Είχε πολύ κέφι εκείνη η παρέα των τριών φίλων στο Παρίσι. Όλο χαβαλές και ανέκδοτα. Ο ένας, ο νεότερος, ήταν ο ευγενής οικοδεσπότης - γύριζε τις παρέες, μιλώντας τους σε τρεις-τέσσερεις γλώσσες, και φρόντιζε για τα στοιχειώδη - κρασί, σαλάτες, κάρβουνα. Ο δεύτερος, δεν έκανε τίποτε άλλο εκτός από το να διηγειται πλάκες στα ελληνικά τη μια μετά την άλλη, και να κατεβάζει το κρασί σε σταθερούς ρυθμούς.
Ο τρίτος, φίλος προ αμνημονεύτων ετών του προηγούμενου, είχε πάρει ψηλά τον αμανέ: ισχυριζόταν οτι φτιάχνει το καλύτερο κοκορέτσι στο Παρίσι, αλλά για την πικρίλα έφταιγαν τα έντερα που του τα πουλήσανε αλατισμένα.
Κάποια στιγμή, ο πλακατζής παίρνει ανάσα και με ρωτάει με νόημα κάτι που αφορούσε κανονικούς διαιρέτες μιας δομής - κάτι εξεζητημένο, στο οποίο απάντησα "ναι, νομίζω" χωρίς να το καλοσκεφτώ. Είδατε; λέει με νόημα στους άλλους δύο, και ξεσπάει σε γέλια.
Την έπεσα στο πικρό κοκορέτσι, χωρίς πολλά άλλα - μετά από βδομάδες, όταν το είχα ξεχάσει, ανακάλυψα τουλάχιστο οτι δεν είχα πει μπούρδα :-)
Η παρέα των τριων, όπως και πολλοί άλλοι συνδαιτημόνες, ήταν - είναι ακόμα - ένα τμήμα από το εκλεκτό επιστημονικό δυναμικό που έχουν παράξει μεν, δεν κράτησαν δε, τα ελληνικά σχολεία. Ο... αρχιψήστης, τιμήθηκε πρόσφατα μαζί με άλλον συνάδελφό του με το
μετάλλιο Ντιράκ για τη συμβολή του στην πρόοδο της σύγχρονης φυσικής, η σπουδαιότερη συνιστώσα της οποίας είναι ίσως η θεωρητική πρόβλεψη για το κουαρκ "γοητεία" στα πλαίσια του λεγόμενου "καθιερωμένου μοντέλου".
Είναι ο
Γιάννης Ηλιόπουλος, που εργάστηκε και διέπρεψε για πολλά χρόνια σε
αυτό το κορυφαίο ερευνητικό εργαστήριο της εκόλ νορμάλ ως διευθυντής. Είθε και το Νόμπελ!
