Προαπαιτούμενα για συζητήσεις με μπέρδεμα

Οι «ανταλλαγές» που παρακολούθησα σε κάποια ελληνικά μπλογκς με αφορμή το θάνατο του Μιλόσεβιτς, καθώς και κάποια άλλα, φαινομενικά άσχετα, ποστ, αναδεικνύουν ένα γενικό πρόβλημα, που εκφράζεται και ως όριο πολλών συζητήσεων για οποιοδήποτε θέμα.
Συχνά λοιπόν μια συζήτηση στομώνει όταν το παρατραβάμε με

1- τις απλουστεύσεις, που παίρνουν τον ευκολότερο δρόμο της «ψυχολογίζουσας ανάγνωσης» της Ιστορίας. Τα αίτια τούτης ή της άλλης τροπής ή κατάστασης ανάγονται στα πάθη, βλέπε τους χαρακτήρες, ορισμένων, πολύ λίγων, ανθρώπων παραβλέποντας οτι η αντίστροφη σχέση είναι πολύ ισχυρότερη. Κατά βάθος η αντίληψη αυτή δεν μπορεί παρά να καταλήξει σε μια μανιχαϊστική μεταφυσική αντίληψη αρετής/κακίας, που πολύ προσεγγίζει τον πυρήνα της στρωσιανής-νεοσυντηρητικής ιδεολογίας, και πολύ απέχει ήδη από πιό επεξεργασμένες θεολογικές θεωρήσεις βασισμένες πχ στην έννοια του «κατέχοντος» στον Απ. Παύλο.

2- την ψευδαίσθηση οτι είναι δυνατή μια απόλυτα αντικειμενική καταγραφή ενός ιστορικού γίγνεσθαι του οποίου είμαστε μέρος, που παραπέμπει σε πολιτικές οντολογίες με συμμετρικές σχέσεις τύπου «φίλος-εχθρός», αλά Σμιτ (ή Κονδύλη), που «φτωχαίνουν» υπερβολικά την πραγματικότητα την οποία υποτίθεται οτι καταγράφουν.

3- τη διαρκή επίκληση της πολυπλοκότητας των πραγμάτων ως την έσχατη και μόνη αλήθεια που μπορούμε να πούμε για τα πράγματα αυτά.
Στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, το μόνο σίγουρο είναι οτι αν δε δούμε «όλο το ταμπλώ» θα παραπλανηθούμε. Ο «ιστορικός της πράξης» αλλά και ο «πρακτικός ιστορικός» μπορεί να ξεκινήσει από την εξής βάση: η Γιουγκοσλαβία ήταν από την ίδρυση της ΟΣΔΓ και για 30 χρόνια μια ειρηνική χώρα (μπορεί κανείς να συμπληρώσει ένα σωρό «διορθώσεις» σ’αυτή τη διαπίστωση, χωρίς να την αναιρέσει ουσιαστικά). Το 2006, η Γιουγκοσλαβία δεν υπάρχει. Τι συνέβη στο ενδιάμεσο διάστημα;

Ελπίζω να βρω σύντομα χρόνο να παραθέσω εδώ την εκδοχή μου.

Μέχρι τότε, δίκην παραβολής, το ποστ που ακολουθεί.