Αναμένοντας το πόρισμα Baker...

όπως σημειώνει και το Spiegel, η παράνοια εξαπλώνεται στην αμερικανική ελίτ και αποκτά διαστάσεις ανάλογες με την ένταση του αδιεξόδου στο οποίο έχουν περιέλθει στο Ιράκ! Δείτε σχετικά τι άρχισε να κυκλοφορεί στον Τύπο.

Με λίγα λόγια: πήγαμε να τους σώσουμε, αλλά είναι ψυχοπαθείς. Ο μόνος που μπορεί να τους κυβερνήσει είναι ένας εξίσου ψυχοπαθής δολοφόνος, ο (κάποτε πράκτοράς μας-ΜΠ) Σαντάμ.

Αυτοί είναι οι "φίλοι της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του ιρακινού λαού". Ελεϊνοί, αξιοθρήνητοι, ηττημένοι δολοφόνοι.

Όπως σημει'ωναμε στα σχόλια του μπλογκ "Διαστάσεις" πριν από λίγες μέρες,

(...) προ ημερών ο Α.Καρκαγιάννης είχε γράψει στην "Καθημερινή" αυτό που καταλαβαίνει πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των επιβατών του πλανήτη: pax americana, δεν υπάρχει.Απαντούσε έτσι έμμεσα και στους ελάχιστους που πιστεύουν τους "σχεδιολάγνους" αριστεριστές: σχεδιασμοί της αυτοκρατορίας υπάρχουν - "Σχέδιο" δεν υπάρχει.

Το μόνο σχέδιο είναι η ανομία και ο πόλεμος.

Απ'αυτή την άποψη, νέες ήττες των ΗΠΑ είναι αναγκαίος όρος για την ειρήνη στον κόσμο.

Όσο για το Ιράκ, θυμάμαι να κυκλοφορεί πριν από δύο χρόνια το "επιχείρημα" οτι ακόμη και κακώς να έπραξαν οι αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους που εισέβαλλαν, θα πρέπει να καθυστερήσουν να φύγουν γιατί αλλιώς θα... γενικευτεί η αιματοχυσία.

Que des foutaises!

Σήμερα, ο Μπέηκερ καλείται να προτείνει λύσεις για το δύσκολο τεχνικό πρόβλημα, να οργανώσει το "ξεβάλτωμα" των αμερικάνων, ΤΟ ΤΑΧΥΤΕΡΟ, από το Ιράκ. Ας τον αφήσουμε λοιπόν να ασχοληθεί με τα τεχνικά. Εν τω μεταξύ, η χώρα διαλύθηκε (...)

UPDATE: Δόθηκε στη δημοσιότητα σήμερα 6-12-2006. Θα το βρείτε και εδώ (περίληψη) και εδώ (όλο το πακέτο).

Duel ou bien duo?

Markus Wolf: 19/01/1923 - 09/11/2006

Καλό ταξίδι σύντροφε.

...Wenn Alik die Utopie, an die wir einst gemeinsam glaubten, ablehnt, so ist das mit seinen schlimmen Erfahrungen und der desolaten Lage seines Landes zu erklären, in das es unter kommunistischer Führung geraten ist. Und dennoch bleibe ich bei meiner Überzeugung, dass Utopien, das Streben nach einer gerechten Gesellschaft notwendig sind. Auf sie nur deshalb zu verzichten, weil ein solches Streben mit Niederlagen und Enttäuschungen verbunden ist, würde bedeuten, auf jeden Fortschritt, ja in Anbetracht der unsere Erde mehr denn je bedrohenden Gefahren auf die Zukunft der Menschheit zu verzichten. Sollen die Giganten der Wirtschaft, die mit ihrer Allmacht aus Rüstung und sinnloser Steigerung des Konsums auf Kosten von Umwelt und sozialer Gerechtigkeit sagenhafte Gewinne schöpfen, allein bestimmen, wohin die Welt geht?

Meine Helden der Geschichte waren solche, die wie Spartakus im Alten Rom, Thomas Müntzer im Mittelalter oder die Gefallenen der Pariser Kommune am Ausgang des 19. Jahrhundertsan einer Freiheitsutopie auch dann noch festhielten, als der Kampf aussichtslos und verloren schien. Und dennoch haben sie den Fortschritt bewirkt. Wer heute nach drigend notwendigen Alternativen sucht, sich nicht mit den herrschenden Verhältnissen in der Welt abzufinden bereit ist, lebt in solcher Tradition. Viele Menschen passen sich an, die Konformisten sind in der Überzahl. Sie lassen sich von den Mogulen der Medien und vom Schein demokratischer Spielregeln einschläfern, die in Wirklichkeit nur die wahren Machtverhältnisse verschleiern. Es wird aber immer auch Menschen geben, die gute Ideale über das eigene Wohl stellen. Es ist meine Hoffnung, dass darunter viele junge sind, die eine Vision von einer Welt haben, in der menschlische Bedürfnisse vor Profitinteressen gestellt werden.

Από το Freunde sterben nicht: Errinerungen an Weggefährten (Οι φίλοι δεν πεθαίνουν: αναμνήσεις από αυτούς που έφυγαν), 2002 (Εκδ. τσέπης: Heyne, München 2004).