Από πού πέρασε ο Αστραχάν

Στις 15/03, η AIG δημοσιοποίησε μερικά στοιχεία από τα τεφτέρια της των πληρωμών των Maiden Lane, που δείχνουν πόσο ψέμματα ήταν οι δηλώσεις των ευρωπαίων πολιτικών, στις αρχές του φθινόπωρου 2008, περί μη έκθεσης της Ευρώπης στην κρίση: στην πραγματικότητα, τράπεζες - πυλώνες του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος, είχαν "μπει μέσα" με τα μπούνια μόνο και μόνο από τον Αμερικανικόν Διεθνή Όμιλον.

Είναι ακριβώς το παραμύθι που αποδεικνύεται η μοναδική βιώσιμη στρατηγική επικοινωνίας των κυρίαρχων: στις ΗΠΑ, η κρίση παρουσιάζεται ως καταραμένη αρρώστεια, ο λαός ως ασθενής που πρέπει ν'ακούει και καλά νέα (τον πιάσαμε τον πάτο, λέει πχ ο Bernanke - μα τα ίδια λένε από το περασμένο καλοκαίρι, κάθε μήνα σχεδόν, διάφοροι τραπεζίτες - της Ντόυτσε Μπάνκ, της ΓιουΜπιΕς, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής, για να θυμηθούμε εκ του προχείρου ορισμένους. Κι ο Ομπάμα, στο ίδιο μοτίβο, κάνει λόγο για "αχτίδες ελπίδας" και άλλα λυρικά...), ή τουλάχιστο πως ο γείτονας είναι χειρότερα! Η ευθύνη ρίχνεται στους "μάγους της φυλής", πολλοί εκ των οποίων προσφέρονται ως άλλες Ιφιγένειες να θυσιαστούν, αν αυτό θα βοηθούσε να κατευναστεί η μήνις των θεών (τελευταίο διασκεδαστικό παράδειγμα, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας...)
Κάποιοι προτείνουν θεσμικές παρεμβάσεις, στο επίπεδο διεθνών ρυθμίσεων για την παγκόσμια οικονομία - οι πολιτικοί συντηρητικότερες σαν τις "προτάσεις Σαρκοζύ" για την "επανίδρυση" του καπιταλισμού, οι αυλικοί τους ριζικότερες (φορολογίες, εθνικοποιήσεις του τραπεζικού τομέα εκστομίζουν αξιοσέβαστοι οικονομολόγοι), ο καθένας ανάλογα με τον ιδιαίτερο ρόλο του.
Ο μη εξαιρετέος Αλαίν Μένκ, προειδοποιεί τους "φίλους του τα αφεντικά" να δώσουν το καλό παράδειγμα σε όλους (μας) τους υπόλοιπους "γιατί θα τους πάρει ο διάολος" , καταγράφοντας έτσι την "ευαισθησία" του στο όνομά τους, και το χάρισμα του μάντη στο δικό του.
Ο Ζονκ(λ)έρ των ευρωπαϊκών οικονομικών, εγκαλεί χώρες σαν την Ελλάδα να βάλουν τάξη στα δημόσια οικονομικά (χρέος), προκειμένου να συνεχίσουν απρόσκοπτα την πορεία τους τα ιδιωτικά.



Κανείς όμως δεν ξέρει πόσο πιάνουν τα παραμύθια σε παραμυθένιους τόπους. Εκεί στην τροπική Ευρώπη ας πούμε, δεν έπιασαν. Και αυτό δείχνει ν'ανησυχεί το καθεστώς, μήπως σταματήσουν να τ'ακούν πρώτα στις "χώρες των θεών", και μετά στις "χώρες των θνητών".
Εμπρός σ'αυτό το ενδεχόμενο να γίνουν δηλαδή οι συσχετισμοί δύναμης ορατοί σε όλους και μετρήσιμοι, οι πιό οξυδερκείς, προετοιμάζουν από καιρό (τις δοκιμασμένες) εναλλακτικές λύσεις : η εκτόξευση του φασισμού στην Ευρώπη, η ενσωμάτωσή του στις επίσημες κυβερνητικές δυνάμεις στην Ιταλία και τις βαλτικές χώρες, η ευρω-θεσμοποίηση του αντικομμουνιστικού εξορκισμού εγγράφονται πχ σε αυτή την πρόνοια, με τη διπλή τους λειτουργία ως απειλή βαριάς πολιτικής εκτροπής και ως πρακτική λύση ανάγκης στη διακυβέρνηση. Αυτό όμως που φαίνεται οτι δεν καταλαβαίνει ένα σημαντικό μέρος της "εύπορης μεσαίας τάξης", που συνέδεσε με την κεφαλαιοκρατία τη μοίρα του και την ευημερία του ιδιοποιούμενο τις "ακρούλες" και τις "γωνίτσες" της πίττας του υπερκέρδους, είναι οτι σε κάθε περίπτωση, αν τελειώσουν τα παραμύθια, θα τελειώσουν και αυτοί. Σε όποιο ενδεχόμενο, το μεγάλο κεφάλαιο, η πραγματική εξουσία, στην καλύτερη περίπτωση, θα τους αφήσει απροστάτευτους. Στη χειρότερη, θα τους ρίξει βορά στα θηρία...

UPDATE 8/4/2009: Χρειάστηκαν λίγες μέρες για ν'αρχίσουν πλέον παντού να γράφονται ειδήσεις που εξηγούν από μόνες τους το "γιατί" των τελευταίων φράσεων του παραπάνω μπιλιέτου. Να δούμε, θα προφτάσουν να διοχετεύσουν τη λαϊκή οργή σε ελεγχόμενη κοίτη, ή θα υπάρξει μια φάση που θα τους προλάβει αυτή;