SA-506

Τα ιστορικά ορόσημα έχουν τη δική τους ιστορία, άλλα ξεχνιούνται, άλλα αναγνωρίζονται πολύ μετά από το συμβάν που τα ορίζει.

Υπάρχουν και κάποια των οποίων η αποδοχή είναι πανανθρώπινη και για τα οποία μπορεί κανείς να διακινδυνεύσει την πρόβλεψη οτι θα συνεχίσουν να θεωρούνται ως τέτοια κατά τις επόμενες φάσεις του ανθρώπινου πολιτισμού.

Σαν αυτό που θέτει η στιγμή της απώλειας επαφής του Απόλλο 11 με το έδαφος. Πριν από 40 χρόνια. (Εδώ ένα θαυμάσιο χρονικό όλης της γιγάντιας προγραμματισμένης προσπάθειας).

Αβάντε μαέστρο, έναν καλαματιανό!

Φοβερά και τρομερά πράγματα στην Ονδούρα... (Το κλιπάκι από εδώ. Η συζήτηση συνεχίζεται, εδώ)

Αντίστροφη μέτρηση (αναδημοσίευση)

Δεν νομίζω ότι έχει αποφύγει κανείς να παρακολουθήσει κάποια ταινία δράσης όπου οι «ήρωες» με αγωνία προσπαθούν να εξουδετερώσουν μία βόμβα. «Μην κόψεις το κόκκινο καλώδιο» είναι η ατάκα σήμα κατατεθέν των προσπαθειών των ηρώων να αφοπλίσουν την βόμβα ενόσω τα δευτερόλεπτα λιγοστεύουν, αποσυνδέοντας τα καλώδια με τη σωστή σειρά ώστε να αποφύγουν να ανατινάξουν ολόκληρη την πόλη…

Κάπως έτσι έχει διαμορφωθεί η κατάσταση σήμερα στην Ονδούρα καθώς οι ώρες ως την επιστροφή (;) του Μανουέλ Σελάγια λιγοστεύουν. Από την επιστροφή ή όχι θα κριθούν πολλά, όχι μόνο για την Ονδούρα και την Κεντρική Αμερική αλλά και για την ευρύτερη περιοχή.
Με βάση τα δεδομένα μέχρι στιγμής τέσσερις είναι οι πιθανές εκδοχές:

1. Ο Σελάγια τελικά αποφασίζει να μην επιστρέψει –προφανώς μετά από συμφωνία με το μεγάλο αφεντικό της περιοχής—, να γίνει ένας περιπλανώμενος πρόεδρος μέχρι τη λήξη της θητείας του, το Γενάρη του 2010, και μετά να βρει καταφύγιο σε κάποια άλλη χώρα και να είναι άλλος ένας εξόριστος, πρώην, ανατραπέντας πρόεδρος, όπως ο πρώην πρόέδρος της Αϊτής Ζαν Μπερτράντ Αριστίντ, μετά την «απαγωγή» του, το Φλεβάρη του 2004. Στην περίπτωση αυτή ουδείς θα νοιάζεται για τους «τίτλους» του Σελάγια, αλλά για το λουτρό αίματος που θα ακολουθήσει. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, που σχεδόν μία εβδομάδα βρίσκονται στους δρόμους, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους και υπερασπιζόμενοι τον νόμιμα εκλεγμένο πρόεδρο και κυρίως την διαδικασία που προσπάθησε να προωθήσει, θα γίνουν βορά των πραξικοπηματιών και κυρίως του Μπίλυ Χόγια και των ταγμάτων θανάτου του… Εκατομμύρια άλλοι, οι φτωχοδιάβολοι που ίσως δεν τόλμησαν μέχρι σήμερα να αντιδράσουν, να στηρίξουν ή να πιστέψουν απλώς θα απογοητευτούν και όλα θα φτάσουν πάλι στο σημείο μηδέν. Αυτά όσον αφορά στην ίδια την Ονδούρα. Εντούτοις, η συνθηκολόγηση αυτή θα σημάνει την νομιμοποίηση των Γκοριλέτι. Συνεπώς ανοίγει η «πόρτα» και για άλλες χώρες καθώς πλέον όλοι οι νόμιμα εκλεγμένοι πρόεδροι της Λατινικής Αμερικής που «ενοχλούν» τίθενται υπό αμφισβήτηση. Ηδη η αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα προετοιμάζεται, το σκηνικό στήνεται και στη Νικαράγουα με τις «καταγγελίες» περί νοθείας του αποτελέσματος των δημοτικών εκλογών και στη Βολιβία τα μαχαίρια βγαίνουν για τα καλά αυτομάτως…

2. Ο Σελάγια επιστρέφει και συλλαμβάνεται. Η σύλληψη θα σημάνει ουσιαστικά εμφύλιο πόλεμο στην Ονδούρα. Στην περίπτωση δε που συνοδεύεται από αρχηγούς κρατών και επικεφαλείς Κοινοβουλίων, νομπελίστες κ.ά., όπως έχει ανακοινωθεί μέχρι σήμερα ώστε να σχηματιστεί ένας “κλοιός ασφαλείας”, η σύλληψη αυτή δεν πρόκειται να είναι «εύκολη», ενδεχομένως θα είναι και αιματηρή, ενώ θα σημάνει την εμπλοκή άλλων χωρών και μάλιστα νομίμως. Σύμφωνα με πληροφορίες η Ριγκομπέρτα Μεντσού είναι ήδη στην Ονδούρα ενώ και οι Γκοριλέτι «ετοιμάζουν» όπως δηλώνουν 25.000 κόσμο –προφανώς και ενόπλους—, εκτός του στρατού της αστυνομίας, ώστε οι εισαγγελείς να μπορέσουν να εκτελέσουν το ένταλμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Χοσέ Μιγκέλ Ινσούλσα έφτααε την Παρασκευή με αεροσκάφος της πολεμικής αεροπορίας της Βραζιλίας στην στρατιωτική βάση της Τεγκουσιγκάλπα Ερνάν Ακόστα Μεχία όπου τον περίμενε ειδική ομάδα της αστυνομίας και εισαγγελείς με το ένταλμα σύλληψης ανά χείρας για την περίπτωση που γυρνούσε και ο Σελάγια μαζί του…

3. Ο Σελάγια να επιστρέψει και να μην συλληφθεί. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρξει «αιφνιδιασμός». Να επιστρέψει είτε από αέρος –εξαιρετικά δύσκολο— είτε να εισέλθει στη χώρα οδικώς, από κάποια γειτονική χώρα. Αναγκαιότητα για να μην συλληφθεί, η προστασία του από χιλιάδες διαδηλωτές –κάτι που μάλλον πρέπει να θεωρείται δεδομένο— και ενδεχομένως από κάποιες μονάδες του στρατού που θα δηλώσουν πίστη στον νόμιμα εκλεγμένο πρόεδρο. Ίσως, εάν υπάρξει μεγάλη λαϊκή στήριξη, θα υπάρξει η αναγκαία ανταρσία τις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων. Στην περίπτωση που ο Σελάγια κατορθώσει να μην συλληφθεί τοτε οι ώρες των «πραξικοπηματιών» θα είναι λίγες και μάλλον αυτοί, πλέον, θα ψάχνουν να βρουν πού θα καταφύγουν. Οι συνήθεις προορισμοί: Μαϊάμι και εσχάτως Περού. Η ανατροπή του πραξικοπήματος με αυτόν τον τρόπο θα είναι σημείο καμπής, παρά το γεγονός ότι η κατάσταση στην Ονδούρα θα είναι πολύ δύσκολη εσωτερικά, καθώς θα πρόκειται για νίκη όλων των χωρών που προωτοστάτησαν σε διπλωματικό επίπεδο στην καταδίκη, στην απομόνωση και στην ανατροπή τελικά του πραξικοπήματος. Θα είναι σαφές μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις ότι το σκοτεινό παρελθόν είναι οριστικά παρελθόν.

4. Οι Γκοριλέτι τελικά να αποφασίσουν την τελευταία στιγμή να εγκαταλείψουν την εξουσία. Δεν πρόκειται να το κάνουν εξ αιτίας των πιέσεων του ΟΑΕ, ούτε του ΟΗΕ, ούτε οποιουδήποτε άλλου, αλλά εάν υπάρξουν ανυπέρβλητες εσωτερικές έριδες και διαφωνίες, ειδικά εάν οι ΗΠΑ τελικά εξαναγκαστούν να κάνουν την κίνηση και προχωρήσουν τελικά σε διακοπή της βοήθειας. Κλειδί σε αυτή την περίπτωση είναι ο στρατός, που ναι μεν δηλώνει «πιστός στα ιδεώδη», όμως καθώς ουδένα από τα στελέχη του προέρχεται από οικονομικές ελίτ αλλά από τη μεγάλα μάζα των φτωχών της Ονδούρας τελικά θα «υπακούσει» σε αυτούς από τους οποίους εξαρτάται η επιβίωσή του: τις ΗΠΑ.

Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα είναι ο μεγάλος χαμένος, όπως είναι σήμερα η διάταξη των δυνάμεων στη σκακιέρα, καθώς εάν φανεί ότι στηρίζει τους πραξικοπηματίες αυτό θα σημάνει πλήρη απομόνωσή της από τη Λατινική Αμερική, χώρο εξαιρετικά ζωτικό για την επιβίωση της χώρας ως μεγάλης δύναμης. Οικονομικά και πολιτικά.
Εκτός εάν υπάρχει ένα ευρύτερο σχέδιο για όλη τη Λατινική Αμερική, ανάλογο με αυτό της δεκαετίας ’60-’70. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να απορρίψει αυτό το ενδεχόμενο. Εάν όντως υπάρχει ένα τέτοιο σχέδιο τότε η Ονδούρα είναι απλώς το πρώτο επεισόδιο. Όπως ήταν η Γουατεμάλα το 1954.

Πάντως, όπως δείχνουν οι εξελίξεις η «ροζ παλίρροια της Λατινικής Αμερικής» όπως την αποκαλούν μετά το πρώτο 48ωρο του πραξικοπήματος προχωρά πολύ προσεκτικά με κινήσεις συντονισμένες ακόμη και σε «πολεμικό επίπεδο» γνωρίζοντας καλά τον αντίπαλο που προφανέστατα δεν είναι οι Γκοριλέτι. Εξ ου και οι λιγοστές και σχετικά χαμηλών τόνων παρεμβάσεις του προέδρου της Βενεζουέλας Ούγο Τσάβες, οι πολύ προσεκτικές κινήσεις του πρόεδρου Έβο Μοράλες και του προέδρου της Νικαράγουας Ντανιέλ Ορτέγκα. Αποτελεί προφανώς προϊόν σοβαρού σχεδιασμού και συντονισμού, όλων σχεδόν, το ποιοι και πώς θα συνοδεύσουν τον Σελάγια. Οι κινήσεις του “Μελ” μετά τον Παναμά, όπου παρέστη στην ορκωμοσία του νέου προέδρου Ρικάρδο Μαρτινέλι, δείχνουν να αποτελούν και αυτές μέρος συντονισμένου σχεδίου, καθώς δεν ανακοινώνει πού μεταβαίνει, απλώς κάνει δηλώσεις όταν πλέον έχει φτάσει, όπως έγινε με το Ελ Σαλβαδόρ.

Η αναμέτρηση και η έκβαση της είναι εξαιρετικά κρίσιμη, ειδικά εάν τίθενται σε εφαρμογή ευρύτεροι σχεδιασμοί.

Ανέβηκε στο εξαιρετικό Διαλείψεις & Παρεμβολές. (συντάκτης: mrsbishop)