Έχουμε και λέμε:
ΜπΝτλν, maire de Paris:
-στο Παρίσι ζουν, εργάζονται, σπουδάζουν περί τους 300000 κινέζοι. Αισθάνονται το εναντίον τους μίσος και το ρατσισμό που πλημμύρισε το δημόσιο λόγο, εκφράζοντας τον τρομοκρατημένο και απελπισμένο από την εντεινόμενη παρακμή "μέσο γάλλο". Κάνουν αισθητή την παρουσία τους με ειρηνικές μαζώξεις δεκαπλάσιες των
χαβαλέδων της φλόγας - αλλά δεν ψηφίζουν.
-Αντίθετα, όσοι ψηφίζουν έχουν να διαχειριστούν το άχτι τους για τα κίτρινα στίφη που, σύμφωνα με την κυρίαρχη προπαγάνδα, "τούς" (ως έθνους, για δες ευαίσθητες χορδές!) περικόπτουν αλύπητα το βεληνεκές της παγκόσμιας σπουδαιότητας. Έχουν να βολέψουν την ευαισθησία τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα - και να σηκώσουν το βάρος του ρόλου του θεματοφύλακά τους, ρόλου που τους έχει αποδοθεί από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού.
Βλέπουν οτι τα αφεντικά, οι διάφοροι Αρνώ κτλ, ο κύριος πρέσβυς στο Πεκίνο και το "βαθύ κράτος", τα έχουν κάνει πάνω τους με την οργή των κινέζων - μόνο "πού είσαι Σιράκ" δεν έχουν πει ακόμα - και αυτό καθιστά αντιστασιακό όποιον δημόσιο... άνθρωπο επιμένει αγέρωχα να υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα της Γαλλίας πάνω τους (βλ. "τσεκουράτη" άποψη εδώ).
-Η κυβέρνηση, μπορεί να κάνει - κι έκανε - τις μαγκιές της, υπήρξε συμπαραγωγός του Μενάρ μαζί με τους αμερικανούς και άλλους, αλλά ήδη λοιδωρείται ασύστολα τόσο από το επιχειρηματικό κεφάλαιο, όσο και από τους επαγγελματίες του κρατικού μηχανισμού, οπότε δεν μπορεί να πάει παραπέρα. Αν τώρα προχωρήσει ένας δήμαρχος, παίρνει όσους πόντους χάνει η κυβέρνηση.
ΔλΛ, wishful jewel:
-Η βέλτιστη στρατηγική για την περίοδο είναι "ο,τι αρπάξουμε". Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι και καλύτερα, αν θα ωφελούσε την Αμερική μια κόντρα με το Πεκίνο, ή αν στην Ταϊβάν οι της Κουομιντάγκ δεν κάναν όρεξη να ξαναγυρίσουν στη "μητέρα πατρίδα" (μα καλά, θέλουν να την κυβερνήσουν μετά/μαζί με το ΚΚ; ) Μπορεί λοιπόν να μην ελήφθη η πρόσκληση από την Κομισιόν, αλλά κάθε κλίμακας "αναγνωρίσεις" έχουν σημασία.
-Είναι εξίσου στρατηγικό να διατηρεί κανείς μια θέση "κεντριστή": από τη μια η "αιμοσταγής δικτατορία του Πεκίνου", από την άλλη εξόριστοι "νέοι εξτρεμιστές" Θιβετιανοί με δηλώσεις υπέρ ένοπλου αγώνα για την απόσχιση του Θιβέτ. Ελέγχει το παιχνίδι όποιος στη μέση κηρύσσει τη μη βία και το διάλογο, την ουσιαστικότερη αυτονομία κι όχι την ανεξαρτησία, και απειλεί να παραιτηθεί κάνοντας σαφές πόσο απαραίτητος είναι στο καθένα από τα δύο άκρα.
-Σε αυτή τη δύσκολη φάση, δεν υπάρχει η πολυτέλεια της μονοπροσωπίας, πρέπει να μιλάμε για ειρήνη οργανώνοντας βίαια επεισόδια ώστε να πληγεί η Κίνα όσο υπάρχει η εξαιρετική ευκαιρία, με τη δημοσιότητα των ολυμπιακών, να τρωθεί στην κοινή γνώμη της Δύσης. Πρέπει να ζητούμε δημοκρατικά δικαιώματα και θρησκευτικές ελευθερίες χωρίς να ανακινούμε τη μοναστηριακή δουλοπαροικία στην οποία προσβλέπουμε και τη θεοκρατία που πρεσβεύουμε. Πρέπει να σφίξουμε χέρια εξουσιομανών, ομοφυλόφιλων και άλλων εκφυλισμένων μορφών ζωής. Για το καλό της πίστης μας και την υπόθεση της θείας τάξης.
................................................................................................................................................................
ΜπΝτλν, maire de Paris:
-στο Παρίσι ζουν, εργάζονται, σπουδάζουν περί τους 300000 κινέζοι. Αισθάνονται το εναντίον τους μίσος και το ρατσισμό που πλημμύρισε το δημόσιο λόγο, εκφράζοντας τον τρομοκρατημένο και απελπισμένο από την εντεινόμενη παρακμή "μέσο γάλλο". Κάνουν αισθητή την παρουσία τους με ειρηνικές μαζώξεις δεκαπλάσιες των
χαβαλέδων της φλόγας - αλλά δεν ψηφίζουν.
-Αντίθετα, όσοι ψηφίζουν έχουν να διαχειριστούν το άχτι τους για τα κίτρινα στίφη που, σύμφωνα με την κυρίαρχη προπαγάνδα, "τούς" (ως έθνους, για δες ευαίσθητες χορδές!) περικόπτουν αλύπητα το βεληνεκές της παγκόσμιας σπουδαιότητας. Έχουν να βολέψουν την ευαισθησία τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα - και να σηκώσουν το βάρος του ρόλου του θεματοφύλακά τους, ρόλου που τους έχει αποδοθεί από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού.
Βλέπουν οτι τα αφεντικά, οι διάφοροι Αρνώ κτλ, ο κύριος πρέσβυς στο Πεκίνο και το "βαθύ κράτος", τα έχουν κάνει πάνω τους με την οργή των κινέζων - μόνο "πού είσαι Σιράκ" δεν έχουν πει ακόμα - και αυτό καθιστά αντιστασιακό όποιον δημόσιο... άνθρωπο επιμένει αγέρωχα να υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα της Γαλλίας πάνω τους (βλ. "τσεκουράτη" άποψη εδώ).
-Η κυβέρνηση, μπορεί να κάνει - κι έκανε - τις μαγκιές της, υπήρξε συμπαραγωγός του Μενάρ μαζί με τους αμερικανούς και άλλους, αλλά ήδη λοιδωρείται ασύστολα τόσο από το επιχειρηματικό κεφάλαιο, όσο και από τους επαγγελματίες του κρατικού μηχανισμού, οπότε δεν μπορεί να πάει παραπέρα. Αν τώρα προχωρήσει ένας δήμαρχος, παίρνει όσους πόντους χάνει η κυβέρνηση.
ΔλΛ, wishful jewel:
-Η βέλτιστη στρατηγική για την περίοδο είναι "ο,τι αρπάξουμε". Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι και καλύτερα, αν θα ωφελούσε την Αμερική μια κόντρα με το Πεκίνο, ή αν στην Ταϊβάν οι της Κουομιντάγκ δεν κάναν όρεξη να ξαναγυρίσουν στη "μητέρα πατρίδα" (μα καλά, θέλουν να την κυβερνήσουν μετά/μαζί με το ΚΚ; ) Μπορεί λοιπόν να μην ελήφθη η πρόσκληση από την Κομισιόν, αλλά κάθε κλίμακας "αναγνωρίσεις" έχουν σημασία.
-Είναι εξίσου στρατηγικό να διατηρεί κανείς μια θέση "κεντριστή": από τη μια η "αιμοσταγής δικτατορία του Πεκίνου", από την άλλη εξόριστοι "νέοι εξτρεμιστές" Θιβετιανοί με δηλώσεις υπέρ ένοπλου αγώνα για την απόσχιση του Θιβέτ. Ελέγχει το παιχνίδι όποιος στη μέση κηρύσσει τη μη βία και το διάλογο, την ουσιαστικότερη αυτονομία κι όχι την ανεξαρτησία, και απειλεί να παραιτηθεί κάνοντας σαφές πόσο απαραίτητος είναι στο καθένα από τα δύο άκρα.
-Σε αυτή τη δύσκολη φάση, δεν υπάρχει η πολυτέλεια της μονοπροσωπίας, πρέπει να μιλάμε για ειρήνη οργανώνοντας βίαια επεισόδια ώστε να πληγεί η Κίνα όσο υπάρχει η εξαιρετική ευκαιρία, με τη δημοσιότητα των ολυμπιακών, να τρωθεί στην κοινή γνώμη της Δύσης. Πρέπει να ζητούμε δημοκρατικά δικαιώματα και θρησκευτικές ελευθερίες χωρίς να ανακινούμε τη μοναστηριακή δουλοπαροικία στην οποία προσβλέπουμε και τη θεοκρατία που πρεσβεύουμε. Πρέπει να σφίξουμε χέρια εξουσιομανών, ομοφυλόφιλων και άλλων εκφυλισμένων μορφών ζωής. Για το καλό της πίστης μας και την υπόθεση της θείας τάξης.
................................................................................................................................................................
Ο δαλάι λάμα ανακηρύ
Ο αντιδήμαρχος υπεύθυνος για θέματα κουλτούρας καταδικάζει τους τυχοδιωκτισμούς του δήμαρχου. Βέβαια τον κατηγορούν οτι έπραξε έτσι ως υπάλληλος του άλλου του αφεντικού, του κ. Αρνώ. Αλλά για να είσαι αντιδήμαρχος του κ. δημάρχου, για κάποιον ισχυρό πρέπει να δουλεύεις, διατεταγμένα ή στο πιό free, n'est-ce pas?
Ρεπορτάζ για την ανακήρυξη εδώ.
ΥΓ. Μπορείτε τώρα να δείτε σε ποιά γλώσσα είναι γραμμένο το κείμενο κάθε παραπομπής, πριν ενεργοποιήσετε το λινκ.
10 comments:
Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο Αγιατολλάχ Χομεϊνί το Παρίσι δεν είχε «ορμητήριό» του; Δεν γνωρίζω αν είχε ανακηρυχθεί και επίσημος δημότης αλλά άλλες οι σχέσεις τότε με τον Σάχη, άλλες σήμερα με τον Χου Τσιντάο.
:-)))
Πέρα από την πλάκα, ο κίνδυνος είναι απλός στην περιγραφή του: οι πολιτικάντηδες της Γαλλίας, τόσο η δεξιά υπό το Σαρκοζύ, όσο και οι σοσιαλιστές που ερίζουν για την ηγεσία του κόμματος - ο καθένας για τους δικούς του λόγους - υποδαυλίζουν τα πιό ταπεινά ρατσιστικά ξενοφοβικά ένστικτα που έχουν ενσταλαχτεί στο συλλογικό υποσυνείδητο του γαλλικού λαού όλα τα χρόνια της ιμπεριαλιστικής ιστορίας της χώρας. Βλέπουμε να διατυπώνεται ανοιχτά, να νομιμοποιείται ως τρόπος σκέψης, η πρωτοναζιστική κοσμοθεώρηση του Γκομπινό.
Αυτή τη φορά το έργο είναι καλά ανεβασμένο και οι αντιστάσεις, αντίθετα με άλλες περιπτώσεις ρατσιστικών ξεσπασμάτων σε "απόκληρους" (από την υποσαχάρεια Αφρική ή το Μαγκρέμπ), είναι λίγες, ακριβώς επειδή η Κίνα σήμερα κάθε άλλο παρά αδύναμη είναι παρά τα πάμπολλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός της.
Σ'αυτά τα συμπεράσματα έχω καταλήξει μιλώντας με πολύ κόσμο και έχοντας παρακολουθήσει μεγάλο μέρος των μακρότατων ιντερνετικών σχολιασμών άρθρων σε καθόλα αξιοσέβαστα ηλεκτρονικά και έντυπα γαλλικά ΜΜΕ (Figaro, Libé, Nouvel Obs, tf1,...)
Σ'αυτά τα συμπεράσματα έχω καταλήξει μιλώντας με πολύ κόσμο και έχοντας παρακολουθήσει μεγάλο μέρος των μακρότατων ιντερνετικών σχολιασμών άρθρων σε καθόλα αξιοσέβαστα ηλεκτρονικά και έντυπα γαλλικά ΜΜΕ (Figaro, Libé, Nouvel Obs, tf1,...)
Χμμμ....
το αξιοσέβαστα δεν κάνει το ίδιο εφέ με το tout à fait respectables, ε; Τέλος πάντων - ελπίζω να έχω γίνει κατανοητός.
Το κλίμα είναι αυτό που περιγράφω - θα χαιρόμουν όποιος διαφωνεί με την εκτίμηση και το βλέπει αυτό, να κάνει τον κόπο να σχολιάσει.
"...ώστε να πληγεί η Κίνα όσο υπάρχει η εξαιρετική ευκαιρία, με τη δημοσιότητα των ολυμπιακών, να τρωθεί στην κοινή γνώμη της Δύσης"
Αγαπητέ Μαυροπρόβατε, η κοινή γνώμη της Δύσης, ξέρει. Και όσοι δεν είχαν πάρει είδηση νωρίτερα έμαθαν μετά τη σφαγή των φοιτητών στην πλατεία.
Αρα, θα προλάβουμε να δούμε τον εκδημοκρατισμό αυτής της μεγάλης χώρας;
Δύσκολα μας βάζεις, ...ανοιξιάτικα!
Σαν να γκριζάρησε πολύ η πόλη του ...φωτός. Πέφτω με τα μούτρα στη μελέτη των παραπομπών ευχόμενος καλή Άνοιξη!
Ως πρώτη 'αντίδραση', θα έλεγα ότι το θέμα δεν αφορά μόνο στο Παρίσι ή στη Γαλλία. Η υποκρισία (δεν υπάρχει πια Γαλλική ή Ευρωπαϊκή ηλεκτρική συσκευή που ΔΕΝ κατασκευάζεται στην Κίνα...) συμβαδίζει με τον ενδόμυχο φόβο ότι σε κάποια χρόνια θα συμβαίνει το αντίθετο.
Και μια και μιλάμε για υποκρισία.
Οι 'in God we trust' συνεχίζουν το βιολί τους με την κατασκευασμένη τρομοκρατία.
Αποκαλυπτικά τα δύο ποστ του Αξάφνιαστου.
χρόνια πολλά,
έστω και καθυστερημένα.
Είμαι "εκτός έδρας",
θα επανέλθω σε λίγες μέρες.
Νάστε καλά
Όλα καλά;
Πήξιμο φίλε...
Post a Comment