October 09, 2015

Στοιχεία της συνέχειας

Υπενθυμίζουμε και πάλι: η δράση κάθε κυβέρνησης καπιταλιστικής διαχείρισης την περίοδο της κρίσης, ορίζεται από τρία κεντρικά καθήκοντα στα οποία υποχρεούται το καπιταλιστικό σύστημα:
  1.  Αύξηση τού βαθμού εκμετάλευσης της εργασίας
  2.  Αύξηση της συγκέντρωσης κεφαλαίου
  3.  Καταστροφή κεφαλαίου
  • Είναι αυτά που στη χώρα μας συγκεκριμενοποιήθηκαν με τα μνημόνια, τα κουρέματα και γενικά ο,τι έχει φανεί στο πεδίο της κυβερνητικής πολιτικής από το 2009 κι ύστερα. 
  • Είναι αυτά που βαπτίστηκαν και αποκαλούνται «εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης», «παράλληλο πρόγραμμα», «εξορθολογισμός διαχείρισης», «εξυγίανση, μάχη κατά της διαφθοράς»  ή «αξιοκρατία» «αξιοποίηση του εθνικού πλούτου» κτλ
  • Είναι αυτά για τα οποία οι πολιτικές δυνάμεις που πρεσβεύουν τη διαχείριση του καπιταλισμού διαφήμιζαν τα εναλλακτικά τους σχέδια ή μείγματα πολιτικής.
Η λύση του προβλήματος όπως τίθεται, ήγουν (για να υιοθετήσουμε ένα αισιόδοξο, γραμμικό σχήμα) η προετοιμασία της επόμενης κρίσης, θα ήταν  απλούστερη στο βαθμό που ο λαός δεχόταν να φύγουν οι νέοι και να σκοτωθούν οι γέροι - και εγγυημένη αν γινόταν επίσης να κλείσουν οι αυτοαπασχολούμενοι, ν'απολυθούν οι δημόσιοι και να δουλεύουν δωρεάν οι ιδιωτικοί.
Η αντίστοιχη προπαγάνδα αποσκοπεί στο να μπορεί το κεφάλαιο χωρίς αντίσταση να επιβάλλει τα αναγκαία όρια σε αυτά, ώστε να προκύψει η νέα Ελλάδα της αποκαταστημένης κερδοφορίας.
Είναι βέβαια ανοιχτό ερώτημα αν τέτοια όρια υπάρχουν καν, ή η μοιραία κατάληξη σε τέτοιον συσχετισμό δύναμης θα ήταν να διαλυθεί η χώρα.
Βέβαιο είναι οτι το πλαίσιο που ορίζουν τα τρία καθήκοντα είναι γεμάτο αδιέξοδα, τα οποία εξερευνώνται σαν λαβύρινθος από την τυφλή δυναμική που παράγει η αλληλεπίδραση των ιδιαίτερων καπιταλιστικών συμφερόντων: πχ αυτό που θέλει «η Γερμανία» πέφτει στον τοίχο της ανεπαρκούς καταστροφής κεφαλαίου, αυτό που θέλει το ΔΝΤ οδηγεί σε συρρίκνωση της χώρας κτλ.   
Η κατάσταση για την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, τον εργαζόμενο/άνεργο λαό, τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικροαγρότες, περιγράφεται μόνο ως σκλαβιά. Στη σκλαβιά επιβιώνεις (όσο χρειάζεσαι/μπορεί να σε κρατήσει ο αφέντης). Όμως δεν μπορείς να έχεις στόχο άλλον από την απελευθέρωση. Η οποία έχει άπειρες δυσκολίες να επιτευχθεί και μύριες απειλές να δεχθεί αν ποτέ νικήσει - αλλά είναι ο μόνος δρόμος, που μόνο ενωμενοι και αποφασισμένοι μπορούν να πάρουν οι σκλάβοι.
Τελικά, τόσο απλή και τόσο δύσκολη είναι η αποστολή όποιων πολιτικών δυνάμεων διακηρύσσουν την αλλαγή της κοινωνίας: να χαράξουν, να οργανώσουν, να πείσουν ώστε ο λαός να μπει στο δρόμο αυτό.
Στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής, μια - τουλάχιστο συγκυριακή - ανακωχή και συννενόηση διαφαίνεται μεταξύ  των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε ο,τι αφορά την ελληνική σφαίρα επιρροής.  Αυτό μπορεί να κρύβει νέες επιταγές καταστολής των λαϊκών αγώνων. Καλό είναι η διαπίστωση/εκτίμηση αυτή να δουλευτεί, να επισημανθεί και να ληφθεί σοβαρά υπόψη στο σχεδιασμό πολιτικής όλων των ριζοσπαστικών δυνάμεων.

Τι είπε ο Ολλάντ;

Χαρές και πανηγύρια από τον πρωθυπουργό και τα αστικά ΜΜΕ - φιλοκυβερνητικά και όχι μόνο - για τις αναφορές του Γάλλου Προέδρου, Φρ. Ολάντ, σχετικά με το ελληνικό κρατικό χρέος, κατά την προχτεσινή κοινή παρουσία τους με την Γερμανίδα καγκελάριο, Α. Μέρκελ, στο Ευρωκοινοβούλιο.
Τι είπε ο Γάλλος Πρόεδρος; «Οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν σε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και σε μια νέα οικονομική στήριξη. Ελπίζω ότι αυτό θα οδηγήσει τώρα σε μια συζήτηση για την εξυπηρέτηση του χρέους. Αυτό είναι μέρος της συνολικής απόφασης».
Η χαρά για το εγχώριο κεφάλαιο είναι βέβαια δικαιολογημένη, αφού η όποια βελτίωση στους όρους αποπληρωμής του κρατικού χρέους θα αξιοποιηθεί για την παραπέρα κρατική στήριξη της επενδυτικής του δραστηριότητας. Καθόλου τυχαία, ο ίδιος ο ΣΕΒ στο χτεσινό δελτίο του, με τίτλο «Να ξεμπερδεύουμε (στ' αλήθεια) με το παλιό» (!!!), ως μία από τις 8 προϋποθέσεις, για τη «σταθεροποίηση» και την «ανάπτυξη», προσδιορίζει το «να διαπραγματευθεί η χώρα με επιτυχία την ελάφρυνση του χρέους»...
Η υπόνοια, όμως, ότι η όποια «ελάφρυνση» στην «εξυπηρέτηση» του κρατικού χρέους θα σημάνει και την ανακούφιση του λαού είναι πέρα για πέρα κάλπικη. Ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει ένα χρέος το οποίο δε δημιούργησε και από το οποίο δεν ωφελήθηκε ο ίδιος.
Ταυτόχρονα, όρος και προϋπόθεση για την όποια «διευθέτηση» του χρέους είναι ακριβώς η υλοποίηση του βάρβαρου μνημονίου, που όχι μόνο δεν ανακουφίζει το λαό, αλλά έρχεται να βαθύνει παραπέρα τη χρεοκοπία του.
Αυτό είπε, άλλωστε, και ο Ολάντ: Η συζήτηση για την «εξυπηρέτηση» του χρέους «είναι μέρος της συνολικής απόφασης», της υλοποίησης δηλαδή του νέου βάρβαρου μνημονίου...
Τι προβλέπει η νέα αντιλαϊκή συμφωνία, στην οποία αναφέρεται ο Ολάντ και την οποία διαφήμιζαν ο Τσίπρας και τα κυβερνητικά στελέχη επί τρεις μέρες στη Βουλή; Προβλέπει ρητά πως δεν θα υπάρξει κανένα «κούρεμα» - ονομαστική διαγραφή του χρέους - και πως η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται για την αποπληρωμή του. Η όλη συζήτηση αφορά ακριβώς στον τρόπο εξυπηρέτησής του, κατά βάση το ενδεχόμενο «άπλωμα» των δανειακών υποχρεώσεων σε περισσότερα χρόνια, το οποίο θα συνοδευτεί με νέα αντιλαϊκή επίθεση, όπως έγινε και με το «κούρεμα» του PSI.
Η προχτεσινή τοποθέτηση του Γάλλου Προέδρου μπροστά στη Γερμανίδα καγκελάριο, η απόρρητη έκθεση του Ελληνα πρέσβη στην Ουάσιγκτον για την «καθοδήγηση» των ΗΠΑ προς την ελληνική κυβέρνηση και τη στάση της στα αντιλαϊκά της παζάρια με την Ευρωζώνη και ειδικά με τη Γερμανία, είναι στοιχεία που επιβεβαιώνουν αυτό που ήταν ήδη γνωστό: Η συζήτηση για το ελληνικό κρατικό χρέος και τα παζάρια με την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ, που οδήγησαν στο νέο μνημόνιο, αποτέλεσαν και αποτελούν κομμάτι των ευρύτερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών εντός και εκτός Ευρωζώνης. Η ίδια η Γαλλία όπως και η Ιταλία έχουν πρόβλημα με τα υψηλά τους κρατικά χρέη, δυσκολεύονται εξαιτίας τους να στηρίξουν παραπέρα τα μονοπώλιά τους στον ανταγωνισμό τους με τα γερμανικά, ενώ οι ΗΠΑ μπαίνουν «σφήνα» σε αυτούς τους ανταγωνισμούς, με κριτήριο την ενίσχυση της θέσης τους στη δική τους κόντρα με τη Γερμανία.
Κανέναν από όλους αυτούς δεν τον πήρε ο πόνος για τους λαούς και τα δεινά τους, γι' αυτό στις χώρες τους εφαρμόζουν ανάλογα αντιλαϊκά μέτρα, γι' αυτό όλοι τους ζητούν την επιτάχυνση των αναδιαρθρώσεων.
Η προπαγάνδα της κυβέρνησης και των αστικών επιτελείων ότι «πρέπει να τελειώνουμε γρήγορα με την αξιολόγηση, για να ανοίξει η συζήτηση για το χρέος», την οποία μάλιστα «ντύνουν» και με αναφορές περί «ευνοϊκής συγκυρίας», δεν πρέπει να περάσει. Ο λαός με την πάλη του μπορεί να βάλει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική τους, να «ρίξει έξω» την αξιολόγηση των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, να βάλει στο επίκεντρο τη συγκέντρωση δυνάμεων για την πραγματική ανατροπή!

No comments: