Ουκρανία: γνωρίζουμε μέχρι πού θα φτάσετε, Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς.

Λίγο-πολύ όπως και στα άλλα κράτη που ξεπήδησαν με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, έτσι και στην Ουκρανία, η καπιταλιστική παλινόρθωση έφερε στην κυβερνητική εξουσία δυό λογιών φρούτα:
1) πράκτορες του διεθνούς ιμπεριαλισμού - νέους τυχοδιώκτες και παλιούς πιστούς, θρεμμένους για δεκαετίες από τη «Δύση» χιτλερικά κατακάθια και φασίστες
 2) τους ίδιους τους ληστές που νέμονται τον δημιουργημένο κοινωνικό πλούτο, την εργασία στις εγκαταστημένες υποδομές και τους όποιους φυσικούς πόρους.

Δεν υπήρξε στην Ουκρανία η  πολυτέλεια να αναπτυχθεί μια αυτόνομη συντεχνία πολιτικών εκπροσώπων του ντόπιου κεφάλαιου. Με τη διάλυση του σοσιαλιστικού κράτους, η μοναδική ιστορική αποστολή που εξετέλεσε ώς σήμερα ο καπιταλισμός ήταν η τυφλή καταστροφή των ανθρώπων και της ανθρωπιάς τους, η λαφυραγωγία και η διαπραγμάτευση ενός γεωπολιτικού ενοίκιου.  Δεν υπήρχε εξάλλου στην Ουκρανία τίποτε άλλο να αναλωθεί: αλλιώς, πχ με υπεραφθονία φυσικών πόρων, θα μπορούσε να είχε καταλήξει σε έναν κρατικό καπιταλισμό και άρα με μια ομάδα πολιτικών αποστόλων στα πράγματα, με όραμα την ανέγερσή της σε ισχυρό ιμπεριαλιστικό πόλο.

 (Αυτή είναι η περίπτωση των σιλόβικι στη σημερινή Ρωσσία, που πήραν τα ηνία του κράτους στη συνέχεια του Γιέλτσιν, και με τα «σπλάχνα» της απέραντης γης και το αίμα και τον ιδρώτα του άφθονου εξαθλιωμένου προλεταριάτου από την αχανή χώρα ώς την κεντρική Ασία, ξεκίνησαν να θεμελιώνουν έναν «κανονικό» καπιταλισμό μέσω της κρατικής μηχανής και με τη συναίνεση μιας ευρείας κοινωνικής πλειοψηφίας που είχε άμεσο συμφέρον από την ύπαρξη ενός εύρωστου κράτους.)

Έτσι λοιπόν στην Ουκρανία οι ίδιοι συμμορίτες της πρώτης ώρας έγιναν ταυτόχρονα υπουργοί και τραπεζίτες, περιφερειάρχες και εργοστασιάρχες, οπλέμποροι και ευεργέτες, σωματέμποροι και διπλωμάτες.  Ό,τι άφησαν, και για τις ανάγκες των γεωπολιτικών διαπραγματεύσεών τους, το παραχώρησαν, ενίοτε και αναγκαστικά, σε  μισθωτούς των ξένων μυστικών υπηρεσιών, κατά τα λοιπά απίθανους τύπους, ή σε καινούργιες ύαινες που πάντα αναδεικνύονται σε παρόμοιες συνθήκες λεηλασίας.

 Ο λαός, έχοντας αρχικά πιστέψει οτι πρόκειται για διάνοιξη των αποφραγμένων αρτηριών της σοσιαλιστικής κοινωνίας, έχοντας κατόπιν πλανηθεί στο οτι πρόκειται απλώς για νομιμοποίηση της διακυβέρνησης από μια εγωιστικών, αλλά εκνόμων συμφερόντων κάστα, έχοντας τελικά υποστεί την πολιτική εξάντληση που προκαλεί η πάλη για τη φυσική επιβίωση, αρχίζει τώρα να αποκτά τα πρώτα αντανακλαστικά μιας ταξικής συνείδησης, που μεσολαβούνται και επικαθορίζονται όπως πάντα συμβαίνει, από την Ιστορία και τον εθνοτικό παράγοντα.

Στο πιό διαλυμένο βορειοδυτικό κομμάτι, και με την ιστορική διείσδυση του φασισμού, πολλοί στρέφονται με απελπισία στη Δύση, και με ψύχωση κατά του σοβιετικού παρελθόντος τους, αρνούμενοι να παραδεχτούν οτι ο,τι έζησαν την τελευταία εικοσαετία ήταν ο ίδιος τους ο βιασμός στο μισοσκόταδο από τα κακόγουστα λαμπιόνια που στόλιζαν το Κίεβο, και τα οποία θα πληρώσουν σε τιμές ΔΝΤ.

Στα νοτιοανατολικά, όπου μια μεγαλύτερη αξιοπρέπεια διατηρήθηκε χάρις, σε τελική ανάλυση, στις μεγαλύτερες δυνατότητες λεηλασίας και άρα ζωής σε κανονική μισθωτή σκλαβιά, ο κόσμος αρχίζει να σταματά να μην καταλαβαίνει. Στρέφεται καταρχήν στη Ρωσσία με την ελπίδα να έρθει με αυτή την προσέγγιση επιτέλους μια πρόοδος στη ζωή του. Η στροφή του εμπεριέχει τερατωδώς αντιφατικά χαρακτηριστικά.

Αναζητά σε αυτήν, τη δυνατότητα να ζήσει κάτι που να θυμίζει, από μακριά έστω, την ανθρώπινη κατάσταση των σοβιετικών χρόνων. Η μνήμη του μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, ισχυρότερη απ'ό,τι στα περισσότερα μέρη του πλανήτη, προβάλλει την καταστροφή της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης στον παραλογισμό των συνόρων με τη σημερινή χώρα των Ρώσων.  Η σχετική σταθεροποίηση τού γειτονικού κράτους, η σημερινή ισχύς του και η αντιπαλότητά του ως προς τους αδίστακτους και σεσημασμένους άρπαγες της Ουκρανίας, τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, κάνουν τον κόσμο να απευθύνει εκκλήσεις σωτηρίας στον Πούτιν.

 Απέναντί τους έχουν τα καθάρματα που διοικούν το κράτος και κατέχουν το κεφάλαιο στη σημερινή Ουκρανία. Τούτη τη φορά και σε αυτό το (ανατολικό, όπου αναφέρομαι στο εξής - αλλά παρόμοια ισχύουν και στο νότιο) τμήμα, δεν υπάρχουν μεσάζοντες: συνενωμένος ο δυτικός ιμπεριαλισμός, τους έχει και αυτός εξουσιοδοτήσει να υπερασπιστούν και τα δικά τους συμφέροντα. Έχει εγκρίνει και χρηματοδοτεί το πλάνο τους:
1) κινήσεις εκτόνωσης, συναντήσεις, συζητήσεις με εξεγερμένους και κατά το δυνατό ηγέτες τους
2) οργάνωση εκδηλώσεων υποστήριξης της «ουκρανικής ενότητας» , με στοχευμένα συνθήματα του τύπου «ναι στη φιλία με τη Ρωσία - όχι στην απόσχιση», «η απόσχιση δε θα περάσει» κτλ.
3) συντονισμένη καμπάνια συκοφάντησης «εξτρεμιστικών στοιχείων», αποκάλυψης άπλυτων των ρώσων πλουτοκρατών, λοιδωρίας κάθε πλευράς της ρωσικής ζωής σήμερα
4) κινητοποίηση εγκληματικών συμμοριών του πεζοδρομίου για πρακτικά χτυπήματα, τρομοκρατία και προβοκάτσιες.
Οι παράγοντες αυτοί - Αχμέτοφ, Ταρούτα και οι σχετικοί - κυβερνούσαν την περιοχή επί Γιανουκόβιτς (στην πραγματικότητα, περίπου από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας). Αυτοί κήρυξαν έκπτωτο τον τελευταίο, όταν φάνηκε οτι δεν τα κατάφερνε να εγγυηθεί τη ρέντα τους. Οι ίδιοι ξαναδιορίστηκαν από το υπερατλαντικώς τηλεφωνημένο επιτελείο του «Γιατς». Σε αυτούς έχουν υποσχεθεί οι υποβολείς του Κίεβου ασυλία για το παιχνίδι τους με τον έκπτωτο διώκτη των τωρινών παλιάτσων τους, ομοσπονδιοποίηση της Ουκρανίας για πιό ευέλικτες δουλειές με τη Ρωσία, και «πακέτο ανάπτυξης». Από την άλλη, αυτοί είναι που παίζουν άμεσα το κεφάλι τους εκεί...

Όλη η παραπάνω περιγραφή των σημερινών αρχόντων της ανατολικής Ουκρανίας, μοιάζει με τιμητικό επικήδειο μπροστά σε αυτά τους σούρνει ο λαός. Αυτή η συνιστώσα είναι που καθιστά τη συνειδητοποίηση του τελευταίου, τερατωδώς αντιφατική. Αυτή προστίθεται στις συνάξεις γύρω από τα αγάλματα του Λένιν, αυτή κινεί τις κόκκινες σημαίες δίπλα στον τσαρικό αετό, αυτή προσθέτει τον όρο «λαϊκή» στην ανακηρυγμένη «κυρίαρχη δημοκρατία».

Ο κόσμος πορεύεται προς τον Πούτιν για να δώσει ένα τέρμα στην υποδούλωσή του σε μια δράκα ολιγάρχες, και παρακαλώντας τον Πούτιν να δώσει ένα τέρμα σε αυτήν.

Όμως ο Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς τους δέχεται στο μέτρο και στο βαθμό που καθιστούν αμοιβαία συμφέρουσα και αναπόφευκτη την ιμπεριαλιστική μοιρασιά που προτείνει από καιρό ο ίδιος αλλά και οι δυτικοί «ρεαλιστές» όπως ο Κίσσιγκερ και ισχυροί κύκλοι της Γερμανίας.

Με την επίτευξη αυτού του  στόχου τού ρωσικού κράτους και κεφάλαιου, οι διεκδικήσεις των ανατολικοουκρανών  θα βαφτούν μονόχρωμες κόκκινες και σοβιετικές, προς μεγάλη ανησυχία του Κρεμλίνου. Και ο Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς θα πράξει εμπνεόμενος απ'ό,τι έκανε ο παλιός του συνάδελφος μια χειμωνιάτικη Κυριακή, πριν 99 χρόνια.  Η συνέχεια όμως, είναι και αυτή γνωστή!