Η περίπτωση του Βελγίου μας δείχνει πόσο δύσκολο είναι να διαλυθεί μια χώρα όπου συμπαγείς εθνοτικά ομάδες πολιτών δεν θέλουν να ζουν μαζί, αν δεν εργαστούν εντατικά και σχεδιασμένα για το σκοπό αυτό, ξένες προς τη χώρα δυνάμεις.
Η περίπτωση της (κάποτε) Γιουγκοσλαβίας δείχνει πόσο είναι εύκολο, όταν αυτή η εργασία έχει επιτελεσθεί σωστά, να βρεθούν ψυχίατροι με λαμπρές σπουδές, πράσινοι οικολόγοι, ποιητές και φίλοι του αθλητισμού που θα εμπνεύσουν, θα στηρίξουν και θα συνοργανώσουν τη μακρά σειρά των (αλληλο-)σφαγών ώστε να μετατραπεί μια περήφανη χώρα σ'ένα συνοθύλευμα προτεκτοράτων της ανομίας.
(Χρειάστηκαν βέβαια και μερικοί βομβαρδισμοί και η προσπάθεια κάμποσων Ρόντος ακόμη για το τρέχον αποτέλεσμα - αλλά αυτά, άλλη φορά)
UDATE: Εξαιρετικό και φρέσκο επιτόπιο ρεπορτάζ στο μπλογκ της παρτιζάνας εδώ. Για περάστε!
14 comments:
tres ορθον.
Ωστοσο τα δικαστηρια δικαζουν τις πραξεις, οχι τις συγκυριες. Αν ο Ρ.Κ. εκανε οσα του καταλογιζουν, θα πρεπει να τιμωρηθει - ασχετα αν στο βαθος φταιει η πολιτικη των αμερικανων (και ευρωπαιων κυριως).
Το ιδιο θα πρεπει να τιμωρηθουν και οσοι αλλοι ειναι υπευθυνοι για τις αλληλοσφαγες που αναφερεις στο κειμενο.
Πότε τον έπιασαν; Οταν το κόμμα του μπήκε στην κυβέρνηση και λέει ζήτω η ΕΕ και όλα τα σχετικά. Τον παραδώσανε για να τηρηθούν τα προσχήματα.
Δεν χρειάστηκαν οι κρατούντες της Γιουγκοσλαβίας οικολόγους και Ροντος, για να τα κάνουνε σαν τα μούτρα τους. Μην τους τρώμε την πρώτη ευθύνη για το χάος που δημιουργήθηκε. Είναι αδικία.
Συμφωνούμε απολύτως φίλε dralion!
Χαίρε Σχολιαστή, χτες το βράδυ. Ο Ρ.Κ. ήταν αντίπαλος του κόμματος που αναφέρεις (του Μιλόσεβιτς), κοντά στο Ντράσκοβιτς... μύλος...
-Ο ίδιος ο Ρ.Κ. συμμετείχε στο κόμμα των πρασίνων - κι όλα τ'άλλα που αναφέρω είναι δικές του ιδιότητες.
Χαίρε μαυροπρόβατε
Θυμάμαι τα αγκαλιάσματα με το Μιλόσεβιτς. Για το κόμμα για να το λές θα έχεις δίκιο.
Εδώ ο μακαρίτης είχε αγκαλιάσει τον Κλίντον, στον Καρ. θα κόλωνε;
(Τα λοιπά στοιχεία τα πήρα από δώ)
Άκου ρε παιδί μου:"Εργαζόταν με ψευδώνυμο σε κλινική του Βελιγραδίου"
Και τα παλιά του ασφαλιστικά ένσημα δεν τα σκέφτηκε καθόλου; πήγαν χαμένα;τς τς τς
:-) Δεν αποκλείεται να έπαιρνε ήδη καμμιά σύνταξη!
άσχετο με το κυρίως θέμα αλλά μια που το ανέφερες: στο Βέλγιο η συντριπτική πλειοψηφία των γαλλόφωνων και η μεγάλη πλειοψηφία των Φλαμανδών θέλουν να ζουν μαζί. (βίτσια!)
Από αυτήν την άποψη, τι να πούμε για τη συντριπτική πλειοψηφία των λαών της Γιουγκοσλαβίας... Ενδεικτικά, τη δεκαετία του 80, τουλάχιστον ο ένας στους 5 δεν μπορούσε καν να προσδιορίσει πού ανήκει εθνοτικά (γιατί είχε γονείς/σύζυγο/γκόμενο διαφορετικών εθνοτήτων ή που δεν μπορούσαν ούτε αυτοί να την προσδιορίσουν). Ακόμα και σήμερα, πολλοί σε όλες τις ρημαδοχώρες των "δυτικών βαλκανίων" επιμένουν να δηλώνουν Γιουγκοσλάβοι...
Σωστό αυτό που λές για τη Γιουκοσλαβία. Το 20% όμως δεν είναι η συντριπτική πλειοψηφία. Η κύρια διαφορά είναι ότι το Βέλγιο παρά τις γλωσσικές διαφορές είναι πολιτιστικά ομοιογενές ενώ η Γιουγκοσλαβία είναι ιστορικά δύο κομμάτια - δυτικό και βαλκανικό, το δε βαλκανικό έχει και χριστιανούς και μουσουλμάνους. Δεδομένου λοιπόν του "ενδιαφέροντος" των μεγάλων δυνάμεων ήταν πιο εύκολο θύμα. (Ηδη επί Τίτο οι Γερμανοί συνωμοτούσαν με Κροάτες εθνικιστές).
Η προσωπική μου εμπειρία λέει οτι υπάρχουν πάμπολλα τέτοιου είδους "χάσματα" εν υπνώσει στην Ευρώπη, προϊόντα των αιματηρών ιστορικών προτσές ;-) που κατέληξαν στη γένεση του σύγχρονου εθνικο-κρατικόύ μωσαϊκού. Στη Στουτγάρδη, ακόμα υπάρχουν παιδικά-σχολικά πειράγματα ανάμεσα σε προτεσταντάκια και καθολικά βλαστάρια. Στο Παρίσι οι Βρετόνοι είναι κύκλωμα που αλληλοϋποστηρίζονται. Όλα αυτά είναι αστεία μπροστά στις χωριστικές διαθέσεις του Βορρά της Ιταλίας, ή σε αυτές των Φλαμανδών έναντι των Βαλόνων. Αφήνω δε τα περιθωριακά ή μη ένοπλα κινήματα των Βάσκων, των Κορσικανών, των Βρετόνων παλιότερα, του IRA...
Η οικονομική κρίση λειτούργησε πολλές φορές ως καταλύτης καλλιέργειας χωριστικών ή αποσχιστικών τάσεων (νομίζω πάντως οτι αυτή είναι η περίπτωση του Βελγίου σήμερα), και θα είναι ενδιαφέρον να δει κανείς πώς αναπτύσσεται σε σχέση με αυτές η δράση των ρεζερβίστ του αστικού πολιτικού συστήματος, νέων φασιστικών κινημάτων (Βλαμς Μπλοκ στο Βέλγιο, Λέγκα στην Ιταλία), σε αντιδιαστολή με τον ιστορικό φασισμό που μιλούσε στο όνομα της εθνικής ενότητας στην κάθε χώρα-έδρα του.
Όμως σε καμμία από τις προαναφερόμενες περιπτώσεις δεν συνδέεται το "ρήγμα", ενεργό ή μη, με τις ιστορικές επιδιώξεις ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή. Αντίθετα, αυτή είναι η περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, όπως άλλωστε και της Τσεχοσλοβακίας που το διάλυσε, καταπώς βοηθούσε και η ιστορία της, αναίμακτα.
Στη Γιουγκοσλαβία δεν ήταν μόνο αυτό το 20% που ήθελε κάποτε να ζήσει μαζί - αυτοί ήταν όσοι εκφράζαν με την ίδια τους την ύπαρξη αυτή τη βούληση. Πιστεύω οτι θα διαπιστώσουμε και μελλοντικά το πόσο δουλεμένη και φτιαγμένη ήταν αυτή η αλληλοσφαγή, από τις πραγματικές σχέσεις που θα διατηρούν τα κρατίδια/θρύψαλα των "δυτικών Βαλκανίων" ως επαρχιούλες της ευρωπαϊκής ένωσης. Όταν βέβαια πάρουν όλοι τα μερίδιά τους και ισορροπήσουν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί - κάτι για το οποίο υπάρχει ακόμα υλικό προς κάυσιν...
Ένα ενδιαφέρον βιβλίο για την πρώτη φάση (προ Κοσσόβου) της γιουγκοσλαβικής τραγωδίας, έχει γραφτεί από έναν βέλγο, τον Michel Collon (παρουσίαση εδώ). Το ποστ ήταν κι ένας υπαινιγμός γι αυτό.
τυχαίο που το ποστ ανέβηκε ανήμερα στην εθνική γιορτή του Βελγίου;
Καλημέρα Κροτ,
κερδίζεις! :-) Όντως το έγραψα έτσι εκμεταλευόμενος τη χρονική σύμπτωση της εθνικής γιορτής των "γειτόνων" με την ανακοίνωση της σύλληψης του Ρ.Κ. - και είχα μείνει με την εντύπωση οτι κανείς δεν θα το πρόσεχε! Βέβαια, επί της ουσίας τα ίδια είχαμε κουβεντιάσει προ μηνών σ'ένα καφέ στο Cluny la Sorbonne, μαζί και με τον καλό σου (χαιρετίσματα!)
Post a Comment