Το Συμβούλιο της Ευρώπης διαστρέφει την Ιστορία;

Το παρακάτω κειμενάκι (δηλ. οι πρώτες 200 λέξεις) φιλοξενήθηκε στα "Νέα" της 2-2-2006:

Ενα επαίσχυντο ψήφισμα

Ενα ψήφισμα «καταδίκης της εγκληματικής κομμουνιστικής ιδεολογίας», το οποίο υιοθετεί απροκάλυπτα αναθεωρητικές απόψεις για την Ιστορία του 20ου αιώνα, πρόκειται συζητηθεί στην ολομέλεια του Συμβουλίου της Ευρώπης, σε τρεις βδομάδες. Το κείμενο – μνημόνιο του Σουηδού βουλευτή κ. Λίντμπλατ ξεκινά από τη διαπίστωση οτι «τα εγκλήματα στα οποία οδηγεί η κομμουνιστική θεωρία της πάλης των τάξεων, δεν έχουν καταδικαστεί διεθνώς όπως πχ αυτά των Ναζί». Ακολουθεί συνοπτική αποτίμηση της «κομμουνιστικής εγκληματικής κληρονομιάς» όπου απουσιάζει οποιαδήποτε, έστω υπαινικτική, αναφορά στον Β’Παγκόσμιο πόλεμο και στην απαλλαγή της Ευρώπης από το χιτλερικό τέρας με την καθοριστική συμβολή του Κόκκινου Στρατού. Το πόνημα τελειώνει με συστάσεις-οδηγίες για αναθεώρηση των σχολικών εγχειριδίων, απαγόρευση των κομμουνιστικών συμβόλων, απαίτηση δηλώσεων μετανοίας από όσους υποστηρίζουν την κομμουνιστική ιδεολογία και άλλα παρόμοια.
Το όλο θέμα θα ήταν γραφικό αν το κείμενο δεν παράπεμπε αβίαστα, με τις σιωπές του και μόνο, στην ιδέα οτι ο ναζισμός υπήρξε μια λίγο-πολύ αναπόφευκτη απάντηση της Ευρώπης στον «κομμουνιστικό κίνδυνο», με το ολοκαύτωμα και τις θηριωδίες του ως κάποιες άτυχες παρεκτροπές! Ο Γκαίμπελς και ο Γκέριγκ στον καιρό τους δεν έλεγαν διαφορετικά πράγματα. Προφανώς, η καταδίκη και η ακύρωση ενός τέτοιου ψηφίσματος δεν θέτει κανένα θέμα συμφωνίας με οποιοδήποτε κομμουνιστικό πρόγραμμα ή ιδεολογία αλλά αποτελεί απλή πράξη υπεράσπισης της δημοκρατίας και της ιστορικής αλήθειας. Ηδη, ευρύτατα τμήματα του ευρωπαϊκού πολιτικού φάσματος και ανάμεσά τους όλα τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου το απορρίπτουν.Ωστόσο, και μόνο το γεγονός της υπερψήφισης του κειμένου αυτού από την πολιτική επιτροπή της κοινοβουλευτικής συνέλευσης του Σ.Ε, ταυτόχρονα με την ελευθερία δράσης που απολαμβάνουν τα νεοναζιστικά μορφώματα και τα παλαιοναζιστικά απολειφάδια τους σε ορισμένες από τις χώρες της κατά Ράμσφελντ «νέας Ευρώπης», παράλληλα με την απαγόρευση των κομμουνιστικών κομμάτων στις χώρες αυτές, τροφοδοτεί σοβαρότατες ανησυχίες για την πλήρη ανυποληψία ενός ιστορικού μέρους του συστήματος των «ευρωπαϊκών θεσμών», αλλά και την προοπτική των δημοκρατικών ελευθεριών στη σημερινή Ευρώπη, όπως και για τη στάση της «ενωμένης Ευρώπης» απέναντι στο ιστορικό της παρελθόν.