έχουν μπροστά τους οι Repsol, Total, Exxon, British Gas, Petrobras και άλλες 20 περίπου μικρότερες εταιρείες για να συμμορφωθούν με το νέο καθεστώς που θα ισχύσει για τους φυσικούς πόρους της Βολιβίας, η ιδιοκτησία των οποίων περνά στο κράτος μέσω της επιχείρησης Yacimientos Petroliferos Fiscales Bolivianos.
Η ανακοίνωση έγινε σήμερα στην πόλη Carapari από τον ηγέτη της χώρας, Εβο Μοράλες, και αποτελεί υλοποίηση μιας από τις βασικές προεκλογικές του δεσμεύσεις.
Με αυτό το (ενδιαφέρον) νέο χαιρετώ όλους τους φίλους! Ελπίζω να καλοπεράσατε το διάστημα που δεν τα λέγαμε. Θα προσπαθήσω σύντομα να φτιάξω σημείωμα με μερικά από τα πολλά έχω "μαζέψει" - μόλις μπουν εντελώς τα κεφάλια μέσα. Από αύριο...
UPDATE: Το αποτέλεσμα της τετραμερούς διάσκεψης στο Puerto Iguazú που στηρίζει την πολιτική της κυβέρνησης Μοράλες, επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις που έχουμε ήδη διατυπώσει στα σχόλια του ποστ αυτού, για τα... Βολιβιανά αυγά!
10 comments:
Μοράλες-Τσάβες, η χαρά του Πλανητάρχη!
Ξέχασες τον Φιντέλ, και θα στενοχωρηθεί το Μαύρο Πρόβατο. Το περασμένο Σάββατο, οι ηγέτες των τριων αυτών χωρών υπέγραψαν στην Αβάνα την "Εμπορική Συμφωνία των Λαών", συγκροτώντας ουσιαστικά μια πολιτικο-εμπορική συμμαχία κατά των διαφόρων περιφερειακών συμμαχιών οι οποίες τάσσονται υπέρ του ελευθέρου εμπορίου.
Ηδη οι αναλυτές μιλούν για μια "Αγία Αντιιμπεριαλιστική Τριάδα"!
Μαύρο Πρόβατο, λες ο ντε Βιλπέν απέναντι στο νέο σκάνδαλο να το μετάνιωσε που δεν έφυγε νωρίτερα με ηρωικό τρόπο;
Μας έλειψες μπαγάσα. Πες μου, όμως, τι κάνεις στο Παρίσι όταν η επανάσταση μεταφέρεται αυτή την εβδομάδα στο Ελληνικό; Η μήπως θα κάνεις ένα ταξίδι-αστραπή στα μέρη μας;
Geia, geia! epistrepsame sti vasi mas loipon! anamenw me agwnia sxolia gia to skandalo de villepin-sarko kai de summazevetai! kati diavaza xtes sti Monde, alla de ftanei gia na apoktisw emperistatwmeni apopsi!
kali prosarmogi!
Καλό καλοκαίρι μαυροπρόβατε!
Σε δολλάρια ή Ευρώ θα πουλάει το πετρόλιο ο σύντροφος;
Γιατί, αν το πουλάει σε Ευρώπουλα, δεν τον βλέπω να αντέχει 180 μέρες...
Πολύ ενδιαφέρον (και αυτό) το ποστ σου μαυροπρόβατε. Έλειψες από τη δικτιακή οικογένεια και γίναμε όλοι πιο εσωστρεφείς (ήταν και οι μέρες τέτοιες). Αναμένουμε, λοιπόν!
καλώς ήρθες! επιτέλους!
συμφωνώ με τον πάνο. κάποιοι λένε ότι ουσιαστικά δεν έχει τα αληθινά μέσα για να υλοποιήσει αυτή του την απόφαση. μιλάνε για κινήσεις εντυπωσιασμού... ποια είναι η γνώμη σου?
Καλημέρα,
νομίζω οτι όλοι γυρνάμε γύρω από ένα ερώτημα, το οποίο απάντησε ο Μιχάλης, έθεσε όμως πιο ύστερα ο Πάνος: με τι βάφουν τ'αυγά τους οι Βολιβιανοί;
Στοιχεία της απάντησης αποφέρει και ο Καρλ Μπάρξ (δεν είμαι συναχωμένος - πρόκειται για τον δημιουργό των... παπιών του Ντίσνεϋ). Σε μια ωραία περιπέτεια στη χώρα των Ινκας, ο Μπαρκς ζωγραφίζει τ'αυγά των Βολιβιανών ως κύβους (clin d'oeil στον πολιτισμό των Ανδεων, που δε γνώριζε τον τροχό).
Ισως λοιπόν είναι διαφορετικά τα πράγματα εκεί.
Η Βολιβία ήταν η πρώτη χώρα της Λατινικής Αμερικής που εθνικοποίησε τα κοιτάσματα της Στάνταρντ Όιλ, το 1937. Το 1969 εθνικοποίησε τα κοιτάσματα της Γκάλφ 'Οιλ. Και στις δύο περιπτώσεις, η "επικίνδυνη κατάσταση" αντιμετωπίστηκε με διεθνείς πιέσεις από τις τράπεζες και το υπόλοιπο ξένο κεφάλαιο που είχε βαθιά ανάμειξη στη χώρα, κυρίως στα - μάλλον εξαντημένα πιά - κοιτάσματα κασσίτερου. Η "απειθαρχία" έληγε με την εγκατάσταση ενός αρεστού στους γιάνκηδες καθεστώτος (ουκ εστι αριθμός των πραξικοπημάτων που έλαβαν χώρα στη Βολιβία, από την αρχή της ανεξαρτησίας της - μέχρι και ο Τσε παραλίγο να πετύχει ένα!).
Αλλάζει κάτι σήμερα; Ναι, από πολλές απόψεις:
- η κυβέρνηση Μοράλες απολαμβάνει ευρείας έκτασης (80%) λαϊκής υποστήριξης. Την έφερε στην εξουσία ένα λαϊκό κίνημα μπουχτισμένο από τις πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων που έφεραν τους ιθαγενείς πληθυσμούς στο χείλος του λιμού. Το ίδιο κίνημα ανέτρεψε δύο προέδρους πριν από αυτόν.
- οι εθνικοποιήσεις είναι πολύ πιό μελετημένες - συνίστανται στην αντιστροφή των μεριδίων 18% κράτος, 82% εκμεταλεύτρια εταιρεία, που ισχύουν σήμερα.
- η χώρα δεν είναι μόνη της. Δρα στα πλαίσια μιας ισχυρής συμμαχίας με επικεφαλής την πλούσια Βενεζουέλα και την Κούβα που ορθοποδεί. Εχει την έμμεση υποστήριξη του κινεζικού γίγαντα (που ενισχύει τον Τσάβες). Τα σχέδια της συμμαχίας για παν-νοτιοαμερικανικό αγωγό τα καλοβλέπει η Αργεντινή, ενώ ο Λούλα στη Βραζιλία φαίνεται να δίνει τη δική του εσωτερική κόντρα στην κρατικομονοπωλιακή "Πετρομπρας", που είναι ένας από τους πιό θιγόμενους των εθνικοποιήσεων του Μοράλες.
Ολα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν οτι δεν υπάρχουν κίνδυνοι και προβλήματα. Ηδη ο ξένος παράγοντας καλλιεργεί (όπως και στη Βενεζουέλα αντίστοιχα) αποσχιστικές τάσεις στην πλούσια σε υδρογονάνθρακες περιοχή της Σάντα Κρουζ, που βρίσκεται κοντά στην Παραγουάη, τόπο όπου οι Αμερικανοί αναπτύσσουν μια μεγάλη στρατιωτική βάση.
Ομως η συγκυρία, όπως την περιέγραψα, είναι μοναδική στη Λατινική Αμερική.
Μέσα σε όλα αυτά, αγαπητή Κροτ, τα (από καιρό γνωστά) σκανδαλάκια του Βιλπέν φαντάζουν αρκούντως μικρά. Εχω την εντύπωση οτι το θέμα ξεφουσκώνει: στην αντίθετη περίπτωση, ο Σιράκ θα μπορούσε να ορκίσει πρωθυπουργό το Σαρκοζύ, για να προλάβει μια πρόωρη αναχώρήσή του από την κυβέρνηση, που θα του έλυνε τα χέρια για την προεκλογική του εκστρατεία. Ισως ο Βιλπεν να χτυπάει το κεφάλι του που δεν το έκανε αυτό ο ίδιος με "ηρωικό" τρόπο, αλλά τώρα το τραίνο πέρασε. Από πάνω του :-))
Η κατάσταση είναι πιό περίπλοκη από αυτό. Η τακτική της Ουάσιγκτον στην περιοχή είναι να πιέζει για υπογραφή διμερών συμφωνιών ελευθέρου εμπορίου - σαμποτάροντας την απελευθέρωση των εμπορικών σχέσεων στο εσωτερικό της Ηπείρου.
Μια σειρά από "μικροί" της κεντρικής Αμερικής έχουν υπογράψει. Η Χιλή επίσης, και (περίπου) η Ουρουγουάη. Ο ναρκοβαρώνος Ουρίμπε της Κολομβίας έχει κι αυτός δεχτεί μια διμερή συμφωνία, αλλά έχει ν'αντιμετωπίσει ισχυρή αντίδραση στο εσωτερικό της χώρας. Στον Ισημερινό πέφτει η κυβέρνηση γι αυτή την ιστορία, ενώ στο Περού οι εκλογές παίζονται γύρω από αυτό το ζήτημα.
Οι "τρεις" (Βενεζουέλα, Κούβα, Βολιβία) προτείνουν καταρχήν συνεργασία και απελευθέρωση του εμπορίου μεταξύ των χωρών της Λατ. Αμερικής. Ο Κιρχνερ της Αργεντινής "τσιμπάει" (και μαζί του ένα σοβαρό κομμάτι της αστικής τάξης της χώρας του) ενώ στη Βραζιλία το ζήτημα τίθεται με άλλους όρους, καθώς ακόμα και μια συμφωνία με τις ΗΠΑ δεν σημαίνει την ίδια εξάρτηση όπως στις μικρές χώρες.
Η προτεινόμενη από τους "τρεις" οικονομική "ολοκλήρωση", βρίσκει κυρίως υποστήριξη από τις μάζες των εξαθλιωμένων, η παρουσία των οποίων είναι τόσο πιό μαζική όσο στο μίγμα των καπιταλιστών με τους γαιοκτήμονες (λατιφουντίστας) που αποτελεί την άρχουσα τάξη, βαραίνουν οι τελευταίοι.
Ας πούμε οτι το πολιτικό όραμα της συμμαχίας περιλαμβάνει καταρχήν αστικοδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στις οποίες ο καπιταλισμός δε θέλησε, ή δε μπόρεσε, να προχωρήσει στις χώρες της Λατ. Αμερικής, ενώ το συγκεκριμένο περιεχόμενό της, είναι το ελεύθερο εμπόριο, μια "δίκαιη μοιρασιά" των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ηπείρου από τους κατοίκους της (σημαντικό μέρος της οποίας είναι ο σχεδιαζόμενος αγωγός αερίου που θα διατρέχει την Ηπειρο από το Βορρά στο Νότο και θα τροφοδοτείται καταρχήν από Βενεζουέλα και Βολιβία και κατόπιν ενδεχομένως από το Περού), και ανταλλαγές αγαθών και υπηρεσιών στη βάση συμφωνιών (μόρφωση, υγεία κτλ).
Οσον αφορά την ανάπτυξη: Βενεζουέλα, Αργεντινή και Κούβα έχουν διψήφιους αριθμούς αύξησης του ΑΕΠ τους. Η περίπτωση της Αργεντινής είναι εμβληματική, γιατί η ανόρθωσή της στηρίχθηκε στην κάθετη άρνηση να εφαρμόσει πλέον τις συνταγές του ΔΝΤ, εξαιτίας των οποίων η πλουσιότατη αυτή χώρα έφτασε στο χείλος της πείνας.
Οπως μπορούμε να διαβάσουμε στον Τύπο των ημερών, υπάρχουν συνεχείς επαφές και πολυμερείς διασκέψεις ηγετών χωρών της Λατ. Αμερικής, γύρω από αυτά τα θέματα.
Τέλος για τους "όρους" της ανάπτυξης της Κούβας, δεν μπορώ να σε φωτίσω ιδιαίτερα... το μόνο που έχω υπόψη μου είναι η περισινή ανάπτυξη γύρω στο 11%, και η περεταίρω βελτίωση (σε μικρότερο πάντως βαθμό) των "δεικτών ανθρώπινης ανάπτυξης" (προσδόκιμο επιβίωσης, παιδική θνησιμότητα, μορφωτικό επίπεδο του πληθυσμού, στέγη).
Γειά σου Αχιλλέα,
διαβάζω οτι στο πρόγραμμα του Μοράλες είναι επίσης η ("έξυπνη", με μειοψηφική συμμετοχή των πολυεθνικών) εθνικοποίηση των εναπομείναντων μεταλλείων κασσίτερου, αλλά και η πλήρης εθνικοποίηση των δασών, της χλωρίδας και πανίδας (κατάργηση της κατοχύρωσης γονιδίων οργανισμών του φυτικού και ζωικού πλούτου της χώρας), καθώς και των υδάτινων αποθεμάτων. Για τα δίκτυα διανομής υπάρχουν σχέδια κατασκευής από ιδιώτες εργολήπτες που ίσως αναλάβουν μειοψηφικό μερίδιο στην εκμετάλλευση. Πάντως αυτή η τελευταία προοπτική δείχνει να μην ενδιαφέρει ιδιαίτερα τις πολυεθνικές του νερού: σε παρόμοια κατάσταση η Lyonnaise des Eaux (έχει άλλο όνομα τώρα, δεν το έχω πρόχειρο) αποσύρθηκε από την Αργεντινή. Να σημειωθεί επίσης το μεγάλο ενδιαφέρον των κινέζων για τεράστιες επενδύσεις σε κατασκευαστικά στη χώρα, με ιδιαίτερα επωφελείς όρους κι ελκυστικές τιμές...
Post a Comment