Κρίσιμη εβδομάδα

Καταρχήν, οι εξελίξεις:

-νέες κινητοποιήσεις σήμερα και την Πέμπτη 23. Τα συνδικάτα κηρύσσουν απεργία για την Τρίτη 28 Μάρτη. Η ημερομηνία είναι λίγο κακή για την κλιμάκωση: θα ήταν προτιμότερο να γινόταν Πέμπτη, ωστόσο πέρα από τα πολιτικά πάρε-δώσε, ήταν τεχνικά δύσκολο (για δύο λόγους: οι προετοιμασίες - ενημέρωση των εργαζόμενων, έγκριση από τα κατά τόπους συνδικάτα "στη βάση", κατάθεση préavis de grève στο δημόσιο τομέα, και κάποιες αρχαιρεσίες, πχ την Πέμπτη στο SNCF).

-περισσότερα Λύκεια κάνουν αποχή. Η αρχική φουρνιά των πανεπιστημίων κλείνει ένα μήνα καταλήψεων και όπως είναι φυσικό εμφανίζονται φαινόμενα κόπωσης. Ιδιαίτερα ορισμένα διπλώματα που έχουν κι εξωπανεπιστημιακό μέρος - πρακτική εξάσκηση, βρίσκονται σε μεγάλη πίεση. Από την άλλη, το κίνημα απλώνεται και σε χώρους που παραδοσιακά δεν "αγγίζει" εύκολα, όπως το Sciences -Po του Παρισιού που έκλεισε, ή τη Dauphine, αυτό το ναό των γραβατωμένων όπου για πρώτη φορά εμφανίστηκαν αφίσες κατά του CPE(*) (για κατάληψη βέβαια, ούτε λόγος - τουλάχιστο προς το παρόν).

-σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του γράφοντος, στο Conseil Constitutionel υπάρχει μεγάλος δισταγμός για την αποδοχή της προσφυγής κατά του νομοθετήματος. Αντίθετα, εξετάζονται με πιό ευνοϊκό μάτι λύσεις μεσοβέζικες, τύπου "επιφυλάξεων", που θα έλυναν και τα χέρια του Σιράκ να καλέσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για "διάλογο". Ηδη το κάνει από τώρα, αλλά είναι θέμα συσχετισμών αν θα στείλει ξεκάθαρα το νόμο πίσω στη Βουλή. Αυτό θα γίνει αν η πίεση είναι αρκετά ισχυρή μεν, αλλά όχι τόσο ώστε να απειλείται η κυβέρνηση - έτσι ώστε ένα φτιασίδωμα του νόμου να καλμάρει τα πράγματα.

-στην κυβέρνηση, ο ντε Βιλπέν φαίνεται να πιστεύει οτι αν καταφέρει να εμφανιστεί ως νικητής της σύγκρουσης χάρις στην αποφασιστικότητά του, θα κερδίσει την υποστήριξη της δεξιάς για τις προεδρικές εκλογές του 2007 και θα ανακτήσει το εκλογικό σώμα ως πολιτικός με πυγμή "ένθεν και ένθεν". Δηλαδή θα συμπληρώσει την πολιτική του με ορισμένα και καλά φιλολαϊκά μέτρα, και θα εκτοπίσει τον "ανερμάτιστο" Σαρκοζύ που "είναι όλο μεγάλα λόγια κι από πράξεις τίποτα" (απευθυνόμενος στους δεξιούς ψηφοφόρους) και "άφρων νεοφιλελεύθερος πυρομανής" (απευθυνόμενος στην αριστερά).

Ο Σαρκοζύ άφησε χτες να διαρρεύσει οτι κατά τη συζήτησή του την Κυριακή με τον ντε Βιλπέν, τον συμβούλευσε να αναδιπλωθεί. Από τη μεριά του, αν ο πρωθυπουργός εμφανιστεί ως ηττημένος, θα προβάλλει προς τ'αριστερά οτι "δεν γίνονται έτσι οι μεταρρυθμίσεις" και προς τα δεξιά οτι μόνον αυτός μπορεί να ηγηθεί των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Οπου μεταρρυθμίσεις, διαβάστε βέβαια το Θατσερικό πρόγραμμα - τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

-η ταχτική της κυβέρνησης βασίζεται πολύ στο "τάιμινγκ". Στη συγκεκριμένη περίπτωση ίσως το πρώτο που έχει ανάγκη είναι να κερδίσει χρόνο, να εξαγγείλει σε μια βδομάδα "τακτική υποχώρηση" (διάλογο, τροποποιήσεις στο νόμο) που θ'αρχίσει μόλις μπούμε στην περίοδο των ανοιξιάτικων διακοπών σε σχολεία και πανεπιστήμια, κατά τον Απρίλιο.

-η αντιπολίτευση (καταρχήν οι σοσιαλιστές) διακηρύττει οτι ο νόμος πρέπει να αποσυρθεί. Ωστόσο το κύριο συνδικάτο που ελέγχεται από τους σοσιαλιστές, η CFDT, είναι το μόνο που βρίσκεται σε διαρκή επαφή με την κυβέρνηση και προσπαθεί με κάθε τρόπο να "παγώσει" την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Παίζει δηλαδή à fond το παιχνίδι της κυβερνητικής τακτικής.

-το ραδιόφωνο και η τηλεόραση προβάλλουν συντεταγμένα από Δευτέρα το μήνυμα της "υπευθυνότητας" (αλλεπάλληλα ρεπορτάζ σε κάποιες σχολές που ψήφισαν την άρση της κατάληψης, σε σχολεία που καταψηφίζουν την αποχή - οργουελική κατάσταση!) και φυσικά έχουν δώσει βήμα αποκλειστικά στους κυβερνητικούς φιρφιρίκους που τα δίνουν όλα για να διαφημίσουν την ανάγκη του νέου νόμου, στο όνομα της ανάγκης να καταπολεμηθεί η ανεργία των νέων!

Ο πιό εμετικός, ήταν ο γλοιώδης Coppé (ένα είδος Ρουσόπουλου). Χτες στο Canal plus έλεγε οτι οι νέοι βαρέθηκαν να τους αντιμετωπίζουν σαν σκουπίδια (αναφερόμενος στις emplois jeunes(**) που είχαν ψηφίσει οι σοσιαλιστές) και με το νέο νόμο θα τους δοθεί επιτέλους η ευκαιρία για δουλειά που ονειρεύονται!

--

(*) Contrat Premier Emploi (σύμφωνα με το φοιτητικό σύνθημα: Contrat Précarité Exploitation). Το βασικό μέτρο του επίμαχου νόμου. Είναι ένας τύπος συμβολαίου που απευθύνεται στους νέους κάτω των 26. Σύμφωνα με την εκδοχή που ψηφίστηκε, ο εργοδότης θα έχει το δικαίωμα κατά τη διάρκεια των πρώτων 2 χρόνων να απολύσει χωρίς αιτιολόγηση. Αν δεν το κάνει, το συμβόλαιο μετατρέπεται σε αορίστου χρόνου. Οι τροποποιήσεις που προτάθηκαν και από την ένωση των αφεντικών:

-αντί δύο, να γίνει ένας ο χρόνος της "δοκιμής".

-να υπάρχει αιτιολογία στην απόλυση (αλλά το δικαίωμα της απόλυσης να παραμείνει).

-να υπάρξει εξάμηνο δοκιμαστικής εφαρμογής του νόμου (και μαθηματικά γελοίο γιατί οι συνέπειες δε θα έχουν φανεί. Επειτα, πιό θα είναι το κριτήριο επιτυχίας; Οτι έγιναν πολλά τέτοια συμβόλαια;;)

Ταυτόχρονα έχει περάσει ένας παρόμοιος νόμος χωρίς όριο ηλικίας, για όσους βρίσκουν για πρώτη φορά εργασία (Contrat Nouvel Emploi). Και στα δύο, για την ίδια θέση εργασίας ο εργοδότης μπορεί να απολύσει και να προσλάβει άλλον με του ίδιου τύπου συμβόλαιο, όσες φορές θέλει. Καταλαβαίνει κανείς πού οδηγεί αυτό. Πρόκειται για την πρώτη εφαρμογή στην πράξη της πρότασης του παλιού διευθυντή του ΔΝΤ, Michel Camdessus, για εργασιακές συμβάσεις όπου ξεκινάς χωρίς κανένα δικαίωμα προστασίας και αποκτάς δικαιώματα προοδευτικά με το βαθμό αρχαιότητας.

Η δικαιολόγηση τέτοιων μέτρων, γίνεται με το γνωστό σλόγκαν των νεοφιλελεύθερων: όπου μπορούν να γίνουν απολύσεις, μπορούν να γίνουν και προσλήψεις. Οταν βγαίνουν πιό "λαϊκά", μιλούν απλώς για ευνοϊκή ψυχολογία του εργοδότη, που προσλαμβάνει δήθεν ευκολότερα όταν γνωρίζει οτι δεν είναι "δεσμευμένος". Κανένας αγύρτης δε βγήκε να πει οτι ουσιαστικά αυτό που προτείνεται είναι η ανακατανομή της ίδιας προσφοράς θέσεων εργασίας σε περισσότερο κόσμο, με λιγότερα δικαιώματα. Να μοιράσουμε δηλαδή τη μιζέρια. Σε μια εποχή όπου οι 40 μεγαλύτερες επιχειρήσεις της Γαλλίας αύξησαν τα κέρδη τους το 2005 πάνω από 30% κατά μέσο όρο!! Με ανάπτυξη της Γαλλίας 1,5%. Λογικό θα πει κανείς: το 70% του κύκλου εργασιών αυτών των επιχειρήσεων συμβαίνει εκτός Γαλλίας. Από την άλλη, η "νόρμα" για τις Return on Equity είναι γύρω στο 22%, ένα ποσοστό κέρδους δηλαδή που η βιομηχανία - ακόμα περισσότερο η βιομηχανία εντάσεως κεφαλαίου - δε θα μπορέσει ποτέ να δώσει! Εξ'ού και η προτεινόμενη διέξοδος, να μοιραστεί η μιζέρια. Μόνον έτσι θα αναβληθεί το "σκάσιμο του καζανιού" και θα μείνουν τα κέρδη αλώβητα. Η άλλη διέξοδος - η αγαπημένη των σοσιαλιστών και συμπληρωματική της προηγούμενης - είναι να χρεώνεται το κράτος, για να επιδοτεί τους ανέργους. Ενώ ταυτόχρονα (και αυτό είναι το μόνο σημείο που σχεδόν όλες ανεξαιρέτως οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υλοποίησαν από τις κατευθύνσεις της οικονομικής πολιτικής της ΕΕ) οι άμεσοι φόροι μειώνονται, καταρχήν για τους πλουσιότερους

(**) Πρόκειται για μια σειρά θέσεων εργασίας για νέους που επιδοτούνταν για ένα χρονικό διάστημα από το κράτος, με τη λήξη δε τής περιόδου αυτής ο εργοδότης μπορούσε αυτόματα να μετατρέψει τη σύμβαση σε αορίστου χρόνου. Εκατοντάδες χιλιάδες ψευτοθέσεων δημιουργήθηκαν έτσι: υπεύθυνοι "κέντρων νεότητας" στα banlieues, οργανωτές σχολικών εκδρομών, υπεύθυνοι κυκλοφορίας έξω από σχολεία και τέτοια. Στην ίδια στρατηγική: να χρεώσουμε το κράτος. Φυσικά το αποτέλεσμα ήταν μια ανάσα για πολλούς νέους, αλλά πάνω από τα δύο τρίτα των θέσεων δεν κατάληξαν σε μονιμοποίηση. Οι τράπεζες το γνωρίζουν καλύτερα, καθώς δεν χορηγούσαν μακροπρόθεσμα δάνεια σε όσους είχαν τέτοια θέση - το ίδιο έχουν δηλώσει για την περίπτωση των CPE. Δηλαδή, ν'αποκτήσετε σπίτι κτλ με τέτοια δουλειά, ξεχάστε το.

Οταν βγήκε η σημερινή κυβέρνηση, κατάργησε τις emplois jeunes και εκεί ίσως βρίσκεται και μια αιτία για τις ταραχές του Νοέμβρη που συγκλόνησαν τη Γαλλία.