Κι όμως αγαπητέ, το εκστόμισε! Απέκτησε υπερβολική εμπιστοσύνη στο κουτοπόνηρο τρικ που έκανε μέχρι τώρα στις απεργίες: (έβαζε το μηχανισμό του και) έφτιαχνε κλίμα από τα ΜΜΕ με την αναγγελία μιας απεργίας=οτι θα είναι τρομερή, δε θα δουλέψει τίποτα κτλ. Την επαύριο όπου όλοι διαπίστωναν οτι δεν ήταν κι έτσι, κέρδιζε έδαφος η κατήφεια και η απογοήτευση. Τώρα που επρόκειτο για πανεθνική/διακλαδική απεργία, είπε να αποθαρρύνει προκαταβολικά τον κόσμο, στηριζόμενος στα επικοινωνιακά του "διδάγματα" των προηγούμενψν κινητοποιήσεων. Γελοιοποιήθηκε γιατί η οργή φουντώνει, όσο διαπιστώνεται ποιός πληρώνει την κρίση του κεφάλαιου. Έπεται συνέχεια, μείνετε συντονισμένοι...
πάντως αν και στην γαλλία συμμετεχουν αρκετοί εργαζόμενοι σε απεργίες(κυρίως δημόσιοι υπαλληλλοι) λίγα μπορουν να καταφέρουν με την πλήρη απουσία ταξικών αιτημάτων..ούτε η σε ζε τε !! η ξεφτίλα μάλιστα του κκγ εφτασε σε σημειο να κάλει σε ενότητα με όλους σε αντι-σαρκοζύ μέτωπο.!με σοσιαλιστες με τρότσκια με πασιφιστές με οικολογους με αστροναύτες με ποδοσφαιριστες με δαλαι λάμα και της παναγιας τα μάτια.
Το ΚΚΓ έχει καταφέρει, εδώ και κάμποσα χρόνια, όχι μόνο να μην προχωρά στο υποτίθεται προγραμματικό του καθήκον, αλλά και να μην παίζει κανένα ρόλο στην πολιτική αντιπαράθεση. Έχει αρκετόν εν δυνάμει επαναστατικό κόσμο εγκλωβισμένο στους κόλπους του, αλλά ούτε κι αυτοί παίζουν κανέναν ρόλο "ενεργεία". Αστους λοιπόν. Όμως, ποιά ταξικά αιτήματα λες οτι δεν έχει το μαζικό/διεκδικητικό κίνημα; Η δική μου εμπειρία είναι οτι και ταξικές μάχες δίνονται, στο "οικονομικό", και οι εργαζόμενοι έχουν κάποια συνείδηση της πραγματικότητας της ταξικής πάλης, του αντίπαλου και της αναγκαιότητας να δώσουν τις μάχες αυτές. Το πράγμα σταματάει και ελέγχεται/εκφυλίζεται στο πολιτικό επίπεδο, χάρις σε ένα ώριμο και περίπλοκο σύστημα συμμαχιών των κεφαλαιοκρατών με τμήματα της ευρύτερης εργατικής τάξης και των μικροαστικών μεσοστρωμάτων. Το μέγεθος της "απειλής" των μαζών, όπως καταμαρτυράται από τη βαριά παράδοση εξεγέρσεων και επαναστάσεων στη χώρα, δίνει και το μέτρο της τελειότητας του συστήματος αυτού. Το πώς θα σπάσει, θα ήταν το πρώτο μεγάλο καθήκον ενός επαναστατικού πολιτικού φορέα.
4 comments:
Κανείς, πού, στον Άρη;
Κι όμως αγαπητέ, το εκστόμισε!
Απέκτησε υπερβολική εμπιστοσύνη στο κουτοπόνηρο τρικ που έκανε μέχρι τώρα στις απεργίες: (έβαζε το μηχανισμό του και) έφτιαχνε κλίμα από τα ΜΜΕ με την αναγγελία μιας απεργίας=οτι θα είναι τρομερή, δε θα δουλέψει τίποτα κτλ.
Την επαύριο όπου όλοι διαπίστωναν οτι δεν ήταν κι έτσι, κέρδιζε έδαφος η κατήφεια και η απογοήτευση.
Τώρα που επρόκειτο για πανεθνική/διακλαδική απεργία, είπε να αποθαρρύνει προκαταβολικά τον κόσμο, στηριζόμενος στα επικοινωνιακά του "διδάγματα" των προηγούμενψν κινητοποιήσεων.
Γελοιοποιήθηκε γιατί η οργή φουντώνει, όσο διαπιστώνεται ποιός πληρώνει την κρίση του κεφάλαιου.
Έπεται συνέχεια, μείνετε συντονισμένοι...
πάντως αν και στην γαλλία συμμετεχουν αρκετοί εργαζόμενοι σε απεργίες(κυρίως δημόσιοι υπαλληλλοι) λίγα μπορουν να καταφέρουν με την πλήρη απουσία ταξικών αιτημάτων..ούτε η σε ζε τε !! η ξεφτίλα μάλιστα του κκγ εφτασε σε σημειο να κάλει σε ενότητα με όλους σε αντι-σαρκοζύ μέτωπο.!με σοσιαλιστες με τρότσκια με πασιφιστές με οικολογους με αστροναύτες με ποδοσφαιριστες με δαλαι λάμα και της παναγιας τα μάτια.
Το ΚΚΓ έχει καταφέρει, εδώ και κάμποσα χρόνια, όχι μόνο να μην προχωρά στο υποτίθεται προγραμματικό του καθήκον, αλλά και να μην παίζει κανένα ρόλο στην πολιτική αντιπαράθεση. Έχει αρκετόν εν δυνάμει επαναστατικό κόσμο εγκλωβισμένο στους κόλπους του, αλλά ούτε κι αυτοί παίζουν κανέναν ρόλο "ενεργεία". Αστους λοιπόν.
Όμως, ποιά ταξικά αιτήματα λες οτι δεν έχει το μαζικό/διεκδικητικό κίνημα;
Η δική μου εμπειρία είναι οτι και ταξικές μάχες δίνονται, στο "οικονομικό", και οι εργαζόμενοι έχουν κάποια συνείδηση της πραγματικότητας της ταξικής πάλης, του αντίπαλου και της αναγκαιότητας να δώσουν τις μάχες αυτές. Το πράγμα σταματάει και ελέγχεται/εκφυλίζεται στο πολιτικό επίπεδο, χάρις σε ένα ώριμο και περίπλοκο σύστημα συμμαχιών των κεφαλαιοκρατών με τμήματα της ευρύτερης εργατικής τάξης και των μικροαστικών μεσοστρωμάτων. Το μέγεθος της "απειλής" των μαζών, όπως καταμαρτυράται από τη βαριά παράδοση εξεγέρσεων και επαναστάσεων στη χώρα, δίνει και το μέτρο της τελειότητας του συστήματος αυτού. Το πώς θα σπάσει, θα ήταν το πρώτο μεγάλο καθήκον ενός επαναστατικού πολιτικού φορέα.
Post a Comment