February 18, 2012
February 09, 2012
D 101
-Απεργία των χαλυβουργών (D for day)
-Κείμενα δεσμεύσεων της χώρας, τις οποίες δέχεται η κυβέρνηση(D for default)
-Γενική εναντίωση στη Βουλή για το πακέτο του αίσχους (D for dissidence)
...Ας περάσουμε όμως, για λίγο έστω, σε «σοβαρότερο» ύφος.
Για την εκτέλεση των βασικών στόχων της αστικής διακυβέρνησης στην Ελλάδα, μια κωδικοποίηση των οποίων, όπως φαινόταν στην τότε συγκυρία είχαμε συνοψίσει σε προηγούμενο σημείωμα, χρειάστηκε να στηθεί το τέρας του πάλαι ποτέ τριμερούς κυβερνητικού σχήματος φασιστών-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ , που μπορεί εύκολα να ειδωθεί ως το supremum του κοινοβουλευτισμού μας και ήδη το infimum μιας πολιτειακής εκτροπής.
Οι σχετικές υποψίες μας, όπως διατυπώνονταν στα μέσα Οκτώβρη, ήταν πολύ λίγες σε σχέση με τη γιγαντιαία μασκαράτα που επακολούθησε. Σοφότεροι έκτοτε, μπορούμε με ασφάλεια να προειδοποιήσουμε οτι το εγχείρημα να σκεφτούμε τι έρχεται τώρα, θα φαίνεται σε λίγους μήνες εξίσου θολό και ελάχιστο μπροστά σε αυτά που πραγματικά θα μας έχουν συμβεί!
Ας ξαναπιάσουμε όμως το νήμα, λίγο μετά από κει που το είχαμε αφήσει:
Ο υποδιοικητής κ. Παπαδήμος, με τον επαγγελματικό τρόπο των τραπεζιτών που βαριούνται και φοβούνται να μιλήσουν δημόσια, μας προειδοποίησε για τις συνέπειες της καταψήφισης του 700σέλιδου δυσανάγνωστου ευρωσυμφώνου: ισούνται με ματαίωση του PSI και του OSI που μπορεί να επακολουθήσει, η οποία θα σήμαινε προαναγγελία στάσης πληρωμών, άρα άμεση κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος από διαφυγή μεγάλων κεφαλαίων και απόσυρση μικρών καταθέσεων, συνεπώς παράλυση της παραγωγικής και εμπορικής δραστηριότητας, παύση λειτουργίας των δημόσιων υπηρεσιών και της κρατικής διοίκησης, αδυναμία επιβολής νόμου, συνεπώς διάλυση της κοινωνίας μέσα στη φωτιά και το αίμα, δηλαδή ή εμφύλιο ή δικτατορία. Το τέλος της σύγχρονης Ελλάδας – που εν τῳ μεταξύ, λίγο μετά την κατάρρευση των τραπεζών, θα είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει και το ευρώ.
Αξίζει να θυμόμαστε οτι το νούμερό του συνίστατο σε ακροβασία στα όρια μεταξύ εκβιασμού και δολιοφθοράς : ο πρωθυπουργός μιας δημοκρατικής κυβέρνησης, ο «δημόσιος άνδρας» γενικότερα, υποτίθεται οτι διαβεβαιώνει, πριν απ’όλα, οτι θα κάνει ο,τι μπορεί για την ασφάλεια και την ομαλότητα στη χώρα, υπό τη μία ή την άλλη απόφαση του κοινοβουλίου. Ή προειδοποιεί για την παραίτησή του και άρα την προτεραιότητα που δίνει στη στράτευσή του υπέρ μιας θέσης, σε σχέση με τα όσα μπορεί να συμβούν στη χώρα αν αυτή απορριφθεί από τους λαϊκούς αντιπροσώπους. Αντί αυτών, ο υποδιοικητής περίπου ξεκαθάρισε οτι θα συμμετείχε στο πλιάτσικο...
Την ίδια απειλητική προοπτική σκιαγράφησαν, καθένας μαζί με τον πόνο του, ο έκπτωτος Γιωργάκης, οι μνηστήρες τύπου Βενιζέλου, και ο συγκάτοικος Αντώνης ο επίδοξος με το δικό του απαράτ.
Τόσοι καθηγηταράδες, τόσοι γραφιάδες και τηλεδιασκεδαστές δούλεψαν λοιπόν με πάθος και συντονισμό για να αποδείξουν οτι αν δεν ψηφιστούν «τα μέτρα» θα χρεωκοπήσουμε .
Ήταν λιγότερο ζεστοί στο να αποδείξουν το ζητούμενο: οτι αν ψηφίσει το κοινοβούλιο τα μέτρα, τότε δεν θα χρεωκοπήσουμε. Δεν έβαλαν ούτε κανέναν πιό «ελαφρύ υποχρεώσεων» λοχαγό, να πει κάτι, μια παπάρα έστω, που να υποστηρίζει πραγματικά έστω την πιό αδύναμη και κυνική εκδοχή της πρότασης – οτι ψηφίζοντας τα μέτρα, ίσως και να μη χρεωκοπήσουμε.
Στην πρόταση αυτή απέδωσαν με επιτυχία το στάτους της ψευδαίσθησης άνθρωποι τόσο διαφορετικών στοχεύσεων όσο αυτών της κ. Κατσέλη, του κ. Κότσιρα, του Δρ Münchau και του Μινίστρου Schaüble.
Αν τώρα με νηφαλιότητα και απλή διανοητική εντιμότητα (που ανάγονται πλέον σε υψίστως ταξικές αρετές), επιχειρήσει κανείς να αποτιμήσει την αληθοτιμή της συνεπαγωγής, θα πρέπει να ξεκινήσει προσδιορίζοντας, τι είναι τα μέτρα και τι είναι η χρεωκοπία.
Για το πρώτο λίγες αμφιβολίες υπάρχουν. Συνοπτικά και βεβαίως αποσπασματικά, πρόκειται για την (εξωοικονομική=με τη βία του κράτους) επιβολή μειώσεων μισθών κατά 30%, με κατάργηση συμβάσεων που θα φέρει την παραπέρα, (ενδοοικονομική =με τη βία του κεφάλαιου), μείωσή τους. Πρόκειται για μια αντίστοιχη μείωση συντάξεων. Πρόκειται για απολύσεις του Δημόσιου με πρώτη δόση μερικές δεκάδες χιλιάδες και δρομολόγηση λίγων εκατοντάδων χιλιάδων. Για περικοπές στις υπόλοιπες κάθε είδους κοινωνικές δαπάνες. Για αυξήσεις στη φορολογία της εργασίας που μένει να προσδιοριστούν, αλλά θα αντιστοιχούν στη σημερινή φορολόγηση εισοδήματος ίσου με τη μείωση μισθών και συντάξεων.
Η χρεωκοπία από την άλλη, είναι όρος υπερφορτισμένος. Ας δούμε μερικές όψεις του:
1) Υπό τη διπλή έννοια της αδυναμίας αποπληρωμής χρεών και/ή αποστέρησης δαπανών απαραίτητων για το «βασικό βιοτικό επίπεδο» (τροφή/στέγη/υγεία/εκπαίδευση), περί το 30% των νοικοκυριών είναι σήμερα σε κατάσταση μερικής χρεωκοπίας. (Μετά τα μέτρα, δεδομένου του ασυμπίεστου μέρους δαπανών και υποχρεώσεων, το ποσοστό μπορεί να διπλασιαστεί).
2) Για τις επιχειρήσεις, ο βαθμός χρεωκοπίας μπορεί να μετρηθεί ως το μέρος του συνολικού κεφαλαίου που δεν μπορεί πλέον να ανακυκλωθεί: λουκέτα, απλήρωτες υποχρεώσεις προς κράτος και άλλες επιχειρήσεις, δάνεια με αδυναμία εξόφλησης. Τα στατιστικά βρίσκονται, αλλά η εικόνα της Αθήνας με τα κλειστά μαγαζιά και τα ανοίκιαστα σπίτια, η εικόνα της Θεσσαλονίκης με την ερημωμένη βιομηχανική ζώνη, δίνουν τον τόνο. (Με τα μέτρα, ο,τι θα εξαρτάται από την εσωτερική ζήτηση και δεν έχει μονοπωλιακή θέση, θα πιάσει πάτο. Για να μην είμαστε απόλυτοι, μπορεί να γλιτώσουν κάποια φαγάδικα, είναι παρατηρημένο σε ανάλογες περιπτώσεις...)
3) Για τις τράπεζες, ο όρος δεν έχει άλλο περιεχόμενο από την κατάρρευση της επιχείρησης, που καθιστά άνευ νοήματος τις υποχρεώσεις τους (καταθέσεις) και αδύνατη την απόκτηση ενεργητικού (δανειοδοτήσεις).
4) Για το κράτος, η χρεωκοπία μπορεί να διαχωριστεί ως: α) αδυναμία πληρωμής προμηθευτών (αγαθών, υπηρεσιών, έργων) και επιστροφών στους πολίτες και τις επιχειρήσεις β) αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων γ) αδυναμία αποπληρωμής κρατικών τίτλων και δανείων.
Η μερική χρεωκοπία με κάθε έννοια εκτός από την 4 γ) είναι ήδη εδώ. Η συζήτηση αφορά την αλλαγή του προφίλ της χρεωκοπίας και την εξέλιξή της.
Τα άθλια μέτρα, διασφαλίζουν την ενίσχυση της πρώτης, της δεύτερης και της 4 α) και β) όψης, στην προσδοκία του ελέγχου της 3) και της 4 γ). Είναι ήδη δρομολογημένη μια νέα φάση ακόμα μεγαλύτερης ενίσχυσης των πρώτων όψεων, για ακόμα μικρότερο έλεγχο των δεύτερων.
Το όριο αυτής της πορείας είναι η γενική χρεωκοπία στην οποία γοργά οδηγείται η Ελλάδα.
Όλα λοιπόν, γίνονται όχι για την αποφυγή της χρεωκοπίας αλλά για την κατ’ αυτόν τον τρόπο προσέγγισή της. Η μαύρη κυβέρνηση καθάρισε όσο μπορούσε το πεδίο για την επερχόμενη έκρηξη, ωστόσο η ίδια η έκρηξη συνιστά ένα ξεκαθάρισμα πεδίου για τη συνέχεια, που δεν προδιαγράφεται παρά ως καπιταλισμός με είλωτες χωρίς δικαιώματα και χωρίς πατρίδα – με μοναδική, αναπόδραστη προοπτική, μια νέα, πιθανόν άλλου φαινότυπου, αλλά μεγαλύτερη, κρίση.
Είναι τέλος προφανές, οτι αν είχε τις οποιεσδήποτε φιλοδοξίες αυτόνομης ύπαρξης, η εγχώρια κεφαλαιοκρατία θα έβγαινε χοντρά χαμένη στην πορεία που χαράσσει η υλοποιούμενη πολιτική. Η συνεπής με τέτοια συμφέροντα γραμμή, θα ήταν αυτή της καταψήφισης των μέτρων, της παγίωσης της γενικής χρεωκοπίας με το σημερινό προφίλ, και της ομοιόμορφης «πτώχευσης» των εργαζόμενων με την αποχώρηση από το ευρώ στη σημερινή κατάσταση, αντί ενός αποκλεισμού μετά από πλήρη κατάρρευση της ντόπιας αγοράς. Εναλλακτικά ο,τι με συνέπεια λέει ο κ. Βαρουφάκης και σποραδικά προβάλλεται από το Σύριζα. Το μέτρο της υποστήριξης του ντόπιου κεφάλαιου σε τέτοιες προτάσεις, δίνει και το χαρακτήρα του και αποδεικνύει τη μέγιστη ανασφάλειά του σε περιβάλλον απουσίας ξένων στηριγμάτων και μετατροπής των σε αντιπάλους. Η συζήτηση περί του σχετικού συμβιωτικού μοντέλου, αν έχουμε να κάνουμε με παράσιτο και ξενιστή, αν έχουμε να κάνουμε με σιαμαία κτλ δεν είναι πρώτης προτεραιότητας. Ας πούμε οτι προσμένουν κάποιο θάμα, σαν την έλευση μιας νέας κεντρικής ρύθμισης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, που θα επενδύσει απευθείας τα πλεονάσματά του στον ελειμματικό Νότο. Περιμένοντας, ο,τι απομένει από τις πολιτικές τους κομπανίες φέρνει και επιβάλλει ο,τι τους δώσουν στα υποτιθέμενα ευρωπαϊκά ματς που παίζουν - γκολ και ξύλο σήμερα, ώς αποβολές και υποβιβασμό της ομάδας αργότερα...
Ο «συλλογισμός» κλείνει εδώ, και παραπέμπει στις σύστοιχες ευρωπαϊκές εξελίξεις, όπου στη μορφή των διιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συνεννοήσεων, υπό το κράτος της δυναμικής της ανισόμετρης ανάπτυξης, αναπτύσσεται η καθολική επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία ώστε να ξεπεραστεί η εξίσου καθολική κρίση και η ανάγκη καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων που αυτή συνεπάγεται.
Για το πολιτικό συμπέρασμα, ας μας επιτραπεί να επαναλάβουμε οτι
Κάθε αλλαγή στην κοινωνική πραγματικότητα που εξασφαλίζει την αναπαραγωγή του [κεφάλαιου], εκφράζεται ως αδήρητη, φυσική αναγκαιότητα. Κάθε αλλαγή που εμφανίζεται να την εμποδίζει, εμφανίζεται εξίσου ως βία στην πραγματικότητα. Αυτή είναι η λογική στέρεα βάση πάνω στην οποία στηρίζονται τα εργαλειακά διλήμματα (οι εκβιασμοί) που θέτει κάθε φορά η εξουσία. Ο βαθμός στον οποίον αυτά ενίοτε φαίνονται πλαστά, αντανακλά είτε γενικά την ανεπαρκή ανίχνευση αυτής της λογικής είτε τον κλονισμό του συστήματος εξουσίας του [...]
και οτι
ο,τι αναγνωρίζεται ως μέτρο, αποφάσεις, διατάγματα και νόμοι, είναι μόνο μια όψη του πολέμου, για τον οποίον θα «χρειαστεί ο,τι χρειαστεί»: αλλαγή του πολιτικού συστήματος κυριαρχίας, βιοπολιτικές μεταλλάξεις, ανατροπή των συσχετισμών δύναμης μεταξύ των διαφόρων μερίδων του κεφάλαιου, τακτικές αναθεωρήσεις προτεραιοτήτων [...]
Με την περίπτωση, φάνηκε οτι μεταξύ άλλων χρειάστηκε :
Α. να καεί η βρωμερή παράγκα με το μαγαζάκι του φασίστα συνεταίρου της κυβέρνησης, με τα εγκαίνια άλλου το ίδιο καμμένου, να ετοιμάζονται στην ίδια θέση
Β. να κηρυχθεί περατωθέν το σχήμα ΠΑΣΟΚ, εν τῳ μέσω
1. των πιό τρελλών σχεδίων απόδρασης μέσω «κάψουλας διαφυγής» μιας αυτοπροσδιοριζόμενης σοσιαλδημοκρατικής πτέρυγας με φαντασιακό αρχηγό το όνομα-ξόρκι «παπανδρἐου»,
2. της αγωνίας για το στεγαστικό δάνειο στου Κουβέλη,
3. της απονενοημένης προετοιμασίας εκσυγχρονιστικών γκρουπούσκουλων μεταξύ Μάνου, Μπακογιάννη και λοιπών αρίστων,
4. της εγκατάλειψης ενός καρυδότσουφλου με έρμα κατατεθέν το Βενιζέλο, και
5. της βουτιάς στο βούρκο των ανεξάρτητων αντιστασιακών πολιτευτάδων του τοπικού κατεστημένου
Γ. να μετρἀει ώρες για τις εκλογές η ΝΔ, καθώς ακολουθεί με διαφορά φάσης την καλπάζουσα εκλογική ερημοποίηση του ΠΑΣΟΚ (που προσπαθεί να καθυστερήσει με φασιστοειδείς μεταγραφές)
και, από την άλλη
Δ. μια μεγάλη επιχείρηση μαζικής τρομοκρατίας με κρατική βία και παρακρατικό βανδαλισμό.
Το σημείωμα κλείνει εδώ. Το τι θα μπορούσε, το τι πρέπει να αποφασίσει η... Βουλή, ερωτήματα που αναπαράγουν οι πιό καθυστερημένες συνειδήσεις, τα μικροαστικά συμφέροντα που προσπαθούν να περισώσουν ο,τι υπάρχει σαν τον βαρκάρη με την τρύπια βάρκα που παλεύει να μη βυθιστεί, είναι λάθος και άρα ανόητο να απαντηθούν. Είμαστε σε πόλεμο, απ'έξω μέχρι μέσα στη Βουλἠ· ο βαρκάρης θα βρεθεί στο νερό έτσι κι αλλιώς, και ή θα πνιγεί ή θα κολυμπήσει.
Τίποτα λιγότερο από την ανατροπή της εξουσίας δε μπορεί να κάνει τη διαφορά. Τα μέτρα «της επόμενης μέρας» είναι απλά και εύληπτα, και εξίσου γρήγορες θα είναι οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα προκαλέσουν. Η ζωή, όταν αποφασίσεις να την πάρεις στα χέρια σου, δεν είναι εύκολη –αλλά είναι δική σου.
Μένει η δύσκολη τέχνη να πείσουμε τους πολλούς, οτι οι πολλοί μπορούν να πειστούν γι αυτό.-
-Κείμενα δεσμεύσεων της χώρας, τις οποίες δέχεται η κυβέρνηση
-Γενική εναντίωση στη Βουλή για το πακέτο του αίσχους (
...Ας περάσουμε όμως, για λίγο έστω, σε «σοβαρότερο» ύφος.
Για την εκτέλεση των βασικών στόχων της αστικής διακυβέρνησης στην Ελλάδα, μια κωδικοποίηση των οποίων, όπως φαινόταν στην τότε συγκυρία είχαμε συνοψίσει σε προηγούμενο σημείωμα, χρειάστηκε να στηθεί το τέρας του πάλαι ποτέ τριμερούς κυβερνητικού σχήματος φασιστών-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ , που μπορεί εύκολα να ειδωθεί ως το supremum του κοινοβουλευτισμού μας και ήδη το infimum μιας πολιτειακής εκτροπής.
Οι σχετικές υποψίες μας, όπως διατυπώνονταν στα μέσα Οκτώβρη, ήταν πολύ λίγες σε σχέση με τη γιγαντιαία μασκαράτα που επακολούθησε. Σοφότεροι έκτοτε, μπορούμε με ασφάλεια να προειδοποιήσουμε οτι το εγχείρημα να σκεφτούμε τι έρχεται τώρα, θα φαίνεται σε λίγους μήνες εξίσου θολό και ελάχιστο μπροστά σε αυτά που πραγματικά θα μας έχουν συμβεί!
Ας ξαναπιάσουμε όμως το νήμα, λίγο μετά από κει που το είχαμε αφήσει:
Ο υποδιοικητής κ. Παπαδήμος, με τον επαγγελματικό τρόπο των τραπεζιτών που βαριούνται και φοβούνται να μιλήσουν δημόσια, μας προειδοποίησε για τις συνέπειες της καταψήφισης του 700σέλιδου δυσανάγνωστου ευρωσυμφώνου: ισούνται με ματαίωση του PSI και του OSI που μπορεί να επακολουθήσει, η οποία θα σήμαινε προαναγγελία στάσης πληρωμών, άρα άμεση κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος από διαφυγή μεγάλων κεφαλαίων και απόσυρση μικρών καταθέσεων, συνεπώς παράλυση της παραγωγικής και εμπορικής δραστηριότητας, παύση λειτουργίας των δημόσιων υπηρεσιών και της κρατικής διοίκησης, αδυναμία επιβολής νόμου, συνεπώς διάλυση της κοινωνίας μέσα στη φωτιά και το αίμα, δηλαδή ή εμφύλιο ή δικτατορία. Το τέλος της σύγχρονης Ελλάδας – που εν τῳ μεταξύ, λίγο μετά την κατάρρευση των τραπεζών, θα είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει και το ευρώ.
Αξίζει να θυμόμαστε οτι το νούμερό του συνίστατο σε ακροβασία στα όρια μεταξύ εκβιασμού και δολιοφθοράς : ο πρωθυπουργός μιας δημοκρατικής κυβέρνησης, ο «δημόσιος άνδρας» γενικότερα, υποτίθεται οτι διαβεβαιώνει, πριν απ’όλα, οτι θα κάνει ο,τι μπορεί για την ασφάλεια και την ομαλότητα στη χώρα, υπό τη μία ή την άλλη απόφαση του κοινοβουλίου. Ή προειδοποιεί για την παραίτησή του και άρα την προτεραιότητα που δίνει στη στράτευσή του υπέρ μιας θέσης, σε σχέση με τα όσα μπορεί να συμβούν στη χώρα αν αυτή απορριφθεί από τους λαϊκούς αντιπροσώπους. Αντί αυτών, ο υποδιοικητής περίπου ξεκαθάρισε οτι θα συμμετείχε στο πλιάτσικο...
Την ίδια απειλητική προοπτική σκιαγράφησαν, καθένας μαζί με τον πόνο του, ο έκπτωτος Γιωργάκης, οι μνηστήρες τύπου Βενιζέλου, και ο συγκάτοικος Αντώνης ο επίδοξος με το δικό του απαράτ.
Τόσοι καθηγηταράδες, τόσοι γραφιάδες και τηλεδιασκεδαστές δούλεψαν λοιπόν με πάθος και συντονισμό για να αποδείξουν οτι αν δεν ψηφιστούν «τα μέτρα» θα χρεωκοπήσουμε .
Ήταν λιγότερο ζεστοί στο να αποδείξουν το ζητούμενο: οτι αν ψηφίσει το κοινοβούλιο τα μέτρα, τότε δεν θα χρεωκοπήσουμε. Δεν έβαλαν ούτε κανέναν πιό «ελαφρύ υποχρεώσεων» λοχαγό, να πει κάτι, μια παπάρα έστω, που να υποστηρίζει πραγματικά έστω την πιό αδύναμη και κυνική εκδοχή της πρότασης – οτι ψηφίζοντας τα μέτρα, ίσως και να μη χρεωκοπήσουμε.
Στην πρόταση αυτή απέδωσαν με επιτυχία το στάτους της ψευδαίσθησης άνθρωποι τόσο διαφορετικών στοχεύσεων όσο αυτών της κ. Κατσέλη, του κ. Κότσιρα, του Δρ Münchau και του Μινίστρου Schaüble.
Αν τώρα με νηφαλιότητα και απλή διανοητική εντιμότητα (που ανάγονται πλέον σε υψίστως ταξικές αρετές), επιχειρήσει κανείς να αποτιμήσει την αληθοτιμή της συνεπαγωγής, θα πρέπει να ξεκινήσει προσδιορίζοντας, τι είναι τα μέτρα και τι είναι η χρεωκοπία.
Για το πρώτο λίγες αμφιβολίες υπάρχουν. Συνοπτικά και βεβαίως αποσπασματικά, πρόκειται για την (εξωοικονομική=με τη βία του κράτους) επιβολή μειώσεων μισθών κατά 30%, με κατάργηση συμβάσεων που θα φέρει την παραπέρα, (ενδοοικονομική =με τη βία του κεφάλαιου), μείωσή τους. Πρόκειται για μια αντίστοιχη μείωση συντάξεων. Πρόκειται για απολύσεις του Δημόσιου με πρώτη δόση μερικές δεκάδες χιλιάδες και δρομολόγηση λίγων εκατοντάδων χιλιάδων. Για περικοπές στις υπόλοιπες κάθε είδους κοινωνικές δαπάνες. Για αυξήσεις στη φορολογία της εργασίας που μένει να προσδιοριστούν, αλλά θα αντιστοιχούν στη σημερινή φορολόγηση εισοδήματος ίσου με τη μείωση μισθών και συντάξεων.
Η χρεωκοπία από την άλλη, είναι όρος υπερφορτισμένος. Ας δούμε μερικές όψεις του:
1) Υπό τη διπλή έννοια της αδυναμίας αποπληρωμής χρεών και/ή αποστέρησης δαπανών απαραίτητων για το «βασικό βιοτικό επίπεδο» (τροφή/στέγη/υγεία/εκπαίδευση), περί το 30% των νοικοκυριών είναι σήμερα σε κατάσταση μερικής χρεωκοπίας. (Μετά τα μέτρα, δεδομένου του ασυμπίεστου μέρους δαπανών και υποχρεώσεων, το ποσοστό μπορεί να διπλασιαστεί).
2) Για τις επιχειρήσεις, ο βαθμός χρεωκοπίας μπορεί να μετρηθεί ως το μέρος του συνολικού κεφαλαίου που δεν μπορεί πλέον να ανακυκλωθεί: λουκέτα, απλήρωτες υποχρεώσεις προς κράτος και άλλες επιχειρήσεις, δάνεια με αδυναμία εξόφλησης. Τα στατιστικά βρίσκονται, αλλά η εικόνα της Αθήνας με τα κλειστά μαγαζιά και τα ανοίκιαστα σπίτια, η εικόνα της Θεσσαλονίκης με την ερημωμένη βιομηχανική ζώνη, δίνουν τον τόνο. (Με τα μέτρα, ο,τι θα εξαρτάται από την εσωτερική ζήτηση και δεν έχει μονοπωλιακή θέση, θα πιάσει πάτο. Για να μην είμαστε απόλυτοι, μπορεί να γλιτώσουν κάποια φαγάδικα, είναι παρατηρημένο σε ανάλογες περιπτώσεις...)
3) Για τις τράπεζες, ο όρος δεν έχει άλλο περιεχόμενο από την κατάρρευση της επιχείρησης, που καθιστά άνευ νοήματος τις υποχρεώσεις τους (καταθέσεις) και αδύνατη την απόκτηση ενεργητικού (δανειοδοτήσεις).
4) Για το κράτος, η χρεωκοπία μπορεί να διαχωριστεί ως: α) αδυναμία πληρωμής προμηθευτών (αγαθών, υπηρεσιών, έργων) και επιστροφών στους πολίτες και τις επιχειρήσεις β) αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων γ) αδυναμία αποπληρωμής κρατικών τίτλων και δανείων.
Η μερική χρεωκοπία με κάθε έννοια εκτός από την 4 γ) είναι ήδη εδώ. Η συζήτηση αφορά την αλλαγή του προφίλ της χρεωκοπίας και την εξέλιξή της.
Τα άθλια μέτρα, διασφαλίζουν την ενίσχυση της πρώτης, της δεύτερης και της 4 α) και β) όψης, στην προσδοκία του ελέγχου της 3) και της 4 γ). Είναι ήδη δρομολογημένη μια νέα φάση ακόμα μεγαλύτερης ενίσχυσης των πρώτων όψεων, για ακόμα μικρότερο έλεγχο των δεύτερων.
Το όριο αυτής της πορείας είναι η γενική χρεωκοπία στην οποία γοργά οδηγείται η Ελλάδα.
Όλα λοιπόν, γίνονται όχι για την αποφυγή της χρεωκοπίας αλλά για την κατ’ αυτόν τον τρόπο προσέγγισή της. Η μαύρη κυβέρνηση καθάρισε όσο μπορούσε το πεδίο για την επερχόμενη έκρηξη, ωστόσο η ίδια η έκρηξη συνιστά ένα ξεκαθάρισμα πεδίου για τη συνέχεια, που δεν προδιαγράφεται παρά ως καπιταλισμός με είλωτες χωρίς δικαιώματα και χωρίς πατρίδα – με μοναδική, αναπόδραστη προοπτική, μια νέα, πιθανόν άλλου φαινότυπου, αλλά μεγαλύτερη, κρίση.
Είναι τέλος προφανές, οτι αν είχε τις οποιεσδήποτε φιλοδοξίες αυτόνομης ύπαρξης, η εγχώρια κεφαλαιοκρατία θα έβγαινε χοντρά χαμένη στην πορεία που χαράσσει η υλοποιούμενη πολιτική. Η συνεπής με τέτοια συμφέροντα γραμμή, θα ήταν αυτή της καταψήφισης των μέτρων, της παγίωσης της γενικής χρεωκοπίας με το σημερινό προφίλ, και της ομοιόμορφης «πτώχευσης» των εργαζόμενων με την αποχώρηση από το ευρώ στη σημερινή κατάσταση, αντί ενός αποκλεισμού μετά από πλήρη κατάρρευση της ντόπιας αγοράς. Εναλλακτικά ο,τι με συνέπεια λέει ο κ. Βαρουφάκης και σποραδικά προβάλλεται από το Σύριζα. Το μέτρο της υποστήριξης του ντόπιου κεφάλαιου σε τέτοιες προτάσεις, δίνει και το χαρακτήρα του και αποδεικνύει τη μέγιστη ανασφάλειά του σε περιβάλλον απουσίας ξένων στηριγμάτων και μετατροπής των σε αντιπάλους. Η συζήτηση περί του σχετικού συμβιωτικού μοντέλου, αν έχουμε να κάνουμε με παράσιτο και ξενιστή, αν έχουμε να κάνουμε με σιαμαία κτλ δεν είναι πρώτης προτεραιότητας. Ας πούμε οτι προσμένουν κάποιο θάμα, σαν την έλευση μιας νέας κεντρικής ρύθμισης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, που θα επενδύσει απευθείας τα πλεονάσματά του στον ελειμματικό Νότο. Περιμένοντας, ο,τι απομένει από τις πολιτικές τους κομπανίες φέρνει και επιβάλλει ο,τι τους δώσουν στα υποτιθέμενα ευρωπαϊκά ματς που παίζουν - γκολ και ξύλο σήμερα, ώς αποβολές και υποβιβασμό της ομάδας αργότερα...
Ο «συλλογισμός» κλείνει εδώ, και παραπέμπει στις σύστοιχες ευρωπαϊκές εξελίξεις, όπου στη μορφή των διιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συνεννοήσεων, υπό το κράτος της δυναμικής της ανισόμετρης ανάπτυξης, αναπτύσσεται η καθολική επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία ώστε να ξεπεραστεί η εξίσου καθολική κρίση και η ανάγκη καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων που αυτή συνεπάγεται.
Για το πολιτικό συμπέρασμα, ας μας επιτραπεί να επαναλάβουμε οτι
Κάθε αλλαγή στην κοινωνική πραγματικότητα που εξασφαλίζει την αναπαραγωγή του [κεφάλαιου], εκφράζεται ως αδήρητη, φυσική αναγκαιότητα. Κάθε αλλαγή που εμφανίζεται να την εμποδίζει, εμφανίζεται εξίσου ως βία στην πραγματικότητα. Αυτή είναι η λογική στέρεα βάση πάνω στην οποία στηρίζονται τα εργαλειακά διλήμματα (οι εκβιασμοί) που θέτει κάθε φορά η εξουσία. Ο βαθμός στον οποίον αυτά ενίοτε φαίνονται πλαστά, αντανακλά είτε γενικά την ανεπαρκή ανίχνευση αυτής της λογικής είτε τον κλονισμό του συστήματος εξουσίας του [...]
και οτι
ο,τι αναγνωρίζεται ως μέτρο, αποφάσεις, διατάγματα και νόμοι, είναι μόνο μια όψη του πολέμου, για τον οποίον θα «χρειαστεί ο,τι χρειαστεί»: αλλαγή του πολιτικού συστήματος κυριαρχίας, βιοπολιτικές μεταλλάξεις, ανατροπή των συσχετισμών δύναμης μεταξύ των διαφόρων μερίδων του κεφάλαιου, τακτικές αναθεωρήσεις προτεραιοτήτων [...]
Με την περίπτωση, φάνηκε οτι μεταξύ άλλων χρειάστηκε :
Α. να καεί η βρωμερή παράγκα με το μαγαζάκι του φασίστα συνεταίρου της κυβέρνησης, με τα εγκαίνια άλλου το ίδιο καμμένου, να ετοιμάζονται στην ίδια θέση
Β. να κηρυχθεί περατωθέν το σχήμα ΠΑΣΟΚ, εν τῳ μέσω
1. των πιό τρελλών σχεδίων απόδρασης μέσω «κάψουλας διαφυγής» μιας αυτοπροσδιοριζόμενης σοσιαλδημοκρατικής πτέρυγας με φαντασιακό αρχηγό το όνομα-ξόρκι «παπανδρἐου»,
2. της αγωνίας για το στεγαστικό δάνειο στου Κουβέλη,
3. της απονενοημένης προετοιμασίας εκσυγχρονιστικών γκρουπούσκουλων μεταξύ Μάνου, Μπακογιάννη και λοιπών αρίστων,
4. της εγκατάλειψης ενός καρυδότσουφλου με έρμα κατατεθέν το Βενιζέλο, και
5. της βουτιάς στο βούρκο των ανεξάρτητων αντιστασιακών πολιτευτάδων του τοπικού κατεστημένου
Γ. να μετρἀει ώρες για τις εκλογές η ΝΔ, καθώς ακολουθεί με διαφορά φάσης την καλπάζουσα εκλογική ερημοποίηση του ΠΑΣΟΚ (που προσπαθεί να καθυστερήσει με φασιστοειδείς μεταγραφές)
και, από την άλλη
Δ. μια μεγάλη επιχείρηση μαζικής τρομοκρατίας με κρατική βία και παρακρατικό βανδαλισμό.
Το σημείωμα κλείνει εδώ. Το τι θα μπορούσε, το τι πρέπει να αποφασίσει η... Βουλή, ερωτήματα που αναπαράγουν οι πιό καθυστερημένες συνειδήσεις, τα μικροαστικά συμφέροντα που προσπαθούν να περισώσουν ο,τι υπάρχει σαν τον βαρκάρη με την τρύπια βάρκα που παλεύει να μη βυθιστεί, είναι λάθος και άρα ανόητο να απαντηθούν. Είμαστε σε πόλεμο, απ'έξω μέχρι μέσα στη Βουλἠ· ο βαρκάρης θα βρεθεί στο νερό έτσι κι αλλιώς, και ή θα πνιγεί ή θα κολυμπήσει.
Τίποτα λιγότερο από την ανατροπή της εξουσίας δε μπορεί να κάνει τη διαφορά. Τα μέτρα «της επόμενης μέρας» είναι απλά και εύληπτα, και εξίσου γρήγορες θα είναι οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα προκαλέσουν. Η ζωή, όταν αποφασίσεις να την πάρεις στα χέρια σου, δεν είναι εύκολη –αλλά είναι δική σου.
Μένει η δύσκολη τέχνη να πείσουμε τους πολλούς, οτι οι πολλοί μπορούν να πειστούν γι αυτό.-
Subscribe to:
Posts (Atom)