-1. Στο Παρίσι χτες διαδήλωσαν περίπου 130000 άνθρωποι - περισσότεροι απ'ό,τι την προηγούμενη βδομάδα. Η συνολική εικόνα ήταν μιας κινητοποίησης που ούτε τώρα δεν φαίνεται να κάμπτεται... Συνεπώς πάμε προς τις ανοιξιάτικες διακοπές (των σχολείων/πανεπιστημίων αλλά και της Βουλής) χωρίς το εφφέ της "σήψης" της σύγκρουσης, στο οποίο υπολόγιζε η κυβέρνηση. Κι έπεται ο Μάης...
-2. Η λαϊκή ανταπόκριση στις κινητοποιήσεις, δεν σταματά προκαλεί τριγμούς και διαιρέσεις στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Χτες δύο βουλευτές του UMP, κατήγγειλλαν τη δημαγωγία του αρχηγού τους (Σαρκοζύ), τον κατηγόρησαν οτι θέλει να θάψει το CPE, και έκαναν νύξη για δημιουργία νέου κόμματος, πιστού στον πρωθυπουργό.
Η κατάσταση θυμίζει πλέον καρτούν του Τεξ Αβερυ: ιδίως το γκαγκ όπου, μετά τη σφυριά που τρώει ο ήρωας, πολλαπλασιάζεται σε πολλές, μικρές φιγούρες...
Σε αποκαλυπτική συνέντευξή της στη Φιγαρό, η πρόεδρος της εργοδοτικής ένωσης εκτιμά οτι το CPE οδεύει στον κάλαθο των αχρήστων - δείγμα κι αυτό της σύγχισης και της ανυποληψίας στην οποία έχει περιπέσει το δίδυμο προεδρίας/κυβέρνησης (η συνέντευξη εδώ).
Αντίθετα, πιστεύει οτι ωριμάζει μια συζήτηση για την ανάγκη της ευελιξίας για να μειωθεί η ανεργία (είχαμε προειδοποιήσει γι αυτήν τη "νέα γραμμή άμυνας", που συνίσταται στην επιβολή μιας "υπεύθυνης" αναζήτησης λύσεων για τη μείωση της ανεργίας, σύμφωνη βέβαια με τα συμφέροντα της εργοδοσίας). Θέτει έτσι έμμεσα το ζήτημα της γενίκευσης της "ευελιξίας" (διάβαζε: ασυδοσίας στις απολύσεις) στο σύνολο των συμβάσεων, και βέβαια επιτίθεται κατά μέτωπο στην αντίληψη της "επισφάλειας" (précarité), που συγχέει καταστάσεις ανεπίτρεπτης εξαθλίωσης, όπως πχ αυτή των αστέγων, με επιθυμητές προοπτικές, όπως πχ το συμβόλαιο περιορισμένου χρόνου που συνάπτει ένας νέος επιστήμονας με εταιρία υψηλής τεχνολογίας και αποτελεί πύλη εισόδου του στο χώρο της εργασίας.
Τουλάχιστο στον καιρό και στον τόπο της Θάτσερ, είχαν φροντίσει προσεκτικά να καθαρίσουν και σε γλωσσικό επίπεδο το κυρίαρχο discours από τέτοιες έννοιες-νάρκες. Τώρα, ζητείται ναρκαλιευτής - και ο Σαρκοζύ, που φιλοδοξούσε να παίξει αυτό το ρόλο, αποδεικνύεται λίγος, πολύ λίγος...
2 comments:
Δηλαδή νενικήκαμεν, ε; Η βαίνουμε προς τη νίκη.
Ας μη συγκρίνουμε με τη Θάτσερ όμως, άλλες εποχές, άλλες προσωπικότητες, άλλες καταστάσεις. Κι η οικονομία και η πολιτική ήταν σε άλλη κατάσταση τότε. Άσε που τη Θάτσερ δεν την έκαμψαν οι απεργίες του Μάντσεστερ (ούτε οι απεργίες πείνας στη Β. Ιρλανδία). Το Βιλπέν τον έκαμψε η βλακεία του μάλλον. Και το Σαρκοζύ ελπίζω να τον κάμψουν οι Γάλλοι, ή έστω να αυτοκαταστραφεί κι αυτός, να του κάτσει τίποτα στο λαιμό.
Χωρίς πλάκα πάντως, αυτή την στιγμήσ την Ευρωπη, δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος από το Σαρκοζύ. ΑΝ γίνει πρόεδρος (χτύπα ξύλο), νομίζω πως θα δούμε πράγματα που ούτε τα φανταζόμαστε.
Κια πώς τα φερε, ο άθλιος καιροσκόπος και τα γύρισε προς το μέρος του!
Χαίρετε. Οπως βλέπεις, υπάρχει Σαρκοζίζμ και χωρίς τον Σαρκοζύ. Δεν τον θεωρώ καθόλου χειρότερο από τους άλλους - απλά καταφέρνει να είναι αντιπαθέστερος, γιατί είναι και τελείως αρριβίστας και ανερμάστος... Τέλος πάντων, νομίζω οτι το κίνημα δείχνει τον τρόπο ν'αντιμετωπιστεί το φαινόμενο Σαρκοζύ: ή τους ψεκάζουμε όλους, ή δεν κάνουμε τίποτα. Οσο για τη νίκη, ήδη η κατάσταση συνιστά σαφές πισωγύρισμα των πολιτικών επιδιώξεων όλου του καθεστώτος - και βλέπουμε για τα περαιτέρω...
Post a Comment