Τα «πέδιλα»

Ποιός φταίει για την κρίση που μαστίζει τόσα χρόνια τη χώρα;

• Καταρχήν η άθλια διαχείριση του Κράτους για σειρά ετών, που το κατέστησε υδροκέφαλο, διαφθορέα και διεφθαρμένο, σπάταλο και αναποτελεσματικό. Οι πολιτικοί, λοιπόν, που εκλέγαμε. Άρα, εμείς που τους εκλέγαμε. Έπειτα, το παραγωγικό μοντέλο που επικράτησε, αυτό μιας αδύναμης στην ανταγωνιστικότητα, ελλειματικής οικονομίας.

Γιατί όσοι έκαναν έγκαιρα τη διαπίστωση οτι βαδίζουμε προς το αδιέξοδο, αν υπήρξαν, δεν εισακούστηκαν από το λαό;

• Δεν ήταν λίγοι οι πολιτικοί που διακήρυτταν την ανάγκη για βαθειές αλλαγές. Ας θυμηθεί κανείς οτι ο Κώστας Καραμανλής εξελέγη με σύνθημα την επανίδρυση του κράτους! Ο λαός λοιπόν επιβράβευε τις διακηρύξεις, αλλά σε κάθε αναγκαία σύγκρουση με την υπάρχουσα κατάσταση αφαιρούσε την υποστήριξή του σε όσους είχαν προθέσεις αλλαγής. Όσοι δημόσιοι παράγοντες δεν εξαρτόνταν από εκλογές, διατύπωναν σταθερά και από πολύ καιρό και τις ανησυχίες και τις αναγκαίες λύσεις, πχ oi εκάστοτε διοικητές της Τράπεζας της Ελλάδος στις  ετήσιες εκθέσεις τους. Οι πολιτικοί όμως, για να εκλεγούν, έκαναν πίσω, και αντιθέτως, συνέχιζαν την πελατειακή στήριξη της εκλογικής τους βάσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το ασφαλιστικό και οι μεταρρυθμίσεις Γιαννίτση. Η κυβέρνηση τότε υποχώρησε στις αντιδράσεις. Γιατί αυτή η αντίσταση;
• Ακριβώς γιατί ο λαός είχε διαφθαρεί με ρουσφέτια και συντεχνιακά προνόμια. Η ευδαιμονία, ο καταναλωτισμός έκαναν τις αλλαγές να φαίνονται επαχθείς και την απειλή μακρυνή. Επίσης οι στρεβλώσεις της ευνομούμενης πολιτείας όπως η πολυνομία, η ανοχή στην παρανομία – πρωτ᾽απ᾽όλα στη φοροδιαφυγή, αλλά και στην καταστρατηγηση των νόμων από τη συνδικαλιστική «οικογένεια» – και η καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης έφτιαχναν ένα καθεστώς που βόλευε την πλειοψηφία. Εξ᾽ού και η συναίνεση σε αυτό.

Ναι αλλά γιατί αυτές οι στεβλές καταστάσεις οδηγούν στην κρίση;

• Διότι η διαφθορά, η αναξιοκρατία που συνεπάγεται και την εντείνει, και η κακοδιαχείριση ως συνέπεια/αιτία και των δύο, κοστίζουν. Υπό την έννοια οτι οδηγούν τελικά σε χρήση των κοινωνικών πόρων που απέχει πολύ από τη βέλτιστη ως προς την ανάπτυξη.

Και τώρα τι πρέπει και τι μπορούμε να κάνουμε;

• Πρέπει να καταρτίσουμε ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης. Τι πρέπει να κάνει ο καθένας και πώς. Έπειτα, πρέπει ν᾽αλλάξουμε όλες τις δομές που μας απομακρύνουν από την υλοποίηση αυτού του σχεδίου. Άρα ο,τι μπλόκαρε τη βέλτιστη αξιοποίηση πόρων. Αξιοκρατία, χρηστή διοίκηση, μείωση της δημοσιοϋπαλληλίας και του κρατικού οικονομικού τομέα, πάταξη της διαφθοράς άρα εξάλειψη των συνθηκών που τη συντηρούν και που αναφέρθηκαν παραπάνω: πολυνομία, ανοχή στην καταπάτηση των νόμων, καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης, κυριαρχία των μερικών συμφερόντων σε βάρος του γενικού καλού.

Αν τα καταφέρουμε να συμφωνήσουμε, πού θα μας οδηγήσει αυτό το σχέδιο; Πώς θα το καταστρώσουμε και πώς θα το εφαρμόσουμε;

• Ένα τέτοιο σχέδιο θα μας έβγαζε από την κρίση, με πολλές θυσίες βέβαια, σαν αυτές που έχουμε ήδη κάνει χωρίς να φαίνεται το ποθητό αποτέλεσμα. Και θα μας έβγαζε όχι προσωρινά, αλλά μόνιμα, υπό την έννοια οτι κάθε επόμενη κρίση θα μπορούσε να είναι διαχειρίσιμη και από θέσεις πιό ισχυρές. Σαν τις ανεπτυγμένες κοινωνίες, πολιτειες και οικονομίες της Ευρώπης. Ο στόχος είναι να συγκαταλεγόμαστε κι εμείς με τις καλύτερες από αυτές.
• Για να προχωρήσουμε σε αυτά τα απαραίτητα, χρειάζεται βέβαια αλλαγή νοοτροπίας. Νοοτροπία είναι αυτό το σύνολο των χαρακτηριστικών της δημόσιας (αλλά και ιδιωτικής) συμπεριφοράς μας που είναι ιστορικό προϊόν της καθυστέρησής μας σε σχἐση με την Ευρώπη, οι στρατηγικές προσαρμογής στην καθημερινή πραγματικότητα. Για να την αλλάξουμε, χρειάζεται Παιδεία· αλλά έτσι καταλήγουμε σε φαύλο κύκλο, γιατί και για να έχουμε Παιδεία που ν᾽αλλάζει τη νοοτροπία, αλλαγή νοοτροπίας χρειαζόμαστε! Ο κύκλος σπάει ακριβώς λόγῳ της κρισιμότητας των περιστάσων, που ξυπνούν την εθνική συνείδηση του Έλληνα, το ένστικτο της εθνικής του αυτοσυντήρησης. Είναι αυτή που θα κινητοποιήσει τη συνείδηση ευθύνης του, και τη σύγκρουση με τη σημερινή παγιωμένη νοοτροπία.
• Με τη νοοτροπία της αναζήτησης συναίνεσης και της αξιοκρατίας θα βρεθεί και το δυναμικό να καταστρώσει ένα εθνικό σχέδιο και η δύναμη να το εφαρμόσουμε. Ο τόπος μας είναι πλούσιος σε ειδικούς υψηλής ποιότητας, απ᾽όλους τους πολιτικούς χώρους. Μας υπεραρκεί να κατανοήσουν οτι δεν πρέπει μόνον να συγκρούονται, αλλά και (κυρίως) να συνεργάζονται.

Και τα μνημόνια;

• Τα μνημόνια περιείχαν πολλά λάθη, αλλά κι εμείς δεν εφαρμόσαμε γρήγορα και πλήρως όλες τις σωστές συστάσεις. Χάσαμε έτσι χρόνο στη δύσκολη κούρσα μας προς την έξοδο από την κρίση. Η εμπειρία δε, έχει αποδείξει οτι η πλήρης, ταχεία και επεξεργασμένη εφαρμογή των απαραιτήτων μέτρων των μνημονίων, όπως οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και η μείωση του Κράτους, θα μας έδινε συμπληρωματικά περιθώρια να διαπραγματευθούμε ώστε να ελαφρύνουμε κατά το δυνατόν τις πιό δυσβάσταχτες και τις πιό λάθος πλευρές των, κυρίως σε ο,τι αφορά την υπερβολική φορολογία. Σε κάθε περίπτωση, τα μνημόνια δεν υποκαθιστούν το εθνικό σχέδιο ανάπτυξης που αναφέρθηκε πιό πάνω. Είναι απλώς ένα σύνολο υποχρεώσεων -που, εκπληρούμενες, άλλες μας ωφελούν άμεσα κι άλλες μας ζορίζουν (και πολύ) - προκειμένου να επιβιώσει η Ελλάδα βραχυπρόθεσμα, να πάρει τις ανάσες που χρειάζεται, ως μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας. Γιατί όποιος φαντάζεται μέλλον μιας σύγχρονης και ισχυρής Ελλάδας έξω από την Ευρώπη, αναλαμβάνει το βάρος της απόδειξης της ύπαρξης ενός τέτοιου μέλλοντος, σε πείσμα της Ιστορίας και ορισμένων εκ των ελαχίστων σημείων συμφωνίας της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων σε σχέση με το τι χαρακτηριστικά θα θέλαμε να διαθέτει η Ελλάδα των απογόνων μας.

_________________________________

Τα σημεία του παραπάνω κειμένου σε μορφή ερωταποκρίσεων,  συμπυκνώνουν τη θεώρηση της κρίσης την οποία διακινεί η αστική προπαγάνδα από το 2009 ώς σήμερα (με κόκκινο προσθήκες στο αρχικώς αναρτημένο). Ατόφια ή με παραλλαγές στην «ένδυση» θα τα βρείτε να συγκροτούν το συνδετικό ιστό της επιχειρηματολογίας κάθε αστικού  κόμματος, ανεξαρτήτως θέσης στο πολιτικό φάσμα, όπως και τελικά να ορίζουν το αντιληπτικο σχήμα κάθε δεξιού οπορτουνιστικού φορέα.

Κάθε δύναμη κατά της αστικής τάξης και της εξουσίας της, αναμετράται με αυτά - και δεν κερδίζει παρά μόνο στο βαθμό που τα συντρίβει στη λαϊκή συνείδηση. Μακριά από την δράση, την καθημερινή πάλη και κινητοποίηση, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Ωστόσο, η λογική αποδόμησή τους δεν είναι χωρίς αξία: είναι γνωστό οτι χρειάζεται και αυτή, δίπλα στην πράξη και συμπληρωματικά σε επαναστατικά προγράμματα και θέσεις. 

Θα το επιχειρήσουμε.