Στην τελευταία του παρέμβαση, που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή, μετρήσαμε 9 "όμως" και 8 "αλλά". Αν αυτός είναι ο τρόπος της αναγγελίας των επερχόμενων εξελίξεων, η ανακοίνωσή τους συνοψίζεται στη φράση
Μακροπρόθεσμες λύσεις ακόμη και λύσεις που σήμερα φαίνονται απίθανες ή απορριπτέες πρέπει να εξετάζονται συνεχώς.
Για να μην αδικούμε το κείμενο, που θεωρούμε το μοναδικό έγκυρο που έχει κυκλοφορήσει στον "ευρέως προσβάσιμο" δημόσιο χώρο από καθεστωτική πηγή τους τελευταίους μήνες, να συμπληρώσουμε οτι κάθε του φράση έχει και νόημα και βάρος: πχ η εκτίμηση οτι
Ο ρυθμός ανάπτυξης στην Ευρωζώνη δεν πρόκειται ν’ αυξηθεί θεαματικά τα επόμενα χρόνια. Η επερχόμενη αύξηση των επιτοκίων, η συνεχιζόμενη περιοριστική δημοσιονομική πολιτική και η χαμηλή κατανάλωση στις ΗΠΑ, την Κίνα και τη Γερμανία θα τον επηρεάσουν αρνητικά.
είναι απλώς η αλήθεια που αποκρύφθηκε πίσω από τις μασκαράτες περί ξεπεράσματος της (διεθνούς) κρίσης που διαχύθηκαν από τα καθεστωτικά ΜΜΕ το Δεκέμβριο, βάσει στοιχείων πραγματοποιημένης δραστηριότητας την ίδια στιγμή που στις ίδιες ανακοινώσεις των στατιστικών υπηρεσιών καταγράφονταν οι μειώσεις παραγγελιών ενδιάμεσων και κεφαλαιουχικών αγαθών και ασφαλής συσχέτιση με τη μείωση της ανάπτυξης για το επόμενο διάστημα, που ζούμε τώρα.
Καλή ανάγνωση λοιπόν, και μη σταθεί κανείς στο δευτερεύον της υπόθεσης, την ανειλικρίνεια του πρώην πρωθυπουργού, που βγαίνει τώρα και μιλάει πανικόβλητος, καθώς και την απίστευτης μαχητικότητας στράτευσή του στη διάσωση του ελληνικού καπιταλισμού και της άρχουσας τάξης του, όταν συνειδητοποιεί οτι η επιχείρηση αυτή κινδυνεύει να καταλήξει στην ολοκληρωτική καταστροφή του λαού και του τόπου.
5 comments:
http://news.in.gr/economy/article/?aid=1231104057
Το τρομπονι σφε,οπως προεβλεψες.
Διαβάστε-διαδίδετε το "μαύρο πρόβατο" σφε :-))))
Όπως αναμενόταν, ακολούθησε συνέντευξη στην οποία il a craché le morceau όπως λένε και οι Γάλλοι.
Εδώ το κείμενο.
Ο Σημίτης, ως επικεφαλής του μηχανισμού που κινητοποιεί ήδη διάφορους μοχλούς, παρεμβαίνει κατουσία στο εξής: ζητά να μπει ένας έλεγχος στην απαξίωση του κεφαλαίου, έτσι ώστε να μην κινδυνεύσει από ανεξέλεγκτη κατάρρευση η ντόπια κυρίως κεφαλαιοκρατία, υπό τις συνθλιπτικές δυνάμεις των διιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και τις εφελκιστικές δυνάμεις της δυναμικής της νέας συσσώρευσης, που συνθέτουν τη δυναμική στην οποία έχει υποβάλλει τη χώρα ο διεθνής έλεγχος με τα όργανα που ασκείται σήμερα, το(α) μνημόνιο(α) κτλ. Κι αυτό διότι αντιλαμβάνεται οτι μέσα από αυτή τη δυναμική μπορεί να τιναχτούν όλα, αρχίζοντας από τη σταθερότητα του τρέχοντος συστήματος πολιτικής κυριαρχίας (δικομματισμός κτλ).
Στη γλώσσα του ο κίνδυνος θα μπορούσε να ονομαστεί "βιωσιμότητα" της εξυπηρέτησης του χρέους, και τα μέτρα αποφυγής του "σχεδιασμένη μεσο/μακροπρόθεσμη στρατηγική ανάκαμψης που περιλαμβάνει ταχεία και βέλτιστη αναδιάρθρωση χρέους". Προσπαθεί να το πουλήσει αυτό με το υπονοούμενο επιχείρημα οτι κανείς από τους διεθνείς παράγοντες και τα ιδιαίτερά τους συμφέροντα δεν συγκλίνει σε κάποια άλλη προβλέψιμη διέξοδο.
Έχει πλάκα να διαπιστώσει κανείς οτι αυτές ήταν ακριβώς οι θέσεις μερίδας των προσφιλών "αριστερών οικονομολόγων" στις θέσεις των οποίων το ΚΚΕ κατηγορήθηκε - και κατηγορείται ακόμα, από τους γυρολόγους και ζητιάνους της "ενότητας της αριστεράς" οτι εκώφευσε.
Η προσωπική μου εκτίμηση είναι βέβαια οτι η "προσέγγιση Σημίτη" θα πραγματοποιηθεί επί του πρακτέου, έστω κι αν της δοθούν άλλα ονόματα. Στην κρίση γίνεται απαξίωση κεφαλαίου και καταστροφή εργασίας, έχουμε καταφέρει αυτό τουλάχιστο να γίνει λίγο-πολύ κοινός τόπος. Είναι επίσης προφανές οτι το κάθε ιδιαίτερο συμφέρον επιθυμεί τον έλεγχο της διαδικασίας ώστε να μεγιστοποιηθούν οι απώλειες των αντιπάλων του περισσότερο παρά να ελαχιστοποιηθούν οι δικές του. Η συντιθέμενη όμως κίνηση, απειλεί να τα τινάξει όλα στον αέρα: να ψοφήσει το άλογο, ή να αφηνιάσει.
Έρχεται λοιπόν και καλείται το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης να απομακρύνει αυτόν τον κίνδυνο. Οι καταλληλότεροι για αυτό το ρόλο είναι οι διάφοροι "κριτικοί, νηφάλιοι, διορατικοί" έφεδροι που δεν είναι μέχρι τα μούτρα χωμένοι στη σκατοδουλειά του σφαγιασμού των λαϊκών εισοδημάτων και κατακτήσεων.
-Τέλος, αξίζει να τοποθετηθεί κανείς και στο ερώτημα που πάντα μπαίνει, αυτό δηλαδή του αναπόδραστου των διαχειριστικών διλημμάτων.
Είναι το ίδιο μοτίβο που ακούστηκε μέχρι τώρα για το μνημόνιο: "πείτε μας τι να κάναμε, τα ταμεία ήταν άδεια, χωρίς το μνημόνιο που υποχρεωθήκαμε να υπογράψουμε, η χώρα θα διαλυόταν σε βδομάδες"
Είναι το ίδιο που ακούστηκε για το πρόγραμμα του εθνικού ξεπουλήματος: "πείτε μας τι να κάναμε, η οικονομία δεν μπορεί να πάρει μπρος, πρέπει να πουλήσουμε περιουσία για να ξεφύγουμε από την ασφυξία και όταν ξαναπάρουμε μπρος, θα ξαναπλουτήσουμε εθνικώς"
Είναι το ίδιο για την επιμήκυνση: "πείτε μας τι να κάναμε, δυστυχώς το ποσό που δανειστήκαμε δεν αποπληρωνεται στις προθεσμίες, πρέπει να το απλώσουμε στο χρόνο αν θέλουμε να μην συντριβούν τα εισοδήματα από την πίεση εξυπηρέτησής του".
Θα είναι το ίδιο για την αναδιάρθρωση, μπορείς να μαντέψεις πώς θ'αρχίσει: "πείτε μας τι να κάναμε"...
Και βρίσκονται πολλοί πρόθυμοι-αριστερά δεκανίκια του συστήματος, να προτείνουν λύσεις πιό ευφυείς, στο τάιμινγκ, στο μείγμα, κτλ κτλ.
Η αντιμετώπιση των οποίων γίνεται αυτόματα εύκολη υπόθεση:
-είτε με συγκαταβατικό ύφος παρατίθενται παράμετροι και στοιχεία που ανεβάζουν την πολυπλοκότητα της διαχείρησης, ώστε οι προτεινόμενες "λύσεις" να φαντάζουν λιγότερο έξυπνες από τις πραγματοποιημένες
-είτε γίνεται η παραδοχή της σωστότητας των "εναλλακτικών": "ναι, είχατε δίκιο, και είχαμε άδικο. Το αναγνωρίζουμε και προχωράμε στην υλοποίηση της δικής σας λύσης. Ευχαριστημένοι;"
Όλο βέβαια το παιχνιδάκι, είναι οτι δεν αμφισβητείται από όλους αυτούς τους δήθεν ανατρεπτικούς φωστήρες το εισαγωγικό των ερωτημάτων: "πείτε μας, τι να κάναμε". Στο οποίο μόνο μιαν απάντηση υπάρχει, αυτή που έχει γραφτεί και εδώ, από το 2009 κιόλας: "να φύγετε και ν'αφ΄΄ησετε και τα κλειδιά, εσείς και οι εντολοδόχοι σας. Θ'αφήσετε μια χώρα σε ερείπια. Θα ματώσουμε για να την ανα-στήσουμε. Άμα εμείς, ο εργαζόμενος λαός, πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, μπροστά στο σκοπό να ζήσουμε με ελευθερία και διακαιοσύνη, αυτεξούσιοι, θα δεχτούμε και θα κάνουμε πολλές θυσίες. Όλες, ακόμα και όσες έχουν την ίδια απόλυτη τιμή, θα έχουν αντίθετο πρόσημο, από αυτό που τους δίνετε εσείς, δηλαδή το πώς θα διαιωνιστεί η κυριαρχία σας, ώστε να επαναληφθεί, με ασύγκριτα χειρότερους όρους, μια ίδια μελλοντική κρίση, εφόσον αυτός είναι ο μοναδικός γνωστός τρόπος με τον οποίον υπάρχει η κυριαρχία αυτή."
Σχολιαζοντας και το δικο σου στο δικο μου γραπτο,η αποψη μου ειναι,οτι μια λυση δεν μπορει να δοθει απο κανεναν που ειναι μερος του προβληματος.Νομιζω οτι αυτο με εκφραζει ακριβως.Και,οπως εχω γραψει και στο παρελθον,κατα τη γνωμη μου,το προβλημα,που ειναι διεθνες,μπορει - και ελπιζω οτι θα - να λυθει μονο με σεισαχθεια.Οψεποτε.
Καλωσόρισες, και Καλό Πάσχα!
Θα σου θυμίσω το περίφημο "δίλημμα του φυλακισμένου": δύο κατηγορούμενοι, Α και Β, κρατούνται σε χωριστά κελιά ως ύποπτοι για ένα έγκλημα. Ο καθένας έχει τις εξής δύο επιλογές: 1) να φορτώσει το έγκλημα στο συγκατηγορούμενο 2) να παραμείνει σιωπηλός. Αναλόγως των επιλογών τους, οι κατηγορούμενοι αντιμετωπίζουν τις εξής ποινές:
-Ι) και οι δύο σιωπηλοί: καταδικάζονται σε πέντε χρόνια φυλακή ο καθένας
ΙΙ) ο ένας σιωπηλός, ο άλλος τα φορτώνει στον πρώτο: δέκα χρόνια φυλακή ο σιωπηλός, ένα χρόνο αυτός που κατήγγειλε το συγκατηγορούμενο
ΙΙΙ) ο ένας κατηγορεί τον άλλο: καταδικάζεται ο καθένας 8 χρόνια φυλακή.
Ο ανακριτής ξεκινάει από τον Α, μετά πηγαίνει στο Β και του ανακοινώνει τι έχει πει ο Α, μετά πίσω στον Α κτλ, μέχρι και οι δύο να σταματήσουν ν'αναθεωρούν τη στρατηγική υπεράσπισης που ακολουθούν. Στόχος του κάθε κατηγορούμενου είναι να ελαχιστοποιήσει την αντιμετωπιζόμενη ποινή.
Είναι εύκολο να δει κανείς οτι ενώ το περισσότερο επωφελές για τη σπείρα ενδεχόμενο, προκύπτει όταν και οι δύο παραμένουν σιωπηλοί, αυτοί αν έχουν κατά νου να ελαχιστοποιήσουν τη δική τους ποινή θα συγκλίνουν μόνο στο να κατηγορήσουν ο ένας τον άλλον.
Η παραβολή λέει οτι υπάρχουν λύσεις που σίγουρα είναι οι καλύτερες, όμως δεν είναι ποτέ επιτεύξιμες από την υπάρχουσα κοινωνική δυναμική. Στην περίπτωση αυτοί το μόνο που μένει είναι να σταματήσει το παίγνιο. Εκεί καταλήγω κι εγώ.
Post a Comment