Ενώ οι φοιτητές και μαθητές έχουν κηρύξει νέα μέρα κινητοποιήσεων την Τρίτη 11 Απρίλη, αν αληθεύουν οι πληροφορίες που διέρρευσαν από τα «πηγαδάκια» μετά τη λήξη της χτεσινής συνέντευξης του επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του UMP, το CPE καταργείται οριστικά και τη θέση τού επίμαχου άρθρου 8 του νόμου, παίρνει μια απαρίθμηση των διάφορων τύπων ειδικών για νέους συμβάσεων που ήδη ισχύουν (πόστα «Fillon» κα).
Οι εξελίξεις αναμένεται ν’ανακοινωθούν πριν την κοινή συνεδρίαση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, τη Δευτέρα.
Αν είναι έτσι, το επεισόδιο αυτό λήγει με μια μεγάλη νίκη του κινήματος. Το θέμα όμως της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων θα επανέλθει σίγουρα δριμύτερο, και θα ενταθεί ο ιδεολογικός πόλεμος στα συνδικάτα γύρω από το επιχείρημα οτι αυτά πρέπει να βρουν μεταρρυθμιστικές προτάσεις για το σύστημα (όπου κατά μια έννοια τα συνδικάτα κατηγορούνται γιατί δεν διαθέτουν πολιτικό πρόγραμμα, σαν να ήταν κόμματα...)
Ο ντε Βιλπέν βγαίνει βαρύτατα τραυματισμένος αν όχι πολιτικά νεκρός από την υπόθεση. Στους πολιτικούς επικήδειους σίγουρα θα του αναγνωριστεί οτι «προσπάθησε με τόλμη να δράσει» για την ανεργία των νέων. Ενα καλό υποψήφιο επίγραμμα θα ήταν η σημερινή δήλωση του Λεπέν, που του απέτεισε φόρο τιμής, ως το μόνο πολιτικό που «κρατάει»!!!
Ο Βάρναλης στους «Δικτάτορες» (στον «Καλιγούλα»; - ας με διορθώσουν οι φιλόλογοι) εξιστορεί τη φάση όπου ο αυτοκράτορας είχε εκδόσει διάταγμα να πισσώσουν οι χωρικοί καλά τα βαρέλια τους γιατί η χρονιά προβλεπόταν καλή για τα αμπέλια. Ακόμα και στην περίπτωση εκείνη όμως, υπήρχε μια διαφορά μεταξύ νόμου και διατάγματος (ας με διορθώσουν οι νομικοί).
Στη Γαλλική δημοκρατία του τέλους της θητείας του Σιράκ, ψηφίζονται νόμοι με συστάσεις για το πώς πρέπει να διδάσκεται στην ιστορία η δράση των γάλλων αποικιοκρατών – όταν ξεσηκώνονται και οι πέτρες, η κυβέρνηση πρώτα εξηγεί οτι ο νόμος αυτός είναι απλώς μια... πρόταση διαδασκαλίας εντελώς προαιρετική, και κατόπιν τον πετάει στα σκουπίδια.
Ψηφίζονται νόμοι που καθιερώνουν τη στέρηση εργατικών δικαιωμάτων στους νέους και όταν όλη η χώρα αντιδρά, αντικαθίστανται με... απαρίθμηση των κυβερνητικών πεπραγμένων, μετατρέποντας το νόμο σε διαφημιστικό φυλλάδιο...
Εξευτελίζοντας συστηματικά τους «κατ’αυτούς» ιερούς δημοκρατικούς θεσμούς κατά την άσκηση της πολιτικής της, η γαλλική κυβέρνηση μας δείχνει οτι, στο βαθμό που οι κινητοποιημένοι πολίτες και οι συλλογικότητές τους, η πραγματική σάρκα της δημοκρατίας, υπάρχουν και παρεμβαίνουν, κάθε αντιλαϊκή πολιτική θα και έχει ως τελική παρενέργεια την κρίση των «ιερών» αυτών θεσμών, και θα τροφοδοτεί μια γενικότερη κρίση νομιμοποίησης.
Η όλη ιστορία αναδεικνύει επίσης και το τραγικό πολιτικό κενό, την κρίση εκπροσώπησης, που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη Γαλλία, για δεύτερη φορά σε λιγότερο από έντεκα μήνες (αν η προηγούμενη ήταν η καταδίκη του θλιβερού «Ευρωσυντάγματος»). Με αυτό το δεδομένο, οι φωνές της εργοδοσίας ζητούν από τα συνδικάτα να μετατραπούν σε κόμματα και να συζητήσουν για τις συνολικές πολιτικές εξόδου από την κρίση (κατά περίεργη αντιστροφή της γνωστής και στην Ελλάδα μόδας, όπου οι αντίστοιχες φωνές καταγγέλλαν την κομματικοποίηση των συνδικάτων), σπεύδουν δε να προσδιορίσουν, οτι οι ίδιοι οι εργοδότες δεν έχουν κανένα πρόβλημα να παραμερίσουν τα «δικά τους» κομματικά σχήματα... Εχουν ήδη περάσει από το στάδιο όπου καλούσαν τα κόμματα (της αριστεράς) να συμμαζέψουν τα συνδικάτα – διαπιστώνοντας γρήγορα οτι αυτό μπορούσε να γίνει εύκολα για τις ηγεσίες, όχι όμως για τη βάση που αντίθετα, υποχρέωνε τις ηγεσίες να επιμένουν στην υπεράσπιση των συμφερόντων της.
Είτε λοιπόν αληθεύουν οι πληροφορίες είτε όχι, η μόνη κατάληξη που προδιαγράφεται για τον κατά Λεπέν, Εκόνομιστ κτλ «γενναίο» ντε Βιλπέν, είναι αυτή που επιφυλάσσεται στους κακούς του Λούκυ Λουκ: πίσσα και πούπουλα! Προβλέπεται καλή χρονιά για την κυβέρνηση...
Οι εξελίξεις αναμένεται ν’ανακοινωθούν πριν την κοινή συνεδρίαση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, τη Δευτέρα.
Αν είναι έτσι, το επεισόδιο αυτό λήγει με μια μεγάλη νίκη του κινήματος. Το θέμα όμως της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων θα επανέλθει σίγουρα δριμύτερο, και θα ενταθεί ο ιδεολογικός πόλεμος στα συνδικάτα γύρω από το επιχείρημα οτι αυτά πρέπει να βρουν μεταρρυθμιστικές προτάσεις για το σύστημα (όπου κατά μια έννοια τα συνδικάτα κατηγορούνται γιατί δεν διαθέτουν πολιτικό πρόγραμμα, σαν να ήταν κόμματα...)
Ο ντε Βιλπέν βγαίνει βαρύτατα τραυματισμένος αν όχι πολιτικά νεκρός από την υπόθεση. Στους πολιτικούς επικήδειους σίγουρα θα του αναγνωριστεί οτι «προσπάθησε με τόλμη να δράσει» για την ανεργία των νέων. Ενα καλό υποψήφιο επίγραμμα θα ήταν η σημερινή δήλωση του Λεπέν, που του απέτεισε φόρο τιμής, ως το μόνο πολιτικό που «κρατάει»!!!
Ο Βάρναλης στους «Δικτάτορες» (στον «Καλιγούλα»; - ας με διορθώσουν οι φιλόλογοι) εξιστορεί τη φάση όπου ο αυτοκράτορας είχε εκδόσει διάταγμα να πισσώσουν οι χωρικοί καλά τα βαρέλια τους γιατί η χρονιά προβλεπόταν καλή για τα αμπέλια. Ακόμα και στην περίπτωση εκείνη όμως, υπήρχε μια διαφορά μεταξύ νόμου και διατάγματος (ας με διορθώσουν οι νομικοί).
Στη Γαλλική δημοκρατία του τέλους της θητείας του Σιράκ, ψηφίζονται νόμοι με συστάσεις για το πώς πρέπει να διδάσκεται στην ιστορία η δράση των γάλλων αποικιοκρατών – όταν ξεσηκώνονται και οι πέτρες, η κυβέρνηση πρώτα εξηγεί οτι ο νόμος αυτός είναι απλώς μια... πρόταση διαδασκαλίας εντελώς προαιρετική, και κατόπιν τον πετάει στα σκουπίδια.
Ψηφίζονται νόμοι που καθιερώνουν τη στέρηση εργατικών δικαιωμάτων στους νέους και όταν όλη η χώρα αντιδρά, αντικαθίστανται με... απαρίθμηση των κυβερνητικών πεπραγμένων, μετατρέποντας το νόμο σε διαφημιστικό φυλλάδιο...
Εξευτελίζοντας συστηματικά τους «κατ’αυτούς» ιερούς δημοκρατικούς θεσμούς κατά την άσκηση της πολιτικής της, η γαλλική κυβέρνηση μας δείχνει οτι, στο βαθμό που οι κινητοποιημένοι πολίτες και οι συλλογικότητές τους, η πραγματική σάρκα της δημοκρατίας, υπάρχουν και παρεμβαίνουν, κάθε αντιλαϊκή πολιτική θα και έχει ως τελική παρενέργεια την κρίση των «ιερών» αυτών θεσμών, και θα τροφοδοτεί μια γενικότερη κρίση νομιμοποίησης.
Η όλη ιστορία αναδεικνύει επίσης και το τραγικό πολιτικό κενό, την κρίση εκπροσώπησης, που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη Γαλλία, για δεύτερη φορά σε λιγότερο από έντεκα μήνες (αν η προηγούμενη ήταν η καταδίκη του θλιβερού «Ευρωσυντάγματος»). Με αυτό το δεδομένο, οι φωνές της εργοδοσίας ζητούν από τα συνδικάτα να μετατραπούν σε κόμματα και να συζητήσουν για τις συνολικές πολιτικές εξόδου από την κρίση (κατά περίεργη αντιστροφή της γνωστής και στην Ελλάδα μόδας, όπου οι αντίστοιχες φωνές καταγγέλλαν την κομματικοποίηση των συνδικάτων), σπεύδουν δε να προσδιορίσουν, οτι οι ίδιοι οι εργοδότες δεν έχουν κανένα πρόβλημα να παραμερίσουν τα «δικά τους» κομματικά σχήματα... Εχουν ήδη περάσει από το στάδιο όπου καλούσαν τα κόμματα (της αριστεράς) να συμμαζέψουν τα συνδικάτα – διαπιστώνοντας γρήγορα οτι αυτό μπορούσε να γίνει εύκολα για τις ηγεσίες, όχι όμως για τη βάση που αντίθετα, υποχρέωνε τις ηγεσίες να επιμένουν στην υπεράσπιση των συμφερόντων της.
Είτε λοιπόν αληθεύουν οι πληροφορίες είτε όχι, η μόνη κατάληξη που προδιαγράφεται για τον κατά Λεπέν, Εκόνομιστ κτλ «γενναίο» ντε Βιλπέν, είναι αυτή που επιφυλάσσεται στους κακούς του Λούκυ Λουκ: πίσσα και πούπουλα! Προβλέπεται καλή χρονιά για την κυβέρνηση...
UPDATE
Ζισκάρ: καταργήστε το CPE όσο είναι καιρός
Ο δυστυχής συντάκτης του ευρωσυντάγματος, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου σε σημερινό του άρθρο στη "Journal du Dimanche". Αν δεν το καταργήσει η κυβέρνηση, λέει, κινδυνεύει να πάρει η μπάλα και το CNE.
Και σας μαζί, - συμπληρώνουμε τη σκέψη του "αθάνατου" κ. προέδρου...
6 comments:
"στο βαθμό που οι κινητοποιημένοι πολίτες και οι συλλογικότητές τους, η πραγματική σάρκα της δημοκρατίας, υπάρχουν και παρεμβαίνουν, κάθε αντιλαϊκή πολιτική θα έχει ως τελική παρενέργεια και την κρίση των «ιερών» αυτών θεσμών, και θα τροφοδοτεί μια γενικότερη κρίση νομιμοποίησης."
σωστότατο. Και μετά τι; Αυτό ειναι το θεμα!Γιατί, οκ, απονομιμοποιήθηκαν, αλλά αυτό δεν φτάνει...
Ας μη γκρινιάζουμε όμως. Αν οι πηγές σου έχουν δικιο (που γιατί να μην έχουν; μέχρι τώρα αληθινές αποδείχτηκαν), όντως μιλάμε για πολύ μεγάλη νίκη. όπως λες κι εσύ, μέχρι νεωτέρας...
Ο Εκόνομιστ, όπως και οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, ποτέ δεν χαρακτήρισαν γενναίο τον ντε Βιλπέν. Αντίθετα, του την έπεσαν με όλους τους τρόπους, αλλά για ένα λόγο που σίγουρα θα σε βρίσκει αντίθετο: επειδή δεν φιλελευθεροποιεί πλήρως την αγορά εργασίας, αλλά "τιμωρεί" τους νέους.
Αν οι πληροφορίες σου αποδειχθούν σωστές, θα είναι όντως μια πολύ σημαντική εξέλιξη. Τώρα, αν θα είναι "νίκη του κινήματος"...
Σε αναμονή. λοιπόν. Αλλά, μια που περιμένουμε με αγωνία, ποιά είναι η "άλλη" πρόταση για ανακούφιση του προβλήματος της ανεργίας των νέων (αλλά και των μη νέων);
Καλημέρα σε όλους,
βεβαίως έχεις δίκιο Μιχάλη - ο χαρακτηρισμός είναι της Wall street Journal, και συνοδευόταν και αυτός από κριτική (απλώς αναγνώριζε στο ντε Βιλπέν την τόλμη να τα βάλει με τις αγκυλώσεις τών εργασιακών σχέσεων στη Γαλλία).
Παρόμοιες πληροφορίες δημοσιεύτηκαν στη Λιμπερασιόν, αλλά βέβαια τίποτα δεν είναι σίγουρο (η Μοντ πχ παρουσιάζει μια διαφορετική εκδοχή). Πάντως φαίνεται οτι βασικοί παράγοντες της δεξιάς (και ειδικά του UMP), και ίσως η πλειοψηφία, τοποθετούνται υπέρ της ανάκλησης του CPE.
Τελειώνει η ιστορία εδώ; Σε κάθε περίπτωση, είναι πιό σωστό να πούμε οτι εδώ αρχίζει. Οσο για τις προτάσεις, φίλτατε ημίαιμε, θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε περισσότερο, και με αφορμή τα της Γαλλίας, και γενικότερα.
CPE τέλος! Γεια σου σύντροφε εν όπλοις!
Pas mal, σύντροφοι!
Αναμένουμε τα πολιτικά παρεπόμενα, και βέβαια τα συμπεράσματα από την κρίση!
A très bientôt!...
Post a Comment