρια κατ᾽αναλογία με τις προσφυγές εναντίον του προηγούμενου συμφώνου.

Το τελευταίο θέμα το ανέδειξε βέβαια το ΚΚΕ, καταλήγοντας για το νομοσχέδιο σε συνεπή με τη συντηρητική θέση επί της τεκνοθεσίας: «δεν κάνουμε το σύμφωνο, γιατί δεν κάνουμε την επιτεύξιμη από αυτό τεκνοθεσία». «Δεν συμφωνούμε με την τεκνοθεσία γιατί δεν έχουμε επαρκώς ισχυρά στοιχεία για το ανεμπόδιστο της ανάπτυξης των παιδιών στους τύπους οικογενειών που θα προκύψουν».

Η συντηρητική θέση εδώ είναι του ίδιου τύπου με την αντίθεση στην κατανάλωση μεταλλαγμένων και εγγράφεται στη γενική απάντηση σε ένα μεγαλύτερο ζήτημα: υπάρχει άλλος άμεσος τρόπος συγκράτησης της καπιταλιστικής κοινωνίας από τον πλήρη απανθρωπισμό της, εκτός από το δια της ρύθμισης να μην επιτρέψουμε νέες δυνατοτήτες;

Ποιά η δυνατή απάντηση πχ στους μισότρελλους της Σίλικον βάλλεϋ που ονειρεύονται έναν καπιταλισμό με «αλγοριθμικούς νόμους»,  με εκκένωση όχι μόνο της ανθρώπινης ουσίας  αλλά και της ζωντανής ύλης από το ανθρώπινο είδος, ένα παίγνιο τελικά αφηρημένης δύναμης σε μια μη-ανθρωπότητα;  

Η συντηρητική θέση είναι εξ᾽ορισμού ατελής, ανασχετική, αμυντική, στην ακραία της έκφραση αντιδραστική με την έννοια του λουδδιτισμού.

Το ΚΚΕ κάλυψε ορισμένες ατέλειες με την προσέγγιση των δικαιωμάτων ισότητας (πέραν της τεκνοθεσίας) για τα μη ετερόφυλα ζεύγη με εξαντλητικές ανά ζήτημα ρυθμίσεις.

Από την άλλη, κανένα ερπετό της αστικής πολιτικής δεν ανταλάσσει όλες αυτές τις υπερστατικές κατοχυρώσεις με ένα μόλις δικαίωμα, το δικαίωμα να μπορείς να προσφέρεις στην κοινωνία απο τις ικανότητές σου για να αμείβεσαι κατά την προσφορά αυτή ώστε να ζήσεις με περίθαλψη και χωρίς κοινωνικά επιβαλλόμενο τέλος. Το δικαίωμα στην αυτόνομη κι ελεύθερη ύπαρξη δηλαδή: να μπορεί να κάνει και να αναθρέφει τα παιδιά του ένα ζευγάρι εφόσον το θέλησε, να μπορεί σε κάποιο μέτρο και με κάποιες εύλογες προϋποθέσεις  να ζητήσει ένα ζευγάρι, ένα ζευγάρι και μια γυναίκα ή μια μόνη γυναίκα τη μεσολάβηση του τεχνικού παράγοντα και της συνδρομής σε βιολογικό υλικό για να τεκνοποιήσει.

Ωστόσο, τίποτε παραπάνω δεν είναι δυνατό με τη συντηρητική θέση: οι οικογένειες ομοφύλων ζευγών με παιδιά, που ήδη υπάρχουν – και θα μπορούσαν πάντα να υπάρχουν, χωρίς κανένα σύμφωνο συμβίωσης – βρίσκονται πάντα με διακρίσεις και λειψά τυπικά  δικαιώματα.  Στη βάση αυτή, το ΚΚΕ κατηγορείται από τους φωταδιστές που εγκρίνουν αυτόματα όποιο σύμφωνο μη-επιβίωσης του λαού ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικής τυπολογίας ως μαύρη αντίδραση και φασισμός χωρίς αυτό στο ελάχιστο να αδυνατίζει την άλλη φάλαγγα επίθεσης, το φασισμό και τη μαύρη αντίδραση που δε θα πάψουν να λυσσάνε ενάντια στην κομμουνιστική ιδεολογία και πολιτική ως διαλυτική της οικογένειας, των παραδόσεων, του έθνους κτλ. Το πράγμα πάει ακόμα παραπέρα, με την κλασσική στρατηγική του ιμπεριαλισμού να πετάει δυό κουρέλια από το «βασίλειο της ελευθερίας» σε μια διπλά καταπιεσμένη μειονότητα για να τη μετατρέψει σε ζηλωτή/υπερασπιστή κάθε πλευράς των επιδιώξεών του. «Μόνο η φιλελεύθερη δημοκρατία μας της ελεύθερης οικονομίας μας σας επιτρέπει να υπάρχετε με την ταυτότητά σας, στηρίξτε μας λοιπόν στους βομβαρδισμούς μας, στα χρωματιστά μας κόλπα κτλ», τους λέει, κατά όχι πολύ διαφορετικό τρόπο με αυτά που έλεγαν οι Ναζί στους κουτσόβλαχους ή τους σοβιετικούς μουσουλμάνους.

Προσοχή στη φάκα λοιπόν – ένθεν και ένθεν...

La préparation de l'appareil de l'Etat au gouvernement fasciste

Lors de la première annonce du président de la République qui abordait la question des mesures de renforcement des pouvoirs de l'Etat en matière de surveillance, je me suis abstenu des critiques. 

Un mois passé et ces mesures se concrétisent en prenant une forme terrible: au jour de l'ascension et de la légitimation complète de l'alternative fasciste au gouvernement, tout celà semble à une préparation de l'appareil de l'Etat pour ce gouvernement à venir.

_________________________________________________________________________________

Loi Renseignement : la liste impressionnante des services autorisés à surveiller

Un important décret de 17 pages a été publié ce week-end au Journal officiel. Il met en application la loi sur le renseignement en ouvrant les capacités de surveillance administrative à une impressionnante liste de personnes. Tour d’horizon.

 La loi du 24 juillet 2015 pose un principe simple : seuls les services spécialisés du renseignement peuvent utiliser les outils de surveillance (mouchards informatiques, balises, boites noires, sondes, micro, caméra, etc.). Quels sont ces services ? Cette définition a été renvoyée à un décret, donc un texte du gouvernement, déjà publié fin septembre.
Il s’agit de :

• La direction générale de la sécurité extérieure,
• La direction de la protection et de la sécurité de la défense,
• La direction du renseignement militaire,
• La direction générale de la sécurité intérieure,
• La direction nationale du renseignement et des enquêtes douanières
• Le service « traitement du renseignement et action contre les circuits financiers clandestins »

Des services autres que les services spécialisés définis par décret
Seulement, ce principe n’est pas figé. La loi a également prévu qu’un autre décret en Conseil d’État, pris après avis de la Commission nationale de technique de renseignement, « désigne les services, autres que les services spécialisés de renseignement, relevant des ministres de la Défense et de l'Intérieur ainsi que des ministres chargés de l'économie, du budget ou des douanes, qui peuvent être autorisés à recourir aux techniques ». En clair, la loi a prévu que d'autres services que ceux précités pourront également s'immiscer dans la vie privée, notamment numérique, des personnes physiques et morales.
Pour la petite histoire, cette mécanique décrétale avait été contestée par Hervé Morin et d’autres députés UDI qui voulaient que la loi dresse directement la liste de ces services « bis ». Dans un amendement, ils proposaient que six services soient ainsi qualifiés, précisant que « s’il s’avère que d’autres services ont ponctuellement besoin d’avoir recours à ces techniques, ils pourront faire appel aux services de renseignement, qui jugeront du bien-fondé de leur demande. »
Le rapporteur et père du texte, Jean-Jacques Urvoas (PS) avait opposé une fin de non-recevoir avec un argument imparable : « si le Gouvernement devait demain changer leur dénomination, on serait obligé de modifier la loi ». Argument partagé par Bernard Cazeneuve : « J’ai exactement la même position que le rapporteur, pour les raisons qu’il vient d’évoquer : si chaque fois que, dans l’exercice de ses prérogatives, le Gouvernement modifie le nom d’un service ou l’organisation des services, il faut procéder à une modification législative pour permettre à ces services de fonctionner conformément au droit, je ne suis pas sûr que l’on y gagne en souplesse, en efficacité et encore moins en transparence et en lisibilité ». Le ministre de l’Intérieur ajoutait que « nous avons décidé, précisément par souci de transparence, de prendre, par un décret qui sera publié, des dispositions qui constituent un incontestable progrès par rapport à l’état du droit antérieur. »
Bref, l’amendement UDI était repoussé.
Cette fameuse désignation transparente a eu lieu samedi au Journal officiel. Avant de plonger plus en détail sur ce décret, on remarquera deux points : d’une part, la transparence chantée par le ministre connait ses limites puisque l’avis de la CNCTR, visé au Journal officiel, n’a pas été publié. Nous allons en conséquence effectuer une demande CADA pour en obtenir communication. D’autre part, l’argument du changement de nom cache une autre réalité : six services avaient été choisis par les députés UDI. Dans le décret de ce week-end, on en décompte pour l'instant 24, qui s’ajoutent donc aux 6 services spécialisés désignés fin septembre, soit 30 au total.
Les outils de surveillance de ces 24 services non spécialisés varient en fonction des finalités poursuivies : à titre de rappel, mentionnons la géolocalisation L851-4, les sondes L851-1 les balises L851-5, l'IMSI catcher et assimilés L.851-6, les interceptions de sécurité L. 852-1 (I), les interceptions de sécurité via IMSI catcher L. 852-1 (II), les micro et caméra espions L853-1, les mouchards informatiques L853-2 (les boites noires, visant à rechercher une menace terroriste ne sont pas concernées par ce texte). Reprenons maintenant ces finalités, l'une après l’autre, pour en détailler la ventilation.

L’indépendance nationale l’intégrité du territoire et la défense nationale

• Les Services du renseignement territorial
• La sous-direction de l'anticipation opérationnelle
• La sous-direction de la police judiciaire
• Les sections de recherches de la gendarmerie nationale
• La sous-direction de la sécurité intérieure
• La sous-direction du renseignement territorial
• Les sections de recherches de la gendarmerie maritime de la gendarmerie de l'air et de la gendarmerie de l'armement
• L'unité nationale et les unités territoriales de recherche et d'appui des services du renseignement territorial

Les intérêts majeurs de la politique étrangère, l’exécution des engagements européens et internationaux de la France et la prévention de toute forme d’ingérence étrangère

• Aucun service non spécialisé désigné dans le décret

Les intérêts économiques industriels et scientifiques majeurs de la France

• Aucun service non spécialisé désigné dans le décret

La prévention du terrorisme

• L'Unité de coordination de la lutte antiterroriste (UCLAT)
• La sous-direction antiterroriste
• La Sous-direction de la lutte contre la cybercriminalité
• Les Directions interrégionales et régionales de police judiciaire
• Les services du renseignement territorial
• Les Services régionaux de police judiciaire et les antennes de police judiciaire
• La sous-direction de l'anticipation opérationnelle
• La sous-direction de la police judiciaire
• Les sections de recherches de la gendarmerie nationale
• La sous-direction de la sécurité intérieure
• La sous-direction du renseignement territorial géolocalisation
• La sous-direction des brigades centrales
• La sous-direction des services territoriaux
• Les sections de recherches de la gendarmerie maritime de la gendarmerie de l'air et de la gendarmerie de l'armement

La prévention des atteintes à la forme républicaine des institutions

• L'Unité de coordination de la lutte antiterroriste (UCLAT)
• Les Services du renseignement territorial
• La sous-direction de l'anticipation opérationnelle
• La sous-direction de la sécurité intérieure
• La sous-direction du renseignement territorial

Actions tendant au maintien ou à la reconstitution de groupements dissous

• L'Unité de coordination de la lutte antiterroriste (UCLAT)
• Les services du renseignement territorial
• La sous-direction de l'anticipation opérationnelle
• La sous-direction de la sécurité intérieure
• La sous-direction du renseignement territorial

Prévention des violences collectives de nature à porter gravement atteinte à la paix publique

• Les services du renseignement territorial
• La sous-direction de l'anticipation opérationnelle
• La sous-direction de la sécurité intérieure
• La sous-direction du renseignement territorial

La prévention de la criminalité et de la délinquance organisées

• Le service central des courses et jeux
• La sous-direction de la lutte contre la criminalité organisée et la délinquance financière
• La Sous-direction de la lutte contre la cybercriminalité
• Les Directions interrégionales et régionales de police judiciaire
• Les unités en charge de la police judiciaire au sein des directions déconcentrées de la police aux frontières et des directions de la police aux frontières d'Orly et de Roissy
• Les Brigades mobiles de recherche zonales
• L’office central pour la répression de l'immigration irrégulière et de l'emploi d'étrangers sans titre de la direction centrale de la police aux frontières
• L’unité judiciaire du service national de la police ferroviaire
• La sous-direction de la sécurité intérieure
• Les sûretés départementales
• La sous-direction de la police judiciaire
• Les sections de recherches de la gendarmerie nationale
• La sous-direction du renseignement territorial
• La sous-direction des brigades centrales
• La sous-direction des affaires économiques et financières
• La sous-direction des services territoriaux
• les sections de recherches de la gendarmerie maritime de la gendarmerie de l'air et de la gendarmerie de l'armement

La prévention de la prolifération des armes de destruction massive

• Aucun service non spécialisé désigné dans le décret

Dernier détail : le décret n° 2015-1639 du 11 décembre 2015 ne concerne que les services relevant des ministres de la défense et de l'intérieur. Un autre décret devrait donc définir les autres services (non spécialisés) relevant cette fois des ministres chargés de l'économie, du budget ou des douanes pour complèter cette liste, déjà impressionnante. On devrait donc dépasser largement les 30 services pouvant sniffer de la donnée de connexion tout en procédant parfois à des interceptions de sécurité...

Publié au Next Impact, 14/12/2015

Réd.: Marc Rees 

L'arbre qui révèle la fôret

L'analyse présentée ci-dessous souffre de plusieurs omissions et défaults de méthode; pour autant, tout en restant partielle et incomplète, elle offre une première clé d'accès à la compréhension de la politique extérieure de ce pays du "capitalisme usurier" depuis un siècle déjà...
________________________________________________________________________________

Le Temps, 03/12/2015

Jean-François Bayart: «La France est droguée à l'argent des pétromonarchies»

Pour le professeur à l'Institut de hautes études internationales et du développement de Genève, la France a fait preuve d’aveuglement en concluant des accords de défense avec les pays du Golfe

Les attentats de Paris ont braqué les projecteurs sur les liens qu’entretient la diplomatie française avec l’Arabie saoudite, épicentre de l’idéologie salafiste. Professeur à l’Institut de hautes études internationales et du développement de Genève (IHEID), Jean-François Bayart s’est notamment intéressé aux conditions qui ont amené la France à se rapprocher des monarchies pétrolières du Golfe et, au-delà, des régimes arabes sunnites.
Le Temps: L’Arabie saoudite, le meilleur ennemi de la France?
Jean-François Bayart: C’est en tout cas le résultat d’une alliance avec les pétromonarchies dont nous recevons aujourd’hui l’effet de boomerang. A partir des années 1970 ont été signés toute une série d’accords de défense entre la France et les Emirats arabes unis, puis le Qatar et dans une moindre mesure le Koweït, auxquels s’ajoute en outre un partenariat très développé avec l’Arabie saoudite de même qu’avec le Pakistan. Le propos des Français était avant tout commercial. Nous sommes alors dans le contexte des chocs pétroliers et d’un grave déficit de la balance commerciale de la France. Le premier objectif concernait ce que l’on appelle «les grands marchés», dont l’exportation française est très tributaire, à l’inverse par exemple de l’Allemagne dont les exportations reposent davantage sur un tissu de petites et moyennes entreprises beaucoup plus dense et performant.
Dans ces accords de défense, certaines clauses secrètes et différées dans le temps. Ces clauses étaient «très engageantes» comme on dit dans le vocabulaire militaire français, c’est-à-dire qu’elles impliquent l’automaticité. Très concrètement, si demain il y a un conflit entre l’Iran et le Qatar, ces accords de défense stipulent l’intervention militaire automatique de la France.
Les Français en sont-ils conscients?
Ces accords, signés par le gouvernement, ont reçu une approbation parlementaire, mais en l’absence de tout débat public. La France à cette époque s’est un peu droguée aux «grands marchés». Mais c’était une drogue douce, progressive, qui n’a déployé ses effets dramatiques que vingt ou trente ans plus tard. Ce sont par exemple ces installations militaires, que Nicolas Sarkozy inaugure en grande pompe aux Emirats arabes unis ou au Qatar, mais en se gardant bien de faire référence à la chronologie. Or il s’agit bien du résultat d’une politique bipartisane qui s’est nouée dans les années 1970. Par la suite, Sarkozy a joué la surenchère, en faisant du Qatar notre principal partenaire dans le Golfe, avec de toute évidence l’existence de contreparties, sur lesquelles nous n’avons pas d’information.
Le vrai problème c’est que la France a progressivement confondu ses intérêts avec ceux des pays du Golfe, Irak compris. En 1979, lorsque arrive la révolution iranienne, la France voit la région à travers les yeux du camp sunnite. Et lorsque l’Irak de Saddam Hussein, derrière lequel sont alignées les pétromonarchies, lancera une guerre d’agression contre l’Iran, Paris le soutiendra ainsi très activement. Aujourd’hui encore, nous payons le prix de cette aliénation de l’Iran.
E t l’expansion de l’idéologie salafiste?
Idéologiquement et politiquement, nous n’avons pas vu que nos alliés du Golfe, et le Pakistan, contribuaient à diffuser, à l’échelle régionale, voire mondiale, une forme d’islam qui était loin d’être sympathique pour nos intérêts. Cet effet a été particulièrement désastreux en Afrique de l’Ouest parce que les années 1980 et 1990 sont des années d’ajustement structurel où nous-mêmes, comme bailleurs de fonds, nous détruisons systématiquement les capacités de l’Etat séculariste hérité de l’indépendance. Nous détruisons l’hôpital public, l’éducation publique, et nous affaiblissons les capacités administratives de ces Etats. Or, la nature ayant horreur du vide, le manque a été comblé par les organisations islamiques financées par l’Arabie saoudite et les pétromonarchies. On a parlé à tort d’une «réislamisation» de ces sociétés. En vérité, ces sociétés n’ont jamais cessé d’être musulmanes. Mais dans un contexte de paupérisation qu’accéléraient les programmes d’ajustement structurel ces sociétés ont cessé d’être séculières, avec la destruction de l’Etat sécularisé. La propagation d’un islam salafiste, qui n’est pas forcément djihadiste, c’est le fruit direct de notre politique.
Et aujourd’hui?
Nous continuons d’être drogués, nous ne sommes pas du tout sur la voie du sevrage. La seule inflexion de François Hollande, c’est qu’il a pris ses distances vis-à-vis du Qatar pour se jeter dans les bras de l’Arabie saoudite. Mais, concrètement, le président socialiste réitère cette politique pour les mêmes raisons mercantiles que dans les années 1970. C’est ainsi qu’il demande à l’Arabie saoudite de financer le réarmement de l’armée libanaise, si possible avec des armes françaises, ou que, par Egypte interposée, cette même Arabie saoudite nous signe un chèque pour les frégates Mistral en nous sortant ainsi du mauvais pas où nous avait mis Sarkozy avec la Russie.
Or ces régimes sur lesquels compte la France sont complètement opaques, et ils ne se contrôlent pas eux-mêmes. L’Etat saoudien lui-même, où ce qui en tient lieu, est incapable de vérifier ce que font les princes saoudiens en matière de financement, par exemple. Dans la région, ce n’est pas le seul Etat qui laisse une grande place à la famille, à être lignager. Mais ici, ce serait plutôt une famille sans Etat. En Arabie saoudite, il n’y a que le lignage et les mercenaires.

---

Jean-François Bayart et la chaire Yves Oltramare organisent un colloque sur l'effondrement des empires d'Europe centrale et orientale et ses conséquences pour les Etats de la région. Lundi 7 et mardi 8 décembre, Maison de la Paix.

حمص (Homs) libérée

Les autorités syriennes et les rebelles ont trouvé un accord, mardi 1er décembre, pour que les insurgés quittent le quartier d’Al-Waer, dernier bastion insurgé de la ville de Homs. Cet accord, observé par l’ONU, devrait permettre la fin des bombardements et la levée du siège de l’armée.

(Le Monde, 01/12/2015)

Qui feint d'ignorer la République arabe Syrienne, son gouvernement et ses forces armées se trouvera obligé de changer son régime