...Μόλις άρχισαν! Με την ευκαιρία, να διαψεύσω οτι η ΣΙΑ ή ο σερβικός Τύπος με αντιγράφει (βλ. παραπάνω σχόλιο 31/3) :-))
Είναι σαφές οτι στην περιώνυμη G20 φάνηκε οτι τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα αδυνατούν να προς το παρόν να συντονιστούν μέσω διαβουλεύσεων: το μόνο που αποφασίστηκε ήταν να ριχτεί χρήμα στα διεθνή χρηματοπιστωτικά όργανα, με στόχο να μη χρεωκοπήσουν κράτη που θα μπορούσαν να συμπαρασύρουν το διεθνές σύστημα, είτε απλώς να εξαφανιστούν από το πελατολόγιο των διεθνών αγορών... Μέρος της παραπάνω διαπίστωσης, αποτελούν και τα όσα διαδραματίστηκαν με την κατάρτιση της λίστας των "τραπεζικών παραδείσων": κάθε μεγάλη δύναμη κράτησε απέξω ένα προτιμώμενο καταφύγιο των πολυεθνικών της: οι ΗΠΑ τις παρθένες νήσους, αλλά και μερικές πολιτείες της (Ντελαγουέρ, Νεβάδα). Οι Άγγλοι, τα νησιά Μαν και τα αγγλονορμανδικά Τζέρσεϋ κτλ. Οι Γάλλοι, το Μονακό. Οι κινέζοι, το Μακάο. Παραλίγο να τα καταφέρουν και οι Γερμανοί με το Λιχτενστάιν. Την ίδια στιγμή, χωρίς τέτοια στηρίγματα, βρέθηκαν "γκρίζα" το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο...
Ωστόσο, η επικαιρότητα των τελευταίων ημερών επιβεβαίωσε κάποιες τάσεις: 1) Επι της αρχής αποδοχή του ντηλ που προτείνουν οι αμερικανοί στον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, για μοίρασμα του φορτίου που συνεπάγεται ο ανταγωνισμός με τα υπόλοιπα κέντρα στις σφαίρες επιρροής, και συντονισμό στην πολεμική διέξοδο. Όλοι πρόθυμοι λοιπόν, σε αυτό το στάδιο, για Αφγανιστάν/Πακιστάν, η Γαλλία γυρίζει στο στρατιωτικό ΝΑΤΟ και ποντάρει στην υποστήριξη από αυτό της επιρροής της στην Αφρική (αλλά και προσφέρει την εκδούλευσή της στους αμερικανούς με αντάλλαγμα την επιβράδυνση/προσαρμογή στα συμφέροντά της τής γερμανορωσσικής προσέγγισης). 2) Διαφοροποιημένο παιχνίδι της Ρωσσίας -με τις ΗΠΑ από τη μιά (με α: επιμέρους συμφωνία για χαλάρωση του ανταγωνισμού στη σφαίρα επιρροής της στην κεντρική Ασία έναντι κάποιας συνεργασίας στον πόλεμο σε Αφγανιστάν/Πακιστάν
β: κάποια εύθραυστη ανακωχή στην επιχείρηση περικύκλωσής της με το ΝΑΤΟ σε Ουκρανία και Καύκασο, και τα αντιπυραυλικά), -και τους Ευρωπαίους από την άλλη (με προχώρημα της σύνδεσης των αγορών: επιβεβαίωση της προτεραιότητας της Γερμανίας για το βαλτικό αγωγό, συνεργασία της Άλστομ με τους ρωσσικούς σιδηροδρόμους, συνέχιση των επαφών κοινοπραξίας Ροσατόμ -Ζήμενς, διατήρηση στην επικαιρότητα της προοπτικής συνεργασίας Ρωσσίας - Εαντς κτλ) 3) Προετοιμασία της Κίνας για την εποχή του τέλους της κυριαρχίας του δολλάριου, από τη μια με πέρασμα μέρους της επιρροής τους από τους μηχανισμούς του ΔΝΤ, από την άλλη με αυτόνομη δράση έξω από αυτό (βλ. τις συμφωνίες σουάπ με σειρά μικρομεσαίων "πελατών". Κάτι ανάλογο είναι ήδη σε λειτουργία με τα Αφρικανικά κράτη...) Η πιθανότατη εμφάνιση πληρωρισμού στην αμερικανική οικονομία όταν (σε μερικούς μήνες;) αρχίσει να κυκλοφορεί στοιχειωδώς το χρήμα που έχει ριχτεί από τα κρατικά πακέτα, είναι για τους κινέζους ένα δύσκολο πρόβλημα και ταυτόχρονα μια μεγάλη ευκαιρία αποκρυστάλλωσης των νέων συσχετισμών. Είναι τότε, πιστεύω, που κινδυνεύουμε περισσότερο από τη φωτιά του πολέμου...
4 comments:
lolll
Πάντως κάτι μου λέει οτι δε θα μείνει ευρωπαϊκή κυβέρνηση στη θέση της. Και αυτό θα είναι απόδειξη σταθερότητας, αν πλύς :-)
και πολύ άργησαν θα λέγα...
...Μόλις άρχισαν!
Με την ευκαιρία, να διαψεύσω οτι η ΣΙΑ ή ο σερβικός Τύπος με αντιγράφει (βλ. παραπάνω σχόλιο 31/3) :-))
Είναι σαφές οτι στην περιώνυμη G20 φάνηκε οτι τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα αδυνατούν να προς το παρόν να συντονιστούν μέσω διαβουλεύσεων: το μόνο που αποφασίστηκε ήταν να ριχτεί χρήμα στα διεθνή χρηματοπιστωτικά όργανα, με στόχο να μη χρεωκοπήσουν κράτη που θα μπορούσαν να συμπαρασύρουν το διεθνές σύστημα, είτε απλώς να εξαφανιστούν από το πελατολόγιο των διεθνών αγορών...
Μέρος της παραπάνω διαπίστωσης, αποτελούν και τα όσα διαδραματίστηκαν με την κατάρτιση της λίστας των "τραπεζικών παραδείσων": κάθε μεγάλη δύναμη κράτησε απέξω ένα προτιμώμενο καταφύγιο των πολυεθνικών της: οι ΗΠΑ τις παρθένες νήσους, αλλά και μερικές πολιτείες της (Ντελαγουέρ, Νεβάδα). Οι Άγγλοι, τα νησιά Μαν και τα αγγλονορμανδικά Τζέρσεϋ κτλ. Οι Γάλλοι, το Μονακό. Οι κινέζοι, το Μακάο. Παραλίγο να τα καταφέρουν και οι Γερμανοί με το Λιχτενστάιν. Την ίδια στιγμή, χωρίς τέτοια στηρίγματα, βρέθηκαν "γκρίζα" το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο...
Ωστόσο, η επικαιρότητα των τελευταίων ημερών επιβεβαίωσε κάποιες τάσεις:
1) Επι της αρχής αποδοχή του ντηλ που προτείνουν οι αμερικανοί στον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, για μοίρασμα του φορτίου που συνεπάγεται ο ανταγωνισμός με τα υπόλοιπα κέντρα στις σφαίρες επιρροής, και συντονισμό στην πολεμική διέξοδο. Όλοι πρόθυμοι λοιπόν, σε αυτό το στάδιο, για Αφγανιστάν/Πακιστάν, η Γαλλία γυρίζει στο στρατιωτικό ΝΑΤΟ και ποντάρει στην υποστήριξη από αυτό της επιρροής της στην Αφρική (αλλά και προσφέρει την εκδούλευσή της στους αμερικανούς με αντάλλαγμα την επιβράδυνση/προσαρμογή στα συμφέροντά της τής γερμανορωσσικής προσέγγισης).
2) Διαφοροποιημένο παιχνίδι της Ρωσσίας
-με τις ΗΠΑ από τη μιά (με α: επιμέρους συμφωνία για χαλάρωση του ανταγωνισμού στη σφαίρα επιρροής της στην κεντρική Ασία έναντι κάποιας συνεργασίας στον πόλεμο σε Αφγανιστάν/Πακιστάν
β: κάποια εύθραυστη ανακωχή στην επιχείρηση περικύκλωσής της με το ΝΑΤΟ σε Ουκρανία και Καύκασο, και τα αντιπυραυλικά),
-και τους Ευρωπαίους από την άλλη (με προχώρημα της σύνδεσης των αγορών: επιβεβαίωση της προτεραιότητας της Γερμανίας για το βαλτικό αγωγό, συνεργασία της Άλστομ με τους ρωσσικούς σιδηροδρόμους, συνέχιση των επαφών κοινοπραξίας Ροσατόμ -Ζήμενς, διατήρηση στην επικαιρότητα της προοπτικής συνεργασίας Ρωσσίας - Εαντς κτλ)
3) Προετοιμασία της Κίνας για την εποχή του τέλους της κυριαρχίας του δολλάριου, από τη μια με πέρασμα μέρους της επιρροής τους από τους μηχανισμούς του ΔΝΤ, από την άλλη με αυτόνομη δράση έξω από αυτό (βλ. τις συμφωνίες σουάπ με σειρά μικρομεσαίων "πελατών". Κάτι ανάλογο είναι ήδη σε λειτουργία με τα Αφρικανικά κράτη...)
Η πιθανότατη εμφάνιση πληρωρισμού στην αμερικανική οικονομία όταν (σε μερικούς μήνες;) αρχίσει να κυκλοφορεί στοιχειωδώς το χρήμα που έχει ριχτεί από τα κρατικά πακέτα, είναι για τους κινέζους ένα δύσκολο πρόβλημα και ταυτόχρονα μια μεγάλη ευκαιρία αποκρυστάλλωσης των νέων συσχετισμών. Είναι τότε, πιστεύω, που κινδυνεύουμε περισσότερο από τη φωτιά του πολέμου...
Post a Comment