Τζάμπα ο σαματάς;

Θα διαπιστώσει όποιος διατρέξει αυτήν την (απλουστευτική, αλλά όχι και τόσο) κωδικοποίηση  των προγραμμάτων Ζυπέ και Φιγιόν, οτι κατά 95% είναι ίδια.
Γιατί λοιπόν τόση φασαρία;
-Είναι πλαστός ο σαματάς;
-Αποκρύπτεται η ουσία της διαφοροποίησής των, και πού βρίσκεται αυτή;
Παρόμοια πράγματα θ᾽«ανακαλύψει» κανείς αν κατά τον ίδιο τρόπο κωδικοποιήσει τις εξαγγελίες Κλίντον και Τραμπ.
-Μήπως είναι το στυλ και το ύφος που έχουν σημασία;
-Μήπως το διαφορετικό 5% είναι ποιοτικά ανάλογο της διαφοράς ας πούμε του γονιδιώματος χόμο σάπιενς και λοιπών πρωτευόντων;

Επαρκείς απαντήσεις για τα παραπάνω, μπορούν να διαφωτίσουν το κεντρικό ερώτημα της ιστορικής στιγμής όπου ζούμε. Μπορούν να εμπνεύσουν και τη σκέψη που θα διερμήνευε τα τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή, ή στο κυπριακό.
Αλλά χρειάζεται μεθοδολογία.
Ξεκινώντας από την εμβάθυνση στη φύση και τη συγκυρία της καπιταλιστικής κρίσης, ώστε να προκύψουν μη αυθαίρετες ερμηνείες για τις επιδιώξεις και τις συγκρούσεις στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης, καθώς και των κοινωνικών συμμαχιών τους.
Έτσι έκανε ο Λένιν στον καιρό του, στηριζόμενος με τόλμη σε ώμους αστών (πριν απ᾽όλα) αναλυτών, του Χόμπσον και του Χίλφερντινγκ,  καθαρίζοντας το πεδίο βέβαια με αμείλικτη κριτική, για την οποία χρειάστηκε να φτάσει σε κοσμοθεωρητικά ζητήματα θεμελιώδη και βαθύτατα (δείτε το «μάτωμα» του Λ. στο Χέγκελ).
Επαγρυπνείτε και ματώστε σύντροφοι της υπόθεσης της κοινωνικής απελευθέρωσης. Πολλά δεν είναι όπως φαίνονται.
Σε τέτοια μπιλιετάκια σαν αυτό, τίποτα δεν μπορεί να γραφτεί που να καλύπτει το «χρήσιμο φάσμα» μεταξύ χρησμοειδούς παρλάτας και συγκεκριμένων σημείων προς σκέψιν. Μόνον αυτά τα δύο άκρα θα βρείτε εδώ, για τα υπόλοιπα κόπος και συ-ζήτηση από συντροφική αφετηρία.