Θερινά ακροάματα

Άσε μας ρε φίλε

Προ τουίτα. Δώσε βάση 32':51"-33':55". Καλή συνέχεια και σε σένα. 

Χιούμορ αμφιβόλου ποιότητος

Από το δαίμονα του γουέμπ.

Die Bienen

Προεδρικές εκλογές Γαλλίας 23/04/2017, 07/05/2017. Επίσημα αποτελέσματα

... au 2nd tour: 

Invincibles

Με το σταγονόμετρο

Ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία διεξάγεται την προσεχή Κυριακή 23/4. Το σύστημα προβλέπει δύο γύρους (αν στον πρώτο δεν συγκεντρώσει κανείς την απόλυτη πλειοψηφία των εγκύρων ψήφων), με τον δεύτερο να διεξάγεται Κυριακή 7/5 (ημερομηνίες και ώρες μητροπολιτικής Γαλλίας).

Κατέρχονται 11 υποψήφιοι, που ανακηρύχθηκαν επισήμως 18/3 μετά από την επικύρωση των 500 και άνω υπογραφών/προτάσεων εκλεγμένων της τοπικής αυτοδιοίκησης (δημάρχων, περιφερειακών συμβούλων - καθένας μπορεί να υπογράψει το πολύ για έναν υποψήφιο) που πρέπει ο κάθε υποψήφιος να συγκεντρώσει, με κάποιες επιπλέον προδιαγραφές χωρικής ισοκατανομής.

Οι υποψήφιοι:

1. François Asselineau
2. Nathalie Arthaud
3. Jacques Cheminade
4. Nicolas Dupont-Aignan
5. François Fillon
6. Benoît Hamon
7. Jean Lassalle
8. Marine Le Pen
9. Emmanuel Macron 
10. Jean-Luc Mélenchon
11. Philippe Poutou

• Διαπιστώνουν πρόβλημα, βλέπε αδιέξοδο, με την Ευρωπαϊκή Ένωση: και οι 11.

• Αναφέρονται στο de Gaulle και την πολιτική του, θετικά: Asselineau, Cheminade, Dupont-Aignan, Fillon, Lasalle, Le Pen, Mélenchon.

• Αναφέρονται στο Conseil National de la Résistance (την «οικουμενική» κυβέρνηση De Gaulle-κομμουνιστών μετά τον πόλεμο): Asselineau, Lassalle, Mélenchon.

• Μιλούν για έξοδο από την ΕΕ: Asselineau (το πρόγραμμά του), Cheminade, Dupont-Aignan, Lassalle, Le Pen, Mélenchon (αυτοί προτείνουν περίπου αναδιαπραγμάτευση των συμφώνων και δημοψήφισμα).

• Μιλούν για αλλαγή των ευρωπαϊκών συμφώνων, εκτός από τους προηγούμενους: Fillon, Hamon, Macron (με στόχο τη φορολογική εναρμόνιση και αργότερα, κοινό ευρωπαϊκό χρέος).

• Έχουν στο πρόγραμμά τους υποσχέσεις αδύνατο να πραγματοποιηθούν στα πλαίσια της ΕΕ:Arthaud, Cheminade, Dupont-Aignan, Hamon, Lassalle, Le Pen, Mélenchon, Poutou. Ειδική περίπτωση ο Asselineau του οποίου το πρόγραμμα (μεταξύ άλλων: εθνικοποιήσεις ΔΕΗ, τηλεπικοινωνίες/ταχυδρομεία, αυτοκινητόδρομοι, οργανισμοί επικουρικής ασφάλισης, ιδιωτικοποιημένο πρώτο κανάλι τηλεόρασης, άσυλο σε Assange και Snowden, αποχώρηση από ΝΑΤΟ) είναι σε απόλυτη αντίθεση με την ΕΕ, πλην όμως δεν υπάρχει αντίφαση, εφόσον προβέπει την αποχώρηση από ΕΕ και ευρώ.

• Μιλούν για αποχώρηση από το ΝΑΤΟ: εκτός από τον προηγούμενο, Mélenchon, Lassalle (αποχώρηση), Le Pen και Dupont-Aignan (από το στρατιωτικό σκέλος).

• Προκρίνουν λύση εσωτερικής υποτίμησης (με: διάλυση εργασιακών, συρρίκνωση δημόσιου τομέα, πέρασμα στον ιδιωτικό τομέα μέρους της κοινωνικής ασφάλισης, μείωση εργοδοτικών εισφορών, αύξηση ΦΠΑ) ώστε να αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα έναντι κυρίως της Γερμανίας: Fillon, Macron.

• Προκρίνουν τόνωση της ανάπτυξης με δημόσιες δαπάνες: Cheminade, Dupont-Aignan, Hamon, Lassalle, Le Pen, Mélenchon.

• Υπόσχονται αποκατάσταση προστατευτικής νομοθεσίας για την εργασία και αυξήσεις: Asselineau, Arthaud, Cheminade, Lassalle, Le Pen, Mélenchon, Poutou.

• Ζητούν κλείσιμο συνόρων και σταμάτημα της μετανάστευσης: Dupont-Aignan, Le Pen (εντελώς), Fillon, Macron (μετριασμός δραστικός ή ήπιος).

• Μιλούν για ελέγχους στη ροή κεφαλαίων και την τραπεζική δραστηριότητα: Arthaud, Cheminade, Lassalle, Mélenchon, Poutou. Ειδική περίπτωση ο Asselineau που προβλέπει να τους κάνει ως έκτακτα μέτρα στη διαδικασία εξόδου από την ΕΕ/ το ευρώ.

• Επικρότησαν την πρόσφατη επιδρομή του Τραμπ στη Συρία: Hamon, Macron.

• Καταδίκασαν απερίφραστα την πρόσφατη επιδρομή του Τραμπ στη Συρία: Asselineau, Cheminade, Lassalle.

• Καταδίκασαν με περικοκλάδες την πρόσφατη επιδρομή του Τραμπ στη Συρία: Mélenchon, Le Pen.

• Άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε για την πρόσφατη επιδρομή του Τραμπ στη Συρία: Arthaud, Dupont-Aignan, Fillon, Poutou.

Επίτηδες δεν πρόσθεσα την πολιτική ετικέτα και το σχετικό μέγεθος της απήχησης του κάθε υποψήφιου· αυτά θα τα βρείτε εύκολα αλλού.

Το συμπέρασμα όμως αυτής της πληροφόρησης που για μιά ακόμη φορά, λόγῳ χρόνου, παρατίθεται στάγδην, είναι οτι

1. ο γαλλικός ιμπεριαλισμός ξεπέφτει και πανικοβάλλεται. Όντας για ιστορικούς λόγους υποχρεωμένος να μην είναι προσκολλημένος 100% στο ατλαντικό άρμα, ψάχνει λύσεις. Δεν αντέχει τη σημερινή κατάσταση, και οι διαχειριστές του είτε προτείνουν παράταση της σημερινής κατάστασης για να κερδηθεί λίγος χρόνος, είτε ριζικές λύσεις από τώρα. Γι αυτό ο ΝτεΓκωλ είναι εικόνισμα περισσότερο από ποτέ
2. η ΕΕ δεν θα συνεχίσει έτσι. (Και) η Γαλλία αδυνατεί. Η έλευση αλλαγών έχει ήδη συνομολογηθεί,  οι ανισορροπίες της ανισόμετρης ανάπτυξης που επισήμανε ο Λένιν στο μονοπωλιακό καπιταλισμό δεν πάνε άλλο για μια χώρα που δεν μπορεί να μεταβληθεί σε αποικία. Φυσικά, είναι εξίσου αδύνατον οι προαλειφόμενες αλλαγές (για τις οποίες έκανε ήδη μια νύξη ο Ζισκάρ Ντ'Εσταίν, ο συντάκτης του λεγόμενου ευρωσυντάγματος) να αφήνουν έστω σταθερή την κατάσταση των εργαζομένων - θα τη χειροτερεύσουν παραπέρα.
3. η άρχουσα τάξη προωθεί την τακτική κερδίσματος χρόνου με τσάκισμα των εργαζόμενων, αλλά παράλληλα «ζεσταίνει στη φωτιά» και το οππορτουνιστικό σχέδιο (κερδίσματος χρόνου και προσωρινής εκτόνωσης) και τη φασιστική προοπτική. Δεν είναι καθαρό τι θα προκύψει (πχ σε έναν δευτερο γύρο Λεπέν-Φιγιόν η πρώτη έχει περισσότερες πιθανότητες από ποτέ) αλλά το κυριότερο είναι οτι η άρχουσα τάξη δεν έχει κάποια λύση που να σταθεροποιεί σε βάθος χρόνου το γαλλικό καπιταλισμό. Κανείς δεν ελπίζει πχ να κερδίσει η Γαλλία ένα κομμάτι από το γερμανικό Lebensraum από Τσεχία ώς Ουκρανία, γι αυτό και ποντάρουν στην πώληση της στρατιωτικής της δύναμης ώς υπηρεσία. Φρούδες ελπίδες.
4. η κατάσταση είναι κοινωνικά εκρηκτική. Η θεσμική αρχιτεκτονική της 5ης Δημοκρατίας κατάφερνε, σε συνδυασμό με τη διάβρωση του κομμουνιστικού κινήματος, η αναταραχή να μένει στο επίπεδο της οικονομικής πάλης και να μην εισδύει στο πολιτικό επίπεδο. Όχι πιά. Ας φανταστεί όμως κανείς την κατάσταση όπως είναι, χωρίς την ύπαρξη κόμματος έκφρασης των συμφερόντων της εργασίας. Τι μπορεί να δώσει το όλον; Από το καλύτερο ώς το τερατωδέστερο...

Όλοι οι σύνδεσμοι παραπέμπουν σε περιεχόμενο στα γαλλικά

http://www.rizospastis.gr/

Un mélange

...1er, 2ème, même 3ème degré

A la folie

Justin Vaïsse, le signataire de la note, est French American Young Leader (2008), de 2007 à 2013, il est Senior Fellow puis Director of Research au Center on the US and Europe de la Brookings Institution à Washington, un think tank influent, avant d'être choisi en 2013 par Laurent Fabius pour diriger le centre de réflexion stratégique du Quai d'Orsay.

Τα «πέδιλα»

Ποιός φταίει για την κρίση που μαστίζει τόσα χρόνια τη χώρα;

• Καταρχήν η άθλια διαχείριση του Κράτους για σειρά ετών, που το κατέστησε υδροκέφαλο, διαφθορέα και διεφθαρμένο, σπάταλο και αναποτελεσματικό. Οι πολιτικοί, λοιπόν, που εκλέγαμε. Άρα, εμείς που τους εκλέγαμε. Έπειτα, το παραγωγικό μοντέλο που επικράτησε, αυτό μιας αδύναμης στην ανταγωνιστικότητα, ελλειματικής οικονομίας.

Γιατί όσοι έκαναν έγκαιρα τη διαπίστωση οτι βαδίζουμε προς το αδιέξοδο, αν υπήρξαν, δεν εισακούστηκαν από το λαό;

• Δεν ήταν λίγοι οι πολιτικοί που διακήρυτταν την ανάγκη για βαθειές αλλαγές. Ας θυμηθεί κανείς οτι ο Κώστας Καραμανλής εξελέγη με σύνθημα την επανίδρυση του κράτους! Ο λαός λοιπόν επιβράβευε τις διακηρύξεις, αλλά σε κάθε αναγκαία σύγκρουση με την υπάρχουσα κατάσταση αφαιρούσε την υποστήριξή του σε όσους είχαν προθέσεις αλλαγής. Όσοι δημόσιοι παράγοντες δεν εξαρτόνταν από εκλογές, διατύπωναν σταθερά και από πολύ καιρό και τις ανησυχίες και τις αναγκαίες λύσεις, πχ oi εκάστοτε διοικητές της Τράπεζας της Ελλάδος στις  ετήσιες εκθέσεις τους. Οι πολιτικοί όμως, για να εκλεγούν, έκαναν πίσω, και αντιθέτως, συνέχιζαν την πελατειακή στήριξη της εκλογικής τους βάσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το ασφαλιστικό και οι μεταρρυθμίσεις Γιαννίτση. Η κυβέρνηση τότε υποχώρησε στις αντιδράσεις. Γιατί αυτή η αντίσταση;
• Ακριβώς γιατί ο λαός είχε διαφθαρεί με ρουσφέτια και συντεχνιακά προνόμια. Η ευδαιμονία, ο καταναλωτισμός έκαναν τις αλλαγές να φαίνονται επαχθείς και την απειλή μακρυνή. Επίσης οι στρεβλώσεις της ευνομούμενης πολιτείας όπως η πολυνομία, η ανοχή στην παρανομία – πρωτ᾽απ᾽όλα στη φοροδιαφυγή, αλλά και στην καταστρατηγηση των νόμων από τη συνδικαλιστική «οικογένεια» – και η καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης έφτιαχναν ένα καθεστώς που βόλευε την πλειοψηφία. Εξ᾽ού και η συναίνεση σε αυτό.

Ναι αλλά γιατί αυτές οι στεβλές καταστάσεις οδηγούν στην κρίση;

• Διότι η διαφθορά, η αναξιοκρατία που συνεπάγεται και την εντείνει, και η κακοδιαχείριση ως συνέπεια/αιτία και των δύο, κοστίζουν. Υπό την έννοια οτι οδηγούν τελικά σε χρήση των κοινωνικών πόρων που απέχει πολύ από τη βέλτιστη ως προς την ανάπτυξη.

Και τώρα τι πρέπει και τι μπορούμε να κάνουμε;

• Πρέπει να καταρτίσουμε ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης. Τι πρέπει να κάνει ο καθένας και πώς. Έπειτα, πρέπει ν᾽αλλάξουμε όλες τις δομές που μας απομακρύνουν από την υλοποίηση αυτού του σχεδίου. Άρα ο,τι μπλόκαρε τη βέλτιστη αξιοποίηση πόρων. Αξιοκρατία, χρηστή διοίκηση, μείωση της δημοσιοϋπαλληλίας και του κρατικού οικονομικού τομέα, πάταξη της διαφθοράς άρα εξάλειψη των συνθηκών που τη συντηρούν και που αναφέρθηκαν παραπάνω: πολυνομία, ανοχή στην καταπάτηση των νόμων, καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης, κυριαρχία των μερικών συμφερόντων σε βάρος του γενικού καλού.

Αν τα καταφέρουμε να συμφωνήσουμε, πού θα μας οδηγήσει αυτό το σχέδιο; Πώς θα το καταστρώσουμε και πώς θα το εφαρμόσουμε;

• Ένα τέτοιο σχέδιο θα μας έβγαζε από την κρίση, με πολλές θυσίες βέβαια, σαν αυτές που έχουμε ήδη κάνει χωρίς να φαίνεται το ποθητό αποτέλεσμα. Και θα μας έβγαζε όχι προσωρινά, αλλά μόνιμα, υπό την έννοια οτι κάθε επόμενη κρίση θα μπορούσε να είναι διαχειρίσιμη και από θέσεις πιό ισχυρές. Σαν τις ανεπτυγμένες κοινωνίες, πολιτειες και οικονομίες της Ευρώπης. Ο στόχος είναι να συγκαταλεγόμαστε κι εμείς με τις καλύτερες από αυτές.
• Για να προχωρήσουμε σε αυτά τα απαραίτητα, χρειάζεται βέβαια αλλαγή νοοτροπίας. Νοοτροπία είναι αυτό το σύνολο των χαρακτηριστικών της δημόσιας (αλλά και ιδιωτικής) συμπεριφοράς μας που είναι ιστορικό προϊόν της καθυστέρησής μας σε σχἐση με την Ευρώπη, οι στρατηγικές προσαρμογής στην καθημερινή πραγματικότητα. Για να την αλλάξουμε, χρειάζεται Παιδεία· αλλά έτσι καταλήγουμε σε φαύλο κύκλο, γιατί και για να έχουμε Παιδεία που ν᾽αλλάζει τη νοοτροπία, αλλαγή νοοτροπίας χρειαζόμαστε! Ο κύκλος σπάει ακριβώς λόγῳ της κρισιμότητας των περιστάσων, που ξυπνούν την εθνική συνείδηση του Έλληνα, το ένστικτο της εθνικής του αυτοσυντήρησης. Είναι αυτή που θα κινητοποιήσει τη συνείδηση ευθύνης του, και τη σύγκρουση με τη σημερινή παγιωμένη νοοτροπία.
• Με τη νοοτροπία της αναζήτησης συναίνεσης και της αξιοκρατίας θα βρεθεί και το δυναμικό να καταστρώσει ένα εθνικό σχέδιο και η δύναμη να το εφαρμόσουμε. Ο τόπος μας είναι πλούσιος σε ειδικούς υψηλής ποιότητας, απ᾽όλους τους πολιτικούς χώρους. Μας υπεραρκεί να κατανοήσουν οτι δεν πρέπει μόνον να συγκρούονται, αλλά και (κυρίως) να συνεργάζονται.

Και τα μνημόνια;

• Τα μνημόνια περιείχαν πολλά λάθη, αλλά κι εμείς δεν εφαρμόσαμε γρήγορα και πλήρως όλες τις σωστές συστάσεις. Χάσαμε έτσι χρόνο στη δύσκολη κούρσα μας προς την έξοδο από την κρίση. Η εμπειρία δε, έχει αποδείξει οτι η πλήρης, ταχεία και επεξεργασμένη εφαρμογή των απαραιτήτων μέτρων των μνημονίων, όπως οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και η μείωση του Κράτους, θα μας έδινε συμπληρωματικά περιθώρια να διαπραγματευθούμε ώστε να ελαφρύνουμε κατά το δυνατόν τις πιό δυσβάσταχτες και τις πιό λάθος πλευρές των, κυρίως σε ο,τι αφορά την υπερβολική φορολογία. Σε κάθε περίπτωση, τα μνημόνια δεν υποκαθιστούν το εθνικό σχέδιο ανάπτυξης που αναφέρθηκε πιό πάνω. Είναι απλώς ένα σύνολο υποχρεώσεων -που, εκπληρούμενες, άλλες μας ωφελούν άμεσα κι άλλες μας ζορίζουν (και πολύ) - προκειμένου να επιβιώσει η Ελλάδα βραχυπρόθεσμα, να πάρει τις ανάσες που χρειάζεται, ως μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας. Γιατί όποιος φαντάζεται μέλλον μιας σύγχρονης και ισχυρής Ελλάδας έξω από την Ευρώπη, αναλαμβάνει το βάρος της απόδειξης της ύπαρξης ενός τέτοιου μέλλοντος, σε πείσμα της Ιστορίας και ορισμένων εκ των ελαχίστων σημείων συμφωνίας της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων σε σχέση με το τι χαρακτηριστικά θα θέλαμε να διαθέτει η Ελλάδα των απογόνων μας.

_________________________________

Τα σημεία του παραπάνω κειμένου σε μορφή ερωταποκρίσεων,  συμπυκνώνουν τη θεώρηση της κρίσης την οποία διακινεί η αστική προπαγάνδα από το 2009 ώς σήμερα (με κόκκινο προσθήκες στο αρχικώς αναρτημένο). Ατόφια ή με παραλλαγές στην «ένδυση» θα τα βρείτε να συγκροτούν το συνδετικό ιστό της επιχειρηματολογίας κάθε αστικού  κόμματος, ανεξαρτήτως θέσης στο πολιτικό φάσμα, όπως και τελικά να ορίζουν το αντιληπτικο σχήμα κάθε δεξιού οπορτουνιστικού φορέα.

Κάθε δύναμη κατά της αστικής τάξης και της εξουσίας της, αναμετράται με αυτά - και δεν κερδίζει παρά μόνο στο βαθμό που τα συντρίβει στη λαϊκή συνείδηση. Μακριά από την δράση, την καθημερινή πάλη και κινητοποίηση, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Ωστόσο, η λογική αποδόμησή τους δεν είναι χωρίς αξία: είναι γνωστό οτι χρειάζεται και αυτή, δίπλα στην πράξη και συμπληρωματικά σε επαναστατικά προγράμματα και θέσεις. 

Θα το επιχειρήσουμε.

:D

Σύντομα, νέο μπιλιέτο για τα γαλλικά. Απολαύστε εδώ το ξεκαρδιστικό βιντεάκι




Δημοσιεύτηκε αρχικά από την ομάδα του Brut που διατηρεί παρουσία στα γνωστά μεγάλα «σόσιαλ μήντια». Η σύγκριση αφορά την προχτεσινή συνέντευξη Τύπου του Φιγιόν (σε απευθείας μετάδοση από μια σειρά ΜΜΕ) και του λόγου/ραδιοτηλεοπτικής απεύθυνσης στο κοινό 23/9/1952, του τότε γερουσιαστή και υποψήφιου αντιπροέδρου με τους Ρεπουμπλικάνους, Νίξον. Πιό συγκεκριμένα, πρόκειται για το λεγόμενο Checkers Speech.

Απορίες αφελούς

Διαβάζουμε στον Τύπο οτι ο κ. Μουλόπουλος, Συριζαίος πολιτευτής και πάλαι ποτέ στέλεχος του πάλαι ποτ᾽αλκίμου Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, εκλήθη από τον κ. Ψυχάρη να συμβάλει στην προσπάθεια επιβίωσης του Ομίλου που τελεί υπό καθεστώς ουσιαστικής χρεωκοπίας.

 1)Τι έχει να κερδίσει ο πολίτης/αναγνώστης; Το μενού του Ερντογάν ή διαφωτιστικούς υπολογισμούς σαν του παρακάτω αποσπάσματος;

2) Πώς διάολο θα βοηθήσει ο κ. Μουλόπουλος το ΔΟΛ; Διαθέτοντας τη σύνταξή του, το μισθό του ή τα προσωπικά του κεφάλαια; Ή μήπως δια της πειθούς του σε κεφαλαιούχους, να ανακεφαλαιοποιήσουν το εναπομείναν τσόφλι, επειδή θα είναι αυτός τώρα που θα βοηθάει;

...και στοιχεία απαντήσεων

 

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΑΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

«Λασπομαχίες» γύρω από την ανάμειξη Μουλόπουλου στον ΔΟΛ

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τις εξελίξεις

Συνεχίστηκε και χτες - με δηλώσεις και αναφορές κατά τη διάρκεια της προ ημερήσιας διάταξης συζήτησης στη Βουλή - το «γαϊτανάκι» των αντεγκλήσεων ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, με αφορμή την ανάμειξη του Βασίλη Μουλόπουλου στη διοίκηση του ΔΟΛ. Ο Β. Μουλόπουλος ήταν μέχρι προχτές πρόεδρος του ΔΣ της εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ «Αυγή».
Σε σχόλιο για τις εξελίξεις, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:
«Ορισμένοι εμφανίζονται σαν να ανακάλυψαν την Αμερική, ενώ είναι πασίγνωστο ότι όλα τα αστικά κόμματα συνδέονται και επιχειρούν να συνδεθούν με πολλούς τρόπους με τα ΜΜΕ, παρά τα όσα ισχυρίζονται δημόσια».
Ο Αλ. Τσίπρας, από τη Βουλή, επικαλούμενος προκλητικά τη «διάσωση» των εργαζομένων, εξέφρασε την πρόθεση της κυβέρνησης να στηρίξει τον «Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη», «αν συμφωνήσουν και άλλα κόμματα», με νομοθετική ρύθμιση που θα αφορά το σύνολο των ΜΜΕ.
«Αν βρεθούν επενδυτές, θα συμβάλουμε στα πλαίσια του νόμου», είπε χαρακτηριστικά, σημειώνοντας ότι «δεν θα γίνει κάτω από το τραπέζι» και δεν θα είναι «φωτογραφικά για ένα μόνο συγκρότημα». Εθεσε μάλιστα ως προϋπόθεση να συμφωνήσουν τα περισσότερα κόμματα, λέγοντας «να τα συζητήσουμε, όλα στο φως και μόνο με συναίνεση».
Παράλληλα, επιτέθηκε στα άλλα αστικά κόμματα, με το χαρακτηριστικό της αντιπαράθεσης επιχείρημα ότι «όταν το κάνουν δικά σας στελέχη είναι αγορά, κι όταν το κάνουν δικοί μας είναι Βόρεια Κορέα»!
Συνολικά η κυβέρνηση προσπαθούσε χτες να παρουσιάσει την κίνηση του Β. Μουλόπουλου ως «προσωπική επιλογή» του ίδιου του πρώην διευθυντή του ΔΣ της «Αυγής», αλλά κυρίως ως ενδεικτική της «αγωνίας της» για τους εργαζόμενους και «συνολικά για τον Τύπο, γιατί είναι θέμα δημοκρατίας», όπως έλεγε και ο πρόεδρος της Βουλής, Ν. Βούτσης.
Ταυτόχρονα, απαντώντας στις κατηγορίες των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, που χαρακτήρισαν την κίνηση αυτή ένδειξη διαπλοκής και προσπάθειας ελέγχου των ΜΜΕ, θυμίζοντας και τις παλιότερες μυστικές συναντήσεις Ψυχάρη - Τσίπρα, προσπαθούσε να κάνει έναν συμψηφισμό με αντίστοιχες περιπτώσεις, που αφορούσαν την ανάδειξη στελεχών άλλων αστικών κομμάτων σε ΜΜΕ, ή την ανάδειξη δημοσιογράφων σε κυβερνητικές θέσεις προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά και πολιτικές παρεμβάσεις προηγούμενων κυβερνήσεων για δάνεια σε ΜΜΕ.
Χαρακτηριστικά, σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ έγραφε ανάμεσα σε άλλα: «Ξαφνικά ο ΔΟΛ έγινε διαπλεκόμενος ενώ μέχρι προχθές ήταν το υπόδειγμα της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και της αντικειμενικής ενημέρωσης, που πρέπει οπωσδήποτε να σωθεί από τη χρεοκοπία. Οσκαρ γραφικότητας, υποκρισίας και ψευτιάς. Ας μας πουν, για παράδειγμα, οι κατά τα άλλα λαλίστατοι εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, κάτι για το δάνειο ύψους 96 και πλέον εκατομμυρίων ευρώ που πήρε ο ΔΟΛ λίγο πριν πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά. Υπήρξε ή όχι πολιτική παρέμβαση για το συγκεκριμένο δάνειο;»,
Η «Αυγή», στο μεταξύ, διέψευδε χτες δημοσιεύματα που αφορούσαν την παραμονή του Μουλόπουλου στη θέση του προέδρου του ΔΣ της, σημειώνοντας ότι «έχει παραιτηθεί από πρόεδρος και μέλος του ΔΣ της εταιρείας πριν από την απόφασή του να ασχοληθεί με τον ΔΟΛ».
Ο ίδιος ο Β. Μουλόπουλος δήλωσε χτες: «Η τριαντάχρονη θητεία μου στον ΔΟΛ και η φιλία μου με τους συναδέλφους με ώθησαν να αναμειχθώ στην προσπάθεια διάσωσης του Οργανισμού και των ιστορικών του εφημερίδων».
Πάντως, για την προϊστορία της υπόθεσης αυτής, θυμίζουμε ότι την Πρωτοχρονιά ο Β. Μουλόπουλος είχε επισκεφτεί τον ΔΟΛ, με τον ίδιο να δηλώνει ότι βρέθηκε εκεί για να... ευχηθεί στους πρώην συναδέλφους του και την «Αυγή» να «σκίζει τα ρούχα της» ότι η επίσκεψη δε συνδέεται με τα προβλήματα του ΔΟΛ.