Η περίπτωση του Βελγίου μας δείχνει πόσο δύσκολο είναι να διαλυθεί μια χώρα όπου συμπαγείς εθνοτικά ομάδες πολιτών δεν θέλουν να ζουν μαζί, αν δεν εργαστούν εντατικά και σχεδιασμένα για το σκοπό αυτό, ξένες προς τη χώρα δυνάμεις.
Η περίπτωση της (κάποτε) Γιουγκοσλαβίας δείχνει πόσο είναι εύκολο, όταν αυτή η εργασία έχει επιτελεσθεί σωστά, να βρεθούν ψυχίατροι με λαμπρές σπουδές, πράσινοι οικολόγοι, ποιητές και φίλοι του αθλητισμού που θα εμπνεύσουν, θα στηρίξουν και θα συνοργανώσουν τη μακρά σειρά των (αλληλο-)σφαγών ώστε να μετατραπεί μια περήφανη χώρα σ'ένα συνοθύλευμα προτεκτοράτων της ανομίας.
(Χρειάστηκαν βέβαια και μερικοί βομβαρδισμοί και η προσπάθεια κάμποσων Ρόντος ακόμη για το τρέχον αποτέλεσμα - αλλά αυτά, άλλη φορά)
UDATE: Εξαιρετικό και φρέσκο επιτόπιο ρεπορτάζ στο μπλογκ της παρτιζάνας
εδώ. Για περάστε!