March 19, 2006

Τελευταία νέα από τα πανεπιστήμια

Εδώ Διαθέτει και podcasting και RSS για όποιον ενδιαφέρεται.

Εν τω μεταξύ, στη Σορβόννη (21.00 Ελλάδας): 20 κλούβες των CRS σταθμευμένες μπροστά από το Cluny, bd St Germain (μέχρι τη Maubert). 7 κλούβες διασκευασμένες με προφυλακτήρα ύψους 2 μέτρων. Η St Jacques αποκλεισμένη από τη rue des Ecoles και κάτω με κινητό σιδερένιο οδόφραγμα (τύπου Γένοβας).

Για να δούμε...

8 comments:

άσκεπος said...

Η κατάσταση πλέον έχει φτάσει στα άκρα. Η οργή από τα ανατολικά προάστεια δεν έχει καταλαγιάσει ακόμα. Αυτό στο οποίο ελπίζουν οι πολιτικές παρατάξεις είναι στην ανατροπή του νόμου από το αντίστοιχο γαλλικό Σ.Τ.Ε. Εγώ πάλι ελπίζω να μη δικαιωθεί η προσφυγή. Πέρασε ήδη μία γενιά από το '68. Ελπίζω η γενιά μας να σταθεί καλύτερα σε βάθος χρόνου. Πάντως και εδώ (Βερολίνο), τα πράγματα φαντάζουν να ισορροπούν σε τεντωμένο σκοινί, όπως και στην υπό καθεστώς πολιτιστικής ηγεμονίας τύπου Eurovision Ελλάδα.
Ευχαριστούμε για την ενημέρωση.

Κωστής Γκορτζής said...

Συμφωνώ απόλυτα με τον αγαπητό Ιχνηλάτη,
και στη μελαγχολία.
Δεν τολμώ να ξαναθίξω τις κοινωνικές διαφορές Γαλλίας Ελλάδας
μη και μ'αποπάρεις.

Кроткая said...

Θα ήθελα ως σχετικό νιάτο, να κατθέσω κι εγώ μια γνώμη στα σχόλια των -με το συμπάθειο- πουρών (με όλο το σεβασμό προς τα άσπρα σας μαλλιά κλπ, κλπ).
Επειδή έχω συμμετάσχει σε αντίστοιχες εξεγέρσεις (ας το πούμε έτσι, δεχόμενοι τη συμβατικότητα της έννοιας) στην Ελλάδα, οφείλω να αναφέρω ένα σημαντικό στοιχείο. Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι, άλλα επίδιοκα αντικείμενα, και άρα άλλες εξεγέρσεις, άλλες διεκδικήσεις και άλλα αποτελέσματα. Η δική μου γενιά δεν είχε να παλέψει για ψωμί- παιδεία-ελευθερία. Ψωμί είχε άφθονο (ως και παντεσπάνι), παιδεία δεν έχει, αλλά τουλάχιστον είχε δημοκρατικό όσο το δυνατόν (για μια αστική κοινωνία) σχολείο και ελευθερία είχε περισσή σε σχέση πάντα με τη γενία του 68-73.
Εμάς δε μας έχωναν (τουλάχιστον όχι τόσο μαζικά) στις φυλακές επειδή είμασταν δημοκράτες, κομμουνιστές ή λαμπράκηδες. Η επίθεση στη δική μας γενιά είναι πιο ύπουλη, επειδή φαινομενικά έχουμε πληθώρα αγαθών και δικαιωμάτων. ΆΛλο που θα δουλεύουμε για 50 χρόνια, 20 ώρες το 24ωρο για να βγάζουμε -αναλόγως- το ψωμί ή το παντεσπάνι μας. Και δεν είχαμε να αντιπαλέψουμε εθνάρχες όπως ο Καραμανλής ή ο De Gaule, αλλά ανδρείκελα όπως ο Σιμήτης ή ο De Villepin.
Σκεφτήκατε όμως πόσο πιο απελπισμένη είναι μαι γενιά χωρίς ιδανικά ή έστω με άλλου τύπου ιδανικά; Για μένα το επίδικο αντικείμενο δεν είναι αν θα με χώσουν φυλακή, αλλά αν θα έχω δουλειά, αν θα έχω ασφάλιση κι αν θα προλάβω να βγω στη σύνταξη πριν να πάω στον άλλο κόσμο.
Για μένα όμως ήταν επίδικο αντικείμενο επίσης το ότι φασιστόμουτρα όππως ο Περίανδρος, έστειλαν ένα συμφοιτητή μου 5 μέτρα πριν τον άλλο κόσμο. όπως επίσης επίδικο αντικείμενο ήταν η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (η νιοστή και προς το χειρότερο) του Αρσένη κι αν τα παιδάκια που έβγαλαν το σχολείο μετά από μένα ήταν -που είναι- αγράμματα δυστυχώς, και κυρίως αποπροσανατολισμένα και αποσυντονισμένα. Ο αντίπαλός μου δεν ήταν ο ασφαλίτης, αλλά ο δαπίτης που τα βράδια τσιφτετελιάζεται στο (στην εποχή μου) La mamounia και στο Fever.

Παιδιά, ο εχθρός άλλαξε κι είναι πιο ύπουλος και πιο επικίνδυνος. Γι αυτό και θεωρώ νίκη, τηρουμένων των αναλογιών, το ότι δεν πέρασε ο νόμος Γιαννίτση, το ότι καθυστέρησε η εκπαιδευτική απορρύθμιση και τα ιδιωτικά παν/μια και το ότι υπάρχει ακόμα -αλήθεια για πόσο ακόμα;- πανεπιστημιακό άσυλο.
όπως επίσης θεωρώ νίκη το ότι γίνεται ακόμα πορεία κάθε 17 Νοέμβρη, έστω και με τα διαστρεβλωμένα και αποσυντεθιμένα χαρακτηριστικά των τελευταίων ετών.

Κι εμένα με πιάνει μελαγχολία -ήδη, κι ας είμαι μόνο 29. Αλλά πάλι σκέφτομαι ότι, έστω κι αν υπάρχει Στρατηγική της Λισαβόνας, όσο υπάρχει και Γένοβα και Πορτο Αλλεγκρε, υπάρχει ελπίδα.

Άλλωστε,δεν γίνεται, κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν οι λαοί, δνε είναι δυνατόν να μην ξυπνήσουν. Πόσο ακόμα δεν θα αντιδρούν σ'ό,τι κι αν τους συμβαίνει;;

venceremos, let's hope. η ελπίδα πεθαίνει τελευταία άλλωστε...

τα σέβη μου!

Кроткая said...

Πουρά και νεολaία, πολυ καλημέρα σας απο τις νεφελώδεις και εγγυμωνούσες κινδύνους Βρυξέλλες.
Επειδή, χωρίς να το περιμένω, το τελευταίο μου σχόλιο (ιδέ πιο πάνω)ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων (οι σχολιάσαντες το σχόλιο, εσχολίασαν στο δικό μου μπλογκ, όπου και σας παραπέμπω -και για διαφημιστικούς λόγους!), θα ήθελα να αποσαφινίσω τα κάτωθι (απαντώ εδώ, επειδή εδώ ξεκίνησε η συζήτηση και με αφορμή τα υπό του Πάνου λεχθέντα, να μην τον βγάζουμε από τη συζήτηση, κρίμα είναι).

Αγαπητέ exiled, καταρχάς και πριν από όλα, δεν είμαι "αγαπητός" αλλά "αγαπητή". Δεύτερον, όπως σου είπα και στο μπλογκ σου, έχω την αμυδρά αίσθηση πως παρερμήνευσες αυτά που έγραψα, διότι ακρίβώς αυτά που έλεγες εννοούσα, αλλά μάλλον δεν ήμουν αρκούντως σαφής. Ακριβώς επειδή οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν, τα μέσα αλλάζουν, αλλάζουν και τα προβλήματα των ανθρώπων και κατά συνέπεια οι τρόποι που αντιδρούν και τα αιτήματά τους κλπ, κλπ.
Δε θεωρώ καθόλου πως η γενιά μας είναι για τα μπάζα και άχρηστη, όπως συχνά την κατηγορούν οι μεγαλύτεροι(μεταξύ αυτών και ο αγαπημένος μου πατέρας, πρώην Λαμπράκης και νυν μακάρι να 'ξερε)και με τον οποίο έχω τσακωθεί άπειρες φορές επί του θέματος. Ακριβώς για το λόγο αυτό έκανα αναφορά στο νόμο Γιαννίτση και στη Λισαβόνα, που κατεξοχήν θίγουν εργασιακά και άρα υπαρξιακά μας δικαιώματα (της δικής μας γενιάς γιατί η δική τους πήρε ΉΔΗ σύνταξη, ενώ η δική μας ανάθεμα κι αν πάρει ας μην πω τι)και είπα πως δεν είναι και λίγα όσα καταφέραμε (να αποτραβηχτεί γκοτζαμ νόμος, να καθυστερήσει η απορρύθμιση Αρσένη και να γίνονται Γένοβες και Πράγες και Νταβός και Σηάτλ και Παρίσια κάθε τρεις και λίγο). Και ακριβώς αυτό πιστεύω κι εγώ, ότι αφού είναι άλλες οι εποχές, δεν είναι δυνατόν εμείς να κάνουμε Πολυτεχνεία και Μάηδες και Iούληδες κια Δεκέμβρηδες (κυρίως, εμείς δεν περάσαμε καν πόλεμο και εμφύλιο), αλλά κάνουμε άλλα. Και Κύριος (λέμε τώρα) οίδε πόσα ακόμα, γιατί εγώ πιστεύω και ελπίζω πως τα καλύτερα δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα. Κια σε καμία περίπτωση δεν είναι εκίνα καλύτερα και τούτα χειρότερα, κάθε κατάσταση αρμόζει στην εποχή της. Φαντάζεστε να πηγαίναμε να κάψουμε την Βαστίλη εν έτει 2006, αλλαλάζοντας "alons enfants de la patrie, le jour de gloire est arrivé..." ή να πηγαίναμε να καταλάβουμε τα θερινά ανάκτορα, όταν άλλοι ρίχνουν αεροπλάνα στους Δίδυμους Πύργους; εμ, δεν γίνεται!

Εκεί που θα διαφωνήσω μαζί σου είναι στη χρησιμότητα μορφωμάτων και μέσων όπως οι πορείες και τα κόμματα. Κάθετι έχει το ρόλο του και έχει κάτι να προσφέρει. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ανήκω σε κανένα κόμμα, αλλά ανήκα σε πολιτικό σχηματισμό (ΟΧΙ ΚΟΜΜΑ) στο παρελθόν και έφυγα για αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν. Πιστεύω όμως πως όσα κακά κι αν έχουν οι διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί, έχουν να δώσουν το καλό της υποδομής, της οργανωτικότητας, της πιο συνολικής προσέγγισης (έστω και λάθος. ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω!)και τέλοσπάντων κάτι έχουμε να πάρουμε κι από κει. Εκεί που εγώ παθαίνω αναφυλαξία είναι όταν ακούω τον όρο "ανεξάρτητος" σε αντιπαράθεση προς αυτούς που ανήκουν κάπου. Οι οποίοι είναι εξαρτημένοι από τι; Και μήπως οι ανεξάρτητοι δεν εξαρτώνται κι αυτοί από κάπου; Από αυτά που έχουν στο κεφάλι τους (σωστά ή λάθος, δεν έχει σημασία και ποια είμαι εγώ να κρίνω;), τα οποία πώς σχηματίστηκαν; από το σχολείο που πήγαν, από την οικογένεια που τους ανάθρεψε, από τα διαβάσματά τους, από χίλια άλλα. ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι απολύτως ανεξάρτητος.

Και ποιος νομίζει πως κι αυτά που γίνοντια τώρα στο Παρίσι έχουν γίνει από ανεξάρτητες κι αυτόνομες και αυθόρμητες μονάδες; εγώ βάζω στοίχημα πως ο ρόλος του CGT και άλλων πολιτικών και συνδικαλιστικών σχηματισμών είναι προεξάρχων, κι ας μας πει και το πρόβατο που είναι sur place.

Όσο για τις πορείες, φαντάζουν ντεμοντέ και μπανάλ και δεν ξέρω τι, αλλά κι αυτές κάτι εξυπηρετουν. Μπορεί να έχουν διάφοροι να καταλογίσουν χιλιάδες άσχημα στο Λένιν -κι εγώ επίσης- αλλά έχει πει και μερικά σωστά όπως ότι ένα κίνημα δικαιούται και υποχρεούται να χρησιμοποιεί κάθε μέσον για να καταφέρει τους στόχους του, ακόμα και "αστικά" μέσα, ακόμα και εργαλεία της "αστικής δημοκρατίας". Κι ο ίδιος ο Λένιν χρησιμοποίησε τις εκλογές, όταν χρειάστηκε και καλά έκανε. Κι υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα, ων ουκ έστι αριθμός.

Τελευταία παρατήρηση: μπορεί εμέις να μη ζούμε να μη ζούμε εποχές του 50 και του 60, όταν τα πράγματα ήταν ίσως πιο άγρια, ή μάλλον άγρια με πιο άμεσο τρόπο, γιατί νομίζω πως τώρα είναι αγριότερα. Αλλά αυτό που δεν άλλαξε (μάλλον εξελίχτηκ προς το χειρότερο) είναι η κρατική καταστολή και οι μέθοδοί της, δυστυχώς. Και το λέω αυτό, έχοντάς το δει με τα ίδια μου τα μάτια. Άσε που πιστεύω πως τα σημερινά χημικά και δακρυγόνα είναι χίλιες φορές χειροτερα από τα παλιά.

Αυτά, με συγχωρείτε που μακρυγόρησα.

Α, και κάτι ακόμα πιο τελευταίο -last but not least! (όχι που θα γλιτώνατε έτσι): αγαπητέ και αξιοσέβαστε Πάνο, να με συμπαθάτε που άθελά μου σας κατέταξα σε μια γενιά στην οποία δεν ανήκετε, δεν το έκανα σκοπίμως αλλά από άγνοια και νεανική προπέτεια... Προς Θεού, όμως, όχι και ΚΑΠΗ!! Ούτε ο μπαμπάς μου είναι για τα ΚΑΠΗ, σας παρακαλώ!

Τα σέβη μου και πάλι!

Μαύρο πρόβατο said...

Μιλώντας για καταστολή: συνδικαλιστής της SUD-PTT ποδοπατήθηκε άγρια από CRS το Σάββατο, στη λήξη της διαδήλωσης, χωρίς καμμία αφορμή σύμφωνα με πολλούς αυτόπτες μάρτυρες, και βρίσκεται σε κώμα ενώ κινδυνεύει η ζωή του. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν αγαπητοί. Ξέρω οτι οι κινητοποιήσεις στο Παρίσι θα παραπέμπουν πάντα στο Μάη του 68, ιδίως όσο οι σουασαντουιτάρντ είναι σήμερα οι αρχιερείς των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης.
Αλλά δεν είναι ώρα για ονειροπολήματα - είναι ώρα για δράση. Πολύ απλά, ο νόμος αυτός συνιστά ένα πρώτο τέτοιας έκτασης πλήγμα στα εργατικά δικαιώματα. Η κατάληξη της αντιπαράθεσης στη Γαλλία αφορά όλη την Ευρώπη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα αλλά και πρόκληση, είναι οτι οι εκρηκτικές αντιθέσεις που συσσωρεύονται στη γαλλική κοινωνία ιδίως από το 89 κι ύστερα, δεν εκφράζονται σε πολιτικό επίπεδο, τουλάχιστον με τη συγκρότηση ενός ανατρεπτικού πολιτικού προγράμματος. Το μόνο σημάδι της κρίσης είναι το λεπενικό μόρφωμα, που βεβαίως βολεύει μια χαρά τους υπόλοιπους πολιτικούς του καθεστώτος.

άσκεπος said...

Αγαπητή (και όχι αγαπητέ:)) krotkaya, να σου διεκρινίσω πως και ο υποφαινόμενος είναι αντίθετος στον όρο "ανεξάρτητος". Αλλά και τη συμπάθειά του σε όρους όπως "ανένταχτος" και "αυτόνομος".
Διευκρίνηση Νο2: Δεν είμαι ενάντια στους πολιτικούς σχηματισμούς (ναι, και εγώ έχω συμμετάσχει σε τέτοιους), αλλά δεν μπορώ να ανεχτώ την υποβάθμιση της (τεκμηριωμένης) άποψης από τραμπούκικες αυθεντίες. Και η πραγματικότητα μας το φωνάζει, ότι αυτός είναι ο τρόπος λειτουργίας των κομματικών σχηματισμών (τουλάχιστον σε ιδεολογικό επίπεδο και όσον αφορά την Αριστερά και τον αναρχικό χώρο. Για τους λοιπούς, δεν ενδιαφέρομαι). Ίσως επειδή δεν είναι παιδιά πρόσφατων εξεγέρσεων ή κάποιας πρόσφατης ιστορικής σημασίας αλλαγής. Τη δυναμική μίας εξέγερσης στην Ελλάδα την είδαμε μόνο στα αντιπολεμικά συλαλλητήρια, όπου μετείχε όλος ο κόσμος (μαζί με το χαφιεδομάνι). Αλλά αυτό δεν ήτανε κοινωνική αντίδραση, αλλά - κυρίως - εύκολη εφεύρεση ενός εχθρού, που οι περισσότεροι τον αντιμετώπισαν ως εθνικό εχθρό. Με αφορμή τη γαλλική κοινωνία, ας δούμε πώς αυτή παραμένει ζωντανή και διαμαρτύρεται για τα όσα άσχημα προσπαθούν να της επιβάλλουν οι διάφοροι ντε Βιλπέν και πώς η δική μας κοινωνία έχει αφήσει την πολιτική για να ανέβει στα τραπέζια (που συνήθως βρίσκονται απέναντί της, εγκλωβισμένα σε κάποια tv που προβάλλει τα τηλεμπουζούκια του Π/Σ/Κ). Και όμως, αυτή η κοινωνία άμα αφήσει τον "εθνικό σκοπό" της ανάπτυξης και κοιταχτεί στον καθρέφτη, θα αναγνωρίσει την πτώση της. Ελπίζω μόνο να μην το ρίξει στις προσευχές.
Υ.Γ.: Τελικά, δε διαφωνούμε και σε πολλά, φίλη (αν μου επιτρέπεις) krotkaya.

Кроткая said...

Φίλε exiled, όχι, δεν διαφωνούμε. Μία παρατήρηση μόνο για τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια. Εκτός από το χαφιεδομάνι -που έτστ κι αλλιώς είναι πανταχού παρόν- είχαν μαζέψει και πολύ εθνικιστικό στοιχείο και κυρίωε -ειδικά στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας- είχαν και μια εγγενή ροπή προς τέτοια φαινόμενα. Κι αυτό μπορεί να είναι από ανώδυνο ως επικίνδυνο, ανάλογα τι είδους χειρισμού θα γίνει αντικείμενο και κατά πόσον θα κατορθωθεί να απομινωθεί. Δεν είμαι σίγουρη αν αυτό συνέβη, δυστυχώς.
Σχετικά με τους κομματικούς σχηματισμούς, νομίζω ειπώθηκαν μερικά και στο μπλογκ σου. Τα πάντα όμως είναι θέμα χειρισμού, δηλαδή, ναι συμφωνούμε πως οι κομματικοί σχηματισμοί ακι όλα τα πολιτικά μορφώματα τείνουν προς την αποσύνθεση (φτάνει να ρίξεις μια μικρή ματιά στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής στην ελλάδα -παναγία μου!), όμως τελικά ως έννοια ο κομματικός σχηματισμός είναι απαραίτητος, ή έστω πολύ χρήσιμος...

εις το επαναγράφειν

Κωστής Γκορτζής said...

Ως προφανώς μεγαλύτερος, να συνοψίσω ότι από τα σχόλια αναδεικνύεται ο δικαιολογιμένος προβληματισμός της γενιάς που ακολουθεί.
Νομίζω ότι η δικιά μας γενιά δεν μπόρεσε να αποδεσμευτεί από τις φιλοσοφικές θεωρίες κοινωνικής οργάνωσης (για τις οποίες χύθηκε αίμα και ιδρώτας) του περασμένου (και προπερασμένου) αιώνα.
Σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει σε σημείο να μην ξέρεις ποιός είναι ο εχθρός (ωραία τα θίγει η κυρία της παρέας). Αλλά αγώνας για τα δικαιώματα των εργατών με "Κεκτημένα του 1950" δεν μπορεί να γίνει γιατί ούτε οι μηχανές, ούτε η διακίνηση, ούτε όλη η γραμμή παραγωγής έχει κάτι το κοινό με τις τότε συνθήκες.
Και επειδή το να διαπιστώνουμε και να κρίνουμε είναι μεν αναγκαίο αλλά ανώφελο αν δεν συνδυαστεί με προτάσεις, εκτιμώ ότι η γενιά που ακολουθεί πρέπει να απαλλαγεί -ακόμη και βίαια- από τους δογματισμούς και τα φιλοσοφικά "αξιώματα" της δικής μου καταθέτοντας προτάσεις όχι με το σκεπτικό του "πατέρα" που αυτός τουλάχιστον πήρε σύνταξη αλλά με βάση τα πραγματικά δεδομένα της κοινωνίας που ουδεμία σχέση έχουν με αυτή που βίωσε η παλιότερη γενιά.

Αισιόδοξο σημάδι ο προβληματισμός της Krotkaya.

Υ.Γ. Και όσο η δική μου γενιά θα στέλνει τα ΜΑΤ για να καταστέλλει κάθε λαϊκή διαμαρτυρία, τόσο θα διευρύνονται και τα κοινωνικά αδιέξοδα.
Ο Μάης του 68 είναι το δικό μας άλλοθι για την μετέπειτα αποτυχία μας.