Καλό ταξίδι, σύντροφε Γ.Φ. Εμείς, δεν αξιωθήκαμε να αγωνιστούμε ούτε στο ελάχιστο όσο εσύ.
============================== At 27/3/07 9:21 AM, Anonyme said…
Καλοτάξιδος
Άσπρος Λύκος
============================== At 27/3/07 12:10 PM, Μαύρο πρόβατο said…
Η μεγάλη πορεία του βίου του Γ.Φ. είναι πλούσια σε διδάγματα για όλους μας.
Συμμετείχε στην πρώτη γραμμή ηρωικών αγώνων, απαρνήθηκε μια επίζηλη θέση στην ελίτ της ελληνικής κοινωνίας για την οποία αντικειμενικά προοριζόταν και αντί γι αυτό έπαιξε τη ζωή του κορώνα-γράμματα, γνώρισε κατόπιν τις στερήσεις και την εξορία. Μέσα σε αυτό το κλίμα άφησε ένα μικρό αλλά αξιόλογο θεωρητικό έργο (μονογραφίες), που ακόμη και σήμερα διατηρεί αξία. Σε φαινομενικά ευκολότερους καιρούς, έγινε διαρκής κι εύκολος στόχος απαξίωσης. Του επιτέθηκαν εκεί που ήταν πιό αδύνατος: στην εικόνα του. Όσοι τον είχαν γνωρίσει από κοντά, απορούσαν με αυτή την "αντιστροφή της πραγματικότητας" που επιχείρησαν οι πολιτικοί του εχθροί: κλειστός σαν χαρακτήρας, συνεσταλμένος, δέσμιος ίσως κάποιου καθωσπρεπισμού αλλά ευγενής, καλλιεργημένος και εξαιρετικά ανοιχτό πνεύμα, παρουσιάστηκε ως στεγνωμένη ψυχή και προσωποποίηση του δογματισμού, επειδή βόλευε έτσι να χτυπηθεί μια ξερακιανή, ατημέλητη φιγούρα που ήταν ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ. Πραγματικά είναι δύσκολο να πει κανείς πού θα είχε φτάσει αν είχε θέσει τις ικανότητές του στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης, καθώς αυτές έφταναν και ξεπερνούσαν το βεληνεκές των πιό φωτισμένων εκπροσώπων της.
Ό,τι δεν κατάφεραν οι σφαίρες, οι φυλακές και η εξορία, το κατάφερε η φθορά, η καθημερινή επίθεση και ο αποκλεισμός, και η ταραγμένη εποχή. Ο Γ.Φ. τσακίστηκε, ίσως ήταν λιγότερο "μουρλός" απ'όσο απαιτούσαν οι περιστάσεις, ίσως δεν άντεξε την αδικία να παρουσιάζεται ως το αντίθετο από αυτό που υπήρξε - πάντως η πολιτική του μεταστροφή εκλογικεύθηκε άσχημα από τον ίδιο, ως θεωρητικοποίηση του συμβιβασμού και της ήττας. Το μόνο που του έδωσαν ως αντάλλαγμα ήταν ένα ελάχιστο ανοχής και επιείκιας, που εκφράστηκε με την ταμπέλα "ιστορικό στέλεχος της αριστεράς".
Οι ηρωικοί αγώνες του, οι θυσίες του, η απέραντη αγάπη για την πατρίδα του και τον ελληνικό λαό, η δίψα του για γνώση, θα εμπνέουν πάντα κάθε αγωνιστή - όμως η ολοκλήρωση της διαδρομής του, θα θυμίζει πάντα τον κίνδυνο που ελλοχεύει, "να μας φάνε οι κοριοί"...
Τον αδικείς, φίλε Μ.Π. Άποψή μου, βεβαίως. Εγώ πάλι θεωρώ ότι η πορεία του ήταν η πορεία ενός ανθρώπου που έχει έμφανώς το χάρισμα της πολιτικής διορατικότητας. Ήτανε ένας άνθρωπος της εποχής του. Ίσως και μπροστά αυτής. Το γεγονός ότι έφυγε από το Κ.Κ., δεν τον καθιστά υπαίτιο "προδοσίας", σε καμμία περίπτωση. Προφανώς και τα ΜΜΕ εκμεταλλεύτηκαν για άλλους σκοπούς τη στροφή του. Αλλά μήπως δεν είχε ο ίδιος άδικο; Μήπως απλώς αλλάξαν οι καιροί; Και κάποιοι μείναν στις αναγκαιότητες που υπήρχαν τους περασμένους αιώνες;
Θα ήθελα να συμπληρώσω: 1) Σε κάποιο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, ως γραμματέας είχε πει: "Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες". Για μένα, είναι πολύ μεγάλη φράση για τους απανταχού κομμουνιστές. 2) Αναρωτιέμαι από τί είναι πιο εύκολο να λυγίσεις, από το ξύλο και την εξορία, ή από το συμβιβασμό. Άνθρωποι όπως ο Γ.Φ., ή ο Λ. Κύρκος λύγισαν από το 2ο, και σε μεγάλη ηλικία. Άλλοι βέβαια ποτέ (Χ. Φλωράκης π.χ.)
5 comments:
At 24/3/07 8:46 PM, exiled said…
Καλό ταξίδι, σύντροφε Γ.Φ. Εμείς, δεν αξιωθήκαμε να αγωνιστούμε ούτε στο ελάχιστο όσο εσύ.
==============================
At 27/3/07 9:21 AM, Anonyme said…
Καλοτάξιδος
Άσπρος Λύκος
==============================
At 27/3/07 12:10 PM, Μαύρο πρόβατο said…
Η μεγάλη πορεία του βίου του Γ.Φ. είναι πλούσια σε διδάγματα για όλους μας.
Συμμετείχε στην πρώτη γραμμή ηρωικών αγώνων, απαρνήθηκε μια επίζηλη θέση στην ελίτ της ελληνικής κοινωνίας για την οποία αντικειμενικά προοριζόταν και αντί γι αυτό έπαιξε τη ζωή του κορώνα-γράμματα, γνώρισε κατόπιν τις στερήσεις και την εξορία. Μέσα σε αυτό το κλίμα άφησε ένα μικρό αλλά αξιόλογο θεωρητικό έργο (μονογραφίες), που ακόμη και σήμερα διατηρεί αξία.
Σε φαινομενικά ευκολότερους καιρούς, έγινε διαρκής κι εύκολος στόχος απαξίωσης. Του επιτέθηκαν εκεί που ήταν πιό αδύνατος: στην εικόνα του. Όσοι τον είχαν γνωρίσει από κοντά, απορούσαν με αυτή την "αντιστροφή της πραγματικότητας" που επιχείρησαν οι πολιτικοί του εχθροί: κλειστός σαν χαρακτήρας, συνεσταλμένος, δέσμιος ίσως κάποιου καθωσπρεπισμού αλλά ευγενής, καλλιεργημένος και εξαιρετικά ανοιχτό πνεύμα, παρουσιάστηκε ως στεγνωμένη ψυχή και προσωποποίηση του δογματισμού, επειδή βόλευε έτσι να χτυπηθεί μια ξερακιανή, ατημέλητη φιγούρα που ήταν ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ.
Πραγματικά είναι δύσκολο να πει κανείς πού θα είχε φτάσει αν είχε θέσει τις ικανότητές του στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης, καθώς αυτές έφταναν και ξεπερνούσαν το βεληνεκές των πιό φωτισμένων εκπροσώπων της.
Ό,τι δεν κατάφεραν οι σφαίρες, οι φυλακές και η εξορία, το κατάφερε η φθορά, η καθημερινή επίθεση και ο αποκλεισμός, και η ταραγμένη εποχή. Ο Γ.Φ. τσακίστηκε, ίσως ήταν λιγότερο "μουρλός" απ'όσο απαιτούσαν οι περιστάσεις, ίσως δεν άντεξε την αδικία να παρουσιάζεται ως το αντίθετο από αυτό που υπήρξε - πάντως η πολιτική του μεταστροφή εκλογικεύθηκε άσχημα από τον ίδιο, ως θεωρητικοποίηση του συμβιβασμού και της ήττας. Το μόνο που του έδωσαν ως αντάλλαγμα ήταν ένα ελάχιστο ανοχής και επιείκιας, που εκφράστηκε με την ταμπέλα "ιστορικό στέλεχος της αριστεράς".
Οι ηρωικοί αγώνες του, οι θυσίες του, η απέραντη αγάπη για την πατρίδα του και τον ελληνικό λαό, η δίψα του για γνώση, θα εμπνέουν πάντα κάθε αγωνιστή - όμως η ολοκλήρωση της διαδρομής του, θα θυμίζει πάντα τον κίνδυνο που ελλοχεύει, "να μας φάνε οι κοριοί"...
ορθότατα.
Τον αδικείς, φίλε Μ.Π. Άποψή μου, βεβαίως. Εγώ πάλι θεωρώ ότι η πορεία του ήταν η πορεία ενός ανθρώπου που έχει έμφανώς το χάρισμα της πολιτικής διορατικότητας. Ήτανε ένας άνθρωπος της εποχής του. Ίσως και μπροστά αυτής. Το γεγονός ότι έφυγε από το Κ.Κ., δεν τον καθιστά υπαίτιο "προδοσίας", σε καμμία περίπτωση. Προφανώς και τα ΜΜΕ εκμεταλλεύτηκαν για άλλους σκοπούς τη στροφή του. Αλλά μήπως δεν είχε ο ίδιος άδικο; Μήπως απλώς αλλάξαν οι καιροί; Και κάποιοι μείναν στις αναγκαιότητες που υπήρχαν τους περασμένους αιώνες;
Ένα είναι σίγουρο φίλε exiled: οτι τέτοια ερωτήματα μόνο εν θερμώ θ'απαντηθούν. Σε δράση λοιπόν!
;-)
Πολύ καλό πολιτικό κείμενο Μ.Π. Πραγματικά.
Θα ήθελα να συμπληρώσω:
1) Σε κάποιο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, ως γραμματέας είχε πει: "Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες". Για μένα, είναι πολύ μεγάλη φράση για τους απανταχού κομμουνιστές.
2) Αναρωτιέμαι από τί είναι πιο εύκολο να λυγίσεις, από το ξύλο και την εξορία, ή από το συμβιβασμό. Άνθρωποι όπως ο Γ.Φ., ή ο Λ. Κύρκος λύγισαν από το 2ο, και σε μεγάλη ηλικία. Άλλοι βέβαια ποτέ (Χ. Φλωράκης π.χ.)
Post a Comment