Η εξέγερση των πιγκουίνων

Αν κρίνει κανείς από τα λίγα νέα που φτάνουν στον ευρωπαϊκό Τύπο για τις πρόσφατες μαθητικές κινητοποιήσεις που τράνταξαν τη Χιλή, μάλλον τα έχει βρει σκούρα η σοσιαλιστικής ετικέτας πρόεδρος κ. Bachelet.

Σύμφωνα με τα σχετικά δημοσιεύματα λοιπόν, οι μαθητές διεκδικούσαν αρχικά τη δωρεάν πρόσβαση στις δημόσιες συγκοινωνίες - σύντομα όμως, μετά την άγρια καταστολή, το ξυλοκόπημα και τα δακρυγόνα σε όσους κατέβηκαν στους δρόμους, το κίνημα απλώθηκε στο σύνολο του μαθητικού κόσμου και ζητούσε πλέον τη μεταρρύθμιση του Οργανικού Συνταγματικού Νόμου της Εκπαίδευσης (LOCE), που είχε εγκρίνει ο αιμοσταγής δικτάτορας Αουγκούστο Πινοτσέτ μία μέρα πριν εγκαταλείψει την εξουσία, το 1989. Ο εν λόγω νόμος παρέχει στον ιδιωτικό τομέα, έναν καθοριστικό, πρωταρχικό ρόλο στην εκπαίδευση, σε βάρος κοινωνικών στρωμάτων με χαμηλότερα εισοδήματα. Για παράδειγμα, το δικαίωμα συμμετοχής σε εισαγωγικές εξετάσεις για πανεπιστήμια πληρώνεται, και μάλιστα σε τιμή δυσβάσταχτη για τους φτωχότερους.

(Είναι πάντως δύσκολο να έχει κανείς μια λεπτομερή εικόνα αν δεν έχει πρόσβαση τουλάχιστο στον ισπανόφωνο Τύπο, ιδιαίτερα σε πηγές από την ίδια τη χώρα)




Εν τω μεταξύ, τουλάχιστο δύο ικανότατες και ταλαντούχες εκπρόσωποι των μαθητών φαίνεται να αναδεικνύονται από το κίνημα αυτό - η Καρίνα Ντελφίνο και η Μαρία Χουέρτα. Ποιός είπε οτι στη Χιλή, με το θάνατο της Γκλάντυς Μαρίν, τέλειωσαν οι ριζοσπαστικές γυναικείες πολιτικές μορφές και απέμειναν λίγο-πολύ συμβιβασμένες καθεστωτικές φιγούρες; Το μέλλον συνεχίζει να είναι γυναικείο, σε πείσμα της κ. προέδρου ...