October 14, 2015

Υπόψιν κ. Γ. Πετρόπουλου, εφΣΥΝ

Στις 09/4/2014, ο Ν. Μαρουκάκης έγραφε εδώ:
Ο κόσμος πορεύεται προς τον Πούτιν για να δώσει ένα τέρμα στην υποδούλωσή του σε μια δράκα ολιγάρχες, και παρακαλώντας τον Πούτιν να δώσει ένα τέρμα σε αυτήν. Όμως ο Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς τους δέχεται στο μέτρο και στο βαθμό που καθιστούν αμοιβαία συμφέρουσα και αναπόφευκτη την ιμπεριαλιστική μοιρασιά που προτείνει από καιρό ο ίδιος αλλά και οι δυτικοί «ρεαλιστές» όπως ο Κίσσιγκερ και ισχυροί κύκλοι της Γερμανίας. Με την επίτευξη αυτού του στόχου τού ρωσικού κράτους και κεφάλαιου, οι διεκδικήσεις των ανατολικοουκρανών θα βαφτούν μονόχρωμες κόκκινες και σοβιετικές, προς μεγάλη ανησυχία του Κρεμλίνου. Και ο Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς θα πράξει εμπνεόμενος απ'ό,τι έκανε ο παλιός του συνάδελφος μια χειμωνιάτικη Κυριακή, πριν 99 χρόνια. Η συνέχεια όμως, είναι και αυτή γνωστή!
Από τότε η δουλειά έχει γίνει με το παραπάνω - εκκρεμεί μια σύνοψη των εξελίξεων ώς σήμερα.
Ας προσπαθήσει ο μη ρωσσομαθής αναγνώστης, χρησιμοποιώντας μεταφραστικά αυτόματα  να διαβάσει το παρακάτω άρθρο από την ιστοσελίδα του ΚΕΚΡ. Θα καταλάβει, πιστεύουμε, καλύτερα τι τρέχει. Ελπίζω ο συντάκτης της «εφημερίδος των συντακτών» που είχε καλύψει εκτενώς τη διάσταση εκτιμήσεων μεταξύ του κόμματος αυτού και τού ΚΚΕ, υποδεικνύοντας την απομόνωση του τελευταίου, να έχει την την τιμιότητα να θέσει υπόψη των αναγνωστών του και την ανεξήγητη δύναμη έλξης των «ιδιόμορφων ελληνικών απόψεων» εις τους αλλοφύλους κομμουνιστάς! (τα έντονα στοιχεία στο κείμενο δικά μου).

О новых странных совпадениях

Мы уже привыкли, что последние 25 лет российскому обществу предоставляется строго дозированная информация. Мы сейчас не говорим о лавине дезинформации. Речь только об информации о действительно произошедших событиях.

Вот прошли очередные переговоры т.н. «Нормандской четвёрки». На этот раз – в Париже. Это справедливо – до Минска удобнее было лететь Путину и Порошенко. А Оланду и Меркель удобнее – до Парижа. О представителях республик Донбасса и их удобствах, конечно, никто не думает. Они, эти республики, и именуются-то не иначе как отдельные районы Донецкой и Луганской областей Украины. Причём, именуются так, в том числе, и российской делегацией.

Ладно, это детали. Важна суть. О ней нам сообщили максимально подробно: переговоры прошли в конструктивном духе, приняты новые важные решения, достигнуты определённые подвижки на пути разрешения конфликта. Какие решения, о чём договорились, в чём состоят подвижки – не нашего ума дело. О чём надо будет – расскажут в своё время. О чём не надо – не расскажут никогда.

Поэтому аналитикам приходится вылавливать отрывочные сведения, сопоставлять их и делать самостоятельные логические выводы.

В своё время – после Минских переговоров – нам аккуратно сообщили новость, которая, без преувеличения, является миной страшной разрушительной силы. Пока – замедленного действия. Речь о договорённости передать контроль над границей ДНР и ЛНР с Российской федерацией. Передать украинским властям.

Во-первых, это является формальным и однозначным отказом в признании суверенитета донбасских республик, поскольку даже в собственной границе им отказано. И с этим согласились и Россия, и сами республики в лице их полномочных представителей. Они согласились с тем, что они – не совсем настоящие, что на самом деле они вроде бы и готовы по-прежнему находиться в составе Украины. Несмотря на все ранее высказанные решительные и грозные обещания. Спросил ли кто-нибудь народы этих республик – согласны ли они с таким самоубийственным решением? Конечно, нет. Кого волнует их горе, их кровь, их самоотверженная борьба… Вопросы риторические.

Во-вторых, такое решение вполне определённо гарантирует прекращение так называемого «военторга» - российских поставок вооружения и других материальных ресурсов борющемуся народу Донбасса. Надо быть полным идиотом, чтобы предположить, будто украинские власти пропустят через контролируемую ими границу вооружение и снаряжение для воевавших с ними формирований шахтеров и трактористов. А в руководстве России и республик Донбасса клинических идиотов нет. Значит, есть люди, прекрасно сознающие, о чём они договорились.

Мы же все прекрасно знаем, что будет с жителями Донбасса, когда они попадут под власть киевской хунты. Собственно, сама хунта этого и не скрывает. И у нас ещё свежа память о сожжённых жителях Одессы. Или кто-то забыл? Во всяком случае, сами жители и Одессы, и Донбасса этого не забыли. И прекрасно осознают, что за кошмар их ждёт.

Почему мы вспомнили об этом пункте минских соглашений? Да потому что в последние дни появились некоторые информационные утечки, конкретизирующие этот вопрос. Так, и представители и ДНР, и ЛНР, и зам. Министра иностранных дел РФ Г. Карасин как-то дружно, по странному совпадению, заговорили о конкретных сроках передачи контроля над границей украинским силовикам. Называются разные уклончивые условия, называются разные сроки, но постепенно всё сосредотачивается на сроке до 20 марта 2016 года. Очень похоже на то, что именно об этом и договорились в Париже. Ведь до этих переговоров об этой передаче и её сроках как-то все помалкивали. А теперь – осторожно, но вполне определённо говорят.

И тут мы натыкаемся на ещё одно странное совпадение. Конечно, случайное, кто бы сомневался.

Руководство донбасских республик, назначившее было выборы в своих странах на октябрь 2015 года, внезапно, по наитию, переносит эти сроки. И было обращение России с просьбой о переносе. Что вдруг стряслось, почему переносы – никто не удосуживается обосновать. Были робкие попытки что-то пролепетать, но быстро заглохли ввиду их полной нелепости и беспомощности. Действовали эти руководители поэтапно. Сначала перенесли выборы на февраль 2016 года, а теперь в ДНР объявили, что они переносятся на 20 марта. Эта дата ничего не напоминает? Ах да, к этому времени границу с Россией возьмут под контроль украинские власти, и республики окажутся совершенно беспомощными. Бери их голыми руками. Как проголосуют жители перед угрозой неминуемых расправ с несогласными? Да, собственно, как они проголосуют, тоже никого не интересуют. «Считать» уже будут киевские ставленники.

Однако, на всякий случай, принимаются превентивные меры. Нет, не для предупреждения расправ, отнюдь. А для исключения возможности «неправильного» волеизъявления. Хорош, дончане уже один раз проголосовали так, как хотели. Задача – не дать им сделать это ещё раз. Мы уже писали в ряде материалов, что в республиках (пока продолжаем называть их так) властями предприняты все меры, чтобы не допустить коммунистов даже к участию в выборах. В ДНР не регистрируют кандидатов от КП ДНР, а в ЛНР не регистрируют и саму Коммунистическую рабочую организацию. Да ну их, этих коммунистов, от них можно ждать всяких нежелательных неожиданностей. Без них спокойнее. Спокойнее можно обеспечить беспрепятственное соглашательство, беспрепятственную сдачу народа в плен к киевским бандитам. И уж кому-кому, а коммунистам от них пощады ждать не приходится. Да и не привыкли коммунисты просить пощады. Они больше привыкли воевать. Поэтому их сначала разоружат, лишив притока вооружений, потом обеспечат недопущение их даже в подобие властных структур, а потом сдадут, безоружных и безвластных. Ведь в Киеве КПУ до выборов тоже не допустили, а в республиках выборы должны быть по законам порошенковской Украины.

И если кто-то ещё питает иллюзии о том, что российские власти в этом предательстве не замараны – проснитесь. Все решения принимались и с формальным участием российской делегации на высшем уровне (на уровне президента), и с фактическим полновластным кукловодством со стороны российских «советников» на Донбассе. Все влиятельные фигуры, которые имели возможность как-то сопротивляться этим предательским действиям – устранены. Убиты или удалены – кто как. Поле для свободы рук власовцев, которые охотно идут на соглашения с бандеровцами, расчищено.

А вы чего ожидали? Что власовцы будут воевать с бандеровцами? Ну не глупость ли – такие ожидания?

P.S.
Да, чуть не забыл о ещё одном «случайном» совпадении. Мы только что опубликовали свой анализ событий в Сирии и российского вмешательства в эти события (http://rkrp-rpk.ru/content/view/13467/1/). было высказано предположение о возможных вариантах торга российских властей с Западом. В том числе, и о варианте соглашения о сдаче Донбасса за согласие Запада на усиление российского влияния в Сирии, на допуск присутствия России в регионе, к сирийской нефти и к возможности немного подвинуть конкурентов или чего-то еще, не суть важно.
Как в воду глядели… Т.е. я хотел сказать – научное предвидение нас, как всегда, не подвело.
Рынок есть рынок. На нём не обходится без купли-продажи. Всё продаётся, в том числе и интересы целых народов. И что-то подсказывает, что и сирийский народ не будет исключением, если российским купцам предложат какую-нибудь более выгодную сделку. Купецкое слово, конечно, сильно. Но деньги гораздо сильнее.

P.P.S.
Ну хорошо, но а нам-то что делать?
Да уж тыщу раз об этом твердили. Наращивать силу, собирать её вокруг настоящих коммунистов, всеми силами готовить к борьбе рабочий класс, организовывать его на решительную и бескомпромиссную схватку. А дальше – сами знаете. Читайте нашу Программу, там всё написано. И включайтесь в борьбу. Хата с краю имеет свойство сгорать первой.
Новый Октябрь – впереди.
И выбор очень простой: победа или смерть.

October 09, 2015

Στοιχεία της συνέχειας

Υπενθυμίζουμε και πάλι: η δράση κάθε κυβέρνησης καπιταλιστικής διαχείρισης την περίοδο της κρίσης, ορίζεται από τρία κεντρικά καθήκοντα στα οποία υποχρεούται το καπιταλιστικό σύστημα:
  1.  Αύξηση τού βαθμού εκμετάλευσης της εργασίας
  2.  Αύξηση της συγκέντρωσης κεφαλαίου
  3.  Καταστροφή κεφαλαίου
  • Είναι αυτά που στη χώρα μας συγκεκριμενοποιήθηκαν με τα μνημόνια, τα κουρέματα και γενικά ο,τι έχει φανεί στο πεδίο της κυβερνητικής πολιτικής από το 2009 κι ύστερα. 
  • Είναι αυτά που βαπτίστηκαν και αποκαλούνται «εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης», «παράλληλο πρόγραμμα», «εξορθολογισμός διαχείρισης», «εξυγίανση, μάχη κατά της διαφθοράς»  ή «αξιοκρατία» «αξιοποίηση του εθνικού πλούτου» κτλ
  • Είναι αυτά για τα οποία οι πολιτικές δυνάμεις που πρεσβεύουν τη διαχείριση του καπιταλισμού διαφήμιζαν τα εναλλακτικά τους σχέδια ή μείγματα πολιτικής.
Η λύση του προβλήματος όπως τίθεται, ήγουν (για να υιοθετήσουμε ένα αισιόδοξο, γραμμικό σχήμα) η προετοιμασία της επόμενης κρίσης, θα ήταν  απλούστερη στο βαθμό που ο λαός δεχόταν να φύγουν οι νέοι και να σκοτωθούν οι γέροι - και εγγυημένη αν γινόταν επίσης να κλείσουν οι αυτοαπασχολούμενοι, ν'απολυθούν οι δημόσιοι και να δουλεύουν δωρεάν οι ιδιωτικοί.
Η αντίστοιχη προπαγάνδα αποσκοπεί στο να μπορεί το κεφάλαιο χωρίς αντίσταση να επιβάλλει τα αναγκαία όρια σε αυτά, ώστε να προκύψει η νέα Ελλάδα της αποκαταστημένης κερδοφορίας.
Είναι βέβαια ανοιχτό ερώτημα αν τέτοια όρια υπάρχουν καν, ή η μοιραία κατάληξη σε τέτοιον συσχετισμό δύναμης θα ήταν να διαλυθεί η χώρα.
Βέβαιο είναι οτι το πλαίσιο που ορίζουν τα τρία καθήκοντα είναι γεμάτο αδιέξοδα, τα οποία εξερευνώνται σαν λαβύρινθος από την τυφλή δυναμική που παράγει η αλληλεπίδραση των ιδιαίτερων καπιταλιστικών συμφερόντων: πχ αυτό που θέλει «η Γερμανία» πέφτει στον τοίχο της ανεπαρκούς καταστροφής κεφαλαίου, αυτό που θέλει το ΔΝΤ οδηγεί σε συρρίκνωση της χώρας κτλ.   
Η κατάσταση για την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, τον εργαζόμενο/άνεργο λαό, τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικροαγρότες, περιγράφεται μόνο ως σκλαβιά. Στη σκλαβιά επιβιώνεις (όσο χρειάζεσαι/μπορεί να σε κρατήσει ο αφέντης). Όμως δεν μπορείς να έχεις στόχο άλλον από την απελευθέρωση. Η οποία έχει άπειρες δυσκολίες να επιτευχθεί και μύριες απειλές να δεχθεί αν ποτέ νικήσει - αλλά είναι ο μόνος δρόμος, που μόνο ενωμενοι και αποφασισμένοι μπορούν να πάρουν οι σκλάβοι.
Τελικά, τόσο απλή και τόσο δύσκολη είναι η αποστολή όποιων πολιτικών δυνάμεων διακηρύσσουν την αλλαγή της κοινωνίας: να χαράξουν, να οργανώσουν, να πείσουν ώστε ο λαός να μπει στο δρόμο αυτό.
Στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής, μια - τουλάχιστο συγκυριακή - ανακωχή και συννενόηση διαφαίνεται μεταξύ  των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε ο,τι αφορά την ελληνική σφαίρα επιρροής.  Αυτό μπορεί να κρύβει νέες επιταγές καταστολής των λαϊκών αγώνων. Καλό είναι η διαπίστωση/εκτίμηση αυτή να δουλευτεί, να επισημανθεί και να ληφθεί σοβαρά υπόψη στο σχεδιασμό πολιτικής όλων των ριζοσπαστικών δυνάμεων.

Τι είπε ο Ολλάντ;

Χαρές και πανηγύρια από τον πρωθυπουργό και τα αστικά ΜΜΕ - φιλοκυβερνητικά και όχι μόνο - για τις αναφορές του Γάλλου Προέδρου, Φρ. Ολάντ, σχετικά με το ελληνικό κρατικό χρέος, κατά την προχτεσινή κοινή παρουσία τους με την Γερμανίδα καγκελάριο, Α. Μέρκελ, στο Ευρωκοινοβούλιο.
Τι είπε ο Γάλλος Πρόεδρος; «Οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν σε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και σε μια νέα οικονομική στήριξη. Ελπίζω ότι αυτό θα οδηγήσει τώρα σε μια συζήτηση για την εξυπηρέτηση του χρέους. Αυτό είναι μέρος της συνολικής απόφασης».
Η χαρά για το εγχώριο κεφάλαιο είναι βέβαια δικαιολογημένη, αφού η όποια βελτίωση στους όρους αποπληρωμής του κρατικού χρέους θα αξιοποιηθεί για την παραπέρα κρατική στήριξη της επενδυτικής του δραστηριότητας. Καθόλου τυχαία, ο ίδιος ο ΣΕΒ στο χτεσινό δελτίο του, με τίτλο «Να ξεμπερδεύουμε (στ' αλήθεια) με το παλιό» (!!!), ως μία από τις 8 προϋποθέσεις, για τη «σταθεροποίηση» και την «ανάπτυξη», προσδιορίζει το «να διαπραγματευθεί η χώρα με επιτυχία την ελάφρυνση του χρέους»...
Η υπόνοια, όμως, ότι η όποια «ελάφρυνση» στην «εξυπηρέτηση» του κρατικού χρέους θα σημάνει και την ανακούφιση του λαού είναι πέρα για πέρα κάλπικη. Ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει ένα χρέος το οποίο δε δημιούργησε και από το οποίο δεν ωφελήθηκε ο ίδιος.
Ταυτόχρονα, όρος και προϋπόθεση για την όποια «διευθέτηση» του χρέους είναι ακριβώς η υλοποίηση του βάρβαρου μνημονίου, που όχι μόνο δεν ανακουφίζει το λαό, αλλά έρχεται να βαθύνει παραπέρα τη χρεοκοπία του.
Αυτό είπε, άλλωστε, και ο Ολάντ: Η συζήτηση για την «εξυπηρέτηση» του χρέους «είναι μέρος της συνολικής απόφασης», της υλοποίησης δηλαδή του νέου βάρβαρου μνημονίου...
Τι προβλέπει η νέα αντιλαϊκή συμφωνία, στην οποία αναφέρεται ο Ολάντ και την οποία διαφήμιζαν ο Τσίπρας και τα κυβερνητικά στελέχη επί τρεις μέρες στη Βουλή; Προβλέπει ρητά πως δεν θα υπάρξει κανένα «κούρεμα» - ονομαστική διαγραφή του χρέους - και πως η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται για την αποπληρωμή του. Η όλη συζήτηση αφορά ακριβώς στον τρόπο εξυπηρέτησής του, κατά βάση το ενδεχόμενο «άπλωμα» των δανειακών υποχρεώσεων σε περισσότερα χρόνια, το οποίο θα συνοδευτεί με νέα αντιλαϊκή επίθεση, όπως έγινε και με το «κούρεμα» του PSI.
Η προχτεσινή τοποθέτηση του Γάλλου Προέδρου μπροστά στη Γερμανίδα καγκελάριο, η απόρρητη έκθεση του Ελληνα πρέσβη στην Ουάσιγκτον για την «καθοδήγηση» των ΗΠΑ προς την ελληνική κυβέρνηση και τη στάση της στα αντιλαϊκά της παζάρια με την Ευρωζώνη και ειδικά με τη Γερμανία, είναι στοιχεία που επιβεβαιώνουν αυτό που ήταν ήδη γνωστό: Η συζήτηση για το ελληνικό κρατικό χρέος και τα παζάρια με την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ, που οδήγησαν στο νέο μνημόνιο, αποτέλεσαν και αποτελούν κομμάτι των ευρύτερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών εντός και εκτός Ευρωζώνης. Η ίδια η Γαλλία όπως και η Ιταλία έχουν πρόβλημα με τα υψηλά τους κρατικά χρέη, δυσκολεύονται εξαιτίας τους να στηρίξουν παραπέρα τα μονοπώλιά τους στον ανταγωνισμό τους με τα γερμανικά, ενώ οι ΗΠΑ μπαίνουν «σφήνα» σε αυτούς τους ανταγωνισμούς, με κριτήριο την ενίσχυση της θέσης τους στη δική τους κόντρα με τη Γερμανία.
Κανέναν από όλους αυτούς δεν τον πήρε ο πόνος για τους λαούς και τα δεινά τους, γι' αυτό στις χώρες τους εφαρμόζουν ανάλογα αντιλαϊκά μέτρα, γι' αυτό όλοι τους ζητούν την επιτάχυνση των αναδιαρθρώσεων.
Η προπαγάνδα της κυβέρνησης και των αστικών επιτελείων ότι «πρέπει να τελειώνουμε γρήγορα με την αξιολόγηση, για να ανοίξει η συζήτηση για το χρέος», την οποία μάλιστα «ντύνουν» και με αναφορές περί «ευνοϊκής συγκυρίας», δεν πρέπει να περάσει. Ο λαός με την πάλη του μπορεί να βάλει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική τους, να «ρίξει έξω» την αξιολόγηση των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, να βάλει στο επίκεντρο τη συγκέντρωση δυνάμεων για την πραγματική ανατροπή!