Αγαπητοί, θα είμαι εκτός έδρας το επόμενο διάστημα και ελπίζω όταν επιστρέψω όλα να είναι άνω κάτω!
Εδώ μακροσκοπικώς η κατάσταση μπορεί να περιγραφθεί από μια μέτρια/αυξανόμενη θερμοκρασία και μια τεράστια θερμότητα, αν μ'εννοείτε... Σαν τους 4 πυρηνικούς αντιδραστήρες που απόζευξαν από το δίκτυο σήμερα οι απεργοί. Μικροσκοπικώς, μαζί με το μπανάλ φαινόμενο των "αγανακτισμένων χρηστών" προϊόντος εργασίας απεργών, παρατηρείται ταυτόχρονα και το ακριβώς αντίθετό του, η ευχή δηλ. εργαζόμενοι σε κομβικά για όλη την οικονομική ζωή συστήματα (μεταφορές, ενέργεια...) που είναι αρκετά ισχυροί (και μπορούν ν'απεργήσουν), να παραλύσουν όλους τους άλλους τομείς ώστε να κάνουν "εξ επαγωγής" απεργία και άλλοι που είναι σε πιό αδύαμη θέση, χωρίς να υποστούν τις συνέπειες. Το φαινόμενο "απεργία δια πληρεξουσίου" είναι πρώτη φορά που το διαπιστώνω σε μαζική βάση και τείνει καθαρά να εκτοπίσει τη συνηθισμένη χαρά για το χάσιμο της εργάσιμης μέρας, όσο και τη γκρίνια για τον ίδιο λόγο. Στρατηγικώς, οι περισσότεροι συναισθάνονται τις δυνατότητες έκβασης της σύγκρουσης: ή νίκη της κυβέρνησης/προεδρείας που θα είναι πύρρειος ή θα καταλήξουμε σε μια μεγάλη εξέγερση. Όλο το πολιτικό σύστημα σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των εξαγορασμένων ηγεσιών των μαζικότερων (και πιό ασυμάζευτων!) συνδικάτων, ποντάρουν στο πρώτο ενδεχόμενο (με τις δύο του ορίζουσες: νίκη/πύρρειος) μην ξέροντας τι να κάνουν στο δεύτερο, όπου οδηγείται αυθόρμητα ο λαός και όπου θα κληθούν άλλες δυνάμεις, φασιστικές, να λύσουν το πρόβλημα της διακυβέρνησης δια της κατάλληλης παροχέτευσης αυτής της οργής. Το παράδοξο σε αυτήν την πολύπλοκη κατάσταση, είναι οτι η καθεστωτική αριστερά και οι αγωνιστικές δυνάμεις, με τους παραπάνω αντιτιθέμενους στρατηγικούς στόχους, το διάστημα αυτό
συγκλίνουν τακτικώς προς μια κλιμάκωση της σύγκρουσης: και οι δύο προσπαθούν να κινητοποιήσουν τη νεολαία, τους φοιτητές, αλλά τώρα και τους μαθητές, ώστε να υπάρχει κόσμος (που μπορεί να βρίσκεται για μεγάλο διάστημα) στο δρόμο και να δίνεται ο χρόνος σε τμήματα των εργαζομένων που δεν έχουν τη δυνατότητα συντονισμού, να οργανώνουν την κινητοποίησή τους. Η επόμενη εβδομάδα θα βρει μια χαλάρωση των διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων, ώστε να μην βαρύνει πολύ το σχολικό πρόγραμμα των διακοπών, και να προετοιμαστεί καλύτερα η εντατικοποίηση στη συνέχεια. Εκεί ίσως θα προσπαθήσει να παρέμβει ο (ανήμπορος να κάνει πίσω, κρατάει αυτή τη στιγμή στα χέρια του την άκρη όλου του ευρωπαϊκού πουλόβερ, αν αρχήσει να ξηλώνει...) Σαρκοζύ, με στόχο να καταφέρει την απομόνωση από το κίνημα όσων επιμένουν για κλιμάκωση των αγώνων. Εκεί ίσως έχουν λάβει θέσεις και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, που ονειρεύονται τις κατάλληλες παραχωρήσεις που και θα διασώζουν επί της αρχής τη μεγάλη πορεία κατάργησης των συντάξεων (περί αυτού πρόκειται...), και θα είναι αρκετά πειστικές στον κόσμο ώστε να μην αισθανθεί ταπεινωμένος. Και βέβαια, θα δικαιώνουν/νομιμοποιούν τη συμβιβαστική γραμμή τους. Ο Σερέκ είναι το νούμερο ένα στη σχετική λίστα αναμονής, ο Τιμπώ έχει άλλα προβλήματα με το συνδικάτο του που είναι η ψυχή των σκληρών αναμετρήσεων στους χώρους δουλειάς (παρεμπιπτόντως, τι σας είπαν για την απεργία των ντόκερς στη Μασσαλία; Γιατί εδώ έλεγαν τα ίδια με όσα ξερνούσε στην Ελλάδα η κυβέρνηση/συγκάτοικοι κτλ για τις αντίστοιχες κινητοποιήσεις). Τέλος, η Ασφάλεια χρησιμοποίησε κι εδώ από την πρώτη στιγμή τη δοκιμασμένη τεχνολογία των χαφιεδοκουκουλοφόρων που σπάνε. Ορισμένοι τυχοδιώκτες φλερτάρουν και με την εργαλειοποίηση της τρομοκρατίας σε αυτήν την υπόθεση, είναι όμως σαφές οτι στην παρούσα φάση δεν εισακούονται παρά μόνο στο σοφτ τμήμα, αυτό της προπαγάνδας.
Συνοψίζοντας: 1) κινητοποιήσεις σε φάση ανάπτυξης. Πιό συγκεκριμένα, τακτική κάμψη τις μέρες αυτές για να κλιμακωθεί καλύτερα το επόμενο διάστημα 2) ο Σαρκοζύ προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αυτήν την κάμψη για να διαιρέσει το κίνημα. Δεν έχει όμως σοβαρά πυρομαχικά, ούτε καν για να χορτάσει τους ξεπουλημένους συνδικαλιστές ηγέτες. Ο στρατιώτης Σαρκοζύ αφήνεται κυνικά αβοήθητος στο πεδίο των μαχών 3) στο κίνημα υπάρχει σήμερα πρακτική ενότητα όση και πλατύτητα, που εξηγείται από τακτική άποψη. Αναλύθηκαν παραπάνω τα περί στρατηγικής (πάντα σε σχέση με την υπόθεση των συντάξεων, που πιστέψτε με, είναι αρκετά μεγάλη ώστε να μη γελοιοποιεί τη χρήση του όρου)
7 comments:
Alors ca bouge la haut !
παπούλης
67 χρονων?
Γιατι οχι 69?
Συνταξη οπως πηδημα η μεταφραση?
μαυροπροβατή
τι γίνεται εκεί πέρα ? όλα τα κανάλια παίζουν Γαλλία από χτες !
Καλησπέρα,
ενημέρωση αύριο που είναι μέρα συντονισμένης κινητοποίησης, με στοιχεία επιτοπίου ρεπορτάζ.
on attend les nouvelles , l' actualite , mon mouton
παπούλης
Αγαπητοί, θα είμαι εκτός έδρας το επόμενο διάστημα και ελπίζω όταν επιστρέψω όλα να είναι άνω κάτω!
Εδώ μακροσκοπικώς η κατάσταση μπορεί να περιγραφθεί από μια μέτρια/αυξανόμενη θερμοκρασία και μια τεράστια θερμότητα, αν μ'εννοείτε... Σαν τους 4 πυρηνικούς αντιδραστήρες που απόζευξαν από το δίκτυο σήμερα οι απεργοί.
Μικροσκοπικώς, μαζί με το μπανάλ φαινόμενο των "αγανακτισμένων χρηστών" προϊόντος εργασίας απεργών, παρατηρείται ταυτόχρονα και το ακριβώς αντίθετό του, η ευχή δηλ. εργαζόμενοι σε κομβικά για όλη την οικονομική ζωή συστήματα (μεταφορές, ενέργεια...) που είναι αρκετά ισχυροί (και μπορούν ν'απεργήσουν), να παραλύσουν όλους τους άλλους τομείς ώστε να κάνουν "εξ επαγωγής" απεργία και άλλοι που είναι σε πιό αδύαμη θέση, χωρίς να υποστούν τις συνέπειες.
Το φαινόμενο "απεργία δια πληρεξουσίου" είναι πρώτη φορά που το διαπιστώνω σε μαζική βάση και τείνει καθαρά να εκτοπίσει τη συνηθισμένη χαρά για το χάσιμο της εργάσιμης μέρας, όσο και τη γκρίνια για τον ίδιο λόγο.
Στρατηγικώς, οι περισσότεροι συναισθάνονται τις δυνατότητες έκβασης της σύγκρουσης: ή νίκη της κυβέρνησης/προεδρείας που θα είναι πύρρειος ή θα καταλήξουμε σε μια μεγάλη εξέγερση.
Όλο το πολιτικό σύστημα σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των εξαγορασμένων ηγεσιών των μαζικότερων (και πιό ασυμάζευτων!) συνδικάτων, ποντάρουν στο πρώτο ενδεχόμενο (με τις δύο του ορίζουσες: νίκη/πύρρειος) μην ξέροντας τι να κάνουν στο δεύτερο, όπου οδηγείται αυθόρμητα ο λαός και όπου θα κληθούν άλλες δυνάμεις, φασιστικές, να λύσουν το πρόβλημα της διακυβέρνησης δια της κατάλληλης παροχέτευσης αυτής της οργής.
Το παράδοξο σε αυτήν την πολύπλοκη κατάσταση, είναι οτι η καθεστωτική αριστερά και οι αγωνιστικές δυνάμεις, με τους παραπάνω αντιτιθέμενους στρατηγικούς στόχους, το διάστημα αυτό
συγκλίνουν τακτικώς προς μια κλιμάκωση της σύγκρουσης: και οι δύο προσπαθούν να κινητοποιήσουν τη νεολαία, τους φοιτητές, αλλά τώρα και τους μαθητές, ώστε να υπάρχει κόσμος (που μπορεί να βρίσκεται για μεγάλο διάστημα) στο δρόμο και να δίνεται ο χρόνος σε τμήματα των εργαζομένων που δεν έχουν τη δυνατότητα συντονισμού, να οργανώνουν την κινητοποίησή τους. Η επόμενη εβδομάδα θα βρει μια χαλάρωση των διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων, ώστε να μην βαρύνει πολύ το σχολικό πρόγραμμα των διακοπών, και να προετοιμαστεί καλύτερα η εντατικοποίηση στη συνέχεια. Εκεί ίσως θα προσπαθήσει να παρέμβει ο (ανήμπορος να κάνει πίσω, κρατάει αυτή τη στιγμή στα χέρια του την άκρη όλου του ευρωπαϊκού πουλόβερ, αν αρχήσει να ξηλώνει...) Σαρκοζύ, με στόχο να καταφέρει την απομόνωση από το κίνημα όσων επιμένουν για κλιμάκωση των αγώνων. Εκεί ίσως έχουν λάβει θέσεις και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, που ονειρεύονται τις κατάλληλες παραχωρήσεις που και θα διασώζουν επί της αρχής τη μεγάλη πορεία κατάργησης των συντάξεων (περί αυτού πρόκειται...), και θα είναι αρκετά πειστικές στον κόσμο ώστε να μην αισθανθεί ταπεινωμένος. Και βέβαια, θα δικαιώνουν/νομιμοποιούν τη συμβιβαστική γραμμή τους. Ο Σερέκ είναι το νούμερο ένα στη σχετική λίστα αναμονής, ο Τιμπώ έχει άλλα προβλήματα με το συνδικάτο του που είναι η ψυχή των σκληρών αναμετρήσεων στους χώρους δουλειάς (παρεμπιπτόντως, τι σας είπαν για την απεργία των ντόκερς στη Μασσαλία; Γιατί εδώ έλεγαν τα ίδια με όσα ξερνούσε στην Ελλάδα η κυβέρνηση/συγκάτοικοι κτλ για τις αντίστοιχες κινητοποιήσεις).
Τέλος, η Ασφάλεια χρησιμοποίησε κι εδώ από την πρώτη στιγμή τη δοκιμασμένη τεχνολογία των χαφιεδοκουκουλοφόρων που σπάνε. Ορισμένοι τυχοδιώκτες φλερτάρουν και με την εργαλειοποίηση της τρομοκρατίας σε αυτήν την υπόθεση, είναι όμως σαφές οτι στην παρούσα φάση δεν εισακούονται παρά μόνο στο σοφτ τμήμα, αυτό της προπαγάνδας.
Συνοψίζοντας:
1) κινητοποιήσεις σε φάση ανάπτυξης. Πιό συγκεκριμένα, τακτική κάμψη τις μέρες αυτές για να κλιμακωθεί καλύτερα το επόμενο διάστημα
2) ο Σαρκοζύ προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αυτήν την κάμψη για να διαιρέσει το κίνημα. Δεν έχει όμως σοβαρά πυρομαχικά, ούτε καν για να χορτάσει τους ξεπουλημένους συνδικαλιστές ηγέτες. Ο στρατιώτης Σαρκοζύ αφήνεται κυνικά αβοήθητος στο πεδίο των μαχών
3) στο κίνημα υπάρχει σήμερα πρακτική ενότητα όση και πλατύτητα, που εξηγείται από τακτική άποψη. Αναλύθηκαν παραπάνω τα περί στρατηγικής (πάντα σε σχέση με την υπόθεση των συντάξεων, που πιστέψτε με, είναι αρκετά μεγάλη ώστε να μη γελοιοποιεί τη χρήση του όρου)
Post a Comment