Ανατροπή ή εκτροπές;

Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα που υποφώσκει στα ελληνικά πολιτικά δρώμενα και κανένα άλλο δεν το συμπυκνώνει.
Φτάνουμε λιγότερο ή περισσότερο γρήγορα στο σημείο όπου ούτε τα οικονομικά, ούτε τα πολιτικά νούμερα δεν βγαίνουν. Είναι φυσικό να ελπίζει κανείς στη δύναμη και την ευφυία φιλολαϊκών διαπραγματευτών. Ωστόσο:

-καμμία διευκόλυνση/χαλάρωση του μνημονιακού πλαισίου δεν μπορεί να παραχωρηθεί χωρίς την εξασφάλιση του στρατηγικώς ουσιώδους για την άρχουσα τάξη, που είναι αύξηση της συγκέντρωσης πλούτου στο κεφάλαιο σε βάρος της τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας.

-καμμία αλλαγή της σχέσης της Ελλάδας με τους κοιναγορίτικους μηχανισμούς, συμπεριλαμβανομένου του νομισματικού, δεν μπορεί να συμφωνηθεί χωρίς να έχουν οι ιμπεριαλιστικές Δυνάμεις του πεδίου μας καταλήξει σε ισορροπία εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους στο μεγάλο γεωπολιτικό παιχνίδι της περιοχής/εποχής. Που σημαίνει πρακτικά, διατήρηση όλων των δεσμεύσεων ακόμα και με διπλά νομίσματα ή παρόμοια κόλπα.

Σε αυτή τη βάση, όποιος ελπίζει οτι κάποιος πολιτικός εκπρόσωπος θα αναλάβει να συγκρουστεί στη θέση του μέσω διαπραγματεύσεων έχει και να φοβάται την πορεία της αποτυχίας τους
-είτε ως απλή ακύρωση ων προσδοκιών του
-είτε ώς βίαιη επέμβαση των συμφερόντων με τα οποία τελείται η διαπραγμάτευση, με βία που δε γνωρίζει πολιτειακά ή άλλα όρια.

Οι ευθύνες λοιπόν όσων δυνάμεων δεν θέλουν ή δεν τα καταφέρνουν να προειδοποιήσουν και να προετοιμάσουν το λαό για την έλευση στην επιφάνεια του διλήμματος που τιτλοφορεί αυτό το σημείωμα, θα είναι ιστορικής τάξης  και, το ειρωνικότερο, ενοποιητικής φύσης...