May 14, 2012

Ανατροπή ή εκτροπές;

Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα που υποφώσκει στα ελληνικά πολιτικά δρώμενα και κανένα άλλο δεν το συμπυκνώνει.
Φτάνουμε λιγότερο ή περισσότερο γρήγορα στο σημείο όπου ούτε τα οικονομικά, ούτε τα πολιτικά νούμερα δεν βγαίνουν. Είναι φυσικό να ελπίζει κανείς στη δύναμη και την ευφυία φιλολαϊκών διαπραγματευτών. Ωστόσο:

-καμμία διευκόλυνση/χαλάρωση του μνημονιακού πλαισίου δεν μπορεί να παραχωρηθεί χωρίς την εξασφάλιση του στρατηγικώς ουσιώδους για την άρχουσα τάξη, που είναι αύξηση της συγκέντρωσης πλούτου στο κεφάλαιο σε βάρος της τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας.

-καμμία αλλαγή της σχέσης της Ελλάδας με τους κοιναγορίτικους μηχανισμούς, συμπεριλαμβανομένου του νομισματικού, δεν μπορεί να συμφωνηθεί χωρίς να έχουν οι ιμπεριαλιστικές Δυνάμεις του πεδίου μας καταλήξει σε ισορροπία εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους στο μεγάλο γεωπολιτικό παιχνίδι της περιοχής/εποχής. Που σημαίνει πρακτικά, διατήρηση όλων των δεσμεύσεων ακόμα και με διπλά νομίσματα ή παρόμοια κόλπα.

Σε αυτή τη βάση, όποιος ελπίζει οτι κάποιος πολιτικός εκπρόσωπος θα αναλάβει να συγκρουστεί στη θέση του μέσω διαπραγματεύσεων έχει και να φοβάται την πορεία της αποτυχίας τους
-είτε ως απλή ακύρωση ων προσδοκιών του
-είτε ώς βίαιη επέμβαση των συμφερόντων με τα οποία τελείται η διαπραγμάτευση, με βία που δε γνωρίζει πολιτειακά ή άλλα όρια.

Οι ευθύνες λοιπόν όσων δυνάμεων δεν θέλουν ή δεν τα καταφέρνουν να προειδοποιήσουν και να προετοιμάσουν το λαό για την έλευση στην επιφάνεια του διλήμματος που τιτλοφορεί αυτό το σημείωμα, θα είναι ιστορικής τάξης  και, το ειρωνικότερο, ενοποιητικής φύσης...

10 comments:

exiled said...

Εγώ πάλι λέω όσοι είμαστε ήδη εκτός να αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε πολιτικούς πρόσφυγες μετά από τον ερχομό της νέας χούντας. Ναι μεν ο Μπελμοντό (που λέει και φίλη από Ελβετία) το παίζει καλά το παιχνίδι, αλλά (δείχνει να) ξεχνάει πως παραμένει σε αυτό το παιχνίδι ο αδύναμος. Και καμμιά αλλαγή ηγεσίας στις Ε.Δ. - σαν αυτή του περασμένου χρόνου - δεν θα πετύχει πια. Οπότε ή θ' αλλάξει το παιχνίδι ή θα τον καταπιεί ή θα καταπιούν οι ισχυροί τους ίδιους τους όρους του παιχνιδιού (τα λεφτά μου όλα στο τρίτο ενδεχόμενο). Εν ολίγοις: Αντίο ήλιε του Brixton!

LeftG700 said...
This comment has been removed by the author.
LeftG700 said...

Φίλε Μαυροπρόβατε,


Αν ξαναγράψεις το ποστ, αντικαθιστώντας στο δια ταύτα (= τα συμπεράσματα) τη λέξη διαπραγμάτευση με τη λέξη επανάσταση, δουλεύει μια χαρά!

Σύμφωνα με την τυπική λογική, αν έχουμε δίκιο σε αυτή τη διαπίστωση, διαπραγμάτευση = επανάσταση (και τούμπαλιν). Αυτό όμως θυμίζει τη μηχανιστική εκδοχή τής τυπικής λογικής περί αστυφύλακα και μπουζουκιού, η οποία, ακριβώς επειδή είναι μηχανιστική, είναι μία ανοησία.

Συνεπώς, κάτι δεν πάει καλά.

Εμείς θα ξαναδούμε αν έχουμε δίκιο στη διαπίστωσή μας.

Εσύ θα επανεξετάσεις τι, ενδεχομένως, δεν πάει καλά με το συλλογισμό σου; ;-)


Τα λέμε

Μαύρο πρόβατο said...

Σφε εξόριστε, ας πάμε με την αισιοδοξία της βούλησης ;-)

Φίλτατε λεφτ, δε σε πιάνω. Ποιά τα συμπεράσματα κατ'εσέ, πώς πρέπει να γίνει η διατύπωσις; Διαπραγμάτευση=επανάσταση;;;;
Πρόκειται για τερατώδη (αυτα)πάτη! Με όρους τυπικής λογικής, διαπράττετε το εξής σφάλμα: πήρατε το επανάσταση=>διαπραγμάτευση , για το
διαπραγμάτευση=>επανάσταση.
Μετεξεταστέοι και θα σας περιμένω μέχρι τα φοβερά μεσάνυχτα αδιάφορος, που λέει και ο ποιητής!

LeftG700 said...

Φίλε Μαυροπρόβατε,


Αν έμπαινες στον κόπο να κάνεις τις αναγκαίες αντικαταστάσεις, θα μας έπιανες. Αλλά εντάξει, το κατανοούμε, εσείς οι αριστεροί είσαστε και λίγο τεμπέληδες! ;-) Θα το κάνω εγώ για λογαριασμό σου.

Γράφεις:

Σε αυτή τη βάση, όποιος ελπίζει οτι κάποιος πολιτικός εκπρόσωπος θα αναλάβει να συγκρουστεί στη θέση του μέσω διαπραγματεύσεων έχει και να φοβάται την πορεία της αποτυχίας τους
-είτε ως απλή ακύρωση ων προσδοκιών του
-είτε ώς βίαιη επέμβαση των συμφερόντων με τα οποία τελείται η διαπραγμάτευση, με βία που δε γνωρίζει πολιτειακά ή άλλα όρια.


Tο ίδιο μετά την αντικατάσταση:

Σε αυτή τη βάση, όποιος ελπίζει οτι θα συγκρουστεί όχι μέσω διαπραγματεύσεων αλλά μέσω επαναστατικής ρήξης έχει και να φοβάται την πορεία της αποτυχίας της
-είτε ως απλή ακύρωση ων προσδοκιών του
-είτε ώς βίαιη επέμβαση των συμφερόντων εναντίον των οποίων συντελείται η επαναστατική ρήξη, με βία που δε γνωρίζει πολιτειακά ή άλλα όρια.


Είναι πιο καθαρό τώρα ότι αυτό που επικαλείσαι εσύ για τη διαπραγματευτική προσέγγιση μπορώ να επικαλεστώ κι εγώ, π.χ., για την επαναστατική;

Οπότε, τι νόημα έχει μία επιχειρηματολογία που μπορεί να επικαλεστούν και τα δύο διαφωνούντα μέρη; Πώς είναι δυνατόν να δικαιώνεται κάποιο από τα δύο αυτά μέρη, μόνο και μόνο επειδή τη χρησιμοποίησε πρώτο;

Το άλλο μέρος κολλάει μπρίκια; ;-)


Τα λέμε

Μαύρο πρόβατο said...

Δεν επαναστατείς παρά μονἀχα όταν έχεις ξεπεράσει (για μια φορά) το φόβο.
Παρακαλώ, μην μπουρδολογείτε, συνέλθετε. Θα την πληρώσουμε όλοι...

LeftG700 said...

Μπουρδολογώ;;;

Chapeau!

Μαύρο πρόβατο said...

...εν τῳ μεταξύ, το μερκελοδημοψήφισμα αποτελεί ένα δειλό προεόρτιο των ποικιλόμορφων εκτροπών που επαπειλούνται για να κρατηθούμε ευρωδέσμιοι υπό κυρίαρχους και επικυρίαρχους...

Anonymous said...

α) Μιλούσα ενδεχομενικά για τη στάση του Τσίπρα.

β) Εξακολουθείς σφε να με θεωρείς μετεξεταστέο; Πικρή η διαφαινόμενη δικαίωση, αλλά παρόλ' αυτά προλαβαίνουμε να κάνουμε κάτι για να μη δικαιωθώ οριστικώς.

γ) Ενότητα και με τον Τσώρτσιλ και τον Αϊζενχάουερ και τον Ντε Γκωλ και την "Resistance".

Μαύρο πρόβατο said...

Όχι βέβαια σφε - παρεξήγησις, αναφερόμουν στο αποκάτω σχόλιο (ο πληθυντικός είναι γιατί η περσόνα των λεφτ είναι υποδηλωμένη ως ομάδα).
Επαναλαμβάνω, για όσο έχει ακόμα νόημα αυτό, να πάμε με την «αισιοδοξία της βούλησης» - και «την απαισιοδοξία της σκέψης» να προσθέσω...
Στο καινούργιο σου (που κράτησε τρεις μέρες η μηχανή του μοντερέισον) να προσθέσω οτι πάντως λίγος, πολύ λίγος από τον αστικό κόσμο της πατρίδας είναι ντε Γκώλ ή Αϊζενχάουερ. Οι περισσότεροι ή θα χειροκροτήσουν ή θα τραβήξουν κατά Μέση Ανατολή μεριά ;-)
Είναι πάντως πασίδηλο οτι πρέπει να κάνουμε κάτι - και άρα, κάτι θα γίνει!